«Εδώ θα γίνει ο τάφος σας!», φώναζαν οι κάτοικοι στα Καμένα Βούρλα για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα μην επιτρέποντας το φορτηγό με τις προμήθειες να πάει εκεί.
Του έκλεισαν το δρόμο!
Να μείνουν νηστικά και αφρόντιστα εκεί στο δρόμο, για να γίνει πραγματικά ο τάφος τους.
Εγώ αυτό το λέω δολοφονία, εσύ;
Αν πεινάει κάποιος και κρυώνει και είναι στη μέση του δρόμου, ανήλικος και απροστάτευτος και ενώ υπάρχει φαγητό και ό,τι άλλο χρειάζονται αυτά τα παιδιά και εγώ το απαγορεύω, πώς το λες εσύ αυτό;
Απλά και μόνο γιατί είναι διαφορετικοί από μας.
Γιατί είναι απείρως πιο βολικό να το ζει όλο αυτό ένα νησί μόνο και μάλιστα να στεκόμαστε και επικριτικά απέναντί τους όταν αντιδρούν.
Είναι εύκολο να κρίνεις και να κατακρίνεις έξω από το χορό.
Η άρια φυλή θα αντιδράσει πολύ άσχημα για την εισβολή αυτή που θα βρωμίσει αυτή την θεϊκή κουλτούρα που έχουμε εμείς ως Έλληνες σπουδαίοι…
Φοβούνται μήπως τους αλλοιώσουν τον πολιτισμό. Μα αν αυτός ο πολιτισμός που φυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού τους ιτρέπει να δολοφονούν παιδιά αφήνοντας τα στο δρόμο νηστικά, τότε ναι ρε να αλλοιωθεί!!!
Γιατί πολιτισμός δολοφόνος δεν αξίζει να υπάρχει.
Και αν υπάρξει κάποιος που συμφωνεί με αυτό και τους ρίχνει δίκιο είναι συνένοχος .
Συνένοχος σε φόνο εκ προμελέτης. Και αν αυτό σου ακούγεται βαρύγδουπο δεν λυπάμαι καθόλου.
Το είπα ξανά πριν, όταν αφήνεις έναν άνθρωπο να πεθάνει αβοήθητος τότε ναι είσαι ένοχος.
Πόσο μάλλον όταν κάνεις τα πάντα για να μείνει αβοήθητος .
Γιατί από τύχη δεν γεννηθήκαμε πρόσφυγες… Ας το θυμόμαστε αυτό όλοι μας
Και είμαι σίγουρη ότι αυτό θα γίνει και στη δική μου πόλη και σε κάθε πόλη αν φέρουν αυτούς τους ανθρώπους εδώ.
Είμαι σίγουρη επίσης για το τι θέλω να κάνω εγώ. Να δώσω αγάπη με όποιον τρόπο μπορεί να εκφραστεί αυτή.
Γιατί οτιδήποτε εκτός από αγάπη για τον άνθρωπο, εγώ το λέω σκοταδισμό και φασισμό.
Δεν διαφέρει πολύ από αυτό που έγινε παράλληλα στην Αττική ….
Γονείς όρμησαν επιθετικά προς μαθητές και μαθήτριες για να σπάσουν τις αλυσίδες της κατάληψης.
Γιατί;
Για να μη χάσουν γνώσεις;
Για να μάθουν να δέχονται αδιαμαρτύρητά τις άνωθεν εντολές;
Για να μην έχουν διαφορετική άποψη;
Για το «τι θα πει ο κόσμος»;
Για να γίνουν σωστά πειθήνια ρομποτάκια;
Για να κλειστούν σε μικρές αίθουσες πολλοί μαθητές μαζί και να είναι βέβαιο ότι έτσι θα αρρωστήσουν;
Γιατί δεν έχουν τι να τα κάνουν σπίτι;
ΓΙΑΤΙ;
Το σχολείο δεν σε μαθαίνει μόνο αριθμητική, γεωγραφία, έκθεση κλπ. Είναι παράθυρο ανοιχτό στο κόσμο. Είναι έμπνευση, δημιουργία, κοινωνικότητα.
Σε μαθαίνει να έχεις άποψη, να σκέφτεσαι.
Ελευθερώνει το μυαλό έτσι ώστε να μπορεί να ταξιδεύει. Δεν σε μαντρώνει, δεν σε απειλεί, δεν σε εξουσιάζει, δεν σε μαθαίνει ότι υπάρχουν μόνο δύο χρώματα, άσπρο και μαύρο.
Σε μαθαίνει να ζεις και όχι να επιβιώνεις, σε μαθαίνει να απαιτείς το καλύτερο για τη ζωή και όχι να σκύβεις το κεφάλι αδιαμαρτύρητα.
Αυτό το σχολείο απαιτούν τα παιδιά που κάνουν καταλήψεις. Το είπαν σε μία φράση άλλωστε.
«Δεν είμαστε αναλώσιμοι»
Οι γονείς όσων λοιπόν έσπασαν τις αλυσίδες και επιτέθηκαν στα παιδιά, τα θεωρούν αναλώσιμα άραγε;
Τους φέρνει ίσως αντιμέτωπους με τον εαυτό τους και τις σκέψεις τους και αυτό που βλέπουν δεν τους αρέσει καθόλου;
Ανακαλύπτουν άραγε ότι τα παιδιά ίσως έχουν δίκιο για όσα απαιτούν και διεκδικούν άρα αυτοί είναι λάθος;
Δεν αντέχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους και είναι πιο εύκολο για αυτούς να αναγκάσουν τα παιδιά να τις ακολουθήσουν;
Πήραν στο λαιμό τους με τις επιλογές τους την νέα γενιά, πήραμε στο λαιμό μας τη νέα γενιά και δεν τους επιτρέπουμε να διαμαρτυρηθούν.
Τους καταστρέψαμε το μέλλον τους και τους απαγορεύουμε και να το πουν, όχι και να μην αντιδράσουν κιόλας.
Σαν να μισούν τα παιδιά, σαν να θέλουν να τα εκδικηθούν που ονειρεύονται ακόμα.
Που τολμούν να θέλουν κάτι διαφορετικό από αυτή τη ζωή που τους φορτώσαμε με το ζόρι.
Τους απαγορεύουν να διαφέρουν από αυτούς. Κατ’ εικόνα και ομοίωση πρέπει να είναι και αυτά γιατί η αλήθεια τους είναι σκληρότατη και δεν αντέχεται.
Αυτοί πώς έζησαν δηλαδή και δεν μπορούν και τα παιδιά; Μόνιμη ατάκα αυτή.
Τελικά αυτό που έμαθα πολύ καλά με όλα αυτά είναι πως ότι διαφέρει από μας το σκοτώνουμε από την αρχή.
Γιατί λειτουργεί ως καθρέπτης μαγικός που καθρεπτίζει την αλήθεια μας με ένα τρομακτικό πρόσωπο, σαν τέρας και αυτό δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.
Πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν αγαπούσαμε τον εαυτό μας με τα λάθη του, αφού τα παραδεχόμασταν πρώτα και αφήναμε ελεύθερα τα παιδιά να κάνουν και τα δικά τους λάθη…
Πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν αγκαλιάζαμε όλου τα κόσμου τα παιδιά και τα φροντίζαμε…
Πόσο πιο όμορφα θα ήταν ο κόσμος μας αν είχαμε αγάπη για όλους…
Δεν κάνω επίκληση στο συναίσθημα, δεν είναι αναγκαίο άλλωστε.
Αυτοί που έχουν δεν την χρειάζονται και όσοι είναι ανάπηροι συναισθηματικά δεν θα την καταλάβουν και θα εξοργιστούν κιόλας.
Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, κοινοί, που αναγνωρίζουν ότι δεν είναι τέλειοι, που προσπαθούν να διορθωθούν, που ξέρουν να αγκαλιάζουν και να αγαπούν.
ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌΣ.
Του έκλεισαν το δρόμο!
Να μείνουν νηστικά και αφρόντιστα εκεί στο δρόμο, για να γίνει πραγματικά ο τάφος τους.
Εγώ αυτό το λέω δολοφονία, εσύ;
Αν πεινάει κάποιος και κρυώνει και είναι στη μέση του δρόμου, ανήλικος και απροστάτευτος και ενώ υπάρχει φαγητό και ό,τι άλλο χρειάζονται αυτά τα παιδιά και εγώ το απαγορεύω, πώς το λες εσύ αυτό;
Απλά και μόνο γιατί είναι διαφορετικοί από μας.
Γιατί είναι απείρως πιο βολικό να το ζει όλο αυτό ένα νησί μόνο και μάλιστα να στεκόμαστε και επικριτικά απέναντί τους όταν αντιδρούν.
Είναι εύκολο να κρίνεις και να κατακρίνεις έξω από το χορό.
Η άρια φυλή θα αντιδράσει πολύ άσχημα για την εισβολή αυτή που θα βρωμίσει αυτή την θεϊκή κουλτούρα που έχουμε εμείς ως Έλληνες σπουδαίοι…
Φοβούνται μήπως τους αλλοιώσουν τον πολιτισμό. Μα αν αυτός ο πολιτισμός που φυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού τους ιτρέπει να δολοφονούν παιδιά αφήνοντας τα στο δρόμο νηστικά, τότε ναι ρε να αλλοιωθεί!!!
Γιατί πολιτισμός δολοφόνος δεν αξίζει να υπάρχει.
Και αν υπάρξει κάποιος που συμφωνεί με αυτό και τους ρίχνει δίκιο είναι συνένοχος .
Συνένοχος σε φόνο εκ προμελέτης. Και αν αυτό σου ακούγεται βαρύγδουπο δεν λυπάμαι καθόλου.
Το είπα ξανά πριν, όταν αφήνεις έναν άνθρωπο να πεθάνει αβοήθητος τότε ναι είσαι ένοχος.
Πόσο μάλλον όταν κάνεις τα πάντα για να μείνει αβοήθητος .
Γιατί από τύχη δεν γεννηθήκαμε πρόσφυγες… Ας το θυμόμαστε αυτό όλοι μας
Και είμαι σίγουρη ότι αυτό θα γίνει και στη δική μου πόλη και σε κάθε πόλη αν φέρουν αυτούς τους ανθρώπους εδώ.
Είμαι σίγουρη επίσης για το τι θέλω να κάνω εγώ. Να δώσω αγάπη με όποιον τρόπο μπορεί να εκφραστεί αυτή.
Γιατί οτιδήποτε εκτός από αγάπη για τον άνθρωπο, εγώ το λέω σκοταδισμό και φασισμό.
Δεν διαφέρει πολύ από αυτό που έγινε παράλληλα στην Αττική ….
Γονείς όρμησαν επιθετικά προς μαθητές και μαθήτριες για να σπάσουν τις αλυσίδες της κατάληψης.
Γιατί;
Για να μη χάσουν γνώσεις;
Για να μάθουν να δέχονται αδιαμαρτύρητά τις άνωθεν εντολές;
Για να μην έχουν διαφορετική άποψη;
Για το «τι θα πει ο κόσμος»;
Για να γίνουν σωστά πειθήνια ρομποτάκια;
Για να κλειστούν σε μικρές αίθουσες πολλοί μαθητές μαζί και να είναι βέβαιο ότι έτσι θα αρρωστήσουν;
Γιατί δεν έχουν τι να τα κάνουν σπίτι;
ΓΙΑΤΙ;
Το σχολείο δεν σε μαθαίνει μόνο αριθμητική, γεωγραφία, έκθεση κλπ. Είναι παράθυρο ανοιχτό στο κόσμο. Είναι έμπνευση, δημιουργία, κοινωνικότητα.
Σε μαθαίνει να έχεις άποψη, να σκέφτεσαι.
Ελευθερώνει το μυαλό έτσι ώστε να μπορεί να ταξιδεύει. Δεν σε μαντρώνει, δεν σε απειλεί, δεν σε εξουσιάζει, δεν σε μαθαίνει ότι υπάρχουν μόνο δύο χρώματα, άσπρο και μαύρο.
Σε μαθαίνει να ζεις και όχι να επιβιώνεις, σε μαθαίνει να απαιτείς το καλύτερο για τη ζωή και όχι να σκύβεις το κεφάλι αδιαμαρτύρητα.
Αυτό το σχολείο απαιτούν τα παιδιά που κάνουν καταλήψεις. Το είπαν σε μία φράση άλλωστε.
«Δεν είμαστε αναλώσιμοι»
Οι γονείς όσων λοιπόν έσπασαν τις αλυσίδες και επιτέθηκαν στα παιδιά, τα θεωρούν αναλώσιμα άραγε;
Τους φέρνει ίσως αντιμέτωπους με τον εαυτό τους και τις σκέψεις τους και αυτό που βλέπουν δεν τους αρέσει καθόλου;
Ανακαλύπτουν άραγε ότι τα παιδιά ίσως έχουν δίκιο για όσα απαιτούν και διεκδικούν άρα αυτοί είναι λάθος;
Δεν αντέχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους και είναι πιο εύκολο για αυτούς να αναγκάσουν τα παιδιά να τις ακολουθήσουν;
Πήραν στο λαιμό τους με τις επιλογές τους την νέα γενιά, πήραμε στο λαιμό μας τη νέα γενιά και δεν τους επιτρέπουμε να διαμαρτυρηθούν.
Τους καταστρέψαμε το μέλλον τους και τους απαγορεύουμε και να το πουν, όχι και να μην αντιδράσουν κιόλας.
Σαν να μισούν τα παιδιά, σαν να θέλουν να τα εκδικηθούν που ονειρεύονται ακόμα.
Που τολμούν να θέλουν κάτι διαφορετικό από αυτή τη ζωή που τους φορτώσαμε με το ζόρι.
Τους απαγορεύουν να διαφέρουν από αυτούς. Κατ’ εικόνα και ομοίωση πρέπει να είναι και αυτά γιατί η αλήθεια τους είναι σκληρότατη και δεν αντέχεται.
Αυτοί πώς έζησαν δηλαδή και δεν μπορούν και τα παιδιά; Μόνιμη ατάκα αυτή.
Τελικά αυτό που έμαθα πολύ καλά με όλα αυτά είναι πως ότι διαφέρει από μας το σκοτώνουμε από την αρχή.
Γιατί λειτουργεί ως καθρέπτης μαγικός που καθρεπτίζει την αλήθεια μας με ένα τρομακτικό πρόσωπο, σαν τέρας και αυτό δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.
Πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν αγαπούσαμε τον εαυτό μας με τα λάθη του, αφού τα παραδεχόμασταν πρώτα και αφήναμε ελεύθερα τα παιδιά να κάνουν και τα δικά τους λάθη…
Πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν αγκαλιάζαμε όλου τα κόσμου τα παιδιά και τα φροντίζαμε…
Πόσο πιο όμορφα θα ήταν ο κόσμος μας αν είχαμε αγάπη για όλους…
Δεν κάνω επίκληση στο συναίσθημα, δεν είναι αναγκαίο άλλωστε.
Αυτοί που έχουν δεν την χρειάζονται και όσοι είναι ανάπηροι συναισθηματικά δεν θα την καταλάβουν και θα εξοργιστούν κιόλας.
Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, κοινοί, που αναγνωρίζουν ότι δεν είναι τέλειοι, που προσπαθούν να διορθωθούν, που ξέρουν να αγκαλιάζουν και να αγαπούν.
ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌΣ.
Και αν υπάρξει κάποιος που μένει σιωπηλός σε αυτό είναι συνένοχος.
Φανερώνω απλά την ντροπή μου και σκέφτομαι πως ίσως όλα αυτά τα ρωπάκια της τέλειας φυλής είναι λίγα.
Είναι τόσα μόνο ώστε να δείξουν ότι η πλειοψηφία είναι ΆΝΘΡΩΠΟΙ.
Πηγή: www.alt.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου