Δεν ήθελα. Με την καμία. Πήγα όμως. Μαζί με την αδερφή μου, μικρούλα ήταν. Μικρή κι εγώ, στα μέσα του Δημοτικού. Μα ένεκα που ήμουν ψηλή από τότες, ήμουν και πρώτο παιδί, ήθελε κι ο πατέρας μου αγόρι και σαν τέτοιο με μεγάλωσε, οπότε μεγαλύτερη ένιωθα και πολλά σοβαρά τη νέα μου ηλικία (και φύλο) είχα πάρει... Πώς θα 'ταν, λέει, και κάτι ξαδέρφες μας μαζί –τρεχαγυρευόπουλος. Ωραία εμπειρία πως θα 'ταν και πως ελεύθερη θα ήμουν όλο το καλοκαίρι. Αυτά μου 'παν, πίστεψα, πήγα. Που ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη μαύρη την ώρα και τη στιγμή, πανάθεμα το κεφάλι μου!
Αυτό δεν ήταν κατασκήνωση. Τα μαρτύρια του Ταντάλου ήταν σε συνδυασμό με τον σαδισμό κάποιου που σε κάτι τάφους έφτυνε και ενός άλλου που να χαμογελάσει του ζητάγανε (τίποτα αυτός όμως –ντουβάρι) κι όλοι αυτοί μαζί με μένα τα είχαν βάλει! Αλλιώς δεν εξηγείται. Παρεκτός και τα μικρά κορίτσια είναι τόσο αδυσώπητα κακά (αιθέριο έλαιο κακίας μιλάμε), που μπροστά τους τρέμει το μωρό της Ρόζμαρι, η Μαρέβα, η Ντόρα και η ξιπασμένη μητριά του Στάλιν πακετάκι!
Μιλάμε για βασανιστήρια! Μην τα ξαναλέμε: του Ταντάλου, του φτυσιάρη και του αχαμόγελου μαζί... Αφού, να καταλάβεις, σαν μας πήγαιναν στη θάλασσα, δεν πήγαινα παρέα –ζήτημα να έκανα ένα μπάνιο όλο το καλοκαίρι. Εμενα, και καλά, να καθαρίσω το δωμάτιο. Από τότε μου 'μεινε και με πέντε γατιά κι άπειρη δουλειά στο σήμερα, το σπίτι αστράφτει! Δεν τις άντεχα, διάολε. Δεν! Το μικρό, το αδέρφι, το λυπόντουσαν και το άφηναν ήσυχο –πάλι καλά. Αλλά εμένα –ε ρε τι πέρασα... Εως να γνωρίσω ένα κορίτσι με κεραμιδένια, ολόσγουρα, κοντά μαλλιά. Το όνομά της δεν θυμάμαι, θυμάμαι τη σιγουριά της: «Μαζί θα είμαστε. Εσύ ξανθιά σγουρομάλλα, εγώ πορτοκαλένια» μου έλεγε και γελούσε. «Θα τους πεθάνουμε στην μπούκλα και τη φακίδα!» μου έλεγε (φακιδομούρα κι εκείνη φουλ, όπως κι εγώ). Και γελούσε!
Σωτήριο γέλιο –να 'ναι καλά όπου κι αν σεργιανάει πλέον τις φακίδες της... Οπότε κάτι ξέρω: πώς σε μια νέα κοινότητα να μπαίνεις με εμπιστοσύνη, μα να μην! Και πώς να μένεις πρέπει, και να υπομένεις, γιατί δεν θέλεις ν' αποδεχτείς ήττα καμία (και πράγματι εμείς οι δύο με την κοκκινομάλλα ήταν που χορέψαμε τους κεντρικούς ρόλους στο μπαλέτο της τελετής λήξης, ενώ αυτές οι κουρούνες παίξαν τις κακές του έργου, «γιατί είναι μελαχρινές και τούς πάει», όπως είπε ο κατασκηνωτάρχης... καλός ηλίθιος και δαύτος...). Ξέρω καλά τι σημαίνει «σύντροφος».
Δεν είναι τυχαίο πως ποτέ η λέξη αυτή δεν χρησιμοποιήθηκε από τη Δεξιά. Γιατί «σύντροφος» είναι κάποιος με κοινή ιδεολογική, αξιακή και αισθητική θέση. Σύντροφος ίσον διαλεχτός, αδερφός σε ζωή και σε θάνατο. Δίπλα σου ακούνητος –αυτό σημαίνει. Και όχι: το χρήμα, η εξουσία, η βία, η χυδαιότητα και ο θάνατος δεν συνιστούν ιδεολογική αξιακή θέση. Αυτά τα έχει η Δεξιά κι ο φασισμός... «Σύντροφος» είναι και κάτι ακόμη όμως: είναι αυτός που φυλάει τα νώτα σου. Που σαν κουραστείς (μέσα κι όξω) όρθιο αναλαμβάνει να σε κρατήσει. Οχι για να κερδίσετε. Μα για να συνεχίσετε τον αγώνα.
Ο Χρόνης Μίσσιος το εξηγεί εξαιρετικά. Και εδώ τα λόγια του αφήνω, καθώς σαν στάμπα διάολε τη ζωή μου έχουν σημαδέψει (όπως έκανε και η κεραμιδένια φακιδομούρικη φίλη μου κάποτε): Ηταν φυλακή. Με τον Νικόλα κι έναν από την καθοδήγηση του Κόμματος. «Ο Νικόλας δεν άντεχε άλλο την επαναστατική διαπαιδαγώγηση: εξωτερικά πάμε καλά, εσωτερικά πάμε καλά, ενώ μας είχαν γαμήσει την αδερφή ανάποδα. Τον κράταγα να βαστήξει. Ωσπου μια μέρα, ήμασταν τρελά χαρμάνια, ανάβει ο καθοδηγητής ένα τσιγάρο, ολόκληρο δοκάρι! Και δεν δίνει! Γυρίζει ο Νικόλας και του λέει: "Ρε συναγωνιστή, στον αγώνα ενωμένοι, στο τσιγάρο χώρια;" Και τι του απαντάει που λες το κωλόπαιδο; "Τι να γίνει συναγωνιστή, στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον κομμουνισμό". Σκέτη χαμούρα σου λέω...».
...Σύντροφο δεν τον είπε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου