“Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.” λέει ο Οδυσσέας Ελύτης. “Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους”. Και θεωρεί ότι είναι μεγάλος αριθμός το τέσσερα. Ψάχνει την ευτυχία στα πετροράδικα, στις μουσικές και τις ευωδιές. Δε φοβάται να θυμάται.
Το παρελθόν δεν είναι θηλιά ούτε βραχνάς. Δεν τον κρατάει με τύψεις, ενοχές και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Ούτε με υπόλοιπα και ανεξόφλητες επιταγές. Οι μνήμες δεν είναι χρεωστικές και γι αυτό δε δίνουν λύπη. Είναι αθώες και φωτεινές.
Ούτε έχει και την ανάγκη να τον θυμούνται. Γιατί η ανάγκη ξέρει πως σε κάνει υποτακτικό. Σε κάνει δούλο. Χειραγωγήσιμο από αυτούς που περιμένεις το χειροκρότημά τους.
Η δίψα για υστεροφημία, για έξωθεν καλή μαρτυρία σε μαντρώνει στα θέλω των άλλων. Τα μπράβο και τα εύγε τα εξαργυρώνεις συνήθως με την μη εναντίωσή σου στις επιταγές και στις υποδείξεις.
Και ο στόχος του ποιητή είναι η ελευθερία. Εσωτερική και εξωτερική. Αυτή που κερδίζεται στα μαρμαρένια αλώνια της ψυχής αλλά και στη μεγάλη αρένα του έξω κόσμου. Αυτή που για να γίνει πράξη ζητάει την “αρετή και τόλμη” μας.
Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ..
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ..
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω..μερικές φορές..
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…
Οδυσσέας Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου