Χριστίνα Κουτούβελα
Ο Ζενερέ, στη Μεγάλη του Οπισθοδρόμηση, επισημαίνει πως η αποκοινωνία των ατόμων είναι ένα σχέδιο απραγματοποίητο για κοινωνικά όντα. Πρόκειται για μια φαντασίωση, σημειώνει, της οποίας η εφαρμογή προκαλεί τέτοιο ηθικό και κοινωνικό χάος που οδηγεί την ανθρωπότητα σε ένα είδος κοινοτιστικο-φασισμού. Ηθικό και κοινωνικό χάος.
Απορρύθμιση, αλλιώς, όπως σημειώνει ο Μααλούφ. Ο τελευταίος τονίζει πως όταν μια χώρα βυθίζεται στον μαρασμό, μπορεί η μετανάστευση να είναι μια λύση. Όταν όμως ολόκληρος ο πλανήτης απειλείται, δεν έχουμε την επιλογή να ζήσουμε αλλού.
Χρειάζεται, γι’ αυτό, να επιδιώξουμε την εκτροπή της πορείας των πραγμάτων. Μια εκτροπή που, ενδεχόμενως, βασίζεται στο ερώτημα: Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Ο Πίντερ γράφει χαρακτηριστικά:
«Ένα πράγμα δεν είναι απαραιτήτως ή αλήθεια ή ψέμα. Μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αλήθεια και ψέμα. Πιστεύω ότι αυτοί οι ισχυρισμοί εξακολουθούν να ισχύουν, ως προς τη διερεύνηση της πραγματικότητας μέσω της τέχνης. Έτσι, ως συγγραφέας τους υποστηρίζω αλλά ως πολίτης αδυνατώ να το κάνω. Ως πολίτης οφείλω να ρωτήσω: Τι είναι αλήθεια; Τι είναι ψέμα»;
Ως πολίτες δημοκρατικών κοινωνιών οφείλουμε να αναρωτηθούμε σχετικά. Βέβαια, η δημοκρατία είναι για τον Μπαντιού μια λέξη ενδιάμεση: «μια λέξη που δεν ξέρει ούτε από πού έρχεται, ούτε πού πηγαίνει», όπως και η εποχή μας, την οποία χαρακτηρίζει «ενδιάμεσο σήμερα».
Ανάμεσα σε ενδιάμεσες καταστάσεις, χαώδεις και απορρυθμισμένες, ανάμεσα σε καταστάσεις που θυμίζουν τον αγαπημένο Πίντερ: «Δεν συνέβη ποτέ. Τίποτα δεν συνέβη. Ακόμα και τότε που συνέβαινε, δεν συνέβαινε», η ανθρωπότητα οφείλει να δείξει το ύψος της. Οφείλει να δείχνει το ύψος της. Οι προβολείς, λοιπόν, για άλλη μια φορά στους ανθρώπους-πολίτες όχι των εθνών, αλλά του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου