Η απάντηση του Άρη Δαβαράκη στο γράμμα του Παντελή Σιβρή
Σ’ ευχαριστώ για το γράμμα σου. Το διάβασα προσεκτικά και το δημοσιεύω όπως ακριβώς το έλαβα. Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω αν και φοβάμαι ότι ο τρόπος που σκέφτομαι και μιλάω (άρα και γράφω) δεν θα σε καλύψει. Είναι αλήθεια πως τα βλέπουμε με εντελώς διαφορετική ματιά τα πολιτικά, ιδίως όταν στην συζήτηση μπαίνει και ο όρος «Αριστερά» που δεν τον αντιλαμβανόμαστε με τον ίδιο τρόπο αφού εσύ είσαι αριστερός ενώ εγώ δεν είμαι. Ούτε «δεξιός» υπήρξα ποτέ (με τον τρόπο που το εννοείς) και ας ψήφιζα σταθερά την Νέα Δημοκρατία –με την παράκαμψη που και εσύ υπενθυμίζεις της «Πολιτικής Άνοιξης» όπου ακολούθησα τον Αντώνη Σαμαρά που έβγαινε από το «μαντρί» και τολμούσε κάτι δικό του. Δεν ήξερα βέβαια τότε αυτά που ξέρω τώρα για την υπόθεση «Πολιτική Άνοιξη». Σχεδόν συνομήλικος με τον Αντώνη (είμαι μόνο 2-3 χρόνια νεώτερος του) και με πολλούς κοινούς φίλους και «παρέες» νόμιζα ότι κάναμε μια κοινοβουλευτική μικρή επανάσταση εναντίον του παλαιοκομματισμού και αυτό μου άρεσε. Αλλά ας μην κολλήσουμε εκεί. Ας πάμε στο ψητό.
(Πριν πάμε ανοίγω μια παρένθεση για να σου πω ότι υπάρχουν δύο σημεία στο γράμμα σου που δεν τα αποδέχομαι. Το ένα είναι πως με αποκαλείς «ποιητή». Ήλπιζα ότι δεν με έχεις κατατάξει στην κατηγορία εκείνων που αποδέχονται τέτοιες προσφωνήσεις χωρίς να τις αξίζουν. Το γεγονός πως έχω γράψει τραγούδια δεν με κάνει ποιητή. Είμαι στιχουργός. Αυτό και το «άσπρο άλογο» {και τα λοιπά και τα λοιπά} που είναι εκτός πνεύματος, με διάθεση γελοιοποίησης καθόλου δικαιολογημένη.)
Δεν θα σε κουράσω. Θα σου θυμίσω κατ’ αρχήν ότι δεν ανήκω στον ΣΥΡΙΖΑ και ότι ο λόγος που τον πλησίασα και τον ψηφίζω και γράφω γι’ αυτόν τα τελευταία πέντε-έξη χρόνια δεν ήταν η αριστερή ιδεολογία και οι συνιστώσες του. Ήταν η ιδιαίτερη ικανότητα, το ταλέντο αν θές, που διέκρινα στον «νέο αρχηγό» της Ευρωπαϊκής (εδώ υπάρχει έμφαση - στο «Ευρωπαϊκής) αριστεράς – δηλαδή στον Αλέξη Τσίπρα. Κατάλαβα νωρίς ότι αυτός είναι ο ικανότερος να επιτύχει μία σύνθεση κοινωνική ευρύτατη που θα επέτρεπε στην Ελλάδα να ξεκολλήσει και να κάνει παιχνίδι αλλοιώς κι’ αλλιώτικα. Δεν είμαι στο κομμάτι του 36% που οραματίζεται (ή θέλει) μιαν αριστερή Ελλάδα με την παλιά διαχρονική της έννοια –την μουχλιασμένη και εντελώς εκτός πραγματικότητας. Δεν είναι η «αριστερά» το θέμα μου. Είναι η ανάδειξη από την ίδια την κοινωνία (και όχι από κληρονομιές πολιτικές και σόϊ πάει το βασίλειο) μιας ηγετικής προσωπικότητας που θα μπορέσει στο μέλλον, χωρίς να προδώσει την ουσία ( δικαιοσύνη, ισότητα, ίσες ευκαιρίες, κοινωνική πολιτική, ενίσχυση των νέων σε δημιουργικές προσπάθειες μικρής ή μεσαίας κλίμακας και άλλα πάρα πολλά) να γίνει ο πυρήνας μιας νέας ευρύτατης κοινωνικής πλειοψηφίας που θα δημιουργήσει μιαν άλλην Ελλάδα. Μιαν Ελλάδα που ενωμένη γύρω από ένα πρόσωπο που το εμπιστευόμαστε πάρα πολλοί Έλληνες, όχι απαραίτητα (δογματικά) αριστεροί, θα γίνει επιτέλους αυτό που της αξίζει να είναι: Δημιουργική, αυτάρκης, δημοκρατική, ελεύθερη, ισότιμη με όλους και αξιοζήλευτη σε όλα της.
Οπότε ερχόμαστε στα λόγια σου – αλλά χωρίς άσπρα (ή πράσινα) άλογα και χωρίς «ποιητικές» σπόντες. Εγώ δεν είμαι Συριζαίος. Εκτιμώ πολύ πολλούς ανθρώπους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν έχω σχέση με το κόμμα. Με κανένα κόμμα δεν είχα ποτέ σχέση – και δεν νομίζω πως θα γίνω «κομματικός» (πόσω δε μάλλον «αριστερός») εις τα δυσμάς του βίου μου (αστειάκι). Έχεις δίκιο, ποντάρω στον Αλέξη Τσίπρα – σαν αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά, όχι σαν από μηχανής θεό. Δεν έπεσε από τον ουρανό ο Τσίπρας, μεγάλωσε και ανδρώθηκε μέσα στην Αριστερά και ομολογώ πως αυτό μου την έχει κάνει πολύ συμπαθή. Από όσους βλέπω στην τηλεόραση ή παρακολουθώ στο internet έχω ξεχωρίσει τον κ. Δραγασάκη, τον Γιάνη Βαρουφάκη (φίλο από το protagon.gr όπου συνυπήρξαμε), τον κ. Τσακαλώτο, την Ρένα Δούρου, την Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη – και πολλούς άλλους. Ενδεικτικά σου αναφέρω κάποιους για να «πιάσεις», αν θέλεις, το πώς βλέπω τους ανθρώπους μέσα στο κόμμα και την κυβέρνηση.
Για τον κ. Λαφαζάνη μάλλον έχεις δίκιο, βιάστηκα να του φορτώσω όσα ΔΕΝ μου αρέσουν στην Κουμουνδούρου. Με παραξένεψε ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε στον κύριο Gazprom και τον Πούτιν – μου φάνηκε ότι τους θαυμάζει και τους έχει σε μεγάλη εκτίμηση. Εγώ πάλι όχι, μου φαίνεται λίγο μαφιόζικη η σύγχρονη Ρωσία και δεν τρελαίνομαι. Γίνεται όμως και πολλή κουβέντα για την «εσωτερική αντιπολίτευση» και για κάποιον που δεν τα ξέρει από μέσα τα πράγματα, ο Λαφαζάνης καταγράφεται ως ο επίλεκτος εκπρόσωπός της. Αν δεν είναι, λάθος μου. Αν είναι γιατί έχει τις απόψεις του και τις υποστηρίζει, πάλι λάθος μου –δικαίωμά του. Αλλά αν (λέμε τώρα, βασισμένοι σε φήμες του αέρα) θελήσει να ανατρέψει την κυβέρνηση στην οποίαν μετέχει και την οποίαν αγαπάμε πολύ όχι μόνο όσοι την ψηφίσαμε αλλά και ένα 20 με 30% από αυτούς που ΔΕΝ την ψήφισαν, τότε αλλάζει. Αλλά αυτά όπως είπαμε είναι λόγια του αέρα. Μέχρι στιγμής όλα βαίνουν καλώς και δεν τίθεται ζήτημα εσωκομματικών ισχυρών δονήσεων. Οι διαφωνίες και οι άλλες απόψεις είναι όχι μόνο χρήσιμες αλλά και πολύ δημιουργικές. Φτάνει να θυμούνται όλοι ότι αυτό το 36% (που είναι ήδη πολύ ισχυρότερο) ψήφισε την Ευρωπαϊκή Αριστερά που πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας. Αν όχι το 36, πάντως το 30%. Οι καθαρά αριστερές απόψεις που έχουν μάλιστα και σύνδεση με τον διχασμό που έζησε η Ελλάδα (όταν οι δικοί μου, η αλήθεια είναι, περνούσανε ακόμα πολύ καλά στην Αλεξάνδρεια) δεν νομίζω ότι ξεπερνούν το ποσοστό που έπαιρνε η προ-ΣΥΡΙΖΑ αριστερά του Αλαβάνου.
Το κείμενο μου που σε ενόχλησε («Δυστυχώς, δυστυχώς, δυστυχώς») δεν προέτρεπε κανέναν ούτε να γονατίσει, ούτε να παραδοθεί, ούτε τίποτα τόσο δραματικό. Διαπίστωνε την πραγματικότητα όπως είχε διαμορφωθεί λόγω των άθλιων εκβιασμών της ηγετικής ομάδας των Ευρωπαίων και των Σαμαροβενιζέλων με τα ΜΜΕ τους. Και με πολλή αγωνία, ήθελε να συμβάλλει, έστω όσο ένας κόκκος άμμου στην αμμουδιά, στην αποτροπή πιστωτικού γεγονότος, στην ρήξη και στο Grexident. Είναι σαφές Παντελή ότι η κυβέρνηση Τσίπρα (όλη μαζί) πήρε την Ελλάδα και την πέρασε απέναντι, στην νέα εποχή. Γίνανε τεράστια βήματα που θα φανούν από δω και εμπρός στην πολιτική συμπεριφορά μας γενικότερα – σαν κοινωνία. Όλες οι προσπάθειες της διαπραγμάτευσης γίνανε από την μεριά μας με ανοιχτά χαρτιά και αυτό έκανε τους Έλληνες πολίτες πολύ πιο ρεαλιστές και προσγειωμένους. Είδαμε τι θα πει Ευρώπη της χρηματολαγνείας και της εξουσιολαγνείας και το που μπορεί να φτάσει ένας Σόϊμπλε ή ένας Ντάϊσελμπλουμ (π.χ) για να ταπεινώσει εκλεγμένες κυβερνήσεις, να στοχοποιήσει υπουργούς που δεν λένε «ναι σε όλα» και τολμάνε, με γνώση και επιχειρήματα (και χωρίς γραβάτα!) να πηγαίνουν κόντρα στις «διαταγές» του Ιερατείου.
Όλος αυτός ο αγώνας της ηγετικής κυρίως ομάδας, με τον Τσίπρα πάντα να βγάζει το φίδι από την τρύπα σε όλους τους λάθος χειρισμούς, μας δίδαξε πολλά. Κι’ εδώ που φτάσαμε λίγο δεν είναι. Στο άρθρο που σε ενόχλησε εξέφραζα στην ουσία την άποψη πως είναι ανάγκη πάσα να κάνουμε πίσω, να χάσουμε και μια μάχη αν χρειαστεί, προκειμένου να μην χάσουμε τον πόλεμο. Ένα Grexit θα ήταν μεγάλη ήττα. Και οι πρώτοι που θα το πλήρωναν πάρα πολύ ακριβά και σε βαθμό που ούτε διανοείσαι φοβάμαι, θα ήταν οι συνταξιούχοι και οι υπάλληλοι του δημοσίου που αντί για χρήματα θα εισέπρατταν στο τέλος Μαΐου «IOU,s» - κάτι χαρτιά πατσαβούρες δηλαδή που ούτε στο σουπερμάρκετ δεν θα γινόντουσαν δεκτά. Και φυσικά, πριν και από αυτούς ακόμα, οι μη έχοντες, τα νοσοκομεία, οι άρρωστοι, οι άστεγοι – και οι άνεργοι.
Νομίζω ότι έγινα σαφής – όσο μπορούσα. Αν έχω αφήσει κενά toportal.gr είναι σπίτι σου, δεν έχεις παρα να επανέλθεις.
Και για το ζήτημα της έκκλησης για μια συμφωνία με τους δανειστές (και ας την πουν και κωλοτούμπα, όπως δήλωσε και ο Στέλιος Κούλογλου), σου αφιερώνω λίγους στίχους από το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλη σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Γιατί εσύ με ένα τραγούδι καταλαβαίνεις περισσότερα από ότι με χιλιάδες λέξεις. Για θυμήσου το λοιπόν:
«Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει».
Αναλογίσου πόσες φορές χρειάστηκε να υποχωρήσει ο Καμπανέλης μέσα στο Γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης (Μαουτχάουζεν) για να κρατηθεί ζωντανός και όρθιος – και να μπορέσει μετά να ζητήσει και να βρει το δίκιο του εκπροσωπώντας εκατομμύρια ψυχές.
Κάποιες στιγμές πρέπει να μάθουμε να κάνουμε πίσω. Δεν είμαστε μουτζαχεντίν. Θέλουμε να παλέψουμε για μια άλλη Ευρώπη. Όρθιοι και ανασυγκροτημένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου