Η νιότη είναι υπέροχη και ανεπανάληπτη γιατί έχει το «Προνόμιο της Άγνοιας».
Όταν είσαι νέος κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούριο, κάνεις πράγματα για πρώτη φορά, και οι μέρες, τα χρόνια μοιάζουν πιο γεμάτα, πιο πολλά.
Μετά, καθώς μεγαλώνεις είναι δύσκολο ν’ ακούσεις μια μουσική εντελώς καινούρια, είναι σπάνιο να διαβάσεις ένα βιβλίο απίστευτα πρωτότυπο. Καθώς συνηθίζεις κι επαναλαμβάνεις τις μέρες και τα χρόνια σου, η ζωή αδειάζει.
Μοιάζουμε με δρομείς. Στην αρχή τρέχουμε πολύ, καλύπτουμε πολλά χιλιόμετρα νέων εμπειριών κάθε μέρα. Καθώς τα χρόνια περνούν επιβραδύνουμε. Στα γεράματα μοιάζει να τρέχουμε σ’ έναν διάδρομο προπόνησης. Είμαστε ζωντανοί, κινούμαστε - αλλά μένουμε στο ίδιο σημείο.
Καθώς ζυγώνει το τέλος της διαδρομής (αν είσαι τόσο τυχερός ώστε να ζήσεις και τα γηρατειά), το μόνο που σου μένει είναι η «Επανάκτηση της Στιγμής».
Μόνο τότε μπορείς να εκτιμήσεις ειλικρινά το κάθε λεπτό της ζωής, τον κάθε φίλο που έχεις στο πλάι σου, τον σύντροφο σου που είναι ακόμα ζωντανός.
Οι άνθρωποι, λένε, γίνονται σαν μωρά καθώς γερνάνε. Τα μωρά χαίρονται όταν τους χαμογελάς, όταν νιώθουν ένα χάδι - εκείνη τη στιγμή.
Τα μωρά ζουν στο παρόν, επειδή δεν έχουν παρελθόν.
Οι γέροι ζουν στο παρόν, επειδή δεν έχουν μέλλον.
Έτσι κι οι γέροι καταλαβαίνουν ότι ένα δευτερόλεπτο χωρίς πόνους, μια στιγμή με τους ανθρώπους που αγαπάνε, ένα τραγούδι και μια γεύση, μπορούν να κρατήσουν αιώνες ολόκληρους.
Είναι σαν το βουδιστικό κοάν που τόσο αγαπώ να επαναλαμβάνω:
Ένας μοναχός περπατούσε στο δάσος κι άκουσε πίσω του το βρυχηθμό μιας τίγρης. Ξεκίνησε να τρέχει μέχρι που έφτασε σε γκρεμό. Πήδηξε και την τελευταία στιγμή πιάστηκε από ένα κλαδί. Κάτω βράχια, πάνω η τίγρης.
Κοίταξε το κλαδί απ’ όπου κρατιόταν κι είδε μια ώριμη αγριοφράουλα. Την έκοψε, την έφαγε. “Μμμμ, τι νόστιμη!” είπε.
~~~~
Τίποτα δεν τελειώνει πριν χτυπήσει η καρδιά για τελευταία φορά. Τίποτα δεν κρατάει πολύ. Ίσα που προλαβαίνεις να φας την αγριοφράουλα.
YΓ: Η φωτογραφία απ' την υπέροχη ταινία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου