Ένα πολιτικό προϊόν με «ημερομηνία λήξης»

PrimeNews

Ηχηρό χαστούκι στον Κυριάκο Μητσοτάκη έδωσαν οι ίδιοι του οι ψηφοφόροι που αποφάσισαν χθες να του γυρίσουν την πλάτη
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πίστευε ακράδαντα ότι μπορεί να επιβιώνει από οτιδήποτε. Και το φταίξιμο δεν είναι μόνο δικό του. Επί πέντε χρόνια και διαδοχικές κάλπες το εκλογικό σώμα και τα ΜΜΕ τού έστελναν το μήνυμα ότι μπορεί να είναι όσο ασύδοτος θέλει.
Αμέτρητες φορές ο πρωθυπουργός κατάφερε να αποφύγει την ευθύνη. Από σήμερα, όμως, αλλάζουν πολλά. Η τωρινή ψήφος για τις ευρωεκλογές έρχεται να διαμορφώσει νέα δεδομένα. Το παραδέχτηκε, άλλωστε, και ο ίδιος στις χθεσινές του δηλώσεις. Οτι απέτυχε στον στόχο του. Και στη συνέχεια, φανερά πιεσμένος, αναζήτησε άλλοθι και δικαιολογίες.
Από την ευρωκάλπη ήρθε το πρώτο ηχηρό χαστούκι στην πολιτική καριέρα του πρωθυπουργού. Από το περσινό θριαμβευτικό ποσοστό βρέθηκε τώρα στο 28%. Από σήμερα δεν μπορεί να επικαλείται, για πάσα νόσο, αυτό το ξεπερασμένο πια 41%. Ακόμα και σε σύγκριση με τις ευρωεκλογές του 2019 είναι πολύ χαμηλότερα από τον πήχη. Τότε η Ν.Δ. είχε λάβει 33%.
Σε απόλυτους αριθμούς τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τον Μητσοτάκη. Στις βουλευτικές του Ιουνίου του 2023 μέτρησε 2.115.322 ψήφους. Στην ευρωκάλπη του 2019 οι ψηφοφόροι του ήταν 1.873.137. Χθες κατέρρευσε μετρώντας περίπου 1.000.000 «κουκιά», μια συντριπτική απώλεια. Οι μισοί του ψηφοφόροι μέχρι πέρυσι αποφάσισαν χθες να του γυρίσουν την πλάτη. Το ιστορικό χαμηλό της Ν.Δ. ήταν στις βουλευτικές του Μαΐου του 2012 με μόλις 1.192.103 ψήφους.
Η αλαζονεία του πρωθυπουργού έχει κόστος πλέον και στην κάλπη. Η φθορά έχει αρχίσει να μετριέται με αντικειμενικούς δείκτες. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν κλονίζεται είναι επειδή δεν υπάρχει -όχι τουλάχιστον ακόμα- δεύτερο κόμμα που να μπορεί ευθέως να αμφισβητήσει την κυριαρχία Μητσοτάκη.
Αυτή η εκκωφαντική απώλεια, σχεδόν πανωλεθρία, πάνω από 1.000.000 ψηφοφόρων και άνω των 12,5 ποσοστιαίων μονάδων μέσα σε έναν χρόνο έχει ασφαλώς εξήγηση. Η ελληνική -και όχι ευρωπαϊκή- ακρίβεια. Η ύβρις του εγκλήματος των Τεμπών. Η πρωτοφανής υποβάθμιση της εθνικής κυριαρχίας και τα κρυφά παιχνίδια με τον Ζελένσκι. Η εμμονική ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα που δίχασε ολόκληρη την κοινωνία. Το Μεταναστευτικό, η ασφάλεια, οι απευθείας αναθέσεις. Ολα κυλούσαν πάνω από τον πρωθυπουργό σαν το νερό, χωρίς να τον αγγίζουν.
Ο Μητσοτάκης πίστευε τόσο βαθιά στην επικοινωνιακή παντοδυναμία του, που δεν έβλεπε καμία ανάγκη να αλλάξει ρότα. Ο κόσμος τού είχε ήδη συγχωρήσει αμέτρητες σκανδαλώδεις πράξεις κι επιλογές. Οπότε γιατί αυτή η τελευταία κάλπη να ήταν διαφορετική;
Το χθεσινό μήνυμα της κάλπης, όμως, είναι ότι βλέπει πια καθαρά τον πρωθυπουργό σαν ηγέτη με «ημερομηνία λήξης». Ασφαλώς παραμένει κυβέρνηση, ευτυχώς για τον ίδιο ήταν ευρωεκλογές. Αλλά το πολιτικό προϊόν Μητσοτάκη αρχίζει να μπαίνει σε φάση ολοκλήρωσης του κύκλου του.
Στο εξής ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν θα μπορεί να λογαριάζει τους ψηφοφόρους του ως συνένοχους για τις πολιτικές του, εμφανίζοντας το περσινό ποσοστό του ως πράσινο φως για τις μεθόδους του, νομότυπες ή παράνομες. Οι πολιτικές του ούτε δημιούργημα του ελληνικού λαού είναι ούτε έχουν τη στήριξη της πραγματικής πλειοψηφίας.
Αν και η αποχή τον ευνόησε, οι περισσότεροι ψηφοφόροι που έχουν χειροπιαστά οφέλη από το οικοσύστημα Μητσοτάκη πήγαν και τον ψήφισαν. Αλλά είναι εκκωφαντικές οι επιλογές των υπόλοιπων ψηφοφόρων του. Για πρώτη φορά προτίμησαν να τον απορρίψουν, είτε ψηφίζοντας άλλο κόμμα είτε απέχοντας κι επιλέγοντας να μείνουν άστεγοι κομματικά.
Το γεγονός ότι μέχρι τη χθεσινή κάλπη συνέχιζαν να στηρίζουν Μητσοτάκη, έστω κι ανόρεχτα, θα ήταν πιο εύκολο να το καταπιεί κανείς, αν δεν μαθαίναμε τίποτα από τα σκάνδαλα και τις εγκληματικές επιλογές του. Αλλά κανένα από αυτά δεν έμεινε μυστικό κι ο Μητσοτάκης ήταν απλώς θρασύς για τις πράξεις του, θεωρώντας δεδομένη την ψήφο.
Ποτέ δεν άλλαξε πλεύση, κι ας έβλεπαν όλοι τα παραπτώματά του σε κοινή θέα. Από δω και πέρα είναι άγνωστο αν ο Μητσοτάκης πατήσει αναγκαστικά φρένο στις εξωθεσμικές του πρακτικές και συνεχίσει τη θητεία του με μεγαλύτερη ταπεινότητα ή αν πρακτικά αποφασίσει να επιταχύνει με την προσωπική του ατζέντα παρά την απόρριψη του κόσμου. Με μοναδικό στόχο να φέρει εις πέρας τις εξυπηρετήσεις των συμφερόντων που τον στηρίζουν πριν ο χρόνος του τελειώσει.
Αν επιλέξει το δεύτερο, θα ζήσουμε με τις συνέπειες της βλαπτικής πολιτικής του, στην εγχώρια κι εξωτερική πολιτική, για τα επόμενα χρόνια. Ακόμα κι όταν θα έχει φύγει από την εξουσία. Στα πιο σοβαρά ζητήματα μπορεί και για πάντα.
Μετά τις περσινές εκλογές γράφαμε ότι τελικά ο μεγαλύτερος αντίπαλος για τον Μητσοτάκη είναι ο εαυτός του. Ναι μεν επέδειξε στην πρώτη του τετραετία μια αξιοσημείωτη ανθεκτικότητα, αλλά είχε γίνει ήδη φανερό πως εγκλωβίζεται στη ακόρεστη δίψα του για εξουσία, με όλο και περισσότερες δόσεις αλαζονείας και ασυδοσίας.
Πριν από έναν χρόνο τού δόθηκε η ευκαιρία να στρίψει το καράβι από πολιτικές που ενόχλησαν ακόμα και ψηφοφόρους του, έστω κι αν τον είχαν επιλέξει ξανά ελλείψει άλλης πρότασης. Χθες φάνηκε ότι έχει αποτύχει πρώτα απ’ όλα στο δικό του ακροατήριο. Η παντοδυναμία είναι γλυκιά για κάθε ηγέτη, αλλά ο Μητσοτάκης βεβήλωσε αυτό το 41% με ακόμα περισσότερα σκάνδαλα, χάνοντας εντελώς το μέτρο στη διακυβέρνησή του. Γι’ αυτό και τον τιμώρησαν οι ίδιοι του οι ψηφοφόροι, αυτοί που πέρυσι του έδωσαν την ψευδαίσθηση του άτρωτου.

primenews.press