Φόβος παντού. Φόβος για όλα. Φόβος για το μέλλον, φόβος για τα παιδιά, φόβος για τη ζωή. Μόνο που τα παιδιά μας δεν φοβούνται. Ή μάλλον φοβούνται κι αυτά, όχι για τον εαυτό τους, αλλά για τους γονείς τους, αυτούς που θα απομείνουν σ’ αυτόν τον τόπο-Καιάδα, όπως τον θέλουν οι νέο-ναζιστές αποικιοκράτες. Εγώ θα φύγω μου λέει ο Χάρης, λυπάμαι μόνο και φοβάμαι για ό,τι αφήνω πίσω. Ο Αλέξανδρος, ο Δημήτρης, η Ελευθερία, λαμπρά παιδιά, ήδη έφυγαν μετανάστες. Αλλά δεν έχουν φύγει όλα. Τα βλέπω στον πεζόδρομο της Πανεπιστημίου καθώς ενοφθαλμίζουν στον καιρό το δικό τους ΟΧΙ, καθώς διαδηλώνουν με πάθος την απαίτησή τους για μια ζωή με αξιοπρέπεια, με ελευθερία και δημοκρατία. Είναι φοιτητές του Πολυτεχνείου. Και «βλέπω» το νέο, το δικό τους Πολυτεχνείο να θεμελιώνεται πάνω στο δικό τους ιδρυτικό πάθος. Αυτό το πρωτόφαντο πάθος που ξεπήδησε από τα έγκατα της γης και άλωσε την πλατεία Συντάγματος.
Μερικές φορές φαίνεται ότι το καλό γιγαντώνεται από την αντίδραση στο κακό, από εκείνη τη γνωστή αδιαφάνεια του κακού, εν προκειμένω από την προσπάθεια της παλινόρθωσης του κανιβαλικού και αυταρχικού καθεστώτος της διαπλοκής, έτσι όπως εκφράζεται χυδαία από τις οθόνες της τηλοψίας και τους χρυσοπληρωμένους μεγαλοδημοσιογράφους της. Αλλά όχι. Αυτό το πάθος είναι ευγενές. Αυτό το πάθος σέβεται τον άλλο και τους φόβους του. Σέβεται ακόμα και την έμφοβη εθελοδουλεία των «σκυφτών», αυτών που είναι στα γόνατα και γι’ αυτό «βλέπουν» τους επικυρίαρχους τεράστιους. Αυτό το πάθος δεν ανέχεται όμως τους εξωνημένους. Τους αργυρώνητους που υπονομεύουν κάθε έννοια δημοκρατίας. Δεν ανέχεται ακόμα, εκείνους που δεν βλέπουν το δάσος αλλά το πολιτικό τους μαγαζάκι και τη διατήρηση του ζωτικού τους χώρου. Και δεν μπορεί, αυτό το πάθος, αυτή η ανάταση ψυχής θα συμπαρασύρει και τους φοβισμένους, θα ξορκίσει τους φόβους τους, θα εξαφανίσει, ενδεχομένως, και τις μικρομπακαλίστικες πολιτικές λογικές.
Ναι, οι νέοι πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Κι αυτό την ώρα που έλεγα ότι αυτός ο λαός δεν έχει άλλη ικμάδα, καθώς αυτή έφυγε γι’ αλλού και πως ό,τι απέμεινε είναι το κατακάθι, το πιο συντηρητικό, το πιο ακαλλιέργητο και το σχεδόν ανοϊκό κομμάτι του ακρωτηριασμένου κοινωνικού σώματος. Διαψεύστηκα, λοιπόν. Το είδα, το ένιωσα και ξανανιωμένος σπεύδω εκεί, όπου τις πολύ σκοτεινές νύχτες τραγουδούσα δυνατά για να ξεφοβηθώ. Πάω για να δηλώσω για μία ακόμα φορά το δικό μου, το δικό μας ΟΧΙ. Δεν ξέρω τι θα γίνει το βράδυ της Κυριακής, αλλά γνωρίζω πολύ καλά ότι αξίζει τον κόπο, γιατί ένα ΟΧΙ μπορεί να σε θρέφει μια ολόκληρη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου