Τέμπη συγκάλυψη: Εντοπίστηκε το κοντέινερ της εμπορικής αμαξοστοιχίας σε ιδιωτικό χώρο

Εντοπίστηκε το κοντέινερ της εμπορικής αμαξοστοιχίας που ενεπλάκη στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και το αναζητούσαν οι αρχές. Ο εντοπισμός του κοντέινερ της εμπορικής αμαξοστοιχίας σε περιοχή της Θεσσαλονίκης, δίνει νέα ώθηση στη δικαστική έρευνα για τις αιτίες της πολύνεκρης σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη. Το κοντέινερ της εμπορικής αμαξοστοιχίας αναζητούσαν οι ιδιώτες εμπειρογνώμονες και ο εφέτης ανακριτής. Σύμφωνα με την ΕΡΤ, εντοπίστηκε σε ιδιωτική επιχείρηση στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης και με έγγραφό του ο εφέτης ανακριτής, δεδομένου ότι αποτελεί σημαντικό πειστήριο, έχει δώσει εντολή στις Αστυνομικές Διευθύνσεις Πιερίας και Λάρισας να μεταφερθεί με ασφάλεια σήμερα κιόλας στο Κουλούρι, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένα τα στοιχεία της υπόθεσης του δυστυχήματος. Σύμφωνα με το ertnews.gr,  την προηγούμενη εβδομάδα συγγενείς των θυμάτων ζήτησαν να οριστούν ειδικοί μεταλλουργοί εμπειρογνώμονες ώστε να εξεταστούν τα κοντέινερ της εμπορικής αμαξοστοιχίας, αλλά και η επιβατική. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κοντέινερ ήταν έμφορτο όταν συνέβη η πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία και μέχρι σήμερα δεν είχε καταστεί δυνατό να εντοπιστεί.

Ενας «πατροκτόνος» για την Αμερική

Ο Τζο Μπάιντεν δεν βλάπτει μόνο τον ίδιο και το κόμμα του, αλλά την ίδια την Αμερική

του Μιχάλη Ψύλου

Ο Τζο Μπάιντεν έχει πλέον την πλειονότητα των Αμερικανών απέναντί του μετά τη συντριβή του στην τηλεοπτική μονομαχία με τον Ντόναλντ Τραμπ.

Στην κατάσταση που εμφανίστηκε δεν βλάπτει μόνο τον ίδιο και το κόμμα του, αλλά την ίδια την Αμερική. Δεν μπορεί να διεκδικήσει το αξίωμα του ισχυρότερου ανθρώπου στον κόσμο.

Στην τηλεμαχία ενάντια στον Ντόναλντ Τραμπ, ο Μπάιντεν έμοιαζε με γέρο και απελπισμένο, αναλύουν οι ειδικοί στη γλώσσα του σώματος. Σε σύγκριση με αυτόν, ο Τραμπ, αν και μόλις τρία χρόνια νεότερος, φαινόταν αποφασισμένος, φρέσκος και έτοιμος για όλα.

Η ιδέα λοιπόν μιας δεύτερης θητείας του στο Λευκό Οίκο είναι παράλογη δεδομένης της θλιβερής εικόνας που παρουσιάζει αυτή τη στιγμή ο Μπάιντεν. Οσο και αν ο ίδιος αρνείται να το παραδεχτεί.Προσκολλημένος σε μια δύναμη που έχει χαθεί από καιρό,εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να νικήσει τον Ντόναλντ Τραμπ.

Όμως οι Δημοκρατικοί δεν χρειάζεται να στείλουν αυτόν τον άξιο πολιτικό που υπηρέτησε την πατρίδα του από μισό αιώνα, σε μια μάχη που τελικά θα χάσει με ταπείνωση. Αυτός ο «βασιλιάς» δεν έχει πια αυτό που απαιτεί ο θρόνος.

Η ηγεσία της Αμερικής και τουλάχιστον του μισού κόσμου, στη χειρότερη περίπτωση απέναντι στον άλλο μισό κόσμο, απαιτεί δύναμη. Αντοχή. Και καθαρό μυαλό.

Ακόμη κι αν ο Τζο Μπάιντεν κατάφερνε το αδύνατο και να κέρδιζε ξανά τον Λευκό Οίκο, στο τέλος της τετραετούς θητείας του θα ήταν πιο κοντά στα 90ά του γενέθλια.

Αν ο Μπάιντεν δεν μπορεί να το αναγνωρίσει ο ίδιος και να τα παρατήσει, αυτό σημαίνει ότι η Αμερική θα χρειαστεί έναν «πατροκτόνο».

Έναν άνθρωπο που αν δεν πείσει τον Τζο Μπάιντεν ότι η δύναμη, η ζωτικότητα και η πνευματική του διαύγεια δεν επαρκούν πλέον για ένα έργο από το οποίο εξαρτάται η ευημερία ενός ολόκληρου έθνους, θα πρέπει να μπορεί να πάρει τώρα το σκήπτρο από το χέρι του αδύναμου βασιλιά.

Διότι στο Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος στο Σικάγο στα μέσα Αυγούστου, οι αντιπρόσωποι που θα δώσουν επισήμως το χρίσμα,δεν μπορούν να αγνοήσουν τα αποτελέσματα των προκριματικών εκλογών στις πολιτείες τους. Αυτό ορίζει το καταστατικό του κόμματος. Όποιος θέλει να αποτρέψει την επικείμενη συντριπτική ήττα του Μπάιντεν έναντι του Τραμπ, θα πρέπει να αλλάξει το καταστατικό-κάτι που είναι πολύ δύσκολο

Κάποιος λοιπόν από τους ανώτατους κύκλους εξουσίας στο Δημοκρατικό Κόμμα πρέπει να σταθεί απέναντί ​​του και να φωνάξει : «Θα διεκδικήσω την αντικατάσταση του Τζο Μπάιντεν πριν το κάνει ο Ντόναλντ Τραμπ».

Ίσως αυτή η κίνηση αναγκάσει τον Μπάιντεν και τους Δημοκρατικούς να ξανασκεφτούν.

Ποιός ή Ποιά θα μπορούσε να είναι «πατροκτόνος»; Η πρώην Πρώτη Κυρία Μισέλ Ομπάμα. ‘Η ο Γκάβιν Νιούσομ, ο δημοφιλής κυβερνήτης της Καλιφόρνια ; Ή η κυβερνήτης του Μίσιγκαν, Γκρέτσεν Γουίτμερ.

Όποιος αντικαταστήσει τον Τζο Μπάιντεν βέβαια, δεν πρέπει να έχει αυταπάτες: πιθανότατα δεν θα γίνει ο επόμενος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε πολλά σε αυτή την τηλεοπτική μονομαχία. Το να τον σταματήσει θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάθε νέο υποψήφιο των Δημοκρατικών. Αλλά θα δώσει ελπίδα και προοπτική.

Προς το παρόν πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Μπάιντεν δεν μπορεί. Και δεν πρέπει να κλείσει μια λαμπρή θητεία στην πολιτική, με ταπείνωση…

naftemporiki.gr

Τι ακριβώς είναι η Γυάρος

Σοφία Χουδαλάκη

Ιδιωτική εταιρεία προκηρύσσει αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για τη Γυάρο! - Θα κάνουν το θανατονήσι τουριστικό - επιχειρηματικό "λούνα παρκ";

Αυτός είναι τίτλος του δημοσιεύματος του «Ημεροδρόμου» για την «αξιοποίηση» (!) της Γυάρου. Στο κείμενο που ακολουθεί, θα σας εξηγήσουμε, κύριοι των «επενδύσεων» και των «διαγωνισμών» και κύριοι της κυβέρνησης, τι ακριβώς είναι η Γυάρος. Θα μένει να μας απαντήσετε τι είναι αυτό «hub» (ας το πούμε… σχέδιο) που ετοιμάζετε και ποια σχέση μπορεί να έχει με τη Γυάρο.

Ας ξεκινήσουμε:  Η Γυάρος ταυτίστηκε με εκείνη την περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας, την περίοδο του Εμφυλίου και των πρώτων μετεμφυλιακών χρόνων, που αποσιωπήθηκε για πολλές δεκαετίες. Μια σιωπή που προσπάθησε να κρύψει την ενοχή του επίσημου κράτους για όσα έπραξε, τόσο κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όσο και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. Μια σιωπή που κράτησε σχεδόν πενήντα χρόνια, μέχρι τη μεταπολίτευση, μέχρι τη λήξη του κράτους «εκτάκτου ανάγκης».

Μέχρι τότε «τα Γιούρα» μόνο ψιθυρίζονταν  μέσα στα σπίτια που είχαν χάσει εκεί δικούς τους ανθρώπους ή ανθρώπους που κατάφεραν να επιστρέψουν ρημαγμένοι, ανάπηροι, στιγματισμένοι από μια ελληνική Δικαιοσύνη που υπηρέτησε πιστά τη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Γι’ αυτούς ο βράχος τούτος δεν είχε όνομα, ήταν «το θανατονήσι» ή «το Νταχάου της Μεσογείου». Αυτή η σιωπή σπάνια διακόπηκε. Ούτε οι κραυγές των βασανισμένων πολιτικών εξόριστων, ούτε τα Υπομνήματά τους σε υπουργεία, ούτε οι βουρδουλιές, ούτε καμία από τις οδύνες τους δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι τα αφτιά των οικογενειών τους ή της διεθνούς κοινότητας. Απομόνωση. Αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει τούτον το βράχο ανάμεσα σε Σύρο, Τήνο και Κέα. Απομόνωση. Ανυδρία. Θάνατος.

Για να καταλάβουμε τί είναι τα Γιούρα, πρέπει πρώτα να τα κατανοήσουμε ως φυσικό περιβάλλον. Τα Γιούρα δεν έχουν χώμα. Δεν έχουν νερό. Δεν έχουν πράσινο. Δεν έχουν ούτε πουλιά, ούτε καν σκουλήκια στη γη. Το βρόχινο νερό κυλάει πάνω στον βράχο και χύνεται στη θάλασσα ξεπλένοντας και τα ελάχιστα ίχνη χώματος. Είναι ένας ξερός, απότομος σχιστολιθικός βράχος στη μέση της θάλασσας. Ένας βράχος που τον δέρνουν με τέτοια μανία τα μελτέμια του Αιγαίου, που μέσα στους αιώνες τον έχουν απογυμνώσει από κάθε γόνιμο στοιχείο. «Η Γιούρα είναι η άρνησις της ζωής και η ζωή έχει αρνηθεί την Γιούραν από καταβολής […] Δεν υπάρχουν ερπετά, δεν υπάρχουν θάμνοι και δένδρα, ποά μόνον ξερόχορτα ολίγων εκατοστών ύψους»[1]. Οι ναυτικοί λένε ότι στα Γιούρα πνέουν μόνο δύο είδη μελτεμιών, αυτό που ξεκινά τον Ιούνιο και τελειώνει τον Σεπτέμβρη και αυτό που ξεκινά τον Σεπτέμβρη και τελειώνει τον Ιούνιο. Αυτός ο ακατάπαυστος αέρας, μαζί με τη θαλασσινή αλμύρα τρώει τους βράχους, όπως κάποτε έφαγε τους ανθρώπους που σύρθηκαν ως εκεί.

Χώρος ενταφιασμού ζωντανών ανθρώπων είναι αυτός ο τόπος, αλλά όχι οποιονδήποτε ανθρώπων. Είναι ο χώρος στον οποίο το επίσημο ελληνικό κράτος του 1947 θέλησε να ενταφιάσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι λίγο νωρίτερα το είχαν απελευθερώσει από τον ναζιστικό ζυγό. Αυτό ακριβώς ήταν που το επίσημο κράτος των δοσίλογων και των συνεργατών της ναζιστικής Γερμανίας δεν μπορούσε να συγχωρήσει. Ότι αυτοί αντιστάθηκαν, ότι οργανώθηκαν, ότι πέτυχαν. Και τώρα, ξαφνικά, βρίσκονται οι απλοί άνθρωποι της ελληνικής υπαίθρου, οι εργάτες, οι σπουδαστές, οι γυναίκες να ψελλίζουν ένα όνειρο… ότι θα μπορούσαν, λέει, να φτιάξουν μια πατρίδα δική τους. Δίχως προδότες, δίχως υψηλά συμφέροντα, δίχως ανώγια και κατώγια. Μια πατρίδα που θα ανήκε σε εκείνους που την πότισαν με το αίμα τους.

Έπρεπε λοιπόν η ευάριθμη ομάδα των συνεργατών των κατακτητών να βρει έναν τρόπο να τους πετάξει οριστικά έξω από τον κοινωνικό και πολιτικό χάρτη της χώρας. Έπρεπε να εξασφαλίσει τον πλούτο και τις προσβάσεις που είχε κερδίσει από τη συνεργασία της με τη ναζιστική Γερμανία τα προηγούμενα χρόνια. Έπρεπε να συνεχίσει να κερδίζει η ίδια και οι συνεχιστές της. Όμως, αυτή η πολιτική-κοινωνική εκκαθάριση όφειλε να γίνει νομότυπα. Να μην δώσει το δικαίωμα σε κανέναν στο εσωτερικό, αλλά κυρίως στο εξωτερικό, να χαρακτηρίσει αυτές τις μεθόδους δίωξης ως φασιστικές.

Εξάλλου, στα 1947 είμαστε ακόμα πολύ κοντά στη στρατιωτική συντριβή του ναζισμού. Το αίμα των θυμάτων, σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν έχει ακόμα στεγνώσει και οι Λαοί που πολέμησαν ενάντια στον Άξονα δεν θα ανέχονταν να διαπιστώσουν, ότι στην αυγή της νέας εποχής που τόσο λαχτάρησαν, σε μια γωνιά της Ευρώπης τα στρατόπεδα ναζιστικού τύπου συνεχίζουν να λειτουργούν. Θα ήταν πολύ βαρύ εκείνη την εποχή, να βγει απροκάλυπτα προς τα έξω η αλήθεια, που θα μπορούσε να σπιλώσει το αφήγημα της δημοκρατικότητας και των ατομικών ελευθεριών του δυτικού κόσμου, όπως τότε ξεκινούσε να υφαίνεται.  Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να εφαρμοστούν ξανά οι ναζιστικές μέθοδοι μαζικής εξόντωσης, χωρίς να αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας τους.  Άρα, έπρεπε να γίνει σε έναν τόπο που τόσο το περιβάλλον, όσο και η απόστασή του από τον υπόλοιπο κόσμο να εξασφαλίζει την εξόντωση των εξόριστων, αλλά με εχεμύθεια, με διακριτικότητα, δίχως να αφήνονται πίσω στοιχεία που θα μπορούσαν να εκθέσουν την πολιτεία για τις μεθόδους της. Με αυτό το σκεπτικό επιλέξανε τη Γυάρο και είναι αλήθεια, ότι εξυπηρέτησε άριστα τους σκοπούς τους. Με το ίδιο σκεπτικό επιλέξανε και τα υψηλόβαθμα στελέχη που πλαισίωσαν τις φυλακές ως διευθυντές, διοικητές κτλ. Και αυτοί υπηρέτησαν άριστα τους σκοπούς τους βασισμένοι στην πλούσια εμπειρία που είχαν αποκομίσει στα διάφορα ναζιστικά στρατόπεδα ως συνεργάτες των κατακτητών. Τη μεθοδολογία της μαζικής εξόντωσης την είχαν κατακτήσει. Η πολιτεία τους κάλυπτε, ήξεραν ότι δεν θα λογοδοτούσαν ποτέ για κανένα έγκλημα. Οι αντίπαλοί τους ήταν εκεί, μπροστά τους, δέσμιοι, πεινασμένοι, άρρωστοι. Η Γυάρος προορίζονταν να λειτουργήσει όπως ακριβώς λειτούργησε, κεκλεισμένων των θυρών.

Οι πρώτοι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν στα μέσα του Ιουλίου του 1947 και μέχρι το πρώτο κλείσιμο των φυλακών, τον Νοέμβρη του 1952, ποτέ κανένας συγγενής κρατούμενου, κανένας δικηγόρος, κανένας δημοσιογράφος μη φιλοκυβερνητικής εφημερίδας δεν κατάφερε να τους επισκεφθεί. Εκείνα τα πρώτα πεντέμισι χρόνια συνεχούς λειτουργίας πέρασαν από το θανατονήσι 17 χιλιάδες άνθρωποι. Τα αρματαγωγά έφερναν τις καινούριες φουρνιές κρατουμένων και τις άδειαζαν στη θάλασσα, λίγο έξω από τον Α’ όρμο. Οι άνθρωποι, ήδη εξαντλημένοι από το ταξίδι και τις κακουχίες των προηγούμενων χρόνων σε φυλακές και πολεμικά μέτωπα, σήκωναν με ό,τι κουράγιο είχαν τους μπόγους με τα λιγοστά τους υπάρχοντα και έβγαιναν στην παραλία. Εκεί τους περίμενε η διαδικασία της «Υποδοχής».

Οι δεσμοφύλακες, πολλοί ήδη γνωστοί από τα ένοπλα σώματα δοσίλογων της Κατοχής (βλέπε Τάγματα Ασφαλείας κτλ), παρατεταγμένοι σε δύο σειρές και ανάμεσά τους να προχωρούν οι κρατούμενοι. Κάθε δεσμοφύλακας κρατούσε και από ένα μεγάλο καλάμι από μπαμπού, από αυτά που χρησίμευαν για να στερεώνουν τις σκηνές. Όσο η σειρά των κρατούμενων προχωρούσε, τόσο φούσκωνε το ποτάμι αίματος γύρω τους. Έπεφταν με ορμή τα καλάμια πάνω στα ταλαίπωρα κορμιά των ανθρώπων κι έσπαγαν πλευρά, χέρια, πόδια, κεφάλια… Κάποτε η «Υποδοχή» τελείωνε. Η ματωμένη σειρά των κρατουμένων απέμενε να σέρνεται στον βράχο, ανάμεσα σε κουρελιασμένα ρούχα, ματωμένα κορμιά, ανοιγμένα κεφάλια, σπασμένα χέρια, λιπόθυμους, ρημαγμένους ανθρώπους. Όποιοι μπορούσαν ακόμα να κουνηθούν μάζευαν ό,τι έβρισκαν από τα σκόρπια τους υπάρχοντα και προχωρούσαν στην καταγραφή. Εκεί ο μπόγος τους ανοίγονταν ξανά και οι δεσμοφύλακες άρπαζαν ό,τι τους γυάλιζε. Ξυριστικά, ρολόγια, τσιγάρα…

Όσο τα αρματαγωγά ξέβραζαν τις καινούριες φουρνιές στα Γιούρα, τα καΐκια από τη Σύρο έπαιρναν τους παλιούς κρατούμενους λίγο πριν ξεψυχήσουν, λίγο πριν χρειαστεί να καταγραφούν στα βιβλία των Φυλακών ως «θανόντες». Τους φόρτωναν και τους οδηγούσαν στο νοσοκομείο στη Σύρο. Εκεί πολλοί πέθαιναν εξασφαλίζοντας όμως, ότι ο θάνατός τους δεν θα εμφανίζονταν στα βιβλία των Φυλακών. Ήταν ένας θάνατος που δεν άφηνε ίχνη και έδινε το δικαίωμα στους εκπροσώπους της πολιτείας και στις εντεταλμένες εφημερίδες να μιλούν για τη Γυάρο λέγοντας ότι είναι ένας «[…] Παράδεισος με μεγάλην δενδροφυτείαν, με πρωτύπους αγροτοβιοτεχνικάς σχολάς εις τας οποίας ευρίσκουν μιαν ωραίαν και χρήσιμον απασχόλησιν οι κρατούμενοι»[2]. Πολλοί ξεψύχησαν μέσα στα καΐκια, λίγα μέτρα μακριά από τα Γιούρα. Αυτό ήταν το σχέδιο της πολιτικής ηγεσίας και των διοικητών των φυλακών από την αρχή της λειτουργίας τους. Ο Παπαδημητρόπουλος, ο πρώτος διευθυντής (από τον Ιούλιο ως τον Οκτώβρη του 1947) δήλωνε στους κρατούμενους, «θα φτάνουν οι παλμοί σας τους τρεις το λεπτό και θα σας φορτώνω στο καΐκι να πεθάνετε στη Σύρα». Τόσο εντατικά εφαρμόστηκε και συστηματοποιήθηκε αυτή η τακτική, που στα 1950 το Νοσοκομείο Σύρου διαμαρτυρήθηκε στον διευθυντή των φυλακών, ζητώντας του να πάψει να στέλνει τόσο πολλούς ετοιμοθάνατους κρατούμενους διότι εξ’ αιτίας τους αυξάνεται το ποσοστό θνησιμότητας στα αρχεία του νοσοκομείου.

Οι πέντε όρμοι του ξερού βράχου σκάφτηκαν με τα χέρια των κρατούμενων για να γίνουν οι αναβαθμίδες που φαίνονται ακόμα και σήμερα. Η ισοπέδωση του βράχου για να χτιστεί το κτήριο των φυλακών, το μεγαλύτερο σε έκταση κτίριο που υπάρχει ακόμα και σήμερα σε όλες τις Κυκλάδες, έγινε με τα γυμνά τους χέρια, κάτω από τον βούρδουλα, την ασιτία και την αρρώστια[3]. Οι δρόμοι χαράχτηκαν με τα πιο πρωτόγονα εργαλεία. Τα πηγάδια που βγάζουν αλμυρό νερό, οι μαντρότοιχοι με τις ξερολιθιές, τα σπίτια των διοικητικών, τα πολυβολεία, τα παρατηρητήρια όλα είναι προϊόν του υπεράνθρωπου αγώνα εκείνων που δεν κρύφτηκαν από την Ιστορία, αλλά την έπλασαν με το αίμα τους. Με το δικό τους αίμα ζυμώθηκαν τα τσιμέντα. Με το δικό τους αίμα στεριώθηκαν οι ξερολιθιές.

Όταν μιλάμε για τα Γιούρα, εκτός από τους δεκαεπτά χιλιάδες κρατούμενους, μιλάμε και για τα είκοσι χιλιάδες (20.000) παιδιά τους. Μιλάμε και για τις περίπου οκτώ χιλιάδες (8.000) συζύγους που έμειναν μόνες μέσα στον Εμφύλιο. Όλοι μαζί, σχεδόν σαράντα πέντε χιλιάδες (45.000) άνθρωποι, είναι τα άμεσα και τα έμμεσα θύματα, μόνο για τα πρώτα πέντε χρόνια που λειτούργησε, από τον Ιούλιο του 1947 έως τον Νοέμβριο του 1952. Η ίδια φυλακή άνοιξε ξανά το 1955 και λειτούργησε συνεχόμενα μέχρι το 1961. Μετά από μια διακοπή έξι ετών, το καθεστώς της 21ης Απριλίου, ακολουθώντας τα χνάρια των πολιτικών του προγόνων, την άνοιξε και πάλι το 1967 έως το 1974. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος χρειάστηκε δεκαετίες για να επαναθεμελιώσει τον νέο του αστικό χαρακτήρα και για να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία χρειάστηκε να καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Και τώρα, αυτό που θέλουν να κάνουν στα Γιούρα είναι να καταστρέψουν και την Ιστορία αυτής της κοινωνίας, να την αφήσουν να σβήσει για να μην υπάρχει τίποτα πια, που να μαρτυρά τους αγώνες και τις αγωνίες αυτού του Λαού.

Μερικά πραγματολογικά δεδομένα, για να κατανοήσουμε την τάξη μεγέθους:

• Από τις φυλακές πέρασαν συνολικά 16.988 κρατούμενοι, όλοι άνδρες ή νεαρά αγόρια (έως το 1952)
• Η διάμεση ηλικία των κρατουμένων ήταν τα 33 έτη
• Το ηλικιακό φάσμα όσων βρέθηκαν στη Γυάρο ξεκινά από ένα παιδί μόλις 12 ετών και καταλήγει σε έναν γέροντα 85 ετών.
• Εκτιμάται ότι περισσότεροι από 1.000 ανήλικοι[4] πέρασαν από τα Γιούρα κατά την πρώτη περίοδο λειτουργίας των φυλακών.
• Το 6% των κρατουμένων ήταν κάτω των 21 ετών και από αυτούς το 4%, δηλαδή μια τάξη μεγέθους περίπου 40 παιδιών, διακομίστηκαν ως «εκτάκτως ασθενείς» στο νοσοκομείο Σύρου, εκεί που οι ίδιοι οι κρατούμενοι δηλώνουν ότι μεταφέρονται οι «ξεγραμμένοι» από τα βασανιστήρια, για να ξεψυχήσουν.
• Στο σύνολο των κρατουμένων, η κυρίαρχη ηλικιακή ομάδα, ανά 5ετία ηλικίας, είναι οι νέοι από 21 έως 25 ετών που φτάνουν σχεδόν το 22%. Μαζί με την αμέσως επόμενη ηλικιακή ομάδα, από 26 έως 30 ετών, συναποτελούν πάνω από το 40% των κρατουμένων.
• Η Γυάρος και η Μακρόνησος είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Οι κρατούμενοι συχνά μεταφέρονται από τη Γυάρο στη Μακρόνησο, ενώ τα πολύ νέα παιδιά μεταφέρονται μαζικά στις φυλακές ανηλίκων στο Βίδο (Μάης-Ιούνιος 1949). Πρόκειται για το μικρό νησάκι που βρίσκεται λίγο έξω από το λιμάνι της Κέρκυρας, δίπλα από τον τόπο εκτελέσεως των κρατουμένων των φυλακών του νησιού (το μαρτυρικό Λαζαρέτο)
• Οι επαγγελματικές κατηγορίες των κρατουμένων αντιπροσωπεύουν ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας της εποχής. Υπάρχουν δικηγόροι, γιατροί, καλλιτέχνες, επαγγελματίες, δάσκαλοι, μηχανικοί, ιερείς, εργάτες, φοιτητές, μαθητές κτλ. Ωστόσο, σχεδόν οι μισοί κρατούμενοι εργάζονταν στον πρωτογενή τομέα, δηλαδή ήταν κυρίως αγρότες, κτηνοτρόφοι, αλιείς.
• Το κυρίαρχο κατηγορητήριο που έστελνε τους ανθρώπους στη Γυάρο, ήταν το Γ’ Ψήφισμα. Πάνω από τους μισούς κρατούμενους βρέθηκαν στο θανατονήσι με βάση αυτό.
• Όχι, δεν ήταν όλοι πολιτικοί κρατούμενοι. Υπήρξε και ένα μικρό ποσοστό, της τάξεως περίπου του 7%-9% που ήταν ποινικοί. Αυτοί στέλνονταν στα Γιούρα αφενός για να ενισχύσουν το έργο των δεσμοφυλάκων (ήταν το δεξί τους χέρι) και αφετέρου για να μπορούν να επικαλεστούν οι κρατικοί φορείς ότι το επίσημο κράτος δεν διώκει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Η πολιτεία έπρεπε να φορέσει τον μανδύα της δημοκρατικής δύσης, που σέβεται τις ατομικές ελευθερίες, γι΄αυτό δεν αναγνώρισε για πολλές δεκαετίες τον πολιτικό χαρακτήρα των διώξεων που διεξήγαγε. Τους βάφτιζε όλους «ποινικούς», αλλά συνεργαζόταν με τους πραγματικούς ποινικούς για να βασανίζει του πολιτικούς κρατούμενους.
• Οι φυλακές Γυάρου «ανοίγουν» τον Ιούλιο του 1947, αλλά στην πραγματικότητα το κτίριο των φυλακών δεν υπάρχει ακόμα. Ολόκληρη την πρώτη περίοδο λειτουργίας τους (Ιούλιος 1947-Νοέμβριος 1952) οι κρατούμενοι διαμένουν σε σκηνές, στους πέντε όρμους της ανατολικής ακτής της Γυάρου. Το κτίριο, ξεκινά να χτίζεται με καταναγκαστική εργασία το φθινόπωρο του 1947 και σχεδόν ολοκληρώνεται όταν πλέον κλείνουν οι φυλακές το 1952. Οι κρατούμενοι αυτοί δεν μένουν μέσα στο κτίριο. Ταυτόχρονα χτίζονταν και όλα τα υπόλοιπα υποστηρικτικά κτίρια, μαγειρεία, αναρρωτήρια, ηλεκτρικός σταθμός, κατοικίες διοικητικών κτλ.
• Εκτός από την καταναγκαστική εργασία, τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια, οι κτιριακές εγκαταστάσεις συμβολίζουν και τη διαπλοκή των ιθυνόντων (από τους διευθυντές των Υπουργείων, μέχρι τους βασανιστές) που φρόντισαν να φτιάξουν τις προσωπικές τους περιουσίες με το δημόσιο χρήμα που υποτίθεται ότι προορίζονταν για τη Γυάρο.

[1] Απόσπασμα από το Υπόμνημα κρατουμένων προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Πλαστήρα το 1951.

[2] Αναφέρεται στο Υπόμνημα των κρατουμένων ως άρθρο της εφημερίδας «Βραδυνή», φ. Νοέμβριος 1948.

[3] Τάκης Γαλανόπουλος, Το κτίριο των φυλακών και οι λοιπές εγκαταστάσεις της Γυάρου, στο Συριανά γράμματα | περ.Β’ | τ.2-3 / 2017-2018, σ.σ.158-200.

[4] Επισημαίνεται ότι το επίσημο όριο ενηλικίωσης στα 1947 ήταν το 21ο έτος της ηλικίας.

www.imerodromos.gr

Αυτή είναι η δικαιοσύνη σας

Ο γνωστός ψυχίατρος - νευρολόγος Κλεάνθης Γρίβας υπενθυμίζει το βαρυσήμαντο άρθρο του πρώην εισαγγελέα Παναγιώτη Κρίθυμου για την Δικαιοσύνη, με αφορμή την απόφαση του Εφετείου Αθηνών που καταδίκασε τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο σε 3 χρόνια με αναστολή.

Κλεάνθης Γρίβας

Διαβάστε το βαρυσήμαντο άρθρο του πρώην εισαγγελέα Παναγιώτη Κρίθυμου: 

Παναγιώτης Κρίθυμος
πρώην εισαγγελέας
Zougla.gr – 8 Φεβρουαρίου 2022

Σύμφωνα με την πλατωνική ανάλυση, η δικαιοσύνη μπορεί να αναγορευτεί στον κορυφαίο θεσμό της δημοκρατικής πολιτείας αν εκφράζει και υπηρετεί απαρέγκλιτα τρεις βασικές αρχές: Ανδρεία, Σοφία και Σωφροσύνη.
Η ανδρεία συνεπάγεται την αταλάντευτη εμμονή στο ιδεώδες της δικαιοσύνης, ανεξαρτήτως της κοινωνικής προέλευσης των κρινόμενων. 
Η αρετή αυτή είναι γέννημα της εμπειρίας και της πράξης και εξισώνεται με την ευθύνη και τη συνέπεια.
Ως σοφία μπορεί να προσδιοριστεί η προσπάθεια του δικαστή να αξιοποιήσει όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, χωρίς αλχημείες, διαστροφές της αλήθειας και λογικούς ακροβατισμούς να σκεφθεί σε βάθος όλες τις παραμέτρους -ηθικές, κοινωνικές και παιδαγωγικές- της κρινόμενης υπόθεσης, ώστε να προσεγγίσει με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια την αλήθεια, πραγματοποιώντας χωρίς εκπτώσεις και διαστρεβλώσεις την ιδέα της δικαιοσύνης προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Με την έννοια της σωφροσύνης και της συνετής κρίσης, η οποία αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Θέμιδας, μπορεί να διασφαλιστεί, σε συνδυασμό με τις άλλες δύο αρετές, η ακριβοδίκαιη και ζυγισμένη στην πλάστιγγα της Θέμιδας τελική κρίση, η οποία απορρέει από τη συνείδηση και τη συναίσθηση της βαρύτητας μιας απόφασης και των συνεπειών της στο κοινωνικό σύνολο.
Αυτές οι ηθικές αρχές, οι οποίες όταν εφαρμόζονται πιστά και με συνέπεια μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στη διάχυτη κοινωνική ανομία, η οποία συνδυάζεται πάντοτε με τη δύναμη των ισχυρών και τρόπους με τους οποίους αυτή προάγεται και εξυπηρετείται, με παρακίνησαν όταν ήμουν νέος να επιλέξω το λειτούργημα του Εισαγγελέα. Ωστόσο, δεν άργησα να διαπιστώσω ότι η πραγματικότητα στον χώρο της δικαιοσύνης απείχε έτη φωτός από το όνειρο που με οδήγησε σε αυτή.
Η σκληρή αυτή πραγματικότητα δεν με απέτρεψε να υπηρετήσω ως Εισαγγελέας με αταλάντευτη συνέπεια, λόγο και πράξη και ασυμβίβαστα τις τρεις αυτές ιερές αρχές.
Γι’ αυτό πλήρωσα και βαρύ τίμημα. Υπέστην σειρά εξοντωτικών διώξεων και αισχρών συκοφαντιών στο πρόσωπό μου, υποκινουμένων από επίορκους Εισαγγελείς που συνεργάζονταν με την πολιτική εξουσία και δυσώνυμα κυκλώματα πανίσχυρων οικονομικών συμφερόντων.
Έφθασαν στο σημείο να με διώξουν και να με κατηγορήσουν ότι έθιξα τα συμφέροντα του κράτους, επειδή τόλμησα να διώξω μεγαλόσχημο έμπορο σκληρών ναρκωτικών. Βεβαίως, Ο Εισαγγελέας–διώκτης μου αποδείχθηκε ότι είχε κτίσει στο Ρίο πολυτελή βίλα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δραχμών, είχε οδηγήσει σε παραγραφή πολλές υποθέσεις διάσημων κακοποιών και τοκογλύφων, είχε χορηγήσει άδεια στον Τούρκο μεγαλέμπορο ναρκωτικών Χουσεΐν διευκολύνοντας τη διαφυγή του και, φυσικά, υπό την πίεση των αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων του Τύπου αναγκάστηκαν να τον αποπέμψουν ως όνειδος από τις τάξεις της Δικαιοσύνης.
Την ίδια εποχή και άλλοι συνεπείς Εισαγγελείς είχαν περίπου την ίδια μεταχείριση με εμένα, και όλοι τους, όπως και εγώ, εξαναγκάστηκαν σε υποχρεωτική παραίτηση. 
Ήταν η εποχή που η πολιτική εξουσία, ως θεραπαινίδα και συμπρωταγωνίστρια βρόμικων οικονομικών συμφερόντων, έστηνε τους μηχανισμούς του οργανωμένου εγκλήματος και προετοίμαζε το έδαφος για τη λεηλασία του εθνικού πλούτου, που οδήγησε στη χρεοκοπία μας και τα επαίσχυντα μνημόνια, με μοναδικό θύμα τους πάντοτε τον εργαζόμενο, αγωνιζόμενο αλλά προδομένο ελληνικό λαό.
Φυσικά, η πρακτική δίωξης, της εξόντωσης συνεπών λειτουργών της Θέμιδας συνεχίζεται και σήμερα με ποικιλώνυμους τρόπους, υπαγορευμένη από τη φιλοσοφία «έχουμε χρήματα και εξουσία» και «συντρίβουμε και εξαγοράζουμε οποιοδήποτε εμπόδιο επιχειρεί να αναχαιτίσει τη δράση μας».
Οι εξελίξεις στον χώρο της δικαιοσύνης υπήρξαν ραγδαίες.
Η εξουδετέρωση των έντιμων και μαχητικών δικαστών συμβαδίζει με την ανάδυση και ανάπτυξη παραδικαστικών κυκλωμάτων, τα οποία απεκάλυψαν τολμηροί και υπεύθυνοι κοινωνικά και ηθικά δημοσιογράφοι.
Το αποτέλεσμα αυτής της αποσύνθεσης και παρακμής είναι ορατά και για τον πιο αφελή πολίτη, του οποίου η πίστη στους θεσμούς και ιδιαίτερα στον θεσμό της δικαιοσύνης έχει κλονιστεί επικίνδυνα.
Πολύκροτες υποθέσεις ναρκωτικών πίσω από τις οποίες κρύβονται μεγαλόσχημοι παράγοντες και επιχειρηματίες έχουν βαλτώσει και οι δικαστικοί που αναλαμβάνουν τις υποθέσεις αυτές εξουδετερώνονται ποικιλοτρόπως. Η κατάσταση αυτή δεν οδηγεί μόνον στον βιασμό της δημοκρατίας και των συμφερόντων του λαού, αλλά έχει κλιμακωθεί σε μια ασύλληπτη εξαχρείωση της άρχουσας τάξης, η οποία θεωρεί ότι μπορεί να βιάζει ατιμώρητα τα παιδιά του ελληνικού λαού, όπως αποδεικνύει σωρεία υποθέσεων και ειδικά αυτή του βιασμού της Γεωργίας. Ειδικά σ’ αυτή την περίπτωση γίνεται εμφανής προσπάθεια να απαξιωθεί το θύμα και να προστατευτούν οι ευυπόληπτοι δράστες.
Μια άλλη διάσταση της παρακμής είναι η ανοχή που επιδεικνύει η δικαιοσύνη στο οικονομικό έγκλημα που διαπράττουν μεγαλόσχημοι παράγοντες σε βάρος απλών και ανυποψίαστων ανθρώπων του λαού.
Καθηγητής Πανεπιστημίου για τον οποίο υπάρχει εμπεριστατωμένο πόρισμα της ΣΔΟΕ ότι με τη δράση του έσπειρε τη φτώχεια και τον θάνατο σε έντιμους μεροκαματιάρηδες, κερδίζοντας δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε βάρος τους, κυκλοφορεί ελεύθερος, παρά το γεγονός ότι το Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας έχει αναστείλει την ιδιότητά του και εκκρεμούν πληθώρα ποινικών διώξεων σε βάρος του για κακουργηματική απάτη.
Μ’ αυτόν τον τρόπο «τα πάντα λέλυται, αναίωκται και συγκέχυται των αναιδεστάτων και πονηροτάτων η πόλις γίγνεται», όπως λίαν προσφυώς περιγράφει την κατάσταση ο μεγάλος Δημοσθένης.
Σ’ αυτό το κλίμα της αποσύνθεσης και έσχατης ηθικής διαφθοράς, με τον λαό στρυμωγμένο στη γωνία, σιωπηλό, φοβισμένο και κατεστραμμένο οικονομικά, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Άρειος Πάγος ακύρωσε Post Mortem την καταδίκη των 6 που εκτελέστηκαν στο Γουδί. Μια απόφαση με την οποία αθωώνονται οι πρακτικές και τα εγκλήματα όλων αυτών που οδηγούν την Ελλάδα στον όλεθρο.
Βεβαίως, πάντα υπήρχαν και σήμερα υπάρχουν άξιοι, έντιμοι και ενάρετοι δικαστές και εισαγγελείς στους κόλπους της ελληνικής δικαιοσύνης, ακόμη και στις ανώτατες βαθμίδες.
Ωστόσο, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η υπεροχή των πονηρότατων, οι οποίοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων και των παρανόμων, δεν τους επιτρέπει να εξισορροπήσουν την επιρροή τους.
Ευτυχώς που υπάρχουν έντιμοι και ασυμβίβαστοι δημοσιογράφοι οι οποίοι, παρά τις διώξεις και τους περιορισμούς που υφίστανται, δεν υποστέλλουν τη σημαία του αγώνα και της αξιοπρέπειας, σε πείσμα μιας εμμονικής, διεφθαρμένης και τυραννικής εξουσίας.
Ζούγκλα, Τρίτη, 8 Φεβρουαρίου 2022

Πηγή: Zougla

Απόστολος Αποστόλου: Κοινωνίες σε περιδίνηση μεταξύ κόλασης και αβεβαιότητας.

Ο καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας, στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης  Απόστολος Αποστόλου σε μια ανοιχτή συζήτηση για την πορεία των κοινωνιών σε μια εποχή παγκόσμιας μετάβασης σε αβεβαιότητες με πολιτικά και οικονομικά συστήματα εντελώς αποκομμένα και προς όφελος των ολίγων.  Όπως λέει μιλώντας στον 98.4 βρισκόμαστε σε  μια ιστορική άβυσσο και η άβυσσος κρατάει πάντα τη λεία της.  Η εποχή μας έφτιαξε το τέχνασμα της ολότητας και την ολότητα των τεχνασμάτων μέσα από το διπλή σκέψη. Η διπλή σκέψη αποτελεί ένα σύνδρομο σχιζοφρένειας όπου ο πολίτης  μέσα στην αντιφατικότητα του δεν έχει  προβάδισμα και συνεχίζει ακούραστα σ’ ένα παρανοϊκό και ματαιόδοξο ταξίδι. Η διπλή σκέψη είναι το κόκκινο φανάρι που δεν  μας  επιτρέπει να προχωρήσουμε  γιατί δε ξέρουμε ποια πορεία να ακολουθήσουμε εκείνη που μας προστάζει η μια σκέψη ή η αντιμαχόμενη που μας έλκει γοητευτικά. Τώρα πια ο τρόπος ζωής μας, έγινε μια αντίφαση που ουσιαστικά αντιμάχεται τον εαυτό μας. Το έμφραγμα της πολιτικής κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής μας, έγκειται στο γεγονός ότι εγκαταστήσαμε το διπλό ως ορίζοντα της υπαρξιακής  αναφορά μας. Αλλά τι άλλο μπορεί να είναι το διπλό της σκέψης, πέρα από μια διαρκή εκκρεμότητα; Μήπως αυτό  δεν θέλει η εποχή μας;  Να ζούμε δηλαδή την απόλαυση του συμπτώματος του διπλού εαυτού μας. Με τη διπλή σκέψη όμως πρώτα από όλα μηδενίζεται ο εαυτός μας.

Πάμε καλά; Τι φάση;

Νόρα Ράλλη

Γεγονός αρ. 1: Οπως γράψαμε και στο χθεσινό φύλλο, μεθαύριο Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο θα παραβρεθώ στις εκδηλώσεις μνήμης στο Τρίκερι, ως μία από τις ομιλήτριες. Χρόνια ήθελα να πάω στο συγκεκριμένο προσκύνημα, καθώς όμως οι σπουδές μου μεταπηδούσαν από το ένα πτυχίο στο επόμενο, κάθε Ιούνιο είχα εξετάσεις (διάολε όμως!), οπότε δεν είχα κατορθώσει. Το νησάκι έχει το μοναστήρι όπου μπορείς να μείνεις στα κελιά (με ελάχιστα χρήματα) και κάποια λίγα καταλύματα. Εξάλλου μιλάμε για έναν τόπο μνήμης και όχι παραθέρισης και μαζικού τουρισμού... Μόλις άκουσα την τιμή των καταλυμάτων, μια ορθοδοξία την έπαθα. Ημουν έτοιμη να πιστέψω και όχι μόνο να μείνω στο μοναστήρι αλλά να χτυπάω και την καμπάνα του όρθρου. Πάμε καλά; Τι φάση; Μήπως να συνέλθουμε κάπως;

Γεγονός αρ. 2: Συνοικιακή ταβέρνα όπου βρέθηκα ένα βράδυ, ένεκα ο καύσων, κάτι οι φίλοι που «σε χάσαμε, βρε κοπελιά», κάτι που με χάσανε, βρε κοπελιά, είπα να πάω. Που δεν έμενα από βενζίνη καλύτερα; Δεν ήταν να με πάρει ο/η αρχισυντάκτης-ρια (έχω και απ’ τους δύο σε αυτή την εφημερίδα) και να μου ζητήσει δισέλιδο μες στο βράδυ; Να πάθω ημικρανία, έστω; Τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε, για να βρεθώ εγώ απέναντι στη χωριάτικη σαλάτα των 17 ευρώ. Νόρα - Χωριάτικη, σημειώσατε 0-100. Από τ’ αποδυτήρια στα πέναλτι, με αριστερό εξτρέμ κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο έφαγα τα γκολ, το ένα μετά το άλλο (δεν γνωρίζω τους ποδοσφαιρικούς όρους, αλλά ισχύουν όλοι για εκείνη τη βραδιά!). Πάμε καλά; Τι φάση, διάολε; Φωνάζω τον ταβερνιάρη: «Συγγνώμη, την ντομάτα για τη σαλάτα την έκοψαν στην πανσέληνο τυφλές παρθένες; Το κολοκυθάκι στους κολοκυθοκεφτέδες το μεγάλωσε του βασιλιά τ’ αγγόνι; Γι’ αυτό είναι τόσο ακριβά;».

Και τι μου απαντάει μαθές; «Αμα θέτε Μητσοτάκη, ναι. Τυφλές παρθένες θα μαζεύουν την ντομάτα και του βασιλιά τ’ αγγόνι το κολοκύθι». Και φεύγει. Φεύγει! Και μένω κάγκελο... Γιατί είχε δίκιο.

(ΥΓ.: Φυσικά Μητσοτάρχα δεν θέλησα ποτέ. Αλλά έτσι είναι η δημοκρατία: πουλημένων και κρετίνων οι ψήφοι παιδεύουσι κάποιους σαν του λόγου μου. Καλά να πάθω!)

www.efsyn.gr

Greek Jazz

Αθηνά Παπανικολάου

-Λάλα το Χρήστο, λάλα το μες στ’ αυτί σε λέω. You know, ίσα μέσα στο μυαλό να πάει, να τ’ ακούσουν κι οι πεθαμένοι. Εμ’ τι θαρρείς,  εδώ μέσα στη γκλάβα μου κοιμούνται όλοι. Λάλα το να ξυπνήσουν, να καταλάβουν πως ήρθα ξανά στο πανηγύρι. Να με καλωσορίσουν, να σφάξουν τ’ αρνιά, να στρώσουν τα τραπέζια, κουρμπάνι να γενεί και φέτος. Λάλα το Χρήστο μ’, να πάρε κι αυτό το εκατοδόλαρο. Χαλάλι σου μπρε, τέτοιο παίξιμο κανένας. Nobody σε λέω. Να το ζηλεύουν τα πουλιά, ο πάνω κι ο κάτω κόσμος. Σαν τ’ ανοιξιάτικα αηδόνια στον νόχτο κελαηδάει το κλαρίνο σου. Άι μωρέ Χρήστο, τι να με κάνουν κι οι μπάντες στο Σικάγο, εγώ τη Greek jazz λαχταράω. Έτσι τη λέει ο κανακάρης μου. Okey, καλές κι αυτές οι μουσικές, αλλά μόνο με το κλαρίνο πεταρίζει η καρδιά μου. Τι να καταλάβει όμως το παιδί; Εκεί στο Αμέρικα γεννήθηκε, από μάνα Ιρλανδέζα. Γιατί Ιρλανδέζα; Οχού, τι με ρωτάς τώρα; Από πού ν’ αρχίσω; Σαν δε μου δώκαν την Ευθαλία, you know, φτωχός, ούτε στον ήλιο μοίρα που λένε, poor, very poor και με πατέρα αντάρτη, έφτιαξα τα χαρτιά κι έφυγα με το βαπόρι. Ένα μήνα ταξίδι Χρήστο μ’, ξέρασα τα σωθικά μου στη θάλασσα. Είπα εκεί θα με θάψουν, θα με ρίξουν στον Ατλάντικ να με φάνε τα ψάρια, μα γλύτωσα.
Δύσκολα στην αρχή, δεν έμεινε μαξιλάρι για μαξιλάρι που να μην το μουσκέψω. Μέχρι και το τελευταίο, το πουπουλένιο που μου έκανε δώρο στην αλλαγή του χρόνου η Shannon, έτσι τη λένε την κυρά, κι αυτό γρήγορα το χάλασα.
Δύο φορές μόνο την έφερα την Ιρλανδέζα στα χώματά μας. Την περπάτησα στο βουνό να δει τα δέντρα μας, να ξεδιψάσει στα πηγάδια, στην ποταμιά να βρέξει τα πόδια της με καθαρό νερό. Στα ξωκλήσια την πήγα ν’ ανάψουμε τα καντήλια, στα μνήματα να δει τις ρίζες μου. Να, της είπα, μέσα στις πέτρες έστρωσαν και κοιμούνται όλοι. Μόνο αρκούδες και αλεπούδες περνούν από δω, αυτές είναι η συντροφιά τους.
Beautiful land, amazing views but poor, very poor village, Stergios, έλεγε και ξανάλεγε η Σάνον. Και να σκεφτείς, δεν είχε δει ούτε είχε ακούσει πώς ζούσαμε πριν τον πόλεμο. Λίγα πράγματα της είχα πει. Ήθελα και γω να ξεχάσω πολλά. Εκείνη πάλι, και τις δυο φορές που ήρθε, σκάλιζε όσα είχαν απομείνει στο πατρικό μου κι όλο ερωτήσεις έκανε. Βρήκε στο ράφι, δίπλα στο σβησμένο τζάκι, τη φωτογραφία που είχαμε βγάλει με τον δάσκαλό μας έξω απ’ το σχολείο. Δες, της είπα, σαράντα δύο παιδιά, όλα ξυπόλυτα. Κουρέλια τα ρούχα μας κι εγώ να κρατάω το χέρι της Ευθαλίτσας. Φτώχεια καταραμένη, Χρήστο. Έτσι γέμισε η Αμερική από δικούς μας. Χίλια  βαπόρια φορτωμένα φτώχεια και πόλεμο.
Άστα τώρα, τι να σου μολογάω. Θαμμένη από χρόνια κι η Ευθαλίτσα, στον λόφο που βλέπεις αντίκρυ στο χοροστάσι μας. Αχ, δε χόρευε το κορίτσι μου, πετούσε. Σαν λαφίνα περνούσε απ’ το σοκάκι μας, κοιτούσε την πόρτα μας κι αναστέναζε. Μα δεν μου την έδωκαν. Σάμπως κι αυτός που της έδωκαν ήταν πιο πλούσιος; Τρεις κατσίκες παραπάνω από μας. Πάνω στην τρίτη γέννα η Φθαλίτσα πέθανε. Απόμειναν τα έρμα ορφανά. Τι έφταιγαν; Poor, very poor, Χρήστο. Εγώ είχα φτιαχτεί οικονομικά. Τρεις ντάινες* έχω στο Σικάγο. Έστελνα το τσέκι χωριστά στη μάνα, να τα ταΐζει τα ορφανά κρυφά απ’ όλους. Το κατάλαβε η Σάνον, έλειπαν τα λεφτά, μα δεν είπε κουβέντα. Καλή γυναίκα, διακριτική. Γι’ αυτό πήρα την ξένη. Και για να μη μου θυμίζει καμία τη Φθαλίτσα, καμία να μη χορεύει σαν κι αυτήν, να μη μιλάει τη γλώσσα μας. Κατάλαβες τώρα γιατί δεν γύρισα να πάρω κορίτσι από τον τόπο μας; Έκανα τάμα όμως, κάθε Ιούλη να ’ρχομαι στο πανηγύρι της Αγιά Παρασκευής, μόνος μου, χωρίς την κυρά και τον μοναχογιό. Καλοί κι οι δυο τους, δε λέω, nice people, very nice, με νοιάζονται, but you know Χρήστο, τι να καταλάβουν από Greek jazz;
Γι’ αυτό σου λέω, εγώ να χορεύω και συ να το λαλάς το όργανο μέσα στ’ αυτί μου. Να μου μιλούν οι πεθαμένοι με το κλαρίνο σου. Ξέρεις τι είναι να σου μιλούν οι πεθαμένοι; Πες μου βρε Χρήστο, δε μπορεί, τους ακούς και συ όταν το λαλάς. Μέσα στο κεφάλι μου πάνε κι έρχονται. Και τραγουδούν, τους ακούω. Την Ευθαλίτσα τη βλέπω κιόλας. Σέρνει πρώτη τον χορό, κουνάει με το λιανό χεράκι της το κεντημένο μαντίλι. Με αυτό με χαιρέτησε όταν έφυγα για το Αμέρικα. Τη θυμάμαι, φορούσε κόκκινο φουστάνι όλο τρύπες στον ποδόγυρο και με κοιτούσε αμίλητη μαζί με τις άλλες γυναίκες κάτω από το κλαψόδεντρο, εκεί που αποχαιρετούσαν όσους  περνούσαν το πετρογέφυρο και έφευγαν για πάντα. Έβαλε μόνο το μαντίλι μες στην τσέπη, στο σακάκι μου. Δεν είχε τίποτα άλλο να μου δώσει. Είχαν τόση λύπη τα μάτια της που είπα, πάει, θα μαραθεί απ’ τα δάκρυα το δέντρο. Λύγισαν τα γόνατά μου, ήθελα να γυρίσω πίσω.
Και θα το ’κανα, αν η μάνα μου δεν με στέριωνε ξανά. Έριξε στα πόδια μου την κανάτα με το νερό. Στο καλό γυιόκα μου, φώναξε, δεν έχει ζωή εδώ, χαΐρι δεν έχει ο τόπος, τράβα για να χορτάσεις το ψωμί.
Και χόρτασα. Και έστελνα σε όλους. Μα η ψυχή, άι πες μου βρε Χρήστο, αυτή χορταίνει ποτέ;
Γι’ αυτό σου λέω, you know, λάλα το, μη σταματάς καθόλου. Σκύψε μωρ’ αδερφέ, να σε δωρίσω κι άλλο ένα πενηνταδόλαρο, χαλάλι σου. Μάζεψε το κορμί μου τόσα χρόνια εκεί στη ντάινα, σκύψε και δε σε φτάνω. Μα αυτή δίπλα σου, με το άσπρο το φουστάνι, ποια είναι; Φθαλίτσα ήρθες;
-Βρε τι έπαθα η άτυχη. Δεν είναι εφημερία αυτή, πανηγύρι είναι. Κύριε Στέργιο, σας παρακαλώ, μην κουνιέστε, θα φύγει η πεταλούδα από τη φλέβα σας. Με τόσο κόπο την έβαλα. Ένα επεισόδιο είχατε αλλά το ελέγχουμε. Γιατί μου δείχνετε το αυτί; Πονάτε; Την παλάμη σας γιατί την κολλάτε στο μέτωπό μου; Τι θέλετε να μου πείτε; Ποιους φωνάζετε; Γεωργία με λένε, η νοσοκόμα είμαι. Στο νοσοκομείο είστε. Σας έφεραν τρεις άντρες από το πανηγύρι της Αγιά Παρασκευής. Χορέψατε πολύ φαίνεται, κουράστηκε η καρδιά. Της Ευθαλίας οι γιοι μας είπαν πως είναι, ξέρετε εσείς, και να σας προσέξουμε.
Σας παρακαλώ, κύριε Στέργιο, μην το κουνάτε το χέρι σας σαν να κρατάτε μαντίλι. Σχόλασε το πανηγύρι. Do you understand me?
Αθηνά Παπανικολάου 25/6/24
*ντάινα: το εστιατόριο στο ιδίωμα των Ελληνοαμερικανών, από τη λέξη dinner  

artinews.gr

Λίβανος: Το νέο άλμα του Ισραήλ στο κενό

Η κυβέρνηση Νετανιάχου βρίσκεται σε δυσαρμονία με τους ψηφοφόρους μετά τις συντριπτικές αποτυχίες της και σε πρωτοφανή ένταση με τις ένοπλες δυνάμεις.

Θέμης Τζήμας

Τις τελευταίες εβδομάδες και ημέρες τα δημοσιεύματα και οι πληροφορίες πολλαπλασιάζονται διαρκώς, έχοντας ένα κοινό «δια ταύτα»: το Ισραήλ φέρεται να έχει αποφασίσει έναν μεγάλης κλίμακας πόλεμο με τη Χεζμπολάχ, που θα επιφέρει μετά βεβαιότητας μια ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση με την αντίσταση. Θα πρόκειται για ένα ακόμα τυχοδιωκτικό άλμα του Ισραήλ στο κενό το οποίο ωστόσο είναι απολύτως αναμενόμενο.

Η κυβέρνηση Νετανιάχου βρίσκεται σε δυσαρμονία με τους ψηφοφόρους μετά τις συντριπτικές αποτυχίες της και σε πρωτοφανή ένταση με τις ένοπλες δυνάμεις. Ο ίδιος ο εκπρόσωπος Τύπου των ενόπλων δυνάμεων του Ισραήλ αναγκάστηκε να ξεκαθαρίσει στους Ισραηλινούς ότι η Χαμάς δεν μπορεί να εξαλειφθεί. Τα θύματα μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων πολλαπλασιάζονται στη Γάζα και στα σύνορα με τον Λίβανο, ενώ οι έποικοι από τον Βορρά παραμένουν εκτοπισμένοι μέχρι νεωτέρας. Οι ΗΠΑ βεβαίως έχουν ξαναρχίσει την αποστολή κάθε είδους οπλισμού προς το Ισραήλ, ενώ στέλνουν και κρίσιμες μονάδες του πολεμικού τους στόλου στην ΝΑ Μεσόγειο όμως έστω κι έτσι ποτέ δε φαινόταν πιο αδύναμο το Ισραήλ.

Τα τελευταία βίντεο που δημοσιοποίησε η Χεζμπολάχ αποτέλεσαν σοκ: τόσο με drones, όσο και με δορυφόρους (προφανώς ιρανικούς) έχει τη δυνατότητα να εντοπίζει κομβικές στρατιωτικές και πολιτικές εγκαταστάσεις σε όλη την ισραηλινή επικράτεια. Στα σύνορα με τον Λίβανο ο «Σιδερένιος Θόλος» αποτυγχάνει ολοένα περισσότερο, ενώ ο υπεύθυνος για τη διαχείριση του ηλεκτρικού δικτύου του Ισραήλ προειδοποιεί ότι μετά από 72 ώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, δεν θα είναι δυνατό να ζει κανείς στο Ισραήλ και ο υπουργός Θρησκευμάτων ανακοινώνει ότι το υπουργείο του είναι έτοιμο για μαζικές ταφές. Το Ισραήλ από μόνο του δεν μπορεί να νικήσει ούτε τη Χαμάς. Τη Χεζμπολάχ και το Ιράν ούτε κατά διάνοια, τουλάχιστον με βάση όσα έχουμε δει. Τα πυρηνικά του όπλα είναι απλώς άχρηστα όταν μιλούμε για τη Γάζα και για το Λίβανο αφού πρακτικώς θα είναι σα να βομβαρδίζει τον εαυτό του. Αυτές που ελπίζει (όχι αδίκως) ο «Μπίμπι» ότι θα πολεμήσουν για το Ισραήλ είναι οι ΗΠΑ. Και φυσικά, οι ΗΠΑ φροντίζουν να επιβεβαιώνουν τις ελπίδες του, με μια σειρά εγκληματικών ηγεσιών (συμπεριλαμβανομένων αυτών του Ελληνισμού) από δίπλα.

Το πόσο ανέτοιμο είναι το Ισραήλ φαίνεται στη Γάζα και ειδικότερα στη Ράφα, όπου ξαφνικά ξεκίνησε να διαρρέει ότι σύντομα θα ανακοινώσει την επιτυχή λήξη των επιχειρήσεων. Είναι προφανές ότι το Ισραήλ έχει σκοτώσει πολλά στελέχη της παλαιστινιακής αντίστασης. Αλλά από πουθενά δεν προκύπτει ότι έχει κάμψει την αντίσταση. Αντιθέτως, από όπου αναγκάζεται να αποχωρήσει (και στην πραγματικότητα έχει αναγκαστεί να αποχωρήσει από το μεγαλύτερο μέρος της Γάζας) η παλαιστινιακή αντίσταση ανακτά αμέσως τον έλεγχο.

Οι ΗΠΑ από την άλλη και οι σύμμαχοί τους απέτυχαν παταγωδώς στην επιχείρηση εναντίον των Ανσαράλα και της Υεμένης στην Ερυθρά Θάλασσα. Οι επιθέσεις εναντίον πλοίων που κατευθύνονται προς το Ισραήλ όχι μόνο συνεχίζονται αλλά εντείνονται, με τεχνολογικά μέσα μάλιστα πολύ πιο εξελιγμένα. Οι τραγελαφικές καταστάσεις δε με την ελληνική φρεγάτα,  αποδεικνύουν ότι το ΝΑΤΟ συνολικώς δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια (ακόμα τουλάχιστον) να εμπλακεί επιτυχώς σε μια τόσο μεγάλης έκτασης σύγκρουση.

Τι θα συμβεί λοιπόν αν το Ισραήλ υλοποιήσει τις απειλές του; Θα δούμε εμπλοκή σε σημαντικότερο ακόμα βαθμό των ΗΠΑ. Τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ θα φυλάνε τα «νώτα» του Ισραήλ. Θα δούμε ορισμένα εντυπωσιακά χτυπήματα σε υποδομές στο Λίβανο, ούτως ώστε να φέρουν ένα τμήμα της κοινωνίας του Λιβάνου σε άμεση αντιπαράθεση με τη Χεζμπολάχ. Θα δούμε ασφυκτική πίεση για επίσημη εμπλοκή του Ιράν στον πόλεμο.

Κάτι όμως μας λέει (ή μάλλον πολλά) ότι θα δούμε ακόμα εντυπωσιακότερα γεγονότα από την άλλη πλευρά. Ο πόλεμος θα κλιμακωθεί με όλη την αντίσταση, επομένως σε μια πολύ μεγάλη γεωγραφική έκταση, με εκτεταμένο στρατηγικό βάθος. Η Χεζμπολάχ και η αντίσταση ευρύτερα θα χρησιμοποιήσουν το πλήρες οπλοστάσιό τους ενώ ενδεχομένως θα πραγματοποιηθούν χερσαίες επιχειρήσεις μέσα στα εδάφη του Ισραήλ. Η αντίσταση θα χτυπήσει μια σειρά από στρατηγικές υποδομές του Ισραήλ προκειμένου να αποδιοργανώσει τις στρατιωτικές του δυνατότητες, να πλήξει πολιτικές λειτουργίες και να επιδεινώσει περισσότερο την πολιτική κατάσταση.

Κυρίως όμως: η αντίσταση έχει μαζί της τα στοιχεία της έκπληξης, των εφεδρειών, της ανάπτυξης του μετώπου και του στρατηγικού βάθους. Ή για να το θέσουμε από την ανάποδη, ποτέ το Ισραήλ δεν ήταν τόσο προβλέψιμο, με τόσους λίγους προθύμους να αντέξουν έναν μακρόχρονο πόλεμο φθοράς, με τόσο καταστροφική ηγεσία και τόσο απελπισμένα γαντζωμένο σε μια άκρη των ακτών της Μεσογείου.

Μέσα σε όλη αυτή τη συγκυρία είναι σίγουρο ότι ένα χτύπημα το οποίο θα επιχειρηθεί εναντίον της αντίστασης θα προέλθει μέσα από τις εξελίξεις στο Ιράν. Οι επερχόμενες ιρανικές προεδρικές εκλογές, ιδίως αν δεν αναδείξουν μεταρρυθμιστή στην προεδρία, θα χρησιμοποιηθούν από πλευράς ΗΠΑ προκειμένου να προκληθεί εσωτερική αναταραχή μέσα στο Ιράν. Θα δούμε μια οργανωμένη εκστρατεία ένδοθεν αμφισβήτησης της πολιτικής σταθερότητας στις χώρες και στις δυνάμεις που συνθέτουν την αντίσταση.

Σε κάθε περίπτωση η κλιμάκωση του πολέμου βρίσκεται μπροστά μας. Του πολέμου που αλλάζει τη Μέση Ανατολή/Δυτική Ασία και τον πλανήτη.  

kosmodromio.gr

Στάθης Σταυρόπουλος: Οι "Λύκοι" σε αναδιανομή λείας

- Οι λαοί έγκλειστοι στην αισχρή "ηθικολογία" των συστημάτων

Ο Στάθης Σταυρόπουλος, ένας από τους πλέον αγαπημένους σκιτσογράφους- αρθρογράφους των Ελλήνων, σε μια μεγάλη συζήτηση για την παγκόσμια πολεμική παράκρουση σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, τις συνέπειες τους στις κοινωνίες και την εξήγηση γιατί οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, όπως στον χώρο της Ε.Ε, δεν είναι κατώτερες των περιστάσεων, αλλά οι πλέον βολικές στις συγκεκριμένες περιστάσεις. 

Όπως σημειώνει ο Στάθης,  οι "Λύκοι" έχοντας αδρανοποιήσει με την χειραγώγηση και την αισχρή ηθικολογία της πολιτικής ορθότητας, τους λαούς ως "πρόβατα", τσακώνονται χωρίς αντίλογο για την αναδιανομή της "λείας" τους. Η ηθικολογία είναι η επίσημη στάση τους, τρανή απόδειξη πως ουδεμία σχέση έχει με την ηθική στη πολιτική, την κοινωνία και τους θεσμούς.

Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη καθώς στα υπαρξιακά ζητήματα για την κοινωνία, όπως τα εθνικά, η οικονομία και η μεγάλες ανισότητες, προστίθεται πλέον και το μείζον πολιτειακό κι όχι πολιτικό ζήτημα, από την πλήρη κατάπτωση των λεγόμενων μεγάλων κομμάτων που ασχολούνται με τους όρους επιβίωσης των μηχανισμών τους και μόνο.

Ιστορίες πίσω από τους στίχους: Η Αρχόντισσα του Τσιτσάνη

του Γιάννη Αλέξανδρου Ιωαννίδη

Οι έρωτες, μεγάλοι και ανεκπλήρωτοι, σημαδεύουν τις ανθρώπινες ζωές. Δεν είναι λίγες οι φορές που η αγάπη είναι η τέλεια αφορμή για να γραφτεί ένα σπουδαίο τραγούδι. Οι δημιουργοί, εξάλλου, είναι πάνω απ΄ όλα άνθρωποι. Ποθούν και πονούν. Ραγίζουν μέσα τους. Συγκλονίζονται και συγκλονίζουν.
Αρχόντισσα
Θεσσαλονίκη, 1938. Ο μεγάλος Βασίλης Τσιτσάνης υπηρετεί στο Τάγμα Τηλεγραφητών. Ταξιδεύει συχνά στην Αθήνα για να ηχογραφήσει τραγούδια. Σε μια από τις επισκέψεις του, συναντά έναν παλιό του φίλο και συμμαθητή από τα Τρίκαλα, τον Λάκη. Εκείνος τον προσκαλεί να έρθει μαζί του σε ένα ζαχαροπλαστείο όπου είχε ραντεβού με μια πολύ όμορφη νέα κοπέλα, την Ελίζα. Ο Τσιτσάνης δέχθηκε. Την γνώρισε και θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Όταν ο Λάκης σηκώθηκε για λίγο από το τραπέζι, εκείνη του έδωσε ένα χαρτάκι με τη διεύθυνσή της για να βρεθούν.
«Βασίλη», του εξολομογήθηκε, «εγώ δεν θα ερωτευτώ ποτέ ξανά στη ζωή μου. Κάθε βράδυ τον έχω δίπλα μου». Γυρνώντας το βλέμμα στο Λάκη, αναφώνησε: «Τι περιμένεις από εμένα; Να σου δώσω ελεημοσύνη; Αν οι συναντήσεις μας σου έγιναν έμμονη ιδέα εγώ δεν φταίω σε κάτι». Και κοιτώντας ξανά τον Τσιτάνη, είπε: «Εγώ, Βασίλη, δεν θα φύγω ποτέ από τη ζωή σου». Στην αυτοβιογραφία του, ο Τσιτσάνης αναφέρει ότι η συνάντηση με την Ελίζα τον σημάδεψε. Η εικόνα της κοπέλας να φεύγει και του Λάκη να βάζει τα χέρια στο κεφάλι του απαρηγόρητος δεν έσβησε ποτέ.
Την επόμενη μέρα, ο Τσιτάνης πήγε στη διεύθυνση που του έδωσε η Ελίζα. Στάθηκε μπροστά από ένα μεγάλο αρχοντικό. «Αρχικά», εξιστορεί ο σπουδαίος δημιουργός, «πίστεψα ότι η διεύθυνση δεν ισχύει». Έκανε μερικές βόλτες γύρω από το σπίτι έως ότου άκουσε μια γυναικεία φωνή να τον καλεί. Μπήκε στο σαλόνι και είδε την Ελίζα να τον περιμένει. Μίλησαν για ώρα. Της ζήτησε να του εξηγήσει τι εννοούσε όταν του είπε ότι κάθε βράδυ «τον έχει δίπλα της». Εκείνη τον οδήγησε στο δωμάτιό της. Πίσω από μια κουρτίνα, του έδειξε μια προτομή. «Τον βλέπεις;», τον ρώτησε. «Αυτός είναι ο άγγελός μου. Κάθε βράδυ είναι δίπλα μου. Γελάμε και κλαίμε μαζί». Άγγελος ήταν το όνομα του άνδρα της, που σκοτώθηκε όταν έπεσε από τα βράχια μια μέρα που πήγαν παρέα για μπάνιο στη θάλασσα. Το πρόσωπο της κοπέλας σκοτείνιασε. Είχε σπασμούς σε όλο το κορμί. Όταν ήρθε το ασθενοφόρο να την παραλάβει, ένας γιατρός λέει στον Τσιτσάνη: «Συνηθισμένη ιστορία». «Αυτή η φράση με τσάκισε», θα γράψει χρόνια μετά ο συνθέτης.
Ο Τσιτσάνης επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη. Έγραψε την «Αρχόντισσα» και συγκλόνισε την Ελλάδα. Συναντήθηκε άλλες δύο φορές με την Ελίζα. Η υγεία της επιδεινωνόταν διαρκώς. Έπινε και τα βράδια έβγαινε στους δρόμους. Μεθυσμένη έβριζε τους Γερμανούς. Ένας από αυτούς την εκτέλεσε επί τόπου το 1941. Ήταν 30 χρονών. Ο Τσιτσάνης, που τότε υπηρετούσε στο αλβανικό μέτωπο, πληροφορήθηκε για το χαμό της 7 χρόνια μετά, όταν τηλεφώνησε μια μέρα σπίτι της.
«Το 1973», αναφέρει ο Τσιτάνης, «είμαι σε ένα μαγαζί για να αγοράσω πουκάμισα. Με πλησιάζει ένας κύριος και με αγκαλιάζει. Μου είπε ότι ήταν ο αδελφός της Ελίζας. Ήταν αυτός που απάντησε στο τηλεφώνημά μου το 1948».
Η Ελίζα υποσχέθηκε στον Βασίλη Τσιτσάνη ότι δεν θα φύγει ποτέ από τη ζωή του. Και δεν έφυγε ποτέ...

Πηγή: amna.gr

Ουμπέρτο Έκο: Ο ανόητος και ο βλάκας.

Επιμέλεια: από Χρύσα Κακατσάκη

Ο ανόητος είναι περιζήτητος, ιδίως στις κοσμικές συγκεντρώσεις. Φέρνει τους πάντες σε αμηχανία, μα προσφέρει ευκαιρίες για σχόλια. Στη θετική μορφή του είναι διπλωματικός. Μιλάει εκτός θέματος ακόμη και για τις γκάφες των άλλων, στρέφοντας αλλού τη συζήτηση.
Ωστόσο δεν μας ενδιαφέρει, δεν είναι ποτέ δημιουργικός, μηρυκάζει (…).
Ο ανόητος δεν λέει ότι η γάτα γαβγίζει, μιλάει για τη γάτα όταν οι άλλοι μιλούν για το σκύλο.
Λαθεύει στους κανόνες της συζήτησης, κι όταν λαθεύει ωραία είναι υπέροχος. Νομίζω ότι πρόκειται για απειλούμενο είδος, είναι φορέας κυρίως αστικών αρετών (…)
«Και ο βλάκας;».
«Α, ο βλάκας δεν κάνει λάθη συμπεριφοράς. Κάνει λάθος συλλογισμούς.
Είναι αυτός που λέει ότι όλοι οι σκύλοι είναι κατοικίδια και όλοι οι σκύλοι γαβγίζουν, όμως και οι γάτοι είναι κατοικίδια ζώα, επομένως γαβγίζουν.
Ή ότι όλοι οι Αθηναίοι είναι θνητοί, όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι θνητοί, επομένως όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι Αθηναίοι».
«Πράγμα που ισχύει».
«Ναι, αλλά συμπτωματικά. Ο βλάκας μπορεί να πει και κάτι σωστό, όμως για λανθασμένους λόγους»
(…)
«Λοιπόν. Στον κόσμο υπάρχουν οι κρετίνοι, οι ανόητοι, οι βλάκες και οι τρελοί».
«Εξαιρείται κανείς;»
«Ναι, εμείς οι δυο. Ή τουλάχιστον, δίχως να θέλω να σας προσβάλω, εγώ.»

Το απόσπασμα θα βρείτε στο μυθιστόρημα του Ιταλού συγγραφέα Εκκρεμές του Φουκώ, εκδ. Ψυχογιός. 

sioualtec.blogspot.com

Όταν το ελληνικό καλοκαίρι από ευλογία γίνεται κατάρα…

Στα μπουντρούμια σας και τα υπόγειά σας, παρέα με τους ανεμιστήρες, να αναρωτιέστε πότε ακριβώς η ευλογία μεταμορφώθηκε σε κατάρα…

Χρήστος Ξανθάκης

Τις πρώτες μου διακοπές τις έκανα σαράντα ημερών μπέμπης. Με γέννησε η μάνα μου στην κρεβατοκάμαρα του σπιτιού μας στα Τρίκαλα (με μαμή!), με φασκιώσανε, γλύτωσα από έναν θηριώδη ίκτερο (άλλη φορά το σπλάτερ), ήρθα στα ίσα μου, μας φόρτωσε ο μπαμπάς σ’ ένα ταξί και μας πήγε Πλαταμώνα. Κι εκεί, στην εκκλησία δίπλα που βγάζανε τις βάρκες οι ψαράδες, έκανα την πρώτη μου βουτιά…

Ύστερα έφυγαν οι γονείς και μας ανέλαβαν η γιαγιά μου και η ξαδέρφη μου η Νανά, που ήταν κορίτσι δυνατό και δοτικό. Κι από τότε άρχισε μια μακρά περίοδος που μας αφήνανε δυόμιση μήνες εμένα και τον αδερφό μου στον Πλαταμώνα με τη γιαγιά και την ξαδέρφη για φύλακες, να κάνουμε τα μπάνια μας, να φάμε τα παγωτά μας και να ματώσουμε τα γόνατα. Κι όποτε μπορούσαν έρχονταν και ο εκπαιδευτικός πατήρ με τη μαμά που ήταν επιμελήτρια ανηλίκων. Πιο συχνά τα πρώτα χρόνια, πιο αραιά αργότερα που η μαμά έγινε συμβολαιογράφος και παλάβωσε στη δουλειά…

Για εμάς τα πιτσιρίκια, ο Πλαταμώνας ήταν τόπος ιδανικός. Άδειες αλάνες παντού για μπάλα, ζούγκλες τα άδεια οικόπεδα για εξερεύνηση, δυο βήματα η θάλασσα να την πιείς στο ποτήρι, Αθλητική Ηχώ κάθε μεσημέρι από το περίπτερο αντίκρυ στο σταθμό να διαβάζουμε για τις επικές μάχες του Παπαλαζάρου με τον Ντι Μπέστια. Κι όταν μεγαλώσαμε και αλλάξανε οι ανάγκες μας, βουρ στα ελληνικά νησιά, αμέσως μετά απ’ τις πανελλήνιες επιδρομή στη Σαντορίνη με το “Άγιος Γεώργιος Εξπρές”, ακόμη το θυμάμαι, 27 ολόκληρες ώρες κράτησε το ταξίδι απ’ τον Πειραιά ως τον Αθηνιό. Νομίζω ότι μας πήρε λιγότερο τον επόμενο χρόνο για να διασχίσουμε τη Γιουγκοσλαβία και την Ιταλία με αυτοκίνητο…

Τέλος πάντων, πιτσιρικάδα είσαι, πού θα πας; Στο κάμπινγκ θα πας. Με ενενήντα δραχμές την ημέρα μας φιλοξενούσαν στην Περίσσα και άλλες ενενήντα πήγαινε το κοκτέηλ βότκα πορτοκάλι στη διπλανή ντίσκο. Σημερινά ας πούμε 26 λεπτά και ναι, ξέρω πολύ καλά ότι έχει δεκαπλασιασθεί ο βασικός μισθός από τότε, αλλά έχω μια αμυδρή εντύπωση ότι αυτά τα 26 λεπτά δεν γίνανε 2 ευρώ και εξήντα. Χώρια όλα τα υπόλοιπα, καφέδες, τοστ, φρούτα, κάνα φαγάκι της πλάκας, που καταναλώναμε στις διακοπές για να μην μείνουμε στον τόπο. Χώρια τα παγωτά…

Ε ναι, τα παγωτά, παιδιά, αυτά δεν μετράγαμε μαζί με τα μπάνια για να κοκορευόμαστε σε συμμαθητές και συμμαθήτριες όταν επιστρέφαμε στα θρανία; Τα παγωτά, λοιπόν, η απόλαυση κάθε παιδιού και κάθε ταπεινού, απογειώθηκαν και αυτά και εκτοξεύθηκαν στο εξώτερο διάστημα, παρά τον τιτάνιο αγώνα του ακάματου Κώστα Σκρέκα. Έκατσε το Μega (όργανο της ΓκεΠεΟύ και των παραφυάδων της) κι έκανε ρεπορτάζ και βρήκε ότι οι τιμές τους έχουν αυξηθεί πόσο νομίζετε τα τελευταία τρία χρόνια;

Ξερωγώ 50%, ας πάει στο διάολο θα το φάω;

Μήπως 100%, αχ πώς να το στερήσω απ’ το παιδί;

Άραγε 200%, πα’ να φέρω τη βρεμμένη σανίδα

Όχι αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, η αύξηση έφτασε το 246%, κλάψε δόλιο πιτσιρίκι που θα γλείφεις παγάκια για να ξεγελάσεις τη λαχτάρα σου…

Συμβαίνουν, όμως, αυτά όταν η μεγαλύτερη ευλογία αυτού του τόπου, το ανεπανάληπτο και ασυναγώνιστο καλοκαίρι του, μπορούν πλέον να το πληρώσουν μόνο το ένα τρίτο των πολιτών και οι τουρίστες. Και οι υπόλοιποι με τις υπόλοιπες στις τρύπες σας παρακαλώ, γιατί δεν γίνεται να μειωθεί καν ο ΦΠΑ στα τρόφιμα, τι δηλαδή θα τρώνε τζάμπα τα ξενάκια; Στα μπουντρούμια σας και στα υπόγειά σας, παρέα με τους ανεμιστήρες, να αναρωτιέστε πότε ακριβώς η ευλογία μεταμορφώθηκε σε κατάρα…

Υ.Γ.: Σας έγραφα προχτές ότι είχαμε πάει μια βδομάδα διακοπές τον Αύγουστο του ΄88 στη Σαντορίνη, εγώ και το βασανάκι. Και την τελευταία μέρα μας είχαν περισσέψει λεφτά και κάτσαμε σε μια ταβέρνα στην Περίσσα και ζητήσαμε ψαράκι και μας είπε ο εστιάτωρ «σκαθάρι θα πάρετε, πήρε κι ο γιός του Ανιέλι τρία τραπέζια πιο πέρα». Δεν ξέρω αν μας δούλευε, αλλά την κάναμε την αποκοτιά και περάσαμε υπέροχα. Αυτά θυμάμαι και σκέφτομαι ποιος μισθωτός με το βασικό θα μπορούσε σήμερα να παίξει ανάλογη μπαλίτσα στο συγκεκριμένο νησί, Αύγουστο μήνα…

newpost.gr

Ναρκισσισμός και ηγεσία

Για πολλούς ηγέτες, στο επίκεντρο της προσοχής τους, βρίσκεται η «σκιά» τους, η επικοινωνιακή εικόνα που εκπέμπουν, αντί του περιεχομένου που αντιπροσωπεύουν

του Μιχάλη Ψύλου

«Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν τις αντιξοότητες, αλλά αν θες να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσ’ του εξουσία», φέρεται να είχε πει ο Αβραάμ Λινκολν. Για να δώσει την εξήγηση: «Ο χαρακτήρας είναι σαν το δέντρο και η φήμη σαν τη σκιά του. Η σκιά είναι αυτό που λαμβάνουμε υπόψη. Το δέντρο είναι αυτό που υπάρχει πραγματικά».

Για πολλούς ηγέτες, στο επίκεντρο της προσοχής τους, βρίσκεται η «σκιά» τους, η επικοινωνιακή εικόνα που εκπέμπουν, αντί του περιεχομένου που αντιπροσωπεύουν.
Τα τελευταία χρόνια όμως, είδαμε αρκετούς πολιτικούς που προβλήθηκαν υπέρμετρα από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά ξεχάστηκαν γρήγορα: Ποιος θυμάται για παράδειγμα τον σοσιαλδημοκράτη Μάρτιν Σουλτς, πρώην πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου και υποψήφιο του SPD για τη γερμανική καγκελαρία το 2017; Πρώτα τον εγκωμίασαν ως εξαιρετικό υποψήφιο για καγκελάριο, αποσπώντας σχεδόν το 100% των ψήφων στο συνέδριο του SPD, για να ξεκινήσει όμως αμέσως η πτώση του μετά την υποψηφιότητά του. Ήταν ένας αγωνιώδης δρόμος προς την ήττα.
Και άλλοι πολιτικοί ηγέτες ξεκίνησαν επίσης ως αγαπημένοι των μέσων ενημέρωσης, αλλά γρήγορα εξαφανίστηκαν, μετά από κάποιες «μυστήριες» υποθέσεις. Στην Αυστρία, για παράδειγμα, η λατρεία της προσωπικότητας εξαφανίστηκε γρήγορα για τον πρώην καγκελάριο Σεμπάστιαν Κουρτς, όταν κατηγορήθηκε για σκάνδαλο διαφθοράς.

Η λατρεία της προσωπικότητας
Αλλά, και οι πολιτικές που είναι προσαρμοσμένες σε ένα άτομο, σπάνια διαρκούν πολύ. Τα κόμματα που συνδέονται με ένα άτομο, όσο υπέρλαμπρο αστέρι κι αν είναι, μπορούν να εξαφανιστούν από την πολιτική σκηνή πιο γρήγορα από ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Από τη σκοπιά της δημοκρατίας, αυτά είναι καλά νέα. Γιατί η λατρεία της προσωπικότητας συνδέεται πάντα με αυταρχικές δομές εξουσίας.
Τα κόμματα που βασίζονται σε μοντέλα λατρείας προσωπικότητας είναι συνήθως αυταρχικά στο εσωτερικό τους. Στους ηγέτες-νάρκισσους αρέσει να περιτριγυρίζονται από ναρκισσιστές και να καταστέλλουν την όποια διαφωνία. Όχι φυσικά, πάντα, προς όφελος του κόμματος.
Ο ναρκισσισμός εκδηλώνεται επίσης με διαφορετικούς τρόπους. Κυμαίνεται από την αυτοπεποίθηση και το χάρισμα του ηγέτη έως την αλαζονεία και την αδιαφορία για τους άλλους.

Ηγέτες και CEO
Μια πρόσφατη μελέτη από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Ντόρτμουντ και το Πανεπιστήμιο Φρίντριχ – Αλεξάντερ Ερλάνγκεν στη Νυρεμβέργη, δείχνει μάλιστα πώς ο ναρκισσισμός του «αφεντικού» επηρεάζει ολόκληρο το διοικητικό επίπεδο. Ακόμη και στις εταιρείες, τα ναρκισσιστικά αφεντικά τείνουν να διορίζουν άλλους ναρκισσιστές, σε ηγετικές θέσεις.
Οι ναρκισσιστές είναι εγωκεντρικοί και έχουν την ανάγκη να τους θαυμάζουν οι άλλοι. Και αυτό μπορεί να μετατραπεί σε μειονέκτημα για την εταιρεία ή το κόμμα. «Οι ναρκισσιστές στοχεύουν να παρουσιάζουν την ανωτερότητά τους σε ένα ευρύτερο κοινό», εξηγεί ο συγγραφέας της μελέτης, Λόρεντς Γκραφ-Βλάσι, καθηγητής Στρατηγικής και Ηγεσίας, στο Τεχνικό πανεπιστήμιο του Ντόρντμουντ.
Η ομάδα του Γερμανού καθηγητή εστίασε περισσότερο την έρευνά της στους επικεφαλής επιχειρήσεων. Αξιολόγησαν 11.705 προφίλ LinkedIn μελών διοικητικών συμβουλίων αμερικανικών εταιρειών. Διαπίστωσαν ότι τα αφεντικά με υψηλότερα επίπεδα ναρκισσισμού διορίζουν μέλη στην εκτελεστική τους ομάδα, που αντικατοπτρίζουν τα δικά τους χαρακτηριστικά.
Ωστόσο, αυτό μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην εταιρεία. Αν όλοι στο «ταμπλό» θέλουν να κυριαρχούν ο ένας στον άλλον, οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες. Και αυτό, με τη σειρά του, μπορεί να οδηγήσει κάποια στελέχη να εγκαταλείψουν γρήγορα την εταιρεία. Προκαλώντας σημαντικό κόστος για την εταιρεία.

Πολύ περισσότερο, αυτό ισχύει για ένα πολιτικό κόμμα, τα ηγετικά στελέχη του οποίου δεν συνδέονται με οικονομικά δεσμά με τον ηγέτη. Ούτε κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δουλειά, αν τους απομακρύνει…Όσο για τον ναρκισσιστή ηγέτη; «Μηδέ ποίος τις νυν, αλλά ποίος τις ην αεί», έλεγε ο Αριστοτέλης. «Το ερώτημα δεν είναι ποιος είναι τώρα, αλλά ποιος ήταν ανέκαθεν»…

www.naftemporiki.gr

O Νίκος Κοτζιάς,Πρόεδρος του ΠΡΑΤΤΩ, και πρώην

O Νίκος Κοτζιάς,Πρόεδρος του ΠΡΑΤΤΩ, και πρώην Υπουργός Εξωτερικών, ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 fm, info-n. Ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Νικου Κοτζιά στην εκπομπή του Δημήτρη Χατζηνικόλα ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5fm, "ΠΡΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ" το κλείσιμο της συνέντευξη είναι απότομο για τεχνικούς λόγους.

Η Βούλτεψη που μας αξίζει…

Η Ντάμα

Αν δεν υπήρχε η Σοφία Βούλτεψη θα έπρεπε να την εφεύρουμε, έτσι ώστε να μπορούμε να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, που ψηφίζουν τέτοιους πολιτικούς. Αν μπορούμε δηλαδή να τη χαρακτηρίσουμε έτσι. Διότι, ξέρω εγώ, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς «Βούλτεψη», είναι η πολιτική; Στο δικό μου μυαλό έρχεται έκτο, έβδομο…

*** Ενώ λοιπόν έχει αμολήσει τις μεγαλύτερες κοτσάνες στη Μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία της χώρας, ενώ η αλαζονεία της είναι τέτοια που ο Άδωνις Γεωργιάδης φαντάζει 5χρονο παιδί μπροστά της, ενώ έχει διασυρθεί δεκάδες φορές στα τηλεοπτικά πάνελ, καταφέρνει με κάποιον τρόπο να παίρνει εδώ και 20 χρόνια το «πράσινο» φως για να βγαίνει να μιλάει. Σε μεγάλη εκτίμηση έχουν τους τηλεθεατές εκεί, στο Μαξίμου.

*** Η κυρία Βούλτεψη που έχει διατελέσει για χρόνια δημοσιογράφος και πιθανότατα γνωρίζει καλά τι σημαίνει «διασταύρωση», είπε στον Χρήστο Γιαννούλη ότι δεν είπε ποτέ ότι το BBC ανήκει σε εμπόρους όπλων. Είχε το θράσος να διαψεύσει ότι δήλωσε κάτι τέτοιο, ενώ τη δήλωση την είχε παραχωρήσει στον Χρήστο Γιαννούλη, την εποχή που εργαζόταν ως δημοσιογράφος στην ΕΡΤ3 που είχε κλείσει ο Αντώνης Σαμαράς. «Μα σε μένα το είπατε», της είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκεί αυτή, το χαβά της. «Η προπαγάνδα και το ψέμα σας δεν έχει όρια», απάντησε. Gina Tzakστο X

*** Και επειδή όλοι ξέρουμε ότι σε οποιαδήποτε διχογνωμία στην οποία συμμετέχει η Σοφία Βούλτεψη, δίκιο έχει πάντα ο άλλος, το βίντεο τη διαψεύδει. Φυσικά η πρώην υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου είχε πει το 2013 ότι το BBC ελέγχεται από εμπόρους όπλων. «Στο BBC όλοι τους είναι αγορασμένοι από εμπόρους όπλων, έχω γράψει γι’ αυτό», δήλωνε τότε με παρρησία.

Και ξέρετε, ε; Αν το έχει γράψει η Σοφία Βούλτεψη, τέλος. Ισχύει. Δεν παίζει με αυτά η Σοφία Βούλτεψη. Τα κείμενά της αναλύονται λέξη λέξη στο Χάρβαρντ. koiniανστο X

*** Και ξέρετε κάτι, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν το είπε, ή δεν το είπε, όσο το θράσος της να επιχειρήσει να διαψεύσει τον άνθρωπο που της πήρε τη δήλωση. «Οι άνθρωποι είναι τρέλοι, τρελοί», φώναζε, ενώ ήξερε ότι μάλλον υπάρχει βίντεο. Αλλά πιστεύετε ότι η κ. Βούλτεψη, που είναι γνωστή μόνο για την ατάκα της για το «χαρτί υγείας», στεναχωρήθηκε που έγινε για άλλη μία φορά ρεζίλι; Ότι αντιλήφθηκε, ίσως, τον πολιτικό εξευτελισμό της; Kostas Anastopoulosστο X

*** Aναγνωρισμένο πτυχίο νομικής με έκπτωση 50%. Το σωστό βέβαια θα ήταν με έκπτωση 41%. Nefelimeg, αν δεν την ξέρετε, είχε πάρει μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τον γόνο. Πεν Νταλαούραστο X

www.documentonews.gr

Τα καρτέλ κάνουν τη δουλειά τους και η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα…

του Δημήτρη Χρήστου

Η κυβέρνηση αποφάσισε να φορολογήσει κατά 33% τα υπερκέρδη των δύο διυλιστηρίων. Το ερώτημα πώς και γιατί προέκυψαν αυτά τα υπερκέρδη, θεωρούν πως δεν τους αφορά και δεν χρειάζεται να μάθουμε. Δεν υπέπεσε στην αντίληψη τους ότι η Ελλάδα εδώ και καιρό είναι η ακριβότερη χώρα στην ΕΕ στα καύσιμα.
Κάνουν ότι δε βλέπουν την εκτεταμένη συγκρότηση καρτέλ σε όλη την αγορά χωρίς να λειτουργεί καμιά ανεξάρτητη αρχή για αθέμιτο ανταγωνισμό. Βρήκαν λοιπόν την ευκαιρία σε συνεννόηση με τους πανίσχυρους ιδιοκτήτες των δύο διυλιστηρίων για να πάρουν από το 33% των φόρων περίπου 300 εκατομμύρια που θα μοιραστούν εν καιρώ (!) στους χαμηλοσυνταξιούχους όπως είπαν.
Όμως η Ελλάδα είναι και η ακριβότερη χώρα στο ηλεκτρικό ρεύμα. Άλλο καρτέλ εδώ με την υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ που κουμαντάρουν γαλάζια γκόλντεν μπόι να συντονίσουν την κερδοσκοπία των εταιριών που συγκρότησαν οι πάροχοι. Έτσι ο ρυθμιστικός ρόλος της Δημόσιας ΔΕΗ πήγε περίπατο. Και στην πρόσφατη αύξηση κατά 70% των τιμολογίων ηλεκτρισμού, ξέρετε ποιος ήταν ο λόγος; Όπως είπε ο πρωθυπουργός, δεν φύσηξε και δεν γύριζαν οι ανεμογεννήτριες που παράγουν φτηνή ηλεκτρική ενέργεια! Στην υπόλοιπη Ευρώπη που οι τιμές έπεσαν θεαματικά, ο προδότης Αίολος είχε στήσει πάρτι με τους ανέμους. Και μετά έχουμε το σκληρό καρτέλ των τραπεζών.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που ανακοίνωσαν οι τέσσερις συστημικές τράπεζες (Εθνική Τράπεζα, Τράπεζα Πειραιώς, Eurobank και Alpha Bank), τα καθαρά τους κέρδη διαμορφώθηκαν στα 1,05 δισ. ευρώ το πρώτο τρίμηνο του 2024, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 33,5% σε σύγκριση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο. Οι διοικήσεις τους μάλιστα δεν απέκλεισαν το ενδεχόμενο προς τα πάνω αναθεώρησής τους! Θα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι τη διετία 2022-2023 τα πιστωτικά ιδρύματα έχουν καταγράψει αθροιστικά κέρδη 7,546 δισ. ευρώ, ενώ τα καθαρά έσοδα των συστημικών τραπεζών από τόκους ανέρχονται σε 13,5 δισ. ευρώ!
«Πυλώνας» για δεύτερη σερί χρονιά θα είναι τα καθαρά έσοδα από τόκους, τα οποία αποτελούν μεγάλο βάρος για τους πολίτες. Όπως δείχνουν τα αποτελέσματα του πρώτου τριμήνου, τα καθαρά έσοδα από τόκους διαμορφώθηκαν σε 2,12 δισ. ευρώ, ενισχυμένα κατά 15,6% σε ετήσια βάση, κάτι που αποτυπώνει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο την πολιτική των ελληνικών τραπεζών. Παράλληλα, και οι προμήθειες που επιβαρύνουν καταναλωτές και επαγγελματίες αποτελούν πηγή εσόδων για τις τράπεζες. Τα καθαρά έσοδα από προμήθειες ανήλθαν σε 477 εκατ. ευρώ, καταγράφοντας αύξηση τόσο σε τριμηνιαία όσο και σε ετήσια βάση, της τάξης του 6,5% και 26% αντίστοιχα.

Κλεπτοκρατία των καρτέλ χωρίς προηγούμενο
Και σαν να μην έφτανε η κυβερνητική αδιαφορία για το πλέον σκληρό καρτέλ της αγοράς, ο αντισυνταγματικός νόμος που από τα τέλη του 2019, αμνήστευε τα τραπεζικά στελέχη από κάθε ποινική ευθύνη για αδικήματα που είχαν ή πρόκειται (!) να διαπραχθούν άλλαξε, αλλά ο έλεγχος παρέμεινε εκτός ευθύνης της Δικαιοσύνης. Τώρα η ευθύνη για το αν επιτραπεί ανεξάρτητος έλεγχος, είναι στη διακριτική ευχέρεια του εξαρτημένου διοικητή της ΤτΕ.
Και οι συγκεκριμένες τράπεζες που σε μεγάλο βαθμό ελέγχονται από ξένα επενδυτικά σχήματα, ευγνωμονούσες για την προστασία που τους παρέχει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ποτέ δεν ενοχλούν τη ΝΔ για τα υπέρογκα δάνειά της που δεν εξυπηρετούνται! Όπως δεν ενοχλούν το ΠΑΣΟΚ και πολλούς υπερδανεισμένους υπουργούς και φίλους του Μαξίμου.
Στην Ελλάδα σήμερα δεν έχει απομείνει κανένα δημόσιο εργαλείο για να επιτελέσει τον ρυθμιστικό του ρόλο. Δεν υπάρχει η δημόσια ΔΕΗ, δεν υπάρχει πλέον δημόσια τράπεζα και ο κρατικός έλεγχος των ΕΛΠΕ υπονομεύτηκε από την περίοδο Σημίτη με την συγχώνευση ΕΛΠΕ – Πετρόλα, επιτρέποντας έτσι στον όμιλο Λάτση να αποκτήσει την πλειοψηφία. Τελικά στην πλέον αδύναμη σε κατά κεφαλή ΑΕΠ χώρα της ΕΕ, έχει στηθεί η μεγαλύτερη επιχείρηση κλεπτοκρατίας στην μεταπολίτευση.

Πηγή: slpress.gr

Julian Assange, ομολογία Ενοχής: Ήρωας ή προδότης της Ελευθερίας του Τύπου;

Η συμφωνία που υπέγραψε σημαίνει ότι για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία η συλλογή και η δημοσίευση πληροφοριών που η κυβέρνηση θεωρεί μυστική (θα) αντιμετωπίζεται με επιτυχία ως έγκλημα

από τον Charlie Savage*/New York Times

Η συμφωνία που σύναψε ο Julian Assange, ο ιδρυτής του WikiLeaks, με τους εισαγγελείς είναι κακή για τις ελευθερίες του αμερικανικού Τύπου. Αλλά οι συνέπειες της, αν γίνονταν διαφορετικά, θα μπορούσαν επίσης να είναι ακόμα χειρότερες.

Η συμφωνία, η οποία οριστικοποιήθηκε την Τετάρτη σε μια αίθουσα δικαστηρίου σε μια απομακρυσμένη αμερικανική κοινοπολιτεία στον Δυτικό Ειρηνικό, του άνοιξε το δρόμο για να απελευθερωθεί μετά από περισσότερα από πέντε χρόνια υπό βρετανική κράτηση, τα περισσότερα από τα οποία τα πέρασε πολεμώντας την έκδοση του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε αντάλλαγμα, ομολόγησε την ενοχή του για μια κατηγορία παραβίασης του αμερικανικού νόμου περί κατασκοπείας.
Το αποτέλεσμα δίνει ένα διφορούμενο τέλος σε ένα νομικό έπος που έχει θέσει σε κίνδυνο την ικανότητα των δημοσιογράφων να αναφέρουν στρατιωτικές, μυστικές ή διπλωματικές πληροφορίες που οι αξιωματούχοι θεωρούν μυστικές.
Όπως κατοχυρώνεται στην Πρώτη Τροποποίηση του αμερικανικού Συντάγματος, ο ρόλος του ελεύθερου Τύπου στο να φέρνει στο φως πληροφορίες πέρα ​​από αυτές που εγκρίνουν για δημοσίευση οι κυβερνώντες είναι μια θεμελιώδης αρχή της αμερικανικής αυτοδιοίκησης.
Ουσιαστικά, η συμφωνία σημαίνει ότι για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία, η συλλογή και η δημοσίευση πληροφοριών που η κυβέρνηση θεωρεί μυστική αντιμετωπίζεται με επιτυχία ως έγκλημα. Αυτό το νέο προηγούμενο θα στείλει ένα απειλητικό μήνυμα στους δημοσιογράφους που ασχολούνται με ζητήματα εθνικής ασφάλειας, οι οποίοι μπορεί πλέον να βλέπουν έναν μεγαλύτερο κίνδυνο δίωξης τους αν παραμείνουν μαχητικοί.
Ωστόσο, η εμβέλειά της συμφωνίας είναι περιορισμένη, αποφεύγοντας μια μεγαλύτερη απειλή: Επειδή ο Assange είπε ναι στη συμφωνία, δεν θα αμφισβητήσει ο ίδιος τη νομιμότητα της εφαρμογής του νόμου περί κατασκοπείας στις ενέργειές του. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, αποτρέπει τον κίνδυνο η υπόθεση να οδηγήσει σε μια οριστική απόφαση από το Ανώτατο Δικαστήριο που να ευλογεί τη στενή ερμηνεία των εισαγγελέων για τις ελευθερίες του Τύπου της Πρώτης Τροποποίησης.
«Βασικά ομολόγησε ένοχος για θέματα που οι δημοσιογράφοι κάνουν συνεχώς και πρέπει να κάνουν», δήλωσε ο Jameel Jaffer, εκτελεστικός διευθυντής του Ινστιτούτου Knight First Amendment στο Πανεπιστήμιο Columbia. «Θα ρίξει μια σκιά στην ελευθερία του Τύπου -αλλά όχι την ίδια σκιά που θα είχε ρίξει μια δικαστική γνώμη που να θεωρεί ότι αυτή η δραστηριότητα είναι εγκληματική και απροστάτευτη από την Πρώτη Τροποποίηση».
Εν ολίγοις, πρόσθεσε, το αποτέλεσμα είναι περίπλοκο από την άποψη της ελευθερίας του Τύπου και δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε ως «όλα κακά ή όλα καλά».
Η εγγύτητα της υπόθεσης με την Πρώτη Τροποποίηση του αμερικανικού Συντάγματος έχει συχνά θολώσει υπό τις έντονες συζητήσεις σχετικά με το αν ο Assange θεωρείται δημοσιογράφος –και από την υπολειπόμενη οργή των Δημοκρατικών για τη δημοσίευση των emails που κλάπηκαν από το κόμμα τους κατά τις προεδρικές εκλογές του 2016.
Ο Assange προχώρησε στη δημοσιοποίηση αυτών των μηνυμάτων, που έλαβαν Ρώσοι χάκερ, για να βλάψουν τη Hilary Clinton, την υποψήφια των Δημοκρατικών, διαταράσσοντας το εθνικό συνέδριο του κόμματος και στη συνέχεια μοιράζοντας σταθερά κομμάτια τους στην τελική ευθεία της εκστρατείας.
Αλλά για τους σκοπούς της ελευθερίας του Τύπου, αυτό που έχει σημασία δεν είναι ποιος λογίζεται ως δημοσιογράφος, αλλά αν οι δημοσιογραφικές δραστηριότητες —είτε εκτελούνται από δημοσιογράφο είτε οποιονδήποτε άλλον— μπορούν να αντιμετωπίζονται ως εγκλήματα. Και οι κατηγορίες εναντίον του Assange δεν αφορούν τις πιθανές μυστικές προσπάθειες της Μόσχας να βοηθήσει τον Donald J. Trump να κερδίσει τις εκλογές του 2016.
Αντίθετα, οι κατηγορίες επικεντρώνονταν στις προηγούμενες δημοσιεύσεις του, μέσω του Wikileaks, που του έδωσαν παγκόσμια φήμη και τον έκαναν ήρωα της αντιπολεμικής αριστεράς: Ένα βίντεο από ένα αμερικανικό ελικόπτερο που πυροβολεί ανθρώπους στη Βαγδάτη, συμπεριλαμβανομένου ενός φωτογράφου του Reuters, έγγραφα από αρχεία καταγραφής στρατιωτικών συμβάντων που τεκμηριώνουν τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, 250.000 διπλωματικά τηλεγραφήματα από πρεσβείες των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο και φακέλους για κρατούμενους στο Γκουαντάναμο.
Οι εγκληματικές πληροφορίες για τις οποίες ο Assange ομολόγησε την ενοχή του επικεντρώνονται σε μία κατηγορία για συνωμοσία όσον αφορά την παραβίαση του νόμου περί κατασκοπείας: Τα έγγραφα του δικαστηρίου αναφέρουν ότι η Chelsea Manning, αναλύτρια πληροφοριών του στρατού, και ο Assange συμφώνησαν ότι θα του έστελνε αρχεία εθνικής ασφάλειας, παρόλο που δεν είχε ο ίδιος άδεια ασφαλείας, και ότι στη συνέχεια θα τα «γνωστοποιούσε» σε άλλους που επίσης «δεν δικαιούνταν να τα λάβουν» —δηλαδή να τα δημοσιεύσει.
Η κατηγορία ενός κυβερνητικού αξιωματούχου που είχε άδεια ασφαλείας για διαρροή πληροφοριών εθνικής ασφάλειας για δημοσίευση ειδήσεων ήταν κάποτε εξαιρετικά σπάνια στις ΗΠΑ, αλλά τέτοιες διώξεις έχουν γίνει ρουτίνα τον 21ο αιώνα. Το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης άρχισε να πραγματοποιεί πιο τακτικά ελέγχους σε υποθέσεις διαρροής στη μέση της διακυβέρνησης Bush και συνέχισε σε αυτό το μοτίβο υπό διαδοχικές κυβερνήσεις.
Αν και κατηγορήθηκε μέσα στο σύστημα στρατιωτικής δικαιοσύνης, η Manning αποτέλεσε μέρος αυτού του κύματος, παραδέχτηκε την ενοχή της σε στρατοδικείο το 2013 και έλαβε ποινή φυλάκισης 35 ετών. Ο Barrack Obama μείωσε το μεγαλύτερο μέρος αυτής της ποινής τον Ιανουάριο του 2017. Συνολικά, ήταν υπό κράτηση για περίπου επτά χρόνια από τη στιγμή της σύλληψής της.
Αλλά η επιτυχής δίωξη ενός μη κυβερνητικού αξιωματούχου για τη δημοσίευση πληροφοριών εθνικής ασφάλειας δημόσιου ενδιαφέροντος που είχε λάβει κατά τη συνεργασία με μια δημοσιογραφικού τύπου πηγή είναι κάτι το διαφορετικό. Κανείς δεν είχε κατηγορηθεί ποτέ βάσει του νόμου περί κατασκοπείας για μια δημοσιογραφική πράξη, εν μέρει επειδή υπήρχε από καιρό μια ευρέως διαδεδομένη υπόθεση ότι η εφαρμογή αυτού του νόμου σε τέτοιες πράξεις θα ήταν αντισυνταγματική.
Η κατηγορία κατά του Assange, λοιπόν, ξεπέρασε τα όρια. Έδειξε ότι η καταστολή του 21ου αιώνα κατά των διαρροών θα μπορούσε να επεκταθεί και να συμπεριλάβει την ποινικοποίηση του ίδιου είδους των ενεργειών που έφεραν στο φως σημαντικές υποθέσεις μετά την 11η Σεπτεμβρίου όπως υποκλοπές και βασανιστήρια χωρίς ένταλμα, καθώς και καθημερινά ρεπορτάζ για στρατιωτικά, μυστικά ή διπλωματικά θέματα που βοήθησαν τους ανθρώπους να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο.
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης υπό τον Πρόεδρο George Bush έκανε ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αφού ένας αξιωματούχος του Πενταγώνου διέρρευσε απόρρητες πληροφορίες για το Ιράν σε δύο λομπίστες της AIPAC, μιας φιλοϊσραηλινής ομάδας. Εκτός από την κατηγορία κατά του αξιωματούχου, ο οποίος ομολόγησε την ενοχή του, οι εισαγγελείς το 2005 καταδίωξαν τους λομπίστες -παρόλο που δεν ήταν αξιωματούχοι και δεν είχαν άδειες ασφαλείας- για περαιτέρω διάδοση των μυστικών σε δημοσιογράφους.
Αλλά τελικά ένας δικαστής εξέδωσε σκεπτικιστικές αποφάσεις που υπέσκαπταν την υπόθεση και το Υπουργείο Δικαιοσύνης επί Obama την απέσυρε το 2009.

Τον επόμενο χρόνο, αφότου ο Assange άρχισε να δημοσιεύει τις διαρροές της Manning, οι αξιωματούχοι του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης εξέτασαν το αν θα μπορούσε να κατηγορηθεί για κάποιο είδος εγκλήματος. Αλλά δίστασαν στην προοπτική να δημιουργήσουν ένα προηγούμενο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον των κυρίαρχων ειδησεογραφικών πρακτορείων, όπως οι New York Times, που επίσης μερικές φορές συλλέγουν και δημοσιεύουν πληροφορίες που η κυβέρνηση κρίνει μυστικές.
Ωστόσο, το Υπουργείο Δικαιοσύνης υπό την κυβέρνηση Trump προχώρησε στην απαγγελία κατηγορίας κατά του Assange, υποβάλλοντας κρυφά μια μήνυση στα τέλη του 2017 και, αρκετούς μήνες αργότερα, απέκτησε ένα σφραγισμένο κατηγορητήριο από μια ομάδα ενόρκων. Η κίνηση εξασφάλισε ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να ζητήσει τη σύλληψή και την έκδοσή του εάν έφευγε ποτέ από την πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, όπου βρισκόταν κρυμμένος εδώ και χρόνια.
Το αρχικό κατηγορητήριο απέφευγε σε μεγάλο βαθμό ζητήματα ελευθερίας του Τύπου, ασκώντας μια στενή κατηγορία εναντίον του Assange, κατηγορώντας τον για συνωμοσία που σχετίζονταν με χακάρισμα. Αλλά το 2019, το Υπουργείο Δικαιοσύνης πρόσθεσε κατηγορίες για τον νόμο περί κατασκοπείας, ρισκάροντας τη μετατροπή της υπόθεσης σε μια σημαντική δοκιμασία της Πρώτης Τροποποίησης του αμερικανικού Συντάγματος.
Και το 2021, η κυβέρνηση Biden ανέλαβε καθήκοντα και συνέχισε να πιέζει προς τα εμπρός προσπαθώντας να εκδωθεί ο Assange για να αντιμετωπίσει ποινική δίκη για όλες αυτές τις κατηγορίες. Το Υπουργείο δικαιοσύνης της εποχής Biden διαπραγματεύτηκε επίσης τη συμφωνία για την επίλυση της υπόθεσης, αποσύροντας τις κατηγορίες που σχετίζονται με το hacking, αλλά κερδίζοντας μια καταδίκη για τον νόμο περί κατασκοπείας.
Αν και η συγκεκριμένη υπόθεση δεν είναι πιθανό να δώσει στο Ανώτατο Δικαστήριο την ευκαιρία να περιορίσει τις ελευθερίες του Τύπου της Πρώτης Τροποποίησης, η αμερικανική κυβέρνηση ουσιαστικά έκανε την όλη ιστορία παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο δημοσιογράφοι σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με παρόμοιες ποινικές δίωξεις, κάτι που τελικά θα τους κάνει να μην ασχοληθούν με ίσως πολύ πιο σοβαρές υποθέσεις.
Και αν η μελλοντική ελεύθερη ροή ειδησεογραφικών πληροφοριών προς το κοινό έχει πράγματι παρεμποδιστεί, βλάπτοντας το αμερικανικό σύστημα δημοκρατίας, η ευθύνη μοιράζεται μεταξύ των αξιωματούχων και των δύο διοικήσεων.
*Ο Charlie Savage γράφει για την εθνική ασφάλεια και τη δικαιοσύνη

kourdistoportocali.com