Γιώργος X. ΠαπασωτηρίουΠλήθος εκπομπών μαγειρικής στην ελληνική τηλεόραση. Μαζί και τα «μαστερ σεφ» και οι χιλιάδες φωτογραφίες πλούσιων ή γκουρμέ φαγητών στα social media. Το ίδιο συμβαίνει παντού. Πίσω όμως από αυτό το γαστριμαργικό όργιο υπάρχουν 2,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι που βρίσκονται σε «κατάσταση μέτριας ή σοβαρής επισιτιστικής ανασφάλειας», ενώ στην Ευρώπη και στην πλούσια Γαλλία, ένας στους δύο Γάλλους παραλείπει ένα γεύμα την ημέρα.
Η φράση «Επισιτιστική ανασφάλεια» αντικατέστησε την φοβερή λέξη ΠΕΙΝΑ. Επίσης απέκρυψε και ότι ακολουθεί την ΠΕΙΝΑ και το φτωχό φαγητό, την ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ.
Ο κοινωνιολόγος Maurice Halbwachs έδειξε ότι η αξία ενός φαγητού ή μιας διατροφικής πρακτικής δεν σχετίζεται μόνο με το εισόδημα αλλά συνάδει και με το κοινωνικό και το πολιτιστικό πλαίσιο του καθένα. Όταν φωτογραφίζω και ανεβάζω στο Fb ή στο ινστα τα "τραπέζια με τα φαγητά" είναι γιατί έτσι θέλω να εκτιμηθώ από τους άλλους δείχνοντας ταυτόχρονα την οικονομική και την «κοινωνική (και πολιτιστική) μου θέση».
Γι’ αυτό η Γαλλίδα δημοσιογράφος Nora Bouazzouni δηλώνει μέσα από τον τίτλο του βιβλίου της: «Φάτε τους πλούσιους».
Το φαγητό μας, παγκοσμιοποιημένο και εμπορευματοποιημένο, βρίσκεται στο έλεος ενός συστήματος οργανωμένης σπάνης (από εδώ και η ΑΚΡΙΒΕΙΑ) που όμως δίνει την ψευδαίσθηση της αφθονίας. Αυτό ωφελεί μόνο μια μειοψηφία, που υποστηρίζεται από την πολιτική ελίτ.
«Από τα πανηγύρια των υπουργών μέχρι την επισιτιστική βοήθεια, από τα μπιφτέκια τρούφας μέχρι την αρπαγή γης, από την κατοχύρωση διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας μέχρι το μονοπώλιο του καλού γούστου, συμπεριλαμβανομένης της λιποφοβίας, των αγρο-επιχειρήσεων, του Nutri-score και των σκανδάλων υγείας, το φαγητό είναι απόλαυση για όσους έχουν τα μέσα, αλλά και ταυτόχρονα όργανο εξουσίας και καταναγκασμού, που αφήνει τους πιο στερημένους πεινασμένους...», γράφει η συγγραφέας.
«Το να τρως τους πλούσιους σημαίνει να γλεντάς με τα προνόμιά τους, να επιτίθεται στην ασθένεια παρά στα συμπτώματα, να βρεις τη συνταγή για έναν πιο δίκαιο κόσμο, για όλους.» καταλήγει.
Η φράση «Επισιτιστική ανασφάλεια» αντικατέστησε την φοβερή λέξη ΠΕΙΝΑ. Επίσης απέκρυψε και ότι ακολουθεί την ΠΕΙΝΑ και το φτωχό φαγητό, την ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ.
Ο κοινωνιολόγος Maurice Halbwachs έδειξε ότι η αξία ενός φαγητού ή μιας διατροφικής πρακτικής δεν σχετίζεται μόνο με το εισόδημα αλλά συνάδει και με το κοινωνικό και το πολιτιστικό πλαίσιο του καθένα. Όταν φωτογραφίζω και ανεβάζω στο Fb ή στο ινστα τα "τραπέζια με τα φαγητά" είναι γιατί έτσι θέλω να εκτιμηθώ από τους άλλους δείχνοντας ταυτόχρονα την οικονομική και την «κοινωνική (και πολιτιστική) μου θέση».
Γι’ αυτό η Γαλλίδα δημοσιογράφος Nora Bouazzouni δηλώνει μέσα από τον τίτλο του βιβλίου της: «Φάτε τους πλούσιους».
Το φαγητό μας, παγκοσμιοποιημένο και εμπορευματοποιημένο, βρίσκεται στο έλεος ενός συστήματος οργανωμένης σπάνης (από εδώ και η ΑΚΡΙΒΕΙΑ) που όμως δίνει την ψευδαίσθηση της αφθονίας. Αυτό ωφελεί μόνο μια μειοψηφία, που υποστηρίζεται από την πολιτική ελίτ.
«Από τα πανηγύρια των υπουργών μέχρι την επισιτιστική βοήθεια, από τα μπιφτέκια τρούφας μέχρι την αρπαγή γης, από την κατοχύρωση διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας μέχρι το μονοπώλιο του καλού γούστου, συμπεριλαμβανομένης της λιποφοβίας, των αγρο-επιχειρήσεων, του Nutri-score και των σκανδάλων υγείας, το φαγητό είναι απόλαυση για όσους έχουν τα μέσα, αλλά και ταυτόχρονα όργανο εξουσίας και καταναγκασμού, που αφήνει τους πιο στερημένους πεινασμένους...», γράφει η συγγραφέας.
«Το να τρως τους πλούσιους σημαίνει να γλεντάς με τα προνόμιά τους, να επιτίθεται στην ασθένεια παρά στα συμπτώματα, να βρεις τη συνταγή για έναν πιο δίκαιο κόσμο, για όλους.» καταλήγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου