Η ανθρωπιστική Επέμβαση στις ΗΠΑ, οι τράπερς και οι «αρσακειάδες» της «αριστεράς»

Είναι μια από αυτές τις Κυριακές που δεν ξέρεις με τι να πρωτό- καταπιαστείς. Θα έχουμε πολλές τέτοιες μέρες από εδώ και πέρα.

Θέμης Τζήμας

Ξημερώνει μια από αυτές τις Κυριακές που δεν ξέρεις με τι να πρωτό- καταπιαστείς. Θα έχουμε πολλές τέτοιες μέρες από εδώ και πέρα, πράγμα που για εμάς τους (σχεδόν) Μαοϊκούς αποτελεί χαράς ευαγγέλιο.

Αντιθέτως, καθόλου καλά νέα δεν έρχονται από την άλλη όχθη του Ατλαντικού και το πάνω πεζοδρόμιο της Βασιλίσσης Σοφίας, καθώς το κοινό στις ΗΠΑ όχι μόνο κουράστηκε από τους τόσους νεκρούς Ουκρανούς και την τιμή της βενζίνης αλλά επιπλέον έχει άλλο θέμα κατά το CNN αντί της Ουκρανίας: το δικαίωμα στην άμβλωση.

Όπως συμβαίνει σε κάθε αυτοκρατορία, τα ζητήματα του εσωτερικού πάντοτε εκτοπίζουν τα προβλήματα των περιφερειακών «φίλων» τους, ωστόσο αυτό ουδόλως απασχολεί τους εδώ πυλώνες της αμερικανοκρατίας. Όπως όλοι οι χρήσιμοι ηλίθιοι, πιστεύουν ότι με αυτούς θα αποδειχτούν αλλιώς τα πράγματα.

Σχεδόν 13 πολιτείες ήδη έσπευσαν να απαγορεύσουν τις αμβλώσεις, περπατώντας στο δρόμο που άνοιξε η «συντηρητική αντεπίθεση» δια του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. (Παρεμπιπτόντως, καλό και εκσυγχρονιστικό δεν είναι να έχουμε «σταθερότητα» με το να ερμηνεύουν αυθεντικώς το σύνταγμα, κυριαρχικώς, μόνο και αποκλειστικώς, μια χούφτα δικαστές, όπως ήθελαν και στα καθ’ ημάς, πρώτα η χούντα και κατόπιν ο Βαγγέλης Βενιζέλος;)

Βεβαίως, πριν από τη συντηρητική αντεπίθεση στο θέμα των αμβλώσεων, συντηρητικοί και «προοδευτικοί», Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί, είχαν χρηματοδοτήσει από κοινού την απαγόρευση των αμβλώσεων σε ουκ ολίγα μέρη του κόσμου (βλ. σαλαφιστικό Ισλάμ), είχαν φτιάξει τη μαύρη τρύπα του Γκουαντάναμο, είχαν νομιμοποιήσει τις εξωδικαστικές εκτελέσεις και τα βασανιστήρια, άφηναν την αστυνομία να σκοτώνει μαύρους με διαρκώς αυξανόμενους ρυθμούς αλλά όπως και να έχει, η συντηρητική αντεπίθεση τώρα έλαβε χώρα.

Πάντως, επειδή εμείς παίρνουμε πολύ σοβαρά ό,τι κατά καιρούς λένε οι ΗΠΑ, έχουμε να πούμε τα εξής: δημοκρατία που παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικότερα τα δικαιώματα των γυναικών δεν είναι δημοκρατία. Όπως όμως μάθαμε από τη δεκαετία του ’90 ακόμα, η δημοκρατία αποτελεί οικουμενικό δικαίωμα, το οποίο ακόμα και αν δεν συνειδητοποιείς ότι το έχεις, ακόμα και αν δεν το ζητάς, με την κατάλληλη πίεση μπορείς να το αποκτήσεις. Κάπως έτσι, φτιάχτηκε η ανθρωπιστική επέμβαση ως δόγμα.

Αφότου λοιπόν οι ΗΠΑ δοκίμασαν ολίγη (πολύ λίγη) από «πολύχρωμες επαναστάσεις» με την εισβολή στο Καπιτώλιο και από «βελούδινα πραξικοπήματα» (όταν ο αρχηγός του γενικού επιτελείου των ΗΠΑ έπαυσε να δίνει λόγο στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ) μήπως ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε μια ανθρωπιστική επέμβαση για να σώσουμε τα δικαιώματα των γυναικών;

Φυσικά επειδή είναι πυρηνική δύναμη οι ΗΠΑ, δεν είναι σώφρον να ξεκινήσουμε προετοιμασίες για εισβολή. Μπορούμε όμως να επιβάλλουμε μερικές κυρώσεις. Ας σκεφτούμε κάτι έξυπνο. Τι λέτε να κόψουμε τις αγορές LNG; Αν για την Ουκρανία αξίζει να κρυώσουμε, για τα δικαιώματα των γυναικών που πλήττονται στην ηγέτιδα του ελεύθερου κόσμου, δεν αξίζει να γυρίσουμε στη λίθινη εποχή;

Θα πει κανείς ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ διαφωνεί αλλά αυτό δεν είναι και πολύ παρήγορο, αφού δεν μπορεί να κάνει πολλά. Επιπλέον, αν κατά τα δημοκρατικά ΜΜΕ, ο πρόεδρος Τραμπ ήταν αμφίβολης ψυχικής κατάστασης επειδή θεωρούσε ότι τον κλέψανε στις εκλογές, ο νυν πρόεδρος που κρατάει χαρτάκι με οδηγίες για το πώς μπαίνεις και περπατάς σε ένα δωμάτιο, πόσο αξιόπιστης υγείας είναι;

Περιμένουμε λοιπόν έναν πρώτο γύρο κυρώσεων από τις Βρυξέλλες. Δεν μπορεί να προδίδει το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, μορφές σαν το νέο πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο οποίος βρέθηκε στο gay pride της Αθήνας, μαζί με τον εγχώριο δικαιωματισμό- αριστερισμό και εμείς οι Ευρωπαίοι να μην κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για να σταθούμε στο πλευρό της προοδευτικής Αμερικής, η οποία άλλωστε μας έμαθε να πεθαίνουμε για την ελευθερία, όπως είπε στο Κογκρέσο ο πρωθυπουργός μας.

Ενόσω όμως όλα αυτά γίνονται στις ΗΠΑ, στα καθ’ ημάς, ο κίνδυνος της τραπ κρατάει ξάγρυπνους τους γονείς στα κρεβάτια τους. Τι θα απογίνουν τα παιδιά μας αν ακούν τραγούδια για κόκες, πορνεία, όπλα, παρτούζες, από τύπους που δέρνονται, κρατούν όπλα και μόλις πιάσουν πέντε φράγκα σπεύδουν να νοικιάσουν μπράβους;

Εντάξει, να πουλάνε ναρκωτικά οι ολιγάρχες μας. Εντάξει, να σκοτώνει η μαφία κόσμο μέρα- μεσημέρι και να βάζει το χέρι της στις κρίσεις των αξιωματικών της αστυνομίας (σύμφωνα με καταγγελίες οι οποίες έχουν δει το φως της δημοσιότητας αλλά για κάποιο λόγο ερευνώνται τόσο, όσο και η περιουσία του μακαρίτη του Γιώργου του Τράγκα, όσο βρισκόταν εν ζωή). Εντάξει, να είναι η πορνεία κάθε είδους, το εθνικό επάγγελμα: από δημοσιογραφική και πολιτική, έως παραδοσιακή και από το trafficking έως τα ποζαρίσματα ωραιότατων κοριτσιών και αγοριών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από διαφορετικό νησί κάθε ΣΚ, παρέα με γεμάτα πορτοφόλια. Αλλά να τα τραγουδάμε κιόλας;

Όχι, δεν πάμε να αθωώσουμε την τραπ του χυδαίου σεξισμού και της αφόρητης βλακείας. Του φτωχού λούμπεν, που γίνεται ακόμα πιο λούμπεν μόλις πιάσει λίγα λεφτά και νομίζει -ως χάπατο- ότι έγινε ο μεγάλος, πανέξυπνος και bad ass ράπερ, ενώ στην πραγματικότητα παραμένει θύμα της εξουσίας και νεροκουβαλητής στο μύλο της, εν αναμονή των κορακιών που θα «φάνε» σε χρόνο dt τα «διαμάντια στο κορμί» του.

Απλώς λέμε, ότι κάθε εποχή βγάζει και τα τραγούδια της. Και (χωρίς ευτυχώς να είναι το μόνο τραγούδι που βγάζει η εποχή μας) η τραπ είναι το τραγούδι μιας εποχής που φτιάχτηκε στις ΗΠΑ και στο ΗΒ, 40 χρόνια πριν και η οποία τώρα σαπίζει: η εποχή του νεοφιλελευθερισμού, του ακραίου υποκειμενισμού, της πανίσχυρης ατομικότητας και του συντριβόμενου ατόμου, της ιδεολογίας περί τέλους του κομματικού, του εθνικού και του κοινωνικού, η οποία γεννά το χαμένο άτομο, τον αν- ιστορικό άνθρωπο, δηλαδή το θηρίο.

Στη δικαιωματική του εκδοχή, στην καριερίστικη, στη λούμπεν οργισμένη, η βασική συνιστώσα είναι η ίδια: μίλησε για την ταυτότητά σου ή ακόμα καλύτερα για τις ταυτότητές σου, με τη βεβαιότητα ότι αποτελούν ό,τι σημαντικότερο έχεις και είσαι. Δεν έχει σημασία τι είσαι στην πραγματικότητα αλλά το τι φαντασιώνεσαι ότι είσαι ή αν προτιμάτε τι νιώθεις κάθε φορά ότι είσαι. Μην υφίστασαι τους περιορισμούς της νεωτερικής κοινωνικότητας (έθνος, κόμμα) αλλά μείνε μόνο σε ό,τι πιο προνεωτερικό υπάρχει: οικογένεια, μια χαριτωμένη παρέα και φυσικά στον «πανίσχυρο» εαυτό σου. Και αφού σε γεμίσουμε με αναβολικά κάθε είδους, βγες εκεί έξω και φάε τους. Κοινωνικός δαρβινισμός που εκτροχιάζεται σε απλό χουλιγκανισμό.

Πόση διαφορά αλήθεια έχει ο τράπερ, από τις αγέλες της «cancel» κουλτούρας, οι οποίες αρκούνται σε μια διαδικτυακή φήμη για να απαιτήσουν την πλήρη εξόντωση όποιου ταιριάζει στα στερεότυπα του κακοποιητή; Ποιος είπε ότι ο φαντασιακώς πανίσχυρος, υποκειμενιστικός, ταυτοτισμός θα εκδηλώνεται μόνο με σεξουαλικές συμπεριφορές τις οποίες εγκρίνει ο διάχυτος δικαιωματισμός και όχι και με άλλες ταυτότητες; Του βιαστή, του κακοποιητή, του οπλοφόρου, του νταβατζή, του οπαδικού χούλιγκαν, του ρατσιστή και πάει λέγοντας;

Δεν είναι η τραπ, όπως δεν είναι και η πατριαρχεία: είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος κατακτά την ηγεμονία δια του δικαιωματισμού.

Φυσικά τον τελευταίο αγκαλιάζουν οι «αρσακειάδες» της «αριστεράς» και ενός μέρους της αριστεράς. Δεν είναι το πρώτο ζήτημα για το οποίο θα αποδειχτούν άλλωστε «αρσακειάδες». Επαγγελματίες αφελείς (οι κακόπιστοι) και καθ’ έξιν αφελείς (οι πιο αθώοι). Ο πρόεδρος Μακρόν μας δικαίωσε όλους όσοι λέγαμε ότι τα δημοκρατικά τόξα είναι τόσο δημοκρατικά, όσο και οι ευθείες βολές στα μάτια των κίτρινων γιλέκων. Ως γνήσιος εκπρόσωπος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου το οποίο κυβερνά τα κράτη μας, ήταν φυσιολογικό να σκεφτεί ότι ο κυβερνητικός του εταίρος δεν μπορεί παρά να είναι η άλλη εκδοχή συστημικής δεξιάς. Αν μάλιστα, η Λεπέν δεν ήταν ύποπτη για φιλοπουτινισμό θα αποτελούσε ακόμα ιδεωδέστερη επιλογή, όπως οι πρώην αντισυστημικοί του Πέπε Γκρίλο.

Φυσικά δεν έχουμε καμιά αμφιβολία, ότι και πάλι θα εμφανιστούν σύντροφοι και «σύντροφοι» οι οποίοι εθισμένοι στην ήττα, πάντα θα αγαπούν ανομολόγητα το δίλημμα Μακρόν ή Λεπέν. Άλλωστε ο Μακρόν μπορεί κάποτε να βάλει επισήμως στα γαλλικά λεξικά τις λέξεις με κατάληξη -@. Δεν είναι και λίγο να λεγόμαστε σύντομα όλοι «το» και «τα».

Καλή Κυριακή να έχουμε λοιπόν και να μην ξεχνούμε: οι Ρώσοι χάνουν, ο Πούτιν είναι δικτάτορας και σύντομα πεθαίνει, το τάγμα Αζόφ είναι οι Μεσολογγίτες της εποχής μας.

kosmodromio.gr