Καλή Χρονιά

Το χαμόγελο ενός παιδιού είναι μόνη ηλιαχτίδα σε τούτες τις άβολες εποχές και τους αμανουβράριστους καιρούς.

Λεβέντης

 

Του Θανάση Καρτερού

 

Ορίστε. Έβαλε φωτιά, σου λένε σοβαρές εφημερίδες, στο πολιτικό σκηνικό ο Βασίλης Λεβέντης. Γιατί δήλωσε ότι σε λίγες εβδομάδες ο Καραμανλής μπορεί να δώσει εντολή στον Καμμένο να φύγει από την κυβέρνηση. Κι εκείνος θα πειθαρχήσει, άρα ο Τσίπρας θα αναγκαστεί να διαπραγματευτεί. Με ποιον; Με τον ίδιο, φυσικά, και με τον Μεϊμαράκη. Διότι αυτό θέλουν ο λαός και η νεολαία - κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία δεν έχουν θέση το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, γιατί το μόνο που κάνουν είναι να βρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά περίπου, στην ουσία τουλάχιστον. Κι εδώ σου έρχεται να πεις: Καλά να πάθετε. Σε ποιους; Μα σε κείνους τους δικούς μας που εδώ και κάποιο καιρό έχουν αναλυθεί σε ύμνους για τον Λεβέντη. Δημιουργώντας την εντύπωση στον κόσμο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξερογλείφεται να συμπράξει μαζί του. Και, ακόμα χειρότερο, την εντύπωση στον ίδιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η σταθερότητα, αλλά και η χώρα, κρέμονται από τη στάση του. Για να μην πούμε από τίποτε άλλο και παρέμβει ο εισαγγελέας.

Έλεος, ρε παιδιά. Ο Λεβέντης δεν είναι χθεσινός. Τον βλέπουμε και τον ακούμε δεκαετίες ολόκληρες. Και το γεγονός ότι ένας αριθμός Ελλήνων αποφάσισε να τον ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές και να τον στείλει στη Βουλή δεν σημαίνει ότι άλλαξε. Έγινε, ας πούμε, μαχητής για τα συμφέροντα των αδικημένων. Ή απέκτησε την πολιτική ισορροπία που είναι απαραίτητη για να μη γκρεμοτσακιστούν κάποια μέρα όσοι βρεθούν πλάι του. Η είναι σε θέση να μετράει τα λόγια και τις πράξεις του.

Εντάξει, αν αποφασίσει κάποια στιγμή να ψηφίσει μαζί με τους βουλευτές του το τάδε ή το δείνα «δύσκολο» νομοσχέδιο, καλώς να το κάνει. Αλλά όχι και να αφήνουμε να αιωρείται, με μια εντελώς υποκριτική αβροφροσύνη, ότι είναι δυνατόν και να τα βρούμε μαζί του. Διότι δεν είναι, εκτός πια κι αν ορισμένοι δεν καταλαβαίνουν πού πατούν και πού πηγαίνουν. Κι ότι όποιος πατήσει στη σανίδα του Λεβέντη θα βουλιάξει στο πανελλήνιο χάχανο, που είναι χειρότερο κι από την πιο εμπαθή καταγγελία.

Να μην τσακωθούμε βέβαια μαζί του. Αλλά όχι και να τον ανυψώνουμε σε Ναπολέοντα της πολιτικής ζωής. Διότι τότε δικαιολογημένα θα μας θεωρήσει η αμείλικτη κοινή γνώμη Ιωσηφίνες...

www.koutipandoras.gr

Ο Διεθνισμός δεν εχει σχέση με τον εθνομηδενισμό... Amilcare Cipriani: Ο Ιταλός φιλέλληνας αναρχικός εθελοντής στις Κρητικές επαναστάσεις!

του Ηλία Λουλούδη

 

Στο παρελθόν υπήρξαν αναρχικοί και ριζοσπάστες γενικότερα, που θεωρούσαν ότι ο αγώνας για την απελευθέρωση ενός καταπιεσμένου έθνους, όχι μόνο δεν αντιφάσκει με τις αρχές τους, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος τους. Σε αντίθεση λοιπόν, με διάφορες σύγχρονες ιδεοληψίες, οι αναρχικοί αντιλήφθηκαν τους αγώνες εθνικής απελευθέρωσης ως προέκταση των κοινωνικών αγώνων και των αγώνων για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Πολλοί από αυτούς, που αγωνίστηκαν στο πλευρό των Ελλήνων, κατά της Οθωμανικής σκλαβιάς, πέθαναν κατόπιν στα οδοφράγματα της Κομμούνας του Παρισιού.

Σήμερα η Ιστορία είναι στο μεγαλύτερο μέρος της ακρωτηριασμένη, ενώ η επιλεκτική αφήγηση πνίγει τις ανεπιθύμητες πτυχές, μέσα από την εθνική εκπαίδευση του... κάθε κράτους.

Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθώ σε έναν άγνωστο στα σχολικά βιβλία αλλά ονομαστό αναρχικό, που δραστηριοποιήθηκε στις Κρητικές επαναστάσεις, αλλά και στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο, τον Ιταλό Αμιλκάρε Τσιπριάνι. Μια εμβληματική φυσιογνωμία του ευρωπαϊκού αναρχικού κινήματος, όπου μετά από αγώνες δεκαετιών, στο πλευρό του προλεταριάτου και των αδυνάτων σε μια σειρά χωρών (Ελλάδα, Ιταλία, Αίγυπτο, Γαλλία, Ελβετία), με ξεχωριστή στιγμή την ενεργό συμμετοχή του και στην Κομμούνα του Παρισιού, όπως και ο Γουστάβος Φλουράνς για τον οποίο έχω αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο.

Στον πόλεμο του 1897 στο πλευρό του Ελληνικού λαού, που αγωνιζόταν για την απελευθέρωση από τον Οθωμανό δυνάστη, πολέμησαν αρκετοί αναρχικοί και ριζοσπάστες της εποχής. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός τους έφτασε τους 1000-1500 εθελοντές, που πήραν μέρος στις μάχες της Θεσσαλίας και της Ηπείρου, ενταγμένοι στον ελληνικό στρατό υπό μορφή τριών σωμάτων: ένα οι πολυπληθέστεροι Γαριβαλδινοί, ένα η «Φάλαγγα των Φιλελλήνων» που αποτελούνταν από τη λεγεώνα των μαυροντυμένων αναρχικών του Αμιλκάρε Τσιπριάνι κι ένα με συμμετοχή αναρχικών και σοσιαλιστών υπό τον συνταγματάρχη Μπερτέτι.

Από τότε μέχρι σήμερα, σε διάφορες χρονικές στιγμές και σε όποιο μέρος του κόσμου υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για την ελευθερία τους (Σαντινίστας, Ζαπατίστας, Παλαιστίνιοι…), συνεχίζεται αυτή η ανιδιοτελής παράδοση της έμπρακτης αλληλεγγύης και προσφοράς από οπαδούς του διεθνούς ελευθεριακού κινήματος κάτω δύσκολες συνθήκες, όπως η πρόσφατη αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Γάζα.

 

Ο Τσιπριάνι στις Κρητικές επαναστάσεις

Ο Τσιπριάνι εμφανίζεται να συμμετέχει στην επανάσταση του 1866, μαζί με άλλους ξένους εθελοντές με την ομάδα του Ζυμβρακάκη στον Ομαλό, μετά την μάχη της Αγίας Ρουμέλης το Γενάρη του 1867. Από τότε γίνεται πιστός σύντροφος του Γάλλου φιλέλληνα Φλουράνς. Την ίδια περίοδο συναντάμε αρκετούς εθελοντές στην περιοχή όπως τους Πουανσό, Ανεμός, Αρντεμάνι κτλ. για τους οποίους θα αναφερθώ σε επόμενο δημοσίευμα και συγκεκριμένα για τον διπλό ρόλο του Ανεμός.

Σε έκθεση του Αναρχικού Συνδέσμου της Αθήνας προς το Διεθνές Επαναστατικό Συνέδριο, που έγινε στο Παρίσι το 1900, μεταξύ των άλλων αναφέρεται η δράση των εθελοντών στη Κρήτη:

«…Στην Αθήνα διατηρούμε ακόμα θερμή την ανάμνηση της εδώ διαμονής στα 1868 του αγαπημένου μας Γουσταύου Φλουράνς. Μαζί με τον σύντροφο Αμιλκάρε Τσιπριάνι ήταν μες στους Γαριβαλδινούς εθελοντές, που ήλθαν να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή των επαναστατημένων δυνάμεων του Κρητικού λαού ενάντια στην τουρκική καταπίεση ….»

Ο Τσιπριάνι ήρθε αρκετές φορές στην Ελλάδα και μετά την μάχη του Δομοκού (1897), επέστρεψε στην Αθήνα και έδωσε μια συνέντευξη στην οποία εξύμνησε τον αγώνα του λαού της Κρήτης, ο οποίος θρηνούσε τα θύματα μιας ακόμα εξέγερσης εναντίον της Τουρκικής εξουσίας, τριάντα χρόνια μετά από αυτήν στην οποία συμμετείχε.

Να σημειώσω εδώ ότι στην εξέγερση της Kρήτης το 1897, πήραν μέρος το σώμα Iταλών αναρχικών και σοσιαλιστών με επικεφαλής τον Mπερτέτι, καθώς και αρκετοί σοσιαλιστές από το σώμα των Γαριβαλδινών.

 

Με τους Έλληνες Αναρχικούς της Αιγύπτου

Το πρώτο εργατικό σωματείο στην Αίγυπτο ιδρύθηκε από Έλληνες εργάτες, από τους οποίους οι περισσότεροι κατάγονταν από την Κέρκυρα το 1872 με τίτλο «Αδελφότης των Εργατών». Η πρώτη αναρχική έκδοση εμφανίστηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μάλλον το 1877 και ήταν η «Il Lavoratore» «Ο Εργάτης», στην ιταλική γλώσσα.

Την 1η Απριλίου 1882, οι Αιγύπτιοι καρβουνιάρηδες άρχισαν μια απεργία, από τις πρώτες στην ιστορία της χώρας, εναντίον της εταιρίας του καναλιού του Σουέζ στο Πορτ Σάιντ υποκινούμενη από τους Έλληνες αναρχικούς.

Ο Τσιπριάνι είχε στενές επαφές με τους αναρχικούς της Αιγύπτου εφόσον η παρουσία του Ελληνικού στοιχείου ήταν έντονη εκεί. Ο Τσιπριάνι κινούνταν μεταξύ Αιγύπτου και Κρήτης διωκόμενος κατά καιρούς. Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για αυτήν την δραστηριότητα παρά μόνο ότι πήγε καταδιωκόμενος στην Αλεξάνδρεια το 1867 ή 1868.

Μια δημοσίευση σε ένα Αιγυπτιακό περιοδικό ίσως να αφορά τον Τσιπριάνι. Το περιοδικό «El Hilal» το Μάρτη του 1894, αναφέρει πληροφορίες για την σύλληψη κάποιου Έλληνα αναρχικού εργάτη στην Αλεξάνδρεια επειδή διένειμε «φλογερά αναρχικά φυλλάδια». Τα φυλλάδια αυτά απευθύνονταν στους εργάτες, αναφέρονταν στην επέτειο της Παρισινής Κομμούνας του 1871 και τελείωναν με το σύνθημα «Ζήτω η Αναρχία».

 

Η φιλία με τον Σταύρο Καλλέργη

Ο Σταύρος Καλλέργης είναι γνωστό ότι ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες σοσιαλιστές επαναστάτες, με ενεργό δράση στο εργατικό κίνημα, εκδότης περιοδικών όπως «ο Σοσιαλιστής » και «Οδηγός παντός ανθρώπου» όπου δημοσίευσε και κείμενα του Μπακούνιν, καθώς και ο οργανωτής του πρώτου εορτασμού της Πρωτομαγιάς .

Ο Καλλέργης είχε βρεθεί στο Παρίσι το 1895 άπορος και καταπονημένος. Η συνδρομή του Π. Αργυριάδη στον Καλλέργη τότε ήταν σημαντική στην χρηματοδότηση και στις επαφές με άλλους αναρχοσοσιαλιστές. Ο Καλλέργης τρία χρόνια αργότερα θα περιγράψει την βοήθεια του Αργυριάδη και θα δώσει πολύτιμες πληροφορίες για τις διασυνδέσεις του με Έλληνες και ξένους αναρχικούς του Παρισιού όπου ανάμεσα τους ξεχωρίζει ο Τσιπριάνι.

Ο Καλλέργης εγκατέλειψε το 1898 την Αθήνα και επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη. Εκεί συμμετείχε στην επανάσταση κατά των Τούρκων και εκλέχθηκε μάλιστα αντιπρόσωπος του επαναστατημένου έθνους. Όπως γράφει στο αυτοβιογραφικό του κείμενο με τον τίτλο «Επιστολή προς τους Έλληνας Σοσιαλιστάς»:

«Μετά την έκρηξιν της Κρητικής Επαναστάσεως επανήλθον εν Κρήτη. Έφθασα εις το Χουμέρι Μυλοποτάμου και εξελέγην αντιπρόσωπος εις την Κρητικήν επαναστατικήν συνέλευσιν. Εκεί διοργανώσαμεν μετά τινών Ιταλών σοσιαλιστών, ελθόντων εις βοήθειάν μας, μιαν σοσιαλιστικήν ομάδα.»

 

Αμιλκάρε Τσιπριάνι (Amilcare Cipriani 1844-1918)

Ο Αμιλκάρε Τσιπριάνι γεννήθηκε στο Άντζιο το 1844 και σε ηλικία 15 ετών εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Ρίμινι, όπου σπούδασε για λίγο σε εκκλησιαστικό λύκειο και απέκτησε αρνητική εικόνα για τους θεοκράτες. Σύντομα συνειδητοποίησε επίσης ότι έπρεπε να φύγει από την οικογένειά του και να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Μόλις 16 ετών κατατάχθηκε στον στρατό του Πιεμόντε και πολέμησε στην μάχη του Σαν Μαρτίνο (1859) και την επόμενη χρονιά συμμετείχε στην «επιχείρηση των Χιλίων Ερυθροχιτώνων» («Spedizione dei Mille») του Giuseppe Garibaldi.

Ο Τσιπριάνι κυνηγήθηκε από την Αυστριακή αστυνομία επειδή συμμετείχε στα Γαριβαλδινικά σώματα που χτύπησαν τους Αυστριακούς την περίοδο 1859 – 1860 και για να γλιτώσει έφυγε στο εξωτερικό, πρώτα στην Ελλάδα και μετά στην Αίγυπτο. Στην Ελλάδα, μαζί με άλλους ξένους αναρχικούς που είχαν συγκροτήσει την λεγόμενη «Δημοκρατική Λέσχη», έλαβε μέρος στην εξέγερση του 1862 κατά του βασιλιά Όθωνα, με δικό του οδόφραγμα στην περιοχή της Καπνικαρέας, όπου για πρώτη φορά ανέμισε στην Αθήνα η κόκκινη σημαία. Μετά από λίγο γνωρίστηκε και με τον Έλληνα αναρχικό Εμμανουήλ Δαούδογλου, όταν ο τελευταίος προσχώρησε στην «Δημοκρατική Λέσχη». Εξαιτίας όμως της επαναστατικής οργανωτικής δουλειάς του, πολύ σύντομα ο Τσιπριάνι συνελήφθη και απελάθηκε με αποτέλεσμα να καταλήξει στην Αίγυπτο, όπου υπήρχαν και δρούσαν αρκετοί ομοϊδεάτες του, στην Aλεξάνδρεια συνεργάσθηκε με Iταλούς, Eβραίους και Έλληνες αναρχικούς και σοσιαλιστές.

Επέστρεψε στην Ιταλία το 1866 για να πολεμήσει ξανά στο πλευρό του Garibaldi, αλλά την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου σε έναν καυγά σκότωσε έναν συμπατριώτη του και μαχαίρωσε 2 αστυνομικούς, με αποτέλεσμα να φύγει και από εκεί και να αναζητήσει καταφύγιο πρώτα στην Κρήτη, όπου συμμετείχε στην εξέγερση κατά των Τούρκων και στην συνέχεια πήγε στο Λονδίνο. Εκεί γνωρίστηκε με τον Μαντσίνι (Mazzini) και έγινε μέλος της Διεθνούς και στη συνεχεία βρέθηκε ξανά στην Γαλλία, όπου γνωρίστηκε με τον Έλληνα αναρχικό Παύλο Αργυριάδη και συμμετείχε στην ομάδα του την οποία αποτελούσαν κυρίως Έλληνες. Πολέμησε κατά των Πρώσων το 1870 και την επόμενη χρονιά 1871 συμμετείχε στην άμυνα του Παρισιού κατά τις ημέρες της Παρισινής Κομμούνας, όπου μετά την σύλληψη του, γλίτωσε από τύχη την εκτέλεση και κατέληξε σε δια βίου εξορία στην Νέα Καληδονία.

Μετά από 8 χρόνια εξορίας τού δόθηκε τελικά χάρη το 1879 και, μη μπορώντας πια να επιστρέψει στην Γαλλία, κατέφυγε στην Ελβετία, όπου γνωρίστηκε με τον Cafiero. Το 1881 επέστρεψε στην Ιταλία και συμμετείχε στο Διεθνές Αναρχικό Συνέδριο της Ρώμης, αλλά τον Μάιο του 1882, λίγο μετά την ταραχώδη πρωτομαγιά εκείνου του έτους, συνελήφθη στην Ancona για το επεισόδιο της Αιγύπτου και καταδικάστηκε σε 20ετή καταναγκαστικά έργα στο Portolongone. Στην φυλάκισή του, η ιταλική Αριστερά απάντησε με πολλές και δυναμικές διαμαρτυρίες, ενώ το 1886 εκλέχτηκε βουλευτής για τις περιφέρειες της Ραβέννας και του Φόρλι, όμως η εκλογή του ακυρώθηκε. Δύο χρόνια αργότερα, το 1888 κατάφερε να γίνει τελικά η αναψηλάφηση της δίκης του στο Μιλάνο, όπου αθωώθηκε και αφέθηκε ελεύθερος μετά από 6 χρόνια στο κάτεργο.

Μετά την αποφυλάκισή του, επέστρεψε στο Παρίσι, όπου ίδρυσε την «Ένωση των Λατινικών Εθνών», γνωρίστηκε με τον αναρχοσοσιαλιστή Σταύρο Καλλέργη και συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Le Plebeien» και με άλλες αναρχικές και σοσιαλιστικές εφημερίδες και περιοδικά. Το 1897 έφθασε στην Ελλάδα για να πολεμήσει ως εθελοντής κατά των Τούρκων, τραυματίστηκε από σφαίρα στο γόνατο στις 5 Μαϊου 1897 στην αιματηρή μάχη του Δομοκού όπου έμεινε 6 ώρες στο πεδίο της μάχης, κοντεύοντας να πεθάνει από αιμορραγία. Κατέγραψε τις εντυπώσεις του στην επιθεώρηση «Ημερολόγιο του Κοινωνικού Ζητήματος» («Almanach de la Questione Sociale»), που εξέδιδε στο Παρίσι ο Παύλος Αργυριάδης.

Στην εκλογές του ίδιου χρόνου εκλέχθηκε ξανά βουλευτής αλλά η εκλογή του ακυρώθηκε για μία ακόμα φορά. Το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκε το 1914, όταν εκλέχθηκε ξανά βουλευτής αλλά δεν μπόρεσε να αναλάβει καθήκοντα, επειδή αρνήθηκε να ορκιστεί στο όνομα του βασιλιά.

Ο Αμιλκάρε Τσιπριάνι πέθανε στο Παρίσι στις 3 Μαϊου 1918, σε ηλικία 73 ετών. Ο σοσιαλιστής πατέρας του μετέπειτα Φασίστα Μουσολίνι, έδωσε στον γιο του το τριπλό όνομα Benito Amilcare Andrea προς τιμήν των επαναστατών Μπενίτο Χουάρεζ, Αμιλκάρε Τσιπριάνι και Αντρέα Κόστα.

carot-cherries.blogspot.com

 

Βιβλιογραφία Πηγές

• Σ. Κουτρούλης Περιοδικο Ρήξη τευχ 74 (5-2011)«Αναρχικοί για την Πατρίδα»
• «Αναρχικοί εθελοντές στους αγώνες για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Οθωμανούς 1866-69, 1896-97» Εφημερίδα δρόμου ΑΠΑΤΡΙΣ αρ φύλλου 9 Ηράκλειο 2010
• Καλιβρετάκης Λεωνίδας, «Η ζωή και ο θάνατος του Γουσταύου Φλουράνς», Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1998
• Καλλιβρετάκης Λεωνίδας, Οι γαριβαλδινοί στην Κρητική Επανάσταση του 1866: Το παιχνίδι των αριθμών, «Τα Ιστορικά», Αθήνα, τεύχος 5 Ιούνιος 1986
• Βασίλης Ραφαηλίδης, «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974», εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 1993
• Αφιέρωμα στον ελληνοτουρικό πόλεμο του 1897, εφημερίδα «Καθημερινή», ένθετο «Επτά Ημέρες», 11 Μαΐου 1997
• Τζέημς Τζόλ «Οι Αναρχικοί»  εκδ Επίκουρος Αθήνα 1975
• Γεώργιος Ρούσος, Το Μαύρο 97εκδ Φυτράκης,1974
• «Για μια Ιστορία του Αναρχικού Κινήματος του Ελλαδικού χώρου» από την ιστοσελίδα (Ούτε θεός ούτε αφέντης http://ngnm.vrahokipos.net/prologos.html)
• Βλάσσης  Ρασιάς «Βιογραφίες σπουδαίων ψυχών Αμιλκάρε Τσιπριάνι» από την ιστοσελίδα www.rassias.gr/7M.html

Μέσω "rethemnos"

Είδα στον ύπνο μου τον Όμηρο

Στάθης

 

Ονειρο χειμερινής νυκτός με κατέλαβε, καθώς ο έναστρος ουρανός πάνω απ’ το κλεινόν άστυ σχεδίαζε τα μέλλοντα μεταξύ Αλδεβαράν και Αλφα Κένταυρου. Λένε οι γνωρίζοντες ότι τα όνειρα διαρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα, πριν το ένα να διαδεχθεί το άλλο, αλλά μας φαίνεται σαν να κρατούν πολύ, ενίοτε σαν μια αιωνιότητα ή σαν ένα μνημόνιο. Το δικό μου όνειρο

κράτησε μια Ιλιάδα και κάτι λίγο από Οδύσσεια. Οπως και στην Ιλιάδα όλα άρχισαν με την μήνιν του Αχιλλέως. Ο «μικρός», όπως λέγαμε όλοι χαϊδευτικά τον Αλέξη, πήρε πάνω του τον θυμό του λαού που κακοπάθαινε απ’ τους Λαιστρυγόνες και βγήκε η Ελλάδα στο κλαρί, στον Τρωικό τον Πόλεμο, για ένα φιλότιμο και μια αξιοπρέπεια. Μέγας αχός, γκόου μπακ Μέρκελ, και με ούριο άνεμο φθάσαμε στην Τροία. Εκεί, δεν θυμάμαι στο όνειρο αν κάψαμε τα καράβια πίσω μας,

ή αν τα κάναμε μακρά τείχη παρά θίν’ αλός - ξέρετε, στα όνειρα όλα γίνονται ανάκατα και μπερδεμένα. Ετσι και στο δικό μου. Σαν φθάσαμε λοιπόν, ο Πολύφημος έταξε στον Αχιλλέα ότι θα τον φάει τελευταίον και κείνος αναμετρήθηκε 17 ώρες με τις σκέψεις του στα μαρμαρένια αλώνια, λούφαξε και δήλωσε ότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς», παρά να μεταμορφωθεί σε Αγαμέμνονα.

Κι έτσι, ο «μικρός», όπως όλοι αποκαλούσαμε χαϊδευτικά τον Αλέξη, μεταλλάχθηκε σε έναν πραγματικά μικρόν, έναν Αγαμέμνονα, μεγάλον μονάχα στις φωνές και τα κούφια λόγια. Στο μεταξύ οι Τρώες μάς θέριζαν, χωρίς οι δικές μας συφοριασμένες προσπάθειες να μπορούν να ανακόψουν το θανατικό. Εψαχναν, λέει, οι Αχαιοί να βρουν μέσα στις τάξεις τους κι αυτοί

έναν Εκτορα να αμύνεται υπέρ πάτρης κι εύρισκαν μονάχα το Τρύφων. Και σαν να μην έφθανε αυτό, αλώνιζε μέσα στο στρατόπεδό μας η Κίρκη και μεταμόρφωνε τους Συριζαίους σε άδεια πουκάμισα. Προσπαθούσα μέσα στον ύπνο μου να ξυπνήσω, ήξερα ότι όνειρο βαρύ με πλάκωνε στο στήθος, αλλά τα μάτια μου έμεναν κλειστά κι έβλεπαν τα ανείπωτα. Μας είχαν, λέει, πάρει φαλάγγι και οι θεοί! Ηρα μαινόμενη η Μέρκελ, αμόλαγε φίδια στα σπίτια και τα λιμάνια μας, ο εκηβόλος Απόλλωνας δηλητηρίαζε το νερό μας με φαρμακωμένα λόγια και ο κοσμοσείστης Ποσειδώνας μάς έσειε τας φρένας. Μπροστά στα έσχατα, συγκαλέσαμε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών.

Πρώτος πήρε τον λόγο ο Νέστωρ Φλαμπουράρης και μας σύστησε τον Νέστορα Λεβέντη. Με δύο Νέστορες αναθαρρήσαμε. Και είπε ο Νέστωρ Φλαμπουράρης για τον Νέστορα Λεβέντη: «Είναι ένας πολιτικός που επί τριάντα πέντε χρόνια υπερασπίζεται τους αδύναμους». Θαυμάσαμε! Ούτε το ΚΚΕ έτσι! Τότε τον λόγο έλαβε ο Αίας Καμμένος ο Τελαμώνιος, έσεισε την τρίλοφη περικεφαλαία του και ουδέν άλλο είπε. Τη σιωπή έσπασε ο Θερσίτης Σταύρος από τα λασπερά ποτάμια, αγορεύοντας ότι χρειαζόμαστε έναν από μηχανής θεό: έναν Καμίνη, έναν Σημίτη - στο σημείο

αυτό, το ενύπνιόν μου έφριξε και κατέβηκε στον Αδη. Και είδε τον Κατρούγκαλο μέσα στο μαύρο αίμα των περικοπών και τον Ευκλείδη να θρηνεί στη σκιά του και να λέει: καλύτερα μια μέρα στο φως και βοσκός, παρά στα τευτονικά σκοτάδια υπουργός. Κι άκουσα τον Ορφέα να λέει ακροπατώντας στης λύρας του τις νότες, τέτοιους έχομεν αρχιερείς: Λεβέντη κα Φλαμπουράρη, Αδωνι, Φώφη και Μπαλτά - δεν άκουσα άλλο, αλλά το όνειρό μου, αλαφιασμένο, με έφερε πίσω στη σύσκεψη των αρχηγών. Τον λόγο είχε λάβει ο πολυμήχανος Παππάς και έλεγε: να

φτιάξουμε ένα ξύλινο άλογο από κόκκινες γραμμές, να κλείσουμε μέσα όλους τους Αχαιούς και να τους πάμε δώρο στους Τρώες. Ω μούσα μου, έκραξα μέσα μου! Ή εσύ πολύ μου τα στρεβλώνεις, ή ο Λοξίας θολώνει πια τον λόγο και διασκεδάζει με το παράλογο. Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Σαν τη φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου έγινε το όνειρό μου, όπου θαλάσσια τέρατα έφτιαξαν τον Φάρο της Αλεξάνδρειας κι όπου οι Ελληνες χάθηκαν στην Τροία. Ας με ξυπνήσει επιτέλους η ροδοδάκτυλη Αυγή κι ας μην έχει λαλήσει ακόμα ο πετεινός. Και ξύπνησα.

Το χλωμό φως του πρωινού έκλεβε τη λάμψη απ’ τα νυχτερινά φώτα της εορταστικής πόλης. Εφτιαξα καφεδάκι - συνήθως δεν θυμάμαι τα όνειρά μου, προτεραιότητα έχουν οι εφιάλτες που ζούμε. Αλλωστε, σιγά μην έβλεπα στον ύπνο μου Εκτορες και Αχιλλείς, αντιθέτως νεράιδες, ταξίδια κι αυτοκίνητα θέλω να βλέπω. Απλώς με μια αλληγορία προσπάθησα να σας μιλήσω κι όσον ακόμα οι καλικάντζαροι κυκλοφορούν επί της Γης, πριν τα Φώτα να τους στείλουν στα σκοτάδια. Λέει. Διότι δεν είμαι βέβαιος αν συμβαίνει έτσι. Καθ’ ότι

στον ξύπνιο μου κι όχι στον ύπνο μου, ο μικρός μας χαϊδεμένος Αχιλλέας μεταλλάχθηκε σε άδακρυν Αγαμέμνονα, ο πολυμήχανος Οδυσσέας σε Μνημόνιο και οι Ερινύες των ταγών μας σε Αρπυιες που τρώνε το φαΐ απ’ τα πιάτα των παιδιών.

Συγχωρήστε με που τις χρονιάρες μέρες του πρόσφυγα Θεού δεν είχε η ταπεινότης μου άλλο όνειρο να σας διηγηθεί, παρά για τις σοφιστείες και τα άχαρα έργα ανδρών και γυναικών που δεν τιμούν τους ήρωες και τους αγίους, παρά ως νεόπλουτα λιγούρια επιστατεύουν τη φτώχεια μας, τοις των Επικυριάρχων ρήμασι πειθόμενοι. Αλλων, αλλότριους νόμους εκτελούν κι όχι τους πατρώους. Και κυρίως όχι εκείνον τον υπέρτατο νόμο περί σωτηρίας της πατρίδας.

Το «όχι» που η Κίρκη έκαμε «ναι» είναι άνομο, είναι και ανόσιο. Είναι Υβρις . Και όπως έλεγε ο Σοφοκλής: «Υβρις φυτεύει τύραννον» (Οιδ. Τυρ). Και δεν είναι η Κασσάνδρα που προέβλεπε χωρίς κανείς να την πιστεύει, αλλά ο Πλάτωνας που λέει ότι: «ο τω οντι τύραννος τω όντι δούλος» - σ’ όλη του τη ζωή έμφοβος ο τύραννος για την τύχη του, γεμάτος σφαδασμούς αγωνίας και «ωδίνων πλήρης».

Ας το ξέρουν οι Σόιμπλε και οι διάφοροι εγχώριοι σμπίροι του που τυραννεύουν τους Ελληνες, μάχαιραν έδωκαν, μάχαιραν θα λάβουν, Υβριν διέπραξαν, η Νέμεσις θα τους επισκεφτεί...

«Καιροί δε καταλύουσι τας τυραννίδας»…

www.enikos.gr

Πουλάνε τη γη των παιδιων μας

Από το "PRESS-GR"

Ηρώ Διώτη
 

 Η παραχωρηση η η πωληση δημοσιων υποδομων και δημοσιων πορων (απο οργανισμους μεχρι ορμους, παραλιες, βιοτοπους, δασικες εκτασεις) ειναι η πιο σοβαρη δεσμευση που περιλαμβανουν τα μνημονια. Ενω δεν εχει αμεση επιπτωση στη ζωη του κοσμου της εργασιας (απολυση, περικοπη συνταξεων η μισθων) ειναι η... μονη ενεργεια που ειναι μη αναστρεψιμη.

Πουλας τον ορμο, χτιζεται η ξενοδοχειαρα, παπαλα.

Δεν ειναι χωραφια του παππου τους. Ειναι η γη των παιδιων μας.

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Το ΟΧΙ είναι η απάντηση στην κρίση

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Γιατί περπατάμε έτσι κι όχι αλλιώς; Ο κοινωνιολόγος Μαρσέλ Μος(Essai sur le don) σημειώνει: «ήμουν άρρωστος στη Νέα Υόρκη. Αναρωτιόμουν που είχα ξαναδεί κάποιες δεσποινίδες που περπατούσαν όπως οι νοσοκόμες μου. Είχα χρόνο για να σκεφτώ. Βρήκα τελικά πως ήταν στον κινηματογράφο. Όταν επέστρεψα στη Γαλλία, παρατήρησα συχνά αυτό το βάδισμα, προπαντός στο Παρίσι. Οι κοπέλες ήταν Γαλλίδες και περπατούσαν κι αυτές μ’ αυτόν τον τρόπο. Πράγματι, ο αμερικανικός τρόπος βαδίσματος, χάρη στον κινηματογράφο, άρχισε να έρχεται και σ’ εμάς. Ήταν μια ιδέα που μπορούσα να γενικεύσω. Η θέση που έχουν οι βραχίονες, τα χέρια, όταν περπατάμε, συνιστά μια κοινωνική ιδιοσυγκρασία, και δεν είναι απλώς προϊόν κάποιων καθαρά ατομικών, σχεδόν εντελώς ψυχικών, συνδυασμών και μηχανισμών». Συνεπώς, οι συνήθειες (οι έξεις), το πώς κάθεται-αναπαύεται ένας άνθρωπος(η οκλαδόν ανθρωπότητα), πως περπατάει, πως κοιμάται(οι Μασάι κοιμούνται όρθιοι), πως χορεύει(ο χορός του αγκαλιασμένου ζευγαριού είναι πρόσφατος), γενικά η χρήση του σώματος και οι τεχνικές που το διέπουν «ποικίλλουν κυρίως ανάλογα με τις κοινωνίες, την αγωγή, τους κανόνες καλής συμπεριφοράς και τη μόδα, το γόητρο και το κύρος». Αυτό σημαίνει ότι το σώμα μας (αυτό που παλιά η επιστήμη της ιστορίας το αντιμετώπιζε ως μέρος της φύσης) τώρα θεωρείται προϊόν της κουλτούρας και του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Υπ’ αυτή την οπτική και το σώμα έχει… ψυχή και ιστορία.

Το πεδίο που ανακαλύπτει ο Μος και εξακολουθεί να είναι προς διερεύνηση είναι ο «Τρόπος», η πολιτιστική διαδικασία με την οποία «κάθε κοινωνία επιβάλλει στο άτομο μια αυστηρά καθορισμένη χρήση του σώματός του». Αυτή την πολιτιστική διαδικασία που βασίζεται στην εσωτερίκευση των συγκινήσεων και τον αυτοέλεγχο της βίας, θα μελετήσει μέσω των ηθών και των «τεχνικών του σώματος» ο Νόρμπερτ Ελίας(Ο πολιτισμός των ηθών). «Η στάση του σώματος, οι χειρονομίες, οι ενδυμασίες, η έκφραση του προσώπου, ολόκληρη η εξωτερική συμπεριφορά…», το πώς τρως, αφοδεύεις, συνουσιάζεσαι, πλένεσαι κ.ά., όλα συνιστούν την «έκφραση του ανθρώπου στο σύνολό του», όλα είναι πολιτισμικές, τουτέστιν κοινωνικές και ιστορικές λειτουργίες. Συνεπώς και η πολιτιστική διαδικασία, που είναι η ενσωμάτωση των κοινωνικών περιορισμών και κανόνων από ένα άτομο, έχει μία ιστορία. Το όνειδος και η αιδώς(που συγκρατεί τη γυναίκα μέσα στο σπίτι ή την κάνει να ντύνεται μ’ έναν ορισμένο τρόπο) υπάγονται σ’ ένα σύστημα απαγορεύσεων και έχουν μία ιστορία. Έτσι, τα επινοημένα προϊόντα του πολιτισμού επιβάλλονται και εσωτερικεύονται με τέτοιο τρόπο που τα αισθανόμαστε ως φυσικά. Και αφού τα αισθανόμαστε ως φυσικά και τα συναισθήματα που προκαλούνται δημιουργούν ένα κοινό πεδίο ευαισθησίας, ένα κοινό τόπο συναισθηματικής συναίνεσης, αφού κλαίμε και γελάμε με τα ίδια πράγματα(αν ο Μεσαίωνας έκλαιγε σύμφωνα με τον Γιόχαν Χουιζίνγκα-«προδιάθεση για δάκρυα» λόγω του σκληρού γούστου-, σήμερα γελάμε με τα ίδια πράγματα αλλά δεν ξέρουμε ούτε γιατί γελάμε ούτε γιατί έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε-Ν. Πόστμαν: Διασκέδαση μέχρι θανάτου. Αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχει και μία ιστορία του γέλιου, μια «κουλτούρα του γέλιου»-Μπαχτίν- που καταστέλλεται από την Εκκλησία – ενώ και ο Πλάτωνας εξορίζει τους ποιητές ως στοιχεία αναταραχής-).

Γιατί μας ενδιαφέρει, τώρα, εμάς αυτή η «πολιτιστική διαδικασία»; Γιατί έχει σχέση με την «έξη», με την καθημερινότητα, με τον τρόπο που «βλέπει» τα πράγματα και βιώνει τις καταστάσεις ο άνθρωπος. Γιατί κάθε πολιτική ανατροπή αν δεν συνοδεύεται από μία διαφορετική πολιτιστική διαδικασία, από μία πολιτιστική ανατροπή, μία μεγάλη αλλαγή στην καθημερινότητα, στο τρόπο που βλέπει, αισθάνεται και συναισθάνεται το κάθε άτομο την κάθε στιγμή, τότε μία πολιτική επανάσταση δεν θα έχει διάρκεια.

Συνεπώς, μία πολιτική επανάσταση ή θα επιβάλλει έναν άλλο τρόπο και ρυθμό στους ανθρώπους που θα εσωτερικευθούν, θα γίνουν οι νέοι κανόνες και θα μοιάζουν φυσικοί (έξεις) ή θα αποτύχει. Εδώ θα πρέπει να ειδωθεί η περίπτωση της «αντι-κουλτούρας», μιας νέας δηλαδή κουλτούρας, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη φέρουν και βιώνουν τα μέλη του επαναστατικού πολιτικού πυρήνα και που έρχεται να απαντήσει στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας, συνιστώντας ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό σύστημα νέων αξιών και κανόνων, το μπόλι δηλαδή που θα ενοφθαλμιστεί στην κοινωνία, αφού πρώτα το «μαχαίρι»(κατάκτηση πολιτικής εξουσίας) χαράξει τον κορμό. Δεν υπερτιμάμε τον πολιτιστικό παράγοντα, απλώς επισημαίνουμε το κενό των πολιτικών ανατροπών, συμφωνώντας με τον Ζίζεκ ότι η σοβιετική και η κινεζική επανάσταση απέτυχαν στην καθημερινότητα(που ενδεχομένως οδήγησε αναγκαστικά στη δημιουργία μιας αυταρχικής νομενκλατούρας).

Αντιθέτως, η «καθημερινότητα» ήταν το συγκριτικό πλεονέκτημα των ΗΠΑ. Ο «νέος, σοβιετικός άνθρωπος» δεν προέκυψε ποτέ(λόγω της επιμονής στην ποσότητα-ΜΠΟΝΤΡΙΓΙΑΡ), ενώ ο «Αμερικανός άνθρωπος» είναι ακόμη εδώ, καθώς συνδυάστηκε με έναν τρόπο ζωής, τον αμερικανικό. Απομένει να δούμε ποια είναι τα όρια του δεύτερου.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς μια διερεύνηση του ζητήματος μέσω της ιστορίας του πνεύματος και πως διαμορφώνεται το περίφημο «πνεύμα της ιστορίας»(Χέγκελ), οι Ευρωπαίοι –κυρίως Γάλλοι και Γερμανοί- εστιάζουν στην ιστορία του σώματος. Για τον Μ. Φουκό το σώμα «είναι άμεσα βυθισμένο σε ένα πολιτικό πεδίο», οι σχέσεις εξουσίας ασκούν πάνω στο σώμα μια άμεση επιρροή «το περικυκλώνουν, το σημαδεύουν, το χειραγωγούν, το βασανίζουν, το εξαναγκάζουν σε εργασίες, το υποχρεώνουν σε τελετουργίες, απαιτούν από αυτό κάποια σημάδια». Το σώμα εξετάζεται στο πλαίσιο μίας «βιο-εξουσίας», μιας εξουσίας που πλέον δεν σκοτώνει αλλά «περικυκλώνει τη ζωή από άκρη σ’ άκρη», ελέγχοντας αυστηρά τις επιθυμίες. Εδώ παρουσιάζεται σαν σημείο-κλειδί και θεμελιώδες στοιχείο της «συλλογικής μας ταυτότητας» ο χριστιανισμός, που ταλανίζεται από το ζήτημα του σώματος. Η Εκκλησία είναι ένα «σώμα», η πόλη είναι ένα σώμα πολιτών, το ίδιο κι ένα κόμμα. Η δόξα και το μαρτύριο σχετίζονται με το σώμα. «Σεξουαλικότητα, εργασία, όνειρο, ενδυμασία, πόλεμος, χειρονομία, γέλιο…» όλα είναι σώμα, ή αλλιώς εν-σωματωμένοι τρόποι έκφρασης του ανθρώπου. Ακόμη περισσότερο, «… το σώμα είναι σήμερα η έδρα της μεταμόρφωσης της νέας εποχής. Από τη γενετική δημιουργία έως τα βακτηριολογικά όπλα, από τη θεραπεία και την προσέγγιση των σύγχρονων επιδημιών έως τις νέες μορφές κυριαρχίας στην εργασία, από το σύστημα της μόδας έως τους νέους διατροφής, από την εξύμνηση των κανόνων που αφορούν τις σωματικές αναλογίες έως τις ανθρώπινες βόμβες, από τη σεξουαλική απελευθέρωση έως τις νέες αλλοτριώσεις…». Όμως η επιχείρηση συγγραφής της ιστορίας του σώματος δεν είναι παρά η προσπάθεια καταγραφής της «υπόγειας ιστορίας», της ιστορίας των κάτω(αφού οι πάνω, οι νικητές έχουν γράψει την ιστορία με «πνευματικό» τρόπο σύμφωνα με τον καταμερισμό εργασίας πνεύματος-σώματος).  

Αλλά αξίζει να δει κανείς τι έχει να ανατρέψει, ποια είναι η καθημερινότητα και οι «λαϊκές συνήθειες» που καλείται να αναμετρηθεί.

Έχει να ανατρέψει το παραδοσιακό πολιτιστικό σύστημα που διαθέτει έναν αρμονικό συνδυασμό νηστείας, αποχής και εκτονωτικού ξεσαλώματος, τη Σαρακοστή της εγκράτειας και το Καρναβάλι της παγανίζουσας ακολασίας, ένα σύστημα που συνδυάζει την ελευθεριότητα για τους πλούσιους και τον περιορισμό για τους φτωχούς. Προπάντων έχει να ανατρέψει τον κυρίαρχο καταναλωτικό τρόπο ζωής όπου τα καταναλωτικά αγαθά δεν έχουν μόνον μία ανταλλακτική αξία αλλά και μία συμβολική, καθώς το σύστημα της κατανάλωσης δεν στηρίζεται στην ανάγκη και στην ηδονή, αλλά σ’ έναν κώδικα σημείων-αντικειμένων και διαφορών. Η κυκλοφορία, η αγορά, η ιδιοποίηση αγαθών και αντικειμένων/σημείων, αποτελούν, συνεπώς, τον κώδικά μας, με τον οποίο ολόκληρη η κοινωνία επικοινωνεί και μιλάει. Η δομή της κατανάλωσης είναι η ίδια η γλώσσα της και σε σχέση μ’ αυτήν, οι ατομικές ανάγκες και ικανοποιήσεις είναι απλώς λόγια.

 Ο άνθρωπος-καταναλωτής είναι πλέον «μια επιχείρηση ηδονής και ικανοποίησης»· μιας θεσμοποιημένης, καταναγκαστικής ηδονής, η οποία δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε τέρψη, αλλά καθήκον του πολίτη που οφείλει να απολαμβάνει, οφείλει να είναι ευτυχισμένος, ερωτευμένος, ευφορικός, δυναμικός, συμμετοχικός, ενθουσιαστικός· ο πολλαπλασιασμός των σχέσεων και των επαφών του καθώς και η εντατική χρήση σημείων/αντικειμένων θα συστήσουν την αρχή της μεγιστοποίησης της ύπαρξής του, κατά το αντίστοιχο της μεγιστοποίησης του κέρδους και του παραδοσιακού καταναγκασμού για εργασία και παραγωγή.

Γι’ αυτό τα μέτρα λιτότητας δεν είναι κάτι απλό, καθώς συνιστούν μία τεράστια ανατροπή, κυριολεκτικά έναν συμβολικό θάνατο, που δεν ακυρώνεται με κανένα πεντάμηνο πρόγραμμα κατά της ανεργίας, με κανένα οικονομικό μέτρο. Γιατί το πρόβλημα είναι ποιοτικό και όχι ποσοτικό, γιατί η ορατότητα που αφαιρέθηκε, γιατί το Πρόσωπο που χάθηκε, ξανακερδίζονται ή ανασυστήνονται μόνο με μια μεγάλη αντίσταση, με μια μεγάλη άρνηση, μ’ ένα μεγάλο ΟΧΙ, όπως εκείνο του περασμένου καλοκαιριού, που υποτιμήθηκε.

www.artinews.gr

Ο μαλάκας της χρονιάς 2015

Κωνσταντίνος Πουλής
Σκίτσο του Δημήτρη Δημαρέλου

Η πρωτοχρονιά συνδέεται συνήθως με κάποιας μορφής απολογισμό. Με μια ματιά που ρίχνει κανείς προς τα πίσω, πριν να ριχτεί στην καινούργια χρονιά, τάχαμου σαν να γυρίζει σελίδα, λες και θα αλλάξει κάτι. Τέτοιες ώρες οι άνθρωποι γίνονται κάπως γλυκεροί, ψάχνουν τις καλύτερες αναμνήσεις, για να ξεκινήσουν τη χρονιά με αισιοδοξία. Επειδή όμως εγώ είμαι της άποψης ότι άμα δεν έχεις κάτι κακό (προσοχή: «κακό», με «κ») να πεις, καλύτερα να μη μιλήσεις, θα ήθελα να εστιάσω στον αχώνευτο της χρονιάς, προκειμένου να απονείμουμε το αρνητικό βραβείο, το βατόμουρο του thepressproject για το 2015.

Πρόκειται για μια δύσκολη και σκληρή επιλογή, με μεγάλο ανταγωνισμό στο πεδίο της υποκρισίας, της πολιτικής δειλίας, της μετάλλαξης που γίνεται πιο γρήγορα από το τράβηγμα του πιστολιού του Λούκυ Λουκ, της έξαλλης ομοφοβίας κα. Υπάρχει ωστόσο μία προσωπικότητα που έκανε όλους αυτούς τους γελοίους να φάνε τη σκόνη του, να δουν την πλάτη του, τους άφησε πίσω να τον κοιτάζουν σαν χάνοι, την ώρα που γινόταν ο αυτοκράτορας των φετινών βραβείων. Το βατόμουρο κερδίζει το δίχως άλλο ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Επιστημών της Θάλασσας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που έγραψε για το πώς μολύνουν τη θάλασσα οι πρόσφυγες με τα σωσίβια και τις βάρκες
Εξηγεί βεβαίως, σε έναν δημόσιο διάλογο που άνοιξε για το ζήτημα, πως το πρόβλημα της θαλάσσιας μόλυνσης φαντάζει λιγότερο σημαντικό σε σχέση με το δράμα των εκατομμυρίων προσφύγων και των κοινωνικών συνεπειών της μεγάλης κλίμακας μετανάστευσης των τελευταίων ετών. (Πάλι καλά!) Ωστόσο, συνεχίζει, οι οικολογικές και οικονομικές συνέπειες της θαλάσσιας μόλυνσης που σχετίζεται με τη μετανάστευση δεν είναι αμελητέες, και χρειάζεται επειγόντως να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα.
Πήγαν δηλαδή σε παραλίες με πεταμένα σωσίβια. Μέτρησαν τα σκουπίδια και είδαν ότι σε δύο παραλίες της Λέσβου τα σκουπίδια που σχετίζονται με τη «μετανάστευση» (πρόκειται για πρόσφυγες, αλλά και οι μετανάστες δεν ταξιδεύουν για πλάκα, οπότε δεν επιμένω) αποτελούν το 97%. Αυτά εξηγεί ότι επηρεάζουν αρνητικά τη βιοποικιλότητα και την τοπική οικονομία, καθώς και ότι υποβαθμίζουν δραματικά την αισθητική και ψυχαγωγική αξία που έχουν οι παραλίες μας. Και υπερασπίζεται και τη χρήση του χαρακτηρισμού «παράνομοι μετανάστες», με το επιχείρημα ότι έτσι τους λέει και η αστυνομία.
Ακούω λοιπόν: Ποιος μπορεί να ανταγωνιστεί αυτά τα βάθη της ανθρώπινης αναλγησίας; Του δείχνεις ένα σκοτωμένο παιδάκι και κοιτάζει τις λάσπες στα παπούτσια του. Σε πλησιάζει και σου λέει με πονόψυχο ύφος: το καταλαβαίνω ότι είναι νεκρό, αλλά μήπως μπορείτε να το απομακρύνετε από το καινούργιο μου χαλί;
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί αυτός είναι ο ήρωας και πρωταθλητής της αναλγησίας, όχι απλώς ένας ταπεινός υπηρέτης της. Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι πως δεν είναι κτηνώδης. Δεν πρόκειται για την αναλγησία του χρυσαυγίτη μαχαιροβγάλτη, είναι ένας άνθρωπος ευπρεπής, σοβαρός, που μιλάει με την άνεση που του προσδίδει μια αξιοσέβαστη δουλειά, με τίτλο και μόνιμο μισθό, και από κει σχολιάζει την ανθρώπινη δυστυχία. Μάλιστα θίγεται αν τον πεις ρατσιστή και απαντά πως «Το άρθρο μου σε καμία περίπτωση δεν εκφράζεται με αρνητικό τρόπο για αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους που αναζητούν ένα νέο ξεκίνημα και διεκδικούν το δικαίωμά τους στη ζωή». Βεβαίως, θα ήταν πιο τίμιο να επιμείνει στον χαρακτηρισμό «αυτούς τους παράνομους βασανισμένους ανθρώπους».
Η στάση του επιστήμονα που βλέπει πνιγμένα παιδάκια και λέει «κατανοώ το πρόβλημα, αλλά το θέμα μου είναι η μόλυνση από τα σωσίβια», πιστεύω ότι συνιστά αληθινό ανθρώπινο κίνδυνο. Με ενδιαφέρει διότι βρίσκεται στο κέντρο της ζωής, όχι στο άκρο, συναντά τον κανονικό συνηθισμένο άνθρωπο. Εξάλλου, για λόγους δικαιοσύνης, ο φίλος μας λαμβάνει μόνο το βραβείο αντιπαθητικού. Αν δίναμε το βραβείο χειρότερου ανθρώπου, θα το δίναμε σε αυτόν που βουλιάζει τον πρόσφυγα που πνίγεται ή σε αυτόν που πουλάει ψεύτικο σωσίβιο ή στον πολιτικό που υπερασπίζεται την πολιτική που πνίγει παιδιά.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στην αλληλογραφία του Αϊνστάιν με τον Φρόιντ για τον πόλεμο, για να δούμε τι θα πει να είσαι επιστήμονας (κατά γενική ομολογία ικανός), κι όμως να προσπαθείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που σκοτώνει τους ανθρώπους γύρω σου. Το συμπέρασμα είναι βαθύτερο, διαθέσιμο στην τραγική ποίηση από τα πρώτα βήματα της επιστήμης: υπάρχει ένα σημείο στην Αντιγόνη του Σοφοκλή και ένα στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου (;), που εκθειάζουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής τους, το ταξίδι με πλοίο, το κυνήγι και την εξημέρωση των ζώων, την ιατρική κά, και καταλήγουν στο ότι έμεινε αδάμαστος μόνο ο θάνατος και η ηθική, ότι ο άνθρωπος άλλοτε πράττει το καλό και άλλοτε το κακό.  Ορίστε ένα μάθημα ταπεινότητας προς επιστήμονες. Δύο πράγματα δεν μπορεί να ελέγξει το εργαστήριο: Τι άνθρωπος είσαι και για πόσο. Δεν μπορούσε από όταν έκανε τα πρώτα της βήματα η επιστήμη, δεν μπορεί και τώρα.
Τα βραβεία δίνονται σε ανθρώπους που θέλουμε να αποτελούν πρότυπα. Ανάλογα με την εποχή, θα αντανακλούν και τις σχετικές αξίες, ως προς το τι θεωρεί η εποχή άξιο μίμησης. Ήρωες και ποιητές στην αρχαιότητα (καλά, και αθλητές), ηθοποιοί και άλλοι σήμερα. Τα αρνητικά βραβεία δίνονται προφανώς για τον αντίστροφο λόγο: για να πούμε ότι δεν θέλουμε κανείς να είναι έτσι. Ας είναι αυτό λοιπόν το αγαπητικό πρωτοχρονιάτικο μήνυμά μου: ποτέ έτσι. Ποτέ σαν αυτόν.

Υ.Γ. 1 Για τον ΣΥΡΙΖΑ: Δεν υπήρξε καμία λάθος κίνηση την τελευταία στιγμή. Όλα είχαν κριθεί από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεινε το μάτι στους ψηφοφόρους του διαβεβαιώνοντας ότι οι δανειστές θα μας κάνουν το χατίρι. Αυτή ήταν η κρίσιμη δέσμευση, που καθιστούσε αδύνατη κάθε ρήξη. Υπάρχει λένε στο μποξ ο όρος «γκρόγκυ μπόξερ»: όταν ο πυγμάχος είναι «γκρογκαρισμένος» μπορεί να περιφέρεται ζαλισμένος και με κατεβασμένα γάντια, σαν φάντασμα. Ο διαιτητής μπορεί να κηρύξει «όρθιο νοκ-ντάουν» και να μετρήσει υποχρεωτικά μέχρι το δέκα και, αν ο παίχτης δεν αγωνιστεί, να τερματίσει το παιχνίδι εις βάρος του. Όση υποκρισία και αν επιστρατεύεται σε κάθε ανακοίνωση, αυτή είναι η πραγματική κατάσταση της κυβέρνησης.
Υ.Γ. 2 Για τους ιεράρχες του μίσους: η δουλειά είναι καλή, τα λεφτά καλά: σταθερό εισόδημα και πρόσβαση στα μήντια για να λες τη μαλακία σου. Γιατί όχι;
Υ.Γ. 3 Στις 27 Δεκεμβρίου γεννήθηκε ο γιος μου, στον οποίον αφιερώνω το παρόν πόνημα και του εύχομαι κάθε χαρά.

www.thepressproject.gr

Tο εκσυγχρονιστικό ιδεώδες της «κυβέρνησης της Αριστεράς»

 

Συντάκτης: Σίσσυ Βελισσαρίου*

 

Το υπουργείο Παιδείας έχει εξαγγείλει «εθνικό διάλογο για την παιδεία» κατά το γνωστό πασοκικό υπόδειγμα.

Η πρώτη παρατήρηση αφορά τη λέξη «εθνικός», όταν βασική μαρξιστική παραδοχή -κλασική πλέον και για τους μη μαρξιστές- είναι ότι η παιδεία συγκροτεί έναν από τους πλέον ισχυρούς ιδεολογικούς κρατικούς μηχανισμούς ταξικής διαλογής και καταμερισμού σε θέσεις στην παραγωγή.

Επομένως, μακράν από εθνική-διαταξική υπόθεση, είναι βαθύτατα ταξική, εφόσον αναπαράγεται ή/και μετασχηματίζεται διά αυτής η διαστρωμάτωση του κοινωνικού σχηματισμού.

Με θλίψη αναλογίζεται κανένας ότι η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, που έχει διαμορφωθεί από την αλτουσεριανή παράδοση, απεμπολεί ήδη από το εναρκτήριο λάκτισμά της ένα από τα λίγα επίπεδα ιδεολογικής διαφοροποίησης που έχουν απομείνει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τον ιστορικά προνομιακό για την Αριστερά χώρο της παιδείας.

Πολύ συνειδητά τον παραδίδει στις συστημικές δυνάμεις, επιχειρώντας αφενός να κατευνάσει «το μαύρο μέτωπο» που είχε συνασπιστεί εναντίον της με το σύνθημα «όχι Μπαλτάς στην παιδεία» και αφετέρου να τον χρησιμοποιήσει για το μέλλον ως πρόπλασμα ευρύτερων συναινέσεων και συγκλίσεων με τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Μετατρέπει δηλαδή έναν χώρο, όπου θα μπορούσε -κατά τα λεγόμενά της- να δομήσει ένα παράλληλο αριστερό πρόγραμμα, στο αντίστροφό του, σε γέφυρα «εθνικής» συνεννόησης.

Για να μην κατηγορηθεί κανείς ότι κάνει δίκη προθέσεων, ταυτοχρόνως εξαγγέλλει την «Επιτροπή Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία» με επικεφαλής τον κ. Α. Λιάκο, η τοποθέτηση του οποίου σηματοδοτεί απολύτως όλα τα παραπάνω.

Είναι γνωστή η μακρά θητεία του κ. Λιάκου ως οργανικού διανοουμένου του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη -υπήρξε πρόεδρος του «Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Ελληνικής Κοινωνίας»- και γενικότερα ως βασικού στελέχους του think tank των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που επεκτάθηκαν και κατά τη διακυβέρνηση επί της χώρας από τη Ν.Δ.

Η συνεισφορά του μάλιστα αξιοποιήθηκε δεόντως, όταν αναδείχτηκε πρωτεργάτης της κίνησης των 1.000 πανεπιστημιακών που υποστήριξαν τη «μεταρρύθμιση» Γιαννάκου, πρωτοστατώντας στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, με στόχο τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Οταν καθηγητές και φοιτητές, με την απίστευτη συμπαράσταση του ελληνικού λαού, έδιναν την ηρωική μάχη για την προστασία του δημόσιου, δημοκρατικού και δωρεάν πανεπιστημίου, ο κ. Λιάκος υπήρξε μαχητικός συντελεστής της (αντισυνταγματικής) εκτροπής.

Η τοποθέτησή του σε αυτήν τη νευραλγική θέση από την «κυβέρνηση της Αριστεράς» είναι επομένως μία πολιτικά εύλογη κίνηση για τις επιλογές και τους στόχους αυτού του διαλόγου.

Το ίδιο ισχύει και για τη μεταφύτευση από το σημιτικό στρατόπεδο στην ίδια επιτροπή και άλλων πανεπιστημιακών που συμμετείχαν επί σειρά ετών στον «εκσυγχρονισμό» του ελληνικού πανεπιστημίου, υλοποιώντας τον κατατεμαχισμό γνωστικών αντικειμένων, κυρίως στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές σπουδές, και εισάγοντας την έννοια της επιχειρηματικότητας μέσω της διαχείρισης πλήθος προγραμμάτων, που σε κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις είχαν αμφιλεγόμενο χαρακτήρα.

Τώρα προφανώς καλούνται να αξιοποιήσουν την τεχνογνωσία τους, για να εφαρμόσουν στην πληρότητά σχεδιασμούς που δεν είχαν προλάβει να ολοκληρώσουν επί των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.

Σαφέστατη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, που αποτυπώνεται στην ανάθεση της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας σε πρόσωπα που, είτε είχαν μηδενική ή αμφιλεγόμενη συμμετοχή στους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας είτε είναι εντελώς άσχετα με την παιδεία, είναι η υλοποίηση μέτρων με βάση την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ μέχρι τον Απρίλιο του 2016 (1).

Αυτή η «δέσμευση» συγκροτεί άλλωστε τη βάση για την ιδεολογική επικοινωνία με την Κεντροαριστερά και σηματοδοτείται στο νέο ν/σ για τα ΑΕΙ από την κατ’ όνομα φοιτητική συμμετοχή, αλλά κυρίως από τη διατήρηση των ολιγαρχικών Συμβουλίων Ιδρύματος, παρά την αφαίρεση των διαδικασιών προεπιλογής υποψήφιων πρυτάνεων και κοσμητόρων.

Χαρακτηριστικά, με ρητορική που θυμίζει έντονα την εκσυγχρονιστική γλώσσα του σημιτισμού, ο ΥΠΕΠΘ επαναλαμβάνει το γνωστό από το παρελθόν: «Οφείλουμε να αναζητήσουμε λύσεις που θα αντιπαρατίθενται στα ξεπερασμένα στερεότυπα και αναχρονιστικές νοοτροπίες που καταδυναστεύουν την κοινωνία, και ειδικότερα την εκπαίδευση».

Εν κατακλείδι, η παιδεία από παράλληλο πρόγραμμα της Αριστεράς μετατράπηκε τάχιστα σε μία ακόμα δέσμευση της κυβέρνησης προς τους «θεσμούς», προς μέγιστη ικανοποίηση των Κοστέλο-Διαμαντοπούλου.

 

1. Βλ. δηλώσεις του κ. Φίλη ότι «η αντιμετώπιση δομικών προβλημάτων της εκπαίδευσης συναρτάται με την έκθεση του ΟΟΣΑ για την αξιολόγηση της εκπαίδευσης στη βάση των βέλτιστων διεθνών πρακτικών», στη βάση «επιτροπής των εμπειρογνωμόνων που μαζί με τον ΟΟΣΑ θα συγκροτηθεί».

* καθηγήτρια ΕΚΠΑ

www.efsyn.gr

'Στοιχειό' Γιώργος Κούτσικας

...ευτυχισμένος ο καινούριος φόρος!

Φόρος στις συναλλαγές με τις τράπεζες... για να μην μειωθούν οι συντάξεις!!!!

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

ΥΓ του blog: ....οι συναλλαγές από το 2016 θα είναι κατά κύριο λόγο τραπεζικές αφού το ρευστό θα είναι ελάχιστο.... ο φόρος θα ωφελήσει τις τράπεζες αφού θα τους αυξήσει το κύκλο εργασιών τους, θα παίρνουν και το κάτι τι τους από το κράτος αφού θα λειτουργούν σαν φοροεισπράκτορες και οι συντάξεις θα ΜΕΙΩΘΟΥΝ!!!! ΝΑΙ, το λένε οι ίδιοι ότι θα θερίσουν τις επικουρικές αλλά θα κρατήσουν τις κύριες!!! Λες και σ' άλλη τσέπη πάνε οι κύριες και σ' άλλες οι επικουρικές. ΜΕΙΩΣΗ… Δηλαδή ΚΛΟΠΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΚΛΟΠΗ ΤΩΝ ΧΡΗΜΆΤΩΝ ΣΟΥ!!! Τι δεν καταλαβαίνεις πια και κοιμάσαι; Οι συντάξεις στις περισσότερες περιπτώσεις είναι λεφτά των ασφαλισμένων εκτός αυτών που το κράτος έδωσε προνομιακά (ρουσφέτι) χωρίς εισφορές. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων έδωσαν τα λεφτά τους για τις συντάξεις, αλλά το κράτος είτε δεν έδωσε το μερίδιο του εκεί που έπρεπε να βάλει, είτε σιγόνταρε την εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών, είτε επέβαλε το άτοκο των εισφορών αναγκαστικά για χρόνια, είτε έκλεψε τα αποθεματικά των ταμείων άπειρες φορές προς χάρη της βιομηχανικής ανάπτυξης (των βιομηχάνων δηλαδή), είτε τα έπαιξε στο χρηματιστήριο, είτε τα έπαιξε στα δομημένα ομόλογα και τέλος με το PSI του Βενιζέλου τα μετέτρεψε σε ομόλογα ο κ. Προβόπουλος σ’ ένα βράδυ και τα κούρεψε την επομένη!!! ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ είναι τα ΛΕΦΤΑ ΣΟΥ που τα έβαλες στην Τράπεζα που λέγεται ΚΡΑΤΟΣ και τώρα σου τα τρώει!!!! Ναι όπως το ακούς. Σου κλέβει τα λεφτά παρά την αντίθετη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του ΣτΕ που ζητούν βάση του Συντάγματος οι συντάξεις νε επανέλθουν στα επίπεδα του 2012. Θα πεις ότι από πού να βρει τα λεφτά να τα δώσει αφού χρεοκόπησε; Απλοϊκό ή και υποβολιμαίο το ερώτημα  αν ακούς την ομοβροντία των ΜΜΕ κάθε μέρα αλλά υπάρχει απάντηση. Οι συνταξιούχοι και οι ασφαλισμένοι γενικότερα είναι ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ του κράτους αφού για πολλά χρόνια του καταθέτουν τα χρήματα τους. Όπως λοιπόν όταν ένα κράτος χρεοκοπήσει οι δανειστές του ζητούν να εκποιήσει ένα μέρος της δημόσιας περιουσίας για να τους ξεπληρώσει έτσι και οι Συνταξιούχοι-Δανειστές θα πρέπει να πάρουν ένα μέρος δημόσιας περιουσίας για τις συντάξεις. Για να μην υπάρχουν Δανειστές ξύπνιοι που παίρνουν εφτά φορές τα λεφτά τους πίσω και Δανειστές θύματα που τα χάνουν ξανά και ξανά…

Δεξιοί …κοινωνικοί κανίβαλοι!...

 

  

Γιώργος Δελαστίκ

Πάνω από έντεκα (!) εκατοστιαίες μονάδες ήταν η διαφορά υπέρ του Βαγγέλη Μεϊμαράκη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στις εκλογές της περασμένης Κυριακής για την ανάδειξη προέδρου της ΝΔ.
«Φούσκα» που δημιούργησαν τα μέσα ενημέρωσης αποδείχτηκε τελικά ο... Απόστολος Τζιτζικώστας, ο οποίος ήρθε τρίτος και καταϊδρωμένος, πάνω από οκτώ μονάδες πίσω από τον Μητσοτάκη, αποκλειόμενος φυσικά από τη διεκδίκηση της αρχηγίας. Εντυπωσιακό – και δεν το λέμε καθόλου ειρωνικά – το ποσοστό του 11,4% που συγκέντρωσε ο Άδωνις Γεωργιάδης.
Το 39,8% του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ο οποίος είχε την αμέριστη στήριξη του Κώστα Καραμανλή, το 28,5% του ακραίου νεοφιλελεύθερου «κοινωνικού κανίβαλου» Κυριάκου Μητσοτάκη, το 20,3% της «φούσκας» Τζιτζικώστα και το προαναφερθέν 11,4% του τελευταίου, Γεωργιάδη αποτυπώνουν με σαφήνεια τη σημερινή κατάσταση της ΝΔ. Κυρίαρχος παραμένει ο καραμανλισμός, πράγμα πολύ λογικό, αφού με εξαίρεση την περίοδο 1990-1993, στα μάτια των δεξιών οπαδών και ψηφοφόρων μόνο ο καραμανλισμός τους οδήγησε στην εξουσία στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί εκ των υστέρων να πλασαριστεί ως δήθεν …«κεντρώος», αλλά η πραγματικότητα είναι πως ο εξτρεμιστικός νεοφιλελευθερισμός του, τον καθιστά αναμφισβήτητα ως τον πιο ακραίο αντιδραστικό από κοινωνική σκοπιά. Κυριολεκτικά «στάζει» ταξικό μίσος απέναντι στους εργαζόμενους και τα μεσαία στρώματα. Αλίμονό μας αν γινόταν ο άνθρωπος αυτός πρωθυπουργός της Ελλάδας! Θα ξεπερνούσε σε αντιδραστικότητα ακόμη και τον πατέρα του, τον «πολιτικό βρυκόλακα» Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τα τριάμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του οποίου, ήταν τα πιο μαύρα που έζησε ο ελληνικός λαός τα τελευταία σαράντα χρόνια!

 

Πέρα από τη «φούσκα» Τζιτζικώστα, με τον οποίον κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί στο μέλλον, είναι ομολογουμένως εντυπωσιακό το ποσοστό των ακροδεξιών ψηφοφόρων της ΝΔ που ψήφισαν για πρόεδρο τον Άδωνη Γεωργιάδη. Δεν είναι εντυπωσιακό το ποσοστό αυτό καθ’ αυτό, αλλά το γεγονός ότι η νεοδημοκρατική ακροδεξιά ταυτίζεται πλήρως με τη δουλικότητα της επίσημης ηγεσίας της απέναντι στους Γερμανούς και την ΕΕ. Σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, η Ακροδεξιά διευρύνει ταχύτατα την πολιτική και εκλογική επιρροή της κάνοντας σημαία της την έξοδο της χώρας της από το ευρώ, εκφράζοντας πρωτίστως τα τμήματα της αστικής τάξης που καταστρέφονται από τη γερμανική πολιτική και στη συνέχεια και εκείνα τα ευρύτατα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων και των εργαζομένων και αγροτών που υποφέρουν από την πολιτική αυτή. Οι ακροδεξιοί νεοδημοκράτες όμως παραμένουν …«ευρω-στουρνάρια»!
Εκπληκτικό είναι επίσης το γεγονός πόσο ηλίθιους θεωρούν τους Έλληνες, τα φιλικά προς τη ΝΔ μέσα ενημέρωσης, εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια, όταν ισχυρίζονται ότι η συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της ΝΔ ήταν «πολύ υψηλή» και «ξεπέρασε κάθε προσδοκία». Πώς είναι δυνατόν οι 404.078 οπαδοί της ΝΔ (τόσοι ανακοίνωσε ότι ψήφισαν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου την περασμένη Κυριακή) να «ξεπέρασαν κάθε προσδοκία», όταν στις ακριβώς προηγούμενες εκλογές που εφαρμόστηκε το ίδιο σύστημα, στις 29 Νοεμβρίου 2009, τότε που βγήκε αρχηγός ο Αντώνης Σαμαράς, είχαν ψηφίσει …διπλάσιοι (!) για την ακρίβεια 782.136 άτομα; Πώς γίνεται δηλαδή όταν έχουν ήδη ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές 800.000 άνθρωποι, οι 400.000 να «ξεπερνούν κάθε προσδοκία;» Πρέπει να είναι κανείς ηλίθιος για να το πιστέψει! «Άλλες εποχές το 2009, άλλες το 2015» απαντούν οι νεοδημοκράτες, αν τους θίξει κανείς αυτό το θέμα. Σωστά – μόνο που το 2009 ήταν …χειρότερο για τη ΝΔ από το 2015! Και οι δύο εκλογές προέδρου της ΝΔ λαμβάνουν χώρα μετά από δύο εκλογικές συντριβές της ΝΔ. Το 2009 όμως είχε χάσει με σχεδόν 11 μονάδες διαφορά από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου (43,92% το ΠΑΣΟΚ έναντι 33,48% της ΝΔ), ενώ το 2015 έχασε με 7 μονάδες διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ (35,46% του ΣΥΡΙΖΑ έναντι 28,10% της ΝΔ). Επιπροσθέτως, το 2009 η ΝΔ είχε χάσει περίπου 8,5 εκατοστιαίες μονάδες από τις εκλογές του 2007 (είχε πέσει από το 41,84% του 2007 στο 33,47% του 2009), ενώ στις 20 Σεπτεμβρίου 2015 αυξήθηκε οριακά από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015 (από 27,81% που είχε πάρει το Γενάρη πήρε 28,10% το Σεπτέμβρη. Άλλο πτώση 8,37 εκατοστιαίων μονάδων, άλλο αύξηση 0,29 μονάδων!
Σαφώς και ήταν χειρότερα για τη ΝΔ, λοιπόν, το 2009! Μπούρδες μας λένε, λοιπόν, οι νεοδημοκράτες και τα φίλα προσκείμενα προς αυτήν μέσα ενημέρωσης. Τη μνημονιακή κωλοτούμπα του Σαμαρά πληρώνει τώρα η ΝΔ – και θα την πληρώσει, με πολύ βαθύτερη κρίση από όσο φαντάζονται οι φίλοι της. Με κρίση υπαρξιακή.

 Πηγή: Πριν 26/12/2015

Μια συζήτηση με τον Εμπενήζερ Σκρουτζ

Ο Στάθης στον eniko

 

@ Μας έχει κουράσει ο τρόπος που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Πέντε χρόνια γεμάτα απώλειες είναι πολλά. Η χώρα χάνει πόλεμο σε καιρό ειρήνης. Πολλά απ’ αυτά που περνάμε τώρα, τα έχουμε ξαναπεράσει. Οι πατεράδες και οι μανάδες μας έχουν αναστήσει και ξανακτίσει την Ελλάδα και τη ζωή τους δυο και τρεις φορές. Ομως κάθε φορά πίστευαν ότι η επόμενη μέρα θα ήταν καλύτερη. Υπήρχε ελπίδα!

@ Τώρα, για πρώτη ίσως φορά στη νεότερη ιστορία μας, η ελπίδα ζητείται. Οι νέοι φεύγουν στην ξένη και οι απόμαχοι χάνουν κομμάτι-κομμάτι τους κόπους μιας ζωής, ενώ οι μαχόμενοι πολίτες μάχονται εις μάτην. Γεμίζοντας τον πίθο των Δαναϊδών.

@ Επικυρίαρχοι εξ αλλοδαπής και ντόπιοι Δυνατοί έχουν πέσει πάνω σε έναν εξαπατημένον λαό και του αλλάζουν τον αδόξαστο. Και ο λαός, παρά τις σπαραγματικές πολιτικές του αντιδράσεις, υποχωρεί. Υποχωρεί, επειδή έχει χάσει την εμπιστοσύνη στην πολιτισμική του ταυτότητα.

@ Μέρος του λαού έχει πιστέψει ή φοβάται μήπως είναι ένας «λαϊκιστής λαός» (sic) «τεμπέληδων και διεφθαρμένων», ένα «ανάδελφο έθνος» ανάξιο της Ευρώπης. Μέρος του λαού έχει αποκαθηλώσει (οι παλιοί) και αγνοεί (οι νεότεροι) την ιστορία του, τη μνήμη του, τους ήρωες και τους αγίους, την αξία της εργασίας και του συνυπάρχειν.

@ Για αυτό όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για την αξιοπρέπεια συγκίνησε τον λαό. Οχι μόνον διότι ξύπνησε το μέσα μας, αλλά διότι η αξιοπρέπεια είναι όπλο απροσμάχητο. Ομως ο λαός παρέμεινε ορφανός. Ηδη από χρόνια, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και επιστήμονες έχουν περάσει «απέναντι», περιφρονούν και καταδιώκουν τον λαό. Με το αζημίωτο πάντα. Ανθρωποι αισχροί (στην πραγματικότητα στρατολόγοι της Χρυσής Αυγής) αποδομούν τη λαϊκή αυτογνωσία, εξορίζουν τον λαϊκό πολιτισμό κι εξορκίζουν τη λαϊκή παράδοση.

@ Από την άλλη πλευρά, καχύποπτος πλέον ο λαός εξαιτίας αυτών των υπομειόνων, απαρνείται την ποιητική του σχεδόν στο σύνολό της. Σήμερα στη λαϊκή λιτανεία δεν προπορεύονται τα γράμματα και οι τέχνες. Κι έτσι γίνονται άσφαιρες ακόμα και οι διαδηλώσεις. Αφοπλιζόμαστε. Πλην όμως

@ η ζωή τραβάει την ανηφόρα. Πρέπει να ζήσουμε, να ανακτήσουμε, να προχωρήσουμε. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν σε δουλεία. Με την πλασματική ευμάρεια πάθαμε. Ηρθε η ώρα που μας τα φάγανε. Και μάθαμε. Τώρα τρώνε και εμάς. Απληστοι και κανίβαλοι, τρώνε μισθούς, λιμάνια, ανθρώπους, σπίτια, γράμματα, υγεία - απ’ όλα βγάζουν φράγκα και παράγουν ατίμωση. Θάνατον και αμορφωσιά. Ομως

@ οι Ελληνες είναι ένας εργατικός λαός. Επί χρόνια παράγουν πλούτο. Παρ’ ότι οι Δυνατοί χρησιμοποιούν την παθολογία, που οι ίδιοι παράγουν, ως άλλοθι απαξίωσης του λαού, παρότι χρησιμοποιούν εναντίον του το διαίρει και βασίλευε, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να παράγουν πλούτο. Φιλότιμοι και παραγωγικοί οι ίδιοι, με τους κόπους τους να εξανεμίζονται από τη διαχείριση παράσιτων, αεριτζήδων και ξενόδουλων - ή μάλλον όχι να εξανεμίζονται, αλλά να τους ιδιοποιούνται οι εν λόγω πονηροί.

@ Σήμερα οι Ελληνες στο εξωτερικό διακρίνονται και στο εσωτερικό πάσχουν. Παρ’ όλα όσα έχουμε ζήσει και παρ’ όλα όσα όλοι γνωρίζουμε (έχουμε γίνει σχεδόν όλοι οικονομολόγοι), το ίδιο «λάθος» συνεχίζεται και με την ίδια ρητορική συγκαλύπτεται. Τώρα η Αριστερά που κυβερνά μιλά την ίδια γλώσσα με τη Δεξιά που κυβερνούσε, ενώ ταυτοχρόνως με τα ίδια επαίσχυντα έργα (περικοπές, υπερφορολόγηση, πελατειακή συμπεριφορά κ.ά.) ολοκληρώνει τη μετατροπή τής χώρας σε προτεκτοράτο.

@ Είναι αλήθεια ότι ορισμένοι απ’ αυτήν την Αριστερά βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, αφού «τελειώσουν τη δουλειά» (που τους υπαγορεύει η μνημονιακή δικτατορία), θα μπορέσουν να διοικήσουν τη χώρα προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς την ανάκαμψη. Αλήθεια, με τι πόρους (τότε) και ποια μέσα, αν τα πάντα είναι στην κατοχή Επικυριάρχων και Δυνατών;

@ Η μόνη ανάκαμψη τότε θα μπορεί να είναι τύπου Βουλγαρίας. Με έναν μισθό που θα έχει φθάσει τα 300 ευρώ, τα 310 θα είναι, βεβαίως, ανάκαμψη. Οσο για τις επενδύσεις, οπωσδήποτε κι αυτές θα έρθουν για να εκμεταλλευθούν τη φθηνή εργασία (καθώς και την ανεργία που θα μετατρέπεται εύκολα σε μισθωτή σκλαβιά), χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις για ζητήματα υγείας, ασφάλειας κι εκπαίδευσης.

@ Πόσο μακριά μπορούμε να φθάσουμε έτσι; Και τι θα απομείνει από εμάς για να κληροδοτηθεί στους επόμενους; Πιστεύει κανείς ότι το δημογραφικό, το προσφυγικό και ο κίνδυνος για το αρτιμελές της χώρας μπορούν να αντιμετωπισθούν με τις πολιτικές που ακολούθησε η Δεξιά και δεν αλλάζει η Αριστερά;

@ Η αλλαγή πλεύσης της χώρας είναι εκ των ων ουκ άνευ... από χθες. Αυτό που δεν έκανε η Αριστερά, να καλέσει τον λαό να πάρει την τύχη του στα χέρια του, παραμένει το κυρίως ζητούμενο για τον λαό - έναν λαό προ πολιτικού κενού.

@ Χρονιάρες μέρες πρέπει να αναστοχασθούμε τη ζωή μας και τις προοπτικές της. Πέρα απ’ τα κλισέ και την προπαγάνδα. Τι μας αξίζει. Με ποιες υποχρεώσεις και ποια δικαιώματα. Με ποιον τρόπο - πολιτικό. Με ποια ταυτότητα, βασισμένη σε ποιον πολιτισμό.

@ Η στήλη σάς εύχεται το καλό και το ωραίο! Την ευτυχία των προσώπων και την απελευθέρωση των εργαζόμενων τάξεων. Με δύναμη, αισιοδοξία, υγεία και αγάπη. Ευχές για το καλό του κοινού των Ελλήνων πολιτών, την πατρίδα· καθώς και για την αποκατάσταση της ζωής των μεταναστών και των προσφύγων ,που ο πόλεμος (ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος) έσπρωξε ως το κατώφλι μας. Φιλόξενοι απ το υστέρημά σας, πλούσιοι στην αρχοντιά σας. Με μέριμνα για τον πλησίον. Με διαβάσματα και αγώνες. Για την αξιοπρέπειά μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο απ’ τη ζωή - και το ταξίδι είναι σύντομο. Μας το κλέβουν άνθρωποι αφιλοσόφητοι και δε μας αξίζει κάτι τέτοιο. Οι γέροντες χάνουν τα «χρυσά τους χρόνια» και οι νέοι αντιμετωπίζουν μαύρα χρόνια. Αυτό δεν μπορεί να συνεχισθεί

@ και (επιτρέψτε μου να σας πω ότι) ψυχανεμίζομαι πως θα αλλάξει. Σύντομα και καθώς η ταξική συνείδηση των πολιτών έρχεται πιο κοντά στην ταξική τους θέση, θα αλλάξει...

www.enikos.gr

Μήπως βρισκόμαστε μπροστά σ' ενα ιδιότυπο τύπο φασισμού;

 

Παιδί γκέϊ γονιών προειδοποιεί

 

της Dawn Stefanowicz

 

”Είμαι ένα από τα έξι ενήλικα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων που πρόσφατα κατέθεσαν στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, ζητώντας από το Δικαστήριο να σεβαστεί την αρχή των...πολιτών να διατηρήσουν τον αρχικό ορισμό του γάμου: την ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας που αποκλείει όλους τους άλλους, έτσι ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν και να μπορούν να ανατραφούν από τους βιολογικούς γονείς τους. Επίσης ζω στον Καναδά, όπου ο γάμος του ιδίου φύλου κατοχυρώθηκε με ομοσπονδιακή εντολή το 2005.
Είμαι η κόρη ενός γκέι πατέρα που πέθανε από AIDS. Περιέγραψα την εμπειρία μου στο βιβλίο μου: Η Επίδραση των Ομοφυλόφιλων Γονέων. Πάνω από πενήντα ενήλικα παιδιά που μεγάλωσαν με ομοφυλόφιλους γονείς έχουν επικοινωνήσει μαζί μου για να μοιραστούν τις ανησυχίες μου για το γάμο ατόμων του ιδίου φύλου και την ανατροφή των παιδιών. Πολλοί από εμάς παλεύουμε με την δική μας σεξουαλικότητα και την αίσθηση του φύλου, λόγω των επιδράσεων στα οικιακά περιβάλλοντα που μεγαλώνουμε.

Έχουμε μεγάλη συμπόνια για τους ανθρώπους που αγωνίζονται με τη σεξουαλικότητα και την ταυτότητα του φύλου τους, όχι έχθρα. Και εμείς αγαπάμε τους γονείς μας. Ωστόσο, όταν λέμε στο κοινό τις ιστορίες μας, αντιμετωπίζουμε συχνά εξοστρακισμό, φίμωση, και απειλές.

Θέλω να προειδοποιήσω την Αμερική να περιμένει σοβαρή διάβρωση των ελευθεριών της Πρώτης Τροπολογίας αν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ υποχρεώσει τον γάμο ατόμων του ιδίου φύλου. Οι συνέπειες διαδραματίζονται στον Καναδά για δέκα χρόνια τώρα, και είναι πραγματικά οργουελιανές στη φύση και την έκταση.

 

Τα μαθήματα του Καναδά

Στον Καναδά, οι ελευθερίες του λόγου, του τύπου, της θρησκείας, και του συνεταιρίζεσθαι, υποφέρουν σε μεγάλο βαθμό λόγω της πίεσης από την κυβέρνηση. Η συζήτηση για τον γάμο ατόμων του ιδίου φύλου, που λαμβάνει χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούσε να έχει νομική υπόσταση στον Καναδά σήμερα. Λόγω των νομικών περιορισμών σχετικά με την ομιλία, αν πουν ή γράψουν οτιδήποτε θεωρείται «ομοφοβικό» (συμπεριλαμβανομένων, εξ ορισμού, οτιδήποτε αμφισβητεί τον γάμο ατόμων του ιδίου φύλου), θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την πειθαρχία, τη λήξη της εργασίας, ή δίωξη από την κυβέρνηση.

Γιατί η αστυνομία διώκει την ομιλία υπό το πρόσχημα της εξάλειψης της “ρητορικής μίσους” όταν υπάρχουν υφιστάμενα ένδικα μέσα και ποινική προστασία από τη συκοφαντία, τη δυσφήμιση, τις απειλές και την επίθεση, που ισχύουν εξίσου για όλους τους Αμερικανούς; Πολιτικές μίσους-εγκλήματος που χρησιμοποιούν τους όρους “γενετήσιου προσανατολισμού” και “ταυτότητας φύλου” δημιουργούν άνισες προστασίες στο νόμο, σύμφωνα με τον οποίο προστατευόμενες ομάδες λαμβάνουν μεγαλύτερη νομική προστασία από ό, τι άλλες ομάδες.

Έχοντας δει πώς η υστερία του όχλου στην Ιντιάνα προκάλεσε το νομοθέτη να κάνει πίσω σε μια Αποκατάσταση Πράξης Θρησκευτικής Ελευθερίας, πολλοί Αμερικανοί αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι κάποιοι ακτιβιστές της Αριστεράς θέλουν να εγκαινιάσουν τον κρατικό έλεγχο πάνω σε κάθε ίδρυμα και ελευθερία. Σε αυτό το σχήμα, η προσωπική αυτονομία και η ελευθερία της έκφρασης δεν γίνονται τίποτα περισσότερο από οράματα, και τα παιδιά γίνονται εμπορεύματα.

Τα παιδιά δεν είναι εμπορεύματα που μπορούν να διαχωριστούν δικαιολογημένα από τους φυσικούς τους γεννήτορες και αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ μη συνδεδεμένων ενηλίκων. Τα παιδιά οικογενειών του ίδιου φύλου θα αρνηθούν πολλές φορές τη θλίψη τους και προσποιούνται ότι δεν τους λείπει ένας βιολογικός γονέας, νιώθουν πιεσμένα να μιλούν θετικά λόγω της πολιτικής γύρω από τα ομοφυλόφιλα νοικοκυριά. Ωστόσο, όταν τα παιδιά χάνουν οποιονδήποτε από τους βιολογικούς γονείς τους λόγω θανάτου, διαζυγίου, υιοθεσίας ή τεχνολογίας τεχνητής γονιμοποίησης, βιώνουν ένα οδυνηρό κενό. Είναι το ίδιο για μας, όταν ο γκέι γονιός μας φέρνει τον/την σύντροφο του ιδίου φύλου στη ζωή μας. Ο σύντροφός τους δεν μπορεί ποτέ να αντικαταστήσει τον χαμένο βιολογικό μας γονέα.

 

Το κράτος ως τελικός κριτής της Γονεϊκότητας

Ξανά και ξανά, μας λένε ότι “το να επιτραπεί στα ζευγάρια του ιδίου φύλου η πρόσβαση στο χαρακτηρισμό του γάμου δεν θα στερήσει από κανέναν οποιαδήποτε δικαιώματα.” Αυτό είναι ψέμα.

Όταν ο γάμος του ιδίου φύλου νομιμοποιήθηκε στον Καναδά το 2005, η ανατροφή των παιδιών αμέσως επαναπροσδιορίστηκε. Ο νόμος του Καναδά για τον γκέι γάμο, Bill C-38, περιελάμβανε μια διάταξη για να διαγραφεί ο όρος «φυσικός γονέας» και να αντικατασταθεί σε όλους τους τομείς με το ουδέτερο φύλου “νόμιμος γονέας” στον ομοσπονδιακό νόμο. Τώρα όλα τα παιδιά έχουν μόνο «νόμιμους γονείς», όπως ορίζεται από το κράτος. Διαγράφοντας νομικά τη βιολογική γονεϊκότητα με αυτόν τον τρόπο, το κράτος αγνοεί το βασικότερο δικαίωμα των παιδιών: την αμετάβλητη, την εγγενή τους λαχτάρα να γνωρίζουν και να ανατραφούν από τους δικούς τους βιολογικούς γονείς.

Οι μητέρες και οι πατέρες φέρουν μοναδικά και συμπληρωματικά δώρα στα παιδιά τους. Σε αντίθεση με τη λογική του γάμου ατόμων του ιδίου φύλου, το φύλο των γονέων έχει σημασία για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών. Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι η πλειοψηφία των φυλακισμένων ανδρών δεν είχαν πατέρες στο σπίτι. Οι πατέρες από τη φύση τους ασφαλίζουν την ταυτότητά τους, ενσταλάζουν την κατεύθυνση, παρέχουν την πειθαρχία, τα όρια, και την ανάληψη κινδύνων στις περιπέτειες, και δίνουν δια βίου παραδείγματα για τα παιδιά. Αλλά οι πατέρες δεν μπορούν να γαλουχήσουν τα παιδιά στη μήτρα ή να γεννήσουν και να θηλάζουν τα μωρά τους. Οι μητέρες γαλουχούν τα παιδιά με μοναδικούς και ευεργετικούς τρόπους που δεν μπορούν να αναπαραχθούν από τους πατέρες.

Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας πυραύλων για να γνωρίζεις ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι ανατομικά, βιολογικά, φυσιολογικά, ψυχολογικά, ορμονικά, και νευρολογικά διαφορετικοί μεταξύ τους. Αυτές οι μοναδικές διαφορές παρέχουν δια βίου οφέλη για τα παιδιά που δεν μπορούν να αναπαραχθούν από τους “νομικούς” γονείς ιδίου φύλου παίζοντας διαφορετικούς ρόλους των δύο φύλων ή επιχειρώντας να υποκαταστήσουν το χαμένο αρσενικό ή θηλυκό πρότυπο στο σπίτι.

Στην πραγματικότητα, ο γάμος του ιδίου φύλου όχι μόνο στερεί τα παιδιά των δικών τους δικαιωμάτων στη φυσική συγγένεια, αλλά δίνει στο κράτος την εξουσία να παρακάμψει την αυτονομία των βιολογικών γονέων, πράγμα που σημαίνει ότι τα δικαιώματα των γονιών σφετερίζονται από την κυβέρνηση.

 

Έρχονται Δικαστήρια μίσους

Στον Καναδά, θεωρείται διάκριση να πείς ότι ο γάμος είναι μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας ή ότι κάθε παιδί θα πρέπει να γνωρίζει και να ανατρέφεται από τους βιολογικούς παντρεμένους γονείς του. Δεν είναι μόνο πολιτικά μη ορθό στον Καναδά να το πείτε. Μπορεί να επιβαρυνθείτε με δεκάδες χιλιάδες δολάρια σε νομικά έξοδα, πρόστιμα, και να αναγκαστείτε να πάρετε εκπαίδευση ευαισθησίας.

Όποιος προσβάλλεται από κάτι που έχετε πει ή γράψει μπορεί να κάνει μια καταγγελία στα Δικαστήρια Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στον Καναδά, οι οργανώσεις αυτές αστυνομεύουν την ομιλία, τιμωρούν τους πολίτες για οποιαδήποτε έκφραση θεωρείται ότι έρχεται σε αντίθεση με την ιδιαίτερη σεξουαλική συμπεριφορά ή προστατευμένες ομάδες που προσδιορίζονται βάση του «γενετήσιου προσανατολισμού». Χρειάζεται μόνο ένα παράπονο εναντίον ενός προσώπου για να έρθει ενώπιον του δικαστηρίου, που θα κοστίσει στον κατηγορούμενο δεκάδες χιλιάδες δολάρια σε ιδιωτικές κατοικίες και να απομακρύνουν όλα τα αντικείμενα χρήσιμα για τις έρευνές τους, ελέγχοντας για ομιλία μίσους.

Ο ενάγων που κάνει την καταγγελία έχει όλα τα νομικά του έξοδα πληρωμένα από την κυβέρνηση. Όχι όμως ο εναγόμενος. Ακόμη και αν ο κατηγορούμενος κριθεί αθώος, δεν μπορεί να ανακτήσει τα δικαστικά του έξοδα. Αν βρεθεί ένοχος, πρέπει να πληρώσει πρόστιμα στο πρόσωπο (-α) που έφερε στο προσκήνιο την καταγγελία.

Αν οι πεποιθήσεις σας, οι αξίες και οι πολιτικές σας απόψεις είναι διαφορετικές από το κράτος, κινδυνεύετε να χάσετε την επαγγελματική σας άδεια, τη δουλειά ή επιχείρηση, και ακόμη και τα παιδιά σας. Δεν χρειάζεται να κοιτάξετε περαιτέρω από την σέκτα Lev Tahor, μια ορθόδοξη εβραϊκή σέκτα. Πολλά μέλη της, τα οποία είχαν εμπλακεί σε μια πικρή μάχη επιμέλειας με τις υπηρεσίες προστασίας του παιδιού, άρχισαν να φεύγουν από το Chatham του Οντάριο για τη Γουατεμάλα τον Μάρτιο του 2014, για να ξεφύγουν από τη δίωξη για τη θρησκευτική τους πίστη, η οποία έρχεται σε αντίθεση με τις κατευθυντήριες γραμμές του ομόσπονδου κράτους για τη θρησκευτική εκπαίδευση. Από τα διακόσια μέλη της σέκτας, μόνο μισή ντουζίνα οικογένειες παραμένουν στο Chatham.

Οι γονείς μπορούν να περιμένουν την κρατική παρέμβαση όταν πρόκειται για τις ηθικές αξίες, την ανατροφή των παιδιών και την εκπαίδευση, και όχι μόνο στο σχολείο. Το κράτος έχει πρόσβαση στο σπίτι σας για να σας επιβλέπει ως γονέα, να κρίνει την καταλληλότητά σας. Και αν στο κράτος δεν αρέσει αυτό που διδάσκετε στα παιδιά σας, το κράτος θα προσπαθήσει να τα πάρει από το σπίτι σας.

Οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να κάνουν σχόλια στα κοινωνικά τους δίκτυα, να γράφουν επιστολές προς τους συντάκτες, να συζητούν δημόσια, ή να ψηφίζουν σύμφωνα με τη δική τους συνείδηση στον δικό τους χρόνο. Μπορούν να είναι πειθαρχημένοι ή να χάσουν κάθε πιθανότητα θητείας. Μπορεί να απαιτηθούν από την ιδιοτροπία ενός γραφειοκράτη να παρακολουθήσουν μαθήματα επανεκπαίδευσης και κατάρτισης ευαισθησίας ή να απολυθούν επειδή σκεφτηκαν πολιτικά μη ορθές σκέψεις.

Όταν ο γάμος του ιδίου φύλου δημιουργήθηκε στον Καναδά, η ουδέτερη γλώσσα από άποψη φύλου κατέστη νομική εντολή. Το νέο λεξιλόγιο (Newspeak) διακηρύσσει ότι αποτελεί δυσμενή διάκριση να υποθέσεις ότι ένα ανθρώπινο ον είναι αρσενικό ή θηλυκό, ή ετεροφυλόφιλο. Έτσι, για να είμαι περιεκτική, ειδική γλώσσα χωρίς φύλο χρησιμοποιείται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την κυβέρνηση, τους χώρους εργασίας, και κυρίως τα σχολεία, για να αποφευχθεί να εμφανίζεται αδαής, ομοφοβική ή ότι κάνει διακρίσεις. Ένα ειδικό πρόγραμμα σπουδών χρησιμοποιείται σε πολλά σχολεία για να διδάξει στους μαθητές πώς να χρησιμοποιούν την κατάλληλη γλώσσα ουδέτερη από άποψη φύλου. Εν αγνοία πολλών γονιών, η χρήση των όρων των δύο φύλων για να περιγράψουν τον άντρα και τη γυναίκα, τον πατέρα και τη μητέρα, την Ημέρα της Μητέρας και την Ημέρα του Πατέρα, και «αυτόν» και «αυτήν», σταδιακά εξαλείφονται στα σχολεία του Καναδά.

 

Τι είναι πιο σημαντικό: Η σεξουαλική αυτονομία ή η Πρώτη Τροπολογία;

Πρόσφατα, ένας Αμερικανός καθηγητής που έδωσε ανώνυμα συνέντευξη στην American Conservative αμφισβήτησε το κατά πόσον η σεξουαλική αυτονομία πρόκειται να σας κοστίσει τις ελευθερίες σας: “Είμαστε τώρα στο σημείο, είπε, στο οποίο είναι θεμιτό να ρωτήσω αν η σεξουαλική αυτονομία είναι πιο σημαντική από ό, τι η Πρώτη Τροπολογία;”

Σύμφωνα με τον Καναδικό Χάρτη Δικαιωμάτων και Ελευθεριών, οι Καναδοί έπρεπε να έχουν εγγυημένα: (1) την ελευθερία της συνείδησης και της θρησκείας (2) την ελευθερία της σκέψης, της πεποίθησης, της άποψης, και της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας του Τύπου και των άλλων μέσων επικοινωνίας (3) την ελευθερία του συνέρχεσθαι ειρηνικώς, και (4) την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι. Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι ελευθερίες έχουν περιοριστεί με τη νομιμοποίηση του γάμου ατόμων του ιδίου φύλου.

Σχεδιαστές γάμου, ενοικιαστές αιθουσών, ιδιοκτήτες ‘bed and breakfast’, ανθοπωλεία, φωτογράφοι και αρτοποιοί, έχουν ήδη δει τις ελευθερίες τους να διαβρώνονται, τα δικαιώματα συνείδησης να αγνοούνται, και οι θρησκευτικές ελευθερίες να ποδοπατούνται στον Καναδά. Αλλά αυτό δεν είναι μόνο για τη βιομηχανία του γάμου. Οποιοσδήποτε κατέχει μια επιχείρηση μπορεί νόμιμα να μην επιτρέψει στη συνείδησή του να ενημερώσει για επιχειρηματικές πρακτικές ή αποφάσεις, αν οι αποφάσεις αυτές δεν είναι σύμφωνες με τις αποφάσεις των δικαστηρίων και τους νόμους μη-διακρίσεων της κυβέρνησης για τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου. Στο τέλος, αυτό σημαίνει ότι το κράτος υπαγορεύει ουσιαστικά το αν και πώς οι πολίτες μπορούν να εκφραστούν.

Η ελευθερία να συγκεντρωθείς και να μιλήσεις ελεύθερα για το γάμο άνδρα-γυναίκας, την οικογένεια και την σεξουαλικότητα, είναι τώρα περιορισμένη. Οι περισσότερες θρησκευτικές κοινότητες έχουν γίνει «πολιτικά ορθές» για να αποφύγουν τα πρόστιμα και την απώλεια του κοινωφελούς στάτους. Τα καναδικά μέσα ενημέρωσης περιορίζονται από το καναδικό Ραδιόφωνο, την Τηλεόραση και την Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών (CRTC), η οποία είναι παρόμοια με την FCC. Αν το οτιδήποτε μέσο ενημέρωσης θεωρείται ότι εισάγει διακρίσεις, οι άδειες μετάδοσης μπορεί να ανακληθούν, και «φορείς για τα ανθρώπινα δικαιώματα» μπορούν να χρεώνουν πρόστιμα και να περιορίσουν τις μελλοντικές μεταδόσεις στον αέρα.

Ένα παράδειγμα νόμιμου περιορισμού του λόγου σχετικά με την ομοφυλοφιλία στον Καναδά αφορά την περίπτωση του Bill Whatcott, ο οποίος συνελήφθη για ομιλία μίσους τον Απρίλη του 2014, μετά τη διανομή φυλλαδίων που ήταν ζωτικής σημασίας για την ομοφυλοφιλία. Είτε συμφωνείτε είτε όχι με αυτό που λέει, θα πρέπει να μείνετε κατάπληκτοι από αυτή την κατάσταση κυρώσεων-φίμωσης από το κράτος. Βιβλία, DVD, και άλλα υλικά μπορούν επίσης να κατασχεθούν στα καναδικά σύνορα, αν το υλικό τους θεωρηθεί «μισητό».

Οι Αμερικανοί πρέπει να προετοιμαστούν για το ίδιο είδος της εποπτείας της κοινωνίας στην Αμερική, αν οι κανόνες του Ανωτάτου Δικαστηρίου απαγορεύσουν το γάμο ως ένα θεσμό αρσενικού-θηλυκού. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει σημασία τι πιστεύετε, η κυβέρνηση θα είναι ελεύθερη να ρυθμίζει την ομιλία σας, τα κείμενά σας, τις ενώσεις σας, και ανεξαρτήτως από το αν μπορείτε να εκφράσετε ή όχι τη συνείδησή σας. Οι Αμερικανοί πρέπει επίσης να καταλάβουν ότι το φινάλε για μερικούς στο κίνημα των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων περιλαμβάνει την κεντρική κρατική εξουσία, και το τέλος των ελευθεριών της Πρώτης Τροπολογίας.”

Η Dawn Stefanowicz είναι μία διεθνώς αναγνωρισμένη ομιλήτρια και συγγραφέας. Είναι μέλος της Επιτροπής Μαρτυρίας του Ινστιτούτου Δικαιωμάτων του Παιδιού. Το βιβλίο της: Η Επίδραση των Ομοφυλόφιλων Γονέων, είναι διαθέσιμο στο http://www.dawnstefanowicz.org. Η Dawn, πλήρως απασχολούμενη λογίστρια με άδεια, είναι παντρεμένη και έχει δύο έφηβα παιδιά.

Από το "briefingnews"

 

ΥΓ του blog: ....τι λέει η 1η Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ– Ανεξιθρησκεία, Ελευθερία του τύπου και της έκφρασης (1791) Το Κογκρέσο δεν θα εγκρίνει νόμο που θα υποστηρίζει την εγκαθίδρυση θρησκείας ή που θα απαγορεύει την ελεύθερη θρησκευτική λατρεία ή που θα περιορίζει την ελευθερία του λόγου ή του τύπου ή το δικαίωμα του λαού να συνέρχεται ειρηνικά και να αιτείται στην Κυβέρνηση σχετικά με την ικανοποίηση παραπόνων του.....μη ξεχνάμε την ελληνική προσπάθεια του κυρίου Καστανίδη με πρόσχημα τον αντιρατσισμό....

Η αξία του ανθρώπου είναι να ορθωνει το ανάστημα του...

 

Η αξία του ανθρώπου είναι να ορθωνει το ανάστημα του, απέναντι σε όλα όσα θέλουν να τον εκμηδενισουν...

Albert Camus

sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

«Προς συντρόφους (εν όψει του 2016)»...

 

Αρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη, στην ΕΦ.ΣΥΝ. ...

To 2015 θα μείνει στην ιστορία για την Ανοιξη της Αθήνας, καθώς και για την ήττα που έφερε τη συνθηκολόγηση του καλοκαιριού.
Θα το θυμόμαστε για το απερίγραπτο κουράγιο ενός... λαού που, μετά από πέντε χρόνια κοινωνικής κατάρρευσης, και παρά την τρομοκρατία της σιδηρόφρακτης τρόικας, των ΜΜΕ, των κλειστών τραπεζών, μας έδωσε το θρυλικό εκείνο 62%.
Σε πείσμα της απογοήτευσης και της εσωστρέφειας που έφερε ο θρίαμβος της τρόικας, το 2015 αξίζει να παραμείνει στη συνολική μνήμη, Ελλήνων και Ευρωπαίων, ως μια στιγμή περήφανης αντίστασης στον ανορθολογισμό της επίσημης Ευρώπης.

Οπως και η Ανοιξη της Πράγας ηττήθηκε μεν, αλλά άλλαξε την Ευρώπη δε, έτσι θα συμβεί και με την Ανοιξη της Αθήνας.
Εφόσον βέβαια καταφέρουμε να υπερβούμε την εσωστρέφεια, την εμφυλιοπολεμική διάθεση, αλλά και τις ψευδαισθήσεις.
Αυτή τη στιγμή, τώρα που κλείνει το 2015, δεν θα ασχοληθώ με τα αίτια της ήττας, με την απόδοση ευθυνών.
Οχι επειδή δεν έχει σημασία, αλλά γιατί δεν είναι η ώρα. Τώρα, με το 2016 να ετοιμάζεται να ανατείλει, έχει σημασία να υπερβούμε τη θλίψη και την παράλυση κοιτάζοντας μπροστά.
Στο ερώτημα «τι πρέπει να κάνουμε για να αποδράσουμε από τη δίνη της ύφεσης-χρέους;», δεδομένης της καλοκαιρινής καταστολής της Ανοιξης της Αθήνας, η απάντηση δεν είναι απλή.
Η στρατηγική της κυβέρνησης σίγουρα δεν αποτελεί λύση. Τα μέτρα που λαμβάνονται οδηγούν στην πλήρη δικαίωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος περιμένει στη γωνία για να «διαπιστώσει», μειδιάζοντας, την αποτυχία του τρίτου μνημονιακού προγράμματος, το οποίο είχε, βέβαια, σχεδιαστεί για να αποτύχει.
Η κυβέρνηση το γνώριζε αυτό και επένδυσε στο «παράλληλο πρόγραμμα» με το οποίο σκόπευε να αντισταθμίσει τον υφεσιακό αντίκτυπο του 3ου Μνημονίου.
Ομως, όπως προειδοποιούσα από το καλοκαίρι, το «παράλληλο πρόγραμμα» ήταν εκ προοιμίου αδύνατον να εφαρμοστεί δεδομένης της κυβερνητικής δέσμευσης, που το αυγουστιάτικο 3ο Μνημόνιο αναφέρει ρητά ότι «οι ελληνικές αρχές θα συμβουλεύονται και θα συμφωνούν με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις δράσεις που σχετίζονται με τους στόχους του Μνημονίου [Σημ.: δηλαδή για τα πάντα] προτού ολοκληρωθούν και νομοθετηθούν».

Ποιος μπορεί να πει ότι ήταν έκπληξη η πρόσφατη απόσυρση του «παράλληλου προγράμματος» της κυβέρνησης κατ’ εντολήν του Euro Working Group (δηλαδή του κ. Thomas Wieser);
Λύση δεν αποτελεί όμως ούτε η ίδρυση νέου εθνικού κόμματος, που θα προσπαθήσει να κερδίσει μελλοντικές εκλογές, το 2016, 2017 ή και αργότερα, ώστε να γυρίσει το ρολόι πίσω στην 25η Ιανουαρίου του 2015, με σκοπό την επανάληψη της διαπραγμάτευσης όπως έπρεπε να έχει γίνει.
Από τη στιγμή που χάσαμε τη μεγάλη ευκαιρία του 2015, στην καλύτερη περίπτωση να δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας που θα φέρει την Ελλάδα (του χρόνου ή μάλλον αργότερα) εκεί που είναι η Πορτογαλία ή Ισπανία σήμερα, μετά τις πρόσφατες εκλογές - δηλαδή με μία εν δυνάμει κυβέρνηση συνασπισμού της Αριστεράς που όμως, για να συσταθεί, θα έχει αποδεχθεί τους κανόνες της τρόικας και του Euro (Working) Group.
Για να το πω απλά: Η Ελλάδα δεν αντέχει να περιμένει τόσο πολύ για κάτι τόσο «λίγο».
Οπότε; Το ένα μάθημα του 2015 που επιλέγω να κρατήσω κατά νου, και κατά προτεραιότητα, είναι το εξής:
Μετά την απώλεια της μοναδικής ευκαιρίας που μας έδωσε ο ελληνικός λαός να διαπραγματευτούμε κάτι ριζικά διαφορετικό από το 3ο Μνημόνιο (το οποίο τελικά «ήρθε» χωρίς να ήταν προδιαγεγραμμένο, αλλά με δική μας ευθύνη), καμία κυβέρνηση χώρας-μέλους της ευρωζώνης (κι όχι μόνο της πατρίδας μας) δεν μπορεί να ανατρέψει τις πολιτικές της τρόικας μεμονωμένα, από μόνη της.
Αν δεν υπάρξει μια πανευρωπαϊκή πλημμυρίδα που να απειλήσει απ’ άκρου εις άκρον της Ευρώπης την εξουσία πολιτικών και γραφειοκρατών που αναπαράγουν καταστροφικές πολιτικές, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα παραμείνει στο έλεος του συνδυασμού της υφεσιακής λιτότητας και των μη βιώσιμων δανείων.

Οσο αυτές οι πολιτικές θα εξακολουθούν να εφαρμόζονται μηχανιστικά τόσο οι χαμηλές επενδύσεις, η ύφεση και ο αποπληθωρισμός θα ωθούν το ευρωπαϊκό κατεστημένο σε ακόμα μεγαλύτερες δόσεις αυταρχισμού, με τους λαούς να ελκύονται από τον εθνικισμό, τον λαϊκισμό και τη μισαλλοδοξία.
Αυτό το αλληλοτροφοδοτούμενο σύμπλεγμα υφεσιακών οικονομικών και αυταρχικών πολιτικών επιλογών, κάποια στιγμή, θα φέρει την Ευρωπαϊκή Ενωση στα πρόθυρα της διάλυσης - με τεράστιο κόστος για τους λαούς της Ευρώπης.
Το ερώτημα «τι μπορεί να σταματήσει την κρίση στην Ελλάδα;» συνεπώς, είναι αναπόσπαστο με το ερώτημα «πώς μπορεί η Ευρώπη να αποφύγει την αποδόμηση;».
Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα πρέπει να είναι κοινή και να αποβλέπει στη δημιουργία, για πρώτη φορά, ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα έχει έναν απλό (αλλά και συνάμα ριζοσπαστικό) στόχο: τον εκδημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης!
Θυμάστε τι μου είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο πρώτο Eurogroup στο οποίο εκπροσώπησα τη χώρα;
Μου είχε πει, σχολιάζοντας την εκλογική μας νίκη, ότι «δεν επιτρέπεται κάθε φορά που γίνονται εκλογές να αλλάζει το οικονομικό πρόγραμμα μιας χώρας». Ηρθε η ώρα να του αποδείξουμε ότι το αντίθετο ισχύει. Οτι οι Ευρωπαίοι, σύσσωμοι, απαιτούν την αποκατάσταση της δημοκρατίας στο κέντρο της Ευρώπης.
Ο λόγος που νιώθω αισιόδοξος, παρά τη συντριπτική μας ήττα το καλοκαίρι, είναι ότι το 2016 μας δίνει τη δυνατότητα να μεταλαμπαδεύσουμε την Ανοιξη της Αθήνας στο κέντρο της Ευρώπης.
Ξεκινώντας τον Φλεβάρη. Στο... Βερολίνο!

nonews-news.blogspot.gr