Φυσάει στις στοές. Μία 90χρονη γυναίκα στην Άρτα γίνεται παρανάλωμα της δυστυχίας της. Κι όμως «…με τα δάκρυά σου/θα φτιάξω φτερά» επιμένει ο ποιητής αλλά και ο φίλος από τις όχθες του Σηκουάνα που διαμηνύει πως «Η ποίηση θα σώσει τον κόσμο»! Παραβλέπει ότι σήμερα εκλείπουν οι ποιητές που ξεσήκωναν τα κύτταρα και ανέτρεπαν τα καθεστώτα, καταγγέλλοντας κάθε κενότητα που αναπαύεται ανώδυνα σε κατακτημένες αποσκευές. Τώρα, Τίποτα. Ούτε πάθη ούτε αδυσώπητα λεπίδια του πόθου ούτε αγάπες αλήτισσες. Τίποτα.
Δεν υπάρχει ποίηση πια, μόνο η εκ-ποίηση της ταυτότητάς μας. Αλλά εκεί που περιμένεις πως το «τίποτα» θα ισοπεδώσει ανθρώπους και ψυχές, αίφνης «από 'να τίποτα γίνεται ο παράδεισος» και ο φίλος αληθεύει. Γιατί οι άνθρωποι ξαναζούν «απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε μια θέση στη ζωή των άλλων». Δύο ποτήρια μπρούσκο και το τραγούδι παροξύνει το χάος, ανακατεύει τη λάσπη του βυθού και μέσω των επαναδομημένων συναισθημάτων ανασυνθέτει τον κόσμο. Η ποίηση, τότε, γίνεται βίωμα και τρόπος ζωής. Όμως στη νεοπλατωνική εποχή μας οι ποιητές εξορίζονται από τους πειθαρχικούς μηχανισμούς των στρατιωτικοποιημένων νεοφιλελεύθερων κοινωνιών της αέναης κρίσης και της διαρκούς έκτακτης ανάγκης!
Αντί για την ποίηση, κυριαρχεί η «εκ-ποίηση», η θηλιά που αποκαλείται «ανάσα» και τα ψέματα που είναι κρυμμένα στις γενικεύσεις, στις συνδηλώσεις των λέξεων, εκεί όπου η καταλήστευση των ανθρώπινων ζωών παρουσιάζεται σαν σωτηρία. Γιατί δεν είναι μόνο τα χρήματα που αφαιρούνται. Πάνω απ’ όλα μας αφαιρούν την αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη υπόσταση καθώς η ανέχεια αποανθρωποποιεί. Κι όμως, από μια σπίθα, από ένα ίχνος-μνήμης, από ένα τίποτα ξαναφτιάχνεται ο "παράδεισος", εκεί όπου οι ψυχές ξανασυναντιώνται δημιουργώντας μία ισχυρή εκρηκτική ύλη. Αυτόν τον εκρηκτικό μηχανισμό επιχειρούν να εξουδετερώσουν μέσω της τεχνητής, ακίνδυνης δικτύωσης και της επιφανειακής ομαδοποίησης σε σεξουαλικές, εθνοτικές, ποδοσφαιρικές, μουσικές, ενδυματολογικές και άλλες «φυλές». Αυτή η πολιτική και κοινωνική πολυδιάσπαση επιδιώκει την εξουδετέρωση της ισχύος της ποιητικής, οραματικής συνάντησης των «κάτω», σε μία μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Γι' αυτό απαιτείται η διαμόρφωση μιας νέας αξιακής πρότασης, μιας νέας διευρυμένης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οικολογίας που θα λαμβάνει υπόψη τόσο το χρόνο και τα όρια της φύσης όσο και τη βελτιστοποίηση της ποιότητας των συνθηκών ζωής του ανθρώπου, δηλαδή, μία ποιοτική και όχι ποσοτική ανάπτυξη, μία ανάπτυξη που θα προοιωνίζεται τον «παράδεισο» όλων και όχι μόνο των λίγων! Απαιτείται η άρνηση της καταναλωτικής υπερβολής και ασχήμιας και η υιοθέτηση της "διακριτικής γοητείας του απαραίτητου", όπως λέει ο φίλος μου Στέλιος Γούτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου