Πριν από δύο εβδομάδες, στη συνέντευξη που έδωσε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε επί λέξει: «Υπάρχει περίπτωση-και θέλω να το γνωρίζουν οι Έλληνες πολίτες-το πρώτο κόμμα να προηγείται σημαντικά του δεύτερου και να σχηματίσουν κυβέρνηση ο κ. Τσίπρας, ο κ. Ανδρουλάκης, ο κ. Βαρουφάκης και ο... κ. Κουτσούμπας. Αριθμητικά μπορεί να συμβεί, αλλά θα συνιστά πολιτική τερατογένεση».
Κάνοντας ένα μικρό άλμα, με αφορμή το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία, μπορούμε άνετα να συμπεράνουμε ότι η συζήτηση περί «τεράτων» και «τερατογενέσεων» μόλις αρχίζει. Είναι, άραγε, πολιτική τερατογένεση αυτό που θα συμβεί στην Ιταλία; Εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός:
Πρώτον, όχι δεν είναι, τουλάχιστον έτσι όπως το εννοούσε ο δικός μας πρωθυπουργός. Διότι στη γειτονική μας χώρα θα κυβερνήσουν αυτοί που νίκησαν στις εκλογές. Και νίκησαν καθαρά, χωρίς να φταίει κανένα εκλογικό σύστημα.
Δεύτερον, ναι είναι. Διότι, για πρώτη φορά μετά από εκατό χρόνια, ένα φασιστικό (νεοφασιστικό ή μεταφασιστικό, ας μην κολλάμε στις λεπτομέρειες) κόμμα έρχεται πρώτο και η αρχηγός του θα γίνει πρωθυπουργός. Εκατό χρόνια μετά τον Μουσολίνι. Τηρουμένων των αναλογιών, θα ήταν σαν να έρθει πρώτη στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή (με ευθείες αναφορές στον Χίτλερ και στους δικτάτορες του 1967) και πρωθυπουργός να γίνει (μπρρρ…) η κυρία Μιχαλολιάκου.
Ευτυχώς, η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει τέτοιον κίνδυνο, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Γι’ αυτό η αναφορά αυτή του πρωθυπουργού εντάσσεται στη συνήθη κινδυνολογία όσων φοβούνται κάτι. Και ο κ. Μητσοτάκης φοβάται μήπως το αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών, παρά τις σημερινές «βέβαιες» προβλέψεις, είναι τέτοιο που μπορεί να τον οδηγήσει στην απώλεια της εξουσίας.
Όμως, η κινδυνολογία αυτή είναι πλέον χωρίς νόημα, από τη στιγμή που η πιθανότητα να σχηματισθεί κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα είναι πολύ μικρή έως ανύπαρκτη. Άλλωστε, έδειξε να την αποκλείει και ο άμεσα ενδιαφερόμενος Αλέξης Τσίπρας, λέγοντας και αυτός από τη ΔΕΘ ότι δεν διεκδικεί να σχηματίσει μια «κυβέρνηση ηττημένων».
Επομένως, η αναφορά Μητσοτάκη σε «πολιτική τερατογένεση» είναι πολιτικά, ηθικά και συνταγματικά απαράδεκτη, ιδιαιτέρως αν κάνουμε συγκρίσεις με όσα γίνονται αλλού στην Ευρώπη, με πρόσφατο παράδειγμα την Ιταλία.
Πολιτικά, διότι ο βασικός πολιτικός του αντίπαλος δεν την επιδιώκει.
Ηθικά, διότι ακόμα κι αν συνέβαινε, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ (συν όποιο άλλο κόμμα από τα αριστερά συμπράξει) δεν έχει τίποτα το «τερατώδες». Μπορεί να μην αρέσει στον κ. Μητσοτάκη και τη ΝΔ, ίσως και στους δεξιόστροφους του ΠΑΣΟΚ που υπονομεύουν ήδη τον Νίκο Ανδρουλάκη, αλλά τι να κάνουμε; Μια τέτοια κυβέρνηση-επαναλαμβάνουμε, το εγχείρημα θα είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο- θα είναι αποτέλεσμα της λαϊκής βούλησης.
Συνταγματικά, κίνδυνος σαν αυτόν που επέσεισε ο κ. Μητσοτάκης είναι ανύπαρκτος. Διότι οι κυβερνήσεις που σχηματίζονται στην Ελλάδα στηρίζονται στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και οποιαδήποτε τέτοια πλειοψηφία είναι ύβρις να χαρακτηρισθεί «τερατογένεση».
Όπως δεν θα είναι τερατογένεση μια κυβέρνηση Μητσοτάκη-Βελόπουλου, το ίδιο δεν θα είναι μια αντίστοιχη Τσίπρα-Ανδρουλάκη- Βαρουφάκη. Οποιοδήποτε από τα δύο ενδεχόμενα δούμε στην πράξη περισσότερο θα είναι πολιτική κανονικότητα παρά τερατογένεση.
Όταν γύρω μας κυβερνούν καθεστώτα σαν της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, όταν στη Γαλλία και τη Σουηδία η ακροδεξιά επελαύνει προς την εξουσία και όταν στην Ιταλία μια νεοφασίστρια θα γίνει πρωθυπουργός, είναι ιεροσυλία να μιλάμε στην Ελλάδα για «τερατογενέσεις» κατά τον τρόπο που την εννοεί ο νυν πρωθυπουργός.
Εμείς έχουμε αποφύγει, μέχρι στιγμής, αυτόν τον κίνδυνο. Εδώ πέντε δεκαετίες η χώρα κυβερνάται από δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις. Μια με κορμό τη Δεξιά (ΝΔ) και μία με κορμό την Κεντροαριστερά. Η πρώτη παραμένει αναλλοίωτη από το 1974. Στη δεύτερη είχαμε ανακατατάξεις, καθώς τη θέση του ΠΑΣΟΚ έχει πάρει την τελευταία δεκαετία ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι προσεχείς εκλογές θα δείξουν αν θα συνεχιστεί αυτή η πολιτική παράδοση ή αν θα κατρακυλήσουμε κι εμείς σε «τερατογενέσεις» τύπου Ιταλίας. Όμως, σήμερα η κινδυνολογική χρησιμοποίηση του όρου από τον κ. Μητσοτάκη ήταν κάτι παραπάνω από άστοχη. Διότι, αν οι αντίπαλοι του κ. Μητσοτάκη είναι «πολιτικά τέρατα», επειδή υπάρχει ενδεχόμενο να του αφαιρέσουν την εξουσία, φαντασθείτε τι θα συμβεί αν έχουμε εξέλιξη σαν της Ιταλίας με νικητές Έλληνες Μελόνι, Σαλβίνι, Μπερλουσκόνι και σια.
Γι’ αυτό οι κινδυνολογικές υπερβολές περί «τερατογενέσεων» καλό είναι να αποσυρθούν. Εκτός αν ο κ. Μητσοτάκης και οι περί αυτόν πιστεύουν σ’ αυτό που είχε πει ο σουρεαλιστής ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί: «Το μόνο πράγμα που δεν χορταίνει ο κόσμος είναι οι υπερβολές»…
Πρώτον, όχι δεν είναι, τουλάχιστον έτσι όπως το εννοούσε ο δικός μας πρωθυπουργός. Διότι στη γειτονική μας χώρα θα κυβερνήσουν αυτοί που νίκησαν στις εκλογές. Και νίκησαν καθαρά, χωρίς να φταίει κανένα εκλογικό σύστημα.
Δεύτερον, ναι είναι. Διότι, για πρώτη φορά μετά από εκατό χρόνια, ένα φασιστικό (νεοφασιστικό ή μεταφασιστικό, ας μην κολλάμε στις λεπτομέρειες) κόμμα έρχεται πρώτο και η αρχηγός του θα γίνει πρωθυπουργός. Εκατό χρόνια μετά τον Μουσολίνι. Τηρουμένων των αναλογιών, θα ήταν σαν να έρθει πρώτη στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή (με ευθείες αναφορές στον Χίτλερ και στους δικτάτορες του 1967) και πρωθυπουργός να γίνει (μπρρρ…) η κυρία Μιχαλολιάκου.
Ευτυχώς, η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει τέτοιον κίνδυνο, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Γι’ αυτό η αναφορά αυτή του πρωθυπουργού εντάσσεται στη συνήθη κινδυνολογία όσων φοβούνται κάτι. Και ο κ. Μητσοτάκης φοβάται μήπως το αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών, παρά τις σημερινές «βέβαιες» προβλέψεις, είναι τέτοιο που μπορεί να τον οδηγήσει στην απώλεια της εξουσίας.
Όμως, η κινδυνολογία αυτή είναι πλέον χωρίς νόημα, από τη στιγμή που η πιθανότητα να σχηματισθεί κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα είναι πολύ μικρή έως ανύπαρκτη. Άλλωστε, έδειξε να την αποκλείει και ο άμεσα ενδιαφερόμενος Αλέξης Τσίπρας, λέγοντας και αυτός από τη ΔΕΘ ότι δεν διεκδικεί να σχηματίσει μια «κυβέρνηση ηττημένων».
Επομένως, η αναφορά Μητσοτάκη σε «πολιτική τερατογένεση» είναι πολιτικά, ηθικά και συνταγματικά απαράδεκτη, ιδιαιτέρως αν κάνουμε συγκρίσεις με όσα γίνονται αλλού στην Ευρώπη, με πρόσφατο παράδειγμα την Ιταλία.
Πολιτικά, διότι ο βασικός πολιτικός του αντίπαλος δεν την επιδιώκει.
Ηθικά, διότι ακόμα κι αν συνέβαινε, μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ (συν όποιο άλλο κόμμα από τα αριστερά συμπράξει) δεν έχει τίποτα το «τερατώδες». Μπορεί να μην αρέσει στον κ. Μητσοτάκη και τη ΝΔ, ίσως και στους δεξιόστροφους του ΠΑΣΟΚ που υπονομεύουν ήδη τον Νίκο Ανδρουλάκη, αλλά τι να κάνουμε; Μια τέτοια κυβέρνηση-επαναλαμβάνουμε, το εγχείρημα θα είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο- θα είναι αποτέλεσμα της λαϊκής βούλησης.
Συνταγματικά, κίνδυνος σαν αυτόν που επέσεισε ο κ. Μητσοτάκης είναι ανύπαρκτος. Διότι οι κυβερνήσεις που σχηματίζονται στην Ελλάδα στηρίζονται στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και οποιαδήποτε τέτοια πλειοψηφία είναι ύβρις να χαρακτηρισθεί «τερατογένεση».
Όπως δεν θα είναι τερατογένεση μια κυβέρνηση Μητσοτάκη-Βελόπουλου, το ίδιο δεν θα είναι μια αντίστοιχη Τσίπρα-Ανδρουλάκη- Βαρουφάκη. Οποιοδήποτε από τα δύο ενδεχόμενα δούμε στην πράξη περισσότερο θα είναι πολιτική κανονικότητα παρά τερατογένεση.
Όταν γύρω μας κυβερνούν καθεστώτα σαν της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, όταν στη Γαλλία και τη Σουηδία η ακροδεξιά επελαύνει προς την εξουσία και όταν στην Ιταλία μια νεοφασίστρια θα γίνει πρωθυπουργός, είναι ιεροσυλία να μιλάμε στην Ελλάδα για «τερατογενέσεις» κατά τον τρόπο που την εννοεί ο νυν πρωθυπουργός.
Εμείς έχουμε αποφύγει, μέχρι στιγμής, αυτόν τον κίνδυνο. Εδώ πέντε δεκαετίες η χώρα κυβερνάται από δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις. Μια με κορμό τη Δεξιά (ΝΔ) και μία με κορμό την Κεντροαριστερά. Η πρώτη παραμένει αναλλοίωτη από το 1974. Στη δεύτερη είχαμε ανακατατάξεις, καθώς τη θέση του ΠΑΣΟΚ έχει πάρει την τελευταία δεκαετία ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι προσεχείς εκλογές θα δείξουν αν θα συνεχιστεί αυτή η πολιτική παράδοση ή αν θα κατρακυλήσουμε κι εμείς σε «τερατογενέσεις» τύπου Ιταλίας. Όμως, σήμερα η κινδυνολογική χρησιμοποίηση του όρου από τον κ. Μητσοτάκη ήταν κάτι παραπάνω από άστοχη. Διότι, αν οι αντίπαλοι του κ. Μητσοτάκη είναι «πολιτικά τέρατα», επειδή υπάρχει ενδεχόμενο να του αφαιρέσουν την εξουσία, φαντασθείτε τι θα συμβεί αν έχουμε εξέλιξη σαν της Ιταλίας με νικητές Έλληνες Μελόνι, Σαλβίνι, Μπερλουσκόνι και σια.
Γι’ αυτό οι κινδυνολογικές υπερβολές περί «τερατογενέσεων» καλό είναι να αποσυρθούν. Εκτός αν ο κ. Μητσοτάκης και οι περί αυτόν πιστεύουν σ’ αυτό που είχε πει ο σουρεαλιστής ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί: «Το μόνο πράγμα που δεν χορταίνει ο κόσμος είναι οι υπερβολές»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου