Tο περιστατικό με την μετακίνηση του Γιάνη Βαρουφάκη από και προς την Αίγινα χάριν κοινοβουλευτικών καθηκόντων δεν αποτελεί απλώς μία κακοστημένη, λαϊκίστικη, ακροδεξιά προπαγανδιστική φιέστα. Έχω την αίσθηση ότι σηματοδοτεί... και συμπυκνώνει μία ολόκληρη θεωρία, ένα σχήμα που θα αποτελέσει τον οδικό χάρτη της κυβέρνησης για την διαμόρφωση της πολιτικής της συμπεριφοράς τόσο απέναντι στην αριστερή αντιπολίτευση όσο και απέναντι στην κοινωνία, καθ’ όλο το διάστημα που θα ακολουθήσει της χαλάρωσης των περιοριστικών μέτρων.
Δεδομένου ότι η συστημική επίθεση στον Γιάνη Βαρουφάκη συντόνισε σε ομοβροντία κορυφαία κυβερνητικά στελέχη (Πέτσας, Γεωργιάδης κ.ά.), μόνο παιδαριώδης δεν είναι. Ας δούμε από λίγο πιο κοντά αυτή την μικρού μήκους γκεμπελική έμπνευση: ένας πρώην Υπουργός που τον ξέρουν και οι πέτρες εντός κι εκτός Ελλάδας, ένα από τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της ελληνικής πολιτικής σκηνής όλων των εποχών, υφίσταται έλεγχο από έναν λιμενικό. Η λογική του απάντηση στον υπερβάλλοντα ζήλο του οργάνου προβάλλεται ως θρασεία. Η στάση του πρώην Υπουργού και νυν αρχηγού κόμματος περιγράφεται από τα ΜΜΕ ως αντικοινωνική και επικίνδυνη. Στη συνέχεια, η στάση Βαρουφάκη ρίχνεται στην χωματερή της ατομικής ευθύνης, αυτής της φαιάς θεωρίας της κυβέρνησης επί της οποίας στήριξε όλη την επικοινωνιακή της καμπάνια για την επιβολή των αναγκαίων μέτρων αλλά και του βρώμικου οικονομικού σχεδίου «ανάκαμψης» που απεργάζεται κάτω από το τραπέζι. Και ο Γιάνης Βαρουφάκης ξαφνικά μετατρέπεται σε έναν αρχηγό των ατάκτων, των ανεύθυνων και των ατίθασων.
Το εύλογο ερώτημα είναι «γιατί τον Βαρουφάκη;». Ό,τι κι αν μπορεί να προσαφθεί στον Γιάνη Βαρουφάκη, από κάποια αλαζονεία μέχρι οξύ ναρκισσισμό, κανείς δεν μπορεί πια να αμφιβάλλει ότι δεν μένει στα λόγια. Πρώτα έδωσε ηχογραφημένα αρχεία των δραματικών συνεδριάσεων του Eurogroup από το 2015. Μετά, προέβη σε ανοιχτή καταγγελία σε περιφερειακό σταθμό σχετικά με την κατοχή από την οικογένεια Μητσοτάκη μετοχών από funds που καραδοκούν να αναλάβουν ελληνικά κόκκινα δάνεια. Παράλληλα, η ΝΔ ίσως να θεωρεί τον Βαρουφάκη έναν εύκολο στόχο. Είναι αρχηγός ενός μικρού κόμματος. Η επίθεση σε αυτόν συσπειρώνει το ακροατήριό της που δεν έχει καμία σχέση με τα προτάγματα του ΜΕΡΑ25. Επίσης, η προσωπικότητά του προσφέρεται για τέτοιες επιθέσεις καθώς είναι ένα πρόσωπο που δεν θα αφήσει να πέσουν κάτω τέτοιες επιθέσεις και έτσι θα αναπαράξει την κουβέντα. Το αποτέλεσμα είναι τα ΜΜΕ να έχουν βρει μία νέα ωραία ιστορία «ανευθυνότητας» που μπορεί να απασχολήσει την κοινή γνώμη για ακόμα δύο-τρία 24ωρα.
Η επίθεση στον Βαρουφάκη συνιστά μια απόπειρα δολοφονίας προσωπικότητας. Είναι μία πολιτικά μαφιόζικη πρακτική. Το σχήμα που αναδύεται είναι τελικά απλό: «μίλα για ό,τι θες αλλά μην πιάσεις στο στόμα σου τον σκληρό πυρήνα των ιδιωτικών μας συμφερόντων». Προφανώς η Αγία Οικογένεια Μητσοτάκη είδε ότι οι πρακτικές Μαρινάκη μπορούν να αποκτήσουν νομιμοποίηση στο ακροατήριό της - ένα ακροατήριο, που υπό το κράτος του ασύμμετρου φόβου, προφανώς συσπειρώνεται γύρω από μια ακόμα μαριονέτα.
Για αυτούς του λόγους, το περιστατικό πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά την αξιωματική αντιπολίτευση. Ο Αλέξης Τσίπρας παραλίγο να βρεθεί στο εδώλιο της προανακριτικής επιτροπής για την Novartis αλλά αυτό φαίνεται να έχει ξεχαστεί πάρα πολύ εύκολα από τον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Το case study Βαρουφάκη οφείλει τάχιστα να τους κάνει να αντιληφθούν ότι στην πρώτη απόπειρα να αμφισβητήσουν τα οικονομικά μέτρα που έρχονται, θα βρεθούν και πάλι υπόλογοι για ιστορίες για αγρίους που το σύστημα Μητσοτάκη θα ανασύρει από την ντουλάπα των φανταστικών σκανδάλων. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει την ευθύνη να συμπεριφερθεί στους πολιτικούς αντιπάλους της σαν τον χαφιέ της γειτονιάς, σαν τον παπαράτσι που «πιάνει επ’ αυτοφώρω» τον αντίπαλο και μετά τον παραδίδει στο αδηφάγο φιλοθεάμον κοινό με μία ποντιοπιλατική φράση: «δικός σας». Αυτή η πολιτική πρακτική δημιουργεί απειλητικά προηγούμενα, κατασκευάζει έναν οδηγό πολιτικής προβοκάτσιας, ερεθίζει τα πιο ποταπά κοινωνικά ένστικτα και αβαντάρει ένα μαζικό, οχλοκρατικό πολιτικό λιντσάρισμα. Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνη. Όχι μόνο για την αντιπολίτευση αλλά και για τις πιο στοιχειώδεις λειτουργίες μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Το περιστατικό αυτό δεν πρέπει απλά να κινητοποιήσει την αριστερή αντιπολίτευση. Πρέπει, επιτέλους, και να την πείσει να ανοίξει διαύλους. Εκείνους τους διαύλους που πεισματικά αρνούνται να ενεργοποιήσουν μεταξύ τους ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25. Οι διπλές κάλπες τον Σεπτέμβριο απειλούν να αναδείξουν το σύστημα Μητσοτάκη σε παίχτη χωρίς αντίπαλο. Η «υπομονή» Τσίπρα μπορεί να είναι σε ένα βαθμό θεμιτή λόγω της υγειονομικής κρίσης. Όμως η ελπίδα ότι μπορεί να συγκρατήσει την δυναμική του 33% του 2019 μόνο με τα απομεινάρια του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, φοβάμαι ότι θα αποδειχτεί φρούδα.
Η υποχρέωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να θέσει τις βάσεις για ένα σοβαρό κοινωνικό μέτωπο που θα κληθεί να αντιμετωπίσει το σμπαράλιασμα του κοινωνικού κράτους που ετοιμάζει η ΝΔ. Αυτό δεν γίνεται μόνο με παραδοσιακές συμμαχίες αλλά, κυρίως, στρέφοντας το βλέμμα σε ένα μέλλον που ενδεχομένως θα απελευθερώσει δυναμικές οι οποίες, αυτή τη στιγμή, μας μοιάζουν με επιστημονική φαντασία. Είναι αδιανόητο οι παγωμένες πολιτικές συγγένειες να παραμένουν στην κατάψυξη την ώρα που η αναθέρμανσή τους είναι το μόνο μέσο άμυνας όχι για αυτές, αλλά για την ίδια την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου