Στα Προπύλαια η Ελλάδα έδειξε ένα άλλο πρόσωπο
Δεν το είχα σκεφτεί.
Ομολογώ ότι δεν το είχα σκεφτεί, αν και δουλειά μου είναι να τα θυμάμαι αυτά τα πράγματα. Γι’ αυτό με πληρώνουν...
Αλλά πες ότι τώρα το είδα.
Πες ότι τώρα πέρασε από μπροστά μου ότι 29 του μηνός Μαρτίου έγινε η Συναυλία της Ειρήνης και στις 30του μηνός, πριν από δυο χρόνια, χάσαμε τον Μανώλη Γλέζο.
Για να έρθει τώρα εκείνος ο συμμαθητής που πάντοτε μας ρουφιάνευε στη δασκάλα και να ρωτήσει έξαλλος:
Τι λες ρε γελοίε Ξανθάκη; Ίδιο πράγμα είναι μια Συναυλία, με το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη;
Και μόνο για να γλεντήσω τη φάτσα του θα έπρεπε να απαντήσω καταφατικά, αλλά δεν έχει νόημα. Πρώτον, γιατί δεν θα το καταλάβει και δεύτερον διότι δεν είναι το ίδιο. Αλλά υπάρχουν αναλογίες στο παράτολμον του ζητήματος και στο απερίσκεπτον του θέματος και στο ασταδγιάλα εν τέλει της όλης ιστορίας.
Σε αυτό που τραγούδαγε το συγκρότημα Rage Against the Machine:
Άντε γαμήσου, δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω!
Εκεί είναι το ζουμί κορίτσια κι αγόρια, μην το παιδεύουμε πολύ και χάνουμε τη μπάλα.
Εννιά στα δέκα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και ένα σκασμό τρολάκια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, βγήκανε κόντρα στη Συναυλία, γιατί υποτίθεται ότι δεν θα στήριζε την Ουκρανία αλλά θα δόξαζε τον Πούτιν, ότι δεν θα καταδίκαζε την εισβολή αλλά θα την χειροκροτούσε, ότι δεν θα ήταν υπέρ της ειρήνης αλλά υπέρ της Ρωσίας, και βάλε και πάρε και δώσε, ζωή να ‘χετε μανάρια μου να ξερνάτε χολή με το βυτίο!
Εύκολα είναι όλα αυτά, κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή και πατάς τα κουμπάκια στο πληκτρολόγιο. Το δύσκολο, που λέει και η Πουλίκα, είναι να κατέβεις στο δρόμο, όχι για να τα κάνεις μπάχαλα αλλά για να βγάλεις από μέσα σου αυτόν καημό για μια ζωή δίχως φόβο, τρόμο και πανικό. Για μια ζωή όπου μέτρο θα είναι ο άνθρωπος, δεν θα είναι τα κέρδη και η εξουσία. Δεν θα είναι η μπότα σου στη μούρη μου…
Γι’ αυτό πήγε ο κόσμος στα Προπύλαια, δεν πήγε να στηρίξει κόμματα και ομάδες. Δεν πήγε κατόπιν εντολής ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίζονται ουκ ολίγοι σχολιαστές των τηλεοπτικών πάνελ. Τόσο τους κόβει βέβαια, στην αγωνία τους επάνω να θάψουν την Κουμουνδούρου να της χαρίζουν χιλιάδες επί χιλιάδων λαού που πλημμύρισαν την Πανεπιστημίου και τα πέριξ της. Και να κλαίγονται γιατί η «κοινωνία των πολιτών» δεν μπορεί να διοργανώσουν ανάλογες εκδηλώσεις. Λες και όσοι πήγανε στη Συναυλία της Ειρήνης δεν ήταν πολίτες, ήταν γουρούνια με κουδούνια που λέμε και στο χωριό μου…
Στο δια ταύτα, όμως. Στο δια ταύτα, είμαστε πολύ τυχεροί, είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που κάτι απ’ το πνεύμα, κάτι απ’ τη φλόγα, κάτι απ’ το σθένος του Μανώλη Γλέζου επιζεί ακόμη στα στήθια του Έλληνα και της Ελληνίδας. Και ξυπνάει από καιρού εις καιρόν και υψώνεται από καιρού εις καιρόν και φωνάζει από καιρού εις καιρόν δέκα λέξεις σαν καρφιά:
Άντε γαμήσου, δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω!
Αν επιβιώνει ακόμη αυτός ο τόπος, από μια τέτοια ζούρλια επιβιώνει…
Αλλά πες ότι τώρα το είδα.
Πες ότι τώρα πέρασε από μπροστά μου ότι 29 του μηνός Μαρτίου έγινε η Συναυλία της Ειρήνης και στις 30του μηνός, πριν από δυο χρόνια, χάσαμε τον Μανώλη Γλέζο.
Για να έρθει τώρα εκείνος ο συμμαθητής που πάντοτε μας ρουφιάνευε στη δασκάλα και να ρωτήσει έξαλλος:
Τι λες ρε γελοίε Ξανθάκη; Ίδιο πράγμα είναι μια Συναυλία, με το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη;
Και μόνο για να γλεντήσω τη φάτσα του θα έπρεπε να απαντήσω καταφατικά, αλλά δεν έχει νόημα. Πρώτον, γιατί δεν θα το καταλάβει και δεύτερον διότι δεν είναι το ίδιο. Αλλά υπάρχουν αναλογίες στο παράτολμον του ζητήματος και στο απερίσκεπτον του θέματος και στο ασταδγιάλα εν τέλει της όλης ιστορίας.
Σε αυτό που τραγούδαγε το συγκρότημα Rage Against the Machine:
Άντε γαμήσου, δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω!
Εκεί είναι το ζουμί κορίτσια κι αγόρια, μην το παιδεύουμε πολύ και χάνουμε τη μπάλα.
Εννιά στα δέκα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και ένα σκασμό τρολάκια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, βγήκανε κόντρα στη Συναυλία, γιατί υποτίθεται ότι δεν θα στήριζε την Ουκρανία αλλά θα δόξαζε τον Πούτιν, ότι δεν θα καταδίκαζε την εισβολή αλλά θα την χειροκροτούσε, ότι δεν θα ήταν υπέρ της ειρήνης αλλά υπέρ της Ρωσίας, και βάλε και πάρε και δώσε, ζωή να ‘χετε μανάρια μου να ξερνάτε χολή με το βυτίο!
Εύκολα είναι όλα αυτά, κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή και πατάς τα κουμπάκια στο πληκτρολόγιο. Το δύσκολο, που λέει και η Πουλίκα, είναι να κατέβεις στο δρόμο, όχι για να τα κάνεις μπάχαλα αλλά για να βγάλεις από μέσα σου αυτόν καημό για μια ζωή δίχως φόβο, τρόμο και πανικό. Για μια ζωή όπου μέτρο θα είναι ο άνθρωπος, δεν θα είναι τα κέρδη και η εξουσία. Δεν θα είναι η μπότα σου στη μούρη μου…
Γι’ αυτό πήγε ο κόσμος στα Προπύλαια, δεν πήγε να στηρίξει κόμματα και ομάδες. Δεν πήγε κατόπιν εντολής ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίζονται ουκ ολίγοι σχολιαστές των τηλεοπτικών πάνελ. Τόσο τους κόβει βέβαια, στην αγωνία τους επάνω να θάψουν την Κουμουνδούρου να της χαρίζουν χιλιάδες επί χιλιάδων λαού που πλημμύρισαν την Πανεπιστημίου και τα πέριξ της. Και να κλαίγονται γιατί η «κοινωνία των πολιτών» δεν μπορεί να διοργανώσουν ανάλογες εκδηλώσεις. Λες και όσοι πήγανε στη Συναυλία της Ειρήνης δεν ήταν πολίτες, ήταν γουρούνια με κουδούνια που λέμε και στο χωριό μου…
Στο δια ταύτα, όμως. Στο δια ταύτα, είμαστε πολύ τυχεροί, είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που κάτι απ’ το πνεύμα, κάτι απ’ τη φλόγα, κάτι απ’ το σθένος του Μανώλη Γλέζου επιζεί ακόμη στα στήθια του Έλληνα και της Ελληνίδας. Και ξυπνάει από καιρού εις καιρόν και υψώνεται από καιρού εις καιρόν και φωνάζει από καιρού εις καιρόν δέκα λέξεις σαν καρφιά:
Άντε γαμήσου, δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω!
Αν επιβιώνει ακόμη αυτός ο τόπος, από μια τέτοια ζούρλια επιβιώνει…
Υ.Γ.: Σαπό στους διοργανωτές της Συναυλίας, που φρόντισαν να καταστήσουν σαφές ότι δεν γουστάρουν ρώσικη εισβολή και συμπαραστέκονται στην Ουκρανία. Το οποίον αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, ότι ο Γιώργος Νταλάρας πάντα ξέρει που πατά και που πηγαίνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου