Απάντηση στο ερώτημα «Πόσο αργεί ακόμη να ξημερώσει;» δεν πρόλαβε να δώσει. Δεν έζησε στο αλλοιωμένο τοπίο, στην εποχή των «ατυχημάτων» που ζούμε σήμερα εμείς. Υποψιάστηκε μόνο και έγραψε…
Κατιούσα
«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει.
Ομως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.
Εβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει
την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής:
Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα,
πλέκω με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.
Ορθιος, και μόνος, σαν και πρώτα, περιμένω».
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης – στον οποίο ανήκει το ποίημα – αναχώρησε από αυτόν τον ναρκοθετημένο κόσμο, μια τέτοια μέρα πριν από 19 χρόνια. Υπήρξε από τους σημαντικότερους ποιητές της μεταπολεμικής γενιάς, που εμφανίστηκε λογοτεχνικά στα 17 του χρόνια, μέσα στην τριπλή φασιστική κατοχή.
Αργεί να ξημερώσει;
Απάντηση στο ερώτημα «Πόσο αργεί ακόμη να ξημερώσει;» δεν πρόλαβε να δώσει. Δεν έζησε στο αλλοιωμένο τοπίο, στην εποχή των «ατυχημάτων» που ζούμε σήμερα εμείς. Υποψιάστηκε μόνο και έγραψε κάπου:
«Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες
που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις
τα σωριασμένα κουφάρια
στους δρόμους»
Ούτε πρόλαβε να μάθει πως κάπου στη νοτιοανατολική γειτονιά μας, εκείνος ο όμορφος τόπος, που ήταν παλιά η Παλαιστίνη, έγινε ένα απέραντο νεκροταφείο με περίπου 38.000 νεκρούς.
Με 3.500 μικρά παιδιά να λιμοκτονούν και είναι θέμα χρόνου να πεθάνουν από λιμό. Κανείς δεν φτάνει εκεί να τα βοηθήσει.
Ούτε αυτά, ούτε τους 86.000 τραυματίες, που αργοπεθαίνουν σε δηλητηριασμένα γη, νερό και αέρα, δίπλα σε 39 εκατομμύρια τόνους συντριμμιών που έχουν δημιουργήσει οι βόμβες.
Το «ατύχημα» διαρκείας της γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού θα είναι για πάντα ο ματωμένος λεκές αυτού του αιώνα.
Χιλιάδες αθώοι άνθρωποι, στην πορεία 76 χρόνων, βρέθηκαν και βρίσκονται: «Ορθιοι και μόνοι
μες στη φοβερή ερημία του πλήθους».
«Η εργατική τάξη (κάθε 3 μέρες) πάει στον Παράδεισο»
«Ατυχημάτων» συνέχεια. Το 2023 αναγγέλθηκαν σχεδόν 15.000 εργατικά «ατυχήματα», σημειώνοντας νέο ρεκόρ, από το 2000.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει κάθε τρεις μέρες κι ένας νεκρός εργάτης.
Σημαίνει ακήρυχτος πόλεμος στους χώρους δουλειάς.
Σημαίνει αθλιότητα των συνθηκών εργασίας.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτών που νοιάζονται μόνο για την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Που ψάχνουν κέρδη, μέσα από την άγρια εντατικοποίηση, τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς και τους μηδαμινούς ελέγχους.
Συνέπεια; Μεγάλος αριθμός νεκρών εργατών, αύξηση της ανήλικης εργασίας, εδραίωση των «ελαστικών» μορφών απασχόλησης.
Κι όσο συνεχίζεται η διαχρονική αποδυνάμωση της Επιθεώρησης Εργασίας, τόσο θα θεριεύουν η εργοδοτική ασυδοσία και η αυθαιρεσία.
Και βέβαια, ο επίσημος αριθμός των θανάτων είναι ένα ελάχιστο κλάσμα της πραγματικότητας, καθώς σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται οι πολλαπλάσιοι θάνατοι από επαγγελματικές ασθένειες.
Αλλωστε εδώ, όπως και σε όλες τις χώρες, οι θάνατοι από εργατικά «ατυχήματα» αποτελούν μόνο την «κορυφή του παγόβουνου». Και αυτό γιατί οι θάνατοι από επαγγελματικές νόσους υπολογίζεται ότι είναι 5 έως 7 φορές περισσότεροι, παρόλο που δεν αναφέρονται ως τέτοιοι.
Σύμφωνα με τη EUROSTAT, στη χώρα μας καταγράφεται μόλις το 30% – 40% των εργατικών «ατυχημάτων» (να σημειωθεί πως δεν περιλαμβάνονται τα εργατικά «ατυχήματα» στα ορυχεία και στον κλάδο των ναυτεργατών).
Οι σκάλες των «καθώς πρέπει» σπιτιών που σκοτώνουν
Είναι πλέον καθημερινότητα το να πέφτουν γυναίκες… πάνω στα μαχαίρια μια και δυο και τρεις φορές, να πέφτουν πάνω σε 50 γροθιές και σε χαστούκια νταήδων, να τρακάρουν πάνω σε σφαίρες, να πέφτουν από σκάλες, να χτυπάνε στα ντουλάπια, να κομματιάζονται.Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που καταθέσαμε Επίκαιρη Ερώτηση προς την υπουργό Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, για την προστασία και στήριξη των γυναικών από την πολύμορφη βία (δεν κουνήθηκε φύλλο, μόνο εξαγγελίες, αερολογίες και πομφόλυγες).
Είχαμε τονίσει τότε πως δεν αρκεί η αυστηροποίηση των ποινών για την κακοποίηση των γυναικών και είχαμε εντοπίσει συγκεκριμένες κρατικές ελλείψεις στην ολόπλευρη προστασία των γυναικών από την πολύμορφη βία στον χώρο δουλειάς και Εκπαίδευσης, στην οικογένεια, στην κοινωνική ζωή. Λέγαμε και τότε ότι δεν είναι επαρκές το panic button που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως το μόνο «φάρμακο διά πάσαν νόσον».
Κι ενώ τα δελτία ειδήσεων ζουν όλες αυτές τις μέρες στον αστερισμό της υπόθεσης του άγριου ξυλοδαρμού της Σοφίας Πολυζωγοπούλου από τον σύζυγό της, Απόστολο Λύτρα, η κρατική στήριξη στις γυναίκες, που έχουν υποστεί βία, συνεχίζει να κινείται στον χώρο του αοράτου.
Ενα δείγμα;
Ελλιπέστατο δίκτυο δομών, με συμβουλευτικά κέντρα να υπάρχουν μόλις στο 13% των δήμων πανελλαδικά.
Οσον αφορά τους Ξενώνες Φιλοξενίας, ακόμη και η έκθεση αξιολόγησης της GREVIO επισημαίνει ότι οι υφιστάμενες κλίνες και ξενώνες στην Ελλάδα είναι πίσω από τις ανάγκες, με βάση τον στόχο για έναν ξενώνα – καταφύγιο ανά 10.000 κατοίκους.
Παρά τις προσπάθειες των εργαζομένων στις δομές, οι γυναίκες συναντούν τεράστια εμπόδια στην προσπάθεια να απεγκλωβιστούν από μια βίαιη, παθογόνα διαπροσωπική ή οικογενειακή σχέση. Από τη μια η αστυνομική αδιαφορία ή αυθαιρεσία, κι από την άλλη οι μακροχρόνιες, πολυδάπανες νομικές διαδικασίες, χωρίς να εξασφαλίζεται απρόσκοπτα η δωρεάν ουσιαστική νομική συνδρομή.
Η εργασιακή ανασφάλεια, επίσης, είναι ένας ακόμη βασικός ανασταλτικός παράγοντας, αφού δεν εξασφαλίζεται το δικαίωμα της γυναίκας στη μόνιμη και σταθερή εργασία, με αξιοπρεπές εισόδημα.
Από όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνεται ότι η ολόπλευρη προστασία των γυναικών από την πολύμορφη βία δεν μπορεί να εξασφαλισθεί, όσο η χρηματοδότηση των λιγοστών δομών του δικτύου εξαρτάται από τα ευρωπαϊκά προγράμματα με ημερομηνία λήξης και με διαρκή εργασιακή ανασφάλεια των εργαζομένων σε αυτές.
Οι ανάγκες για οικονομική, νομική και ψυχολογική στήριξη των γυναικών που έχουν υποστεί βία δεν μπορούν να υπολογίζονται με το κριτήριο του «κόστους» για το κράτος, με βάση τους αντιλαϊκούς δημοσιονομικούς στόχους, με ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων.
Οπως ευθύνη της αποτελεί και η δολοφονία της 28χρονης Κυριακής, έξω από το Αστυνομικό Τμήμα. Μιας κακοποιημένης γυναίκας, που χάθηκε άδικα, κάνοντας ακριβώς αυτά που υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνει.
Αρα κανένα από τα προαναφερθέντα γεγονότα δεν ήταν ατύχημα, δεν ήταν η κακιά στιγμή, αλλά ήταν προδιαγεγραμμένα στυγερά εγκλήματα.
Προσχέδιο δοκιμίου πολιτικής αγωγής
Οι τσαγκαράδες να φτιάσουν όπως πάντα γερά παπούτσια
Οι εκπαιδευτικοί να συμμορφώνονται με το αναλυτικό πρόγραμμα του υπουργείου
Οι τροχονόμοι να σημειώνουν με σχολαστικότητα τις παραβάσεις
Οι εφοπλιστές να καθελκύουν διαρκώς νέα σκάφη
Οι καταστηματάρχες να ανοίγουν και να κλείνουν σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο
Οι εργάτες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην άνοδο του επιπέδου παραγωγής
Οι αγρότες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην κάθοδο του επιπέδου καταναλώσεως
Οι φοιτητές να μιμούνται τους δασκάλους τους και να μην πολιτικολογούν
Οι ποδοσφαιριστές να μη δωροδοκούνται πέραν ενός λογικού ορίου
Οι δικαστές να κρίνουν κατά συνείδησιν και εκτάκτως μόνον, κατ’ επιταγήν
Ο Τύπος να μη γράφει ό,τι πιθανόν να εμβάλλει εις ανησυχίαν τους φορτοεκφορτωτάς
Οι ποιητές όπως πάντα να γράφουν ωραία ποιήματα.
Μ. Αναγνωστάκης
Σεμίνα Διγενή
Αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη, Σάββατο 22 Ιούνη 2024 – Κυριακή 23 Ιούνη 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου