Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σύμφωνα με όσα μας είπαν κυβερνητικές πηγές, η Αθήνα δεν έχει αντιρρήσεις στη μεταφορά και εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών όπλων στην Ελλάδα. Το αντίθετο.
Το ζήτημα έχει τεθεί και λόγω της πιθανής απομάκρυνσης των αμερικανικών πυρηνικών όπλων από τη βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία, αλλά και ανεξάρτητα, λόγω του προγράμματος εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης των αμερικανικών τακτικών πυρηνικών όπλων στην Ευρώπη.
Έχει κανείς την εντύπωση ότι και αυτή η κυβέρνηση, όπως έκανε και η προηγούμενη, «πετάει τη σκούφια» της σε οποιαδήποτε ευκαιρία της δοθεί να ευχαριστήσει τον κ. Πάιατ και τους προϊσταμένους του. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν φαίνεται να παίρνουν υπόψι τους το πιθανό κόστος των ενεργειών τους για την εθνική ασφάλεια (στη συγκεκριμένη περίπτωση και για πολύ περισσότερα) του ελληνικού λαού, αφού η εγκατάσταση τέτοιων όπλων στην Ελλάδα σημαίνει ότι η χώρα θα γίνει στόχος πρώτης προτεραιότητας σε περίπτωση έκρηξης περιφερειακής, γεωγραφικά περιορισμένης, «τακτικής» σύγκρουσης στην περιοχή της (Βαλκάνια και Τουρκία). Τα όπλα αυτά στρέφονται κατά πρώτο λόγο εναντίον της Ρωσίας, αλλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν θεωρητικά και σε άλλα σενάρια. Από τη στιγμή που εγκατασταθούν στην Ελλάδα, η εξουδετέρωσή τους με συμβατικά ή, πολύ πιθανά, πυρηνικά μέσα θα μπει στον προγραμματισμό των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων για τα πρώτα λεπτά μιας σύγκρουσης. Η Ελλάδα είναι μια μικρή σε έκταση χώρα, που πολύ δύσκολα θα επιβιώσει, μάλλον δεν θα επιβιώσει, ακόμα και πολύ περιορισμένης χρήσης εναντίον της πυρηνικών όπλων.
Τα πυρηνικά όπλα δεν είναι πακέτο με μελομακάρονα που πάει κανείς στους φίλους του στις γιορτές για να τους ευχαριστήσει. Οι κίνδυνοι από την εγκατάστασή τους είναι φοβεροί και θα τους αναλύσουμε στη συνέχεια αυτού του άρθρου.
Εκτός όμως αυτών, η εγκατάσταση θα έχει μείζονες συνέπειες στη διεθνή διπλωματική θέση της χώρας, αφού αυτά τα όπλα στρέφονται κατ’ αρχήν κατά της Ρωσίας, ενώ οι Έλληνες αρμόδιοι δεν ζητούν έστω και κάποιο αντάλλαγμα από τις ΗΠΑ για τις κολοσσιαίες παραχωρήσεις που κάνουν προς την Ουάσιγκτων, η οποία και δεν αισθάνεται οποιαδήποτε υποχρέωση να «ανταποδώσει» αφού η Αθήνα θεωρείται προβλέψιμη και δεδομένη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, η γνώμη μας είναι ότι δεν υπάρχει και κανένα αντάλλαγμα έστω και από μακριά ισοδύναμο με τον αναλαμβανόμενο κίνδυνο.
Υποθέτουμε ότι δεν πρόκειται να ανοίξουν σαμπάνιες στο Κρεμλίνο και το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας βλέποντας την ελληνική προθυμία να εγκατασταθούν στη χώρα και μάλιστα αυτή την εποχή, πυρηνικά όπλα που στρέφονται εναντίον της Ρωσίας, πόσο μάλλον λίγο μετά την «ουκρανική εκστρατεία» της ελληνικής Εκκλησίας, που την ένοιωσαν ως «μαχαιριά» στα πιο ζωτικά τους συμφέροντα. Το επιστέγασμα μιας σειράς πολιτικών, που εδώ και μία δεκαετία, έχουν ουσιαστικά σχεδόν καταστρέψει το υπόβαθρο των ελληνορωσικών σχέσεων και έχουν αποξενώσει τις δύο χώρες με τρόπο που πολύ σπάνια έχει συμβεί στο παρελθόν. Πρέπει να πάει κανείς πολύ πίσω, για παράδειγμα στα χρόνια 1919-22 ή στο μοιραίο 1974, για να βρει τόσο κακές επί της ουσίας σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Το ζήτημα έχει τεθεί και λόγω της πιθανής απομάκρυνσης των αμερικανικών πυρηνικών όπλων από τη βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία, αλλά και ανεξάρτητα, λόγω του προγράμματος εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης των αμερικανικών τακτικών πυρηνικών όπλων στην Ευρώπη.
Έχει κανείς την εντύπωση ότι και αυτή η κυβέρνηση, όπως έκανε και η προηγούμενη, «πετάει τη σκούφια» της σε οποιαδήποτε ευκαιρία της δοθεί να ευχαριστήσει τον κ. Πάιατ και τους προϊσταμένους του. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν φαίνεται να παίρνουν υπόψι τους το πιθανό κόστος των ενεργειών τους για την εθνική ασφάλεια (στη συγκεκριμένη περίπτωση και για πολύ περισσότερα) του ελληνικού λαού, αφού η εγκατάσταση τέτοιων όπλων στην Ελλάδα σημαίνει ότι η χώρα θα γίνει στόχος πρώτης προτεραιότητας σε περίπτωση έκρηξης περιφερειακής, γεωγραφικά περιορισμένης, «τακτικής» σύγκρουσης στην περιοχή της (Βαλκάνια και Τουρκία). Τα όπλα αυτά στρέφονται κατά πρώτο λόγο εναντίον της Ρωσίας, αλλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν θεωρητικά και σε άλλα σενάρια. Από τη στιγμή που εγκατασταθούν στην Ελλάδα, η εξουδετέρωσή τους με συμβατικά ή, πολύ πιθανά, πυρηνικά μέσα θα μπει στον προγραμματισμό των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων για τα πρώτα λεπτά μιας σύγκρουσης. Η Ελλάδα είναι μια μικρή σε έκταση χώρα, που πολύ δύσκολα θα επιβιώσει, μάλλον δεν θα επιβιώσει, ακόμα και πολύ περιορισμένης χρήσης εναντίον της πυρηνικών όπλων.
Τα πυρηνικά όπλα δεν είναι πακέτο με μελομακάρονα που πάει κανείς στους φίλους του στις γιορτές για να τους ευχαριστήσει. Οι κίνδυνοι από την εγκατάστασή τους είναι φοβεροί και θα τους αναλύσουμε στη συνέχεια αυτού του άρθρου.
Εκτός όμως αυτών, η εγκατάσταση θα έχει μείζονες συνέπειες στη διεθνή διπλωματική θέση της χώρας, αφού αυτά τα όπλα στρέφονται κατ’ αρχήν κατά της Ρωσίας, ενώ οι Έλληνες αρμόδιοι δεν ζητούν έστω και κάποιο αντάλλαγμα από τις ΗΠΑ για τις κολοσσιαίες παραχωρήσεις που κάνουν προς την Ουάσιγκτων, η οποία και δεν αισθάνεται οποιαδήποτε υποχρέωση να «ανταποδώσει» αφού η Αθήνα θεωρείται προβλέψιμη και δεδομένη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, η γνώμη μας είναι ότι δεν υπάρχει και κανένα αντάλλαγμα έστω και από μακριά ισοδύναμο με τον αναλαμβανόμενο κίνδυνο.
Υποθέτουμε ότι δεν πρόκειται να ανοίξουν σαμπάνιες στο Κρεμλίνο και το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας βλέποντας την ελληνική προθυμία να εγκατασταθούν στη χώρα και μάλιστα αυτή την εποχή, πυρηνικά όπλα που στρέφονται εναντίον της Ρωσίας, πόσο μάλλον λίγο μετά την «ουκρανική εκστρατεία» της ελληνικής Εκκλησίας, που την ένοιωσαν ως «μαχαιριά» στα πιο ζωτικά τους συμφέροντα. Το επιστέγασμα μιας σειράς πολιτικών, που εδώ και μία δεκαετία, έχουν ουσιαστικά σχεδόν καταστρέψει το υπόβαθρο των ελληνορωσικών σχέσεων και έχουν αποξενώσει τις δύο χώρες με τρόπο που πολύ σπάνια έχει συμβεί στο παρελθόν. Πρέπει να πάει κανείς πολύ πίσω, για παράδειγμα στα χρόνια 1919-22 ή στο μοιραίο 1974, για να βρει τόσο κακές επί της ουσίας σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία
Αντιμέτωπη με σοβαρότατη, διπλή γεωπολιτική απειλή από την Τουρκία (Λιβύη και προσφυγικό – μεταναστευτικό), που εμπεριέχει στην εξέλιξή της την πιθανότητα πολεμικής αναμέτρησης, είτε το αντιλαμβάνονται αυτό οι Έλληνες πολιτικοί, είτε όχι, είναι άραγε σκόπιμο η Αθήνα να καταστρέψει και οτιδήποτε, πολύ λίγο πλέον, της έχει απομείνει από διεθνές διπλωματικό κεφάλαιο και συμπάθειες; Είναι λογικό να προκαλέσουμε περισσότερη εχθρότητα σε σημαντικά διεθνή κέντρα; Όταν μάλιστα οι σύμμαχοι και εταίροι στους οποίους τόσα δώσαμε, χωρίς να πάρουμε τίποτα, μας λένε οι ίδιοι ότι θα μείνουμε μόνοι μας σε περίπτωση αναμέτρησης με την Τουρκία, ίσως και γιατί θέλουν εκ των προτέρων να αποποιηθούν τις ευθύνες τους για ότι εκτιμούν ότι θα γίνει;
Μήπως πρέπει να πάψουμε να είμαστε προβλέψιμοι και δεδομένοι πριν είναι πάρα πολύ αργά για αυτή τη χώρα; Μήπως πρέπει να «επανεθνικοποιήσουμε» επειγόντως βασικούς κρατικούς τομείς από τους οποίους εξαρτάται το μέλλον, η ασφάλεια και η ίδια η ύπαρξη του ελληνικού λαού και του κράτους του και να αναθεωρήσουμε τολμηρά, εκ του μηδενός, όλες τις συντεταγμένες της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής μας;
Μήπως πρέπει να πάψουμε να είμαστε προβλέψιμοι και δεδομένοι πριν είναι πάρα πολύ αργά για αυτή τη χώρα; Μήπως πρέπει να «επανεθνικοποιήσουμε» επειγόντως βασικούς κρατικούς τομείς από τους οποίους εξαρτάται το μέλλον, η ασφάλεια και η ίδια η ύπαρξη του ελληνικού λαού και του κράτους του και να αναθεωρήσουμε τολμηρά, εκ του μηδενός, όλες τις συντεταγμένες της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής μας;
Διεθνές περιβάλλον πρωτοφανούς αστάθειας
Προτού αναλύσουμε τους λόγους που καθιστούν εξαιρετικά επικίνδυνη την εγκατάσταση στην Ελλάδα πυρηνικών όπλων αφ’ εαυτής, θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή των αναγνωστών μας στο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον στο οποίο παίρνονται αυτές οι αποφάσεις. Το κάνουμε επίσης γιατί οι ιθύνοντες μας δίνουν την εντύπωση ότι ζουν στο παρελθόν, κάπου μεταξύ της δεκαετίας του 1950 και αυτής του 1990, εκτιμώντας ότι η Δύση και η Αμερική είναι εν τέλει παντοδύναμες και ότι κάποιας μορφής «Γιάλτα» υπάρχει ή θα υπάρξει μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτων.
Όπως συνήθιζε να λέει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ξεκινάς από το γενικό για να καταλάβεις το ειδικό και το μερικό.
Ακριβώς επειδή η δυτική ηγεμονία κλονίζεται σοβαρά παγκοσμίως, αυξάνει και η πιθανότητα τυχοδιωκτικές δυνάμεις μέσα στη Δύση να παροξύνουν τις αντιθέσεις, με τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται, για να βρουν μια διέξοδο. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η άμεση ή έμμεση επανεμφάνιση της απειλής χρήσης πυρηνικών όπλων μετά την εκλογή Τραμπ (αμερικανικοί βομβαρδισμοί στη Συρία παρά την εκεί ανάπτυξη ρωσικών δυνάμεων, Κορέα, απειλές κατά του Ιράν, πιθανές παρασκηνιακές παροτρύνσεις στον Μόντι να παροξύνει την ένταση με το Πακιστάν). Ακόμα κι αν εκτιμήσουμε ότι αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά πρόθεση πραγματικής χρήσης πυρηνικών όπλων, αλλά μόνο απειλή, δεν μπορούμε ασφαλώς να είμαστε βέβαιοι. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια κατάσταση εμπεριέχει τον κίνδυνο και σύγκρουσης από λάθος εκτίμηση, και κλιμάκωσης λόγω εγκλωβισμού των αντιμαχομένων σε κατάσταση που δεν θα μπορεί κανείς να υποχωρήσει.
Το να μην εξετάζει κανείς την πραγματικότητα και να οχυρώνεται πίσω από την ψευδή αίσθηση «κανονικότητας» που θέλει να προβάλλει η δυτική πολιτική τάξη και τα μέσα της, για προπαγανδιστικούς λόγους, δεν είναι σοβαρός τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα.
Είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού εξάλλου ο βαθύς «εμφύλιος» που έχει ξεσπάσει στον πυρήνα της δυτικής, αυτοκρατορικής εξουσίας, για την όλη κατεύθυνση του κόσμου και τα προσφορότερα μέσα κυριαρχίας στον κόσμο, μεταξύ «παγκοσμιοποιητών» αφενός και «νεοσυντηρητικών – εθνικιστών» αφετέρου. Εκτιμούμε ότι το δεύτερο στρατόπεδο έχει λόγους να θέλει την τελική «εξουδετέρωση» και της Ελλάδας και της Τουρκίας, αλλά και τον κατακερματισμό της ΕΕ σε μικρότερα σύνολα. Υπό όρους, ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος θα μπορούσε να το εξυπηρετήσει. Το πρώτο είναι διατεθειμένο να κάνει μεγαλύτερες παραχωρήσεις στην Τουρκία για να διατηρήσει την Άγκυρα εντός δυτικής τροχιάς και θα πιέσει την Αθήνα να κάνει και όσες παραχωρήσεις χρειαστεί γι’ αυτό το σκοπό. Μόνο αν η Ελλάδα ξαναγίνει «υποκείμενο», «παίκτης», παύσει να είναι δεδομένη και προβλέψιμη, υπάρχει πιθανότητα να γλυτώσει την τελική καταστροφή της.
Εσείς και εγώ μπορούμε να πιστεύουμε ότι, παρά τη διαρκή αύξηση της παγκόσμιας και περιφερειακής αστάθειας, μια πυρηνική σύγκρουση είναι αδιανόητη και επομένως δεν θα συμβεί. Πιθανώς. Δεν είναι πάντως αυτή η γνώμη των αρχηγών των Επιτελείων των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, που εκδηλώνουν ένα όλο και εντονότερο ενδιαφέρον για τα «τακτικά» πυρηνικά όπλα, δηλαδή για τη δυνατότητα γεωγραφικά περιορισμένου πυρηνικού πολέμου, την ίδια ώρα που η Ουάσιγκτων αρνείται κατηγορηματικά να αποκλείσει την «πρώτη χρήση» πυρηνικών όπλων. ‘Όπως σημειώνουν στο φετινό πυρηνικό τους δόγμα: «Η χρήση πυρηνικών όπλων (θεάτρου) μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για αποφασιστικά αποτελέσματα και αποκατάσταση της στρατηγικής σταθερότητας. Ειδικά, η χρήση ενός πυρηνικού όπλου μπορεί να αλλάξει θεμελιωδώς την εξέλιξη της μάχης και να επηρεάσει το πως οι διοικητές θα επικρατήσουν σε μια σύγκρουση».
Δεν γνωρίζουμε τι προβλέπει το ρωσικό πυρηνικό δόγμα, αλλά και μόνο λόγω συμμετρίας υποθέτουμε ότι πιθανότατα μπορεί να προβλέπει τα ίδια.
Αυτά όλα εκδηλώνονται και στην Ευρώπη, όπου ο αμερικανο-ρωσικός ανταγωνισμός εντείνεται κάθε μέρα που περνάει και εκδηλώνεται σε πρακτικό επίπεδο με την κατάργηση κάθε κανόνα και κάθε συνθήκης ελέγχου των πυρηνικών εξοπλισμών, ενώ ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις περικυκλώνουν τη Ρωσία από όλες τις πλευρές, από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα.
Στη Σερβία, δίπλα μας, εγκαθίστανται τώρα S400. Στη Μέση Ανατολή τίποτα δεν έχει λυθεί, ενώ η ίδια η Τουρκία γίνεται το επίκεντρο εκρηκτικών αντιθέσεων, μετατρέπεται στη δυνητική μητέρα μιας σοβαρής, παγκόσμιας στη σημασία της, κρίσης.
Σε μια τέτοια κατάσταση, πολύ θα θέλαμε κάποιος να μας εξηγήσει πρώτον πως είναι σίγουρος ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα σε μια αυριανή γεωγραφικά περιορισμένη («τακτική») σύγκρουση και, δεύτερον, τι ακριβώς μεταβολή προκαλεί στην αμυντική κατάσταση της Ελλάδας η εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών όπλων.
Όπως συνήθιζε να λέει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ξεκινάς από το γενικό για να καταλάβεις το ειδικό και το μερικό.
Ακριβώς επειδή η δυτική ηγεμονία κλονίζεται σοβαρά παγκοσμίως, αυξάνει και η πιθανότητα τυχοδιωκτικές δυνάμεις μέσα στη Δύση να παροξύνουν τις αντιθέσεις, με τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται, για να βρουν μια διέξοδο. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η άμεση ή έμμεση επανεμφάνιση της απειλής χρήσης πυρηνικών όπλων μετά την εκλογή Τραμπ (αμερικανικοί βομβαρδισμοί στη Συρία παρά την εκεί ανάπτυξη ρωσικών δυνάμεων, Κορέα, απειλές κατά του Ιράν, πιθανές παρασκηνιακές παροτρύνσεις στον Μόντι να παροξύνει την ένταση με το Πακιστάν). Ακόμα κι αν εκτιμήσουμε ότι αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά πρόθεση πραγματικής χρήσης πυρηνικών όπλων, αλλά μόνο απειλή, δεν μπορούμε ασφαλώς να είμαστε βέβαιοι. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια κατάσταση εμπεριέχει τον κίνδυνο και σύγκρουσης από λάθος εκτίμηση, και κλιμάκωσης λόγω εγκλωβισμού των αντιμαχομένων σε κατάσταση που δεν θα μπορεί κανείς να υποχωρήσει.
Το να μην εξετάζει κανείς την πραγματικότητα και να οχυρώνεται πίσω από την ψευδή αίσθηση «κανονικότητας» που θέλει να προβάλλει η δυτική πολιτική τάξη και τα μέσα της, για προπαγανδιστικούς λόγους, δεν είναι σοβαρός τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα.
Είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού εξάλλου ο βαθύς «εμφύλιος» που έχει ξεσπάσει στον πυρήνα της δυτικής, αυτοκρατορικής εξουσίας, για την όλη κατεύθυνση του κόσμου και τα προσφορότερα μέσα κυριαρχίας στον κόσμο, μεταξύ «παγκοσμιοποιητών» αφενός και «νεοσυντηρητικών – εθνικιστών» αφετέρου. Εκτιμούμε ότι το δεύτερο στρατόπεδο έχει λόγους να θέλει την τελική «εξουδετέρωση» και της Ελλάδας και της Τουρκίας, αλλά και τον κατακερματισμό της ΕΕ σε μικρότερα σύνολα. Υπό όρους, ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος θα μπορούσε να το εξυπηρετήσει. Το πρώτο είναι διατεθειμένο να κάνει μεγαλύτερες παραχωρήσεις στην Τουρκία για να διατηρήσει την Άγκυρα εντός δυτικής τροχιάς και θα πιέσει την Αθήνα να κάνει και όσες παραχωρήσεις χρειαστεί γι’ αυτό το σκοπό. Μόνο αν η Ελλάδα ξαναγίνει «υποκείμενο», «παίκτης», παύσει να είναι δεδομένη και προβλέψιμη, υπάρχει πιθανότητα να γλυτώσει την τελική καταστροφή της.
Εσείς και εγώ μπορούμε να πιστεύουμε ότι, παρά τη διαρκή αύξηση της παγκόσμιας και περιφερειακής αστάθειας, μια πυρηνική σύγκρουση είναι αδιανόητη και επομένως δεν θα συμβεί. Πιθανώς. Δεν είναι πάντως αυτή η γνώμη των αρχηγών των Επιτελείων των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, που εκδηλώνουν ένα όλο και εντονότερο ενδιαφέρον για τα «τακτικά» πυρηνικά όπλα, δηλαδή για τη δυνατότητα γεωγραφικά περιορισμένου πυρηνικού πολέμου, την ίδια ώρα που η Ουάσιγκτων αρνείται κατηγορηματικά να αποκλείσει την «πρώτη χρήση» πυρηνικών όπλων. ‘Όπως σημειώνουν στο φετινό πυρηνικό τους δόγμα: «Η χρήση πυρηνικών όπλων (θεάτρου) μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για αποφασιστικά αποτελέσματα και αποκατάσταση της στρατηγικής σταθερότητας. Ειδικά, η χρήση ενός πυρηνικού όπλου μπορεί να αλλάξει θεμελιωδώς την εξέλιξη της μάχης και να επηρεάσει το πως οι διοικητές θα επικρατήσουν σε μια σύγκρουση».
Δεν γνωρίζουμε τι προβλέπει το ρωσικό πυρηνικό δόγμα, αλλά και μόνο λόγω συμμετρίας υποθέτουμε ότι πιθανότατα μπορεί να προβλέπει τα ίδια.
Αυτά όλα εκδηλώνονται και στην Ευρώπη, όπου ο αμερικανο-ρωσικός ανταγωνισμός εντείνεται κάθε μέρα που περνάει και εκδηλώνεται σε πρακτικό επίπεδο με την κατάργηση κάθε κανόνα και κάθε συνθήκης ελέγχου των πυρηνικών εξοπλισμών, ενώ ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις περικυκλώνουν τη Ρωσία από όλες τις πλευρές, από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα.
Στη Σερβία, δίπλα μας, εγκαθίστανται τώρα S400. Στη Μέση Ανατολή τίποτα δεν έχει λυθεί, ενώ η ίδια η Τουρκία γίνεται το επίκεντρο εκρηκτικών αντιθέσεων, μετατρέπεται στη δυνητική μητέρα μιας σοβαρής, παγκόσμιας στη σημασία της, κρίσης.
Σε μια τέτοια κατάσταση, πολύ θα θέλαμε κάποιος να μας εξηγήσει πρώτον πως είναι σίγουρος ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα σε μια αυριανή γεωγραφικά περιορισμένη («τακτική») σύγκρουση και, δεύτερον, τι ακριβώς μεταβολή προκαλεί στην αμυντική κατάσταση της Ελλάδας η εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών όπλων.
Τα πυρηνικά όπλα δεν είναι κονφετί
Από την πρώτη στιγμή που εγκατασταθούν αυτά τα όπλα στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που θα γίνει θα είναι να αναβαθμιστούμε σε στόχο πρώτης γραμμής στα Βαλκάνια της Ρωσίας. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση σύγκρουσης Αμερικανών και Ρώσων στα Βαλκάνια, πιθανώς με χρήση πυρηνικών όπλων, η πρώτη πράξη του δράματος θα είναι η εξαΰλωση του ελληνικού λαού.
Θα μου πείτε ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί. Ακόμα όμως κι αν συμφωνήσω ότι είναι απίθανο, δεν είναι ασφαλώς αδύνατο.
Απίθανο είναι στατιστικά και να πέσετε σε ένα φορτηγό ξεκινώντας το πρωί να πάτε στη δουλειά σας. Ακόμα πιο απίθανο είναι να σωθείτε με τη ζώνη ασφαλείας σε περίπτωση αεροπορικής καταστροφής, αλλά και να γίνει μια τέτοια καταστροφή. Μία στα πέντε εκατομμύρια είναι η τελευταία και νομίζουμε πολύ μικρότερη από την πιθανότητα πυρηνικής σύγκρουσης. Όμως αυτή η απιθανότητα δεν σας εμποδίζει να φοράτε σχολαστικά ζώνη ασφαλείας και στο αυτοκίνητο και στο αεροπλάνο. Γιατί ένα ολόκληρο έθνος πρέπει να αποδεχθεί έναν τόσο τρομερό κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του, έστω και αν είναι πολύ μικρή η πιθανότητα να συμβεί οτιδήποτε από αυτά τα φοβερά;
Για να πάρει κάποιος μια ορθολογική απόφαση πρέπει να πολλαπλασιάσει την πιθανότητα να συμβεί κάτι επί το αναμενόμενο κόστος αυτού που θα συμβεί. Όσο μικρή κι αν είναι η πιθανότητα, το γινόμενο στην περίπτωση που εξετάζουμε είναι άπειρο, γιατί το κόστος είναι άπειρο. Οι πολιτικοί μας τα ξέρουν αυτά, αλλά προτιμούν να μην τα παίρνουν υπόψιν τους. Η χώρα γιορτάζει το Όχι, αυτό το έχουν όμως απαγορεύσει στον εαυτό τους (εξουδετερώνοντας έτσι και οποιαδήποτε αξία του Ναι!). ΚΙ αν τους απασχολήσει, σκέπτονται ότι αν μεν δεν γίνει πυρηνικός πόλεμος, θα μπορούν να λένε ότι δεν έκαναν τίποτα κακό και θα έχουν και την εύνοια της Πρεσβείας. Αν γίνει, δεν θα υπάρχει κανείς να τους ζητήσει το λογαριασμό.
Κλείνοντας, να προσθέσουμε ότι το ίδιο το αμερικανικό Πεντάγωνο αναγνώρισε ότι υφίστανται σοβαρά προβλήματα ασφαλείας με τα τακτικά πυρηνικά όπλα και την φύλαξή τους, γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, ξεκίνησε και το πρόγραμμα αναβάθμισης. Εκτός δηλαδή από τον πόλεμο, έχουμε και την πιθανότητα ατυχήματος και ραδιενεργού μόλυνσης.
Θα μου πείτε ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί. Ακόμα όμως κι αν συμφωνήσω ότι είναι απίθανο, δεν είναι ασφαλώς αδύνατο.
Απίθανο είναι στατιστικά και να πέσετε σε ένα φορτηγό ξεκινώντας το πρωί να πάτε στη δουλειά σας. Ακόμα πιο απίθανο είναι να σωθείτε με τη ζώνη ασφαλείας σε περίπτωση αεροπορικής καταστροφής, αλλά και να γίνει μια τέτοια καταστροφή. Μία στα πέντε εκατομμύρια είναι η τελευταία και νομίζουμε πολύ μικρότερη από την πιθανότητα πυρηνικής σύγκρουσης. Όμως αυτή η απιθανότητα δεν σας εμποδίζει να φοράτε σχολαστικά ζώνη ασφαλείας και στο αυτοκίνητο και στο αεροπλάνο. Γιατί ένα ολόκληρο έθνος πρέπει να αποδεχθεί έναν τόσο τρομερό κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του, έστω και αν είναι πολύ μικρή η πιθανότητα να συμβεί οτιδήποτε από αυτά τα φοβερά;
Για να πάρει κάποιος μια ορθολογική απόφαση πρέπει να πολλαπλασιάσει την πιθανότητα να συμβεί κάτι επί το αναμενόμενο κόστος αυτού που θα συμβεί. Όσο μικρή κι αν είναι η πιθανότητα, το γινόμενο στην περίπτωση που εξετάζουμε είναι άπειρο, γιατί το κόστος είναι άπειρο. Οι πολιτικοί μας τα ξέρουν αυτά, αλλά προτιμούν να μην τα παίρνουν υπόψιν τους. Η χώρα γιορτάζει το Όχι, αυτό το έχουν όμως απαγορεύσει στον εαυτό τους (εξουδετερώνοντας έτσι και οποιαδήποτε αξία του Ναι!). ΚΙ αν τους απασχολήσει, σκέπτονται ότι αν μεν δεν γίνει πυρηνικός πόλεμος, θα μπορούν να λένε ότι δεν έκαναν τίποτα κακό και θα έχουν και την εύνοια της Πρεσβείας. Αν γίνει, δεν θα υπάρχει κανείς να τους ζητήσει το λογαριασμό.
Κλείνοντας, να προσθέσουμε ότι το ίδιο το αμερικανικό Πεντάγωνο αναγνώρισε ότι υφίστανται σοβαρά προβλήματα ασφαλείας με τα τακτικά πυρηνικά όπλα και την φύλαξή τους, γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, ξεκίνησε και το πρόγραμμα αναβάθμισης. Εκτός δηλαδή από τον πόλεμο, έχουμε και την πιθανότητα ατυχήματος και ραδιενεργού μόλυνσης.
Πηγή: konstantakopoulos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου