Ο τίτλος -στα ΝΕΑ- είναι σαφής: «Για όλα φταίει ο Καραμανλής». Εννοεί τον Κώστα Καραμανλή. Όποιος το βλέπει από μακριά θα συμφωνήσει ότι φταίει ο Καραμανλής.
Γιώργος Λακόπουλος
Φταίει για παράδειγμα που δεν υλοποίησε ποτέ τον έναν από τους δύο άξονες της εκλογής του το 2004 : την πάταξη της διαφθοράς και τιμωρίας όσων διασπάθισαν το δημόσιο, το κοινοτικό και το τραπεζικό χρήμα- αλλά και το ιδιωτικό με το κόλπο του Χρηματιστηρίου.
Έτσι όσοι ωφελήθηκαν στη περίοδο Σημίτη έμειναν ατιμώρητοι και τα λεφτά που υφάρπαξαν δεν επέστρεψαν ποτέ στους νόμιμους δικαιούχους. Έμειναν στα χέρια όσων διαμόρφωσαν νέα τζάκια και μία κάστα νεόπλουτων: κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, αεριτζήδες της αγοράς , κοράκια της Σοφοκλέους, πολιτικοί , εκδότες, δημοσιογράφοι, μεσολαβητές και πάσης φύσεως λαμόγια.
Πλην ελάχιστων, κυκλοφορούν ατιμώρητοι και όπως είχαν συγκροτήσει λεγεώνα στήριξης του σημιτικού «εκσυχρονισμού» έτσι εξελίχθηκαν και σε δύναμη κρούσης του νεομητσοτακισμού, για «να φύγει ο Τσίπρας».
Ασφαλώς και φταίει ο Καραμανλής για την επιβίωσή τους. Κάποτε πρέπει να εξηγήσει γιατί ενώ είχε το θάρρος -και πήρε και το κόστος- να ξεμπροστιάσει τους «νταβατζήδες» και να επιχειρήσει τον εξοβελισμό τους από τον δημόσιο πρυτανείο και τη χειραγώγηση της πολιτικής ζωής, δεν προχώρησαν οι διαδικασίες προσωπικών καταλογισμών. Ώστε να πάει ο καθένας στον πάγκο του και στο εδώλιό του.
Αλλά αυτές οι σκέψεις αποσύρονται όταν κάποιος δει στην συγκεκριμένη εφημερίδα- που δεν αναβαθμίζει τυχαία ένα θέμα κατά του Καραμανλή- γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ο τίτλος αφορά άρθρο του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη με το οποίο καταλογίζει ευθύνη στον διάδοχό του γιατί δεν συνέχισε το «κεκτημένο» της συμφωνίας του Ελσίνκι που του παρέδωσε.
Δυσκολεύεται να πιστέψει κανείς ότι πρώην πρωθυπουργός προβάλλει τέτοιους ισχυρισμούς. Το ελαφρυντικό του να μη θυμάται καλά είναι το μόνο που μπορεί να του αναγνωριστεί. Δεδομένου ότι συνήθως δεν θυμάται καν ότι υπήρξε για οκτώ χρόνια πρωθυπουργός και δεν αναγνώρισε ποτέ την παραμικρή ευθύνη γι αυτήν την περίοδο.
Ούτε για το όργιο διαφθοράς που τη χαρακτήρισε και καν για τα στελέχη του που κατέληξαν στη Δικαιοσύνη. Δεν είδε, δεν ξέρει, δεν άκουσε. Με τελευταίο κρούσμα την άρνηση του να μας εξηγήσει γιατί ο Χριστοφοράκος έστειλε στο κόμμα του το ένα εκατομμύριο μάρκα. Αυτά που παρέλαβε ο- αδίκως ταλαιπωρηθείς-, Θ. Τσουκάτος- δεξί χέρι του εκείνη την περίοδο.
Αν ληφθεί υπόψη αυτό το ελαφρυντικό τότε εξηγείται ο ισχυρισμός του: μιλάει για το Ελσίνκι και όσα έγιναν μετά, γιατί δεν θυμάται τι έγινε πριν το Ελσίνκι.
Τα περισσότερα -για να είμαστε δίκαιοι- του τα επέβαλε ο τότε… πρωθυπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου. Και ο αμερικάνικος παράγοντας- όπως του αναγνώρισε ο ίδιος, με το εξευτελιστικό «ευχαριστώ την κυβέρνηση των ΗΠΑ»
Ανάμεσα σε αυτά που έγιναν ήταν τα Ίμια-, τον Ιανουάριο του 1996 – των οποίων η διαχείριση από πλευράς Σημίτη-Πάγκαλου οδήγησε στην γκριζοποίηση περιοχών του Αιγαίου. Ή μήπως όχι;
Αυτή η κατάσταση παγιώθηκε με αυτό που ακολούθησε. Την περίφημη συμφωνία της Μαδρίτης, τον Ιούλιο του 1997. Ανάμεσα στον Σημίτη και τον Ντεμιρέλ, πάλι στα πλαίσια μιας συνόδου του ΝΑΤΟ, καλή ώρα.
Αυτή η συμφωνία παραλίγο ρίξει την κυβέρνησή του. Κάπου 35 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με πρωτοστάτη τον ευπατρίδη και γνώστη των ελληνοτουρκικών Ανάσταση Πεπονή αρνήθηκαν να εγκρίνουν ένα κείμενο που θεωρούσαν απαράδεκτη υποχώρηση που θα φέρει δεινά στη χώρα.
Για πρώτη φορά η Ελλάδα αναγνώριζε «σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο». Δηλαδή και των Τούρκων. Κάτι σαν το σημερινό «καλή θέληση και από τις δυο πλευρές» τους Μητσοτάκη.
Καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν είχε διανοηθεί ως τότε να αναγνωρίσει οποιαδήποτε διαφορά με την Τουρκία- πέραν της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας που μπορούσε να γίνει μόνο με συνυποσχετικό προσφυγής στη Χάγη.
Η άρση του ελληνικού βέτο για το περίφημο 4ο Χρηματοδοτικό πρωτόκολλο ΕΟΚ- Τουρκίας, είναι η άλλη παραχώρηση της κυβέρνησης Σημίτη για να φτάσουμε τον Δεκέμβριο του 1999 στη συμφωνία του Ελσίνκι.
Άνοιξε το δρόμο για την είσοδο της Κύπρου στην κοινοτική Ευρώπη, χωρίς να λυθεί το πολιτικό πρόβλημα. Αλλά άνοιξε και το δρόμο και για τη είσοδο της Τουρκίας -που στήριξαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις έκτοτε ως δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής -άσχετα αν η Τουρκία το εγκατέλειψε.
Μόνο ως κουτοπονηριά μπορεί να εκληφθεί αυτό που προσπαθεί να πετύχει ο Κ. Σημίτης, καταλογίζοντας ότι το 2004 ο Καραμανλής δεν συνέχισε αυτή τη πολιτική του Ελσίνκι, όταν ακριβώς αυτό έκανε σε επίπεδο κορυφής. Αν δεν προχώρησε οφείλεται στους Τούρκους.
Πώς μπορεί να μιλάει για «χαμένη ευκαιρία» -όταν είδαμε πώς προέκυψε. Ή για «επιτυχία, η οποία ουδέποτε ολοκληρώθηκε» ρίχνοντάς την ευθύνη στην…. Ελλάδα και όχι στην Τουρκία. Εκτός αν το κάνει για να ξεχαστούν τα προηγούμενα.
Οι αναμνήσεις του για το είδος της διαπραγμάτευσης που έκανε ο ίδιος είναι δικαίωμα του- και δεν επηρεάζει την κρίση της Ιστορίας. Αλλά όταν καταλογίζει στον Καραμανλή ότι δεν κινήθηκε σωστά το 2004 όταν «αποφασίστηκε η εκκίνηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας παρ’ όλο που δεν είχε τακτοποιήσει τις διαφορές της με την Ελλάδα, όσον αφορά την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα» παραβλέπει ότι αυτά ακριβώς είχε συμφωνήσει ο ίδιος το 1997.
Πώς ανακάλυψε ότι ο Καραμανλής όφειλε να προβάλει βέτο -αυτό εννοεί- όταν αυτό θα τίναζε στον αέρα την ελληνική πολιτική μια δεκαετίας τουλάχιστον;
Αν θα έχανε κάποιος δεν θα ήταν η Τουρκία, αλλά η Ελλάδα που είχε ήδη συνομολογήσει «διαφορές»- λέξη που επαναλαμβάνει διαρκώς στο άρθρο του- και η Κύπρος που θα έχανε το εισιτήριο της εισόδου.
Ο Καραμανλής ήταν αυτός που απεδέχθη «την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία με ανεπίλυτες τις ελληνοτουρκικές διαφορές ως προς τα όρια των υφαλοκρηπίδων και αιγιαλίτιδων ζωνών τους»; Ο Καραμανλής αναγνώρισε «διαφορές» που δεν αναγνώριζε πριν καμία άλλη κυβέρνηση;
Πώς κολλάει η νύξη για το βέτο που δεν τέθηκε το 2004 με τον κομπασμό ότι χάρη στο Ελσίνκι «αναπτύχθηκε μια δυναμική στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αποτέλεσμα της οποίας ήταν και οι αλλεπάλληλες διερευνητικές συνομιλίες για την αντιμετώπιση των υφισταμένων διαφορών»;
Αν αυτές δεν είναι κουτοπονηριές -για να διευκολύνει και τον Μητσοτάκη σήμερα πλην του εαυτού του- πρέπει να έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και την κοινή λογική. Ή πρέπει να βασανίζεται από τύψεις για να λέει ότι το αποτέλεσμα των χειρισμών Καραμανλή το 2004 «είναι οι σημερινές απειλές και οι εκβιασμοί της Τουρκίας». Ράβδος εν γωνία…
Εκτός αν έχει περάσει πλέον σε κατάσταση που θα μας υποχρεώνει να λέμε: «Ποιος το είπε αυτό; Ο Σημίτης; Καλά, δεν πειράζει».
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου