Ο Μητσοτάκης του Σαββόπουλου

 

Μέγας δημιουργός, και εθνικός, αλλά κάτι λείπει από το όλον

 

Γιώργος Σταματόπουλος

 

Στηρίζει τις ελπίδες του στον Κυριάκο Μητσοτάκη ο Διονύσης Σαββόπουλος και δικαίωμά του -έτσι κι αλλιώς ο καθένας πιστεύει ό,τι τον προστάζει η γκλάβα του ή η ψυχούλα του. Εχει ενδιαφέρον να δούμε γιατί. Πρώτον, ο νέος πρωθυπουργός έχει όρεξη, δεύτερον έχει καλύτερη μόρφωση, τρίτον ντύνεται καλύτερα και τέταρτον έχει λιγότερες αυταπάτες από τον Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα.

Τον άκουγα να λέει αυτά τα περισπούδαστα και αναρωτιόμουν εάν έχει κάποια σχέση με την οικογένεια Μητσοτάκη, διότι τα ίδια έλεγε για τον πατέρα Μητσοτάκη πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες. Μπορεί βεβαίως να είναι απλή σύμπτωση και αυτά που λέει να είναι απόρροια της κριτικής πολιτικής του ματιάς -κάπως σαν να λέει ότι είναι καλύτερα να μας κυβερνάνε οι Δεξιοί, που τους ξέρουμε, έχουν και μια αστική ευγένεια [και μόρφωση], τρομάρα μας, και ξέρουμε άρα να τους αντιμετωπίσουμε [για δες], παρά οι εκάστοτε σοσιαλθολούρες [ΠΑΣΟΚ τότε, ΣΥΡΙΖΑ σήμερα].

Ασφαλώς μπορεί να λέει ό,τι γουστάρει -αυτή είναι η δημοκρατία-, επειδή όμως το έργο του έχει σχεδόν ταυτιστεί με τουλάχιστον δύο γενιές που είδαν σε αυτό ένα μήνυμα απελευθέρωσης και χειραφέτησης, ου μην και εξέγερσης, είναι δύσκολο να χωνευτούν τα όσα εκστομίζει, ελαφρά δε τη καρδία. Δεν ενοχλεί, με άλλα λόγια, η ιδεολογία του [σιγά τις ιδεολογίες], αλλά το ύφος του, ξινό και υπεροπτικό, ανώριμο εντέλει. Ζητάει ο ίδιος ωριμότητα, αλλά δεν φαίνεται αυτή η ωριμότητα να έχει επισκεφθεί τον ίδιο, με αποτέλεσμα να μην τον παίρνει και τόσο στα σοβαρά η κοινή γνώμη [εκτός εάν δεν τον ενδιαφέρει ούτε η λαϊκή κρίση].

Μέγας τροβαδούρος, πρωτοπόρος και ριζοσπαστικός όταν εμφανίστηκε, σε πολύ μικρή ηλικία, αναστάτωσε το κατεστημένο με τους υψηλής ποίησης στίχους του και το ταλέντο του, καθώς και με την οιονεί παρέκκλισή του από την ορθόδοξη αριστερή ιδεολογία. Είναι αλήθεια ότι πολλούς επηρέασε με τον συνδυασμό κάπως άτεχνης μουσικής με την ποίηση. Ο,τι και να τον κατηγόρησαν δεν τον άγγιξε, διότι ήξερε να συνθέτει με μαγικό τρόπο αυτά που τρυγούσε από άλλους καλλιτέχνες -μεμπτόν δεν είναι η κλοπή αλλά η μη αναδημιουργία μετά την ας την πούμε κλοπή αυτή.

Απλώς δεν φαίνεται να ωρίμασε ποτέ, αν και το έχει προσπαθήσει. Τον τύπο του σοφού δεν κατόρθωσε να τον επιβάλει -θέλει «διάρκεια» η σοφία και το πρόσωπο του τραγουδοποιού δεν τον βοηθάει. Είναι αδικία -για να παραφράσουμε έναν εξαιρετικό συγγραφέα (τον Γιώργο Μανιάτη), που ήταν και φίλος του- η συγκέντρωση του ανθρώπινου προσώπου στο πρόσωπο· ο τύπος του αοιδού [αντί ορχηστή] απελευθερώνει από αυτήν την αιχμαλωσία, ξαναρχίζει τον άνθρωπο και γίνεται το πρόσωπό του όλος.

Τι θέλει και ανακατεύεται με τα πίτουρα και βγαίνει κάθε τόσο στις τηλεοπτικές οθόνες χωρίς τη γλυκύτητα του σοφού και ώριμου καλλιτέχνη; Μέγας δημιουργός, δεν λέω, και εθνικός, αλλά κάτι λείπει από το όλον [του]. Μητσοτάκης, καλό ντύσιμο και κουραφέξαλα.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών