Τα παράδοξα κυριαρχούν στην πολιτική ζωή του τόπου. Έχουμε, για παράδειγμα, δυο μεγάλα κόμματα αλλά δεν έχουμε δικομματισμό. Θα είχαμε δικομματικό σύστημα αν τα δυο κόμματα πρότειναν κάτι διαφορετικό τόσο στο κοινωνικό σκέλος όσο και στην εξωτερική πολιτική. Αλλά δεν προτείνουν. Πειθαρχούν και τα δυο στη μνημονιακή γραμμή Βρυξελλών/Βερολίνου. Η εθνική ομοψυχία που όψιμα διακηρύσσουν οφείλεται στον φόβο τους ότι θα τους καταλογιστούν ευθύνες για εγκατάλειψη των Ενόπλων Δυνάμεων και υπονόμευση του φρονήματος του λαού.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, δυστυχώς, ξεχωρίζουν στο ποιος θα ξεπεράσει τον άλλο σε ψηφοθηρικές υποσχέσεις. Στα ελληνοτουρκικά η Ν.Δ. αποδύεται σε επιχείρηση εθνικής ενότητας για να μην πληρώσει αυτή παλιές και νέες αμαρτίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με ομιλία του Αλ. Τσίπρα, καλεί την κυβέρνηση να ακολουθήσει το παράδειγμά του εννοώντας, προφανώς, τις Πρέσπες.
Στην οικονομία δεν υπάρχει ούτε σκέψη διεκδίκησης στοιχειώδους βελτίωσης των επαχθών δανειακών όρων. Υπάρχουν ασφαλώς οι συνήθεις υποσχέσεις για ανάπτυξη και η γνωστή επανάληψη περί επενδύσεων που δεν προκαλούν πλέον ούτε κουρασμένα χαμόγελα όσων έχουν ακόμα κουράγιο να τα ακούνε.
Η μόνη μεγάλη πραγματική επένδυση ήταν της COSCO στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, αλλά ματαιώθηκε με απαίτηση των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί ζητούν από όλους τους Δυτικούς Συμμάχους να ματαιώσουν τις συναλλαγές με τους Κινέζους αλλά μόνο περιπτώσεις όπως η Ελλάδα υπακούουν και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα. Η άλλη υποτίθεται «μεγάλη» επένδυση, τα καζίνο και οι ουρανοξύστες στο Ελληνικό, αφορά τον επιχειρηματία και τους καζινάρχες του Λας Βέγκας. Πάει γάντι σε μια πενόμενη Αθήνα, αρχιτεκτονική επιβεβαίωση της μετατροπής μας σε τριτοκοσμική βιτρίνα. Αλλά ούτε αυτή ακούγεται εσχάτως.
Πάμε ολοταχώς πολλά βήματα πίσω. Τα περί πολυδιάστατης εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής εξακολουθεί και τα λέει μόνο ο κ. Τσίπρας, νομίζοντας, ίσως, ότι έτσι μας διασκεδάζει. Αντίθετα, έχει απομείνει άλαλος ο κ. Πάιατ ενώπιον της συνεργασίας του Ερντογάν με τον Λίβυο πρωθυπουργό της Τρίπολης –και όχι της Λιβύης– αφού η εξουσία του σταματάει στα σύνορα της πρωτεύουσας. Ξέχασε ο κ. πρέσβης τα περί αναβαθμισμένης Ελλάδας. Ίσως να είναι κάποιο μάθημα για τους –έως τώρα– αφελείς (υπάρχουν ακόμα) ενώ οι πεπεισμένοι «φιλελέ» και άλλα παράσιτα, αιδημόνως σιωπούν.
Μέσα σ’ όλα «έλαχε ο κλήρος», όπως έλεγαν κάποτε στο ΠΑΣΟΚ, και στον ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με την κεντροαριστερά. Άλλη μια αφορμή, μετά τα περί πολυδιάστατης πολιτικής, για να γελάσει ο κάθε πικραμένος. Το θέμα μόνο ως κρύο αστείο μπορεί να απασχολήσει. Η κεντροαριστερά ήταν το άλλο όνομα της λεγόμενης «δημοκρατικής παράταξης» όταν πράγματι λειτουργούσε δικομματισμός στη χώρα. Κορμός της κεντροαριστεράς ήταν οι κεντρώοι της προδικτατορικής εποχής, η μεγάλη πλειοψηφία ήταν αστοί, πολλοί παλιοί εαμίτες, που δεν είχαν εμπλακεί (ή αποδοκίμασαν) το εγκληματικό λάθος του εμφυλίου. Στο σύνολο ήταν κοινωνικά ριζοσπάστες και φανατικά πατριώτες, ταυτόχρονα αντικομμουνιστές και αντιδεξιοί. Στο σύνολό τους προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου.
ΑΥΤΗ Η ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ πέθανε μαζί με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ όταν το πήρε ο Κ. Σημίτης και δοκίμασε να αναπροσανατολίσει το κόμμα στα πρότυπα της (γερμανικής) σοσιαλδημοκρατίας. Κορυφαίο «επίτευγμα» του Σημίτη ήταν τα Ίμια όπου η Τουρκία πέτυχε να «γκριζάρει» το Αιγαίο. Το εγχείρημα μετατροπής του ΠΑΣΟΚ κατάληξε σε οικτρή αποτυχία, τελικά στο σημερινό ΚΙΝΑΛ. Ο Α. Τσίπρας φαίνεται αγνοεί ότι το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Θέλει να εμφανίσει τη δεύτερη απόπειρα μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε απομίμηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ως ανανέωση στη λαϊκή κολυμπήθρα. Αλλά κακή στιγμή και λάθος πρότυπο. Η ευρωπαϊκή, γερμανικού τύπου, σοσιαλδημοκρατία, ψυχορραγεί όπως και η γαλλική ξαδέλφη της χωρίς ελπίδες ίασης.
Για να ελαφρύνουμε λίγο ας πούμε ότι ο Σημίτης εξόκειλε σε νησί, στα Ίμια, και ο Α. Τσίπρας σε λίμνη, στις Πρέσπες. Δεν τους πάει το στοιχείο του νερού σε μια χώρα που την περιτριγυρίζει θάλασσα, τη δόξασαν θαλασσινοί. Σοβαρά ή αστεία είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη επιθυμία δεν βρίσκει ρίζες στην Ελλάδα. Επειδή δεν υπάρχει αξιοσημείωτο κοινωνικό στρώμα και πολιτικό ρεύμα που να στηρίζει ενδοτικές πολιτικές. Όχι για λόγους κάποιου αόριστου και ασαφούς πατριωτισμού. Αλλά επειδή τα περιθώρια υποχωρήσεων στα εθνικά θέματα είναι απειροελάχιστα, στην ουσία ανύπαρκτα.
Και οι πιο μικρές υποχωρήσεις οδηγούν αμέσως σε εξανδραποδισμό, πλήττουν άμεσα τα σπίτια, τις οικογένειες, την ουσία της ύπαρξής μας. «Είμαστε πολύ μικρή χώρα διά να διαπράξομεν τέτοια ατιμία» που θα ‘λεγε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Δεν υπάρχει χώρος για υποχώρηση σε κάποια «ενδότερα». Δεν υπάρχει τόσος πλούτος ώστε να εγκαταλείψουμε μερικά για να κρατήσουμε τα υπόλοιπα. Να μην είμαστε «μοναχοφάηδες» που θα ‘λεγε και ο πρώην επί των Εξωτερικών κ. Κοτζιάς. Πάντα ήμασταν υποχρεωμένοι «υπέρ βωμών και εστιών» να αγωνιζόμαστε. Κι αν καμιά φορά, ανέμελοι, ξεχνιόμαστε, έρχεται ο «Ερντογάν» και μας το θυμίζει.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, δυστυχώς, ξεχωρίζουν στο ποιος θα ξεπεράσει τον άλλο σε ψηφοθηρικές υποσχέσεις. Στα ελληνοτουρκικά η Ν.Δ. αποδύεται σε επιχείρηση εθνικής ενότητας για να μην πληρώσει αυτή παλιές και νέες αμαρτίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με ομιλία του Αλ. Τσίπρα, καλεί την κυβέρνηση να ακολουθήσει το παράδειγμά του εννοώντας, προφανώς, τις Πρέσπες.
Στην οικονομία δεν υπάρχει ούτε σκέψη διεκδίκησης στοιχειώδους βελτίωσης των επαχθών δανειακών όρων. Υπάρχουν ασφαλώς οι συνήθεις υποσχέσεις για ανάπτυξη και η γνωστή επανάληψη περί επενδύσεων που δεν προκαλούν πλέον ούτε κουρασμένα χαμόγελα όσων έχουν ακόμα κουράγιο να τα ακούνε.
Η μόνη μεγάλη πραγματική επένδυση ήταν της COSCO στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, αλλά ματαιώθηκε με απαίτηση των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί ζητούν από όλους τους Δυτικούς Συμμάχους να ματαιώσουν τις συναλλαγές με τους Κινέζους αλλά μόνο περιπτώσεις όπως η Ελλάδα υπακούουν και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα. Η άλλη υποτίθεται «μεγάλη» επένδυση, τα καζίνο και οι ουρανοξύστες στο Ελληνικό, αφορά τον επιχειρηματία και τους καζινάρχες του Λας Βέγκας. Πάει γάντι σε μια πενόμενη Αθήνα, αρχιτεκτονική επιβεβαίωση της μετατροπής μας σε τριτοκοσμική βιτρίνα. Αλλά ούτε αυτή ακούγεται εσχάτως.
Πάμε ολοταχώς πολλά βήματα πίσω. Τα περί πολυδιάστατης εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής εξακολουθεί και τα λέει μόνο ο κ. Τσίπρας, νομίζοντας, ίσως, ότι έτσι μας διασκεδάζει. Αντίθετα, έχει απομείνει άλαλος ο κ. Πάιατ ενώπιον της συνεργασίας του Ερντογάν με τον Λίβυο πρωθυπουργό της Τρίπολης –και όχι της Λιβύης– αφού η εξουσία του σταματάει στα σύνορα της πρωτεύουσας. Ξέχασε ο κ. πρέσβης τα περί αναβαθμισμένης Ελλάδας. Ίσως να είναι κάποιο μάθημα για τους –έως τώρα– αφελείς (υπάρχουν ακόμα) ενώ οι πεπεισμένοι «φιλελέ» και άλλα παράσιτα, αιδημόνως σιωπούν.
Μέσα σ’ όλα «έλαχε ο κλήρος», όπως έλεγαν κάποτε στο ΠΑΣΟΚ, και στον ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με την κεντροαριστερά. Άλλη μια αφορμή, μετά τα περί πολυδιάστατης πολιτικής, για να γελάσει ο κάθε πικραμένος. Το θέμα μόνο ως κρύο αστείο μπορεί να απασχολήσει. Η κεντροαριστερά ήταν το άλλο όνομα της λεγόμενης «δημοκρατικής παράταξης» όταν πράγματι λειτουργούσε δικομματισμός στη χώρα. Κορμός της κεντροαριστεράς ήταν οι κεντρώοι της προδικτατορικής εποχής, η μεγάλη πλειοψηφία ήταν αστοί, πολλοί παλιοί εαμίτες, που δεν είχαν εμπλακεί (ή αποδοκίμασαν) το εγκληματικό λάθος του εμφυλίου. Στο σύνολο ήταν κοινωνικά ριζοσπάστες και φανατικά πατριώτες, ταυτόχρονα αντικομμουνιστές και αντιδεξιοί. Στο σύνολό τους προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου.
ΑΥΤΗ Η ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ πέθανε μαζί με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ όταν το πήρε ο Κ. Σημίτης και δοκίμασε να αναπροσανατολίσει το κόμμα στα πρότυπα της (γερμανικής) σοσιαλδημοκρατίας. Κορυφαίο «επίτευγμα» του Σημίτη ήταν τα Ίμια όπου η Τουρκία πέτυχε να «γκριζάρει» το Αιγαίο. Το εγχείρημα μετατροπής του ΠΑΣΟΚ κατάληξε σε οικτρή αποτυχία, τελικά στο σημερινό ΚΙΝΑΛ. Ο Α. Τσίπρας φαίνεται αγνοεί ότι το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Θέλει να εμφανίσει τη δεύτερη απόπειρα μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε απομίμηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ως ανανέωση στη λαϊκή κολυμπήθρα. Αλλά κακή στιγμή και λάθος πρότυπο. Η ευρωπαϊκή, γερμανικού τύπου, σοσιαλδημοκρατία, ψυχορραγεί όπως και η γαλλική ξαδέλφη της χωρίς ελπίδες ίασης.
Για να ελαφρύνουμε λίγο ας πούμε ότι ο Σημίτης εξόκειλε σε νησί, στα Ίμια, και ο Α. Τσίπρας σε λίμνη, στις Πρέσπες. Δεν τους πάει το στοιχείο του νερού σε μια χώρα που την περιτριγυρίζει θάλασσα, τη δόξασαν θαλασσινοί. Σοβαρά ή αστεία είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη επιθυμία δεν βρίσκει ρίζες στην Ελλάδα. Επειδή δεν υπάρχει αξιοσημείωτο κοινωνικό στρώμα και πολιτικό ρεύμα που να στηρίζει ενδοτικές πολιτικές. Όχι για λόγους κάποιου αόριστου και ασαφούς πατριωτισμού. Αλλά επειδή τα περιθώρια υποχωρήσεων στα εθνικά θέματα είναι απειροελάχιστα, στην ουσία ανύπαρκτα.
Και οι πιο μικρές υποχωρήσεις οδηγούν αμέσως σε εξανδραποδισμό, πλήττουν άμεσα τα σπίτια, τις οικογένειες, την ουσία της ύπαρξής μας. «Είμαστε πολύ μικρή χώρα διά να διαπράξομεν τέτοια ατιμία» που θα ‘λεγε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Δεν υπάρχει χώρος για υποχώρηση σε κάποια «ενδότερα». Δεν υπάρχει τόσος πλούτος ώστε να εγκαταλείψουμε μερικά για να κρατήσουμε τα υπόλοιπα. Να μην είμαστε «μοναχοφάηδες» που θα ‘λεγε και ο πρώην επί των Εξωτερικών κ. Κοτζιάς. Πάντα ήμασταν υποχρεωμένοι «υπέρ βωμών και εστιών» να αγωνιζόμαστε. Κι αν καμιά φορά, ανέμελοι, ξεχνιόμαστε, έρχεται ο «Ερντογάν» και μας το θυμίζει.
Πηγή: edromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου