Το σύνδρομο Κοντονή

Μπαΐλντισε ο κόσμος του κόμματος με τον κάθε επώνυμο που μπορεί να λέει δημόσια ό,τι θέλει, από όπου θέλει, όποτε θέλει

Θανάσης Καρτερός

Την επομένη της μέρας που η απόφαση για τους νεοναζί και το αντιφασιστικό συλλαλητήριο έγραψαν Ιστορία, ένας πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να μας στερήσει από την παρουσία του στην Κεντρική Επιτροπή. Και μας ενημέρωσε από συστημικό κανάλι για τους λόγους, σε μια κίνηση προφανώς υπολογισμένη να συμβάλει... Να συμβάλει... Να συμβάλει... Σε τι να συμβάλει ακριβώς; Σε τι προοδευτικό, δημοκρατικό, εναρμονισμένο με τη μέρα και τα αισθήματα που κυριαρχούσαν στην πλειοψηφία των Ελλήνων; Έστω εχθρικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, ρε παιδί μου, ας πούμε εξεγερτικό των προοδευτικών συνειδήσεων, αφυπνιστικό των αριστερών συνειδήσεων;

Ε, όσο κι αν το ψάξεις, όση καλή θέληση κι αν ξοδέψεις, μια συμβολή βλέπεις. Που, βεβαίως, την είδαν και την άρπαξαν στον αέρα οι κωλοπετσωμένοι από απέναντι. Τη συμβολή στην αλλαγή της ατζέντας που επιδιώκει η Ν.Δ., προσπαθώντας να επιβάλει τη στρεψόδικη μεταμόρφωση μιας γιορτής της δημοκρατίας σε πένθος για τον Ποινικό Κώδικα του ΣΥΡΙΖΑ! Ο οποίος ρίχνει δήθεν στα μαλακά τους νεοναζί. Να ξεχάσουμε δηλαδή όσα ζήσαμε και για όσα αγανακτήσαμε. Τις κουμπαριές με τη Χρυσή Αυγή, τις αλλαξομπαλιές, τα προξενιά, τα δύο άκρα που είναι ένα, τις επενδύσεις των βαρόνων και των ΜΜΕ τους, τα φασιστικά σόγια, και να ασχολούμαστε με τα δεξιά παραμύθια για τον Κώδικα!

Αυτά και πάμε παρακάτω. Όπου το παρακάτω είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κρίνει και να επικρίνει πολιτικά και δημόσια τον δράστη. Το και το με τον Κοντονή. Επιτέλους! Γιατί μπαΐλντισε ο κόσμος του κόμματος με τον κάθε επώνυμο που μπορεί να λέει δημόσια ό,τι θέλει, από όπου θέλει, όποτε θέλει. Και το κόμμα των μελών να πληρώνει τα σπασμένα σιωπώντας. Να εμφανίζεται συνεχώς το σύνδρομο της ελαφρότητας - τουλάχιστον. Μπορείς να το πεις και σύνδρομο Κοντονή: Κάποιοι να πετάνε την παρόλα τους, χωρίς να υπολογίζουν τη συλλογικότητα στην οποία ορκίζονται, και να τρέχουν οι άλλοι να μαζέψουν τα σπασμένα. Λοιπόν, κεφάλια δεν παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλά κάνει. Αλλά γιατί θα πρέπει να σωπαίνει, να μην απαντάει πολιτικά και δημόσια, να μην κρίνει ή και να μην επικρίνει; Εκτός πια αν κι αυτό είναι αρχηγισμός και όχι δημοκρατία...

Πηγή: Η Αυγή