ΚΙΜΠΙ
Πήρα τη δόση μου. Τη δεύτερη και διόλου φαρμακερή. Τη γαμάτη και φοβερή δεύτερη δόση του συκοφαντημένου AstraZeneca, που όσοι το πήραμε και θα κάνουμε τούρμπο ανοσία 90% πλας, θα μπορούσαμε να στήσουμε το παγκόσμιο φαν κλαμπ Astra, το κλαμπ των «Αστεράτων», διότι πολυεθνική η Astra, πολυεθνική κι η Pfizer που μια χαρά το έστησε το παγκόσμιο μονοπώλιό της, βοηθούσης και της Κομισιόν, αλλά εμείς... σε κάθε σύγκρουση, έστω και πολυεθνικών, πριμοδοτούμε τον αδύνατο, έτσι δεν είναι; Είναι ο μακιαβελικός δρόμος προς τον μετα-καπιταλισμό και ό,τι μπορεί να είναι αυτό, μετά τα στραπάτσα του πρώτου, του δεύτερου και του τρίτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Ολα είναι δρόμος, σωστά;
Πήρα τις δόσεις μου και λαχταρώ να κωλοκαθίσω σε πάνινη καρέκλα θερινού σινεμά, κι ας πιαστεί η μέση μου, να δω ακόμη και Χατζηχρήστο, μη σου πω και Τσακ Νόρις, σε μεγάλη οθόνη, με ενοχλητικούς ψιθύρους από τους δίπλα, τράφικο από τον δρόμο που καλύπτει τον ήχο της ταινίας, φώτα που ανάβουν από τις γύρω πολυκατοικίες και περισπούν την προσοχή, γιατί καλό το Cinobo και το Ertflix και το Netflix και τα πειρατικά κατεβάσματα, αλλά είναι άλλη η οπτική γωνία των 45 μοιρών κι άλλη των 120.
Πήρα τις δόσεις μου κι ανυπομονώ να πιαστώ για δυο ώρες πάνω σε παγωμένα ή πυρωμένα πέτρινα διαζώματα, να δω εξάωρη Ορέστεια ή δίωρο Σεφερλή, να ξανασυναντηθώ με φίλους, να ασπαστώ συγγενείς, να δεχτώ απρόσκλητους επισκέπτες, να πάω στο χωριό μου όσο δεν έχω πάει εδώ κι 60 χρόνια, και στο πεθεροχώρι μετά χαράς, να κάνω μπάνιο ακόμη και στον Φλοίσβο, που έχω να βουτήξω από τη δεκαετία του ’60, κι oπωσδήποτε στα Σούρμενα, στο Ελληνικό, όσο είναι καιρός, πριν του κάνουν οριστική κατάληψη οι λατσομπουλντόζες. Πήρα τις δόσεις μου και θα πάρω κι άλλες, όσες χρειαστεί για να πάρω πίσω ό,τι περισσότερο από την ακανόνιστα κανονική ζωή μου, γιατί το χειρότερο που μας απειλεί είναι η ψυχική θρόμβωση, η κοινωνική απόφραξη, το πολιτικό κώμα και η ιδεολογική λοβοτομή.
Πήρα τις δόσεις μου, πάρτε κι εσείς τις δικές σας, απαιτήστε και την τελευταία σταγόνα ανοσίας που δικαιούστε, γιατί είμαστε ήδη στο κατώφλι της μεγάλης απεξάρτησης. Της σκληρής, στεγνής βάναυσης απεξάρτησης από τις γενναίες δόσεις κρατισμού και δημόσιας χρηματοδότησης που επέβαλαν η πανδημία, τα κύματα θανάτου από κορονοϊό και η προσωρινή μετάλλαξη του αιματηρού, αρπακτικού καπιταλισμού σε τρομοκρατημένο, ψοφοδεή καπιταλισμό της φιλανθρωπίας.
Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά ήδη τα διαβολάκια της επίγειας κόλασής μας χοροπηδάνε χαρούμενα κι ανυπόμονα γύρω απ’ τον λάκκο με τα βοθρολύματα και μας προειδοποιούν: «πάρτε τις τελευταίες ανάσες, το διάλλειμα τελειώνει, σε λίγο θα βάλετε ξανά μέσα τα κεφάλια». Οι προειδοποιήσεις διατυπώνονται με ποικίλους τρόπους. Αλλοι λένε ότι μετά μια δεκαετία και βάλε που ξεχάσαμε τι σημαίνει πληθωρισμός και ζήσαμε με τη βεβαιότητα ότι το μεγάλο πρόβλημα των ανεπτυγμένων οικονομικών είναι ο αποπληθωρισμός και η αναιμική ανάπτυξη, επιστρέφουμε στις πληθωριστικές απειλές της δεκαετίας του ’90 και πριν. Πω πω κακό που θα μας εύρει! Και τι φταίει γι’ αυτό; Το άφθονο και φτηνό χρήμα που διά μαγείας βρήκαν κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες, με τις αγορές και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια να χειροκροτούν με ενθουσιασμό και να φωνάζουν «Κι άλλο, κι άλλο! Δώστε τις δόσεις μας!». Ομως, το χρήμα είναι χρέος, καλό χρέος, δεν λέμε - θυμούνται σιγά σιγά οι υπομονετικοί κήρυκες του προτεσταντικού καπιταλισμού. Αλλά και το χρέος, βιώσιμο ή όχι, κάποιος θα το πληρώσει κάποια στιγμή, έτσι δεν είναι;
Μήπως, λοιπόν, είναι καλή ιδέα -λένε οι αντίλαλοι του χρηματοπιστωτικού καζίνου- να αρχίσουμε σιγά σιγά να ακριβαίνουμε το χρήμα; Μήπως είναι η ώρα να τσιμπήσουμε λίγο τα επιτόκια προς τα πάνω, γιατί κι εμείς τόσα λεφτά έχουμε ρίξει στα μηδενικά και αρνητικά επιτόκια, δεν πρέπει να βγάλουμε κάτι για τον κόπο μας;
«Υπομονή», συστήνουν οι σοφές κουκουβάγιες κι οι ηλίθιοι μπούφοι κεντροτραπεζίτες, «θα έρθει ή ώρα και γι’ αυτό, αλλά προς το παρόν πρέπει να αποφύγουμε απότομη και μαζική απόσυρση της στήριξης. Μικρότερες δόσεις, σταδιακή απεξάρτηση, μη μας μείνουν οι μισοί στον τόπο». Αυτό πάρτε το ως ποιητικο-θεατρική απόδοση των προειδοποιήσεων που διατυπώνουν η Λαγκάρντ της ΕΚΤ και ο Πάουελ της FED για τον κίνδυνο μαζικών χρεοκοπιών και τραπεζικών καταρρεύσεων αν αποσυρθούν άτσαλα τα μέτρα στήριξης. «Αλλά πάλι δεν μπορούμε να συντηρούμε για πάντα επιχειρήσεις-ζόμπι, σωστά;» καταλήγουν αθώα. Ενώ με τις τράπεζες-ζόμπι, που χρόνο παρά χρόνο κάνουν και μια ανακεφαλαιοποίηση ή μια αύξηση κεφαλαίου, δεν υπάρχει θέμα, έ;
Αλλά, επειδή με την πανδημία η πολιτική πήρε τη ρεβάνς από την οικονομία, και οι κυβερνήσεις πήραν τον έλεγχο με πληθωρικές δόσεις κρατικού καπιταλισμού, αναγεννημένου κεϊνσιανισμού και πλημμυρίδα νέου δημόσιου χρέους, έχουν και τον τελευταίο λόγο στη στρατηγική της απεξάρτησης. Καθώς δυσανασχετούν μέσα στο ταλαιπωρημένο κουστούμι του Κέινς, το κτήνος που ‘χουν μέσα τους, ο Μίλτον Φρίντμαν, βρυχάται: «Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα»! Ο μεθερμηνευόμενον, το χρέος που σας πιστώνουμε σήμερα θα αρχίσετε να το πληρώνετε από αύριο κιόλας. Η γενναιοδωρία του Ταμείου Ανάκαμψης απαιτεί θυσίες, χρήμα για μεταρρυθμίσεις, να, σαν αυτές του Χατζηδάκη, μια χαρά μεταρρύθμιση είναι η απελευθέρωση της εργασίας από την ανελιξία του οκταώρου.
Από το 2023 retour a al normal ή retour a la abnormal, όπως το πάρετε. Δεν μας ενδιαφέρει αν θεωρείτε τη λιτότητα, τη φτώχεια, τις τεράστιες ανισότητες, τα ασύλληπτα κέρδη, τη θηριώδη ισχύ των πολυεθνικών και την παρασιτική κυριαρχία των τραπεζικών ζόμπι κανονικότητα ή ανωμαλία. Αυτή είναι η μόνη σας πραγματικότητα, αυτές είναι οι μόνες δόσεις που δικαιούστε, τέλος η σίτιση από το Πρυτανείο, τέλος οι τζάμπα δόσεις. Eθιστείτε στην απεξάρτηση.
💬 Θεωρίες για την υπεραξία
- Δεν θα μπορώ να σκεφτώ. Δεν θα μπορώ να δουλέψω.
- Τίποτα δεν θα επηρεάσει τη δουλειά σας όσο μια αυτοκτονία. (Σιωπή)
- Ονειρευόμουν ότι πήγα στον γιατρό και μου έδωσε οκτώ λεπτά για να ζήσω. Καθόμουν στη γαμημένη αίθουσα αναμονής μισή ώρα. (Μακρά σιωπή)
- Εντάξει, ας το κάνουμε, ας πάρω τα φάρμακα, ας κάνουμε τη χημική λοβοτομή, ας καταστρέψουμε τις ανώτερες λειτουργίες του εγκεφάλου μου και ίσως τότε είμαι λίγο πιο γαμημένα ικανή να ζήσω. Ας το κάνουμε.
Σάρα Κέιν, «4.48, Psychosis»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου