Προχθές, στις ΗΠΑ ανακοινώθηκε πως 38 από τις 50 Πολιτείες στηρίζουν το Τέξας που απέκλεισε τα σύνορα με το Μεξικό με συρματόπλεγμα και τείχος από κοντέινερ, για να μην περνάνε μετανάστες, και εμποδίζει την ομοσπονδιακή φρουρά να παρέμβει. Η Πολιτεία δήλωσε εκ των θεσμικών της εκπροσώπων ότι το Τέξας «έχει δικαίωμα να προστατέψει τα σύνορά του από τον εχθρό» και έρχεται σε κόντρα με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Η είδηση ούτε που ακούστηκε στην Ελλάδα. Αν ήταν το Ιράν ή η Β. Κορέα, θα την ακούγαμε μέρα-νύχτα. Λίγο αργότερα, ο Μπάιντεν σηκώθηκε από το νεκροκρέβατό του και απείλησε πως αν δεν αφαιρεθούν τα συρματοπλέγματα και δεν παραδώσουν τον έλεγχο στην ομοσπονδιακή υπηρεσία φύλαξης των συνόρων, θα υποστούν τις συνέπειες... Τώρα, τι συνέπειες μπορεί να υποστεί μια Πολιτεία όπου τα ναρκωτικά σ’ τα προσφέρουν αντί για φοντάν στις επισκέψεις (ιστορικός από το Τέξας μάς το έχει πει αυτό) και τα όπλα είναι στην καθημερινότητα, και έχουν και τη στήριξη της πλειοψηφίας των άλλων Πολιτειών, μήτε και μπορώ να ξέρω.
Αυτό που ξέρω, ωστόσο, είναι πως κάτι παρόμοιο δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Οχι γιατί δεν έχουμε ομοσπονδιακό κράτος, αλλά γιατί δεν έχουμε κράτος. Εχουμε κυβερνήτη κράτους. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει έτσι εαυτόν, σε προηγούμενη ΔΕΘ - κάτι που είχε ν’ ακουστεί από τον καιρό του Μεταξά. Που σημαίνει πως ένας και μόνο κάνει κουμάντο και δεν χρειάζεται μήτε κράτος μήτε πολιτείες μήτε και πολίτες για να κάνει τις επιθυμίες του πράξη (γιατί επιθυμίες είναι και όχι πολιτικές αποφάσεις).
Χρειάζεται βέβαια κάποιους μπροστάρηδες. Με βήμα δημόσιο, μπάκα γεμάτη και συνείδηση φλέξαμπλ. Να μοιράζουν συγκεκριμένες μερίδες τοστ στον κοσμάκη και συγκεκριμένες ενοχές: θα τρως τόσο όσο. Αν πετάς το φαγητό σου, δεν. Πέταξον δεν, άκουσον μεν. Οπου «μεν», συγκεκριμένοι άνδρες: με βήμα δημόσιο, μπάκα γεμάτη και συνείδηση φλέξαμπλ.
Η είδηση ούτε που ακούστηκε στην Ελλάδα. Αν ήταν το Ιράν ή η Β. Κορέα, θα την ακούγαμε μέρα-νύχτα. Λίγο αργότερα, ο Μπάιντεν σηκώθηκε από το νεκροκρέβατό του και απείλησε πως αν δεν αφαιρεθούν τα συρματοπλέγματα και δεν παραδώσουν τον έλεγχο στην ομοσπονδιακή υπηρεσία φύλαξης των συνόρων, θα υποστούν τις συνέπειες... Τώρα, τι συνέπειες μπορεί να υποστεί μια Πολιτεία όπου τα ναρκωτικά σ’ τα προσφέρουν αντί για φοντάν στις επισκέψεις (ιστορικός από το Τέξας μάς το έχει πει αυτό) και τα όπλα είναι στην καθημερινότητα, και έχουν και τη στήριξη της πλειοψηφίας των άλλων Πολιτειών, μήτε και μπορώ να ξέρω.
Αυτό που ξέρω, ωστόσο, είναι πως κάτι παρόμοιο δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Οχι γιατί δεν έχουμε ομοσπονδιακό κράτος, αλλά γιατί δεν έχουμε κράτος. Εχουμε κυβερνήτη κράτους. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει έτσι εαυτόν, σε προηγούμενη ΔΕΘ - κάτι που είχε ν’ ακουστεί από τον καιρό του Μεταξά. Που σημαίνει πως ένας και μόνο κάνει κουμάντο και δεν χρειάζεται μήτε κράτος μήτε πολιτείες μήτε και πολίτες για να κάνει τις επιθυμίες του πράξη (γιατί επιθυμίες είναι και όχι πολιτικές αποφάσεις).
Χρειάζεται βέβαια κάποιους μπροστάρηδες. Με βήμα δημόσιο, μπάκα γεμάτη και συνείδηση φλέξαμπλ. Να μοιράζουν συγκεκριμένες μερίδες τοστ στον κοσμάκη και συγκεκριμένες ενοχές: θα τρως τόσο όσο. Αν πετάς το φαγητό σου, δεν. Πέταξον δεν, άκουσον μεν. Οπου «μεν», συγκεκριμένοι άνδρες: με βήμα δημόσιο, μπάκα γεμάτη και συνείδηση φλέξαμπλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου