Για να είμαι ειλικρινής πολύ σπανίως σοκάρομαι πλέον. Ομολογώ όμως ότι κοντοστάθηκα σε αυτή τη φωτογραφία. Δύο γίγαντες της τέχνης και της επιστήμης δίπλα -δίπλα με έναν δημοφιλή παίκτη ριάλιτι.
Τι θέλει να πει ο «ποιητής» - βιβλιοπώλης ή διακοσμητής που ανέλαβε τη βιτρίνα; Ότι η βιογραφία του Ντα Βίντσι και του Αινστάιν έχουν την ίδια αξία με αυτήν του Γιώργου Αγγελόπουλου.
Φυσικά και σε άλλες εποχές το βιβλίο ενός προσώπου αρεστού στον κόσμο θα είχε περίοπτη θέση ώστε να αγοραστεί, όμως θα ήταν αδιανόητη μια τέτοια σύγκριση. Αυτή η φωτογραφία είναι ο καθρέφτης του μεταμοντέρνου χυλού, σαν τα υλικά ενός κέικ στο μίξερ όπου πια δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το βούτυρο από το αλεύρι. Με την ίδια ευκολία που ένα άτομο από τον χώρο του θεάματος εξισώνεται με εκείνους που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα με το έργο τους, ισοπεδώνονται ιδεολογίες, το θύμα ταυτίζεται με τον θύτη, ένας ινφλουένσερ με τοποθέτηση προϊόντος βγάζει περισσότερα λεφτά από έναν επιστήμονα.
Στη μεταμοντέρνα θολούρα καταργείται ο ηθικός κώδικας, η ιεράρχηση των προτύπων, η περιγραφή επικρατεί της ανάλυσης, η εικόνα νικά την ουσία, το φαίνεσθαι αντικαθιστά το είναι, η σοβαρότητα μπερδεύεται με την σοβαροφάνεια και το δένδρο με το δάσος, το ανθρώπινο υποκείμενο ως αυτόνομη προσωπικότητα μετατρέπεται σε υποχείριο των ΜΜΕ όπου ο θάνατος δεν είναι πένθος για την απώλεια μιας ζωής, αλλά «παράσταση». Στον μεταμοντέρνο χυλό είναι ισότιμα το Υψηλό με το Χθαμαλό, το τυχαίο δικαιολογεί το σκόπιμο, η ένταση του θυμικού εξαφανίζει τη λογική και το «πάμε και όπου βγει» αποτελεί το σήμα κατατεθέν του τυχοδιωκτισμού και του εφήμερου. Στην εμπορευματική κοινωνία και στο μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού τα μόνα αποδεκτά κριτήρια είναι το κόστος και το κέρδος.
Το μήνυμα της φωτογραφίας είναι σαφές. Ολοι το ίδιο είναι, αδιαφοροποίητα και αδιευκρίνιστα, σε τέτοιο βαθμό που να καταλήγουν στο ανέκδοτο. Ποιοι είναι αυτοί οι παππούληδες δίπλα στον Ντάνο;
Τι θέλει να πει ο «ποιητής» - βιβλιοπώλης ή διακοσμητής που ανέλαβε τη βιτρίνα; Ότι η βιογραφία του Ντα Βίντσι και του Αινστάιν έχουν την ίδια αξία με αυτήν του Γιώργου Αγγελόπουλου.
Φυσικά και σε άλλες εποχές το βιβλίο ενός προσώπου αρεστού στον κόσμο θα είχε περίοπτη θέση ώστε να αγοραστεί, όμως θα ήταν αδιανόητη μια τέτοια σύγκριση. Αυτή η φωτογραφία είναι ο καθρέφτης του μεταμοντέρνου χυλού, σαν τα υλικά ενός κέικ στο μίξερ όπου πια δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το βούτυρο από το αλεύρι. Με την ίδια ευκολία που ένα άτομο από τον χώρο του θεάματος εξισώνεται με εκείνους που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα με το έργο τους, ισοπεδώνονται ιδεολογίες, το θύμα ταυτίζεται με τον θύτη, ένας ινφλουένσερ με τοποθέτηση προϊόντος βγάζει περισσότερα λεφτά από έναν επιστήμονα.
Στη μεταμοντέρνα θολούρα καταργείται ο ηθικός κώδικας, η ιεράρχηση των προτύπων, η περιγραφή επικρατεί της ανάλυσης, η εικόνα νικά την ουσία, το φαίνεσθαι αντικαθιστά το είναι, η σοβαρότητα μπερδεύεται με την σοβαροφάνεια και το δένδρο με το δάσος, το ανθρώπινο υποκείμενο ως αυτόνομη προσωπικότητα μετατρέπεται σε υποχείριο των ΜΜΕ όπου ο θάνατος δεν είναι πένθος για την απώλεια μιας ζωής, αλλά «παράσταση». Στον μεταμοντέρνο χυλό είναι ισότιμα το Υψηλό με το Χθαμαλό, το τυχαίο δικαιολογεί το σκόπιμο, η ένταση του θυμικού εξαφανίζει τη λογική και το «πάμε και όπου βγει» αποτελεί το σήμα κατατεθέν του τυχοδιωκτισμού και του εφήμερου. Στην εμπορευματική κοινωνία και στο μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού τα μόνα αποδεκτά κριτήρια είναι το κόστος και το κέρδος.
Το μήνυμα της φωτογραφίας είναι σαφές. Ολοι το ίδιο είναι, αδιαφοροποίητα και αδιευκρίνιστα, σε τέτοιο βαθμό που να καταλήγουν στο ανέκδοτο. Ποιοι είναι αυτοί οι παππούληδες δίπλα στον Ντάνο;
YΓ: Για όσους δεν κατάλαβαν η ανάρτηση είναι πολιτική που προς το παρόν βολεύει όσους προσπαθούν με επικοινωνιακές ακροβασίες να αποσείσουν τις ευθύνες τους. Μελλοντικά όμως είναι επικίνδυνη, γιατί η απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος οδηγεί ή στην αποχή ή σε ακροδεξιές τάσεις. Αυτό συνέβη στην Γερμανία με τον Χίτλερ που εκμεταλλεύτηκε τον θυμό της κοινωνίας για την οικονομική κρίση του Μεσοπολέμου. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα στα χρόνια των μνημονίων με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Οι δημοκρατικοί πολίτες οφείλουν να αφήσουν έστω σε αυτή την τραγική συγκυρία τις κομματικές τους παρωπίδες που θολώνουν τη σκέψη και τσουβαλιάζουν τους πάντες και τα πάντα, χωρίς διάκριση, χωρίς αντικειμενική αξιολόγηση γεγονότων και προσώπων.Nα προσθεσω οτι η εργαλειοποίηση του πονου και και ο αποπροσανατολισμός ήταν πάντοτε το αγαπημενο σπορ των συστημικών ΜΜΕ. Μην τσιμπάτε, γιατί τιποτα δεν ειναι τυχαίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου