Του Νίκου Καραχάλιου
Πρώη Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού και Προγράμματος της ΝΔ
Όταν έχεις καθαρό μυαλό και εσωτερική ισορροπία.
Αυτά για τους καθημερινούς ανθρώπους.
Γιατί για τους πολιτικούς η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική.
Για τους κορυφαίους εξ αυτών ακόμη πιο σύνθετη (complicated) που λένε και στο facebook.
Πότε λοιπόν γίνονται πιο απλά τα πράγματα για τους Πρωθυπουργούς;
Πρέπει να συντρέχουν τρεις βασικές προϋποθέσεις, τρεις αρχές:
1. Να έχουν όραμα για τη Χώρα (μεγάλους στόχους και να ξέρουν που θέλουν να την οδηγήσουν).
2. Να μην έχουν δεσμεύσεις, να μην τους ελέγχει η Διαπλοκή (ντόπια και ξένα συμφέροντα), δηλαδή για όποιον κάνει πως δεν γνωρίζει τον όρο που εισήγαγε στη δημόσια ζωή (έκπληξη!) ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και έκανε ακόμη πιο γνωστό σε όλους με την Ιστορική ρήση «ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ» ο Καραμανλής.
3. Να μην έχουν εμμονές, κόμπλεξ και πάθη (αν έχουν απλώς «πάθει», μπορεί να είναι και διδακτική-εποικοδομητική εμπειρία).
Τί συνέβη λοιπόν με τη χθεσινή «Σύγκρουση των 2 Πρωθυπουργών» (τα συστημικά μέσα για να την υπονομεύσουν την παρουσίασαν ως «προσωπική διαφορά δύο τέως»), που μας κυβέρνησαν επί 13 χρόνια και που επί των ημερών Σημ. 1 τους η Ελλάδα έφθασε στο απόγειο της σύγχρονης ιστορίας της; (Διοργάνωσαν Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 και έφθασαν το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της στα 32.000$ το 2008!)
Ξεκινώ και εστιάζω με το προφίλ τους: τον Κώστα Καραμανλή τον γνωρίζω και πολιτικά και προσωπικά. Ως εκ τούτου, μπορώ να εγγυηθώ (έστω και αν κάποιοι πουν πως δεν είμαι αντικειμενικός -και αποδέχομαι πως δεν είμαι- αφού μου έκανε την τιμή να με έχει συνεργάτη του επί 14 έτη).
Και βέβαια μου έδωσε και μου δίνει την ακόμη μεγαλύτερη χαρά να με θεωρεί φίλο του, ακόμη και σήμερα.
Τον Κώστα Σημίτη τον γνωρίζω πολύ καλά πολιτικά, αφού υπήρξε αντίπαλός μας επί 7 χρόνια, αλλά όπως δείχνει με τις πράξεις του δεν έχει ξεπεράσει τις αντιπαλότητες της ενοχής και τη συγκρουσιακή λογική που τον διακατείχε παρότι συμπλήρωσε το 84ο έτος της ηλικίας του, παρέδωσε την Πρωθυπουργία πριν από 17 χρόνια -γιατί δεν ήθελε να χρεωθεί μια βέβαιη (2η;) μεγάλη ήττα το 2004- και δεν έχει κανένα δημόσιο αξίωμα -παρά μόνο δάφνες του παρελθόντος- εδώ και 14 χρόνια.
Προσωπικά δεν τον γνωρίζω καλά. Τον έχω συναντήσει κάμποσες φορές στους διαδρόμους της Βουλής και στη «Βιβλιοθήκη», στο Κολωνάκι (είμαστε ακόμη και σήμερα γείτονες). Μόνο μία φορά περπατήσαμε για λίγο μαζί στους Δελφούς, πηγαίνοντας προς την έδρα του ομώνυμου Φόρουμ (σε εγκαταστάσεις που είχαν δημιουργηθεί επί Κωνσταντίνου Καραμανλή). Άρα δεν μπορώ να τον κρίνω ως άνθρωπο. Πραγματικά απορώ, γιατί ενώ είναι δεδομένα ευγενής και ήπιος, φαίνεται να μην έχει ξεπεράσει το γεγονός πως η ιστορία δεν τον έχει «ξανακαλέσει…». Μόνο τα αγαπημένα του συγκροτήματα του ΔΟΛ - ΔΟΜ και της Καθημερινής τον εμφανίζουν κάθε πενταετία ως υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (και δεν έχουν κουραστεί να διαψεύδονται). Το 2025 όμως θα είναι πια 88 ετών. Λίγο αργά πια γι’ αυτόν το τρένο της επανόδου να σταματήσει στην οδό Αναγνωστοπούλου.
Δεν ξέρω αν τον ενοχλεί που ο Κώστας είναι 20 χρόνια νεότερός του και έχει μπροστά του τουλάχιστον μια 10ετία ενεργούς πολιτικής ζωής (με όποιο ρόλο επιθυμήσει, όπως δείχνει η αμείωτη αγάπη του κόσμου).
Ούτε θα έπρεπε να ενοχλείται που όλες οι μετρήσεις που συγκρίνουν τους Πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης, τον φέρνουν κάτω από 2 Καραμανλήδες και έναν Παπανδρέου (τον Ανδρέα) και πάνω μόνο από τον ΓΑΠ και δύο υπηρεσιακούς.
Οι απρόκλητες επιθέσεις του κάθε λίγο και λιγάκι καταδεικνύουν πως κάποια «τρύπα» δεν έχει κλείσει στη δύση του βίου του.
Αν τον έχει πειράξει τόσο πολύ ο χαρακτηρισμός του «Αρχιερέα της Διαπλοκής», ας αναλάβω τη μισή ευθύνη εγώ, (ως εις εκ των κειμενογράφων της εποχής) και ας υποδείξει στους «μικροπολιτικούς» συνεργάτες-κονδυλοφόρους του να επιτίθενται σε εμένα.
Αφήστε τον Κώστα έξω από μικροπρέπειες και bestehen.
Ας ετοιμαστούν… (Θα τους πικάρω ξανά με ένα σχετικό βιβλίο εντός των ημερών).
Καταλήγω λοιπόν ως προς την ψυχογραφική ανάλυση πως κάτι του «λείπει» και όσο πιο πολύ πλησιάζει το βιολογικό του limit, τόσο περισσότερο αγχώνεται για την πολιτική του παρακαταθήκη.
Δεν μπορώ να κρύψω ότι γύρισα στην Ελλάδα για να συγκροτήσουμε μια νέα ομάδα και να τον αντιμετωπίσουμε. «Να ξαναδώσουμε στην πολιτική τη χαμένη της τιμή έναντι των οικονομικών συμφερόντων», που εκείνη την εποχή -όπως και τώρα- είχαν θεριέψει, είχαν οργανωθεί σε τέτοιο βαθμό που είχαν υπερκεράσει την εκλεγμένη κυβέρνηση, απειλώντας την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας.
Δεν σας κρύβω επίσης πως δεν μου ήταν ιδιαιτέρως συμπαθής και ο τίτλος του «καταλληλότερου», που εφευρέθηκε ειδικά γι’ αυτόν από τους διαπλεκόμενους δημοσκόπους για να καλύψουν την υστέρησή του σε δημοφιλία, δεν με έπεισε ποτέ.
Εκτίμησα όμως ιδιαιτέρως τη μεθοδικότητα και τη στοχοπροσήλωσή του. Μας έφθασε ως την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ, αλλά -όπως αποδείχθηκε- ακόμη και αυτό το σωστό στη σύλληψη εγχείρημά του ήταν κούφιο στην εκτέλεση.
Σε ένα βαθμό θα μπορούσα και να τον συμπονέσω, αν θεωρήσω πως μεγάλωσε, αλλά δεν ωρίμασε «μέσα» του. Αντί να γίνει μεγάθυμος, να αρθεί υπεράνω των περιστάσεων, προσπαθεί να μείνει στην ιστορία ξαναγράφοντάς την ο ίδιος, αντί για τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Προσπαθεί να επουλώσει τα πολιτικά του τραύματα (Ίμια, «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς», Ελσίνκι, Μαδρίτη, Χρηματιστήριο, κ.ά.), με επιθέσεις που επικεντρώνονται στον Κώστα Καραμανλή. Έχει δαιμονοποιήσει τον διάδοχό του, ίσως γιατί ποτέ δεν πίστεψε ότι «ο μικρός θα του έριχνε». Έκτοτε εθήτευσαν πέντε Πρωθυπουργοί. Θέλει να ξεχάσει τον Γιώργο Παπανδρέου που διέγραψε, ενώ για τους άλλους αδιαφορεί.
Αναρωτιέμαι εύλογα: αν είχε τέτοιο πολιτικό ύψος, γιατί δεν επιδίωξε να κάνει καριέρα στην Ευρώπη;
Τα σαλόνια των Βρυξελλών δεν ήταν πρόθυμα να υποδεχθούν έναν άνθρωπο των Γερμανών;
Δεν τους υπηρέτησε επάξια;
Δεν μας έβαλε απροετοίμαστους στην ΟΝΕ;
Δεν μας αποχαλίνωσε το τραπεζικό σύστημα για να ελέγχουν μέσω του χρέους και της ΤτΕ οι ξένοι δανειστές την ελληνική οικονομία;
Δεν αφαίρεσε αδιαφορώντας για τα τερτίπια του Γιάννου, το 30% των καταθέσεών μας, μέσω του Σκανδάλου του Χρηματιστηρίου;
Δεν μας φόρτωσε εξοπλιστικά προγράμματα δισεκατομμυρίων, υπερτιμολογημένες προμήθειες (κοινώς μίζες) μέσω του Άκη;
Τέλος, δεν μας «ξεφόρτωσε» τα ορφανά του, μεταλλάσσοντας τη φυσιογνωμία της ΝΔ, σε αγαστή συμπαιγνία με τη σημερινή της «ηγεσία»;
Τί άλλο θέλει;
Γιατί βγαίνει από το χρονοντούλαπο του μεγαλοαστικού διαμερίσματός του και προκαλεί;
Η πράσινη Παράταξή που παρέλαβε από τον Ανδρέα (παρά τη θέληση του ιδρυτή της) έχει συρρικνωθεί στο 6% και σύντομα θα συνεχιστεί η ακόμη πιο πτωτική πορεία της.
Η δική μας γαλάζια Παράταξη -που δηλητηριάζει με τους εισοδιστές του-, θα αλλοιωθεί σε βαθμό μη επιστροφής, αν δεν συνέλθει άμεσα ο σημερινός της Πρόεδρος.
Καταλαβαίνω πως μπορεί να βλέπει τον Κυριάκο ως το αγόρι που δεν έκανε. Ο «νυν» έχει λίγες εβδομάδες ακόμη για ν’ αλλάξει ρότα, αν δεν θέλει να γίνει «τέως».
Καταλαβαίνω πως κανείς δεν θέλει να τον ξεχνάνε και να μην χτυπάει το τηλέφωνό του.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί δεν μας αφήνει επιτέλους στην ησυχία μας. Όχι εμάς τους Καραμανλοσαμαρικούς. Όλους τους Έλληνες.
Επιτέλους κύριε Σημίτη…
Αφήστε τη χώρα στα προβλήματά της…
Αφήστε μας να ηρεμήσουμε...
Αφήστε μας να ζήσουμε...
Σημ. 1- Ας θεωρήσουμε για λόγους πολιτικού πολιτισμού πως υπάρχει ιστορική συνέχεια στη διοίκηση. Επομένως εμείς διαχωρίζουμε τη θέση μας από όσους λειτουργούν με τη λογική «μαζί τα κάναμε τα καλά», στις επιτυχίες είμαστε από κοινού, ενώ οι αποτυχίες είναι πάντα αλλουνού…
Υ.Γ. Δεν ανέλυσα το πολιτικό πλαίσιο της επίθεσής του, γιατί το έκανε ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κώστας Καραμανλής. Προτίμησα την ψυχολογική διάσταση του θέματος.
Μόνο μια σημείωση: Όλα αυτά που περιγράφει ο κ. Σημίτης και να ήθελε -που ούτε ήθελε, ούτε έπρεπε- ο κ. Καραμανλής δεν θα μπορούσε να ολοκληρώσει για δύο λόγους: α) ο κύκλος του Ελσίνκι είχε κλείσει από το 2003 όταν διεκόπησαν οι συνομιλίες που είχε αρχίσει αυτός, λόγω αδιεξόδου. Εκείνος έκανε πίσω όταν είδε πως οδηγείται σε dead end... Μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια: εμείς αναλάβαμε το 2004.
β) Θα χρειαζόταν να συντρέχουν τρεις ακόμη προϋποθέσεις:
1. Να είμαστε ενδοτικοί και όχι ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.
2. Να είμαστε εθελόδουλοι και όχι ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ.
3. Να είμαστε ραγιάδες και όχι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Επιτέλους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου