Τι διαπραγματευόμαστε λοιπόν;...
1. Από τη μια είναι μια καθημαγμένη χώρα, η Ελλάδα. Για πέντε χρόνια το «πρόγραμμα σωτηρίας» που εφαρμόσθηκε πάνω της σκότωσε ό,τι θα έσωζε και έσωσε ό,τι σκοτώνει τη χώρα.
Η... όποια παραγωγική υποδομή της Ελλάδας ξεχαρβαλώθηκε, οι εργασιακές σχέσεις διαλύθηκαν, η ανεργία, η φτώχεια, η πείνα, η θλίψη, η απελπισία κατέλαβαν τη χώρα (με εντολή Λαγκάρντ το ΔΝΤ ερευνά τις αιτίες που οδήγησαν το πρόγραμμα σε αποτυχία) - αλλά, και το ΔΝΤ, και οι υπόλοιποι «θεσμοί» επιμένουν στην ολοκλήρωση του προγράμματος, στην εμβάθυνση και τον εμπλουτισμό του.
Από τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν και ύστερα απ’ τις εκλογές που ακολούθησαν, η κατάσταση της οικονομίας δεν χρειάζεται καμμιά περιγραφή, τη ζούμε όλοι - η αγορά είναι νεκρή, σχεδόν γενική στάση πληρωμών, αγωνία.
Το χρέος της χώρας, αν στο δημόσιο προστεθεί και το ιδιωτικό, υπερβαίνει το μισό τρισεκατομμύριο!! Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε τα χρέη του Δημοσίου προς τους ιδιώτες στο εσωτερικό, των ιδιωτών μεταξύ τους, τη φοροδιαφυγή και τα τοξικά παράγωγα των δοσοληψιών στις δευτερογενείς αγορές, τότε το χρέος υπό την ευρεία του έννοια υπερβαίνει το 1 τρισεκατομμύριο - ποσό αστρονομικό για το μέγεθος της χώρας μας.
2. Από την άλλη μεριά, η Ελλάδα καταδιώκεται απ’ αυτούς που την παγίδευσαν με σκοπό τη διαρκή λεηλασία του πλούτου που θα παράγουν οι Ελληνες εργαζόμενοι για τις επόμενες δεκαετίες, ίσως και αιώνες - αν η ιστορία δεν πάρει «ανάποδες».
Τα χρέη των πλουσιότερων απ’ αυτές τις χώρες είναι επίσης αστρονομικά. Για παράδειγμα, το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της Γερμανίας δεν έχει καμμιά σημασία (για την ώρα) αν είναι τρία τρισεκατομμύρια ή εφτά, εφόσον η Γερμανία δεν ελέγχεται για κάτι τέτοιο, ούτε από συνθήκες όπως του Μάαστριχτ, ούτε από κάποιο αλλότριο στράτευμα, ούτε απ’ τον Θεό τον ίδιο.
Η κρίση για τη Γερμανία και την αστική τάξη πολλών χωρών (που τη χρησιμοποιούν ως όχημα) είναι εργαλείο για την αναδόμηση της Ευρώπης. Τα γεγονότα βοούν: στη Γερμανία η αγορά εργασίας μετατρέπεται σε σκλαβοπάζαρο, λιγότερο βίαια απ’ ό,τι σε άλλες χώρες, αλλά μετατρέπεται. Η Ιταλία έχει 48% ανεργία στους νέους (με 13% ανεργία γενικώς), η Ισπανία έχει κατσικωθεί στο 25%, στη Βρετανία των Τόρηδων η φτώχεια αυξήθηκε 49% (ενώ ο συλλογικός πλούτος των πλουσιότερων Αγγλων αυξήθηκε από το 2005 κατά εκατό φορές) - και ουκ έστιν τέλος, αν απαριθμήσουμε τι συμβαίνει σε κάθε χώρα της Ενωσης. Η Ελλάδα έχει χτυπηθεί βαρειά, οι νέοι της μεταναστεύουν, οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 30-40-50% (και οι συντάξεις), ενώ η φορολογία έχει αυξηθεί επίσης κατά 30-40-50%. Ομως τα ίδια φαινόμενα σε άλλες αναλογίες, αλλά τα ίδια, καταγράφονται σε όλες τις χώρες της Ενωσης (για να μείνουμε μόνον σε αυτές).
Ολη η Ευρώπη αναδομείται. Αλλού ταχύτερα, αλλού βραδύτερα, αλλού βαθύτερα κι αλλού ακόμα πιο βαθειά. Γεννιέται μια Ευρώπη που σε πολλές περιοχές της θα λειτουργεί με συνθήκες και μισθούς Κίνας, ενώ σε κάποιες άλλες τα πράγματα θα είναι λίγο καλύτερα ή πολύ χειρότερη.
Η... όποια παραγωγική υποδομή της Ελλάδας ξεχαρβαλώθηκε, οι εργασιακές σχέσεις διαλύθηκαν, η ανεργία, η φτώχεια, η πείνα, η θλίψη, η απελπισία κατέλαβαν τη χώρα (με εντολή Λαγκάρντ το ΔΝΤ ερευνά τις αιτίες που οδήγησαν το πρόγραμμα σε αποτυχία) - αλλά, και το ΔΝΤ, και οι υπόλοιποι «θεσμοί» επιμένουν στην ολοκλήρωση του προγράμματος, στην εμβάθυνση και τον εμπλουτισμό του.
Από τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν και ύστερα απ’ τις εκλογές που ακολούθησαν, η κατάσταση της οικονομίας δεν χρειάζεται καμμιά περιγραφή, τη ζούμε όλοι - η αγορά είναι νεκρή, σχεδόν γενική στάση πληρωμών, αγωνία.
Το χρέος της χώρας, αν στο δημόσιο προστεθεί και το ιδιωτικό, υπερβαίνει το μισό τρισεκατομμύριο!! Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε τα χρέη του Δημοσίου προς τους ιδιώτες στο εσωτερικό, των ιδιωτών μεταξύ τους, τη φοροδιαφυγή και τα τοξικά παράγωγα των δοσοληψιών στις δευτερογενείς αγορές, τότε το χρέος υπό την ευρεία του έννοια υπερβαίνει το 1 τρισεκατομμύριο - ποσό αστρονομικό για το μέγεθος της χώρας μας.
2. Από την άλλη μεριά, η Ελλάδα καταδιώκεται απ’ αυτούς που την παγίδευσαν με σκοπό τη διαρκή λεηλασία του πλούτου που θα παράγουν οι Ελληνες εργαζόμενοι για τις επόμενες δεκαετίες, ίσως και αιώνες - αν η ιστορία δεν πάρει «ανάποδες».
Τα χρέη των πλουσιότερων απ’ αυτές τις χώρες είναι επίσης αστρονομικά. Για παράδειγμα, το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της Γερμανίας δεν έχει καμμιά σημασία (για την ώρα) αν είναι τρία τρισεκατομμύρια ή εφτά, εφόσον η Γερμανία δεν ελέγχεται για κάτι τέτοιο, ούτε από συνθήκες όπως του Μάαστριχτ, ούτε από κάποιο αλλότριο στράτευμα, ούτε απ’ τον Θεό τον ίδιο.
Η κρίση για τη Γερμανία και την αστική τάξη πολλών χωρών (που τη χρησιμοποιούν ως όχημα) είναι εργαλείο για την αναδόμηση της Ευρώπης. Τα γεγονότα βοούν: στη Γερμανία η αγορά εργασίας μετατρέπεται σε σκλαβοπάζαρο, λιγότερο βίαια απ’ ό,τι σε άλλες χώρες, αλλά μετατρέπεται. Η Ιταλία έχει 48% ανεργία στους νέους (με 13% ανεργία γενικώς), η Ισπανία έχει κατσικωθεί στο 25%, στη Βρετανία των Τόρηδων η φτώχεια αυξήθηκε 49% (ενώ ο συλλογικός πλούτος των πλουσιότερων Αγγλων αυξήθηκε από το 2005 κατά εκατό φορές) - και ουκ έστιν τέλος, αν απαριθμήσουμε τι συμβαίνει σε κάθε χώρα της Ενωσης. Η Ελλάδα έχει χτυπηθεί βαρειά, οι νέοι της μεταναστεύουν, οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 30-40-50% (και οι συντάξεις), ενώ η φορολογία έχει αυξηθεί επίσης κατά 30-40-50%. Ομως τα ίδια φαινόμενα σε άλλες αναλογίες, αλλά τα ίδια, καταγράφονται σε όλες τις χώρες της Ενωσης (για να μείνουμε μόνον σε αυτές).
Ολη η Ευρώπη αναδομείται. Αλλού ταχύτερα, αλλού βραδύτερα, αλλού βαθύτερα κι αλλού ακόμα πιο βαθειά. Γεννιέται μια Ευρώπη που σε πολλές περιοχές της θα λειτουργεί με συνθήκες και μισθούς Κίνας, ενώ σε κάποιες άλλες τα πράγματα θα είναι λίγο καλύτερα ή πολύ χειρότερη.
Δημιουργείται έτσι η δομή ενός Στρατοπέδου Συγκέντρωσης, του οποίου ο χρυσός κανόνας λειτουργίας είναι ο φόβος του χειρότερου. Η Ελλάδα θα «κάθεται καλά» για να μη γίνει «Βουλγαρία» (και ας έχει ήδη γίνει, διότι στο μεταξύ η Βουλγαρία θα έχει γίνει κάτι χειρότερο), η Ιταλία θα «κάθεται καλά» για να μη γίνει Ελλάδα και πάει λέγοντας.
Το σύστημα αυτό επιτυγχάνει (κυρίως διά του διαίρει και βασίλευε) διότι στους ανθρώπους φταίει συνήθως ο διπλανός τους (για παράδειγμα, του ιδιωτικού υπαλλήλου του φταίει ο δημόσιος) κι όχι ο από πάνω τους (που τους εκμεταλλεύεται και τους δύο).
3. Τι διαπραγματευόμαστε λοιπόν;
Στην πραγματικότητα τη μελλοντική μορφή της Ενωσης και τη θέση μας μέσα σ’ αυτήν. Ενός «κράτους»-παρία, που οι λίγοι πλούσιοι θα παίζουν τον ρόλο του «κάπο» πάνω στους πολλούς δουλοπάροικους ή «κρατούμενους» αν προτιμάτε.
Για αυτό και οι διαπραγματεύσεις είναι σαν κινούμενη άμμος. Στην πραγματικότητα δεν διεξάγονται με κάποιους κανόνες, στη βάση κάποιου δικαίου, αλλά στη βάση της ωμής ισχύος. Διότι, αν δεχθούμε ότι υπάρχουν κάποιοι ευρωπαϊκοί κανόνες, εφόσον ισχύουν για τη μια χώρα, αλλά όχι για την άλλη, απλώς δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνον η δυνατότητα του ισχυρότερου να επικαλείται τους κανόνες που τον βολεύουν.
Η συμμετοχή της Αριστεράς σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις έχει νόημα; Ασφαλώς όχι! Αντιθέτως, η Αριστερά εκλήθη, με την εντολή του λαού, να δώσει σε αυτές τις διαπραγματεύσεις άλλο νόημα και να τις οδηγήσει σε άλλο αποτέλεσμα. Εκλήθη: α) να σταματήσει το κακό και β) να επαναχαράξει την πορεία της χώρας προς τελείως διαφορετική κατεύθυνση.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών μηνών η κυβέρνηση έφθασε στις ύστατες γραμμές άμυνας, τις λεγόμενες κόκκινες γραμμές. Αν κάνει πίσω απ’ αυτές, ούτε το κακό θα έχει πλέον ανακόψει, ούτε ο χρόνος που θα έχει αγορασθεί θα αποβεί αξιοποιήσιμος για την αλλαγή της κατεύθυνσης των πραγμάτων.
Με έναν λόγο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (παρά τα λάθη της) έχει κάνει ως τώρα ό,τι μπορεί για να σωθεί η Ελλάδα, ενώ αντιθέτως οι δανειστές μας έχουν κάνει ως τώρα ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν την Ευρώπη.
Διότι, διά της καταστροφής της Ελλάδας, της διαμόρφωσής της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, η Ευρώπη-Στρατόπεδο Συγκέντρωσης θα χρειάζεται κάποιες ακόμα περιοχές και κράτη-παρίες για να είναι γεγονός...
Το σύστημα αυτό επιτυγχάνει (κυρίως διά του διαίρει και βασίλευε) διότι στους ανθρώπους φταίει συνήθως ο διπλανός τους (για παράδειγμα, του ιδιωτικού υπαλλήλου του φταίει ο δημόσιος) κι όχι ο από πάνω τους (που τους εκμεταλλεύεται και τους δύο).
3. Τι διαπραγματευόμαστε λοιπόν;
Στην πραγματικότητα τη μελλοντική μορφή της Ενωσης και τη θέση μας μέσα σ’ αυτήν. Ενός «κράτους»-παρία, που οι λίγοι πλούσιοι θα παίζουν τον ρόλο του «κάπο» πάνω στους πολλούς δουλοπάροικους ή «κρατούμενους» αν προτιμάτε.
Για αυτό και οι διαπραγματεύσεις είναι σαν κινούμενη άμμος. Στην πραγματικότητα δεν διεξάγονται με κάποιους κανόνες, στη βάση κάποιου δικαίου, αλλά στη βάση της ωμής ισχύος. Διότι, αν δεχθούμε ότι υπάρχουν κάποιοι ευρωπαϊκοί κανόνες, εφόσον ισχύουν για τη μια χώρα, αλλά όχι για την άλλη, απλώς δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνον η δυνατότητα του ισχυρότερου να επικαλείται τους κανόνες που τον βολεύουν.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών μηνών η κυβέρνηση έφθασε στις ύστατες γραμμές άμυνας, τις λεγόμενες κόκκινες γραμμές. Αν κάνει πίσω απ’ αυτές, ούτε το κακό θα έχει πλέον ανακόψει, ούτε ο χρόνος που θα έχει αγορασθεί θα αποβεί αξιοποιήσιμος για την αλλαγή της κατεύθυνσης των πραγμάτων.
Με έναν λόγο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (παρά τα λάθη της) έχει κάνει ως τώρα ό,τι μπορεί για να σωθεί η Ελλάδα, ενώ αντιθέτως οι δανειστές μας έχουν κάνει ως τώρα ό,τι μπορούν για να καταστρέψουν την Ευρώπη.
Διότι, διά της καταστροφής της Ελλάδας, της διαμόρφωσής της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη, η Ευρώπη-Στρατόπεδο Συγκέντρωσης θα χρειάζεται κάποιες ακόμα περιοχές και κράτη-παρίες για να είναι γεγονός...
ΥΓ του blog:…χωρίς να βγούμε εμείς στους δρόμους δυναμικά εναντία στη διεθνή των Τραπεζών, των Τοκογλύφων, των Νεοφιλελεύθερων, των Αντιδημοκρατικών, των Καναλαρχών, των Νταβατζηδων, αλλά και των υποχωρητικών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση δεν θα τα καταφέρει, Δεν μπορεί και να θέλει. Πάντα τα μεγάλα 'ΟΧΙ' στην ιστορία τα είπαν οι λαοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου