Mpelalis Reviews

Mpelalis Reviews

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2024

Μενέλαος Χαραλαμπίδης: Οι προεκτάσεις στο "σήμερα", του Δωσιλογισμού στην Ελλάδα της Κατοχής

Ο ιστορικός- ερευνητής και συγγραφέας, Μενέλαος Χαραλαμπίδης, μιλάει στον 98.4 με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του " Οι δωσίλογοι - Ένοπλη, πολιτική και οικονομική συνεργασία στα χρόνια της Κατοχής " σήμερα στις 19.30 στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου, αύριο την ίδια ώρα στο Ρέθυμνο και την Παρασκευή στην Έκθεση Βιβλίου στα Χανιά. Όπως σημειώνει , η συνεργασία με τον κατακτητή χαρακτήρισε την καθημερινότητα σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Πολιτικοί, στρατιωτικοί, επιχειρηματίες, δήμαρχοι, δικαστές, ιερείς, δημοσιογράφοι, συνεργάστηκαν στενά με τις αρχές κατοχής, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Η αρχικά διαφαινόμενη νίκη της Γερμανίας στον πόλεμο, ο αντικομμουνισμός, η απόκτηση γρήγορου και εύκολου πλούτου, η ιδεολογική ταύτιση με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία, η ανάγκη επιβίωσης, ήταν μερικοί από αυτούς.
Στην Ελλάδα, αν και έχουν περάσει 80 ολόκληρα χρόνια από το τέλος της κατοχής, το ζήτημα της συνεργασίας με τον κατακτητή εξακολουθεί να αποτελεί θέμα-ταμπού. Αυτό είναι αποτέλεσμα της πολιτικής λήθης που ακολούθησαν όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τις πολιτικές συνέπειες του πρωτόγνωρου, σε ένταση και έκταση, συλλογικού τραύματος που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η συνεργασία. Η συνεργασία με τον κατακτητή υπήρξε η αφετηρία του νέου διχασμού, ο οποίος, με τη συμβολή και άλλων παραγόντων, οδήγησε στις εμφύλιες συγκρούσεις της κατοχής, των Δεκεμβριανών και τελικά στον εμφύλιο πόλεμο της δεκαετίας του 1940.
Στο βιβλίο  , όπως επισημαίνεται, από επίσημο αρχειακό υλικό του Ελληνικού Κράτους, περιγρα΄φεται με λεπτομέρειες η πολιτική, οικονομική και ένοπλη συνεργασία με τον κατακτητή, όπως εκδηλώθηκε , ιδίως στον νομό Αττικής. Μέσα από τη μελέτη αρχείων που για πρώτη φορά δημοσιοποιούνται, περιγράφεται η δράση αυτών που συνεργάστηκαν, εξετάζονται οι λόγοι και οι μηχανισμοί ανάπτυξης του φαινομένου της συνεργασίας καθώς και οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που ευνόησαν την εμφάνισή τους.
Οι πολιτικές που ακολούθησαν οι τρεις ελληνικές κατοχικές κυβερνήσεις, ο ρόλος εμπόρων, βιομηχάνων, πολιτικών μηχανικών και άλλων στις οικονομικές συναλλαγές με τους κατακτητές, η δράση της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, των Ταγμάτων Ασφαλείας, των Ελλήνων πρακτόρων των Es-Es και άλλων, που συγκρότησαν το ένοπλο σκέλος της συνεργασίας, και η δικαστική τους αντιμετώπιση μετά το τέλος της κατοχής, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της μελέτης.

Από την «trash-tv», στην «trash-ζωή»


Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο έντονα στην trash-tv πρωταγωνιστούσαν το σεξ και το έγκλημα. Ο λαός πρέπει να μάθει να φοβάται ή να χασκογελά με το λούμπεν. Πρέπει να μάθει ότι είναι στόχος ζωής να είσαι λούμπεν.

του Θέμη Τζήμα

Η δεκαετία του ’90, ιδίως στο δεύτερο μισό της, μαζί με τον εκσυγχρονισμό και την ιδιωτική τηλεόραση μας προσέφερε απλόχερα την «trash-tv». Κοινωνικό περιθώριο, έγκλημα, άτομα με ψυχικές νόσους, φιλόδοξοι πολιτικοί-γελωτοποιοί της ακροδεξιάς (πολλοί εκ των οποίων σταδιοδρομούν σήμερα με τη ΝΔ ή και με δικά τους κόμματα), κάτι περίεργοι άνθρωποι που εμφανίζονταν ως κάποια εκδοχή δημοσιογράφου, δικηγόροι και λογής «αναλυτές», συζητήσεις χωρίς αρχή, μέση και τέλος, παρήλαυναν προς τέρψη του κοινού το οποίο είχε αποκτήσει μια αρένα γεμάτη λούμπεν, σπέρμα και αίμα. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο έντονα στην trash-tv πρωταγωνιστούσαν το σεξ και το έγκλημα. Ό,τι κάποτε προκαλούσε αποτροπιασμό έπρεπε να γίνει λόγος για χαχανητό.
Ήταν μια εποχή κατά την οποία η ριζοσπαστική φάση της μεταπολίτευσης έπρεπε να ενταφιαστεί οριστικώς. Η ανεξαρτησιακή και λαϊκή της διάσταση έδειχναν εκτός κλίματος τουλάχιστον στο πλαίσιο της «Δύσης» αλλά δεν μπορούσε ακόμα το σύστημα εξουσίας να τους επιτεθεί μετωπικώς. Ένα τμήμα της δουλειάς γινόταν μέσα από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και ένα εξίσου σημαντικό μέρος το διεκπεραίωνε η ιδιωτική τηλεόραση, τόσο με την trash εκδοχή της όσο και με την «ενημερωτική», έχοντας άξιους συμπαραστάτες διαφόρους εκδότες «lifestyle» εντύπων.
Ο συνδυασμός ήταν απλοϊκός και εξαιρετικώς εθιστικός: φόβος με το έγκλημα στην προμετωπίδα στο οποίο τότε τηλεοπτικώς πρωταγωνιστούσαν εγκλήματα αλλοδαπών και ως κατήγοροι διάφορα ακροδεξιά φυντάνια. Χλευασμός για ανθρώπους που ζούσαν στο κοινωνικό περιθώριο ή υπέφεραν από ψυχικές νόσους, προκειμένου το γενικό επίπεδο της λαϊκής κουλτούρας να κατακρημνιστεί, να χάσει την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη του, δηλαδή όλα όσα είχε κερδίσει με την αντίσταση και κατόπιν με τη μεγάλη πολιτιστική ανάταση της δεκαετίας του ‘60. Και φυσικά ως τρίτο σκέλος, η υπόσχεση για συμμετοχή στην απολύτως κακόγουστη «γκλαμουριά» της εν Ελλάδι κοινωνίας του θεάματος, στη θέση της πολιτισμικής ζωής του ‘60 αλλά και της ριζοσπαστικής λαϊκότητας της μεταπολιτευτικής περιόδου των δεκαετιών του ‘70 και του ‘80 (όπως και στη θέση της όχι τόσο καλλιεργημένης πλην όμως πρωτογενούς και γνήσιας λαϊκότητας των προαναφερθεισών δεκαετιών). Το ελληνικό γκλάμουρ του δεύτερου μισού του ‘90 και της πρώτης δεκαετίας του 2000 δεν είναι το κατεξοχήν πεδίο δράσης των ανθρώπων του «σκυλάδικου» ασχέτως αν πολλοί σταδιοδρόμησαν και στο ένα και στο άλλο: είναι το προνομιακό πεδίο των ψωνισμένων image-makers και των λοιπών γελωτοποιών του ευρύτερου συμπλέγματος του συστήματος εξουσίας.
Τα μυαλά των ανθρώπων γέμιζαν με σκουπίδια, εν αναμονή (όπως αποδείχθηκε) του τσουνάμι που θα έφερναν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λίγα χρόνια αργότερα. Αυτή η συνθήκη απέδειξε πόσο διαβρωτική και επομένως αποτελεσματική είναι η επίδραση του λούμπεν: καταστάσεις οι οποίες κάποτε θεωρούνταν αδιανόητες ή (δικαίως) ντροπιαστικές, «κανονικοποιήθηκαν» αρχικώς ως θέαμα και κατόπιν ως τρόπος ζωής. Η trash-tv ήταν εξόχως αποτελεσματική αλλά είχε ένα πρόβλημα: ανήκε (οριακώς) ακόμα στην «binary» εποχή: η τηλεόραση από εδώ, η πραγματικότητα των πολλών από την άλλη. Η νέα εποχή έπρεπε να είναι πιο «συμπεριληπτική», non- binary: η trash-tv και πλέον εδώ και καιρό τα «trash-social media» δεν πρέπει να έχουν όρια ικανά να τα διαχωρίζουν από την πραγματική ζωή. Δεν πρέπει απλώς να παρακολουθούμε ένα λούμπεν σόου, πρέπει να είμαστε το σόου και το λούμπεν. Εξ ου και ενώ παλιά το σύστημα εξουσίας έκρυβε ότι ο πυρήνας, το καθ’ εαυτό σύστημα εξουσίας ήταν μια λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, εδώ και καιρό το υπερπροβάλλει, τόσο σε ό,τι αφορά τον πυρήνα της εξουσίας, όσο και σε ό,τι τα προσαρτημένα σε αυτόν τον πυρήνα στρώματα. Ο λαός πρέπει όχι μόνο να μάθει να φοβάται ή να χασκογελά με το λούμπεν, πρέπει να μάθει ότι είναι ωραία, ότι είναι στόχος ζωής να είσαι λούμπεν. Εξ ου και οι ολιγάρχες δε χρηματοδοτούν μόνο την κοινωνία του θεάματος αλλά γίνονται οι ίδιοι μέρος της κοινωνίας του θεάματος.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο και εκτός αυτής της επιχείρησης «καλλωπισμού» της trash-ζωής ότι πλέον δεν πρωταγωνιστούν στον ρόλο δημόσιου κατήγορου μόνο ακροδεξιοί αλλά και δήθεν προοδευτικοί και για την ακρίβεια «δικαιωματικοί». Τις ακροδεξιές κραυγές για αστυνομία παντού και φυλακή για όλους, τις έχει ενσωματώσει και τις αναπαράγει ο δικαιωματισμός. Περικυκλωμένη από παντού η λαϊκή συνείδηση πρέπει να πολτοποιηθεί να καταστεί σε μαζική κλίμακα ασήμαντη. Πώς να επιβιώσει αλλιώς το σύστημα εξουσίας, με 15 χρόνια συνεχιζόμενης κρίσης και εν μέσω σπονδυλωτού παγκοσμίου πολέμου; 
Αν λοιπόν για κάποιο λόγο αξίζει να δει κανείς το πώς όχι μόνο προβλήθηκε αλλά και θεσμικώς εξελίχθηκε τις προηγούμενες μέρες η διαβόητη πια υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας είναι για να μελετήσει όλο αυτό το γαϊτανάκι (ή τσίρκο) πνευματικής εξαχρείωσης το οποίο λαμβάνει χώρα σχεδόν με κάθε ποινική υπόθεση η οποία μπορεί να  διεγείρει το φιλοθεάμον κοινό. Εν μέσω εμπλοκής του Ελληνισμού στην ισραηλινή γενοκτονία, απειλής πυρηνικού πολέμου, υπόθεσης υιού Μπαλτάκου δηλαδή δολοφονιών ανθρώπων στα σύνορα, εξωφρενικής ακρίβειας στην εγχώρια αγορά, κατάρρευσης του ΕΣΥ και τόσων άλλων ων ουκ έστιν αριθμός, ένας ολόκληρος λαός παρακολουθεί μια ποινική υπόθεση επειδή υποτίθεται ότι είναι «επώνυμοι» οι εμπλεκόμενοι, άλλη μια δικογραφία κυκλοφορεί σε φέιγ-βολάν, η trash-tv δικάζει και δικάζεται στα trash social media, η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα νομοθετήσει κατ’ εντολή των πρωινάδικων και σαν κερασάκι στην τούρτα παρεμβαίνει δύο και τρεις φορές ο Άρειος Πάγος (οι ίδιοι πάνω-κάτω «λειτουργοί της δικαιοσύνης» οι οποίοι για τα Τέμπη παρέπεμπαν τους γονείς στην προσευχή και για την ελληνική συμμετοχή στη γενοκτονία του Ισραήλ έχουν ξεχάσει τις υποχρεώσεις της χώρας έναντι του διεθνούς δικαίου). Ταυτοχρόνως, ένας πρόεδρος κόμματος και ένας δικηγόρος εμπλέκονται ομού με τον Άρειο Πάγο σε μια διαδικτυακή και νομική αντιπαράθεση. 
Κάθε όριο, κάθε μέτρο και κάθε στεγανό μεταξύ trash-tv και πραγματικής ζωής, επιμέρους και γενικού, καφρίλας και παρανομίας, θεσμικής λειτουργίας και επιμέρους παρέμβασης αναιρείται. Όσο πιο ανυπόφορες γίνονται οι συνθήκες ζωής, τόσο πιο πολύ πρέπει ο λαός να εθιστεί σε συνθήκες trash-ζωής. Πρόκειται κατά κάποιο τρόπο για μια συνωμοσία τόσο εξωφρενική που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή ως τέτοια. Για μια συνομωσία θαψίματός μας σε μια γιγάντια χωματερή.
Πηγή: kosmodromio.gr

Φόροι: Σχεδόν τις μισές ημέρες του χρόνου δουλεύουμε για το κράτος


Γιώργος Αλεξάκης

Η 25η Ιουνίου είμαι η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας για το 2024, σύμφωνα με τη δέκατη συνεχόμενη έρευνα που το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦίΜ) διενεργεί και φέτος. Σύμφωνα με αυτή, σχεδόν τις μισές ημέρες του χρόνου προβλέπεται να εργαστούμε το 2024 μόνο για να πληρώσουμε φόρους και εισφορές στο κράτος, βελτίωση πάντως 3 ημερών σε σχέση με το 2023 και 9 ημερών σε σχέση με το 2022.
Με βάση το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών, η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας είναι εκείνη που οι Έλληνες φορολογούμενοι θα απελευθερώνονταν από το βάρος των φόρων, αν με τα χρήματα που κέρδιζαν από την εργασία τους έπρεπε, πριν καλύψουν τις δικές τους ανάγκες, να αποπληρώσουν πρώτα τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος.

Τα βασικά σημεία
  • Η 25η Ιουνίου είναι η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας για το 2024 σύμφωνα με τις προβλέψεις της κυβέρνησης για τα έσοδα από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Φέτος θα εργαστούμε για το κράτος 175 από τις 365 μέρες του έτους, 3 ημέρες λιγότερο απ’ ότι το 2023.
  • Οι 175 ημέρες εργασίας για το κράτος που προβλέπονται για το 2024 είναι η χαμηλότερη φορολογική επιβάρυνση των τελευταίων 10 ετών.
  • Από το 2019 μέχρι τις προβλέψεις για το 2024, η φορολογική επιβάρυνση έχει μειωθεί κατά 6 ημέρες, από τις 181 στις 175 ημέρες.
  • Αν συνυπολογιστεί το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης για το 2024, το οποίο αντιπροσωπεύει μελλοντικούς φόρους, τότε η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας για το 2024 έρχεται 5 ημέρες αργότερα, την 30η Ιουνίου.
  • Σύμφωνα με τα απολογιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2023 εργαστήκαμε για το κράτος 178 ημέρες (ΗΦΕ: 28 Ιουνίου), ενώ αν συνυπολογιστεί το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης, τότε η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας για το 2023 ήρθε 7 ημέρες αργότερα, την 5η Ιουλίου.
  • Ανάμεσα στα 27 κράτη μέλη της ΕΕ, η Ελλάδα έχει την 11η μικρότερη φορολογική επιβάρυνση (συνυπολογίζοντας τα ελλείμματα), βελτιώνοντας την επίδοσή της κατά 10 θέσεις σε σχέση με το 2022, όταν βρισκόταν στην 21η θέση.
  • Πόσο πιάνουν τόπο οι φόροι μας: Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ η ικανοποίηση των Ελλήνων πολιτών (2023) από το σύστημα υγείας είναι η μικρότερη ανάμεσα στα 21 κράτη μέλη της ΕΕ για τα οποία υπάρχουν στοιχεία, ενώ αντίστοιχα, στην ικανοποίηση των πολιτών από το εκπαιδευτικό σύστημα και το δικαστικό σύστημα η χώρα βρίσκεται στην 16η και την 17η θέση αντίστοιχα.
Σχολιάζοντας τα φετινά αποτελέσματα, ο Γενικός Διευθυντής του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών, Νίκος Ρώμπαπας, δήλωσε:
«Η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης που καταγράφεται τα τελευταία χρόνια στην Ημερά Φορολογικής Ελευθερίας είναι μια θετική εξέλιξη πρώτα απ’ όλα για τους πολίτες και τα νοικοκυριά που αντιμετωπίζουν το κύμα της ακρίβειας. Η φορολογική αυτή ελάφρυνση, που αποτελεί και βασικό άξονα των προτάσεων που κατέθεσαν οι ειδικοί εμπειρογνώμονες στο πλαίσιο της Αξιολόγησης της Οικονομικής Ελευθερίας της χώρας μας, αναμένεται να βελτιώσει τη θέση της Ελλάδας και στον Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας και να ενισχύσει περαιτέρω τις νέες επενδύσεις, την απασχόληση και την ευημερία.
Σε κάθε περίπτωση, η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης, αλλά και η περαιτέρω αναπροσαρμογή του φορολογικού συστήματος στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης απλότητας, ουδετερότητας και σταθερότητας πρέπει να συνεχιστεί. Ένα ανεκτό, απλό, ουδέτερο και σταθερό φορολογικό σύστημα είναι προϋπόθεση για τη δυναμική ανάπτυξη της χώρας, την πραγματική ενίσχυση των εισοδημάτων των νοικοκυριών αλλά και τη βιώσιμη ενίσχυση των κρατικών εσόδων».

Οι έμμεσοι φόροι
Ενδιαφέρον έχει, επίσης, το πώς καταγράφει η μελέτη την επιβάρυνση των πολιτών από φόρους και δη από έμμεσους που είναι και οι πλέον άδικοι. Πάντως, οι φόροι κεφαλαίου που επιβαρύνουν τους έχοντες είναι περιορισμένοι.
Όπως αναφέρεται, σύμφωνα τις προβλέψεις του Προγράμματος Σταθερότητας 2024 που κατέθεσε η κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Απρίλιο του 2024, τα συνολικά έσοδα από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές το 2023 αναμένεται να ανέλθουν κοντά στα €95 δισ., τα οποία κατανέμονται ως εξής:
  • €38,2 δισ. από έμμεσους φόρους (το 40,2% των συνολικών εσόδων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές),
  • €22,9 δισ. από άμεσους φόρους (το 24,1% των συνολικών εσόδων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές),
  • €33,6 δισ. από ασφαλιστικές εισφορές (το 35,4% των συνολικών εσόδων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές), και
  • €225 εκ. από φόρους επί του κεφαλαίου (το 0,2% των συνολικών εσόδων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές).
Το Καθαρό Εθνικό Εισόδημα για το 2024 προβλέπεται να ανέλθει στα €199,1 δισ. Από τη διαίρεση των κρατικών εσόδων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές με το προβλεπόμενο Καθαρό Εθνικό Εισόδημα, προκύπτει ότι οι Έλληνες και Ελληνίδες το 2024 θα εργαστούν 175 ημέρες για το κράτος.
Η φορολογική επιβάρυνση σε Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση
Σύμφωνα επίσης με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η φορολογική επιβάρυνση στην Ελλάδα μειώνεται και η θέση της χώρας ανάμεσα στα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης βελτιώνεται.
Τα συγκριτικά στοιχεία της AMECO (μακροοικονομική βάση δεδομένων της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών και Χρηματοδοτικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) για τη φορολογική επιβάρυνση και το έλλειμμα,, επιβεβαιώνουν πως τα τελευταία δύο χρόνια η κατάταξη της Ελλάδας καταγράφει εντυπωσιακή βελτίωση – αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για το 2024.
Χάρη στη βελτίωση αυτή, τα τελευταία δύο χρόνια η φορολογική επιβάρυνση στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 15 ημέρες, και ενώ το 2022 βρισκόταν πολύ κοντά στον μέσο όρο των χωρών της ΕΕ (-4 ημέρες), το 2024 η απόσταση αυτή προβλέπεται ότι θα αυξηθεί σημαντικά (-19 ημέρες).

Πιάνουν τόπο οι φόροι μας;
Πάντως, όπως σημειώνει η Μελέτη, οι Έλληνες είναι από τους πιο δυσαρεστημένους στην ΕΕ ως προς την ποιότητα των παρεχόμενων κρατικών υπηρεσιών, παρά τις βελτιώσεις.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, τα οποία δημοσιεύθηκαν το 2023, η ικανοποίηση των Ελλήνων πολιτών από τις δημόσιες υπηρεσίες είναι από τις χαμηλότερες ανάμεσα στις 21 χώρες της ΕΕ που περιλαμβάνονται στις μετρήσεις.
Πιο συγκεκριμένα, οι Έλληνες πολίτες είχαν το χαμηλότερο μεταξύ των Ευρωπαίων ποσοστό ικανοποίησης από το Σύστημα Υγείας, ενώ στην ικανοποίησή τους από το Εκπαιδευτικό Σύστημα και το Δικαστικό Σύστημα βρίσκονται στην 16η και την 17η θέση αντίστοιχα
Σημειώνεται ότι το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών είναι ένας ανεξάρτητος, μη κερδοσκοπικός οργανισμός και το έργο του περιλαμβάνει ερευνητικά προγράμματα, εκδόσεις και εκδηλώσεις που έχουν ως επίκεντρο την αύξηση της ατομικής ελευθερίας για κάθε πολίτη.
Πηγή: news247.gr

Ο Γιώργος Αλεξάκης κατάγεται από την Κρήτη. Είναι δημοσιογράφος μέλος της ΕΣΗΕΑ κι έχει θητεύσει στο πολιτικό και οικονομικό κι επιχειρηματικό ρεπορτάζ, με συνεργασίες σε ένα ευρύ φάσμα μέσων, ηλεκτρονικών και έντυπων. Έχει σπουδάσει Ιστορία και Αρχαιολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στην οικονομική ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (School of Slavonic East European Studies - School of Oriental African Studies). Μιλά Αγγλικά και Γαλλικά.

Οι μυλωνούδες της κεντροαριστεράς


Κώστας Βαξεβάνης

Και εγένετο φως. Το οποίο φως είδαν διάφορες προσωπικότητες της κεντροαριστεράς και µπήκαν για να δηλώσουν πρόθυµοι για την ενότητά της, αλλά κυρίως για την ηγεσία της. Λίγες ώρες αφότου ο πίνακας έγραψε Μητσοτάκης-κατηφόρα-28% βρέθηκαν οι εθελοντές για να ανέβουν την ανηφόρα της επικράτησης των προοδευτικών απόψεων.
Η φιλοδοξία δεν είναι αµαρτία, αντιθέτως είναι σοβαρό κίνητρο στην πολιτική. Αρκεί να έχεις κάτι να κινήσεις. Ο καθένας µπορεί να ελπίζει, να φαντασιώνεται, ακόµη και να ερεθίζεται µε το αφροδισιακό της εξουσίας. Μόνο που δεν σηµαίνει ότι η προσωπική του διέγερση είναι το στοιχείο που λείπει από την πολιτική.
Στην πιο πρόσφατη δήλωση ενδιαφέροντος το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ∆ιονύσης Τεµπονέρας άφησε ανοιχτό το ενδεχόµενο υποψηφιότητας για την ηγεσία του ενιαίου κεντροαριστερού φορέα. Φορέας τέτοιος δεν υπάρχει, είναι άγνωστο αν θα υπάρξει καν, αλλά οι µνηστήρες δεν λείπουν. Φυσικά ο Στέφανος Κασσελάκης δήλωσε κι αυτός παρών στο ενδεχόµενο της αρχηγίας και φαντάζοµαι πολλοί άλλοι θα εµφανιστούν οσονούπω.
Στη συζήτηση για την κεντροαριστερά και τα παράγωγά της πρέπει να προσθέσουµε και το ολόγραµµα του Αλέξη Τσίπρα. ∆εν πρόκειται για τον ίδιο τον ιστορικό ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για την εικονική εικόνα του που περιφέρουν διάφοροι καλοπροαίρετοι και κακοπροαίρετοι εν είδει Επιταφίου. Αλλοι επικαλούνται την ιερότητά της και άλλοι τον ενταφιασµό. Ενα είδος «κύκλων Τσίπρα» διαρρέει, µεταφράζει, παραφράζει τις διαθέσεις του. Προφανώς κάποιοι είτε βιάζονται να τον µετατρέψουν σε ένα είδος Καραµανλή της Ραφήνας για να επωφελούνται από τον ρόλο του ενδιάµεσου, είτε θέλουν να τον µειώσουν προσδίδοντάς του µάχη χαρακωµάτων, παρασκηνίου και συνωµοσίας. Καλό θα ήταν να τον αφήσουν έξω από τα σχέδια επί χάρτου, ειδικά αν θεωρούν ότι του αξίζει ο ιστορικός ρόλος και όχι αυτός του πασπαρτού που ψάχνει να ανοίξει πόρτα της πολιτικής. Αν o Τσίπρας επιλέξει να ανοίξει κάποια πόρτα στο µέλλον, έχει την εµπειρία για να το κάνει, δεν χρειάζεται να κάνει διάρρηξη ή ριφιφί.
Στην άλλη όχθη του κεντροαριστερού προβληµατισµού, στο ΠΑΣΟΚ, ο Νίκος Ανδρουλάκης εισπράττει όσα ήταν αναµενόµενα. ∆ιατηρώντας ύφος, πορεία και αλαζονεία Καίσαρα, εισπράττει τα του Καίσαρος, αν και ήταν απλός λεγεωνάριος της κοµµατικής γραφειοκρατίας. ∆ιαγκωνίζονται ποιος θα τον εκπαραθυρώσει, µε διαφορετική αφετηρία ο καθένας αλλά µε το ίδιο συµπέρασµα: «Ο τύπος κάνει µόνο ζηµιά ατενίζοντας µε θαυµασµό τον ίσκιο του ως µπόι».
Είναι πραγµατικά εντυπωσιακή η πληθώρα υποψηφίων για να παίξουν τον ρόλο του Βρούτου στον Ανδρουλάκη. Είναι τόσο πολλοί που µετά το πετσόκοµµα θα είναι δύσκολο να ανιχνευτεί κόµµα µε συνοχή.
Με φόντο τη σφαγή Ανδρουλάκη, ή ίσως για να επιτευχθεί, διαµορφώνεται ένα πλαίσιο απαιτήσεων για τη δηµιουργία της ενιαίας κεντροαριστεράς. Μπροστά σε αυτή την απαίτηση ο Ανδρουλάκης µοιάζει ακόµη πιο αδύναµος. Εχει στηρίξει την ύπαρξή του στο «αυτόνοµο ΠΑΣΟΚ» το οποίο κινούν οι κοµµατικές οµάδες που έκαναν πρόεδρο και τον ίδιο. ∆ηµιούργησε την προσδοκία του δεύτερου κόµµατος εξασφαλίζοντας κάποια συσπείρωση, αλλά ταυτόχρονα ανέβασε τόσο τον πήχη που πέρασε από κάτω. Ετσι τώρα είναι ο αποτυχηµένος και επιπλέον ύποπτος για την υποτονικότητά του απέναντι στον Μητσοτάκη. Οσο ο χώρος του ΠΑΣΟΚ ανοίγει προς µια προοπτική ενιαίας κεντροαριστεράς τόσο ο Ανδρουλάκης θα είναι βαρίδι.
Απέναντι στην γκρίζα εικόνα του Ανδρουλάκη ο δήµαρχος της Αθήνας Χάρης ∆ούκας µοιάζει µε ουράνιο τόξο. Ο ∆ούκας δεν κρύβει –µέσω κύκλων έστω– τη διάθεσή του να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ και µάλιστα µπροστά σε µια προοπτική κοινής δράσης της κεντροαριστεράς. Αλλωστε νίκησε τον Κώστα Μπακογιάννη οικοδοµώντας συµµαχίες και µπορεί να αρθρώσει πολιτικό λόγο χωρίς να θυµίζει κοµµατικό πιγκουίνο που έγινε από σπόντα πρόεδρος ή γραµµατέας.
Τα φώτα φαίνεται να στρέφονται στον Χάρη ∆ούκα, αλλά ταυτόχρονα αποκαλύπτουν και αδυναµίες. Σε µια συνάντησή του µε τον εκδότη Νίκο Χατζηνικολάου ο δήµαρχος της Αθήνας προσήλθε µε τον Χρήστο Πρωτόπαπα, επιβεβαιώνοντας τις φήµες που τον ήθελαν σύµβουλό του. Ο Πρωτόπαπας υπήρξε ευέλικτος πολιτικά, υπηρετώντας κατά καιρούς τον Κώστα Σηµίτη, τη Φώφη Γεννηµατά, ακόµη και τον Νίκο Ανδρουλάκη, προτού γίνει ο πολιτικός σαµαρίτης του ∆ούκα. Αν ήθελε ο Χάρης ∆ούκας να αποδείξει ότι όσοι πιστεύουν σε αυτόν και την εναλλακτική του πρόταση κάνουν λάθος, τότε θα µπορούσε να προσλάβει ως σύµβουλο και το σύµβολο του κοµµατικού καθεστωτισµού, τον Γιάννη Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ. Γιατί όχι και τον Θόδωρο Τσουκάτο ή τον Γιάννο Παπαντωνίου.
Σε κάθε περίπτωση η κινητικότητα που εµφανίζεται γύρω από την κεντροαριστερά µοιάζει περισσότερο µε µια τεχνητή κατάσταση γύρω από την οποία επιχειρούνται ξεκαθαρίσµατα λογαριασµών παρά προοδευτική ανησυχία. Οπως έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης, ζεύουν το κάρο πριν από τα άλογα. Επιλέγουν ή πιθανολογούν τους συνδυασµούς και τις συγκολλήσεις που θα επιτρέψουν την πολιτική επιβίωση προσώπων και µετά θα δηµιουργήσουν κοινούς πολιτικούς στόχους.
Η συγκεκριµένη τακτική δεν µπορεί να έχει αποτέλεσµα. Αντιθέτως δηµιουργεί πρόβληµα εµπιστοσύνης. Η ανακύκλωση προσώπων, µετακλητών, επαγγελµατιών της µετάφρασης της λαϊκής θέλησης, του φθαρµένου υλικού µε το οποίο δοµήθηκαν οι ήττες, δηλώνει στον κόσµο πως δεν υπάρχει κανένα µέλλον. Οι συζητήσεις γύρω από καρέκλες και τίτλους δεν δηµιουργούν το τραπέζι του δηµιουργικού διαλόγου.
Υπάρχουν δύο τρόποι να δηµιουργηθεί η πολιτική κατάσταση που θα φέρει την προοδευτική συµµαχία.
Ο πρώτος είναι να ανοίξει διάλογος που θα αφορά θέσεις, κοινές δράσεις και προβληµατισµούς. Στον διάλογο αυτό δεν έχει θέση η συζήτηση για πρόσωπα και ηγεµονικές θέσεις. ∆εν είναι λύση να εκφυλιστεί η αγωνία του κόσµου της προόδου σε συζητήσεις για συνιστώσες, ποσοστώσεις και εκπτώσεις. Αυτά έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ, από τον ΣΥΡΙΖΑ και Μπιστ-όλιασαν κάθε ελπίδα.
Ο δεύτερος τρόπος είναι να υπάρξει η προσωπικότητα που θα υπερβεί τους στενούς όρους και τους χώρους, εµπνέοντας µε το εκτόπισµά της και θέτοντας τον στόχο γύρω από τον οποίο πολλοί θα θέλουν να συστρατευτούν.
Η συστράτευση τότε θα είναι πραγµατική, δεν θα µισθοδοτείται από κοµµατικά γραφεία που παράγουν σωτηρία κατά παραγγελία και θα µπορεί να εµπνεύσει.
Κανένας από τους δύο τρόπους δεν έχει διαφανεί. Το πρόσωπο δεν µπορεί να κατασκευαστεί. Το κακό είναι ότι και ο διάλογος δεν έχει τα στοιχεία που θα πετύχουν να ταρακουνήσουν τον κόσµο. Το αποτέλεσµα είναι να βάζει η κάθε µυλωνού της κεντροαριστεράς τον άντρα της µε τους πραµατευτάδες και να ονειρεύεται ηγεσίες.
Το παράδειγµα του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος έπεσε µε αλεξίπτωτο σε έναν κοµµατικό µηχανισµό και τον κατέκτησε, ανοίγει την όρεξη σε πολλούς που τις φαντασιώνονται. Το φαινόµενο Κασσελάκης όµως έχει και άλλη ανάγνωση. Επεσε από την Ακρόπολη στο χάος των κοµµατικών αντεγκλήσεων και στάθηκε όρθιος. ∆εν είναι τυχαίο και δεν σχετίζεται απαραίτητα µε τις ικανότητές του. ∆είχνει ότι ο κόσµος έχει σιχαθεί τις ίντριγκες, την καµαρίλα και την κοµµατική γραφειοκρατία και αναζητά κάπου να ακουµπήσει. Οχι να κρεµάσει τα παπούτσια του.

Τρίτη 25 Ιουνίου 2024

Δημήτρης Γάκης: Θέμα χρόνου οι διώξεις των ακαταδίωκτων

Η εθνική βλάβη...


Γιώργος Σταματόπουλος

Ψηφίζει δεν ψηφίζει κανείς, ο καιρός περνάει. Η «δημοκρατία» παραμένει η ίδια, κομμένη και ραμμένη στις «ελίτ» της δύσμοιρης χώρας-προτεκτοράτου... Ολα αυτά ερήμην των ψηφοφόρων: και εκείνων που ψηφίζουν πιστεύοντας ότι ασκούν το ύψιστο δημοκρατικό τους δικαίωμα [και καθήκον] αλλά και όσων απέχουν από τις εκλογές γνωρίζοντας (;) ότι η όλη διαδικασία είναι μια πλάνη, πασπαλισμένη με μπόλικες δημοκρατικές πομφόλυγες. Αλλοτε ο λαός εμφανίζεται μισόσοφος (εκ του μισώ) και άλλοτε μισότρελος (εκ του μισός) –άντε να βγει άκρη· αλλά ουδείς φαίνεται να ενδιαφέρεται τι διάβολο –τι στο καλό– υπάρχει στην άλλη άκρη ή ποια θα έπρεπε να είναι. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή... λοιπά.
Το αποθαρρυντικό είναι ότι αρκετοί είναι εκείνοι που βλέπουν την εθνική βλάβη, σχεδόν ουδείς όμως τολμά να την εκθέσει στα μάτια μας μπας και κουνηθεί τίποτα στην α ρ γ ή, ταχύτατη εντούτοις, ατμόσφαιρα της επικοινωνίας αλλά και της κατανόησης όσων συμβαίνουν πάλι ερήμην όλων μας. Μέρος της εθνικής βλάβης είναι η τηλεόραση και η πραγματικότητα που διαμορφώνει, σαγηνεύοντας δε όσους νομίζουν ότι αντιστέκονται στην ομοιοστασία και ομοιομορφία τις οποίες αυτή κατασκευάζει, αδιαφορώντας για το γούστο και την κουλτούρα, τον πολιτισμό, την Ιστορία και τα σχετικά, που ανυψώνουν έναν λαό. Η τηλεόραση φτιάχνει λαούς, λαούς όμως χωρίς σκέψη, χωρίς προβληματισμό, χωρίς αισθητική, ό,τι και να σημαίνουν όλα τούτα. Μέλημα άρα των πολιτικών κομμάτων θα ήταν να φτιάξουν τον λαό, αφού πρώτα κατανοήσουν τον ρόλο τους σε μια δημοκρατική πολιτεία, κάτι, όμως, που φαντάζει αδύνατο.
Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στις πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης –και θα φρίξει. Ουρλιάζουν και ωρύονται οι εκπομπάρχες για τους κακοποιητές, για όσους διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα, σκίζουν τα ρούχα τους, φωνασκούν [χωρίς να διαφαίνεται κάποιο υπόβαθρο στη σκεψούλα τους]. Ποιος θα τους ενημερώσει πόσο οι ίδιοι είναι κακοποιητές; Κακοποιούν επάνω στο σώμα της ελληνικής γλώσσας, στην πολιτική, στο σώμα της χώρας δηλαδή –και οι τάχα μου αριστεροί πάνε και «συνομιλούν» μαζί τους διότι, σου λένε, εκεί παίζεται το παιγνίδι. [Το παιγνίδι!]. Εντάξει. Ο καταναλωτισμός δεν έχει διαβρώσει μόνο τον συντηρητικό κόσμο. Και αν κάποιος πει σε αυτούς τους «πρωινατζήδες» και «πρωινατζούδες» ότι αυτοί οι ίδιοι είναι από τους βασικούς υπεύθυνους για την εξάπλωση της εθνικής βλάβης, βγάζουν αφρούς από το στόμα τους, οι καημένοι.
Και (σε αντιδιαστολή με τις ιδεολογίες): Πιστεύει δεν πιστεύει κανείς, ο καιρός περνάει, η δημοκρατία παραμένει η ίδια. Η εκκλησία συμβάλλει σε μέγιστο βαθμό στην ενδυνάμωση και εγκαθίδρυση της εθνικής βλάβης. Αισιόδοξοι και απαισιόδοξοι αρπάζονται και κακολογούνται, ίσως και κακοποιούνται αλλήλοις -αλλά τι να κάνει κανείς; Δεν πρέπει να λησμονείται [αλλά ποιος θυμάται, ποιος ενδιαφέρεται...] ότι με εμφύλιους φτάσαμε ώς εδώ, κάτι που είναι αδιανόητο για άλλα «πεπολιτισμένα» εθνικά κράτη –αν και αυτό δεν είναι μέτρο σύγκρισης. Οπως και να ’χει, είναι ενδιαφέρον ότι η ελληνική κοινωνία δεν αφουγκράζεται τους νέους καιρούς.

ΥΓ: Από την κατακλείδα του χθεσινού χρονογραφήματος στην «Εφ.Συν.» του συνάδελφου Πέτρου Μανταίου: «Για τι συζητάμε; Τι έμεινε να σωθεί από το ναυάγιο;» (ΕΔΩ)

Ο κυκεώνας -και το πιθανό αδιέξοδο- της πληθυντικής Κεντροαριστεράς


Ο κόσμος θέλει, τα κόμματα μπορούν; Μέχρι στιγμής, θολός ο ορίζοντας για την συγκρότηση διευρυμένης Κεντροαριστεράς και πιθανό το αδιέξοδο…

Γιάννης Τριάντης 
 
Πατάμε forward, προσπερνώντας προσωρινά την αρένα του ΠΑΣΟΚ και τους Κασσελακισμούς στον ΣΥΡΙΖΑ (εκδικητικές απολύσεις κορυφαίων στελεχών) και βρισκόμαστε μπροστά στο ζητούμενο. Την συγκροτημένη πληθυντική Κεντροαριστερά.
Η ανασύνθεση προϋποθέτει, πρώτον, είτε διάχυση των δύο κομμάτων στο νέο σχήμα- επομένως την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ- είτε την διατήρηση χωλής αυτονομίας, καθώς θα υπάρχουν κοινοί υποψήφιοι του ενιαίου σχηματισμού εν όψει εθνικών εκλογών.
Το δεύτερο, εξίσου θεμελιώδες, είναι η εκλογή αρχηγού και δυνάμει πρωθυπουργού από την βάση των δύο κομμάτων(αλλά και άλλων, μικρότερων, εάν ήθελε ενταχθούν στο νέο σχήμα). Μέχρι στιγμής υποψήφιος κατά δήλωσίν του θα είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, ακόμη κι αν έχει αντίπαλο τον Αλέξη Τσίπρα. Έξυπνη κίνηση, αντανακλαστικά εν εγρηγόρσει…
Από το ΠΑΣΟΚ, οποιοσδήποτε εκλεγεί αρχηγός(Ανδρουλάκης, Χριστοδουλάκης, Γερουλάνος ή «ο φρέσκος και άφθαρτος» Χάρης Δούκας) θα είναι αντίπαλος του Κασσελάκη για την ηγεσία της νέας ευρείας Κεντροαριστεράς. Επομένως, όποιος ηττηθεί θα λάβει θέση αντιπροέδρου στο σχήμα, σημαίνοντα ρόλο στην μελλοντική κυβέρνηση και θα διατηρεί αυτόνομο το «μαγαζάκι» του.
Μια στάση εδώ προτού προχωρήσουμε στα ενδότερα: μετά το φαινόμενο του ουρανοκατέβατου Κασσελάκη παρατηρείται το ίδιο-τηρουμένων των αναλογιών- με τον Δούκα.
Ηρθε από το πουθενά και επειδή η νίκη του επι του Μπακογιάννη συμβόλισε την ενωτική δυναμική των δύο χώρων (ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ), θεωρήθηκε ιδανικό πρόσωπο για την ηγεσία της διευρυμένης Κεντροαριστεράς.
Από πού κι ως πού, αλήθεια; Επειδή κατίσχυσε του Μπακογιάννη, ενώ έλαβε στον πρώτο γύρο το λυμφατικό 14%; Ας είμαστε σοβαροί: ο Μπακογιάννης έχασε επειδή ένας κόσμος της ΝΔ είτε απείχε είτε ήθελε να εκφράσει την εναντίωσή του στην «οικογένεια».
Επίσης: Τι έχει κάνει μέχρι τώρα, τι έχει δείξει ο Δούκας; Ποιος είναι ο πολιτικός λόγος του; Υπάρχει μια αξιοσημείωτη θέση του, μια άποψη που ξεφεύγει από την τυποποίηση και τα κλισέ, κάτι τέλος πάντων που θα ηλεκτρίσει και θα το προσέξεις;
Ασφαλώς, ασφαλέστατα ΟΧΙ. Τα προσόντα του(άφθαρτος, πτυχία, χαμηλοί τόνοι κλπ) δεν αρκούν. Ούτε πείθουν ότι έχει την δυνατότητα να ηγηθεί του νέου, φιλόδοξου σχήματος. Το γιατί ακούγεται το όνομά του και θεωρείται η ελπίδα του ευρέως χώρου, μάλλον οφείλεται στην αμηχανία ορισμένων και στην εναγώνια προσπάθεια να βρεθεί «κάτι νέο» ως αντίπαλο δέος του Μητσοτάκη.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι θα αναδειχθεί ο Κασσελάκης νέος ηγέτης της Κεντροαριστεράς. Ειλικρινά, τώρα: ένας άνθρωπος με τόσες αντιφάσεις, με θέσεις και απόψεις που αλλάζουν από μέρα σε μέρα (σαν την αλλαγή των ευζώνων στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη), ένας φλύαρος, λαϊκιστής και αλαζών που αντί για συγκεκριμένο πολιτικό πρόσημο και σταθερές ιδεολογικές αρχές «προσκυνάει» ο,τι βρεί μπροστά του(από την…ιερή συμμαχία του ΝΑΤΟ μέχρι την Μακρόνησο και τον Μπελογιάννη), είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να εμπνεύσει, να συνενώσει και να διαχειριστεί με επιτυχία το φιλόδοξο εγχείρημα της νέας Κεντροαριστεράς;
Κάπως δύσκολο, αν όχι αδύνατο. Και μάλλον αναπόφευκτο να υπάρξουν αποχωρήσεις από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ που αδυνατούν να συνυπάρξουν με τον Κασσελάκη, στον οποίον ήδη ασκούν αυστηρή, κρημνιστική κριτική.
Εξίσου δύσκολο είναι να ενταχθούν λειτουργικά στο νέο υπο τον Κασσελάκη σχήμα τα στελέχη της Νέας Αριστεράς, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν θα είχε πρόβλημα να τους δεχθεί(η ηθική δέλτος του Κασσελάκη εδράζεται σε μία βασική αρχή: ισχύουν αυτά που λέω, αλλά ισχύουν και τα αντίθετα).
Ιδιες τριβές και πιθανώς διαρροές αναμένεται να υπάρξουν αν αναδειχθεί τιμονιέρης του νέου «οχήματος» ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ(Ανδρουλάκης, Δούκας κ.α.). Μικρότερης έντασης τριβές σε σύγκριση με την αρχηγία Κασσελάκη, αλλά αναπόφευκτες.

Αλέξης Τσίπρας, ο Παράκλητος
Πάμε πίσω στον χρόνο: παρά τις κατά καιρούς χλιαρές διαψεύσεις, κινητήριοι μοχλοί για το εγχείρημα της διευρυμένη Κεντροαριστεράς, για το «μαζί» του πολυκερματισμένου χώρου, είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου.
Υπήρξαν συναντήσεις και συζητήσεις κατά το παρελθόν μεταξύ των δύο πρώην(αρχηγών και πρωθυπουργών), ενώ μετά την συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ το ΄23 και τις εξελίξεις στην Κουμουνδούρου και στην Χαριλάου Τρκούπη, αμφότεροι προωθούν ανοιχτά την υπόθεση νέου σχήματος.
Η ολική επαναφορά του συστημικού Τσίπρα μετά την στυφή γεύση στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, κατοπτρίζεται και στην πρόσφατη έρευνα της GPO για το OPEN. Θεωρείται μακράν ο καλύτερος για να ενώσει την Κεντροαριστερά.
Όμως ο Τσίπρας δεν είναι ανόητος. Δεν θα ρισκάρει να είναι υποψήφιος σε ενδεχόμενες εκλογές για την ηγεσία του νέου σχήματος, και δή απέναντι στον Κασσελάκη. Όχι επειδή τον φοβάται, αλλά διότι δεν του ταιριάζει η αναμέτρηση. Την υποτιμά. Και δικαίως.
Επίσης ξέρει ότι αυτή η ενδοοικογενειακή κόντρα θα είναι αφετηρία περαιτέρω αρνητικών εξελίξεων(π.χ. αποχώρηση Κασσελάκη μελλοντικά και δημιουργία νέου φορέα).
Ο Τσίπρας, ώριμος πιά και σοφότερος, γνωρίζει ότι ως κινητήριο δίδυμο με τον Γιώργο Παπανδρέου, δεν είναι τόσο ελκτικό, καθώς και οι δύο έχουν σκονισμένα ρούχα από τις ήττες και εκπροσωπούν τρόπον τινά το παλιό.
Τους ταιριάζει, δηλαδή, ο ρόλος των σοφών παλατιανών παρά η εκ νέου διεκδίκηση πρωταγωνιστικού ρόλου.
Όμως υπάρχει μία περίπτωση να δεχθεί ο Τσίπρας την επαναφορά του στον εκλογικό στίβο: αν επισυμβούν στη χώρα σοβαρές αρνητικές εξελίξεις και, κυρίως, αν ΟΛΕΣ οι πλευρές και όλα τα πρόσωπα της εν γένει Κεντροαριστεράς του ζητήσουν να επανακάμψει με ηγετικό ρόλο. Δηλαδή, ως Παράκλητος.
…Σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, υπαρκτός ο κυκεώνας στην Κεντροαριστερά και πολύ πιθανό το αδιέξοδο των προσπαθειών και ανασύνθεση του χώρου. Ανασύνθεση δεν σημαίνει επι μέρους συνεργασίες στη Βουλή και στην κοινωνία- θεμιτές και φυσιολογικές- αλλά εκ βάθρων ανακαίνιση και συγκρότηση νέου σχήματος.
Μέχρι στιγμής ο ορίζοντας είναι θολός και οι δυσκολίες μεγάλες. Με δύο λόγια, «όλα του γάμου δύσκολα»…

Κήρυκας… του δόγματος «δεν πληρώνω»


Εδώ και 13 χρόνια ο εργοδότης Κυριάκος Μητσοτάκης δεν καταβάλλει τα δεδουλευμένα εργαζομένων του μπαταχτσή «Κήρυκα Χανίων»

Βαγγέλης Τριάντης

Τον δικό τους γολγοθά ανεβαίνουν εδώ και 13 χρόνια δύο πρώην εργαζόμενοι της εφημερίδας «Κήρυκας Χανίων», συμφερόντων και του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι οποίοι μάταια περιμένουν να λάβουν τα χρήματα που τους έχει επιδικάσει ως δεδουλευμένα η ελληνική Δικαιοσύνη. Πρόκειται για δύο εργαζόμενους οι οποίοι έχουν δικαιωθεί αμετάκλητα στα δικαστήρια, με το συνολικό ποσό που έχει επιδικαστεί ως αποζημίωση να ξεπερνά τις 200.000 ευρώ και για τους δύο εάν συνυπολογιστούν οι δεδουλευμένες αποδοχές που δεν καταβλήθηκαν και οι τόκοι υπερημερίας, όπως αποκάλυψε το Documento.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι η εταιρεία στην οποία παραμένει μεγαλομέτοχος ο πρωθυπουργός δεν έχει αποζημιώσει μέχρι και σήμερα δύο ανθρώπους του μόχθου και της εργασίας και μάλιστα συμπατριώτες του που έχουν δικαιωθεί αμετάκλητα από την ελληνική Δικαιοσύνη. Οταν μάλιστα ο ίδιος στα Χανιά κατέθεσε αίτημα στον ΕΛΓΑ προκειμένου να αποζημιωθεί ως πλημμυροπαθής για 50 ελαιόδεντρα ενώ εξακολουθεί να αβγατίζει την ακίνητη περιουσία του. Οπως αποκάλυψε το Documento, η οικογένεια του πρωθυπουργού έκανε πριν από λίγους μήνες 41 τα ακίνητά της, καθώς αγόρασε δύο οικόπεδα σε µια από τις πιο όμορφες περιοχές της Ελλάδας, στο Ζαγόρι. Μάλιστα το αντίτιμο των δύο οικοπέδων έφτασε τις 71.000 ευρώ, σχεδόν όσα χρωστά μόνο στον ένα εκ των δύο πρώην εργαζομένων του «Κήρυκα Χανίων».
Υπενθυμίζεται ότι το 2016 το Documento είχε αποκαλύψει ότι η εφημερίδα των Χανίων είχε δανειοδοτηθεί με προβληματικές εγγυήσεις από τις τράπεζες Πειραιώς και Παγκρήτια.
Η επιτροπή της Βουλής για τις δανειοδοτήσεις των ΜΜΕ εξέτασε στη συνέχεια και την υπόθεση του «Κήρυκα Χανίων». Οπως αποκαλύφθηκε, επί έντεκα και πλέον χρόνια το δάνειο δεν αποπληρωνόταν και μόνο μετά τις αποκαλύψεις στη Βουλή «ενεργοποιήθηκε» η Τράπεζα Πειραιώς.
Ας δούμε όμως τις δύο περιπτώσεις εργαζομένων που δικαιώθηκαν πανηγυρικά στα δικαστήρια, οι οποίοι βρίσκονται στην κυριολεξία σε απόγνωση ζητώντας να τους δοθούν τα δεδουλευμένα. Οπως λένε άλλωστε, «δεν ζητιανεύουν» αλλά ζητούν να πάρουν τα χρήματα που «δούλεψαν για χρόνια ολόκληρα».
D 04 05 KHRYKAS %E2%80%A2Η απόφαση με την οποία το 2009 το Μονομελές Πρωτοδικείο Χανίων επιδικάζει το ποσό των 48.471 ευρώ στον πρώην εργαζόμενο του Κήρυκα Χανίων Γεώργιο Σολανάκη. Ακολούθησε το 2012 απόφαση με την οποία επιδικάστηκε ποσό 58.000 ευρώ στον πρώην εργαζόμενο των εταιρειών Κήρυξ ΑΕ και Περίγραμμα ΑΕ Ιωάννη Λουπάση. Αν και έχουν περάσει 12 και 15 χρόνια από τις δύο δικαστικές αποφάσεις οι δύο τους δεν έχουν εισπράξει ούτε 1 ευρώ από τα ποσά που τους επιδικάστηκαν.

Οι αγωγές και οι καταδικαστικές αποφάσεις
Τον Φεβρουάριο του 2009 το Μονομελές Πρωτοδικείο Χανίων συνεδρίασε προκειμένου να εκδικάσει την αγωγή αποζημίωσης που είχε καταθέσει σε βάρος της εταιρείας Κήρυξ Δημοσιογραφικές Εκδοτικές και Τυπογραφικές Εκμεταλλεύσεις ΑΕ ο πρώην εργαζόμενος της εταιρείας Γεώργιος Σολανάκης. Επρόκειτο για την εταιρεία η οποία εξέδιδε την ιστορική εφημερίδα «Κήρυκας Χανίων», συμφερόντων της οικογένειας Μητσοτάκη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2017 ο σημερινός πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης κατείχε το 60% των μετοχών της εταιρείας, ενώ με βάση το τελευταίο πόθεν έσχες κατέχει μετοχές της συνολικής αξίας 384.000 (η εταιρεία έχει μετονομαστεί).
Το 2005 η Κήρυξ ΑΕ διέκοψε την έκδοση της εφημερίδας υπό το βάρος οικονομικών προβλημάτων, όπως είχε αναφέρει σε ανακοίνωση που είχε εκδώσει το 2016 ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ και πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όταν η δανειοδότηση απασχόλησε τη Βουλή.
Τον Μάρτιο του 2005 εκδόθηκε νέα εφημερίδα με τον τίτλο «Νέος Κήρυκας». Ως εκδότρια εταιρεία εμφανιζόταν η Περίγραμμα ΑΕ, με την οποία ο Κων. Μητσοτάκης είχε αναφέρει ότι δεν είχε καμία ιδιοκτησιακή σχέση. Τελικά λίγα χρόνια μετά, συγκεκριμένα το 2011, και η δεύτερη εκδοτική προσπάθεια ναυάγησε. Η ιστορική εφημερίδα σταμάτησε να εκδίδεται καθώς τα οικονομικά βάρη ήταν δυσβάσταχτα.
Ο Γ. Σολανάκης είχε εργαστεί στην εφημερίδα από το 1995 έως και τον Αύγουστο του 2004, τα πρώτα τέσσερα χρόνια ως εισπράκτορας και στη συνέχεια από το 1999 έως το 2005 ως σελιδοποιός, όπως αναφέρεται στη δικαστική απόφαση.
Το δικαστήριο έκανε εν μέρει δεκτή την αγωγή του Γ. Σολανάκη και καταδίκασε την Κήρυξ ΑΕ. Η εταιρεία υποχρεώθηκε να καταβάλει ως αποζημίωση στον πρώην εργαζόμενο το ποσό των 48.471 ευρώ καθώς επίσης και άλλα 1.800 ευρώ για ένα μέρος των δικαστικών εξόδων. Σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση ο Γ. Σολανάκης απασχολούνταν με «αποδοχές που υπολείπονταν από την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας», ενώ παράλληλα εργαζόταν υπερωρίες και νυχτερινά δίχως να πληρώνεται όπως όριζε η σχετική νομοθεσία.
Η πρωτόδικη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χανίων κατέστη αμετάκλητη το 2011. Συγκεκριμένα, σε βάρος της πρωτόδικης απόφασης κατατέθηκε έφεση. Ωστόσο στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο δεν παρέστη κανένας εκπρόσωπος, με αποτέλεσμα η δικάσιμος να ματαιωθεί. Στη συνέχεια, όπως πληροφορούμαστε, ουδέποτε κατατέθηκε κλήση επαναφοράς της συζήτησης επί της έφεσης της εταιρείας. Οπως μας ενημέρωσε κατόπιν επικοινωνίας η δικηγόρος Ευαγγελία Κεζέμπογλου, που είχε χειριστεί νομικά την υπόθεση, αυτό είχε αποτέλεσμα η πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση να καταστεί αμετάκλητη αλλά ουδέποτε δόθηκαν τα χρήματα στον εργαζόμενο.

Και δεύτερη προσφυγή κατά της Κήρυξ ΑΕ
Δεν είναι η μοναδική καταδικαστική απόφαση σε βάρος της Κήρυξ ΑΕ έπειτα από προσφυγή στη Δικαιοσύνη πρώην εργαζομένου της. Το 2012 το Μονομελές Πρωτοδικείο Χανίων δικαίωσε και τον πρώην εργαζόμενο των εταιρειών Κήρυξ ΑΕ και Περίγραμμα ΑΕ Ιωάννη Λουπάση. Ο συγκεκριμένος είχε απασχοληθεί στον «Κήρυκα Χανιών» από το 1993 έως το 2005 και στη συνέχεια και στον «Νέο Κήρυκα Χανίων» μέχρι και το 2008. Στις αγωγές αποζημίωσης που είχε καταθέσει υποστήριζε ότι οι εργασιακές αποδοχές του υπολείπονταν όσων προέβλεπε η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας. Επιπλέον, ο Ι. Λουπάσης υποστήριζε στις αγωγές αποζημίωσης ότι είχε πραγματοποιήσει υπερωρίες χωρίς να αποζημιωθεί αναλόγως. Τελικά το Μονομελές Πρωτοδικείο Χανίων επιδίκασε το 2012 στον Ι. Λουπάση ως αποζημίωση το ποσό των περίπου 58.000 ευρώ. Η απόφαση επίσης έχει ήδη καταστεί αμετάκλητη.
Αν και έχουν περάσει 12 και 13 χρόνια από τις δύο δικαστικές αποφάσεις, εντούτοις μέχρι και σήμερα οι δύο πρώην εργαζόμενοι δεν έχουν καταφέρει να εισπράξουν ούτε 1 ευρώ από τα ποσά που τους επιδικάστηκαν. Στο μεταξύ, οι αποζημιώσεις που δικαιούνται ξεπερνούν πλέον τις 200.000 ευρώ εάν συνυπολογίσει κανείς τους τόκους υπερημερίας. Οι δύο πρώην εργαζόμενοι είναι πραγματικά σε απόγνωση.
Οπως αναφέρουν στο Documento, το μόνο που ζητούν είναι να λάβουν έστω τα χρήματα που δικαιούνται και τίποτε άλλο, ακόμη και μέρος των δεδουλευμένων τους. Αλλωστε, όπως λένε, πρόκειται «για χρήματα που δούλεψαν, δεν ζητιανεύουν».
«Από τη στιγμή που έχουμε τα χαρτιά τα οποία αποδεικνύουν ότι έχουμε εργαστεί, το μόνο που ζητάμε είναι έστω ένα μέρος των δεδουλευμένων να μας καταβληθεί για να κλείσει η υπόθεση. Δεν ζητιανεύουμε ούτε θέλουμε δώρα. Είναι η αμοιβή μας για τη δουλειά που έχουμε κάνει χρόνια» τονίζει στο Documento ο Γ. Σολανάκης.
Από την πλευρά του ο Ι. Λουπάσης σημειώνει χαρακτηριστικά στο Documento: «Είναι δεδουλευμένα χρήματα, τα οποία έχουν καταστεί αμετάκλητα. Αυτό που ουσιαστικά ζητάμε είναι με έναν τρόπο να πάρουμε τα λεφτά μας στις δύσκολες εποχές που βιώνουμε όλοι για να κλείσει αυτή η υπόθεση». Να σημειωθεί ότι η Κήρυξ ΑΕ έχει μετονομαστεί σε Κήρυξ Εκμετάλλευση Ακινήτων Ανώνυμη Εταιρεία, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία της εταιρείας που είναι αναρτημένα στο ΓΕΜΗ.

Αφηνε απλήρωτο και το δάνειο
Για πάνω από μία δεκαετία η Κήρυξ ΑΕ είχε καταβάλει μόλις μία δόση
Το 2017 οι δανειοδοτήσεις της Κήρυξ ΑΕ είχαν απασχολήσει και την εξεταστική επιτροπή της Βουλής για τα «θαλασσοδάνεια» των τραπεζών σε ΜΜΕ. Σύμφωνα με όσα είχε δημοσιεύσει το Documento στο φύλλο 6, τα Χριστούγεννα του 2016, η Κήρυξ ΑΕ κατέθεσε τον Απρίλιο του 2005 αίτημα προς την Τράπεζα Πειραιώς προκειμένου να της χορηγηθεί μεσο-μακροπρόθεσμο δάνειο 300.000 ευρώ, διάρκειας δυόμισι ετών, ώστε να αποπληρώσει οφειλές προς ΙΚΑ, ΔΟΥ και προμηθευτές. Η Πειραιώς διαπίστωσε ότι η εταιρεία ήταν κάτοχος ακινήτου εντός της πόλης των Χανίων συνολικής εκτιμηθείσας αξίας 743.000 ευρώ και ελεύθερο βαρών. Το συγκεκριμένο ακίνητο όμως δεν μπήκε ως εγγύηση, αφού η εταιρεία διαβεβαίωσε την τράπεζα ότι θα δινόταν προς εκμετάλλευση σε συνεργασία με δημόσιο φορέα, ενώ τμήμα του θα πωλείτο και από το προϊόν της πώλησης θα εξοφλούνταν πλήρως το δάνειο, μάλιστα εντός του 2006.
Ως εμπράγματη εξασφάλιση του δανείου δόθηκε εντέλει δικαίωμα προσημείωσης σε ακίνητο που κατείχε η εταιρεία εκτός πόλης, στη θέση Νεοκούρος – Χρυσοπηγή Αγιος Ιωάννης, συνολικής εκτιμηθείσας αξίας 324.000 ευρώ. Αυτό συνέβη παρότι επί του συγκεκριμένου ακινήτου υπήρχε ήδη άλλη προσημείωση από έτερη απαίτηση λόγω δανείου το οποίο είχε λάβει η Κήρυξ ΑΕ από την Παγκρήτια Συνεταιριστική Τράπεζα ύψους 160.000 ευρώ.
Προκειμένου να γίνει αυτό εφικτό «παρασχέθηκαν και προσωπικές εγγυήσεις των Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Γεωργίου Τζινευράκη». Η δανειακή σύμβαση παρείχε στην πιστούχο εταιρεία περίοδο χάριτος έξι μηνών, όταν οφείλονταν μόνο τόκοι, ενώ υπήρξε και διαβεβαίωση της τράπεζας ότι το δάνειο «εξυπηρετείτο μέχρι τον Νοέμβριο του 2005», σύμφωνα με το πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής
Οπως είχε αποκαλυφθεί στη Βουλή, η Κήρυξ ΑΕ για πάνω από μια δεκαετία είχε καταβάλει μόλις μία δόση του δανείου. Ωστόσο δεν οχλήθηκε ποτέ από την Πειραιώς «προκειμένου να τηρήσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις», εκτός από μια έγγραφη όχληση –μέσω εξωδίκου– την 1η Νοεμβρίου 2016.
Η εταιρεία είχε λάβει κι άλλο δάνειο από την Παγκρήτια Συνεταιριστική Τράπεζα 120.000 ευρώ το 2004, για το οποίο είχε γραφτεί η προαναφερθείσα προσημείωση στο ακίνητο στην περιοχή Νεροκούρος. Τον Ιούνιο του 2005 –τον μήνα που έκλεισε η εφημερίδα– εγκρίνεται από την ίδια τράπεζα δωδεκαετές δάνειο 1.300.000 ευρώ με επιτόκιο 5,75% για την ανέγερση τετραώροφου κτιρίου στο κέντρο της πόλης των Χανίων «με υποθήκη το ακίνητο αυτό και εκχώρηση μελλοντικών μισθωμάτων». Παρότι το δάνειο δόθηκε στην Κήρυξ ΑΕ για κατασκευή κτιρίου, από τα έγγραφα που έλαβε η επιτροπή «προέκυπτε ότι δεν είχε γίνει αλλαγή του σκοπού της που παρέμενε εκδοτικός».
Το δάνειο θα εκταμιευόταν σταδιακά ανάλογα με την πρόοδο του έργου, όμως αυτή η συμφωνία παραβιάστηκε: «Μέχρι τον Ιανουάριο 2008 είχε εκταμιευθεί ποσό 1.144.000 ευρώ ενώ το έργο είχε προχωρήσει μόλις κατά το 30%. Σημειώνεται δηλαδή παραβίαση της συμφωνίας: είχε δοθεί σχεδόν το σύνολο του δανείου με λιγότερο από το μισό του έργου να έχει εκτελεστεί». Στην Κήρυξ ΑΕ συμμετέχει και η Παγκρήτια που έχει χορηγήσει το δάνειο, αφού διευθύνων σύμβουλος και πρόεδρος της εταιρείας ανέλαβε ο Ευάγγελος Σπανουδάκης, ο οποίος ήταν επίσης πρόεδρος «σε μια εταιρεία με την επωνυμία Αναπτυξιακή ΑΕ στην οποία μετείχε και η Παγκρήτια Συνεταιριστική Τράπεζα».
Τον Απρίλιο του 2008 η Κήρυξ ΑΕ λαμβάνει κι άλλο δάνειο από την Παγκρήτια ύψους 850.000 ευρώ –αυτήν τη φορά 25ετές για την αποπεράτωση του κτιρίου–, με αποτέλεσμα ο συνολικός της δανεισμός από τη συγκεκριμένη τράπεζα να ανέλθει στα 2.150.000 ευρώ. Το επίμαχο κτίριο της οδού Χιωτάκη στεγάζει σήμερα το πολυκατάστημα Marks & Spencer, οι ιδιοκτήτες του οποίου πληρώνουν ενοίκιο στην Κήρυξ ΑΕ. Το ενοίκιο αυτό βάσει της δανειακής σύμβασης έχει εκχωρηθεί στην Παγκρήτια Τράπεζα ως μέσο αποπληρωμής του δανείου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ «άντεξε»; Μπράβο, συνεχίστε τα ίδια…


Θανάσης Καρτερός 

Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν να αντέξει. Ήταν η μεγάλη ανατροπή, που θεωρήθηκε σχεδόν σίγουρη. Ήταν να μπει μπροστά από το ποσοστό το 2...
Προφανώς ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του, αλλά δεν είναι και όλοι ικανοποιημένοι, πολύ περισσότερο χαρούμενοι, με το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Γιατί η εκτίμηση του Στέφανου Κασσελάκη, που έγινε και εκτίμηση του Εκτελεστικού Γραφείου, ότι «αντέξαμε», δεν λέει σχεδόν τίποτε. Απλώς φωνάζει την πεισματική διάθεση της ηγεσίας του κόμματος να μην αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Και επειδή η πραγματικότητα είναι, όπως ξέρουμε, πεισματάρα, δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο όταν τη συγκαλύπτουν οι αρμόδιοι που πρέπει να την αποκαλύψουν.
Αντέξατε; Μπράβο. Αλλά, πρώτον, η Αριστερά αντέχει πάνω από εκατό χρόνια. Την αντιμετώπισαν πολλές φορές με ανείπωτους διωγμούς και απάνθρωπα μέσα. Διασπάσεις, δυσφήμηση, φυλακές, δολοφονίες χαρακτήρα, δολοφονίες σκέτες. Δεν κατάφεραν να την εξαφανίσουν. Από πού κι ως πού συνεπώς το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δικαιολογεί να δηλώνει κανείς ότι ευτυχώς δεν χρειάζεται να απολογηθεί στη βάση του κόμματος; Χρειάζεται και παραχρειάζεται. Με εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους παραπάνω πέρυσι ο Τσίπρας παραιτήθηκε. Τώρα όλα καλά και πάμε ταξίδι στο Σικάγο;
Δεύτερον, τα σοβαρά κόμματα και οι σοβαρές ηγεσίες κρίνονται με βάση τους στόχους που θέτουν. Και στόχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν να αντέξει. Ήταν η μεγάλη ανατροπή, που θεωρήθηκε σχεδόν σίγουρη. Ήταν να μπει μπροστά από το ποσοστό το 2. Να προσεγγίσει το κόμμα τουλάχιστον το ποσοστό και τις ψήφους του 2023. Τίποτε από αυτά ούτε καν άγγιξε. Κι έτσι μας προέκυψε το «αντέξαμε». Ξαφνικά και βολικά φούσκωσαν οι αντικειμενικές δυσκολίες. Ανιχνεύτηκαν μέσα στο γκρίζο του αποτελέσματος και κάποιες πιο φωτεινές ενδείξεις. Άρα όλα καλά και… to be continued.
To be continued? Εδώ μπαίνει ένα κρίσιμο ερώτημα. Γιατί σε ζωντανούς πολιτικούς οργανισμούς η εκτίμηση του χθες είναι βάση για το πώς να προχωρήσουν αύριο. Και το «αντέξαμε», για να μην κοροϊδευόμαστε, είναι το διαβατήριο για να μην αλλάξει τίποτε. Είναι όμως αποδεκτό να τεθούν εκτός συζήτησης όσα έγιναν προεκλογικά; Η προσωπική στρατηγική, η ανυπόφορη δόση προσωπικών δεδομένων, η θολούρα του μηνύματος, η Πλεύση, τα πόθεν έσχες, οι ανακολουθίες και οι αντιφάσεις; Μήπως, τέλος πάντων, κάτι πρέπει να αλλάξει για να βγει το κόμμα πάνω από το «αντέξαμε»;
Οποιος λέει όχι, ας στιγματίσει παρέα με τα τρολ τους «αποστάτες» και τους βάρβαρους μέσα στο κόμμα. Αυτοί εξάλλου πάντα ήταν μια κάποια λύσις. Αλλά αν κάτι πρέπει να κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη διαδρομή του, είναι η δυνατότητα και η ανάγκη να συζητά χωρίς τον φόβο της απόλυσης και της δυσφήμησης. Διαφορετικά, αντέξατε; Εντάξει, συνεχίστε, αλλά για πολλούς αυτό δεν αντέχεται. Γιατί ξέρουν ότι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζει το επόμενο λάθος του. Ή, πιο σωστά, το επόμενο «αντέξαμε»….

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2024

Τα «ενεργειακά παραμύθια» και το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ- Δρ Βασίλης Λύκος

 

Οι ευρωεκλογές δεν έχουν «απόνερα» για τους κυρίους Μητσοτάκη, Κασσελάκη και Ανδρουλάκη …Αυτοί θα «τη βρουν την άκρη».… Τις επιπτώσεις καλούνται να υποστούν ξανά οι πολίτες…Έστειλαν το δικό τους μήνυμα με την τεράστια αποχή, γνωρίζοντας ότι η ακρίβεια που τσακίζει τις ζωές τους είναι εδώ και γίνεται όλο και χειρότερη…
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει με πολύ άνεση στους πολίτες, πριν από τις εκλογές ότι οι τιμές του ρεύματος θα αυξηθούν σημαντικά ,γιατί…δεν φύσηξε αρκετά τον Μάϊο!!! Έχει όριο η κοροϊδία;
Ο Δρ Ολοκληρωμένης Περιβαλλοντικής Διαχείρισης Βασίλης Λύκος αποδομεί με απόλυτο τρόπο τα «ενεργειακά παραμύθια» που μας πουλάνε για να πλουτίζουν ελάχιστοι και να πληρώνουν οι πολλοί και αναδεικνύει το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ, με την γνωστή δικαιολογία που λέει ότι «είναι πρβληματική επιχείρηση που χρειάζεται συνεχώς λεφτά». Δεν μας λένε ποιοι την οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Σίγουρα όχι οι εργαζόμενοι. Τι σημαίνει το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ μας το εξηγεί ο κ.Λύκος.

Βasta


Νόρα Ράλλη


Θα ήθελα να σας μιλήσω για κάτι που με απασχολεί. Μέρες τώρα τρώει τον ύπνο μου και δίνει ό,τι απομένει στον Dior, να το κάνει κρέμα για τους μαύρους κύκλους που δημιουργεί η αϋπνία. Μπορεί να μην μπορώ να αγοράσω Dior, καθώς γεννήθηκα από λάθος Ράλλη, ωστόσο κάτι γαληνεύει μέσα μου στη σκέψη πως όσα αφήνει η δική μου αϋπνία γίνονται αφορμή να δημιουργηθεί μια πρωτοποριακή κρέμα που διώχνει τα σημάδια της αϋπνίας από όσες μπορούν να την αγοράσουν, που είναι όσες δεν έχουν ποτέ αϋπνία.
Με απασχολεί τα μάλα πως δεν υπήρξα ποτέ σημαζεμένος εγκληματίας!... Μάλλον είπα εντελώς λάθος τη λέξη. Πάμε πάλι: Δεν υπήρξα ποτέ σεσημασμένος εγκληματίας. Κανά κοντίσιονερ έκλεβα μόνο, καθώς πολλά σγουρά μαλλιά έχω και φριζάρουν τα άτιμα, κι ακόμη κι αν μπορώ να ανεχτώ τη δεύτερη τετραετία υιού Μητσοτάκη που έρχεται μετά από παλαιότερες τετραετίες πατρός Μητσοτάκη και λοιπών δεξιών καθαρμάτων, το φριζάρισμα να το αντέξω δεν! Ετσι το κράτος, δηλαδή τα δεξιά καθάρματα που ψηφίζονται από παρόμοια, ανόητα ή αδιανόητα νοητά παρασιτοβόρα καθαρματίδια, φαίνεται πως κάνει τα στραβά μάτια, καθώς ποτέ δεν με έχουν πιάσει και συνεχίζω να κλέβω κοντίσιονερ, νιώθοντας ήδη τα μαλλιά μου πιο υγιή (#ούτε_καν), ενώ ταυτόχρονα φέρω την απόλυτη βεβαιότητα πως έχω βάλει όχι λιθαράκι, αλλά νταμαρόπετρα στο όχημα που θα ρίξει τον καπιταλισμό. Ωστόσο, κάπου νιώθω πως κάτι έχω ξε-χάσει...
Τις προάλλες, έπεσα πάνω σε μια ξαδέρφη μου, που σίγουρα είχα ξεχάσει. Οχι μόνο την ίδια, αλλά και την ίδια της την ύπαρξη. Λίγο πριν κρύψω προσεκτικά το κοντίσιονερ στην τσάντα μου και ενώ τα πλεμόνια μου γέμιζαν επαναστατική υπεροχή, σκάει μπροστά μου η Τούλα. Η Τούλα (τριτοξαδέρφη της κόρης της αδερφής της γιαγιάς μου, που το όνομά της είχα, αλλά τελικά δεν πήρα την περιουσία της, γιατί ο λάθος Ράλλης τα έδωσε όλα στην άλλη του κόρη, που είχε γεννηθεί από τον Ράλλη τον σωστό, σύμφωνα με τον ίδιο) άρχισε να μου μιλάει για όλο της το σόι, που από λάθος είναι και δικό μου, και να ρωτάει τα πάντα για την προσωπική μου ζωή, ενώ εγώ, γνέφοντας και ψελλίζοντας αερολογίες, σιχτίριζα όλο της το σόι που, ξεκάθαρα από λάθος, είναι και δικό μου. Με φριζαρισμένο μαλλί, άυπνη και εξοργισμένη που διακόπηκε ο δρόμος προς την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης εξαιτίας μιας Τούλας, μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του μόνου θεού στον οποίο πιστεύω, του Οσκαρ Ουάιλντ: «Μου αρέσει ν' ακούω πως κακομεταχειρίζονται τους συγγενείς μου. Οι συγγενείς είναι ένα βαρετό τσούρμο ανθρώπων που δεν έχουν την αμυδρότερη γνώση για το πώς να ζήσουν, ή το παραμικρότερο ένστικτο για το πότε να πεθάνουν».
Δεν είπα στην Τούλα για τον Ουάιλντ, καθώς εκείνη τη στιγμή το βλέμμα της ξεκόλλησε στιγμιαία από το στόμα της κι έπεσε πάνω σε κάτι που, απ' όσο έδειξε το εν λόγω βλέμμα, πρέπει να ήταν τουλάχιστον ανακάλυψη εφάμιλλη της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, του ραδίου (του χημικού στοιχείου, όχι του άλλου που δεν έχει μήτε έναν σταθμό που ν' ακούγεται στην Ελλάδα πλέον) και της θεραπείας του καρκίνου μαζί: ήταν μία προσφορά «Πληρώνετε για ένα - αγοράζετε τρία» σε κοντίσιονερ.
«Κάτι τέτοια του κάνω του Τάκη και με λατρεύει! Ξέρει πόσο καλή είμαι στο να στήνω νοικοκυριό. Ολο προσφορές ανακαλύπτω και έτσι τη βγάζουμε φίνα» μου πετάει, και πριν προλάβω να ρωτήσω γιατί θα πρέπει να με νοιάξει η όποια λέξη από τις παραπάνω φράσεις, με κεραυνοβολεί: «Θα τα πάρω. Αλλά εγώ έχω κληρονομήσει πλούσια μαλλιά από την αδερφή της γιαγιάς σου. Εσύ πάλι, ίδια με εκείνη. Πάρε το ένα - θα σου χρειαστεί». Αποτέλεσμα; Οχι μόνο δεν πάταξα τον καπιταλισμό, αλλά έγινα και αντικείμενο φιλανθρωπίας της Τούλας.
... της τριτοξαδέρφης της κόρης της αδερφής της γιαγιάς μου!
(το παρόν κείμενο αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη, ως μεταφορά άνευ ναύλου, των όσων ζούμε σε βαθύ ιδεολογικό επίπεδο ύπαρξης. Είπα και λάλησα... κανονικότατα όμως!)

Θαύμα, θαύμα! Η… ιδέα Τσίπρα δοκιμάζεται στην περιοχή της γαλλικής κεντροαριστεράς


Κατά τα λοιπά, παραδίδεται στo παραπολιτικό σύμπαν ως καλοκαιρινή τροφή για στρεβλώσεις και ίντριγκες

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής

Δυο θέματα μονοπώλησαν τις «βιτρίνες» των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ την εβδομάδα που πέρασε. Η πολιτική παρέμβαση Τσίπρα για την αναγκαιότητα συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων και η ρατσιστική και ομοφοβική παρέμβαση Κούγια για την υποστήριξη του κακοποιητή συναδέλφου του, Απόστολου Λύτρα: δυό κόντρα θέματα, απλωμένα στο γκροτέσκο φόντο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας – ζωής: την έκρυθμη πολιτική κατάσταση στην επαπειλούμενη από την ακροδεξιά Γαλλία, τo ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (“EURO 2024”) στο Βερολίνο και τον συνεχιζόμενο αφόρητο καύσωνα στη χώρα μας…
«Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορούν να μένουν απαθείς. Ούτε να εξουδετερώνουν η μία την άλλη με ανώφελους κι άγονους εμφύλιους»  είπε ο Αλέξης Τσίπρας στην παρθενική εκδήλωση του ιδρύματος που φέρει το όνομά του, (σ. σ: του «Ινστιτούτου Αλέξης Τσίπρας») και κάλεσε τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς «να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό. Να μάθουν πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και να αφήσουν την αφαίρεση και τη διαίρεση»…
Λογικό, φρόνιμο, επίκαιρο και αναγκαίο, ίσως, όμως διόλου πρωτότυπο και εφικτό: κάτι που διαχρονικά, στα δύσκολα, ζητούσαν οι των ισχνών κομμάτων της παραδοσιακής  Αριστεράς αδύναμοι αρχηγοί – κάτι που ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας το προσπάθησε πολύ, περισσότερο κι απ’ τον Ηλία Ηλιού, κι από τον Λεωνίδα Κύρκο ακόμα: το πάλεψε εσωκομματικά και εξωκομματικά επί τετραετίαν, από την επομένη της ήττας του (με 31%) το 2019, έως την συντριβή του (με 17%) το 2023,  αλλά απέτυχε.
Και αποχώρησε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας χώρο στους εσωκομματικούς υπονομευτές (ή φραξιονιστές ή πολέμιους ή βαρίδια) της προσπάθειάς του. Τους οποίους, όπως ήταν φυσικό, κέρδισε θριαμβευτικά στις εσωκομματικές εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου 2023  (56,69%) ο εκφραστής της συνέχειας της προσπάθειάς του για «πρόσθεση και πολλαπλασιασμό» του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ,  Στέφανος Κασσελάκης.

*******          
Αφήνω ελαφρώς ασχολίαστη – ως καλοκαιρινή τροφή για σκέψεις, επικοινωνιακές στρεβλώσεις και μικροπολιτικές ίντριγκες – την… ιδέα Τσίπρα για την αναγκαιότητα συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, και ξεπερνώντας με αηδία και περιφρόνηση την ρατσιστική και ομοφοβική «παρέμβαση» Κούγια για την υποστήριξη του κακοποιητή συναδέλφου του – με την ελπίδα να μπει κι αυτός, όπως κι εκείνος, φυλακή – περνάω στο φόντο της ευρωπαϊκής επικαιρότητας – ζωής. Την έκρυθμη πολιτική κατάσταση στην επαπειλούμενη από την επικράτηση της ακροδεξιάς Γαλλία, ας πούμε...
Όπου, ώ του θαύματος, η …ιδέα Τσίπρα δοκιμάζεται στην πράξη, στην περιοχή της γαλλικής κεντροαριστεράς: Σοσιαλιστές, Πράσινοι, Κομμουνιστικό Κόμμα και Ανυπότακτη Γαλλία, αποφάσισαν… «να μιλήσουν στον πληθυντικό αριθμό και όχι στον ενικό»!.. Να κατέβουν στις βουλευτικές εκλογές της 30ης Ιουνίου μετωπικά, δηλαδή, με κοινό πρόγραμμα και κοινούς υποψήφιους, ενάντια στην ακροδεξιά της Λεπέν.
Κι όπου «η κοινωνία των μεταναστών», τα εκατομμύρια των εμιγκρέ πρώτης, δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς, γίνονται εικόνα και ομοίωση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της  Γαλλίας στο “EURO 2024” και παίζουν μπάλα δημοκρατική, αντιφασιστική. Όπως  ο Γουαδελουπινός Μάρκους Τουράμ κι ο Μαλιανός Οσμάν Ντεμπελέ. Και όπως ο Αλγερινοκαμερουνέζος σούπερ σταρ Κιλιάν Εμπαπέ: «Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή στην ιστορία της χώρας μας και θέλω να μιλήσω με ολόκληρο τον γαλλικό λαό και με τη νεολαία», είπε στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς, παραβιάζοντας το αντί – πολιτικό πρωτόκολλο της ΟΥΕΦΑ . Κι ύστερα, «Είμαστε μια γενιά που μπορεί να κάνει τη διαφορά.... Βλέπουμε τα άκρα να χτυπούν την πόρτα της εξουσίας και έχουμε την ευκαιρία να διαμορφώσουμε το μέλλον της χώρας μας... Καλώ σε ψηφοφορία κατά των εξτρεμιστών που θέλουν να διχάσουν τη χώρα!.. Θέλω να είμαι περήφανος που φοράω αυτή τη φανέλα, δεν θέλω να εκπροσωπώ μια χώρα που δεν αντιπροσωπεύει τις αξίες μου…».

*******
Χαμός!.. Σύγκρουση δημοκρατίας – φασισμού και, στη μέση, συντετριμμένος σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο  Γάλλος… Μητσοτάκης: ο Εμανουέλ Μακρόν!.. Και η… κεντροδεξιά του... "Όσοι σκανάρουν τον πίνακα για έναν φιλελεύθερο σωτήρα θα απογοητευτούν", συμφωνούν οι Γάλλοι αναλυτές, προβλέποντας ότι "ο κεντρώος  συνασπισμός του Μακρόν κινδυνεύει να εξαφανιστεί σε μια ψηφοφορία που εκτείνεται σε δύο γύρους – στις 30 Ιουνίου και στις 7 Ιουλίου – τόσο από την αριστερά όσο και από την ακροδεξιά".
Ωστόσο, η ακριβέστερη πρόβλεψη για το πολιτικό μέλλον της γαλλικής κεντροδεξιάς – και, κατά συνέπεια, του ίδιου του προέδρου Μακρόν –   είναι ο χρησμός του αναλυτή στο πανεπιστήμιο Paris Panthéon-Assas, Μπενζαμέν Μορέλ: «Μετά τις επερχόμενες εκλογές, το κέντρο κινδυνεύει να ξαναγίνει ο τόπος όπου πηγαίνουν οι πολιτικοί για να πεθάνουν», υποστηρίζει σε δήλωσή του στο POLITIKO, «αφού, όπως όλα δείχνουν, ο συνασπισμός που είχε υφάνει γύρω του ο Εμανουέλ Μακρόν διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και ο προεδρικός του θώκος έχει ήδη αρχίσει να τρίζει»!..
Εντάξει, η πρόβλεψη του Μορέλ είναι ότι πρέπει για κατακλείδα αυτού του άρθρου αφού, θα συμφωνείτε φαντάζομαι, μοιάζει να περιγράφει την επιθυμητή από την πλειονότητα του εκλογικού σώματος της χώρας μας, κατάληξη του… δικού μας Μακρόν (σ. σ: του Κυριάκου Μητσοτάκη και της δικής του «κεντροδεξιάς») στις επόμενες εθνικές εκλογές…
Με βάση τις ενδείξεις από την συντριβή του με 28% στις ευρωεκλογές μιλάμε. Και με την ελπίδα ότι στη συγκεκριμένη συνθήκη η ελληνική κεντροαριστερά θα είναι… πληθυντική.    

Η εποχή των «ατυχημάτων» και της «κακιάς της ώρας»


Απάντηση στο ερώτημα «Πόσο αργεί ακόμη να ξημερώσει;» δεν πρόλαβε να δώσει. Δεν έζησε στο αλλοιωμένο τοπίο, στην εποχή των «ατυχημάτων» που ζούμε σήμερα εμείς. Υποψιάστηκε μόνο και έγραψε…

Κατιούσα 

«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.
Ομως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.
Εβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει
την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής:
Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα,
πλέκω με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Ορθιος, και μόνος, σαν και πρώτα, περιμένω».

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης – στον οποίο ανήκει το ποίημα – αναχώρησε από αυτόν τον ναρκοθετημένο κόσμο, μια τέτοια μέρα πριν από 19 χρόνια. Υπήρξε από τους σημαντικότερους ποιητές της μεταπολεμικής γενιάς, που εμφανίστηκε λογοτεχνικά στα 17 του χρόνια, μέσα στην τριπλή φασιστική κατοχή.

Αργεί να ξημερώσει;
Απάντηση στο ερώτημα «Πόσο αργεί ακόμη να ξημερώσει;» δεν πρόλαβε να δώσει. Δεν έζησε στο αλλοιωμένο τοπίο, στην εποχή των «ατυχημάτων» που ζούμε σήμερα εμείς. Υποψιάστηκε μόνο και έγραψε κάπου:

«Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες
που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις
τα σωριασμένα κουφάρια
στους δρόμους»

Ούτε πρόλαβε να μάθει πως κάπου στη νοτιοανατολική γειτονιά μας, εκείνος ο όμορφος τόπος, που ήταν παλιά η Παλαιστίνη, έγινε ένα απέραντο νεκροταφείο με περίπου 38.000 νεκρούς.
Με 3.500 μικρά παιδιά να λιμοκτονούν και είναι θέμα χρόνου να πεθάνουν από λιμό. Κανείς δεν φτάνει εκεί να τα βοηθήσει.
Ούτε αυτά, ούτε τους 86.000 τραυματίες, που αργοπεθαίνουν σε δηλητηριασμένα γη, νερό και αέρα, δίπλα σε 39 εκατομμύρια τόνους συντριμμιών που έχουν δημιουργήσει οι βόμβες.
Το «ατύχημα» διαρκείας της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού θα είναι για πάντα ο ματωμένος λεκές αυτού του αιώνα.
Χιλιάδες αθώοι άνθρωποι, στην πορεία 76 χρόνων, βρέθηκαν και βρίσκονται: «Ορθιοι και μόνοι
μες στη φοβερή ερημία του πλήθους».
«Η εργατική τάξη (κάθε 3 μέρες) πάει στον Παράδεισο»
«Ατυχημάτων» συνέχεια. Το 2023 αναγγέλθηκαν σχεδόν 15.000 εργατικά «ατυχήματα», σημειώνοντας νέο ρεκόρ, από το 2000.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει κάθε τρεις μέρες κι ένας νεκρός εργάτης.
Σημαίνει ακήρυχτος πόλεμος στους χώρους δουλειάς.
Σημαίνει αθλιότητα των συνθηκών εργασίας.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτών που νοιάζονται μόνο για την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Που ψάχνουν κέρδη, μέσα από την άγρια εντατικοποίηση, τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς και τους μηδαμινούς ελέγχους.
Συνέπεια; Μεγάλος αριθμός νεκρών εργατών, αύξηση της ανήλικης εργασίας, εδραίωση των «ελαστικών» μορφών απασχόλησης.
Κι όσο συνεχίζεται η διαχρονική αποδυνάμωση της Επιθεώρησης Εργασίας, τόσο θα θεριεύουν η εργοδοτική ασυδοσία και η αυθαιρεσία.
Και βέβαια, ο επίσημος αριθμός των θανάτων είναι ένα ελάχιστο κλάσμα της πραγματικότητας, καθώς σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται οι πολλαπλάσιοι θάνατοι από επαγγελματικές ασθένειες.
Αλλωστε εδώ, όπως και σε όλες τις χώρες, οι θάνατοι από εργατικά «ατυχήματα» αποτελούν μόνο την «κορυφή του παγόβουνου». Και αυτό γιατί οι θάνατοι από επαγγελματικές νόσους υπολογίζεται ότι είναι 5 έως 7 φορές περισσότεροι, παρόλο που δεν αναφέρονται ως τέτοιοι.
Σύμφωνα με τη EUROSTAT, στη χώρα μας καταγράφεται μόλις το 30% – 40% των εργατικών «ατυχημάτων» (να σημειωθεί πως δεν περιλαμβάνονται τα εργατικά «ατυχήματα» στα ορυχεία και στον κλάδο των ναυτεργατών).
Οι σκάλες των «καθώς πρέπει» σπιτιών που σκοτώνουν
Είναι πλέον καθημερινότητα το να πέφτουν γυναίκες… πάνω στα μαχαίρια μια και δυο και τρεις φορές, να πέφτουν πάνω σε 50 γροθιές και σε χαστούκια νταήδων, να τρακάρουν πάνω σε σφαίρες, να πέφτουν από σκάλες, να χτυπάνε στα ντουλάπια, να κομματιάζονται.Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που καταθέσαμε Επίκαιρη Ερώτηση προς την υπουργό Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, για την προστασία και στήριξη των γυναικών από την πολύμορφη βία (δεν κουνήθηκε φύλλο, μόνο εξαγγελίες, αερολογίες και πομφόλυγες).
Είχαμε τονίσει τότε πως δεν αρκεί η αυστηροποίηση των ποινών για την κακοποίηση των γυναικών και είχαμε εντοπίσει συγκεκριμένες κρατικές ελλείψεις στην ολόπλευρη προστασία των γυναικών από την πολύμορφη βία στον χώρο δουλειάς και Εκπαίδευσης, στην οικογένεια, στην κοινωνική ζωή. Λέγαμε και τότε ότι δεν είναι επαρκές το panic button που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως το μόνο «φάρμακο διά πάσαν νόσον».
Κι ενώ τα δελτία ειδήσεων ζουν όλες αυτές τις μέρες στον αστερισμό της υπόθεσης του άγριου ξυλοδαρμού της Σοφίας Πολυζωγοπούλου από τον σύζυγό της, Απόστολο Λύτρα, η κρατική στήριξη στις γυναίκες, που έχουν υποστεί βία, συνεχίζει να κινείται στον χώρο του αοράτου.
Ενα δείγμα;
Ελλιπέστατο δίκτυο δομών, με συμβουλευτικά κέντρα να υπάρχουν μόλις στο 13% των δήμων πανελλαδικά.
Οσον αφορά τους Ξενώνες Φιλοξενίας, ακόμη και η έκθεση αξιολόγησης της GREVIO επισημαίνει ότι οι υφιστάμενες κλίνες και ξενώνες στην Ελλάδα είναι πίσω από τις ανάγκες, με βάση τον στόχο για έναν ξενώνα – καταφύγιο ανά 10.000 κατοίκους.
Παρά τις προσπάθειες των εργαζομένων στις δομές, οι γυναίκες συναντούν τεράστια εμπόδια στην προσπάθεια να απεγκλωβιστούν από μια βίαιη, παθογόνα διαπροσωπική ή οικογενειακή σχέση. Από τη μια η αστυνομική αδιαφορία ή αυθαιρεσία, κι από την άλλη οι μακροχρόνιες, πολυδάπανες νομικές διαδικασίες, χωρίς να εξασφαλίζεται απρόσκοπτα η δωρεάν ουσιαστική νομική συνδρομή.
Η εργασιακή ανασφάλεια, επίσης, είναι ένας ακόμη βασικός ανασταλτικός παράγοντας, αφού δεν εξασφαλίζεται το δικαίωμα της γυναίκας στη μόνιμη και σταθερή εργασία, με αξιοπρεπές εισόδημα.
Από όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνεται ότι η ολόπλευρη προστασία των γυναικών από την πολύμορφη βία δεν μπορεί να εξασφαλισθεί, όσο η χρηματοδότηση των λιγοστών δομών του δικτύου εξαρτάται από τα ευρωπαϊκά προγράμματα με ημερομηνία λήξης και με διαρκή εργασιακή ανασφάλεια των εργαζομένων σε αυτές.
Οι ανάγκες για οικονομική, νομική και ψυχολογική στήριξη των γυναικών που έχουν υποστεί βία δεν μπορούν να υπολογίζονται με το κριτήριο του «κόστους» για το κράτος, με βάση τους αντιλαϊκούς δημοσιονομικούς στόχους, με ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων.
Οπως ευθύνη της αποτελεί και η δολοφονία της 28χρονης Κυριακής, έξω από το Αστυνομικό Τμήμα. Μιας κακοποιημένης γυναίκας, που χάθηκε άδικα, κάνοντας ακριβώς αυτά που υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνει.
Αρα κανένα από τα προαναφερθέντα γεγονότα δεν ήταν ατύχημα, δεν ήταν η κακιά στιγμή, αλλά ήταν προδιαγεγραμμένα στυγερά εγκλήματα.

Προσχέδιο δοκιμίου πολιτικής αγωγής
Οι τσαγκαράδες να φτιάσουν όπως πάντα γερά παπούτσια
Οι εκπαιδευτικοί να συμμορφώνονται με το αναλυτικό πρόγραμμα του υπουργείου
Οι τροχονόμοι να σημειώνουν με σχολαστικότητα τις παραβάσεις
Οι εφοπλιστές να καθελκύουν διαρκώς νέα σκάφη
Οι καταστηματάρχες να ανοίγουν και να κλείνουν σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο
Οι εργάτες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην άνοδο του επιπέδου παραγωγής
Οι αγρότες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην κάθοδο του επιπέδου καταναλώσεως
Οι φοιτητές να μιμούνται τους δασκάλους τους και να μην πολιτικολογούν
Οι ποδοσφαιριστές να μη δωροδοκούνται πέραν ενός λογικού ορίου
Οι δικαστές να κρίνουν κατά συνείδησιν και εκτάκτως μόνον, κατ’ επιταγήν
Ο Τύπος να μη γράφει ό,τι πιθανόν να εμβάλλει εις ανησυχίαν τους φορτοεκφορτωτάς
Οι ποιητές όπως πάντα να γράφουν ωραία ποιήματα.
Μ. Αναγνωστάκης
Σεμίνα Διγενή
Αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη, Σάββατο 22 Ιούνη 2024 – Κυριακή 23 Ιούνη 2024

Οι προειδοποιήσεις του Νασράλα *


από Σύνταξη

Η απόφαση για προώθηση μιας σπονδυλωτής παγκόσμιας ανάφλεξης με πολέμους που διαρκούν (και πιθανόν να κλιμακωθούν σε διαστάσεις που ούτε καν φανταζόμαστε) έχει ληφθεί από ορισμένους κύκλους του βαθέως Δυτικού κόσμου. Η εποχή και τα γεγονότα μοιάζουν με όσα είχαν προηγηθεί της επίσημης έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (κατάληψη της Μαντζουρίας από Ιάπωνες 1931, πρόβα τζενεράλε στην Ισπανία 1936-39, κατάληψη της Αιθιοπίας από Ιταλία 1936, πόλεμος Ιαπωνίας κατά της Κίνας 1937 κ.λπ.). Τώρα έχουμε δύο ενεργούς πολέμους. Στην καρδιά της Ευρώπης ο ένας, στην Ουκρανία, και ο άλλος στη Μέση Ανατολή. Η Συρία για 10 και πάνω χρόνια έχει γίνει ένα πεδίο βολής, ήρθε η σειρά της Γάζας, και όλα αναγγέλλουν την κλιμάκωση βορειότερα, προς τον Λίβανο. Η όρεξη του σιωνιστικού Ισραήλ έχει μεγαλώσει μετά το περίεργο «ατύχημα» που κόστισε τη ζωή στον πρόεδρο και τον υπουργό Εξωτερικών του Ιράν.
Σε αυτές τις συνθήκες, κι ενώ όλοι φορτσάρουν τις πολεμικές μηχανές, ήρθε η προειδοποίηση του Νασράλα, ηγέτη του λιβανικού κινήματος αντίστασης Χεζμπολά. Βλέποντας όλες τις ετοιμασίες των Ισραηλινών, και γνωρίζοντας ότι η Κύπρος τους παρέχει «διευκολύνσεις», προειδοποίησε ότι η χρησιμοποίηση της Κύπρου ως βάση πολεμικών ενεργειών ενάντια στο Λίβανο θα την καταστήσει στόχο. Ο πρόεδρος της Κύπρου έτρεξε να διαβεβαιώσει ότι η Κύπρος είναι παράγοντας της λύσης και όχι ορμητήριο, χωρίς όμως να πείσει – διότι είναι κοινό μυστικό ότι οι βρετανικές βάσεις χρησιμοποιούνται στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής, και επίσης είναι γεγονός η παρουσία δυνάμεων και υποδομών του Ισραήλ στη μεγαλόνησο.
Η προειδοποίηση Νασράλα έρχεται λοιπόν να προστεθεί σε προηγούμενες που έχουν γίνει άμεσα ή έμμεσα, και απέναντι στην Ελλάδα. Να θυμίσουμε πως όταν ο κ. Μητσοτάκης επισκέφθηκε την Ουκρανία, πολύ κοντά του έπεσαν ρωσικοί πύραυλοι, ενώ δεν έχουν λείψει αναφορές ότι στόχοι σε μια κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία θα είναι οι μεγάλες βάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή: η Αλεξανδρούπολη είναι μια τέτοια κρίσιμη βάση, πολύ κοντά στη Μαύρη Θάλασσα, και όλοι γνωρίζουν πως από εκεί μεταφέρονται πολλά πολεμοφόδια στην Ουκρανία. Την ίδια στιγμή ένα ελληνόκτητο πλοίο, αλλά με σημαία Λιβερίας (πάντα «πατριώτες» οι πολυπράγμονες Έλληνες εφοπλιστές), έχει μισοβυθιστεί μετά από πλήγμα των Υεμενιτών Χούθι.
Η Ελλάδα εμπλέκεται όλο και πιο πολύ στους πολέμους που σκαρώνουν οι Δυτικοί εμπρηστές. Μετατρέπεται ολόκληρη σε ένα ορμητήριο, ενώ το δόγμα που κυριαρχεί το έχει εκφράσει καλά ο κ. Μεϊμαράκης (ο οποίος γεύτηκε αυτές τις μέρες την ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος…), που είχε πει: «Η Ελλάδα είναι κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, είμαστε ενεργό μέλος της Ε.Ε., και αυτό σημαίνει ότι, αν μας ζητηθεί, πρέπει να ανταποκριθούμε… Και πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι εμείς θα υπερασπιστούμε τις αρχές, τις αξίες μας, τον δυτικό τρόπο ζωής, και θα είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τον καναπέ και να μπούμε πρώτοι στην πρώτη γραμμή της μάχης» (15/4/2024).
Δεν μπορούν να φανταστούν μια διαφορετική στάση οι ελληνικές ελίτ, ούτε να λείψουν από τη νέα «σταυροφορία» της Δύσης, άσχετα αν αυτή εκθέτει σε κινδύνους τη χώρα και το λαό. Την ίδια στιγμή αν το «καλό του ΝΑΤΟ» και του «δυτικού τρόπου ζωής» απαιτήσουν μεγαλύτερο πλησίασμα Ελλάδας-Τουρκίας, με κραυγαλέες παραχωρήσεις προς τη δεύτερη για να κρατηθεί κι αυτή κοντά στη Δύση, οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ μπαίνουν στην «πρώτη γραμμή της μάχης». Όχι προβάλλοντας αντίσταση στον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά προωθώντας τη χωρίς τριβές δορυφοροποίηση της Ελλάδας και περιοχών της (Θράκη, Αιγαίο κ.λπ.). Και φυσικά αναγνωρίζοντας «τετελεσμένα» στην Κύπρο. Λεπτομέρεια: όλα αυτά λείπουν με κραυγαλέο τρόπο από την προεκλογική και μετεκλογική συζήτηση, από το ριάλιτι της κεντροαριστεράς, από τα «μηνύματα» που έλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη να… «επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις».
Καμία προειδοποίηση δεν λαμβάνει υπόψη η επίσημη Ελλάδα: ούτε της Ρωσίας, ούτε του Νασράλα. Ούτε καταλαβαίνει τι γίνεται στα Βαλκάνια. Αυτός ο ραγιαδισμός και η ΝΑΤΟφροσύνη πάνε χέρι-χέρι με τον πλουτισμό ορισμένων τμημάτων των ελίτ, που πάντα στις αναμπουμπούλες ήξεραν είτε να την κοπανούν είτε να βγάζουν τρελά μαύρα λεφτά από διάφορες «δραστηριότητες». Οι προειδοποιήσεις όμως αφορούν και τους λαούς. Ο αγώνας για την ειρήνη δεν είναι κούφιος λόγος, ούτε υποτάσσεται σε εκλογικίστικους σχεδιασμούς. Ο αγώνας για Ουδετερότητα της Ελλάδας και για κατάκτηση βαθμών κυριαρχίας συνδυάζεται άμεσα με μια πολιτική ειρήνης και αποτροπής του πολέμου. Κι όταν το πολιτικό σύστημα είναι βυθισμένο στο βούρκο του «δυτικού τρόπου ζωής», τότε αυτό γίνεται υπόθεση των πολιτών, που πρέπει να συγκροτηθούν σε υποκείμενο. Διότι οι φλόγες του πολέμου βρίσκονται πολύ κοντά!
* editorial από τον 'Δρόμο' που κυκλοφορεί
Πηγή: edromos.gr

Οδεύοντας προς τον όλεθρο


Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Η λειτουργία των Αμερικανών ως πλανητικού χωρο-φύλακα τελείωσε με την αποχώρησή τους από το Αφγανιστάν και τη συμφωνία με τους Ταλιμπάν. Η Pax Americana που βασίστηκε αρχικά στη συναίνεση του 1945 για την εγκαθίδρυση μιας διεθνούς τάξης που θα επιλύει ειρηνικά τις κρίσεις, και στη συνέχεια στη λειτουργία των ΗΠΑ ως «παγκόσμιου χωροφύλακα» δεν υφίσταται πλέον. Οι δυτικές δυνάμεις που ήταν οι εγγυητές της παγκόσμιας τάξης έχουν πάψει να δεσμεύονται ακόμα και από τους κανόνες που θέσπισαν οι ίδιες. Κι ενώ επικαλούνται το διεθνές δίκαιο για τους «άλλους», αυτό σε ό,τι τις αφορά δεν ισχύει καθώς ενεργούν σχεδόν πάντα εκτός του διεθνούς νομικού πλαισίου. Αυτό έγινε στο Κοσσυφοπέδιο το 1999, στο Ιράκ το 2003, στη Λιβύη το 2011, στο Σαχέλ από το 2013 μέχρι σήμερα... σχεδόν παντού. Αυτά τα "δύο μέτρα και σταθμά" τροφοδοτούν τον παγκόσμιο αντιαμερικανισμό και αντιδυτικισμό. Από την άλλη πλευρά, δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, αισθάνονται να ασφυκτιούν στον ελάχιστο  χώρο που τους άφησε η συναίνεση του 1945 και θεωρούν ότι σήμερα δικαιολογούνται να ζητούν «ανάσες» ανάλογες με τη δύναμή τους. Όμως οι ΗΠΑ, όχι μόνο δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο, αντίθετα επιδιώκουν περαιτέρω περιορισμό του «ζωτικού χώρου» τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας (μέσω Ουκρανίας και Ταϊβάν).
Γιατί αυτή η επιθετικότητα από την Ουάσινγκτον; Οι ΗΠΑ απλά θέλουν να δείξουν «ποιος είναι το αφεντικό». Γιατί, όπως σημείωνε ο Π. Κονδύλης, «η αμφισβήτηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ένας νέος ηγεμόνας νικά κατά μέτωπο και αντικαθιστά τον παλαιό, μπορεί και να σημαίνει, πιο περιορισμένα, ότι μια ανερχόμενη περιφερειακή Δύναμη (σ.σ. όπως η Κίνα πρωτευόντως και δευτερευόντως η Ρωσία σήμερα) συγκροτεί βαθμηδόν γύρω της έναν μείζονα χώρο και δεν επιτρέπει στην πλανητική ηγεμονική Δύναμη να επεμβαίνει με οιονδήποτε τρόπο στον χώρο αυτό....» (Θεωρία του Πολέμου, σελ. 369). Έτσι, οι ΗΠΑ τόσο στα σύνορα της Ρωσίας (Ουκρανία) όσο και της Κίνας (Ταϊβάν) «δείχνουν» ότι δεν θα επιτρέψουν την αμφισβήτησή τους ως αυτοκρατορικής υπερδύναμης και του «δικαιώματός» τους στον απεριόριστο έλεγχο του πλανητικού «ζωτικού τους χώρου».  
 Αρκετά χρόνια πριν, όπως παραθέταμε στο βιβλίο Homo Americanus (Καστανιώτης, 2008), ο Αμερικανός διεθνολόγος Τσαρλς Κάπτσαν είχε γράψει για τη σύγκρουση των ΗΠΑ (της αυτοκρατορικής δύναμης που βρίσκεται σε παρακμή) με την Κίνα (της νέας αυτοκρατορικής δύναμης). Πάντα η αλλαγή σκυτάλης γινόταν με πόλεμο έγραφε ο Κάπτσαν, με εξαίρεση την μεταβίβαση της «αυτοκρατορικής εξουσίας» από την Βρετανία στις ΗΠΑ. Για να αποφευχθεί μάλιστα ένας μεγάλος πόλεμος που θα έχει ολέθρια αποτελέσματα, πρότεινε μια διευθέτηση με την Κίνα και μία ισορροπία δυνάμεων στους διεθνείς θεσμούς. Το ίδιο πρότεινε πρόσφατα με αφορμή τη σύγκρουση των ΗΠΑ (δι’ αντιπροσώπου) με τη Ρωσία, ο μακαρίτης πια Χ. Κίσσινγκερ. ‘Όμως ο Μπάιντεν επιλέγει την "ελεγχόμενη σύγκρουση". Αλλά πόσο μπορεί να είναι ελεγχόμενη μια σύγκρουση που επεκτείνεται σαν παλιρροϊκό κύμα;
Ήδη η Μεσόγειος "Από ένας κοινός χώρος, έχει γίνει ένας αμφισβητούμενος χώρος", σημειώνει η ενημερωτική έκθεση -λίγο πριν την εισβολή στην Ουκρανία- των Γάλλων βουλευτών Ζαν Ζακ Φεράρα και Φιλίπ Μισέλ-Κλεισμπάουερ, οι οποίοι απαριθμούν πολλές πηγές εντάσεων και εστίες συγκρούσεων: στρατηγικές (Ρωσία, Δύση, Κίνα), «άρνησης πρόσβασης» (Ρωσία, Συρία, Τουρκία), αμφισβήτηση του status quo «παγωμένων» συγκρούσεων (Κύπρος, Δυτική Σαχάρα), ατελείωτος εμφύλιος στη Λιβύη και στις χώρες Σαχέλ (Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Νίγηρας), ρωσο-ουκρανική σύγκρουση, εθνοκάθαρση στη Γάζα, πόλεμος στην Αρμενία…" (Philippe Leymarie, Le Monde diplomatique). Η Μεσόγειος, η δική μας θάλασσα που κάποτε ήταν  σταυροδρόμι πολιτισμών οι οποίοι «σωρεύονταν ο ένας πάνω στον άλλον», όπως έγραφε ο ιστορικός Fernand Braudel, έχει γίνει τώρα νεκροταφείο για μετανάστες, λίμνη για κοπάδια τουριστών, περιοχή εντάσεων και εθνοκαθάρσεων, και το επίκεντρο πολλαπλών κρίσεων που φουντώνουν με φόντο μια «άνευ προηγουμένου χαοτική πολυπολικότητα», σημειώνει ο Jean-Michel Martinet, ερευνητής στο Μεσογειακό Ίδρυμα Στρατηγικών Σπουδών (FMES), που θεωρεί τη Μεσόγειο "τόσο γέφυρα όσο και φράγμα δύο κόσμων: των χωρών της βόρειας ακτής –πλούσιες, μεταμοντέρνες, με γήρανση πληθυσμού χώρες– και των χωρών της  νότιας ακτής, που είναι αντιμέτωπες με μεγάλες οικονομικές, δημογραφικές, κοινωνικές και πολιτικές δυσκολίες". Το χάσμα και η σύγκρουση Βορρά-Νότου είναι πασίδηλη. Η μετανάστευση των κατοίκων του Νότου προς το Βορρά έχει ως αιτία αυτήν την ανισορροπία και ανισότητα. 
Τελικά, η Μεσόγειος θα γίνει γέφυρα ειρήνης ή θα είναι το επίκεντρο ενός τρίτου Μεγάλου Πολέμου;
Σύμφωνα με την Priyamvada Gopal, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, «Μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα, αν ο κόσμος τα καταφέρει να φθάσει ως εκεί, το κέντρο της αυτοκρατορικής δύναμης θα έχει μετατοπιστεί εντελώς… το κέντρο βάρους του καπιταλισμού μετατοπίζεται προς τα νότια και εμφανίζονται παίκτες από τη Ρωσία και την Κίνα μέχρι την Ινδία». Η ανάδυση των νέων παικτών στο γήπεδο του ιμπεριαλισμού σημαίνει άγριο ανταγωνισμό και πόλεμο. Εάν αυτό επισυμβεί, ο επόμενος πόλεμος, λόγω του υπάρχοντος πυρηνικού οπλοστασίου, θα γίνει με ρόπαλα.
Μπορεί άραγε να αποτραπεί ο όλεθρος;
Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς, όπως τον παραθέτει ο Π. Κονδύλης, «μέσα στον πολιτισμό υπάρχει τόσο ένα πρακτικά επαρκές ισοζύγιο των αντίρροπων τάσεων του ανθρώπου, έτσι ώστε να διατηρείται η ειρήνη, όσο και αρκετή ένταση, έτσι ώστε ένας πόλεμος δεν αποκλείεται, αλλά μάλλον προετοιμάζεται». Συνεπώς, ο πόλεμος ή η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα του συσχετισμού αυτών των αντίρροπων δυνάμεων αλλά και της δημιουργίας «μίσους» στον πληθυσμό μέσω της χειραγώγησης των μίντια και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό, ένα κίνημα κατά του πολέμου και η ανάπτυξη της κουλτούρας της ειρήνης, μπορούν να αλλάξουν τους συσχετισμούς που είναι υπαρξιακής σημασίας για την ανθρωπότητα σήμερα.

ΝΑΙ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΛΕΘΡΟ… ΑΝ ΔΡΑΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ