Αφήνω απέξω την εκτίμηση της Eurostat ότι σχεδόν επτά στους δέκα Έλληνες αισθάνονται φτωχοί, όταν το αντίστοιχο πανευρωπαϊκό ποσοστό δεν ξεπερνά τους τρεις στους δέκα, γιατί θα στενοχωρηθεί ο αρχισυντάκτης του Economist και δεν θέλω!
Πριν από σαρανταπέντε χρόνια πάνω κάτω. Η οικογένεια μόλις έχει αναπνεύσει. Οικονομικά γιατί η μαμά άνοιξε συμβολαιογραφείο, κοινωνικά γιατί τέλος η χούντα και ο αριστερός μπαμπάς δεν ζούσε πια με τον τρόμο ότι το πρωί αντί για τον γαλατά θα βάραγε την πόρτα ο χωροφύλακας! Έρχονται στα Τρίκαλα ο θείος Αρχιμήδης με τη θεία Ερμιόνη, πάμε στο Φρούριο για καφέ, χαρά εγώ. Και πάνω στην κουβέντα ακούω τον πατέρα μου και τον θείο μου να λένε για τα «άσπρα» μακαρόνια που τρώγανε φοιτητές τέλη της δεκαετίας του σαράντα στη Σαλονίκη.
«Το λεμόνι το θυμάσαι;», ρώτησε ο μπαμπάς το θείο.
«Ακόμη προσπαθώ να το ξεπεράσω», απάντησε ο άλλος.
Τι είχε συμβεί; Είχε συμβεί ότι λόγω φτώχειας, δεν υπήρχε φράγκο να πάρουν τίποτε άλλο εκτός από «ορφανά» μακαρόνια, άνευ σάλτσας, στα άθλια μαγέρικα που σιτίζονταν. Έπρεπε, όμως, να βρουν κάποιον τρόπο να προσθέσουν και καμιά βιταμίνα στη δίαιτά τους, γιατί θα τους πέφτανε τα δόντια απ’ το σκορβούτο. Κι επειδή για φρούτα δεν προβλεπόταν κάτι στο γλίσχρο μπάτζετ της εβδομάδας, είχαν βρει τη λύση να στύβουν λεμόνι στα μακαρόνια τους! Έτσι ζεστά και αχνιστά που βγαίνανε απ’ το καζάνι…
Τότε το λεμόνι ήταν τζάμπα, βέβαια, γεμάτος ο τόπος λεμονιές, ακόμη και στα αστικά πέριξ. Για σύρε τώρα στο μανάβη να το ψωνίσεις, να δω λίγο πως θ’ ασπρίσει το μαλλί σου. Διότι τον περασμένο Οκτώβριο η μαμά Ελλάς ήταν πρώτη σε όλη την Ευρώπη σε αύξηση των τιμών τροφίμων και μοναδική με διψήφιο ποσοστό παρακαλώ:
10,4 % με το συμπάθειο!
Και για να προλάβω τα καϊνάρια που πανηγυρίζουν λόγω Εconomist που μας ανακήρυξε χώρα της χρονιάς (τσοτσούριασα, τι να σας πω!), σπεύδω να προσθέσω ότι και τον Νοέμβριο ήταν κάτι παραπάνω από λαμπερές οι επιδόσεις μας στον τομέα των τροφίμων, καθώς κατέγραψαν αύξηση 8,9 % οι τιμές και βρεθήκαμε στη δεύτερη θέση του σχετικού πίνακα, κάτω μόνο από την Ισπανία. Χώρια η μελέτη της Eurostat για τα αγροτικά προϊόντα, όπου η τιμή τους μειώθηκε κατά 9 % σε 21 χώρες μέλη της ΕΕ το τρίτο τρίμηνο του 2023, ενώ στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 20 %! Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές…
Και όλα αυτά, φυσικά, δίχως να έχει αυξηθεί ιδιαιτέρως η τιμή του κρέατος, που για την ώρα δεν έχει ακολουθήσει την εκτόξευση των φρούτων και των λαχανικών. Σας το έχω πει, μας το φυλάνε για μετά απ’ τις ευρωεκλογές, όταν με δικαιολογία τις καταστροφές στη Θεσσαλία και με αφορμή τα μιλιούνια των τουριστών, το σουβλάκι θα πάει πέντε ευρώ μίνιμουμ. Το «μίνιμουμ» το σημειώνω, γιατί έχω πάει στοίχημα με τον φίλο μου τον Γιάννη τον κτηνοτρόφο που επιμένει ότι θα ανέβει εξάευρω. Πιο συντηρητικός εγώ, με πίστη στις εκτιμήσεις του Economist για το λαμπρό μέλλον της μαμάς πατρίδας, θα επιμείνω στο ταληράκι…
Επί τη ευκαιρία, μιας και μιλάω για κρέατα, να σημειώσω τα καινούρια ρεπορτάζ από Αλβανία μεριά που καταγράφουν αυξημένη ροή Ελλήνων τουριστών και Ελληνίδων τουριστριών για ψώνια στα χασάπικα της γείτονος. Μισή τιμή γαρ τα σφαχτά τα αλβανικά, οπότε παίρνει το αυτοκίνητο ο πατριώτης ο δικός μας που βρίζει ολημερίς και ολονυχτίς τη Λαλέ και πάει και τιγκάρει το πορτ μπαγκάζ για να βγάλει το μήνα. Και που να δείτε τι θα γίνει του χρόνου, αν επιβεβαιωθεί ο φίλος μου ο κτηνοτρόφος. Θα προσθέσουν και μπαγκαζιέρα για να επιβιώσουν οι ημεδαποί καταναλωτές, θα προσθέσουν και μπαγκαζιέρα στο τουτού…
Υ.Γ. 1: Αφήνω απέξω την εκτίμηση της Eurostat ότι σχεδόν επτά στους δέκα Έλληνες αισθάνονται φτωχοί, όταν το αντίστοιχο πανευρωπαϊκό ποσοστό δεν ξεπερνά τους τρεις στους δέκα, γιατί θα στενοχωρηθεί ο αρχισυντάκτης του Economist και δεν θέλω!
Υ.Γ. 2: Όπως διαβάζω ο εγκυρότατος Economist είχε μεταξύ άλλων ανακηρύξει χώρες της χρονιάς το Μαλάουι (2020), το Ουζμπεκιστάν (2019) και την Τυνησία (2014). Κορυφαίες επιλογές, αναμφιβόλως, αλλά καμιά τόσο επιτυχημένη όσο η Κολομβία το 2016. Ακόμη κατουριέται απ’ τα γέλια το φάντασμα του Εσκομπάρ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου