"Άι, σιχτίρ ..."

Θα ήθελα σήμερα η Στήλη να γράψω για την χτεσινή φθινοπωρινή – και όχι εαρινή – σύναξη των “αγροφυλάκων” της υπερηφάνειας της Αριστεράς. Δηλαδή του Ευκλείδη και της Ομπρέλας! Αλλά δεν θα το κάνω σήμερα καλά μου παιδιά.

Θα ήθελα να γράψω για τα “παλαβά” που ακούστηκαν στο Τριανόν, όπως «Να πάμε να καταλάβουμε τα γραφεία του κόμματος (Κουμουνδούρου) και να γίνει αυτό πολιτικό γεγονός στην Ελλάδα». αλλά ούτε αυτό θα κάνω καλά μου παιδιά.

Θα ήθελα να γράψω για έναν έντιμο δικαστικό, πρόεδρο Ανεξάρτητης Αρχής, που “έσπασε” και δάκρυσε μπροστά στις κάμερες γιατί ο Πρωθυπουργός της χώρας που υποτίθεται πρέπει να τον προστατεύει και να του παρέχει όλη την άνεση και το περιβάλλον για να λειτουργεί ανενόχλητος και ανεπηρέστος από πιέσεις και επιρροές, του προσάπτει “προσωπική ατζέντα” επειδή τιμά τον όρκο του. Θα ήθελα να γράψω για το … πόσο αξίζουν άραγε στην “επενδυτική βαθμίδα” του σήμερα τα δάκρυα των “πικραμμένων” της Novartis και πόσο εκείνα της ΑΔΑΕ … αλλά ούτε αυτό θα κάνω καλά μου παιδιά.

Θα γράψω απλώς αυτό που λέγανε οι σοφοί Κινέζοι και που φαίνεται πως δεν πληροφορήθηκε – ούτε καν αυτό – ο Πρωθυπουργός της χώρας στο πρόσφατο ταξίδι του στην Άπω Ανατολή: “Μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις”.

Σε μια φωτογραφία, καλά μου παιδιά, όλο το σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα, που φτώχυνε βίαια τους Έλληνες, που υποδούλωσε τον τόπο στα Μνημόνια και μας έκανε συνιδιοκτήτες στην πατρική κληρονομιά με ξένους Ευρωπαίους και μη, χτες το βράδυ αποθέωνε τον εαυτό του! Την ίδια ώρα που ο μοναδικος πρωθυπουργός και πρόεδρος επί δεκαετίες κόμματος εξουσίας, που βγήκε από την πολιτική πρωτοκαθεδρία φτωχότερος από ότι μπήκε (Πόθεν Έσχες 2023), εκείνος που έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια, που γέμισε τα εντελώς άδεια – από τα κουμάντα αυτών των τύπων στη φωτογραφία – ταμεία, αυτός που έλυσε αναίμακτα αλλά χωρίς εθνική απώλεια μια υπερδεκαετή διένεξη με γειτονική χώρα (σε αντίθεση με το “τιμώμενο” πρόσωπο στη φωτογραφία που έχασε τα Ίμια και την αξιοπρέπεια της χώρας με τον Οτσαλάν), ιδιωτεύει … στο σπίτι του.

Θα ήθελα να γράψω κάτι γι αυτό καλά μου παιδιά αλλά ο κόμπος που ανεβαίνει στο λαιμό μου, τα χείλια που θέλουν να φωνάξουν αλλά μένουν σιωπηλά, τα μάτια που θελουν να πούνε “Α σιχτιρ” και να φύγουν αλλά δεν φεύγουν τελικά, δεν μ αφήνουν καλά μου παιδιά.

Θα περιοριστώ λοιπόν σε αυτό που λένε οι … Κινέζοι: “Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις”!

thefaq.gr