του Άρη Δαβαράκη
Αυτό που ζούμε τώρα και τρείς μήνες είναι τόσο καινούργιο και διαφορετικό που, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, με κάνει να ενθουσιάζομαι και να αισιοδοξώ. Ποτέ στην Ελλάδα η πολιτική δεν ήταν έτσι. Ήταν πάντα ζήτημα των πολιτικών –αμέσως μετά την απομάκρυνσή μας από τις κάλπες. Τώρα πια δεν είναι. Επειδή ο επικεφαλής, ο πρωθυπουργός δηλαδή, έχει άλλες προτεραιότητες και άλλες αρχές από τους μέχρι τώρα ενοίκους του Μαξίμου, χωρίς να το διευκρινίσει με λόγια, έχει δώσει στην πολιτική ζωή έναν άλλον βηματισμό και μια ευρύτητα μέσα στην οποίαν χωράμε όλοι. Από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον άστεγο (ασχέτως «εθνικότητας») και από τον κ. Λαφαζάνη μέχρι τον υπογράφοντα. Όλοι όμως. Συμφωνούντες, διαφωνούντες, πρόσωπα που σιχαίνονται τα κόμματα και κομματικοί μηχανισμοί που σιχαίνονται τα πρόσωπα, κραυγαλέα ισχυρές παρουσίες (Ζωή Κωνσταντοπούλου) και απολύτως διακριτικές παρουσίες μεγάλης δυναμικής (Γιάννης Δραγασάκης) - και, για να μην πολυλογώ, κάθε καρυδιάς καρύδι, όλοι μαζί - και στην ουσία με κοινούς στόχους. Δεν χρειάστηκε να το προσπαθήσει αυτό ο Τσίπρας, είναι ένα από τα μεγάλα του προσόντα: Η Σύνθεση. Άλλοι προχωρούν συνθέτοντας και άλλοι διαιρώντας για να βασιλέψουν στην αναμπουμπούλα που ο λύκος χαίρεται.
Ο Τσίπρας, παρ’ όλο που είναι σαφές πως έχει στο μυαλό του κάτι πολύ συγκεκριμένο για το τι πρέπει να γίνει και προς τα πού μας συμφέρει (όλους μαζί, όχι τον ίδιον προσωπικά) να πορευτούμε, είναι από τους ηγέτες της συνθέσεως και όχι του διαίρει και βασίλευε. Ξέρει ότι όλοι ανεξαιρέτως είμαστε χρήσιμοι για να καταφέρει η Ελλάδα όχι μόνο να σταθεί στα πόδια της αλλά να μπορέσει και να επιχειρήσει, να πειραματιστεί, να προτείνει, να ανακτήσει το κύρος και την αξιοπρέπεια που κατέχει ως Brand Name αλλά ουδέποτε κατάφερε να το επιβεβαιώσει με τις επιδόσεις και το παράδειγμά της – τώρα και πολλούς αιώνες. Μέσα σε τρείς μήνες ο νέος αυτός πολιτικός έχει καταφέρει να κερδίσει μιαν αποδοχή παγκόσμια και, μαζί, παρά τα λάθη, τις αργοπορίες, τον οργανωμένο πόλεμο που υπόκειται από χίλιες μεριές, έχει καταφέρει να κερδίσει μέχρι και τον σεβασμό των αντιπάλων του.
Δεν είναι συνηθισμένο σε περίοδο τέτοιας μεγάλης έντασης σε όλα τα θέματα που αφορούν το «Ελληνικό ζήτημα» να μην έχει γραφτεί –ή εκφραστεί τηλεοπτικά - ούτε μια αράδα αρνητικά υπαινικτική για τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, ούτε από τα Ελληνικά ΜΜΕ αλλά ούτε και από τα διεθνή. Έχουν να πούνε για όλους και για όλα και να υπαινιχθούν πολλά και διάφορα, τον Τσίπρα όμως δεν τον πιάνει κανείς στο στόμα του. Ακόμα και οι πιο φανατικοί εχθροί της κυβέρνησής του προτιμούν την παράκαμψη που λέει «να απαλλαγεί απ’ όλους αυτούς τους άσχετους και να αναλάβει πρωτοβουλίες» .
Δεν είναι παράξενο όλο αυτό που συμβαίνει; Τρείς μήνες τραβιόμαστε χωρίς αποτέλεσμα αλλά ακόμα και την Τετάρτη το Mega (που δεν το λες και «προσκείμενο στον ΣΥΡΙΖΑ» ) παρουσίασε δημοσκόπηση όπου πολλά μπορούσες να παρατηρήσεις και να σχολιάσεις – με τον Τσίπρα πάντα στη θέση του. Τον εμπιστεύονται αυτή τη στιγμή και πάνω σε μια κρίση και μια δυσκολία πρωτοφανή, 20% περισσότεροι Έλληνες απ’ όσους τον ψήφισαν. Και στην επόμενη μέτρηση θα είναι πιο μεγάλο το ποσοστό του πιο «κατάλληλου πρωθυπουργού» διότι ο αγώνας του, οι προσπάθειές του, οι χαμηλοί τόνοι και η απλότητα με την οποίαν φέρει το πρωθυπουργιλίκι του είναι επιδόσεις που κανένας άλλος πριν από αυτόν δεν είχε καν πλησιάσει. Μου έκανε εντύπωση ο Νίκος Χατζηνικολάου που τον υποδέχτηκε στο στούντιο (παρουσία κοινού) λέγοντάς του πως «ποτέ Έλληνας πρωθυπουργός εν ενεργεία δεν έχει δώσει συνέντευξη έτσι» - κανονικά δηλαδή, σαν άνθρωπος που δεν νοιώθει πως είναι μεγάλος και τρανός, σπουδαίος και εκλεκτός της μοίρας.
Γι’ αυτό και στην δημοσκόπηση της Τετάρτης η μεγάλη πλειοψηφία του λέει πως ακόμα και αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις (που καταλαβαίνουμε όλοι τι θα σημάνει αυτό για την καθημερινότητά μας) δεν χρειάζεται να κάνει ούτε εκλογές, ούτε δημοψήφισμα ούτε τίποτα. Να συνεχίσει του λένε. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό εκτός από ένα ξεκάθαρο «σε εμπιστεύομαι φίλε και ακόμα και στα πολύ δύσκολα είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρεις πολύ καλύτερα απ’ όσους έχουν δοκιμαστεί μέχρι σήμερα»;
Ναι, είναι και αυτό το «Φίλε» - που στον Τσίπρα μπορούν να το πουν όλοι οι Έλληνες, άντρες, γυναίκες, φτωχοί, πλούσιοι, διάσημοι, άσημοι, αισιόδοξοι και απαισιόδοξοι. Τελικά μάλλον εκεί είναι το κλειδί: Σ’ αυτήν την οικειότητα που νοιώθουν όλο και περισσότεροι Έλληνες με τον καινούργιο τους πρωθυπουργό – γιατί τον βλέπουνε να δουλεύει σκληρά και να είναι σοβαρός αλλά χωρίς να χάνει ούτε το χιούμορ ούτε το χαμόγελό του. Δεν μας κουνάει το δάχτυλο ο Τσίπρας, δεν ισχυρίζεται ότι είναι ο καλύτερος, δεν είναι ξερόλας –αντίθετα, μαθαίνει.
Γι’ αυτό (και για πολλούς άλλους λόγους που δεν είναι της στιγμής) θα πρότεινα στην εσωκομματική αντιπολίτευση να παραμερίσει τις ιδεοληψίες της και τα αρχαία κολλήματα και να κοιτάξει πως θα βοηθήσει την κατάσταση – αντί να μιλάει για «δραχμή». Ακόμα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον παραδέχονται τον Τσίπρα.
Δεν είναι καιρός, όσο και αν αυτό τους «δυσκολεύει», να τον παραδεχτούν και οι Συριζαίοι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου