Ένας τίτλος που θα μπορούσε να αποδώσει την συμπεριφορά της Βασίλισσας Ελισάβετ και της Αλβιώνος εν γένει απέναντι στους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού, είναι εκείνο το εύστοχο σύνθημα του Νίκου Δήμου, μετά την εισβολή του Αττίλα: Δεν ξεχνώ.
Η μνήμη κρατάει στα χέρια της ρομφαία. Κι όποτε χρειάζεται την χρησιμοποιεί. Όπως τώρα, με αφορμή τον θάνατο της Ελισσάβετ: περνάει σιωπηλή η μνήμη και σαρώνει, εκμηδενίζει και κατατροπώνει γλυκερές υμνωδίες και εκθειαστικές αναφορές για την εκλιπούσα.
Ας της αποδώσουν τιμές οι δικοί της. Οι άλλοι -Ελληνες, Ιρλανδοί, Ινδοί κλπ-εκείνοι που υπέστησαν τα πάνδεινα από την παλιά κοσμοκράτειρα, είναι αδύνατον να ξεχάσουν. Με σεβασμό στην Υπαρξη (όταν πεθαίνει κάποιος το δικαιούται είτε είναι βασιλιάς είτε επαίτης), αλλά όχι στην ιδιότητα, τον ρόλο και το έργο της, ιδού ορισμένες υπομνήσεις που αφορούν τα καθ΄ημάς:
1) Στις 10.5.1956 και ενώ βρισκόταν εν εξελίξει ο αγώνας των Ελλήνων της Κύπρου εναντίον των Εγγλέζων και, φυσικά, για Ενωση με την Ελλάδα, δύο αγωνιστές της ΕΟΚΑ οδηγούνται στην κρεμάλα. Ηταν ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου.
Όταν ανακοινώθηκε η καταδικαστική απόφαση, πολλοί Ευρωπαίοι διανοούμενοι, συγγραφείς κλπ κινητοποιήθηκαν για να δοθεί χάρη στους δύο αντάρτες. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Αλμπέρ Καμύ, με άρθρο του στην γαλλική εφημερίδα «L΄Express», στις 6.12.55.
Αφενός ζήτησε να δοθεί χάρη στον Καραολή, που είχε συλληφθεί και καταδικαστεί πρώτος, και αφετέρου τάσσεται υπέρ του αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου για Ενωση με την Ελλάδα.
Παραθέτουμε χαρακτηριστικό απόσπασμα από το εξαιρετικό αυτό άρθρο που φέρει τον τίτλο «Το ελληνόπουλο»:
«Δεν θα κρύψω, όσο με αφορά, το θαυμασμό μου και την τρυφερότητά μου γι’ αυτόν τον ελληνικό λαό, για τον οποίο μπόρεσα να διαπιστώσω πως μαζί με τον ισπανικό είναι ένας από αυτούς που η βάρβαρη Ευρώπη θα χρειαστεί ως αρωγούς ώστε να επιστρέψει στον πολιτισμό. Όμως δεν είναι μόνο το συναίσθημα που με κάνει να σκέπτομαι πως η Αγγλία και η Δύση μόνο κερδισμένοι θα βγουν αν η υπόθεση της Κύπρου οδεύσει προς την κατεύθυνση της ένωσης.2) Τον Ιούνιο του 1953, με αφορμή την στέψη της Βασίλισσας Ελισσάβετ, ελήφθη απόφαση να σημαιοστολιστούν (και με αγγλικές σημαίες) τα σχολεία, οι πλατείες και τα δημόσια κτίρια της Κύπρου. Όπως και έγινε.
Οι Άγγλοι συντηρητικοί αντιτίθενται στην πραγματικότητα μόνο και μόνο επειδή, αφού έχασαν την Αίγυπτο για να κρατήσουν το Σουέζ φοβούνται μη χάσουν το γόητρό τους.
Αλλά θα χάσουν πολλά περισσότερα από το γόητρο, αν η διατήρηση, αναγκαστικά πρόσκαιρη, της υπάρχουσας κατάστασης πρέπει να πληρωθεί με τη δολοφονία ενός παιδιού. Ο καιρός των αυτοκρατοριών έχει παρέλθει, των ελεύθερων κοινοτήτων αρχίζει, τουλάχιστον στη Δύση. Ας το αναγνωρίσουμε και ας ευνοήσουμε αυτό το λαμπρό μέλλον αντί να του τσακίζουμε τον αυχένα. Αφού υπάρχουν συνομιλίες, η βρετανική κυβέρνηση, μπορεί εν πάση περιπτώσει να τις δώσει μια γόνιμη ευκαιρία φειδόμενη της ζωής του νεαρού καταδικασθέντος. Οι κοινοί φίλοι της Αγγλίας και του ελληνικού λαού ζητούν από αυτήν να σώσει καταρχήν τον Μιχαήλ Καραολή και να του αποδώσει στη συνέχεια μια πατρίδα 3.000 χρόνων».
Όμως κάτι πιτσιρικάδες στην Πάφο αντέδρασαν και αρνήθηκαν να μπουν στο σχολείο σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Ενας απ΄αυτούς πήγε στην πλατεία και κατέβασε από τον ιστό την βρετανική σημαία. Συνελήφθη μαζί με συμμαθητές του και τιμωρήθηκε με ήπια, συμμορφωτική ποινή. Ηταν ο 15χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Τον Ιανουάριο του 1957 ο τολμητίας νεαρός συνελήφθη και πάλι ως μέλος της ΕΟΚΑ πιά, στην οποία είχε ενταχθεί παρατώντας το σχολείο. Καταδικάστηκε εις θάνατον δι΄απαγχονισμού. Σχετικές εκκλήσεις των δικηγόρων του για απονομή χάριτος από την Βασίλισσα Ελισσάβετ έπεσαν στο κενό.
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης εκτελέστηκε στις 14.3.1957. Λίγο προτού εκτελεστεί, έγραψε και κοινοποίησε μια επιστολή στην οποία λέει μεταξύ άλλων:
«Θ' ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να 'ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου