'Καλύτερα μια ώρα φιλιά και αγκαλιά
παρά 40 μέρες Netflix και Χαρδαλιά'
Ο Μανώλης Γλέζος και ο Περικλής Κοροβέσης πέθαναν τις ημέρες της καραντίνας και της απαγόρευσης της κυκλοφορίας.
Γλέζος και Κοροβέσης είχαν κοινά στοιχεία στη ζωή τους: αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν άγρια, ενώ ήταν ελεύθερα πνεύματα. Δεν...ήταν δογματικοί.
Γλέζος και Κοροβέσης ήταν πάντα ελεύθεροι. Ακόμα και στη φυλακή.
Σκέφτομαι πόσο περίεργο θα φαινόταν σε αυτούς τους δυο ανθρώπους -με αυτές τις ζωές και αυτές τις ιδέες- να πρέπει να μείνουν κλεισμένοι στα σπίτια τους στα γεράματά τους.
Γλέζος και Κοροβέσης δεν πέθαναν όταν φυλακίστηκαν αλλά πέθαναν σε μια εποχή που υπάρχει απαγόρευση της κυκλοφορίας εξαιτίας μιας “πανδημίας”.
Με το φευγιό τους αυτές τις περίεργες μέρες του εγκλεισμού, μοιάζει σαν να είπαν “Δεν μπορούμε να το ζήσουμε ξανά εμείς αυτό. Δεν γίνεται”. Μπορεί να είναι λάθος αυτό. Αλλά εγώ έτσι το νιώθω.
Και οπωσδήποτε, είναι πικρό άνθρωποι που επέζησαν σε τόσο δύσκολες εποχές να πεθαίνουν σε μια εποχή που απαγορεύεται -για άλλους λόγους- η κυκλοφορία.
Δεν είμαι ο ιδανικός να γράψει για ανθρώπους σαν τον Γλέζο και τον Κοροβέση. Είμαι πολύ μικρός για κάτι τέτοιο.
Και πάντα εκπλήσσομαι από το γεγονός ότι τόσοι προσκυνημένοι άνθρωποι σπεύδουν να αποθεώσουν ανθρώπους σαν τον Γλέζο και τον Κοροβέση και να παρουσιαστούν σχεδόν σαν σύντροφοί τους και συνοδοιπόροι τους.
Επίσης, πάντα εκπλήσσομαι από το γεγονός πως τόσοι προσκυνημένοι και δειλοί άνθρωποι καπηλεύονται σε όλη τους τη ζωή τους αγώνες και το αίμα των άλλων για να πλουτίσουν οι ίδιοι, ενώ έχουν την εντύπωση πως -ζώντας προσκυνημένοι- κάνουν κάτι πάρα πολύ ηρωικό.
Υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται ήρωες στις ημέρες της καραντίνας, κάνοντας παρασιτικές δουλειές και δουλεύοντας για καθάρματα.
Αλλά πιστεύουν πως είναι σύντροφοι του Γλέζου και του Κοροβέση.
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
Υ.Γ. Βέβαια, ένας αναγνώστης μου έγραψε πως μάλλον ο Γλέζος και ο Κοροβέσης πέθαναν από τα γέλια. Έχω κι εγώ αυτή την επιθυμία. Οπότε, πάρτε κι ένα βίντεο.
Γλέζος και Κοροβέσης είχαν κοινά στοιχεία στη ζωή τους: αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν άγρια, ενώ ήταν ελεύθερα πνεύματα. Δεν...ήταν δογματικοί.
Γλέζος και Κοροβέσης ήταν πάντα ελεύθεροι. Ακόμα και στη φυλακή.
Σκέφτομαι πόσο περίεργο θα φαινόταν σε αυτούς τους δυο ανθρώπους -με αυτές τις ζωές και αυτές τις ιδέες- να πρέπει να μείνουν κλεισμένοι στα σπίτια τους στα γεράματά τους.
Γλέζος και Κοροβέσης δεν πέθαναν όταν φυλακίστηκαν αλλά πέθαναν σε μια εποχή που υπάρχει απαγόρευση της κυκλοφορίας εξαιτίας μιας “πανδημίας”.
Με το φευγιό τους αυτές τις περίεργες μέρες του εγκλεισμού, μοιάζει σαν να είπαν “Δεν μπορούμε να το ζήσουμε ξανά εμείς αυτό. Δεν γίνεται”. Μπορεί να είναι λάθος αυτό. Αλλά εγώ έτσι το νιώθω.
Και οπωσδήποτε, είναι πικρό άνθρωποι που επέζησαν σε τόσο δύσκολες εποχές να πεθαίνουν σε μια εποχή που απαγορεύεται -για άλλους λόγους- η κυκλοφορία.
Δεν είμαι ο ιδανικός να γράψει για ανθρώπους σαν τον Γλέζο και τον Κοροβέση. Είμαι πολύ μικρός για κάτι τέτοιο.
Και πάντα εκπλήσσομαι από το γεγονός ότι τόσοι προσκυνημένοι άνθρωποι σπεύδουν να αποθεώσουν ανθρώπους σαν τον Γλέζο και τον Κοροβέση και να παρουσιαστούν σχεδόν σαν σύντροφοί τους και συνοδοιπόροι τους.
Επίσης, πάντα εκπλήσσομαι από το γεγονός πως τόσοι προσκυνημένοι και δειλοί άνθρωποι καπηλεύονται σε όλη τους τη ζωή τους αγώνες και το αίμα των άλλων για να πλουτίσουν οι ίδιοι, ενώ έχουν την εντύπωση πως -ζώντας προσκυνημένοι- κάνουν κάτι πάρα πολύ ηρωικό.
Υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται ήρωες στις ημέρες της καραντίνας, κάνοντας παρασιτικές δουλειές και δουλεύοντας για καθάρματα.
Αλλά πιστεύουν πως είναι σύντροφοι του Γλέζου και του Κοροβέση.
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
Υ.Γ. Βέβαια, ένας αναγνώστης μου έγραψε πως μάλλον ο Γλέζος και ο Κοροβέσης πέθαναν από τα γέλια. Έχω κι εγώ αυτή την επιθυμία. Οπότε, πάρτε κι ένα βίντεο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου