Αντί να μαλλιοτραβιόσαστε για το ποιος και ποια κατέχουν την αιώνια αλήθεια (και τη αιώνια καρέκλα…), προσπαθήστε παρακαλώ ν’ ακολουθήσετε τη συμβουλή των πολιτικών κρατουμένων. Και ίσως καταφέρετε μια μέρα να δείτε το φως και να μας βγάλετε όλους και όλες απ’ το σκοτάδι που μας πνίγει.
Όταν ακούω για Ελλάδα, για την πατρίδα μου παρεμπιπτόντως, γι’ αυτό το χώμα και το τσιμέντο που μεγαλώσαμε και χαρήκαμε και υποφέραμε και κλάψαμε και γελάσαμε και καμιά φορά δώσαμε και κάνα φιλάκι, πάντοτε στο νου μου έρχεται το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα». Το κλασικό έργο της Πηνελόπης Δέλτα, που τα είχε πει όλα γι’ αυτόν τον τόπο τον ευλογημένο και καταραμένο συνάμα, δίχως φόβο κανένα αλλά με πάθος τρομερό τα είχε πει.
Εκεί ανατρέχω, στις σελίδες του βιβλίου, όταν θέλω ν’ αναζητήσω αναλογίες με το σήμερα και η συγγραφέας δεν με απογοητεύει ποτέ. Για την ΚεντροΑριστερά, ας πούμε, για τον ΣΥΡΙΖΑ, για το ΠΑΣΟΚ, για όλο αυτό το νταβαντούρι, για όλο αυτό το καρναβάλι, για όλο αυτό το τζιριτζάντζουλο των τελευταίων ημερών, των τελευταίων εβδομάδων, των τελευταίων μηνών, των τελευταίων χρόνων, αρκεί να ξεφυλλίσεις το «Παραμύθι Χωρίς Όνομα» και κάτι θα βρεις. Κάτι τέτοιο έκανα κι εγώ και ορίστε που κατέληξα:
«Από το μεγάλο και λαμπρό παλάτι του Συνετού Α’, μόνος
ο ψηλός πύργος έμενε κατοικήσιμος. Όλα τ’ άλλα δωμάτια,
οι μεγάλες σάλες, οι διάδρομοι, οι στρατώνες είχαν γκρεμίσει. Ο ψηλός πύργος ήταν και αυτός σε κακά χάλια. Κανένας δε
φρόντισε ποτέ να επιδιορθώσει τους πεσμένους σοβάδες. Και ο άνεμος περιδιάβαζε και σφύριζε ελεύθερα στις άδειες κάμαρες, όπου
από τα περισσότερα παράθυρα έλειπαν τα γυαλιά.
Οι χοντροί όμως τοίχοι βαστούσαν ακόμα. Κι εκεί, σε μετρημένα δωμάτια, περιορίζουνταν ο Βασιλιάς και η οικογένεια του.
Καθώς πλησίαζε στο παλάτι, το Βασιλόπουλο άκουσε φωνές θυμωμένες, γυναικείες και αντρίκειες.
Σταμάτησε μια στιγμή. Ύστερα, με βαρύ αναστεναγμό έκανε να
γυρίσει πίσω. Μα την ίδια ώρα ένα κορίτσι δεκαπέντε χρόνων πετάχθηκε από μέσα από τις πέτρες και ρίχθηκε στο λαιμό του.
– Αχ, αδελφέ μου, εγύρισες επιτέλους! του είπε με δάκρυα στα
μάτια. Να ‘ξερες πώς σε περίμενα τόσην ώρα!
Το Βασιλόπουλο τη φίλησε και ρώτησε λυπημένα:
– Τι είναι πάλι οι φωνές;
– Τι θέλεις να είναι; Τα ίδια και τα ίδια! Η Πικρόχολη μαλώνει μετη Ζήλιω, κι ο πατέρας, γυρεύοντας να τις χωρίσει, τις αγριεύει όλο και περισσότερο.
– Και η μητέρα τι κάνει;
– Τι θες να κάνει; Στολίζεται σαν πάντα!
– Και συ, Ειρηνούλα;
– Εγώ… εγώ… – έκρυψε το πρόσωπο στα χέρια της και ξέσπασε
στα κλάματα:
Εγώ βγήκα να σε βρω, γιατί μόνο εσύ ξέρεις να παρηγορήσεις».
Ορίστε παλικάρια και γοργόνες μου, ορίστε τα πρόσωπα και τα δράματα και ονόματα παρακαλώ μη μου ζητάτε γιατί δεν έχει και πολύ νόημα. Με λίγο κόπο μπορείτε να τα βρείτε μόνοι σας και μόνες σας, άσε που δεν έχω καμία όρεξη για καυγά τώρα που ξανασφίξανε οι ζέστες.
Δυο παρατηρήσεις μόνο, μιας και τρέχουμε και δεν φτάνουμε.
Ανάμεσα σε αυτά που γράφει στο εισαγωγικό σημείωμα για το Ινστιτούτο του ο Αλέξης Τσίπρας, περιλαμβάνονται και τα εξής ως περιγραφή μελλοντικής δραστηριότητος:
«Σχεδιάζοντας, αποφασίζοντας, καλλιεργώντας, διεκδικώντας, αναπτύσσοντας, προστατεύοντας, οικοδομώντας, αγκαλιάζοντας, ενώνοντας».
Ενδιαφέροντα, δεν λέω, αλλά πραγματικά θα μπορούσε να τα έχει ξεστομίσει λέξη προς λέξη κι ο Εμμανουέλ Μακρόν. Μot à mot που λένε και στα μέρη του…
Το δεύτερο έχει να κάνει με την προτροπή των παλαιών πολιτικών κρατουμένων της αριστεράς προς τα φρέσκα φυντάνια που αριβάρανε στη μπουζού:
Αγάπα το κελί σου, φάε το φαΐ σου, διάβαζε πολύ!
Και τέλος παιδιά, τέλος, τίποτε άλλο.
Αντί να μαλλιοτραβιόσαστε για το ποιος και ποια κατέχουν την αιώνια αλήθεια (και τη αιώνια καρέκλα…), προσπαθήστε παρακαλώ ν’ ακολουθήσετε τη συμβουλή των πολιτικών κρατουμένων. Και ίσως καταφέρετε μια μέρα να δείτε το φως και να μας βγάλετε όλους και όλες απ’ το σκοτάδι που μας πνίγει.
Υ.Γ.: Μάθαμε από την έρευνα της Metron Analysis που παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας, ότι το 83% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 83% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ θέλουν να υπάρξει σύγκλιση σε ενιαίο φορέα της ΚεντροΑριστεράς. Θεμιτό, δε λέω, αρκεί τα αγοράκια ν’ αφήσουν κατά μέρος τους εγωισμούς τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου