Γράμμα στον Άρη Δαβαράκη

Γράμμα σ’ έναν ποιητή

του Παντελή Σιβρή

Προς : κ. Άρη Δαβαράκη
(Με αφορμή το άρθρο του με τίτλο : ‘’Δυστυχώς, δυστυχώς, δυστυχώς‘’)

Αγαπητέ μου Άρη

Από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησα την υποστήριξη σου στον Αλέξη Τσίπρα είχα την αίσθηση ότι η αφορμή ήταν ποιητική. Ένας ποιητής παλιός φίλος του Σαμαρά προερχόμενος από τον χώρο της ‘’δεξιάς’’, ένας ποιητής που ασχολείται με την πολιτική από ειλικρινές και ανιδιοτελές ενδιαφέρον για το μέλλον της Πατρίδας, μπορεί να κάτσει μπροστά σ’ έναν καθρέφτη και να παραδεχτεί μπροστά στον ίδιο του τον εαυτό την αποκαθήλωση και την σήψη των ιδεών και κυρίως των προσώπων στα οποία πίστεψε, και να κάνει μια στροφή 180 μοιρών δίνοντας πίστη σ’ ένα πρόσωπο που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν εν δυνάμει πολιτικός του αντίπαλος.

Πάντα όμως είχα μέσα στο μυαλό μου την απολύτως ποιητική διάσταση της υποστήριξης σου σε ΕΝΑ πρόσωπο και όχι σε ένα πολιτικό χώρο και σε μια παράταξη. Οραματιζόσουν και οραματίζεσαι τον Εθνικό ηγέτη που θα απαγκιστρωθεί από τα δεσμά της παράταξης που τον ανέδειξε και πάνω στο άσπρο άλογο θα οδηγήσει το Έθνος στο φωτεινότερο μέλλον ( Ένας στο facebook σου έγραψε ‘’αμάν πια με τον Μεγάλο Τιμονιέρη ‘’). Η ανάδειξη του ‘’μικρού’’ που τώρα πια μεγάλωσε σε πρωθυπουργό και οι εξαιρετικές ηγετικές ικανότητες που αποδείχτηκε ότι διαθέτει ενίσχυσαν την πεποίθηση σου και τώρα πια το έχεις δέσει ότι ο Τσίπρας θα προχωρήσει μόνος του χωρίς τα ‘’βαρίδια’’ που εσύ θεωρείς ότι είναι ο Λαφαζάνης και οι συν αυτώ. Και όλα αυτά επειδή εξακολουθείς να πιστεύεις σε εκείνο το πρότυπο των ηγετών τύπου Ανδρέα και γέρου Καραμανλή που οι παρατάξεις τους ήταν προσωπικά τους δημιουργήματα και δεν κουνιόταν φύλο χωρίς την συγκατάθεση τους. Ο σημερινός Έλληνας ηγέτης όμως που μαζί τον υποστηρίξαμε και είχαμε την χαρά να τον δούμε πρωθυπουργό είναι γέννημα και θρέμμα μιας άλλης ηθικής και μιας άλλης κουλτούρας.

Ο Σύριζα φτιάχτηκε σαν ένας συνασπισμός ιδεών τάσεων και απόψεων και αυτή είναι η δύναμη του. Τη στιγμή που θα πάψει η δημιουργική ζύμωση και οι συντροφικές αντιπαραθέσεις μέσα στην παράταξη αυτή, θα σημάνει η αρχή του τέλους της. Ο Λαφαζάνης και οι ‘’κάποιοι άλλοι ‘’ όπως τους γράφεις στήριξαν και στηρίζουν τον Τσίπρα σαν ηγέτη μεταξύ ίσων συντρόφων, σαν ένα πρόσωπο που προέρχεται από τα σπλάχνα της Αριστεράς και βρίσκονται πολύ πιο κοντά του, από όσο θέλει να αφηγείται η πολιτική μυθοπλασία. Μην εύχεσαι λοιπόν να ‘’απαλλαγεί’’ ο πρωθυπουργός από την παράταξη μέσα στην οποία ζυμώθηκε γιατί αυτή θα είναι και η αρχή του τέλους του και η μετατροπή του σε ένα πολιτικό ανδρείκελο σαν το Σαμαρά και όλα αυτά σάπια πρόσωπα που τόσα χρόνια παλεύαμε να απαλλαγούμε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό τους.

Ζήσαμε τόσους μήνες την αίσθηση μιας πρωτόγνωρης Εθνικής αξιοπρέπειας και την μετατροπή του Αλέξη Τσίπρα από ‘’επικίνδυνο νεαρό σε σεβαστό ηγέτη μέσα στο χώρο της Ευρώπης, ηγέτης που τολμάει σθεναρά να ρίχνει τον σπόρο μιας άλλης Ευρώπης από αυτή που βιώνουμε, με την επιστροφή στις ιδρυτικές αξίες της που καμία σχέση δεν έχουν με το σημερινό κατάντημα. Περιμέναμε μια Ευρώπη της οικονομικής ευμάρειας της αλληλεγγύης της ισότητας του σεβασμού και της Δημοκρατίας. Σήμερα ζούμε σε μια Ευρώπη της μονόπλευρης φτώχειας της εχθρότητας της απόλυτης ανισότητας της προκλητικής ασέβειας και της σχεδόν δικτατορικής καταπάτησης κάθε έννοιας Δημοκρατίας. Δεν ζούμε στην Ευρώπη των εταίρων ούτε καν των δανειστών. Ζούμε στην Ευρώπη των στυγνών εκβιαστών. Αλλά θέλουμε να είμαστε μέσα σ’ αυτήν πάση θυσία ακόμα και σαν πάμπτωχοι αλυσοδεμένοι σκλάβοι που μαστιγώνονται στη γαλέρα. Είναι αυτή αλήθεια μια Ευρώπη μέσα στην οποία αξίζει να ζούμε; Γιατί ένας σημερινός νέος Έλληνας να θέλει να ζει σε μια χώρα χωρίς μέλλον χωρίς δουλειά χωρίς αξιοπρέπεια; Δεν αξίζει τον κόπο ένας ηγέτης μια κυβέρνηση να παλέψουν για την Ευρώπη που μας αξίζει; Αυτός ο αγώνας όμως φαίνεται να προέκυψε αρκετά πιο σκληρός από την δική σου ηλιόλουστη προεκλογική ‘’προφητεία’’. Και κάπως έτσι προέκυψε το ‘’ δυστυχώς’’ …

Αν αληθινά πιστεύεις αυτό που γράφεις ότι ο Αλέξης «είναι ο μόνος πολιτικός που εμπιστεύεσαι 100% αυτή τη στιγμή» τότε απορώ πως μπορείς να του ζητάς να κάνει χαρακίρι; Να υποταχτεί ( δυστυχώς ) άνευ όρων σ’ αυτή την λαίλαπα που μας έφερε σ’ αυτά τα χάλια να γίνει ίδιος και χειρότερος απ’ τους Σαμαροβενιζέλους και να βάλει κι’ αυτός ένα καρφί στο φέρετρο αυτής της χώρας; ‘’ κι’ ας πονέσει’’; Και να πει στους Έλληνες πάρτε κι’ άλλο πόνο; Και που και από ποιους θα σταματήσει αυτό; Αν όχι τώρα πότε; Αν όχι εμείς ποιοι; Πραγματικά Άρη μου ‘’δεν πάει άλλο και δεν γίνεται αλλιώς. (Δυστυχώς)’’. Όχι όμως για να παραδώσει ο Τσίπρας τα όπλα γονυπετής και υποταγμένος στο δίκιο του ισχυρού όπως προτείνεις. Αυτή θα ήταν σίγουρα η χειρότερη εξέλιξη και για τον ίδιο αλλά προπαντός για ολόκληρη τη χώρα. Γιατί τότε ούτε ο ηγέτης θα μπορεί να σταθεί ούτε η μηχανή θα μπορεί να ξαναπάρει μπρός. Και φυσικά θα γίνει πραγματικότητα το όνειρο της ‘’αριστερής παρένθεσης ‘’ και θα δεις ξανά κάτι αραχνιασμένες φάτσες να κυβερνάνε που θα φωνάξεις πούσαι Λαφαζάνη. Αλλά ο Λαφαζάνης θα έχει φύγει τότε και μαζί του και ο Αλέξης … δυστυχώς και ατυχώς …

Αυτός ο πρωθυπουργός εκλέχτηκε με την υπόσχεση να πρωτοτυπήσει και να κάνει πράξη τις υποσχέσεις του. Έχει ένα ολόκληρο εχθρικό στρατό απέναντί του. Δεν του αξίζει τέτοια άτακτη υποχώρηση. Και ακόμα περισσότερο όταν του την προτείνει ένας ποιητής που τον υποστήριξε τόσο. Δεν μας αξίζει τέτοια ταπείνωση. Ας έχει τουλάχιστον εμάς μαζί του στα δύσκολα. Μας έχει απόλυτη ανάγκη. Και λίγους στίχους του Καββαδία στα πιο δύσκολα ταξίδια που τον περιμένουν:

‘’Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ναι ποιητικότερο και πιο όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ’ άγριο κύμα;’’
Χαίρε Καίσαρ

Γειά σου Άρη

(Στίχοι του πρωτότυπου ποιήματος από την ποιητική συλλογή "Μαραμπού" του Ν. Καββαδία "Γράμμα στον ποιητή Καίσαρ Εμμανουήλ")

Δημήτρης Ζερβουδάκης ‘’Γράμμα σ’ έναν ποιητή ‘’

 

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει. / Κάτι που πάντα βρίσκεται σ αιώνια εναλλαγή,

κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων, / και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα κανε γοργά να φύγει το κοράκι, / που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.

να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του, / προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια, / που αβρές μαθήτριες τ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,

χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν / με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει. / Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ Σκεφτήτε Εγώ.

Ένα καράβι Να σας πάρει, Καίσαρ Να μας πάρει / Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε. / Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,

τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε, / κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν, / οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες

κι εγώ σ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα / σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε / παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,

γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα / γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε, / τους φάρους θε ν ακούγαμε να κλαίνε

και τα καράβια αθέατα θα τ ακούγαμε, / περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε, / κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.

εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε, / κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος, / μιά γριά σ ένα πολύβουο καφενείο

μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε, / κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια / στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει

γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα, / θα δήτε ίσως τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα, / κι από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,

δε θα ναι ποιητικώτερο και πιο όμορφο, / ο διάφεγγος βυθός και τ άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα, / λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,

που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,  / γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα τανε, / τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.

Κι όπως εγώ για έν αδερφό εδεήθηκα, / για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

www.toportal.gr