Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δε με σταματά…
Η ΝΔ θεώρησε εξαρχής ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν μια ευκαιρία για τον Μητσοτάκη να παίξει τον ρόλο του φάρου του Δυτικού πολιτισμού. Ενώ για εμάς τους υπόλοιπους προόριζαν τον ρόλο του κακού Πουτινικού. Πίστευαν ότι έτσι θα μας στριμώξουν στη γωνία και θα αναγκαζόμαστε συνεχώς να απολογούμαστε.
Από πού προέκυπτε ότι εμείς γουστάρουμε τον Πούτιν; Από πουθενά. Μόνο από την αγωνία των επικοινωνιολόγων του Μητσοτάκη, να του δώσουν μια επικοινωνιακή ανάσα. Ο πρωθυπουργός του ρεκόρ των θανάτων από τον COVID-19, του ρεκόρ της οικολογικής καταστροφής των καμένων δασών του τελευταίου καλοκαιριού, του ρεκόρ της ακρίβειας, χρειαζόταν επικοινωνιακή ανάσα.
Κι ο Μητσοτάκης που δεν έχει αίσθηση της πορείας της Ελλάδας μέσα στην ιστορία και της ψυχοσύνθεσης του λαού που κυβερνά, ευχαρίστως έβαλε τη μουτσούνα του αρχιστράτηγου του ΝΑΤΟ. Πρώτα έστειλε τα κατασχεμένα Καλάσνικοφ στην Ουκρανία Κι έφαγε το κράξιμο της αρκούδας. Μετά απέλασε δώδεκα Ρώσους διπλωμάτες θέλοντας να γίνει η τέλεια ορντινάντσα του ΝΑΤΟ. Και στο τέλος έφερε ως καλεσμένους-guest stars στη Βουλή τα παιδιά του Αζόφ.
Σε όλα αυτά τα προπαγανδιστικά κόλπα του Μητσοτάκη ο κόσμος δεν μασά. Το δείχνουν οι αγαπημένες του δημοσκοπήσεις. Οι πολίτες με συντριπτικά ποσοστά αποδοκιμάζουν τις φιλοπόλεμες πολιτικές του, που προσπαθούν να κάνουν την Ελλάδα από παραδοσιακό εξισορροπητικό παράγοντα, μέρος της πολεμικής κρίσης. Οι μόνοι που τσιμπάνε είναι οι φίλοι του, τα Νατοϊκά-Μητσοτακικά trollάκια.
Οι Έλληνες δεν είναι Αμερικανάκια. Ξέρουμε τι εστί ΝΑΤΟ. Δεν πειθόμαστε για τα δάκρυα του ΝΑΤΟ για την Ουκρανία. Ξέρουμε ότι στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το ΝΑΤΟ δεν κούνησε το χεράκι του. Ούτε επέβαλε ασφυκτικές κυρώσεις στην Τουρκία. Οι πολίτες το ξέρουν. Ο Μητσοτάκης που δεν τον κόβεις για αυθεντία στην ιστορία, μπορεί να μην το γνωρίζει.
Όταν βλέπουμε τα μαύρα δάκρυα που χύνουν οι φίλοι του Μητσοτάκη για την Ουκρανία, ξέρουμε ότι αυτό που τους νοιάζει είναι πως θα σώσουν τον Μητσοτάκη. Δεν μας έχουν συνηθίσει αυτοί οι τύποι σε ανιδιοτελείς ευαισθησίες. Η παρουσία του τάγματος Αζόφ στη Βουλή με χορηγό επικοινωνίας τον Μητσοτάκη είναι το τελευταίο επεισόδιο τραγελαφικής ανικανότητας, πασπαλισμένης με μπόλικη κουτοπονηριά. Στην αρχή η κυβέρνηση πάγωσε και δεν ήξερε τι να πει. Μετά από ένα εικοσιτετράωρο αποφάσισαν να πουν το ίδιο παραμύθι. Ότι όποιος τους κράζει για την παρουσία των κολεγιόπαιδων του Αζόφ στη Βουλή, δικαιολογεί την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Άρα εμείς που τους κράξαμε, πάλι απολογητές του Πούτιν είμαστε. Πήγαινε στη γωνία να δεις αν έρχομαι…
Ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του μετά από τριαντατρείς μήνες διακυβέρνησης βρίσκονται στο τελικό στάδιο της επιτυχίας: «Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δε με σταματά»*. Όσους Πούτιν και να χρησιμοποιήσουν, όσες εισβολές της Ρωσίας στην Ουκρανία να επικαλεστούν, τίποτα δεν τους σώζει. Ο διακόπτης γύρισε. Η ατμόσφαιρα άλλαξε. Το δείχνουν και οι αγαπημένες τους δημοσκοπήσεις που δεν μπορούν να το κρύψουν.
Η κυβέρνηση βρίσκεται στον αστερισμό της φόρας και της κατηφόρας. Δεν υπάρχει επιστροφή. Το μόνο που μας στεναχωρεί είναι το μέλλον του Μητσοτάκη. Τι θ’απογίνει άραγε αυτό το παλικάρι; Το τόσο συμπαθές. Ώσπου ήρθε η πρόταση του Αμερικανού πρεσβευτή στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ που μας ανακούφισε: «Φέρτε να προσλάβουμε τον Μητσοτάκη στην Αμερική».
Και ησυχάσαμε…
*Στίχοι Μανώλη Ρασούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου