Σπάνια αρρωσταίνω. Σωματοποιώ φουλ, πριν προλάβω να βλεφαρίσω, μα σπάνια αρρωσταίνω. Δεν αφορά κανέναν αυτό, παρά ίσως το σύστημα εθνικής αποδιοργάνωσης της δημόσιας υγείας του Μητσοτάρχα, με τη χριστιανική, πατριδοκάπουλη και οικογενειοκρατούσα αρωγή του Σπυρέτου Γεωργιάδη ως υπουργού Ανθυγιεινής Υγείας Ζώντων και Τεθνεώτων. Ισως αφορά και κάποιους φίλους (μου), αλλά πότε μας ένοιαξαν οι άνθρωποι, να μας νοιάξουν και τώρα; Οπότε, αφού δεν αφορά κανέναν ουσιαστικά, τότε γιατί εκκινώ έτσι το εν τούτω νίκα μου;..
Γιατί η ασθένεια δεν είναι παρά ένδειξη – γι’ αυτό και μήτε της δίνω περισσότερη σημασία, δραματοποιώντας την καντήφλα μου. Ανεβάζεις πυρετό, ως ένδειξη του σώματος πως έχει βάλει σε εφαρμογή νευροφυτικά και ανοσοποιητικά κεντρικά συστήματα και παραρτήματα, για να διώξει κάτι, που κάπως δεν, στο σώμα. Κάτι παρείσακτο έχει «εισέλθει» και ανάβει το φωτάκι της εξόδου κινδύνου, μπας και σωθεί κάνα αιγοπρόβατο.
Οχι για τον τσοπάνη. Για το ίδιο το κοπάδι. Αλλά και για τον τσοπάνη, αν είναι απ’ αυτούς τους παλιούς που αγαπάγανε τα ζωντανά τους και δεν ξαναψηφίζανε όσους τα άφησαν να καούν, γιατί «όλα στη ζωή είναι ένα ρίσκο –γιατί όχι και η υγεία;»· έτσι δεν είναι Σπυρέτο μου Ανθυγιεινέστατε;
Σαν πολύ ήσυχο τον ακούω τελευταία τον Σπυρέτο και ανησυχώ. Αν δεν γκαρίξει πέντ’ έξι πρωινά στα κανάλια, νιώθω σαν να τον πονάει η κοιλίτσα του. Πάσχει βέβαια από μόνιμη δυσκοιλιότητα, αυτό είναι ολοφάνερο, αλλά δεν είναι καν θέμα κένωσης εντέρου. Δεν του βγαίνουν τα «ρίσκα» – αυτό είναι. Εχει ρημαδιάσει το σύμπαν της Δημόσιας Υγείας κι όμως, υπάρχουν ακόμη ασθενείς που γίνονται καλά. Με το αζημίωτο, βέβαια (ευρώ ευρώ μαζεύει τους παράδες από τις τσέπες των προπεθαμένων ο Αδωνις, του Χάρου ο γιος, του Μαρασμού τ’ αγγόνι), ωστόσο κάποιοι ξαναζωντανεύουν διάβολε. Και αυτοί ξέρουν: έχουν ζήσει την μπίχλα του και μπορεί να το πουν και σε άλλους. Οπότε, ένα ψόφος λιγότερος, ίσως μία ψήφος λιγότερη – ε, δεν είμαστε για τέτοια... ρίσκα τώρα.
Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που η ισχύς εν τη ενώσει του κρατικού μοναρχισμού μπορεί πράγματι να βλάψει σοβαρά την Υγεία. Οπως, για παράδειγμα, το έγκλημα στα Τέμπη. Χρόνιες, συντονισμένες προσπάθειες του κράτους της Δεξιάς, που όχι ο Σπίρτζης (τι να μάς πει κι ο Σπίρτζης μπροστά στη μονοκρατορία τους;), αλλά ούτε ο θεός τους ο ίδιος δεν μπόρεσε να ανατρέψει, οδήγησαν στη βίαιη δολοφονία («θάνατο» τον λένε πολλοί από δαύτους) 57 ανθρώπων.
Τα ονόματά τους γράφτηκαν από νέα παιδιά στο Σύνταγμα, σε μια πορεία/διαδήλωση/διαμαρτυρία μη σιωπής απέναντι στο άδικο. Το μη δίκαιο. Μετά, οι υδροφόρες του δήμου τα έσβησαν γιατί περπατάν τουρίστες και θα μπερδεύονταν με τόσα ελληνικά σύμβολα αλαμπουρνέζικα. Και μετά, πάλι νέα παιδιά, τα ξανάγραψαν. Και κάτι ΜΑΤατζήδες περπατούσαν επάνω τους – δεν ξέρω αν κατούρησε και κανείς από δαύτους, αλλά μήτε που με νοιάζει. Βλέπεις, παρά τις νουθεσίες των κληρικών και τις αμαρτίες των πολιτικών τους συμμάχων/εραστών/συνενόχων για «βουβό πόνο», κοινώς για μούγκα απέναντι στο έγκλημα, δεν ήταν ο θάνατος αυτός που κινητοποίησε χιλιάδες κόσμου, φανερού και αφανέρωτου. Η ύβρις πάνω στον θάνατο είναι ο λόγος. Και εκεί, δεν χωρά καμιά σιωπή. Απλώς, δεν χωράει. Ξεχειλίζει.
Ο θάνατος δεν είναι η μη ζωή. Είναι η εξύμνησή της. Οι αχρείοι σοδομούν πάνω στον θάνατο, μην κατανοώντας οι κρετίνοι (γιατί είναι και ηλίθιοι!) πως τη ζωή, και μάλιστα τη δική τους, βιάζουν. Οι ικανοί και οι γενναίοι ξέρουν. Ξέρουν πως φιλοσοφία μελέτη θανάτου εστί. Οι πραγματικά ικανοί, οι αληθινά γενναίοι δεν πηγαίνουν προς τον θάνατο βαρυγκομώντας. Γιατί ξέρουν την αξία της ζωής τους – την έχουν αξιώσει οι ίδιοι...
...«Λούπινα αν θέλεις έχω. Οβολό δεν. Οπότε ή ξεφορτώσου με ή γύρισέ με στη ζωή ή πέρασέ με απέναντι και μη σκούζεις για τα ναύλα», είπε ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος στον Χάρωνα (Λουκιανός, Νεκρικοί Διάλογοι). Φώναξε πολύ ο Χάρων. Μα οβολό δεν πήρε. Ουκ αν λάβοι... Τι έλαβε; Την ήττα του.
Και ο Μένιππος την αθανασία.
Γιατί η ασθένεια δεν είναι παρά ένδειξη – γι’ αυτό και μήτε της δίνω περισσότερη σημασία, δραματοποιώντας την καντήφλα μου. Ανεβάζεις πυρετό, ως ένδειξη του σώματος πως έχει βάλει σε εφαρμογή νευροφυτικά και ανοσοποιητικά κεντρικά συστήματα και παραρτήματα, για να διώξει κάτι, που κάπως δεν, στο σώμα. Κάτι παρείσακτο έχει «εισέλθει» και ανάβει το φωτάκι της εξόδου κινδύνου, μπας και σωθεί κάνα αιγοπρόβατο.
Οχι για τον τσοπάνη. Για το ίδιο το κοπάδι. Αλλά και για τον τσοπάνη, αν είναι απ’ αυτούς τους παλιούς που αγαπάγανε τα ζωντανά τους και δεν ξαναψηφίζανε όσους τα άφησαν να καούν, γιατί «όλα στη ζωή είναι ένα ρίσκο –γιατί όχι και η υγεία;»· έτσι δεν είναι Σπυρέτο μου Ανθυγιεινέστατε;
Σαν πολύ ήσυχο τον ακούω τελευταία τον Σπυρέτο και ανησυχώ. Αν δεν γκαρίξει πέντ’ έξι πρωινά στα κανάλια, νιώθω σαν να τον πονάει η κοιλίτσα του. Πάσχει βέβαια από μόνιμη δυσκοιλιότητα, αυτό είναι ολοφάνερο, αλλά δεν είναι καν θέμα κένωσης εντέρου. Δεν του βγαίνουν τα «ρίσκα» – αυτό είναι. Εχει ρημαδιάσει το σύμπαν της Δημόσιας Υγείας κι όμως, υπάρχουν ακόμη ασθενείς που γίνονται καλά. Με το αζημίωτο, βέβαια (ευρώ ευρώ μαζεύει τους παράδες από τις τσέπες των προπεθαμένων ο Αδωνις, του Χάρου ο γιος, του Μαρασμού τ’ αγγόνι), ωστόσο κάποιοι ξαναζωντανεύουν διάβολε. Και αυτοί ξέρουν: έχουν ζήσει την μπίχλα του και μπορεί να το πουν και σε άλλους. Οπότε, ένα ψόφος λιγότερος, ίσως μία ψήφος λιγότερη – ε, δεν είμαστε για τέτοια... ρίσκα τώρα.
Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις που η ισχύς εν τη ενώσει του κρατικού μοναρχισμού μπορεί πράγματι να βλάψει σοβαρά την Υγεία. Οπως, για παράδειγμα, το έγκλημα στα Τέμπη. Χρόνιες, συντονισμένες προσπάθειες του κράτους της Δεξιάς, που όχι ο Σπίρτζης (τι να μάς πει κι ο Σπίρτζης μπροστά στη μονοκρατορία τους;), αλλά ούτε ο θεός τους ο ίδιος δεν μπόρεσε να ανατρέψει, οδήγησαν στη βίαιη δολοφονία («θάνατο» τον λένε πολλοί από δαύτους) 57 ανθρώπων.
Τα ονόματά τους γράφτηκαν από νέα παιδιά στο Σύνταγμα, σε μια πορεία/διαδήλωση/διαμαρτυρία μη σιωπής απέναντι στο άδικο. Το μη δίκαιο. Μετά, οι υδροφόρες του δήμου τα έσβησαν γιατί περπατάν τουρίστες και θα μπερδεύονταν με τόσα ελληνικά σύμβολα αλαμπουρνέζικα. Και μετά, πάλι νέα παιδιά, τα ξανάγραψαν. Και κάτι ΜΑΤατζήδες περπατούσαν επάνω τους – δεν ξέρω αν κατούρησε και κανείς από δαύτους, αλλά μήτε που με νοιάζει. Βλέπεις, παρά τις νουθεσίες των κληρικών και τις αμαρτίες των πολιτικών τους συμμάχων/εραστών/συνενόχων για «βουβό πόνο», κοινώς για μούγκα απέναντι στο έγκλημα, δεν ήταν ο θάνατος αυτός που κινητοποίησε χιλιάδες κόσμου, φανερού και αφανέρωτου. Η ύβρις πάνω στον θάνατο είναι ο λόγος. Και εκεί, δεν χωρά καμιά σιωπή. Απλώς, δεν χωράει. Ξεχειλίζει.
Ο θάνατος δεν είναι η μη ζωή. Είναι η εξύμνησή της. Οι αχρείοι σοδομούν πάνω στον θάνατο, μην κατανοώντας οι κρετίνοι (γιατί είναι και ηλίθιοι!) πως τη ζωή, και μάλιστα τη δική τους, βιάζουν. Οι ικανοί και οι γενναίοι ξέρουν. Ξέρουν πως φιλοσοφία μελέτη θανάτου εστί. Οι πραγματικά ικανοί, οι αληθινά γενναίοι δεν πηγαίνουν προς τον θάνατο βαρυγκομώντας. Γιατί ξέρουν την αξία της ζωής τους – την έχουν αξιώσει οι ίδιοι...
...«Λούπινα αν θέλεις έχω. Οβολό δεν. Οπότε ή ξεφορτώσου με ή γύρισέ με στη ζωή ή πέρασέ με απέναντι και μη σκούζεις για τα ναύλα», είπε ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος στον Χάρωνα (Λουκιανός, Νεκρικοί Διάλογοι). Φώναξε πολύ ο Χάρων. Μα οβολό δεν πήρε. Ουκ αν λάβοι... Τι έλαβε; Την ήττα του.
Και ο Μένιππος την αθανασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου