Μου έβγαλες την ψυχή, λέμε όταν κάποιος μάς ταλαιπωρεί με τη γκρίνια, τις πιέσεις, τις υπαναχωρήσεις, το ξεπέτσιασμα. Όταν είναι αχόρταγος και η ικανοποίηση ενός αιτήματος γίνεται αφορμή για αύξηση της πίεσης, για ακόμη περισσότερες απαιτήσεις, και όχι για επίλυση του ζητήματος.
Το ίδιο νιώθουμε, φαντάζομαι, όλοι οι Έλληνες με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μας έχουν βγάλει την ψυχή. Συνέχεια ζητάνε, ανεβάζουν τον πήχη των απαιτήσεων. Διαρρέουν φήμες, δημοσιεύονται πληροφορίες για νέα μέτρα, για προθέσεις. Έχουν καλλιεργήσει ένα εκρηκτικό κλίμα με σκοπό να ασκηθεί πίεση στην κυβέρνηση, ώστε να συνομολογήσει την αποδοχή και υπογραφή ενός πακέτου μέτρων αρεστών στους δανειστές.
Έχω την ακράδαντη πεποίθηση ότι η χρονική περίοδος που διανύουμε, μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, θα αποτελέσει πεδίο μελέτης για ψυχολόγους και κοινωνικούς επιστήμονες στο μέλλον, αν δεν έχει ήδη γίνει. Από τη μια μεριά εκδηλώνεται ένα κρεσέντο υστερίας με συστάσεις και απειλές, με εγκιβωτισμό των τρεχουσών συνθηκών στην απελπισία, την αγωνία, την ανάληψη καταθέσεων από τις τράπεζες, τη συνύπαρξη με τον καθημερινό φόβο από την αγωνία για τις καταθέσεις που έχουν μεταφερθεί σε περίεργα μέρη στο σπίτι. Από την άλλη ο Έλληνας μοιάζει να επιστρέφει στις ιστορίες για κρυμμένους θησαυρούς. Έχει αναπτύξει μιαν ενδιαφέρουσα σχέση, σχεδόν λατρευτική, με το κομπόδεμά του. Κάποιες δε φορές δημιουργείται η εντύπωση ότι συνυπάρχει με το πτώμα μιας αλλοτινής εποχής. Δεν αδικώ την αγωνία των καταθετών και την προσπάθεια διάσωσης. Η πίεση που ασκείται είναι τεράστια και ο φόβος παραλύει τη σκέψη. Αυτός ήταν και ο στόχος όσων έστησαν το σκηνικό της ψυχικής εξουθένωσης των πολιτών, ώστε να κάμψουν πιο εύκολα την αντίσταση της κυβέρνησης. Είναι γνωστή αυτή η τακτική από την εποχή του Πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
Φαίνεται πως η πίεση οδηγεί σε συμφωνία. Το μείζον σ’ αυτή τη δύσκολη περίπτωση δεν είναι η άνευ όρων παράδοση, αλλά η διάσωση της πολιτικής προοπτικής και της ανάταξης του ελληνικού λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου