Είναι πολλά 107 χρόνια; Ενας αιώνας και μία επταετία είναι χρόνος πολύς; Να ζήσεις προλαβαίνεις - πόσα να ζήσεις όμως; Οσα θες τα προλαβαίνεις; Οσα μπορείς; Οπως θες να ζήσεις, αυτό το προλαβαίνεις; Ή δεν;
Πριν από 107 χρόνια, ένας που Ντέιβιντ Γουόρκ Γκρίφιθ (D. W. Griffith) λεγόταν μία ταινία έφτιαξε. Βωβή. «Μισαλλοδοξία» - έτσι λέγεται. Τεράστια σε διάρκεια είναι - μα 163 λεπτά βωβή ταινία; Τρελός ήταν; Ξεκάθαρα θεότρελος ήταν. Οπως και ο πρώτος μεγάλος σκηνοθέτης του κινηματογράφου - και αυτό ήταν. Οχι ο πρώτος. Μα ο πρώτος μεγάλος. Γιατί την κινηματογραφική τέχνη και τεχνική άλλαξε και δρόμους άνοιξε και από τους πλέον επιδραστικούς προαγωγούς της κινηματογραφικής μαγείας ήταν - μάγος, αυτό ήταν. Κι έκανε ό,τι έκανε, μπας και βοηθήσει τέτοια κουλά ερωτήματα να απαντηθούν... Οχι πως το ξέρουμε ότι αυτό ήθελε - πεθαμένος απ' το 1948 είναι, σκόνη και τα κόκαλά του έχουν γίνει, τι να βρεις, τι να ρωτήσεις; Τέτοιοι είμαστε, όμως, και μόνοι μας απαντήσεις για πάρτη του δίνουμε.
Το κάνουν αυτό οι δημοσιογράφοι. Ρωτάνε κι απαντάνε από μοναχοί τους. Καλύτερο από τις ερωτήσεις δεν υπάρχει. Αρκεί οι ερωτήσεις να είναι καθαρές, και καθαρές απαντήσεις να προσπαθούν να λάβουν, με ακεραιότητα, γνώση και γενναιότητα. Οσο για τις απαντήσεις... δημοσιογραφικά ονομάζονται «πληροφορίες του ρεπορτάζ». Ισως και «άρθρα γνώμης», μα εκεί, μεγάλη μαεστρία να έχεις θέλει, καμία εμμονή, και κίνητρα αγνά: μόνο σεβασμό στον αναγνώστη και μήτε φλοίδα από τη δική σου ματαιοδοξία. Ισως γι' αυτό κόβω λάσπη κάθε που ακούω «εγώ που είμαι τόσα χρόνια...» - χέστηκα κι αν είσαι κι αν δεν είσαι. Επιχείρημα είναι αυτό για την αλήθεια των λόγων σου ή επιβεβαίωση, και μάλιστα γελοία ως προς την κοινοτοπία της, της ματαιότητάς σου;
Πληροφορίες, το λοιπόν: έτσι ονομάζονται οι «απαντήσεις» του δημοσιογράφου. Αν πω πως τον τελευταίο μήνα, 825 οικογένειες Παλαιστινίων έχουν σβηστεί εξ ολοκλήρου από τα ληξιαρχικά μητρώα, καθώς αφανίστηκαν πλήρως από τις δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ, αυτό είναι πληροφορία; Ολοι τους αφανίστηκαν: 5.824 άνθρωποι, από τρεις γενιές - παππούδες, γιαγιάδες, γονείς και παιδιά. Εως και βρέφος μιας μέρας. Και αυτό. Δολοφονήθηκε. Δεν έμεινε απολύτως κανείς από αυτές τις 825 οικογένειες. Οτι αυτό είναι στυγνή δολοφονία και εθνοκάθαρση συνιστά πληροφορία ή απάντηση;
Απάντηση στο πόσο προλαβαίνει κάποιος να ζήσει είναι; Στο πόσο μπορεί ζωντανός να μείνει; Αν πω πως οι μανάδες στη Γάζα γράφουν το όνομα στην παλάμη των παιδιών τους για να τα αναγνωρίσουν μετά, τι είναι; Πληροφορία; Ή απάντηση; Αν πω ότι τουλάχιστον 9.061 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα, εκ των οποίων οι μισοί είναι παιδιά και οι 2.290 είναι γυναίκες, νεκρές γυναίκες, αυτό τι είναι; Αν είναι απάντηση, ποια η ερώτηση;
Στη «Μισαλλοδοξία» ο Γκρίφιθ, 107 χρόνια πριν, παρουσιάζει τέσσερα τρανταχτά παραδείγματα μη ανοχής στη διαφορετική άποψη: ξεκινά με την άλωση της Βαβυλώνας το 538 π.Χ. από τα στρατεύματα του Κύρου, συνεχίζει με την προδοσία και τη σταύρωση του Χριστού, φτάνει στο 1572 και τη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου στο Παρίσι και καταλήγει στην εποχή του, το 1916, και σε μια υπόθεση δικαστικής πλάνης.
Ολες οι ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα, με ένα φρενήρες μοντάζ που καταδεικνύει απολύτως τη διαχρονική κυριαρχία του μίσους απέναντι στο «άλλο», το «ξένο», το «ανοίκειο», σε μια βωβή ταινία υπερπαραγωγή και σταθμό στην κινηματογραφική ιστορία... Αυτό τι είναι; Πληροφορία; Απάντηση; Και μάλιστα το έκανε σε μια εποχή που, αν και στην αρχή του, ήδη είχε φανεί η αλήθεια του κινηματογράφου: πως είναι η μόνη τέχνη που γεννήθηκε την εποχή της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Μια τέτοια εποχή το σήμερα είναι;
Σήμερα, η εφημερίδα μας «κλείνει» τα 11 χρόνια της. Σταματώντας στο περίπτερο να την αγοράσω, πήρα και ένα πακέτο πατατάκια. Δύο ευρώ η μία, δύο ευρώ το άλλο. Και τότε κατάλαβα. Κατάλαβα πως όσες ερωτήσεις κι όσες απαντήσεις, μία είναι η αλήθεια. Και την καθορίζει ο αναγνώστης/πολίτης/ψηφοφόρος στο σήμερα, που 107 χρόνια τώρα, το ίδιο «σήμερα» είναι: ούτε καν όσο ένα πατατάκι δεν «αξίζω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου