Τους κατάλαβε από το σουλούπι. Μπορεί να ήταν μόνο 8 χρόνων, αλλά τους κατάλαβε. Από το σουλούπι. Ηταν συγκεκριμένη η φτιασιά τους. Πάντα ήταν. Και η φτιασιά και η μούρη: αυτό το μουστακάκι, το κάπως ξιπασμένο και... εντελώς παράταιρο με το υπόλοιπο πρόσωπο που ανέδιδε μια μυρωδιά φόβου. Αλλά αυτό ήταν: φοβισμένοι. Χεσμένοι σχεδόν από τον φόβο τους. Γι’ αυτό και μπορούσαν να γίνουν τόσο χυδαίοι.
Οι χωροφυλάκοι χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού-ιατρείου. Τους αναγνώρισε κι ας ήταν 8 χρονώ παιδί. «Τον γιατρό θα θέλαμε» είπαν. Ο πατέρας, ο πασίγνωστος αγωνιστής και πρωτοπόρος γιατρός πανευρωπαϊκά στον τομέα του, Γιώργος Ζουράρις, έβγαλε τη ιατρική του μπλούζα, φόρεσε το σακάκι του και κάτι ψιθύρισε στη μητέρα. Δεν ήξερε αν θα ξαναγυρίσει, αν θα ξανάβλεπε την ίδια ή τα τρία παιδιά του.
Ο Κώστας Ζουράρις ήταν 8 χρόνων τότε και τους αναγνώρισε. Γι’ αυτές τις μνήμες του, για την προσφυγιά και για άλλα πολλά γράφει στο τελευταίο βιβλίο του «Ελληνοτρόπιο» (κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αρμός). Πριν από λίγες μέρες ζήτησε μία αίθουσα του Βυζαντινού Μουσείου στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη του, για να το παρουσιάσει. Του απάντησαν θετικά, αλλά με μία προϋπόθεση: να μη γίνει πολιτική συζήτηση! Αυτό πάλι; Από πού κι ώς πού μπορούν οι υπεύθυνοι του χώρου να απαιτήσουν κάτι τέτοιο;
Ωστόσο, ο κ. Ζουράρις το δέχτηκε. Για να λάβει εκ νέου τηλεφώνημα την επομένη, πως τελικά δεν. Γιατί, λέει, είναι προεκλογική περίοδος. Ενώ δεν ήταν (προχθές ξεκίνησε). Αλλά και να ήταν, τι; Το 2009, ο ίδιος είχε κάνει εκεί ξανά παρουσίαση άλλου βιβλίου του, δέκα μέρες πριν από τις εκλογές... Αλήθεια, πόσο φοβισμένοι (και απολύτως απαράδεκτοι φυσικά) είναι όλοι τούτοι πλέον; Ακόμα και για την ίδια τη Δεξιά αποτελούν κατάντια... Ούτε μία παρουσίαση βιβλίου όμως; Τόσος τρόμος;..
Οι χωροφυλάκοι χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού-ιατρείου. Τους αναγνώρισε κι ας ήταν 8 χρονώ παιδί. «Τον γιατρό θα θέλαμε» είπαν. Ο πατέρας, ο πασίγνωστος αγωνιστής και πρωτοπόρος γιατρός πανευρωπαϊκά στον τομέα του, Γιώργος Ζουράρις, έβγαλε τη ιατρική του μπλούζα, φόρεσε το σακάκι του και κάτι ψιθύρισε στη μητέρα. Δεν ήξερε αν θα ξαναγυρίσει, αν θα ξανάβλεπε την ίδια ή τα τρία παιδιά του.
Ο Κώστας Ζουράρις ήταν 8 χρόνων τότε και τους αναγνώρισε. Γι’ αυτές τις μνήμες του, για την προσφυγιά και για άλλα πολλά γράφει στο τελευταίο βιβλίο του «Ελληνοτρόπιο» (κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αρμός). Πριν από λίγες μέρες ζήτησε μία αίθουσα του Βυζαντινού Μουσείου στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη του, για να το παρουσιάσει. Του απάντησαν θετικά, αλλά με μία προϋπόθεση: να μη γίνει πολιτική συζήτηση! Αυτό πάλι; Από πού κι ώς πού μπορούν οι υπεύθυνοι του χώρου να απαιτήσουν κάτι τέτοιο;
Ωστόσο, ο κ. Ζουράρις το δέχτηκε. Για να λάβει εκ νέου τηλεφώνημα την επομένη, πως τελικά δεν. Γιατί, λέει, είναι προεκλογική περίοδος. Ενώ δεν ήταν (προχθές ξεκίνησε). Αλλά και να ήταν, τι; Το 2009, ο ίδιος είχε κάνει εκεί ξανά παρουσίαση άλλου βιβλίου του, δέκα μέρες πριν από τις εκλογές... Αλήθεια, πόσο φοβισμένοι (και απολύτως απαράδεκτοι φυσικά) είναι όλοι τούτοι πλέον; Ακόμα και για την ίδια τη Δεξιά αποτελούν κατάντια... Ούτε μία παρουσίαση βιβλίου όμως; Τόσος τρόμος;..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου