Η μετατροπή του χρόνου σε πηγή λήθης…

 

Συντάκτης: Κώστας Μαρούντας

 

Χρόνος «πανδαμάτωρ» ισχυρίζονται πολλοί από εκείνους που αρέσκονται να ασκούνται στην πρακτική φιλοσοφία (κατανοώντας ευτυχώς τη διαφορά του να είναι κάποιος στοχαστικός περιγραφέας και όχι «τραγουδοποιός» με τις άρπες της μεταστροφής των ουσιών), και δεν λαθεύουν μάλλον.

Πόσες φορές (η καταμέτρηση είναι μάταιη ελέω ποσοτικής πλειοδοσίας), αισθανόμαστε όλοι μας συνθλιμμένοι από μια ή περισσότερες συνθήκες και καταφεύγουμε στο πέρασμα του χρόνου ως τη μοναδική αναγνωριστέα από το ένστικτο μας λύση, ως εκείνο το «μαξιλάρι» που θα ξεκουράσει κάπως το καταπονημένο σώμα μας και θα «γλυκάνει» την ψυχή μας...
Μα, ο χρόνος και το πέρασμα του, όντως μπορεί να σημάνει «απαλλαγή». Γιατί, είτε μπορεί μια «πληγή» να ιαθεί από μόνη της, είτε γιατί μπορεί να προκύψουν άλλες που θα μετατρέψουν την προϋπάρχουσα σε μικρότερης σημασίας.

Ακόμα και αν κάποιος επιθυμεί και μπορεί στο μέτρο του εφικτού να συστηματοποιεί τη σκέψη του και να λανσάρει στη ζωή του ένα απτό είδος αυτοελέγχου είναι τέτοια η πολυσημία των γεγονότων που πάντα δημιουργούνται πρόσφορες συνθήκες για «στραβοπατήματα» και λοξοδρομήσεις.

Ο χρόνος είναι αδυσώπητος επικυρίαρχος και -θέλεις, δεν θέλεις- σε υποχρεώνει χωρίς πολλές περιστροφικές υπεκφυγές να αισθανθείς μέσα σου αυτή τη σχέση «υποταγής».
Όμως, ένα από τα μεγαλύτερα ανθρώπινα «ταλέντα», που κατά βάση εκδηλώνεται φραστικά (αν και πρωτοεμφανίζεται μέσα στο νου του κάθε ατόμου) είναι η «συγκινητική» κάθε φορά απόπειρα αρκετών να επιχειρούν να φέρνουν τα πάντα στα μέτρα τους. Άρα, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον «κανόνα» ούτε ο χρόνος...

Το ανθρώπινο θράσος είναι αστείρευτο, γιατί είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες μας τέτοιες που το επιτάσσουν και το μετατρέπουν σε αμυντική οχύρωση με περισσή επιτακτικότητα.

Και ενώ φαινομενικά τέτοιες τακτικές δεν αρέσουν ούτε καν σε αυτούς που τις χρησιμοποιούν ως επί το πλείστον, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι και εύκολο να μάθει κάποιος να ζει με αυτόν τον τρόπο χωρίς να προδίδει τις ευαισθησίες του...
Έτσι, λοιπόν, υπάρχουν και αυτοί που αρπάζουν βιαίως το χρόνο στην αγκαλιά τους, δεν τον χαϊδεύουν καν (εδώ ο χρόνος είναι και χρήμα…, και «πιεστικός» μπροστά στην επίτευξη του σκοπού), και του βάζουν κάπως άχαρα ένα καπελάκι που αναγράφει πάνω τη λέξη λήθη.

Είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν το πέρασμα του χρόνου για τη βελτίωση της θέσης τους, για να ξεχαστούν τα προγενέστερα «ανομήματα» τους, για να βγουν από τη δυσάρεστη θέση του να δικαιολογούνται για το point of view της κάθε υπόθεσης, για να εκμεταλλευτούν την αναπότρεπτη έτσι και αλλιώς εγκαθίδρυση άλλων προτεραιοτήτων στις ανθρώπινες αναζητήσεις, άλλων «διεκδικητών» του «θρόνου» της επικαιροποιημένης ανατάραξης ψυχών, πνευμάτων και σωμάτων.

Αυτή η τακτική είναι γνωστή, είναι πολυδοκιμασμένη και σχεδόν «διδάσκεται» σε κάθε έναν που φιλοδοξεί να διαχειριστεί ανθρώπινες ζωές από τη θέση του ηγήτορα, του συντονιστή, του υπεύθυνου, πείτε το όπως θέλετε…
Πετυχαίνουν άραγε; Αν θέλουμε να κάνουμε μια ειλικρινή αναδίφηση στα πεπραγμένα του δημόσιου πεδίου του ελλαδικού χώρου, η απάντηση μάλλον τείνει προς το ναι.

Όσο και αν μας στεναχωρεί, αυτή είναι η πιο αληθινή απάντηση.

Παρότι στις διαπροσωπικές σχέσεις συμβαίνει κάτι το διαφορετικό, καθώς η δυσκολία για την υπέρβαση μέσω του χρόνου των οποιασδήποτε μορφής παρασπονδιών μοιάζει να είναι μεγαλύτερη.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Όσοι ασχολούνται επισταμένα ή και ελαφρώς πιο «επιπόλαια» με το εγχώριο επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν μπορούν να μη σταθούν στο εξαπλωμένο τα τελευταία χρόνια φαινόμενο του εθελούσιου υποβιβασμού ομάδων (ανάμεσα τους ορισμένες από τις μεγαλύτερες και πιο γνωστές της χώρας, όπως η ΑΕΚ, ο Άρης, η Λάρισα, κοκ) στις ερασιτεχνικές κατηγορίες για να σβηστούν τα χρέη των εταιριών.

Και έρχεται εκεί το όραμα της «νέας αρχής», των «μεγάλων προσδοκιών», της ουσιαστικής μεταστροφής των συσχετισμών, της «αναβάπτισης» του οπαδικού φρονήματος στις «κολυμπήθρες» του μελλοντικού επικυριαρχισμού, για να ξεχαστούν ευθύνες, για να χάσουν τα δεδουλευμένα τους υπάλληλοι, αθλητές κοκ, για να μείνουν στο απυρόβλητο διάφοροι κακοδιαχειριστές του παρελθόντος, για να καταστούν φτερά στη θύελλα της ασθενέστατης μνήμης λογιστικοί έλεγχοι, κλπ.

Και οι όποιες ιστορικές αναφορές να έχουν τη χροιά της ουδέτερης ιστοριογραφικής καταγραφής, γιατί ο αντίστοιχος σχολιασμός είναι «κάτι που πρέπει να μένει απέξω», καταρχάς για λόγους δεοντολογίας. Μάλιστα…
Αρκεί ο χρόνος και τα συστατικά που τον χαρακτηρίζουν, η ανταλλαγή δακρύων με ιαχές χαράς, αρκεί ένα και περισσότερα γκολ, μια άνοδος, κάποιος τίτλος, μια «Μεγάλη Ιδέα», για να ξεχαστούν τα τραγικά προηγούμενα.

«Μα, θα καταντήσουμε εμμονικοί; Χμ. Σίγουρα, προέχει το παρόν και το μέλλον, αλλά η ατιμωρησία είναι σακί που κουβαλιέται εσαεί στα αμπάρια εκείνων των πλοίων που απλά ξαναβάφτηκαν και προβλήθηκαν στα σάιτ κάποιας ναυτιλιακής εταιρίας, ως «το μέλλον της περήφανης ελληνικής θαλάσσιας μηχανής».

«Ως κάτι το καινούριο», που όμως έχει τεράστια ανομολόγητη ανάγκη να πετάξει στα ανοιχτά του ωκεανού (μακριά από αδιάκριτα βλέμματα...) πολύ φορτίο με λήμματα που καλό είναι να μην τα ξεχνάμε, και για να διατηρούμε «πάλλευκη» την προοπτική μας, αλλά και για να αποτιμούμε το χτες ορθολογιστικά δίκαια.

Όχι ως δικαστές (πληρώνονται άλλοι για αυτό το ρόλο...), αλλά ως άνθρωποι με κριτική μνήμη.

www.efsyn.gr