Πάνω στο χώμα το δικό σου...

 

Θανάσης Καρτερός

Η κρατική καταστολή, το καθεστώς που αποφασίζει και διατάζει, η αστυνομική βία, η εξουσία του φόνου κάθονται σήμερα στο... εδώλιο του κατηγορουμένου.

Με κατήγορο τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον έφηβο που δολοφονήθηκε, όπως δολοφονήθηκε, χωρίς να προλάβει να περάσει από την εφηβική εξέγερση στην ενήλικη πράξη.

Χωρίς να προλάβει να ζήσει όπως ήθελε, να αγωνιστεί όπως ήθελε, να κάνει ακόμα και απλά πράγματα που δικαιούται κάθε άνθρωπος στη ζωή του. Να ερωτευτεί, να διεκδικήσει την καθημερινότητα της ελευθερίας του, να περπατήσει όπως και όπου αυτός ήθελε. Να ζήσει. Γιατί ήταν αυτό ακριβώς, η ζωή, το δικαίωμά του να ζήσει, που του αφαιρέθηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο.

Δεν είναι οποιοσδήποτε νεκρός, ωστόσο, ο Αλέξανδρος. Κάποιοι, όπως αυτός, περνούν από την κοινοτοπία του ζωντανού στη μοναδικότητα του συμβόλου. Χωρίς να το θέλουν, χωρίς να το επιδιώξουν, χωρίς να το φανταστούν καν στη σύντομη βόλτα τους στον κόσμο.

Έτσι κι ο Γρηγορόπουλος πάντα, και πιο πολύ μια μαύρη μέρα όπως η σημερινή. Χιλιάδες άνθρωποι αναλαμβάνουν να εκπροσωπήσουν τα δικά του όνειρα, να μιλήσουν με τη φωνή του, να ζωγραφίσουν στον δικό του ουρανό τα δικά τους συνθήματα. Να θυμηθούν ότι δεν θέλουν να ξεχάσουν κι επειδή δεν θέλουν να ξεχάσουν, αντιστέκονται στις εξόδιες τελετές, που μετατρέπουν ζωντανούς ανθρώπους σε σύμβολα.

Οι νεκροί σωπαίνουν. Μιλάμε εμείς αντί γι’ αυτούς. Κι αυτό που λέμε, όσο κι αν θέλει να προσεγγίσει τις δικές τους αλήθειες, τι θα έλεγαν αν ζούσαν, τι θα ήθελαν να λέμε, πώς θα ήθελαν να τους θυμόμαστε, είναι ο δικός μας λόγος. Ντυμένος με τη δική τους απουσία.

Υπάρχει όμως κάτι έξω από κάθε συγκυρία, κάθε αναγωγή, κάθε στραγγαλισμένο παραλληλισμό. Απόλυτα δικό τους και δικό μας. Που του δίνει ενέργεια και δύναμη η μορφή του Αλέξανδρου, του δολοφονημένου καπνεργάτη της Θεσσαλονίκης, του Τεμπονέρα, του Πέτρουλα, του Κουμή, της Κανελλοπούλου και τόσων άλλων. Όχι άλλοι νεκροί, όχι άλλες αγριότητες από τον νόμο και την τάξη. Όχι!

Πάνω στο χώμα το δικό του θέλουμε να χτίσουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας. Με τα παιδιά να παίζουν, να μορφώνονται, να εξεγείρονται κι όχι να κακοποιούνται και να δολοφονούνται εν ονόματι οποιουδήποτε νόμου και τάξης...

Πηγή: www.avgi.gr