«Στατιστική στα τής Τι-Βι»: Ποια λέξη είπε 119 φορές ο Μητσοτάκης στη «συνέντευξη-πλυντήριο»

Εδώ δεν μιλάμε απλώς για «κόλλημα». Εδώ μιλάμε για… τικ.
 
γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
 

Το πολιτικό φαινόμενο «Κούλης Μητσοτάκης» είναι ένα εργαστηριακό τερατούργημα·

ο ατάλαντος γόνος έπρεπε πάση θυσία να εκπληρώσει την «Προφητεία τού Νεποτισμού»,

η Πρωθυπουργία ήταν μονόδρομος για τη διαιώνιση τού γοήτρου τής φαμίλιας,

η Ανικανότητα δεν επιτρεπόταν να αποτελέσει τροχοπέδη.

Μία στρατιά συμβούλων, λογογράφων και επικοινωνιολόγων ανέλαβαν να πλουμίσουν το «φύκι»

και -με την αγαστή συνέργεια αναρίθμητων δημοσιογραφικών φερέφωνων-

να το συστήνουν ως «μεταξωτή κορδέλα».

Μάταιος κόπος.

Το πρόσωπο τού Μητσοτάκη είναι η εκκωφαντική απόδειξη

ότι το Παλκοσένικο και η Τηλεόραση έχασαν έναν καταπληκτικό γελωτοποιό

που θα μπορούσε να έστελνε στο «Χρονοντούλαπο τής Κωμωδίας» τον φημισμένο «Mr. Bean».

Οι γκριμάτσες του, οι μορφασμοί του, η αβιάστως εκπεμπόμενη φαιδρότητά του,

θα ήταν πυρηνικά όπλα αν διοχετεύονταν στο σωστό αντικείμενο

και χρησιμοποιούνταν για τη Συλλογική Διασκέδαση,

καθώς διαθέτουν την ακαταπολέμητη ντιενεϊκή δυναμική

να ενεργοποιούν ακαριαία τον λυτρωτικό μηχανισμό που λέγεται «Γέλιο».

Όμως, όταν μιλάμε για «πυρηνικά όπλα»,

οφείλουμε να έχουμε πάντοτε στη σκέψη μας ότι ένα λάθος δύναται να επιφέρει την Καταστροφή.

Ο Κούλης δεν έγινε κωμικός, ο Κούλης έγινε πολιτικός, στη συνέχεια ο Κούλης κατέληξε πρωθυπουργός,

οι απέλπιδες προσπάθειές του να δείχνει σοβαρός είναι ο «Ορισμός τής Γελοιότητας»,

το πρόσωπό του -ακόμη κι όταν δεν χασκογελάει-

σού δίνει σχεδόν πάντα τη δυστοπική εντύπωση ότι έχει έτοιμο το Χασκόγελο 

(πρόκειται για αλλόκοτη και αποκρουστική αίσθηση,

αφού φέρει ως υπόβαθρο την άκρως επικίνδυνη κρυψίνοια τού Κλόουν).

Η «Γλώσσα τού Σώματος» είναι εξ ίσου προβληματική· 

ο Μητσοτάκης βρίσκεται συχνά εκτός τόπου και χρόνου,

το περιπλανώμενο βλέμμα του και η απάθειά του

μαρτυρούν άτομο που εμφανίζει σοκαριστική συναισθηματική αποστασιοποίηση,

οι κινήσεις του απέχουν παρασάγγας από τον Σεβασμό, από την Ευγένεια,

από τον Ουμανισμό, από την Ενσυναίσθηση, από τον Αλτρουϊσμό, από τη Συναλληλία 

(χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής τής προβληματικής συμπεριφοράς 

ήταν το «σταυροπόδι» του στην κηδεία τού Μίκη Θεοδωράκη

και στη συνέντευξη με θέμα τούς 57 νεκρούς των Τεμπών,

ενώ ως κορυφαία στιγμή τής αναλγησίας του καταγράφεται το περιστατικό τού 2019,

όταν σε μία περιοδεία του είδε ηλικιωμένο ψηφοφόρο του να λιποθυμά μπροστά του

και -αντί να σπεύσει να βοηθήσει-

παρέμεινε αμέτοχος και άφησε τούς σωματοφύλακές του να το πράξουν,

ενώ ο ίδιος είχε βάλει το ένα χέρι στην τσέπη και με το άλλο εσυνέχιζε τις χειραψίες).

Και φτάνουμε στη… «Γλώσσα τής Γλώσσας».

Εδώ είναι που έχουν κυριολεκτικά δεινοπαθήσει οι επί χρήμασι μέντορες τού Κούλη Μητσοτάκη,

καθώς ο «γόνος» αποδεικνύεται ανεπίδεκτος μαθήσεως.

Η ομιλία του είναι ένα θλιβερό συνονθύλευμα, 

όπου ενώνονται εις σάρκαν μίαν

ο (ανεπιτυχώς) Κρυπτόμενος Ναρκισσισμός και η Κίβδηλη Ταπεινότητα, 

και αποτρόπαιος καρπός αυτής τής όζουσας σύζευξης είναι η Επιτήδευση.

Ο προφορικός λόγος τού Κούλη Μητσοτάκη αποτελεί «Καρικατούρα Θεατρικότητας»,

ο «Μίστερ “Εθνικά Μπούτια”» και ο «Κάτμαν» φαντάζουν μπροστά του ωσάν οσκαρικοί ηθοποιοί.

Η φωνή του αποτυγχάνει να καλύψει την υφέρπουσα εγωμανία,

τα ηχοχρώματά του είναι «ξεπατικωτούρες συναισθήματος»,

η τάση του για πλατειασμό είναι αδιαλείπτως κατατιθέμενη,

η φλυαρία χρησιμοποιείται συστηματικώς για αποπροσανατολισμό των ακροατών,  

οι χαοτικές διατυπώσεις προκαλούν κατατονία και τάση φυγής

σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη που δεν αντέχει τις κακόγουστες απόπειρες συσκότισης.

Όταν την προηγούμενη εβδομάδα είδαμε και ακούσαμε τη «συνέντευξη-“πλυντήριο”»

που έλαβε χώρα στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές»,

προέβην στην αποδελτίωση-απομαγνητοφώνηση των ειπωθέντων

και εκεί διεπίστωσα ότι ο σεσημασμένα αυτο-αναφορικός Μητσοτάκης

έχει -ως αγαπημένη του- μία λέξη που την εκφέρει σε βαθμό γλωσσικού κακουργήματος.

Ποια είναι αυτή η λέξη;

Ευλόγως (θα) σκεφτήκατε στη συντριπτική πλειονότητά σας,

ότι -με βάση τον εγνωσμένο ναπολεοντισμό και λουδοβικισμό του-

θα επιδόθηκε σε αλόγιστη χρήση τής προσωπικής αντωνυμίας «εγώ»·

όμως, οι πένθιμες συνθήκες δεν επέτρεπαν αυτήν την πολυτέλεια.

Η απάντηση είναι,

η αναφορική αντωνυμία «οποίος» (σε όλα τα γένη της και σε όλες τις κλίσεις της).

Η περίφημη ρήση τού Καρλ Μαρξ λέει ότι «Η Θρησκεία είναι το Όπιο τού Λαού.».

Ε, λοιπόν, εδώ είχαμε τη νεοελληνική δεξιά διασκευή της

«Ο Μητσοτάκης είναι το “Οποίο” τού Χαζού.».

Τα ώτα μας υπέστησαν βάναυση κακοποίηση

ακούγοντας τον Μητσοτάκη να ξεστομίζει χείριστα Ελληνικά, 

που θα οδηγούσαν κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη λογοτεχνικότητα

να σκεφτεί ως μοναδική λύση το «Λιαντίνειο Διάβημα».  

Θα σάς φύγει το καφάσι με το αποτέλεσμα τής διενεργηθείσας στατιστικής,

αλλά -πριν σάς παραθέσω τα απίστευτα εξαχθέντα στοιχεία-

θα ήθελα να κρατήσω νηστική την περιέργειά σας για μερικά δευτερόλεπτα.

Πόσες φορές εικάζετε ότι ο «ρήτωρ» Κούλης απήγγειλε με στόμφο την αναφορική αντωνυμία «οποίος»;

Πόσες;

Πέντε;

Δέκα;

Δεκαπέντε;

Είκοσι;

Είκοσι πέντε;

Τριάντα;

Τριάντα πέντε;

Σαράντα;

Σαράντα πέντε;

Πενήντα;

(ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ...)

Αμ δε.

Παρ’ ότι κι οι 20-30-40-50 φορές θα ήταν ήδη πολλές,

εδώ είχαμε μία παραληρηματική χρήση τής ανέφταιγης λέξης,  

που χωρίς τη συναίνεσή της έγινε «μητσοτακικό σύμβολο» εν μία νυκτί,

αφού επρόκειτο πια για γλωσσικό κόλλημα που κατέληγε να έχει μετατραπεί σε… τικ.

Πάμε να δούμε τι κατέγραψε η στατιστική..:

Καθαρός χρόνος εκφοράς λόγου από τον Κούλη Μητσοτάκη: 43 λεπτά και 4 δευτερόλεπτα

Χρήση τής αναφορικής αντωνυμίας «οποίος»: 119 φορές

Συχνότητα χρήσης: 2,8 φορές ανά λεπτό - 1 φορά ανά 22 δευτερόλεπτα

(ενδεικτικώς σάς παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα,

όπου το «τικ» εμφανίζεται με ρυθμούς που παραπέμπουν σε μυδράλιο).00

Γελάνε και οι αντίλαλοι στα απανταχού φαράγγια.

119 φορές

Ακόμη και τα -απολύτως απαραίτητα- βοηθητικά ρήματα «είμαι» και «έχω»,

δεν κάνουν τόσο συχνά την εμφάνισή τους·

διόλου τυχαίο ότι ουδέποτε η λέξη «οποίος» εμπεριέχεται στα Αποφθέγματα,

αφού πρεσβεύει τη ροπή προς τη Φλυαρία

και δεν δύναται να ανταποκριθεί στις υψηλές εκφραστικές απαιτήσεις τους

(ως γνωστόν, το Απόφθεγμα είναι η Μέγιστη Συμπύκνωση τού Λόγου).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η παρατήρηση-επισήμανση

ότι ο Μητσοτάκης κατέφευγε -συνήθως- στη χρήση τής συγκεκριμένης αντωνυμίας

εκείνες τις στιγμές που αισθανόταν πιο ευάλωτος

και επεχειρούσε μέσω ανερμάτιστων τοποθετήσεων

να αποσπούσε την προσοχή των ακροατών από τα σημεία των ευθυνών του.

Βεβαίως, όσο σχοινοτενής κι αν είναι ο λόγος τού Μητσοτάκη,

όση ηχορύπανση κι αν παρήγαγε με την… ανεπανάληπτη επαναληπτικότητα,

οι 119 φορές που εξεφέρθη η αναφορική αντωνυμία «οποίος» φαντάζουν ελάχιστες 

και ωχριούν μπροστά στις 5 φορές

που ο κληρονομικώ αδίκω πρωθυπουργίσκος είχε το απάνθρωπο θράσος

να προσδιορίσει την τραγωδία των Τεμπών και τούς 57 νεκρούς

με την υποτιμητική-υποβαθμιστική-περιϋβριστική λέξη «ατύχημα»

(ο προσδιορισμός «δυστύχημα» είναι εξαφανισμένος από το λεξιλόγιό του).

Αυτός είναι ο «οποίος» Μητσοτάκης,

αυτοί είναι οι «οποίοι» σύμβουλοι, λογογράφοι και επικοινωνιολόγοι του.

Οποία κατάντια για την Ελλάδα.

Γιώργος Μιχάλακας

Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος

zougla.gr