Από εκεί οι άνθρωποι της ιδιοτέλειας, ο Πάτσης, ο Χειμάρας, ο Φουρθιώτης, η Σπυράκη, η Καϊλή, ο ξενοφοβικός της Λέσβου, που κραυγάζει στην έγκυο πρόσφυγα: «εγώ σε γκάστρωσα μωρή πουτάνα» και από εδώ «ο Άλλος Άνθρωπος», οι γιαγιάδες της Λέσβου, ο φούρναρης της Κω, ο ψαράς της Παναγιούδας, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, οι Γιατροί του Κόσμου, ο Ιάσονας Αποστολόπουλος, όλοι οι άνθρωποι της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς προσφοράς, αυτοί που οι πρώτοι αποκαλούν «άχρηστους ηλίθιους», ενίοτε και «πράκτορες»!
Money, follow the money, όλα είναι μπίζνες, το χρήμα είναι το μοναδικό «εργαλείο» με το οποίο ερμηνεύουν τον κόσμο και την ανθρώπινη συμπεριφορά. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια, δεν υπάρχει η συμπάθεια, ούτε η αγάπη ως δώρο και δόσιμο. Ακόμα και το γάλα της μάνας τους μετριέται σε χρήμα. Ο ανθρωπισμός είναι επένδυση! Μία «δουλειά» η ζωή τους με κέρδη και ζημιές! Ακόμα και την ποίηση ζυγίζουν στη ζυγαριά όπως στην κωμωδία του Αριστοφάνη. Όλα αξιολογούνται με βάση την ανταλλακτική αξία, Έτσι «σκέφτεται» ο νεοφιλελεύθερος κόσμος τους.
Διαβάζω στην εφημερίδα «Καθημερινή» άρθρο με τίτλο: «Ανθρωπισμός, η καλύτερη επένδυση» και αντιλαμβάνομαι ότι το μήνυμα που διαχέεται μέσα από τη γενίκευση είναι ότι «Όλα είναι μπίζνα». Αυτή είναι η κανονικότητα! Η φυσική κατάσταση των πραγμάτων είναι ο Πάτσης, ο Χειμάρας, η Σπυράκη και η Καϊλή. Όλοι ίδιοι είναι. Δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια, ούτε αληθινή αλληλεγγύη. Μέσα από τη γενίκευση επιχειρούν να φυσικοποιήσουν τη διαφθορά και την απανθρωπιά και να αχρηστεύσουν τα δύο μέρη της αλληλέγγυας συνάντησης στην προσπάθειά τους να αγωνιστούν για να εξαλείψουν τις αιτίες της ανάγκης, της προσφυγιάς, της φτώχειας, και να φέρουν «δικεοσηνι» και «αδερφοσύνη».
Αυτή η στάση των νεοφιλελεύθερων υπονομεύει ακόμα και την ίδια την αστική δημοκρατία που έτσι καταντάει μία «λαθροκρατία».
Γι’ αυτό έχει δίκιο ο Λούλα που λέει ότι αγωνιζόμαστε για τη δημοκρατία, και ο Μπαντιού που υποστηρίζει ότι η αγάπη συνιστά κι ένα σημείο αντίστασης ενάντια στην καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, γιατί ο καπιταλισμός θέλει να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας, έναν εαυτό αυτιστικό που θα είναι ασύμβατος με την αγάπη και την ανιδιοτελή εκχώρηση στον άλλον…
Αυτή η στάση των νεοφιλελεύθερων υπονομεύει ακόμα και την ίδια την αστική δημοκρατία που έτσι καταντάει μία «λαθροκρατία».
Γι’ αυτό έχει δίκιο ο Λούλα που λέει ότι αγωνιζόμαστε για τη δημοκρατία, και ο Μπαντιού που υποστηρίζει ότι η αγάπη συνιστά κι ένα σημείο αντίστασης ενάντια στην καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, γιατί ο καπιταλισμός θέλει να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας, έναν εαυτό αυτιστικό που θα είναι ασύμβατος με την αγάπη και την ανιδιοτελή εκχώρηση στον άλλον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου