Σαν γράφονται αυτές οι λέξεις, η απόφαση δεν έχει ακόμα βγει. Σαν τις διαβάζετε όμως θα έχει. Ετσι είπαν τουλάχιστον. Βέβαια πρόλαβαν ήδη και είπαν όσα δεν έπρεπε να ειπωθούν ποτέ. Η λέξη είναι: ποτέ. Δεν γίνεται βιαστές παιδιών, μικρότερων ή μεγαλύτερων, να αθωώνονται. Ούτε να είναι εκτός φυλακής. Απλά δεν γίνεται.
Πάντα παιδί βιάζεται. Πάντα η παιδική ψυχή βιάζεται, όποια ηλικία κι αν έχει το θύμα. Γι' αυτό εξάλλου βιάζει ο βιαστής: για να νιώσει εξουσία. Οπως ακριβώς ένας ενήλικας πάνω σε ένα παιδί. Εχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς γιατί οι γονείς μπορούν και δέρνουν τα παιδιά τους; (η λέξη είναι: μπορούν). Γιατί είναι ψηλότεροι από τα ίδια. Κατέχουν δηλαδή, έστω και συμβολικά, μια «ανώτερη», υψηλότερη θέση από εκείνα που απευθείας συνδέεται με μια θέση εξουσίας. Από πού άραγε εκπορεύεται αυτή; Από την απόσταση από το έδαφος; Είμαστε με τα καλά καθούμενά μας;
Κάπως έτσι θα ένιωσε και η εισαγγελέας που πρότεινε την αθώωση του Μίχου για τον κατ' εξακολούθηση βιασμό της 12χρονης κοπέλας από τον Κολωνό. Και, ταυτόχρονα, την καταδίκη της μητέρας της. Προφανώς η απόσταση της δικαστικής λειτουργού θα ήταν δυσθεώρητα μακριά από το έδαφος. Οποια κι αν είναι η τελική απόφαση, αυτό δεν αλλάζει.
Είναι εξωφρενικά δύσκολο (η λέξη είναι: εξωφρενικά!) να μάθεις τη δικαιοσύνη σε κάποιον που δεν έχει το αίσθημα του δικαίου μέσα του. Ο θεατρικός συγγραφέας Γιάννης Τσίρος μού το είπε αυτό ένα βράδυ που κάναμε παρέα μαζί με τον Μπάτμαν (ναι, τον ίδιο, αλλά στο πιο ηρωικά αντιηρωικό του). «Πώς θα εκπαιδεύσεις το παιδί σου στο τι θα πει δικαιοσύνη; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι; Πρέπει να το έχει μέσα του, αλλιώς πώς να το πείσεις πως πρέπει να μάχεται για κάτι που μπορεί να εναντιώνεται στο συμφέρον του;» Ναι, πρέπει να το έχει μέσα του...
...Δεν ήθελε. Γεννήθηκε ολόλευκο –ίσως γι' αυτό. Ισως γι' αυτό δεν το αναγνώριζε ως δικό της. Ολες, και η ίδια, ήταν καφέ. Πώς αυτό γεννήθηκε λευκό; Δεν είχε ξανασυμβεί, ήταν κάτι το εξαιρετικά σπάνιο. Εκείνη το έδιωχνε. Τη φώναζε, έβγαζε ήχους σπαρακτικούς, προσπαθούσε να την πλησιάσει. Εκείνη το έδιωχνε κάθε φορά. Η οικογένεια στην οποία ανήκε δεν τη χτύπησε. Δεν την εξανάγκασε να μείνει κοντά του. Φέρθηκε σ' εκείνη με την ίδια υποστηρικτική διάθεση, την ίδια έγνοια και νοιάξιμο που φέρθηκε και στο μικρό της. Αλλά ήξερε: σε εκείνη τη μεριά του κόσμου, την τόσο μακρινή από εμάς τους δυτικούς, στην έρημο Γκόμπι, οι καμήλες είναι μέσο επιβίωσης για τους Μογγόλους νομάδες. Η μαμά καμήλα έπρεπε να δεχτεί να θηλάσει το μικρό της, αλλιώς αυτό θα πέθαινε!
Τα πρόσωπά τους μας φαίνονται εξωτικά, ίσως και άσχημα: άνθρωποι της στέπας, με ρυτίδες, σχιστά μάτια, ηλιοκαμένο δέρμα, δίχως σαρκώδη χείλη και προτεταγμένα ζυγωματικά. Με πολύχρωμα ρούχα που φτιάχνουν οι ίδιοι. Με μαλλιά σκληρά. Και με τελείως (τελείως όμως) διαφορετικές μεθόδους προσέγγισης της ζωής και της δικαιοσύνης. Οχι –γι' αυτή την οικογένεια νομάδων η μαμά καμήλα δεν έπρεπε να τιμωρηθεί. Να νιώσει έπρεπε. Το διαφορετικό που ταυτόχρονα ήταν τόσο δικό της. Οπως όλα γύρω μας. Οπως η φύση η ίδια.
Και κάλεσαν τον σαμάνο-βιολιστή της φυλής. Να παίξει νότες, να μαλακώσει τα σπλάχνα. Να σπλαχνιστούν οι μύες. Εκείνος έπαιξε. Και η καμήλα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων όσοι είδαμε το 2003 τη σκηνή στο αδιανόητο φιλμ της Μογγόλας σκηνοθέτριας Μπιαμπασούρεν Νταβά και του Ιταλού Λουίτζι Φαλόρνι «Η καμήλα που δάκρυσε», σταμάτησε να αντιστέκεται και επέτρεψε στο μικρό της να τραφεί με το γάλα της. Ωστόσο δεν ήταν αυτό που μας συγκλόνισε. Αλλά το γεγονός ότι ελάχιστα πριν το αφήσει να θηλάσει, η μαμά καμήλα δάκρυσε. Το βιολί δεν σταμάτησε να παίζει και η καμήλα δάκρυσε.
«Η μαμά μου είναι αθώα και θα το λέω συνέχεια μέχρι να το καταλάβουν όλοι» έγραψε σε επιστολή της η 12χρονη. Κάποιοι δεν δάκρυσαν. Κάποιοι δεν μπορούν ν' ακούσουν τη μουσική. Οι λέξεις είναι: δεν θέλουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου