Mpelalis Reviews

Mpelalis Reviews

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Ευτυχισμένο με Υγεία και Χαρά το 2013

 
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Της εξουσίας τα σκαλιά....

Αλαζόνες και Απατεώνες

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Μεγάλο «χουνέρι» έπαθε με τη λίστα Λαγκάρντ ο ….«καρδινάλιος» πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, τον οποίο ανέσυρε από την ουσιαστική πολιτική ανυπαρξία ο Γιώργος Παπανδρέου και τον έκανε παντοδύναμο, σε βαθμό που ο Παπακωνσταντίνου «λάλησε» από αλαζονεία πριν επιστρέψει στον πολιτικό σκουπιδοτενεκέ όπου δικαιωματικά ανήκει, έχοντας αποτύχει τον Ιούνιο να εκλεγεί έστω απλός βουλευτής. Εκεί που είχε «ξεχάσει» και είχε «χάσει» τη λίστα Λαγκάρντ, αποδείχθηκε ότι από το αντίγραφο που παρέδωσε στη Βουλή, κάποιος είχε σβήσει τα ονόματα δύο...
εξαδέλφων του Παπακωνσταντίνου και των συζύγων τους!
Δεν θα παραστήσουμε βεβαιώς εμείς τον επιθεωρητή Κλουζό για να ερευνήσουμε αν τα χρήματα ανήκαν όντως στις εξαδέλφες του, αν ήταν νόμιμα ή αν προέρχονταν από …μίζες προς τις εξαδέλφες του, αν τα χοντρά λεφτά συμπίπτουν με εποχές που οι εξαδέλφες κατείχαν ίσως …δημόσια αξιώματα και τα παρόμοια. Αυτά θα ερευνήσουν άλλοι – δικαστικοί, πολιτικοί, ρεπόρτερ ερευνητές κ.λπ. Πάντως εμείς οφείλουμε να ομολογήσουμε την αμαρτία μας: Μας έρχεται κομματάκι δύσκολο να πιστέψουμε ότι δεν ήταν ο Γ.Παπακωνσταντίνου που έσβησε τα ονόματα των εξαδέλφων του από τη λίστα Λαγκάρντ και τα έσβησε ο …Βενιζέλος! Δυσκολευόμαστε επίσης κάπως να πιστέψουμε ότι ο Παπακωνσταντίνου ήταν τόσο … «υπεράνω» που ούτε καν καταδέχθηκε να ρίξει έστω μια ματιά στη λίστα αυτή που του έδωσε χέρι με χέρι η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, με αποτέλεσμα να μην ξέρει καν ότι οι ξαδέλφες του ήταν μέσα στη λίστα, όπως ισχυρίστηκε με απαίτηση να τον πιστέψουμε, αντί να αρχίσει να τον καρπαζώνει και να τον φτύνει η μισή Ελλάδα! Θυμόμαστε πάντως με εκνευρισμό τι απίστευτο θράσος του απέναντι στην επιτροπή της Βουλής που τον εξέτασε και μας ενοχλεί το γεγονός ότι θα μείνει ατιμώρητος!
Δεν ξέρουμε αν θα κατορθώσουν οι δικαστές να βρουν στοιχεία που θα μπορούσαν να τον στείλουν στο δικαστήριο, αλλά για την ώρα φαίνεται ότι οι παράνομες πράξεις του έχουν …παραγραφεί!!! Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές κυριαρχούσε η άποψη ότι θα κατέθεταν πρόταση για τη συγκρότηση προανακριτικής επιτροπής της Βουλής κατά του Παπακωνσταντίνου το …ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ! «Πολιτικό πτώμα» είναι ο Παπακωνσταντίνου. Παραγραμμένα πιθανότατα τα αδικήματα που διέπραξε. Ευρύτατα μισητός ώστε να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα ότι τουλάχιστον αποκαλύφθηκαν οι «πομπές» του και τελικά πολιτικά κερδισμένη θα βγεί η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ που θα εμφανιστεί ότι προωθεί την κάθαρση χωρίς δισταγμό. Ως και ο Βενιζέλος έχει κάτι να κερδίσει πολιτικά, αφού διέγραψε ήδη τον Παπακωνσταντίνου από το ΠΑΣΟΚ και τον ξεφορτώθηκε από πολιτικό αντίπαλο, έστω και αν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται βαθύτατα διεφθαρμένο ως τα ανώτατα κλιμάκια του. Αν δε κανείς πιο ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα αυτή την υπόθεση, ενδέχεται να διαπιστώσει πως Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης δεν αποκλείεται καθόλου να βγούν ακόμη και ενισχυμένοι από αυτή την υπόθεση, ξεφτιλίζοντας απλώς ακόμη περισσότερο το ήδη πολιτικά ανύπαρκτο «σύστημα Γιωργάκη». Αυτό δεν βλάπτει κανέναν από τους κυβερνητικούς εταίρους και συγκαλύπτει και τις πολιτικές ευθύνες του Βενιζέλου, ο οποίος ως υπουργός Οικονομικών δεν έδωσε εντολή να προχωρήσει ο έλεγχος όσων αναφέρονται στη λίστα Λαγκάρντ.
Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι μας έχει προκαλέσει εντύπωση και ο χειρισμός της απάτης στον ΕΟΤ. Η μεθοδευμένη υπερβολική αναφορά στον Νίκο Καραχάλιο, τέως γ.γ. του ΕΟΤ και επί πολλά χρόνια στο στενό περιβάλλον του Κώστα Καραμανλή, δίνει πολύ περισσότερο την εντύπωση πολιτικού μηνύματος του Αντώνη Σαμαρά προς τον πρώην πρωθυπουργό να μην τολμήσει να επανέλθει ως «σωτήρας» και υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ σε περίπτωση που καταβαραθρώσει το κόμμα της Δεξιάς η μνημονιακή πολιτική του Σαμαρά! Πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι θαυμάσαμε την κίνηση «πολιτικού ματ» των Γάλλων απέναντι στον Παπακωνσταντίνου: η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ δίνει στα χέρια του Παπακωνσταντίνου μια λίστα που αναφέρει τα ονόματα συγγενών του – και ίσως οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες να ήξεραν κάτι περισσότερο από εμάς που δεν ξέρουμε τίποτα για την προέλευση αυτών των χρημάτων, κάτι πέρα από τα επιφαινόμενα! Δίνοντας του όμως τη λίστα, οι Γάλλοι «σεντράρουν» τον Παπακωνσταντίνου. Αν αποκαλύψει τα ονόματα των συγγενών του, υφίσταται τεράστια ή μοιραία πολιτική ζημιά. Αν τα κρύψει – όπως και έκανε- τότε τον κρατούν στο χέρι, αφού μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποκαλύψουν την ύπαρξη της και να τον πιέσουν για να τηρήσει ευνοϊκή στάση απέναντι σε γαλλικά συμφέορντα; Άγνωστο σε εμάς, αλλά σίγουρα κάποιοι πρωταγωνιστές το γνωρίζουν.
Από την υπόθεση αυτή πάντως μπορούμε να φανταστούμε πόσα όπλα θα έχει η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ για να πιέσει Έλληνες πολιτικούς μέσω της υπόθεσης Ζίμενς και την ενδεχόμενη αποδοχή δώρων. Έπειτα απορούμε εμείς γιατί γέμισε η Ελλάδα «γερμανοτσολιάδες» και αναζητούμε ιδεολογικοπολιτικές ερμηνείες!
*Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» την Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012
sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Το ξερίζωμα είναι άγρια βία...

 
Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, τελευταία ημέρα του 2012, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγκ), ούτε για το Curiosity που αναζητά ζωή στον Άρη. Θα πούμε για... τους δύο Πακιστανούς που βραβεύτηκαν μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών γιατί έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να σώσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που βρέθηκαν με το αυτοκίνητό τους πάνω στις γραμμές του τρένου. Θα αναφερθούμε, επίσης, αντιστικτικά για το έγκλημα μίσους στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου μία γυναίκα έσπρωξε στις γραμμές του τρένου έναν Ινδό γιατί όπως παραληρούσε, μισούσε τους «Ινδουιστές και τους Μουσουλμάνους». Τέλος, θα μιλήσουμε για τη μετανάστευση εκ νέου των Ελλήνων, για την απώλεια των ριζών μας, όπως είναι η ενεργητική συμμετοχή στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος αλλά και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Θα πούμε για την απώλεια της φυσικής συμμετοχής σε ό,τι σημαίνει ο τόπος μας, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι οι οικείες φωνές και οι εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος. Τα ριζώματα κόβονται, σήμερα, καθώς η Ελλάδα αδυνατεί να δώσει δουλειά στους νέους της. Γιατί ούτε το 2013 θα αντιμετωπιστεί η ανεργία, όπως δήλωσε ο υπουργός επί των Οικονομικών. Και το ξερίζωμα είναι ακόμη χειρότερη βία από την ανεργία. Γιατί η μοίρα των ξεριζωμένων ψυχών είναι να περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω της απονέκρωσης των αισθημάτων και άλλοτε μέσω της βίας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως τότε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα όταν άρχισε η ομαδική μετανάστευση. Κολίγοι και δουλπάροικοι,που ήταν στο έλεος των τσιφλικούχων, υπηρέτες οινοπαντοπωλείων, μικροϊδιοκτήτες, που δεινοπαθούσαν από τους τοκογλύφους έκοβαν τη ρίζα και έφευγαν. Το ταξίδι, όμως, απαιτούσε αρκετά χρήματα και οι πράκτορες ή οι τοκογλύφοι που θα δάνειζαν το απαραίτητο για τα ναύλα ποσό, ζητούσαν εξασφάλιση. Έτσι μικροκτηματίες μετανάστες υποθήκευαν τα κτήματά τους. Βέβαια και για τους τελείως φτωχούς και άκληρους υπήρχε ο τρόπος. Τους δέσμευαν με συμβόλαια εργασίας και έτσι ξεχρέωναν τα εισιτήριά τους, δουλεύοντας στους σιδηροδρόμους ή στα ορυχεία. Οι Έλληνες πήγαιναν με πρόθεση να μείνουν προσωρινά στην Αμερική. Γι’ αυτό έφευγαν μόνο άντρες σε αντίθεση με τους μετανάστες από άλλες χώρες. Έφευγαν με την ελπίδα να γυρίσουν σύντομα με χρήματα, για να ξεχρεώσουν το κτήμα τους, να κάνουν μια δουλειά στον τόπο τους, να προικίσουν και βέβαια να γλιτώσουν από την πείνα και τη δυστυχία. Επίσης, το 1899 υπάρχουν στην Ελλάδα 12.580 ληστές. Ο πρωθυπουργός Θεοτόκης και η Κυβέρνησή του για να υπάρξει ... «αποσυμφόρηση» ενισχύει σιωπηρά την μετανάστευση των ληστών στην Αμερική. Το μέτρο σημειώνει επιτυχία και χιλιάδες ληστές ξενιτεύονται...»! Οι τελευταίοι θα ενισχύσουν το έγκλημα στις ΗΠΑ, πλαισιώνοντας τη μαφία. Σήμερα, αντιθέτως, φεύγουν από τη χώρα μας τα καλύτερα μυαλά, αυτά στα οποία θα μπορούσε να στηριχθεί η Ελλάδα για να βγει από την κρίση. Γι’ αυτό κάτι πρέπει να γίνει άμεσα για να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων μας. Γιατί πρέπει να κρατήσουμε πάση θυσία ζωντανά τα προαισθήματα του ελληνικού μας μέλλοντος.
 
ΥΓ του blog:Ο χρόνος που 'ρχεται σημαδεύτηκε από την ιστορία πριν καν βγάλει κεφάλι. 2013 ο χρόνος της νέας μετανάστευσης, ο χρόνος του νέου ξεριζωμού. Ενός ξεριζωμού πιο βίαιου και πιο επώδυνου από τους άλλους δυο που προηγήθηκαν. Ο πρώτος στα τέλη του 19ου κι αρχές του 20ου αιώνα ακολούθησε πάλι την χρεοκοπία του Τρικούπη κι ήταν περισσότερο τυχοδιωκτικός για την εξεύρεση καλύτερης γης, βιου και μέλλοντος στις υπερωκεάνιες νέες χώρες. Ο δεύτερος ο τραγικός μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Νικητές εμείς αλλά ηττημένοι από τους ‘συμμάχους’, την ξενοκρατία που εδραιωνότανε και τον δωσιλογισμό που μετατρεπότανε αργά και σταθερά σε ‘εθνική ελίτ’ στείλαμε τα παλικάρια και τις νιες μας να ανοικοδομήσουν με την υπεραξία τους τις φάμπρικες και τις οικονομίες των ηττημένων που αφήκαν απλήρωτο το χρέος της καταστροφής. Τούτος ο ξεριζωμός, ο 3ος πονάει πιο πολύ, είναι αιμορραγία καθολική κι ανήκεστη. Φεύγει η μόρφωση και η αριστεία μαζικά. Φεύγει η επένδυση κι αφήνει το μέλλον κενό, άδειο κι άραχνο να στέκει μετέωρο στον χρόνο. Φεύγει η ελπίδα και το χειρότερο φεύγει διωγμένη σκληρά κι άδικα όχι γιατί δεν πρόκοψε μήτε γιατί δεν προσπάθησε, ούτε γιατί δεν πέτυχε αλλά γιατί της κλέψαμε το μέλλον άνομα κι άπληστα. Τούτο το φευγιό δεν είναι κοσμοπολίτικο μήτε οικουμενικό του γένους απομεινάρι, είναι χτικιό. Χτικιό που κρύβει μισεμό κι αηδία μέσα του που πολύ φοβάμαι ότι θα το πληρώσει σκληρά τούτος ο τόπος μ’ ανασφαλή ταυτότητα κι ακρωτηριασμένο μέλλον. 

«Γέρε χρόνε φύγε τώρα»...

Πρωτοχρονιά, μία από τις αρχαιότερες γιορτές κόσμου...

Η Πρωτοχρονιά αντιπροσωπεύει το ξεκίνημα του νέου έτους και μαζί μ' αυτό την αρχή για μία νέα ζωή. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι φεύγοντας ο παλιός χρόνος παίρνει μαζί του κι ό,τι κακό είχε και περιμένουν να έρθει ο...
νέος με τα δώρα του. «Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά»...
Ο καινούργιος χρόνος φορτωμένος με όνειρα, ελπίδες και υποσχέσεις για τη ζωή, κάνει την εμφάνισή του χαμογελαστός, χαρούμενος γεμάτος αισιοδοξία και οι άνθρωποι τον υποδέχονται με πυροτεχνήματα, γιορτάζοντας και ελπίζοντας σε κάποια αλλαγή, σε μία καλύτερη και πιο ευτυχισμένη ζωή.
Ο εορτασμός του νέου έτους είναι μία από τις αρχαιότερες γιορτές. Πολλοί πιστεύουν ότι ξεκίνησε στην αρχαία Βαβυλώνα περίπου 4.000 χρόνια πριν, την Άνοιξη, κατά το πρώτο νέο φεγγάρι μετά την εαρινή ισημερία.
Για πολλά χρόνια, οι Ρωμαίοι γιόρταζαν ως Πρωτοχρονιά, την πρώτη Μαρτίου. Το 46 π.Χ., όμως, ο Ιούλιος Καίσαρας εφάρμοσε ένα νέο ημερολόγιο, αυτό που ισχύει και σήμερα, με αποτέλεσμα να μετρά ως πρώτη του χρόνου, η πρώτη Ιανουαρίου. Ο μήνας αυτός έχει πάρει το όνομά του από τον Θεό των Ρωμαίων Ιανό, o οποίος πάντα απεικονίζεται με δύο πρόσωπα, με το ένα να κοιτάζει πίσω στον παλιό χρόνο και το άλλο, μπροστά, στο νέο έτος.
Οι γιορτές των Ρωμαίων ονομάζονταν Calends (calendar=καλεντάρι=ημερολόγιο) και οι άνθρωποι στόλιζαν τα σπίτια τους και αντάλλασσαν δώρα.
Η ορθόδοξη εκκλησία της εποχής κυρίως του Μεγάλου Κωνσταντίνου, επειδή ήθελε να χωρίσει τους χριστιανούς από τους ειδωλολάτρες, απαγόρευε στους πρώτους να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά, όπως οι δεύτεροι. Τα αποτελέσματα της απαγόρευσης αυτής ήταν πολύ μικρά. Απαλείφθηκαν μόνο τα στοιχεία εκείνα που έρχονταν σε ευθεία αντίθεση προς τη χριστιανική ηθική.

Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς

Η Πρωτοχρονιά, όπως αυτή διαμορφώθηκε κάτω από την επίδραση της εκκλησίας και τη σύνδεσή της με τη γιορτή του Αγίου Βασιλείου, διαιωνίστηκε έως σήμερα ως λαϊκή γιορτή με έθιμα στις περιοχές όλης της Ελλάδας. Έθιμα, όμως, της Πρωτοχρονιάς υπάρχουν και στον υπόλοιπο κόσμο. Πολλά δε από αυτά έχουν καθιερωθεί και στη χώρα μας.
Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς σχετίζονται κυρίως με το καλότυχο της χρονιάς που έρχεται. Όπως για παράδειγμα, το σπάσιμο του ροδιού, που λόγω των πολλών σπόρων του παραπέμπει στην ευχή για πολλαπλασιασμό των αγαθών ή το κρέμασμα της αγριοκρεμμύδας, φυτό μεγάλης αντοχής.
Από φόβο για τα μελλούμενα γίνεται και το ποδαρικό, η υποδοχή του πρώτου προσώπου που θα μπει στο σπίτι μας όταν αλλάξει ο χρόνος. Μικρά παιδιά και γενικά καλορίζικοι άνθρωποι προσκαλούνταν να κάνουν ποδαρικό, ώστε η οικογένεια να απαλλαχτεί από οτιδήποτε κακό.
Την καλοτυχία τη χρονιά που έρχεται επιδιώκουν και όσοι παίζουν χαρτιά ή τυχερά παιχνίδια, έθιμο που σχετίζεται με την ανάγκη της πρόγνωσης του μέλλοντος, όπως και άλλες, λιγότερο γνωστές, συνήθειες.
Όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση φύλλων ελιάς στο τζάκι ή κόκκων σιταριού στη στάχτη. Το κάψιμό τους έδινε στοιχεία μαντέματος για την κατάσταση της υγείας των παρευρισκομένων κατά τη διάρκεια του νέου έτους κλπ.
Η γαλοπούλα, ως βασικό φαγητό την ημέρα της Πρωτοχρονιάς, ήρθε στην Ελλάδα από τη Βόρεια Ευρώπη. Οι κάτοικοι εκεί αρχικά μαγείρευαν μεγάλα πουλιά για το γιορτινό γεύμα. Προτιμούσαν τους φασιανούς, τις χήνες και τα παγόνια. Όταν όμως δοκίμασαν τη γαλοπούλα, την καθιέρωσαν ως το κατεξοχήν πρωτοχρονιάτικο γεύμα. Το έθιμο της γαλοπούλας έφτασε στην Ευρώπη από το Μεξικό το 1824 μ.Χ. Στην Ελλάδα παραδοσιακό φαγητό για την Πρωτοχρονιά ήταν το χοιρινό κρέας, όπως και για τα Χριστούγεννα.

Ο Αη-Βασίλης

Ανήμερα την Πρωτοχρονιά οι ορθόδοξοι χριστιανοί γιορτάζουν τη μνήμη του Αγίου Βασιλείου από την Καισάρεια. Βεβαίως, στις βιτρίνες των καταστημάτων επικρατεί ένας άλλος Άγιος, ο οποίος έρχεται από την παγωμένη Λαπωνία, γνωστός ως Santa Claus. Ο άγιος αυτός δεν έχει καμιά σχέση με τον δικό μας. Πρόκειται για τον Άγιο Νικόλαο.
Ο δικός μας Άγιος Βασίλειος έρχεται την ημέρα της Πρωτοχρονιάς από την Καισάρεια και είναι ο φιλάνθρωπος επίσκοπος, ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, ενώ ο Santa Claus ήρθε από την Αμερική και ο σκοπός της ύπαρξής του ήταν να διαφημίσει γνωστό αναψυκτικό. Δημιουργός του, δε, υπήρξε ο Αμερικανός σκιτσογράφος Τόμας Ναστ, το 1862.

Η βασιλόπιτα

Η πίτα, που φτιάχνουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και κόβεται παρουσία όλων των μελών της οικογένειας, ή και άλλων συγγενών και φίλων, έχει τις ρίζες της στα αρχαία ελληνορωμαϊκά έθιμα. Στα Κρόνια (εορτή του θεού Κ(Χ)ρόνου, που λατρευόταν στην Ελλάδα) και στα Σατουρνάλια (saturnalia) της Ρώμης έφτιαχναν γλυκά και πίτες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι ήταν ο τυχερός της παρέας.
Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το έθιμο με τη βασιλόπιτα και την ιστορία του Άγιου Βασιλείου, ο οποίος για να προστατεύσει την περιφέρειά του, την Καισάρεια της Καππαδοκίας, από επιδρομή αλλόφυλων, έκανε έρανο και μάζεψε χρυσά νομίσματα και άλλα τιμαλφή για να τα δώσει στους εχθρούς, ώστε να τους δελεάσει και να μη λεηλατήσουν την περιοχή του. Ο εχθρός, όμως, τελικά δεν κατόρθωσε να εισβάλει στην Καισάρεια και τα τιμαλφή έμειναν. Τότε, ο Μέγας Βασίλειος είπε να φτιάξουν μικρές πίτες - ψωμάκια, μέσα στις οποίες έβαζαν και ένα χρυσό νόμισμα, ή κάτι άλλο από όλα τα πολύτιμα πράγματα, που είχαν συγκεντρωθεί. Οι πίτες αυτές μοιράστηκαν σε όλους και ο καθένας κρατούσε ό,τι του τύχαινε.
Το έθιμο της βασιλόπιτας είναι πανελλαδικό και η καταγωγή της έχει ρίζες στην αρχαιότητα. Εορταστικούς άρτους για καλοτυχία παρασκευάζονταν κατά τη διάρκεια αρχαίων γιορτών. Επίσης, είναι γνωστές οι εξευμενιστικές προσφορές προς τους νεκρούς και τα πνεύματα.
Βασιλόπιτα παρασκευαζόταν σε όλη τη χώρα, με παραλλαγές. Στη Θεσσαλία, για παράδειγμα, έφτιαχναν πίτα με φύλλα. Μέσα έβαζαν λίγο κλήμα, τριφύλλι, καλαμπόκι, φασόλι, άχυρο.
«Κάθε κομμάτι είχε και από κάτι και αυτό που τύχαινε στον καθένα σήμαινε ότι θα έπρεπε να τον απασχολήσει ως καλλιέργεια το επόμενο έτος ή απλά ότι θα πήγαινε καλά η συγκεκριμένη σοδειά τη χρονιά αυτή» σημειώνει ο κ. Ευάγγελος Καραμανές, ερευνητής του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, και συνεχίζει:
«Στη Μικρά Ασία, όπου το πλαίσιο ήταν πιο αστικό, συνηθιζόταν το γλύκισμα ή το γλυκό ψωμί ζυμωμένο με διάφορα ζυμαρικά. Στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, όπου ο πληθυσμός ήταν πιο αγροτικός, έφτιαχναν τυρόπιτα ή κρεατόπιτα. Η πίτα ήταν το πιο συνηθισμένο φαγητό για τους ανθρώπους της περιοχής. Απλώς, στις γιορτές ήταν πιο πλούσιο γιατί έβαζαν μέσα κρέας κότας».
Με το κόψιμο της πίτας το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς, συνήθως από τον μεγαλύτερο της οικογένειας, η παράδοση της βασιλόπιτας ολοκληρωνόταν. Σήμερα συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας, ενώ η τελετή κοπή της μπορεί να συνεχιστεί καθ' όλη τη διάρκεια των πρώτων μηνών του χρόνου από σωματεία, ιδρύματα και οργανισμούς...

«Σαράβαλο/Γελαστή ανηφόρα»

Το νέο σίνγκλ του Γιάννη Αγγελάκα είναι ο προπομπός του νέου του άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2013.
 

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Oδός προσωπικής αντιστάσεως

Του Χρήστου Γιανναρά
 
Aς υποθέσουμε το φαντασιώδες ενδεχόμενο ιστορικής εξαφάνισής μας των Eλληνώνυμων του βαλκανικού νότου - αλλά οπωσδήποτε ηδονικής: Mας μεταφέρουν, λ.χ., όλους, ως πληθυσμικό σύνολο, στην πιο ηλιόλουστη και μαγευτική πολιτεία των HΠA, με παροχές μυθώδους διαβίωσης, αδιανόητες και για τον πιο ακραίο στις απαιτήσεις του συνδικαλιστή. Kαι στα εδάφη του σημερινού ελλαδικού κράτους δημιουργείται ένα καινούργιο μόρφωμα από την πανσπερμία των μεταναστών, ή μεταφέρονται πληθυσμοί της σφύζουσας τουρκικής Aνατολίας, ή πραγματοποιείται το όνειρο του Mπερίσα για τη Mεγάλη Aλβανία - ή ό,τι άλλο ήθελε προκύψει.
O μύθος εξυπηρετεί τη διατύπωση δύο ερωτημάτων. Eρώτημα πρώτο: H εξαφάνιση του σημερινού Eλληνισμού από τη σκηνή της Iστορίας θα γινόταν έστω ελάχιστα αισθητή, και σε ποιους; Θα είχε την παραμικρή συνέπεια στην πορεία και στον πολιτισμό της ανθρωπότητας; Θα έχανε κάτι η Eυρώπη, η διεθνής κοινότητα, θα βίωναν κάποιοι πάνω στον πλανήτη επώδυνη στέρηση;
Eρώτημα δεύτερο: Eκτός από μερικές πρόσκαιρες συναισθηματικές επιπτώσεις, θα άλλαζε σε κάτι η προσωπική ζωή του σημερινού Eλληνώνυμου; Θα άλλαζε η ιεράρχηση των αναγκών του, η αξιολόγηση ποιοτήτων, τα κριτήριά του στην επιδίωξη χαράς της ζωής;
H απάντηση και στα δύο ερωτήματα δεν είναι εύκολη. Προϋποθέτει ψύχραιμο ρεαλισμό, κριτική αντικειμενικότητα αποτιμήσεων, επομένως ελευθερία από τις ψυχολογικές παρορμήσεις που συγχέουν το πραγματικό με το απλώς επιθυμητό. Kαι αυτές οι προϋποθέσεις μοιάζει να απουσιάζουν εντελώς από την πλειονότητα του ελλαδικού πληθυσμού σήμερα.
(Xαρακτηριστική εικόνα του συγκεκριμένου συλλογικού υστερήματος δίνουν οι «απόψεις των αναγνωστών» στην ηλεκτρονική έκδοση των εφημερίδων: Στους δέκα σημερινούς Eλληνώνυμους οι εννέα τα ξέρουμε όλα, δεν έχουμε να μάθουμε τίποτα από κανέναν. Eχουμε την έγκυρη πληροφόρηση, τις ορθότερες εκτιμήσεις, τη σωστή γνώμη για ό,τι συμβαίνει. Δεν ρωτάμε, δεν έχουμε ρωγμές, αμφιβολίες, κενά. Oμως βγαίνουμε στην ηλεκτρονική δημοσιότητα συνήθως κουκουλοφόροι, δηλαδή με ψευδώνυμο, χωρίς την τόλμη να επωμισθούμε την επώνυμη ευθύνη της παντογνωσίας και του αλαθήτου μας).
Πάντως τα δύο ερωτήματα παραμένουν οπωσδήποτε αναγκαία προκειμένου να οργανώσουμε όχι μόνο τη συλλογική μας συνύπαρξη, αλλά και την προσωπική μας ζωή. Διακόσια χρόνια παλεύουμε να οργανωθούμε εκσυγχρονισμένα, να εξευρωπαϊστούμε και δεν το κατορθώνουμε. Aντίθετα, χειροτερεύουμε δραματικά την κατάστασή μας, μεγαλώνουμε όλο και περισσότερο την απόσταση από το ιδανικό μας πρότυπο. Kαι ο παράγων που αναστέλλει τον εκδυτικισμό μας δεν είναι, βέβαια, η εμμονή μας στην ελληνική ιδιαιτερότητα - το πείσμα μας λ.χ. για μια εκσυγχρονισμένη ανάπλαση της αιγαιοπελαγίτικης, της καστοριανής, της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, η εμμονή μας να δίνουμε κλασική παιδεία στα παιδιά μας, να σώσουμε το φυσικό κάλλος της γης μας, να βασίσουμε την κοινωνική συνοχή μας στη μικρή κοινότητα που της χρωστάμε την ιστορική μας διάρκεια. Tον εκδυτικισμό μας τον αναστέλλουν συμπτώματα τριτοκοσμικής υπανάπτυξης και παλιμβαρβαρισμού: Aλογη καταναλωτική απληστία, αχαλίνωτος εγωκεντρισμός, χυδαία ιδιοτέλεια, αδιάκοπη υποβάθμιση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.
«Eξευρωπαϊσμό», δηλαδή εκδυτικισμό, δεν καταφέρνουμε, γιατί είναι νόμος που διέπει τα ανθρώπινα ότι με την ξιπασιά μένεις πάντα μίμος, πάντα μεταπράτης, δηλαδή πάντα δεύτερος και καθυστερημένος. Aν εξαφανιστείς ιστορικά, κανένας δεν θα το αντιληφθεί και από κανέναν δεν θα λείψεις - υπάρχει και ενδιαφέρει τους άλλους όποιος κομίζει κατακτημένη ιδιαιτερότητα που αφορά περισσότερους ή όλους.
Zούμε μια συντελεσμένη σήμερα πια καταστροφή της ελλαδικής κοινωνίας μας και η λέξη «καταστροφή» κυριολεκτεί σε ό,τι αφορά το κράτος, τους θεσμούς, την οικονομία, τις λειτουργίες της συλλογικότητας. Kυριολεκτεί η λέξη σε ό,τι αφορά και την προσωπική ζωή πολλών από μας, εκατομμυρίων απλών ανθρώπων, ελληνόφωνων. Eχουν ανατραπεί στοιχειώδεις προοπτικές μας, η στέρηση αλλάζει δραματικά την καθημερινότητά μας, η ανεργία είναι μέσα στα σπίτια μας ή καραδοκεί στην πόρτα, η αδυναμία αποπληρωμής δανείων απειλεί τη στέγη μας, οι νεώτεροι ματαιώνουν γάμους ή ζουν την πίκρα της οικονομικής ανημπόριας να κάνουν παιδιά, να χαρούν οικογένεια, να διακινδυνεύσουν περισσότερες σπουδές, επιχειρηματικά ανοίγματα, να γευτούν την ικανοποίηση της δημιουργίας.
Aυτά και πολλά ανάλογα συνοψίζει η λέξη «καταστροφή» της προσωπικής ζωής, συν ο διεθνής εξευτελισμός του ελληνικού ονόματος, η ντροπή να λέγεσαι Eλληνας, να ζεις τον καθημερινό πάγκοινο χλευασμό της πατρίδας σου. Aλλά το πιο ασφυκτικό δεδομένο του πνιγμού είναι η ατιμωρησία των ασυνείδητων πολιτικών που εν ψυχρώ απεργάστηκαν την καταστροφή του κράτους και της προσωπικής μας ζωής: Pαδιούργησαν τον εξωφρενικό δανεισμό της χώρας για να εξυπηρετήσουν την πελατειακή τους πολιτική, να εξαγοράζουν τη νομή της εξουσίας.
Mένουν όχι απλώς ατιμώρητοι, αλλά συνεχίζουν να εξουσιάζουν τη χώρα, να ασελγούν στο πτώμα της πατρίδας. Mας έχουν παγιδεύσει σε μονόδρομο - υποταγής στους δανειστές μας, στη συντελεσμένη παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, σε αποδοχή στα τυφλά «Mνημονίων» με όρους ολοκληρωτικού, ανέκκλητου εξανδραποδισμού μας. Παραμένοντας στην κυβέρνηση και στη Bουλή οι αυτουργοί των κοινωνικών εγκλημάτων, πρόσωπα και κόμματα που κατάστρεψαν τη μία και μοναδική του καθενός μας ζωή και βιοτή, μας αφαιρούν κάθε ελπίδα, κάθε πιθανότητα να αναχαιτιστεί ο ίλιγγος της συνεχιζόμενης πτώσης στο κενό.
Tο κλίμα που εξέθρεψε τον σημερινό εφιάλτη ήταν η επιπόλαιη αυτάρκεια ή και καύχηση του μίμου, του μεταπράτη, η ψευδαλαζονεία να βαφτίζουμε «πρόοδο» και «εκσυγχρονισμό» την εκούσια αλλοτρίωση, τον ξιπασμένο πιθηκισμό. Aυτό το κλίμα δεν αλλάζει με συνταγές, ιδεολογήματα, κηρύγματα δεοντολογίας. Aλλάζει, αν ξαναγεννηθεί αυτοσυνειδησία ελληνική, ικανή να συντηρήσει αξιοπρέπεια πολιτισμικής ιδαιτερότητας. Παραδειγματικό έναυσμα για την κατανόηση αυτής της ανάγκης είναι οι δύο ερωτήσεις με τις οποίες ξεκίνησε η επιφυλλίδα: πρόκληση να ξεκινήσει με αυτές η καινούργια χρονιά.
Για όσους θέλουν να σώσουν προσωπική αντίσταση στο συντελεσμένο ιστορικό τέλος του Eλληνισμού.

Εμπρός προς τα πίσω

2013. Ε ΚΑΙ;

Ο χρόνος ως έννοια είναι συνεχής και αδιάκοπος. Μπορεί να είναι και ανύπαρκτος βέβαια, αλλά μην το προχωρήσουμε τόσο. Δημιουργήσαμε τις χρονιές και τους μήνες για να συνεννοούμαστε με κάποιον τρόπο. Ένα πράγμα σαν χιλιομετρικοί οδοδείκτες. Όταν, λοιπόν, βλέπουμε 345 χιλ. από Αθήνα, ε δεν κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο να πανηγυρίσουμε επειδή περάσαμε το 346 χιλ. Απλώς συνεχίζουμε....
Κανονικά έτσι θα έπρεπε να συνεχίζουμε και με τον χρόνο. Επειδή, όμως υπάρχει η ανάγκη για γιορτές, πανηγύρια και ενίσχυση της αγοράς, είπαμε να το κάνουμε αργία, να κάψουμε βεγγαλικά και να υποκριθούμε ότι αποδεχόμαστε πως η κάθε χρονιά είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι χρόνου που κρύβει κάτι μέσα του. Επειδή πρέπει και η ελπίδα με κάτι να θραφεί.
Αυτό όμως το κάνουμε για πλάκα. Όποιος το κάνει σοβαρά είναι κατηγορία γκάου και κάτω. Γι’ αυτό και ανησυχώ με τα πρωτοχρονιάτικα μηνύματα των πολιτικών αρχηγών. Αν εύχονταν υγεία και δημιουργικότητα θα ήταν καλά. Το να υπόσχονται όμως ότι το 2013 θα είναι χρονιά ελπίδας, ανάκαμψης, σημείο εξόδου από την κρίση και άλλα χαζά, τους καθιστά πνευματικά ανισσόροπους και επικίνδυνους.
Λέει ας πούμε η Όλγα Κεφαλογιάννη ότι το 2013 ΑΝ πάνε όλα καλά -προφανώς έτσι, από μόνα τους- θα μειωθεί στο 13% ο ΦΠΑ στην εστίαση κι αυτό θα φέρει ανάπτυξη. Μαντάμ, οι εστιάτορες έχουν δηλώσει επανειλημμένα ότι οι αυξήσεις στον ΦΠΑ έχουν απορροφηθεί από τις επιχειρήσεις τους και δεν μετακυλίστηκαν στις τιμές, άρα ακόμη κι αν μειωθεί ο ΦΠΑ δε θα μειωθούν οι τιμές στα εστιατόρια. Πού τη βλέπεις την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της πελατείας;
Βγαίνει ο υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγάνης και δηλώνει ότι εξετάζει προσεκτικά την πρόταση για απαλλαγή από τον ΦΠΑ των επιχειρήσεων που έχουν τζίρο μέχρι 10.000 ευρώ. Τζίρο, όχι κέρδη! Μα, μία επιχείρηση με τζίρο 10.000 ευρώ, το μόνο που μπορεί να κάνει σήμερα είναι να συσσωρεύει χρέη. Αν βάλεις και τα χαράτσια, τις ασφαλιστικές εισφορές, το φόρο επιτηδεύματος, τη φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, ο επιχειρηματίας με 10.000 ετήσιο τζίρο μπορεί να επιβιώσει μόνο αν τον υιοθετήσει το Κράτος σε κάποια φυλακή.
Κι από την άλλη, πώς θα ελέγξεις αν πραγματικά ο τζίρος του είναι μόνο 10.000 ευρώ; Λέει ο Μαυραγάνης ότι θα εντατικοποιηθούν οι έλεγχοι. Μα την ίδια ώρα ομολογεί ότι 1.000 φορο-ελεγκτές καλούνται να κλείσουν με διαδικασίες εξπρές 200.000 ανέλεγκτες φορολογικές υποθέσεις, ενώ το ίδιο το ΣΔΟΕ καταγγέλλει ότι λόγω έλλειψης προσωπικού δεν μπορεί να ελέγξει περισσότερες από 500 off shore εταιρείες, επί συνόλου 18.300 που υπάρχουν στην χώρα και πίσω από τις οποίες κρύβεται πακτωλός αφορολόγητου χρήματος. Και λες ρε Μαυραγάνη ότι θα εντατικοποιήσεις τους ελέγχους για όσους δηλώνουν 10.000 ευρώ τζίρο;
Βασιζόμενος σε τέτοιους παραλογισμούς και ασυναρτησίες, ο κ. Σαμαράς εγγυάται ότι το 2013 θα είναι έτος πάταξης φοροδιαφυγής, ανάκαμψης, επανεκκίνησης της οικονομίας με επενδύσεις και θέσεις εργασίας. «Το 2013 θα είναι χρονιά άλματος προς το μέλλον» δήλωσε περήφανος ο κ. Σαμαράς, ξεχνώντας να πει «αν όλα πάνε καλά» που ως γνωστόν θα πρέπει να πάνε μόνα τους, διότι κάποιο ουσιαστικό μέτρο δεν έχει ληφθεί.
Τα πράγματα είναι απλά. Το 2012 είναι Δευτέρα και το 2013 είναι Τρίτη. Τα πάντα συνεχίζονται πάνω στις ράγες της μνημονιακής πολιτικής. Το νέο φορολογικό που έρχεται δεν το φέρνει ο Άη Βασίλης, αλλά η πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις εδώ και 3 χρόνια. Κανένα νέο κεφάλαιο δεν ανοίγει το 2013, ούτε καν συμβολικά. Συνεχίζεται το πρόγραμμα εξαθλίωσης από μία Δευτέρα σε μία Τρίτη, όπως γίνεται επί εβδομάδες και μήνες ολόκληρους.
Τον κ. Σαμαρά τον βολεύει σε χωρίζει την πολιτική πραγματικότητα σε κουτάκια, ορόσημα και χρονιές. Τον βολεύουν φράσεις όπως «Ξεχνάμε το παρελθόν, προχωράμε στο μέλλον». Του αρέσει να τελειώνει με τις ευθύνες του. Παντός είδους ευθύνες. Το 2012 για τον κ. Σαμαρά θα γίνει ο νέος αποδιοπομπαίος τράγος. Όπως οι Εβραίοι εναπόθεταν συμβολικά όλες τις αμαρτίες στο κεφάλι ενός τράγου κι ύστερα τον έδιωχναν στην έρημο για να ψοφήσει και μαζί του να ψοφήσουν και οι αμαρτίες, έτσι και ο κ. Σαμαράς αντιλαμβάνεται το 2012. «Σφουγγάρι όλα» όπως θα έλεγε κι ο ίδιος.
Δεν γιορτάζουν τον ερχομό του 2013 οι πολιτικοί αρχηγοί. Την εξιλαστική αποπομπή του 2012 γιορτάζουν. Νιώθουν ότι έφυγαν οι ευθύνες από πάνω τους. Ότι άδειασε η πλάτη τους κι είναι έτοιμη να γεμίσει με νέες ευθύνες για την εξαθλίωσή μας, οι οποίες κι αυτές με τη σειρά τους θα φορτωθούν σε κάποιον «τράγο» που θα σταλεί στην έρημο της λήθης. Κι επειδή οι ευθύνες πλέον φορτώνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ο επόμενος αποδιοπομπαίος τράγος μπορεί να δημιουργηθεί μέσω ενός κυβερνητικού ανασχηματισμού.
Αυτές οι γιορταστικές και αισιόδοξες δηλώσεις για το 2013 θυμίζουν ξεκάθαρα μια παγανιστική αντίληψη της πολιτικής. Οι ευθύνες και οι αμαρτίες είναι αποτέλεσμα ενός απρόσωπου πνεύματος του Κακού. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος – ποιος τον χέζει τον Κουβέλη – θεωρούν εαυτούς ως τους μάγους της φυλής που με ξόρκια φερμένα από τις Βρυξέλλες θα σκοτώσουν αυτό το Κακό. Το οποίο Κακό έχει μπει μέσα σε όλους μας πλην των πολιτικών και κυρίως του Παναγνότατου Πάγκαλου, ο οποίος θεωρεί ότι για να εξαγνιστούμε πρέπει να μας μαστιγώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Δεν κάνω πλάκα. Σοβαρά πιστεύω ότι έχουμε ξεφύγει ακόμη πιο πίσω από το Μεσαίωνα. Εντάξει, μπορεί να έχουμε ίντερνετ και πλυντήρια πιάτων, αλλά σε πολιτικό επίπεδο είμαστε σε εποχή τοτέμ. Σε κόμματα και πρόσωπα που έχουν ιερές ιδιότητες και τα αντιλαμβανόμαστε ως προστάτες της φυλής, ενώ απαγορεύεται να τα αγγίξουμε εμείς ή έστω οι ποινικές ευθύνες.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το πώς γίνεται να μας έχουν καταστρέψει τα κόμματα του Σαμαρά και του Βενιζέλου και να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τα υπερασπίζονται με πάθος και τα ψηφίζουν. Δε μπορώ με τη λογική να εξηγήσω πώς γίνεται ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας κι ο Βενιζέλος ακόμη να κυβερνούν. Δε βρίσκω λύση στο X-Files ερώτημα, πώς γίνεται να είναι ελεύθερος ο Γιώργος Παπανδρέου και μάλιστα να κάνει παρεμβάσεις περί πλήρους κάθαρσης. Δε γίνεται να κατανοήσω, με ποια λογική είναι ελεγχόμενος ο Παπακωνσταντίνου επειδή έσβησε 3 ονόματα από τη λίστα Λαγκάρντ και ταυτόχρονα να είναι ελεγκτής ο Βενιζέλος που έκρυβε ολόκληρη τη λίστα Λαγκάρντ.
Όλα αυτά με οδηγούν να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου ευτυχισμένο το 2013 αλλά πρό Χριστού. Διότι κάπου εκεί βρισκόμαστε.

I LOVE SYRIA!



Κάτω τα χέρια από τη Συρία!
Η ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας θα γίνει ο τάφος των ιμπεριαλιστών!

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

O Πλούταρχος και οι Βυζαντινοί γνώριζαν την Αμερική!

Η ιστορία της ανακάλυψης της Αμερικής πρέπει να ξαναγραφτεί (ούτως η άλλως) αν ισχύει η παρακάτω είδηση: Μέσα στο δάσος Cockaponset στα νότια της πολιτείας Connnectikut των Η.Π.Α βρίσκεται η αρχαιότερη Χριστιανική Εκκλησία της Αμερικής, αριστοτεχνικά σκαλισμένη από πέτρα. Οι επιτόπιες επιγραφές αποδυκνείουν την ύπαρξη της εδώ και 1500 χρόνια από σήμερα, κατασκευασμένη από Ορθόδοξους Χριστιανούς μοναχούς του Βυζαντίου!Στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν πολλά ελληνικά κύπελλα (σε σχήμα μικρής κούπας) πλαισιωμένα με καθαρά χριστιανικά σύμβολα η μονογράμματα του Χριστού, με βαπτιστήρια, κηροπήγια. Υπάρχουν επίσης ένας δεσποτικός θρόνος (ή επισκοπική καθέδρα) και ένα Ιερό Βήμα. Παρόμοια κομψοτεχνήματα βρέθηκαν σε μια όαση του Μαρόκο, στη βόρεια Αφρική.

Ο ερευνητής Frederick J.Pohl μελετώντας τις επιγραφές τοποθέτησε την άφιξη των μοναχών στη βόρεια Αμερική γύρω στα 480μ.Χ. σε μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στη βόρεια Αφρική. Μέχρι το 430μ.Χ. πολλοί επίσκοποι λειτουργούσαν στη βόρεια Αφρική (κυρίως Τυνησία και Καρχηδόνα), όπου μέχρι σήμερα διασώζονται ερείπια ναών. Εκείνη την εποχή ξεκίνησαν οι διωγμοί των Χριστιανών από τους Αρειανιστές. Επίσης οι μοναχοί σε εκείνες τις περιοχές είχαν έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τους μονάρχες που κυβερνούσαν τη βόρεια Αφρική, με αποτέλεσμα να καταδιωχθούν, κυρίως, στην έρημο και στα βουνά της Ανατολικής Λιβύης. Από εκεί διέφυγαν με πλοία στην σημερινή βόρεια Αμερική.
Τα ευρήματα που καταγράφηκαν στην Χριστιανική Εκκλησία ήταν τα εξής:

1) Χειρόγραφο ενός μοναχού που επέστρεψε στην βόρεια Αφρική το 534μ.Χ. μετά την ήττα των βαρβάρων μοναρχών από τον Ιουστινιανό. Στο χειρόγραφο γίνεται λόγος για την βορειοδυτική πορεία των μοναχών μόλις απέπλευσαν από το Μαρόκο.
2) Βρέθηκαν 96 σκαλίσματα με το μονόγραμμα του Χριστού και της Παναγίας μερικά από τα οποία έχουν σχήμα ψαριού με γράμματα ΙΧΘΥΣ (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ).
3) Ένα κηροπήγιο με 14 τρύπες με χαραγμένα επάνω του τα βυζαντινά γράμματα IC. Ανάμεσα στα δύο γράμματα είναι σκαλισμένο ένα βυζαντινό σύμπλεγμα. Η βάση του κηροπήγιου είναι μία μικροκολώνα σε ελληνικό δωρικό ρυθμό!!
4) Ένα άλλο σχέδιο από κύπελλο φέρει τα βυζαντινά γράμματα ΜΡ που αναφέρεται στη λέξη μητέρα (δηλαδή στη Θεοτόκο Μαρία).
5) Βρέθηκαν δύο εξαιρετικά βαπτιστήρια: ένα ορθογώνιο και ένα σε σχήμα φλόγας (σύμβολο του Αγίου Πνεύματος που λαμβάνεται στο βάπτισμα) με 9 τρύπες για κεριά (Οι 8 συμβολίζουν τις 8 ημέρες μετά την Σταύρωση και η 9η συμβολίζει την πασχαλινή λαμπάδα,σύμβολο του Χριστού και της Ανάστασης).
6) Υπάρχουν επίσης αναπαραστάσεις με νερά και ψάρια που ξεχύνονται στον Ωκεανό, σύμβολα των νεο-βαπτισθέντων Χριστιανών, γνωστών ως “μικρών ψαριών” που αναδύονται από τα νερά της αιωνίου ζωής μετά την Βάπτιση.
7) Τέλος, βρέθηκε ένας σκαλιστός θρόνος δίπλα στο βαπτιστήριο.

Παραθέτω και ένα “περίεργο” απόσπασμα του Πλούταρχου από το έργο “Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης”, για περαιτέρω προβληματισμό:
 
“‘Ὠγυγίη τις νῆσος ἀπόπροθεν εἰν ἁλὶ κεῖται’,
δρόμον ἡμερῶν πέντε Βρεττανίας ἀπέχουσα πλέοντι πρὸς ἑσπέραν. ἕτεραι δὲ τρεῖς ἴσον ἐκείνης ἀφεστῶσαι καὶ ἀλλήλων πρόκεινται μάλιστα κατὰ δυσμὰς ἡλίου θερινάς.
ὧν ἐν μιᾷ τὸν Κρόνον οἱ βάρβαροι καθεῖρχθαι
μυθολογοῦσιν ὑπὸ τοῦ Διός, τὸν δ’ ὡς υἱὸν ἔχοντα φρουρὸν τῶν τε νήσων ἐκείνων καὶ τῆς θαλάττης, ἣν Κρόνιον πέλαγος ὀνομάζουσι, παρακατῳκίσθαι. τὴν δὲ μεγάλην ἤπειρον, ὑφ’ ἧς ἡ μεγάλη περιέχεται κύκλῳ θάλαττα, τῶν μὲν ἄλλων ἔλαττον ἀπέχει<ν>, τῆς δ’ Ὠγυγίας περὶ πεντακισχιλίους σταδίους κωπήρεσι πλοίοις κομιζομένῳ. (βραδύπορον γὰρ εἶναι καὶ πηλῶδες ὑπὸ πλήθους ῥευμάτων τὸ πέλαγος. τὰ δὲ ῥεύματα τὴν μεγάλην ἐξιέναι γῆν καὶ γίνεσθαι προχώσεις ἀπ’ αὐτῶν καὶ βαρεῖαν εἶναι καὶ γεώδη τὴν άλατταν, ἧ καὶ πεπηγέναι δόξαν ἔσχε). τῆς δ’ ἠπείρου τὰ πρὸς τῇ θαλάττῃ κατοικεῖν Ἕλληνας περὶ κόλπον οὐκ ἐλάττονα τῆς Μαιώτιδος, οὗ τὸ στόμα τῷ στόματι τοῦ Κασπίου πελάγους μάλιστα κατ’ εὐθεῖαν κεῖσθαι. καλεῖν δὲ καὶ νομίζειν ἐκείνους ἠπειρώτας μὲν αὑτοὺς <νησιώτας δὲ τοὺς> ταύτην τὴν γῆν κατοικοῦντας, ὡς καὶ κύκλῳ περίῤῥυτον οὖσαν ὑπὸ τῆς θαλάσσης. οἴεσθαι δὲ τοῖς Κρόνου λαοῖς ἀναμιχθέντας ὕστερον τοὺς μεθ’ Ἡρακλέους παραγενομένους καὶ ὑπολειφθέντας ἤδη σβεννύμενον τὸ Ἑλληνικὸν ἐκεῖ καὶ κρατούμενον γλώττῃ τε βαρβαρικῇ καὶ νόμοις καὶ διαίταις οἷον αναζωπυρῆσαι πάλιν ἰσχυρὸν καὶ πολὺ γενόμενον. διὸ τιμὰς ἔχειν πρώτας τὸν Ἡρακλέα, δευτέρας δὲ τὸν Κρόνον.”

Κτίσται

imageΤου Σταύρου Θεοδωράκη
 
 «Δηλαδή τι ήθελες να μας πεις με την εκπομπή σου για την ποίηση»; Με ρώτησε η μαντάμ φορτωμένη σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δίπλα της ο γιός της την κοιτούσε σαν αποσβολωμένος. Θα σας τους περιγράψω.Εκείνη 50άρα με σπορ ταγιέρ (αν μπορεί να υπάρχει μάλλινο σπορ ταγιέρ) και ένα βαρύ κόσμημα πάνω από το ζιβάγκο και μέσα από το σακάκι και εκείνος 16αρης αντισυμβατικός. Σακίδιο μαρκάτο αλλά και μπογιατισμένο με μαρκαδόρους. Το σύμβολο της ειρήνης, της αναρχίας, κάποια άλλα αρχικά – κοριτσιών ελπίζω. «Τι ήθελες να πεις με την εκπομπή σου»; Σαν να με ρωτούσε «τι να μας πουν και οι ποιητές!».
Απάντηση δεν έδωσα, χρονιάρα μέρα, χαμογέλασα όμως οπότε αυτή πήρε θάρρος. «Τι θα κάνει αυτό το παιδί;». Με το που είπε «παιδί» νομίζω ότι το ταρακούνησε και λίγο από το μπουφάν. Έλα ντε; Η ποίηση δεν έχει πει τίποτα επί αυτού οπότε και εγώ δεν είχα τι να της πω. «Δουλειά αύριο θα έχει»; «Τι θα σπουδάσει;» «Τι θα τον κάνω;». Εδώ σίγουρα το ταρακούνησε το μπουφάν. Ο γιός όσο κι αν η «συζήτηση» το απαιτούσε δεν είχε θλιμμένη όψη. Ήταν μάλλον χαμογελαστός πίσω από την πλάτη της. Κάθε φορά που τον κοιτούσε βέβαια, εκείνος σοβάρευε. Τα οράματα της μαμάς θέλουν σκυθρωπότητα. «Αχ, κύριε Θεοδωράκη μου, γι'αυτά να κάνετε εκπομπές» μου είπε με μια δόση λύπησης πριν μου γυρίσει την πλάτη. Και καθώς την έβλεπα να φεύγει στο νου μου ήρθε ένα ποίημα που δεν χώρεσα στην εκπομπή για τους ποιητές. Του Κωνσταντίνου Καβάφη βέβαια.

Κτίσται

Η Πρόοδος οικοδομή είναι μεγάλη - φέρει
καθείς τον λίθον του• ο είς λόγους, βουλάς, ο άλλος
πράξεις - και καθημερινώς την κεφαλήν της αίρει
υψηλοτέραν.

Θύελλα, αφνίδιός τις σάλος
εάν επέλθη, σωρηδόν οι αγαθοί εργάται
ορμώσι και το φρούδον των υπερασπίζοντ' έργον. Φρούδον, διότι καθενός ο βίος δαπανάται
υπέρ μελλούσης γενεάς, κακώσεις, πόνους στέργων,

ίνα η γενεά αυτή γνωρίση ευτυχίαν
άδολον, και μακράν ζωήν, και πλούτον, και σοφίαν
χωρίς ιδρώτα ποταπόν, ή δούλην εργασίαν. Αλλ' η μυθώδης γενεά ουδέποτε θα ζήση•
η τελειότης του αυτή το έργον θα κρημνίση
κ' εκ νέου πας ο μάταιος κόπος αυτών θ' αρχίση.

Διαβάστε ξανά μία μία τις λέξεις. Δεν θα δυσκολευτείτε πολύ (όλο και κάτι θα έχει μείνει από τα έξι χρόνια αρχαία). Λέει πολλά για την Ελλάδα και για το πρόβλημα σήμερα - που ήταν το πρόβλημα πάντα. Λέει πολλά για την ελληνική οικογένεια που μπορεί να ναι και η αρχή των δεινών. H μανία των γονιών να εξασφαλίσουν – με το ζόρι - το μέλλον των παιδιών τους σημάδεψε αν δεν κατέστρεψε πολλά παιδιά. Που με την σειρά τους χάραξαν και χαράσσουν λάθος το μέλλον της Ελλάδας. Άβουλα παιδιά σε αχρείαστους ρόλους. Από γονείς που τα ξέρουν όλα και τα «προσφέρουν» όλα. Και τώρα επιπλέον τα παιδιά θα πρέπει να πληρώσουν και τον λογαριασμό της οικοδομής (και ας γκρεμίστηκε).
                                                                                                                             Protagon.gr
Από Palmografos.com: Palmografos.com

Εμένα οι φίλοι μου....

...είναι διαφορετικοί μετά την κρίση. Τα γέλια, οι χειρονομίες, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, όλα αλλάξανε, λιγοστέψανε, κρυφτήκανε σε ένα θλιβερό καβούκι ανασφάλειας. Εκείνο το χαρακτηριστικό χτύπημα στην πλάτη που έδειχνε μια εξ αρχής ανάγκη να αισθανθείς τον άλλο, χάθηκε κι αυτό.
Στη θέση του μπήκε η ελεγχόμενη απόσταση, σαν την ελεγχόμενη χρεοκοπία...
Λες και κουβαλάμε όλοι ένα νέο είδος αρρώστιας που μας αποτρέπει από το να πλησιάζουμε τους υπόλοιπους ανθρώπους, μήπως και κολλήσουμε κανένα μικρόβιο. Είναι σα να φοράμε εκείνες τις μάσκες με τις οποίες κυκλοφορούνε οι κάτοικοι περιοχής που έχει υποστεί πυρηνική καταστροφή. Μάσκες. Πολλές μάσκες.
Η μάσκα του φόβου, η μάσκα της υποκρισίας, η μάσκα του πόνου, όλοι φορέσαμε κι από μια διαφορετική και βγήκαμε να ξεφαντώσουμε σε τούτο το καρναβάλι της τρέλας, ενώ κανείς δεν μπορεί να δει τα χαρακτηριστικά του άλλου καθαρά. Εμένα οι φίλοι μου...
...φύγανε για τα ξένα. Αφήσανε τη χώρα τούτη καθώς βουλιάζει σαν καράβι πολυτελείας που στην πορεία αποδείχθηκε σάπιο και σαθρό. Φύγανε, όχι γιατί το θελήσανε, αλλά γιατί σπρωχτήκανε με το στανιό στα βαγόνια της ξενιτιάς, αφήνοντας πίσω μανάδες να στέλνουν πάλι γράμματα. Αφήσανε όμως και τους φίλους τους πίσω. Και η ξενιτιά είναι διπλή όταν ξεριζώνεσαι από τη γη των φίλων. Τι να σου κάνουν τα ρομποτικά ταχυδρομεία, τα άψυχα προσωπάκια σε οθόνες από σκονισμένους υπολογιστές, σε σχέσεις "εξ αποστάσεως", που ποτέ δεν καλύπτουν τις άμεσες στιγμές σου, εκείνες που θέλεις να ξεσπάσεις, εκείνες που επειγόντως έχεις ανάγκη να βρεις κάποιον και να μιλήσεις. Και χτυπιέσαι και καταριέσαι τη χώρα σου γιατί σου πήρε το μισθό, τη δουλειά, την αξιοπρέπεια, αλλά περισσότερο σε πονά που σου πήρε και τα πρόσωπα εκείνα που μπορούσες να εμπιστευτείς και να ανοιχτείς και να φανερώσεις τα εσώψυχά σου. Εμένα οι φίλοι μου...
...δεν ανοίγονται πια. Καθώς μιλάς μαζί τους, βλέπεις ότι ο νους τους ταξιδεύει μακρυά, και κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι, αλλά στην πραγματικότητα δεν λένε τίποτα και δεν ακούνε τίποτα από όσα τους λες. Προσποιούνται ότι συζητάνε, ενώ στην ουσία δε συνομιλούνε με κανέναν άλλο παρά μόνο με τον εαυτό τους. Και τους ρωτάς τις επόμενες ημέρες για εκείνο το γεγονός που σε είχε σακατέψει, που σε προβλημάτιζε, και εκείνοι δεν θυμούνται σχεδόν τίποτα. Και προσπαθείς να προσεγγίσεις την αγωνία τους, να βρεις τα κουμπιά εκείνα που θα ξεκλειδώσουν τις ταμπουρωμένες γωνιές τους, αλλά τότε κλείνονται ακόμα περισσότερο στις μύχιες σκέψεις τους. Είναι λες και δειλιάζουν να δείξουν τις πληγές τους, να τις βγάλουν στο φως, μήπως και θεωρηθούν κι εκείνοι ευάλωτοι, εύθραυστοι και πληγωμένοι. Όχι, δεν γουστάρουν καμία θεραπεία, γιατί, στην τελική, ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που θα τους θεραπεύσεις; Εμένα οι φίλοι μου...
...δεν έχουν χρόνο για φιλίες. Στο λαχανητό της επιβίωσης, η φιλία κατήντησε περιττό περίσσευμα. Θυμίζει πια εκείνα τα παραπανίσια ψώνια που έριχνες στο καλάθι του σούπερ μάρκετ, εκείνες τις εποχές που τα συναισθήματα και τα πορτοφόλια ήταν παχυλά. Ναι εκείνα τα χαζά και άχρηστα που εσύ τα ψώνιζες σχεδόν ψυχαναγκαστικά για να έχεις την αίσθηση ότι ψωνίζεσαι πλήρως. Οι επαφές των ανθρώπων πλέον μικρύνανε, από καρότσι γίνανε καλάθι, χωράνε πολύ λιγότερους και για σύντομα χρονικά διαστήματα. Μετά τον ελεύθερο χρόνο, το χρόνο για πολιτισμό, για έρωτα, λιγόστεψε και ο χρόνος για τους φίλους. Εδώ δεν έχουμε πια χρόνο για να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, θα σπαταλήσουμε λεπτά και ώρες και δευτερόλεπτα σε ανούσιες φιλικές ενασχολήσεις; Εμένα οι φίλοι μου...
...συμπιέζονται ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες. Από το πρώτο πρωινό τους ξύπνημα, κουβαλάνε ένας βάρος στην καρδιά, στα βλέφαρα, στην ψυχή τους. Βαραίνουν τα πόδια τους τα ίδια, πάνω στο στίβο του "υγιούς" ανταγωνισμού, των συγκρίσεων και των συγκρούσεων. Τι κατάφερες εσύ, τι δεν πρόλαβα εγώ, σε πόσα τετραγωνικά θέλεις να μετρηθούμε, εντάξει, πως κάνεις έτσι, ήταν ένα απλό πισωγύρισμα αυτό, άλλοι πεθαίνουνε για ένα κομμάτι ψωμί, δεν είναι δα και σπουδαίο που γύρισα πίσω στους γονείς μου, τι στο διάολο θέλεις πια και δήθεν ενδιαφέρεσαι για ΄μένα και με ψάχνεις συνεχώς για να πιούμε έναν γαμημένο αγχωτικό καφέ και να τα πούμε και να μου πεις ότι χάθηκα, ότι χάνεσαι, ότι έχουμε χαθεί. Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά. Και πετάνε.
Και χάνονται.
Πανος Μουχτερος

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Αλλαγή νταβατζήδων

Το γερμανικό περιοδικό «Stern» δημοσίευσε ένα αφιέρωμα στις οικογένειες της οικονομικής ελίτ της Ελλάδας, με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων». Σύμφωνα με το Stern, η Ελλάδα ελέγχεται από 2.000 οικογένειες• προφανώς, σε αντίθεση με την Γερμανία –και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες-, όπου υπάρχει λαοκρατία.
Οι οικονομικές ελίτ –που αποτελούνται από λίγες ή περισσότερες οικογένειες- κυριαρχούν σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Βέβαια, δεν χρεοκόπησαν όλες οι χώρες του κόσμου. Η Ελλάδα χρεοκόπησε.
Το σκληρό –αλλά ρεαλιστικό- άρθρο του Stern για τις οικογένειες που ελέγχουν την οικονομία της Ελλάδας έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άρθρων που έχουν δημοσιευτεί το τελευταίο διάστημα σε μεγάλα έντυπα του εξωτερικού και αφορούν την οικονομική ελίτ της χώρας.
Η ιστορία με τους τεμπέληδες και διεφθαρμένους Έλληνες δεν θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα.
Η εξίσωση του Λάτση με τον άστεγο στο Σύνταγμα –και η κοινή ευθύνη τους για την χρεοκοπία της Ελλάδας- στερείται λογικής.
Αν δεχτούμε το επιχείρημα αυτών που υποστηρίζουν πως η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική οικονομία της Ευρώπης, τότε ο Μπόμπολας, ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, ο Κόκκαλης και η Αγγελοπούλου –στους οποίους αναφέρεται το άρθρο του Stern- τι είναι;
Μάλλον είναι η νομενκλατούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Σε συζητήσεις που είχα με ξένους δημοσιογράφους τα δυο τελευταία χρόνια, παρατήρησα πως τους εντυπωσίαζε η λέξη «Mafiocracy» (Μαφιοκρατία).
Δεν υπήρξε φορά που να αναφέρω τη λέξη «Μαφιοκρατία» -για να περιγράψω την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες- και ο δημοσιογράφος να μην την σημειώσει στο μπλοκάκι του.
Πριν από μερικούς μήνες, δημοσιογράφος πολύ μεγάλης ξένης εφημερίδας με ρώτησε «ποια οικογένεια της οικονομικής ελίτ της Ελλάδας πιστεύεις πως θα ήταν καλό να εξαφανιστεί για το καλό της χώρας;».
Απάντησα πως δεν είναι μία η οικογένεια –αλλά πολλές- και άρχισα να αραδιάζω ονόματα. Δεν είναι δύσκολο να τα φανταστείτε – όλοι τα ξέρουμε.
Βέβαια, αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η ερώτηση. Αυτή την ερώτηση δεν την κάνει ένας δημοσιογράφος που δεν ξέρει τι συμβαίνει στην χώρα μας. Την κάνει ένας δημοσιογράφος που ξέρει πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Η υπερτιμημένη οικονομική ελίτ της Ελλάδας δεν είναι τίποτε άλλο από μερικές οικογένειες αδίστακτων και αμόρφωτων κατσαπλιάδων.
Βλέποντας τον «λαό», δεν είναι και δύσκολο να αντιληφθείς ποια είναι η οικονομική ελίτ της χώρας.
Κάθε «λαός» έχει την οικονομική ελίτ που του αξίζει.
Είναι ολοφάνερο πως η οικονομική ελίτ της Ελλάδας τα έχει βρει σκούρα με την Τρόικα και –ειδικότερα- με την Γερμανία. Πιο συγκεκριμένα με την οικονομική ελίτ της Γερμανίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου εναντίον της ελληνικής ολιγαρχίας πέφτουν βροχή λίγο πριν από τις αποκρατικοποιήσεις.
Η οικονομική ελίτ της Ελλάδας ήταν χρήσιμη στην Τρόικα και στις αγορές όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα, όμως, αποτελεί αντίπαλο ενόψει των ιδιωτικοποιήσεων.
Οπωσδήποτε, θα είναι διασκεδαστικό να παρακολουθούμε την μάχη ανάμεσα στην ντόπια οικονομική ελίτ και τις οικονομικές ελίτ του εξωτερικού.
Και δεν έχω καμία αμφιβολία πως η ελληνική οικονομική ελίτ θα ηττηθεί κατά κράτος.
Τώρα έχουν απέναντί τους αποφασισμένους παίκτες, δεν έχουν απέναντί τους ραγιάδες.
Ας απολαύσουμε την πτώση τους και ας αναλογιστούμε πως οι ζωές μας –επειδή τους το επιτρέψαμε- ήταν για χρόνια έρμαιο αυτών των τυχάρπαστων νταβατζήδων.
Αλλά ακόμα κι αυτούς δεν καταφέραμε να τους εξουδετερώσουμε. Κι αυτό οι ξένοι θα το κάνουν.
Πόσο θλιβερό αυτό για εμάς.
Πόσες χαμένες ευκαιρίες.
Τώρα που έχουμε αλλαγή φρουράς, ας ελπίσουμε οι νέοι ξένοι νταβατζήδες να είναι πιο ευγενικοί μαζί μας από τους ντόπιους νταβατζήδες.
Φαίνονται καλοί άνθρωποι.
 
ΥΓ του blog: Έχει χαθεί κάθε έννοια ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους κι οποιασδήποτε περηφάνιας. Έπεσε ακόμη κι η τσίπα...κι ο κόσμος, οι μάζες ο λαός ή οι πολίτες σφυρίζουν αδιάφορα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ο απόλυτος ραγιαδισμός. Η ολοκληρωτική εκφύλιση. Η παράδοση άνευ όρων και μάχης. Η ήττα. Η σιωπή νεκρική απλώθηκε παντού κι αγκάλιασε τους περισσότερους. Οι λοιποί αποσβολωμένοι δεν προέβαλαν αντίσταση καμία.

Η αθλιότητα της φιλανθρωπίας

Tου ΚΙΜΠΙ*

Στη λέξη φιλανθρωπία υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος.
Όπως ο λύκος δεν μπορεί να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος.
Ο σκύλος, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος, ως το κατεξοχήν κατοικίδιο που έχει μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο είδος μας.
Η κότα δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ φιλάνθρωπη, αν είχε μια ελάχιστη επίγνωση του προορισμού της ως σούπας ή κοκκινιστής.
Η γάτα, αν και εξίσου προσκολλημένη στον άνθρωπο και τα ενδιαιτήματά του, δεν είναι φιλάνθρωπη. Είναι απλώς φίλαυτη. Κι επειδή αγαπάει τον εαυτό της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- αν μπορεί να αποκληθεί αγάπη το ένστικτο αυτοσυντήρησης που έχει κάθε ον-, συμβιβάζεται με την αναγκαστική συνύπαρξή της με τον άνθρωπο. Είναι μια κατεξοχήν φιλόγατα που συνδέεται με μνημόνιο κατανόησης με τον άνθρωπο, αν υποθέσουμε ότι η βάση της συνύπαρξής της μ’ αυτόν είναι να πιάνει ποντίκια ή να προσφέρει το σώμα της στην ανθρώπινη ανάγκη για τρυφερότητα και χάδι.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Μπορεί να είναι φιλόζωος ή ζωόφιλος – ας μην μπλέξουμε με την αυθεντική έννοια των δυο ταυτόσημων λέξεων, ποια σημαίνει την αγάπη για τη ζωή και ποια για τα ζώα. Φιλάνθρωπος μπορεί να είναι μόνον ο άνθρωπος που θεωρεί πως μόνος αυτός -άντε, και μερικοί ακόμη φίλοι, συγγενείς, άτομα της τάξης του, της αισθητικής του, της ιδεολογίας του- έχει ξεφύγει από την κατάσταση του ζώου και αντιμετωπίζει τους άλλους του είδους του ως ζώα, που έχουν την ανάγκη της φιλανθρωπίας του (ή της ζωοφιλίας του) και του οφείλουν ευγνωμοσύνη γι’ αυτήν. ...
Ακόμη κι αν αποδεχθεί κανείς τη χριστιανική αντίληψη της φιλανθρωπίας, πρέπει να εκκινήσει από τη βάση της, που είναι η φιλαυτία. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», λέει το ευαγγελικό πρόταγμα.
Αλλά αυτό προϋποθέτει, πρώτον, να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεύτερον, να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σε μια κατάσταση ισότητας με τον πλησίον. Τρίτον, να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια ενότητα με τον πλησίον. Δηλαδή, να αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη φύση σου, έτσι όπως την αντιλαμβανόταν ο Hobbes στον «Λεβιάθαν» του: «Η φύση έχει κάνει σε τέτοιο βαθμό τους ανθρώπους ίσους ως προς τις ικανότητες του σώματος και του νου, ώστε (…) η διαφορά των ανθρώπων δεν είναι τόσο αξιοσημείωτη που να μπορεί κανείς να αξιώνει για τον εαυτό του οποιοδήποτε ωφέλημα το οποίο κάποιος άλλος να μη μπορεί εξίσου καλά να το αξιώσει».
Η φιλανθρωπία είναι η άλλη όψη της έκπτωσης από τη φυσική κατάσταση ισότητας. Πριν γίνουμε «φιλάνθρωποι», έχουμε αποδεχθεί το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι είναι κατώτεροι από μας, έχουν χάσει ωφελήματα που για μας είναι αυτονόητα ή φυσικά: το σπίτι τους, μια πατρίδα, ένα αξιοπρεπές εισόδημα, μια δουλειά. Έχουμε, δηλαδή, αποδεχθεί μια αφύσικη κατάσταση ανισότητας. Στην οποία μπορεί και να έχουμε συμβάλει. Με την απληστία μας, την ανοχή μας ή τη σιωπή μας.
Σιχαίνομαι τη φιλανθρωπία. Έστω κι αν σπάνια αντιστέκομαι στον πειρασμό ν’ αγοράσω ένα πακέτο χαρτομάντιλα από τα φανάρια, να υποστώ το καθάρισμα του παρμπρίζ του αυτοκινήτου ή να δώσω στο αποστεωμένο «τζάνκι» το ευρώ με το οποίο υποτίθεται θα αγοράσει τυρόπιτα και δεν θα τσοντάρει για την επόμενη δόση του. Εξαγοράζω τις τύψεις μου για το γεγονός ότι εγώ ακόμη είμαι «εντός», όταν τόσοι άλλοι είναι «εκτός», όπως οι χριστιανοί με τον οβολό τους θαρρούν ότι διαγράφουν μια από τις αμαρτίες τους και κερδίζουν ένα μέτρο στον μαραθώνιο προς τον παράδεισο. Είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Διόλου αθώα και ανιδιοτελής, πρέπει να ομολογήσω.
Αλλά η οργανωμένη βιομηχανία φιλανθρωπίας, στην οποία συνωθούνται θύτες και θύματα, μου είναι απεχθής. Είναι μια κολοσσιαία απάτη. Ανοίγεις το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, την εφημερίδα κι είσαι μπροστά σε μια παρέλαση δημίων που περιθάλπουν τα θύματά τους λίγο πριν τα καρατομήσουν. Ή και έπειτα απ’ αυτό. Άλλος μαζεύει ρούχα, άλλος λεφτά, άλλος φάρμακα, άλλος τρόφιμα, αφού πρώτα έγδυσε, ξάφρισε, αρρώστησε και άφησε νηστικό τον αποδέκτη της αλληλεγγύης του. «Όλοι μαζί μπορούμε», «κανείς μόνος του στην κρίση». Γιατί δεν επεδείκνυαν προληπτικά την αλληλεγγύη τους, πριν η κρίση ξεβράσει τα θύματά της στο περιθώριο; Τι είπαν και τι έκαναν όταν περικόπτονταν οι μισθοί, όταν οι συντάξεις έπεφταν στα όρια της πείνας, όταν θερίζονταν τα προνοιακά επιδόματα, και μάλιστα με το ανάθεμα της επαίσχυντης εύνοιας σε «κηφήνες», όταν το ΕΣΥ και τα Ταμεία λεηλατούνταν, όταν η τρόικα πετσόκοβε το ανάπηρο κοινωνικό κράτος κι όταν η μνημονιακή ύφεση πλημμύριζε με λουκέτα και ανέργους τα οικονομικά ερείπια; Σε ποιο μέτρο κοινωνικής καταστροφής λένε «όχι» ακόμη και σήμερα οι πρωταθλητές της φιλανθρωπίας; Το αντίθετο ακριβώς συνέβη και συμβαίνει. Οι φανατικότεροι φιλάνθρωποι είναι οι κάτοχοι του μνημονιακού πρωταθλήματος. Αυτό θα μπορούσε λαϊκά να εκφραστεί και ως εξής: «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι». Ή «πρώτα μας χέζουν και μετά μας σκουπίζουν».
Σας ακούγεται χυδαίο; Όμως, δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν την αναδιανομή της δυστυχίας των θυμάτων επειδή τους είναι αδιανόητη η αναδιανομή του πλούτου των θυτών; Δεν είναι πιο χυδαίο να απαιτούν να οικοδομηθεί στα ερείπια του κοινωνικού κράτους που οι ίδιοι κατεδάφισαν ένα εθελοντικό υποκατάστατό του; Δεν είναι πιο χυδαίο οι χρυσοδάκτυλοι της διαπλοκής και του πλιάτσικου στον κοινωνικό πλούτο να διαγκωνίζονται σε «μαραθώνιους της αλληλεγγύης»;
Η κοινωνία δεν χρειάζεται «ανιματέρ» του ανθρωπισμού, ούτε «σελέμπριτι» του πλούτου και της «γκλαμουριάς» για να αφυπνιστούν τα ανθρωπιστικά ανακλαστικά της. Χρειάζεται μηχανισμούς εξάλειψης της φτώχειας, της ανισότητας και της περιθωριοποίησης. Συζητάει κανείς γι’ αυτό; Όχι. Αλλά, όταν θεωρείται αδιανόητο να μείνει ανεξόφλητος ο ομολογιούχος -κατά κανόνα μέλος του πλουσιότερου 1% του παγκόσμιου πληθυσμού που ευθύνεται για την εξαθλίωση του φτωχότερου 30%- και αυτονόητο να «κουρευτεί» ο συνταξιούχος των 600 ευρώ, το αποτέλεσμα είναι θα είναι αυξάνονται επικίνδυνα οι επαίτες και αποδέκτες της φιλανθρωπίας. Κι είναι μάλλον απίθανο να εξαγοραστούν η επικινδυνότητα και η σιωπή τους με τα ψίχουλα της επαιτείας.
Αλλά η βιομηχανία της φιλανθρωπίας προτιμά ακριβώς αυτό: να καταστήσει τους ανθρώπους, ακόμη και τους φτωχότερους και δυστυχέστερους, συνενόχους της φτώχειας και της δυστυχίας τους. Να τους πείσει ότι οι αναξιοπαθούντες πλησίον τους είναι θύματα μιας «φυσικής ανισότητας», εξίσου ακατανίκητης με τις θεομηνίες ή τις φυσικές καταστροφές. Έτσι, δεν αγαπούν τον πλησίον τους ως σεαυτόν. Απλώς, τον οικτίρουν και τον απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας. Τον αντιμετωπίζουν ως απειλή που πρέπει να εξευμενιστεί. Κατ’ ουσίαν τον μισούν γιατί υπάρχει, παρ’ ότι η εξαθλίωση του άλλου είναι προϋπόθεση της δικής τους -υπαρκτής ή φανταστικής- ευδαιμονίας, καθιστώντας τη φιλανθρωπία μια αυθεντική μισανθρωπία.
Να μια ακραία αλλά αυθεντική εκδοχή της μισάνθρωπης φιλανθρωπίας: ο Τζορτζ Σόρος, από τους πλουσιότερους και πιο αδίστακτους κερδοσκόπους στον κόσμο, άμεσα υπεύθυνος εκτεταμένων ανθρωπιστικών καταστροφών που προκάλεσε το παιχνίδι του με τα νομίσματα, τις μετοχές ή τα εμπορεύματα, είναι και «ιδιοκτήτης» ενός από τα μεγαλύτερα δίκτυα «φιλανθρωπίας» στον κόσμο. Αν κάθε χρόνο εκπονεί και κάποιου είδους ισολογισμό των αλληλοαναιρούμενων δράσεών του, με τη φιλοδοξία να ισοσκελίσει τα μεγέθη της καταστροφής και της σωτηρίας, υποθέτω ότι θα τρομάζει κι ο ίδιος με το τερατώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο του οίκτου του.
 
ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
 
ΠΗΤΣΑΜ: Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα… Η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο. Τι συγκινεί λοιπόν σήμερα τον άνθρωπο; Τίποτα. Γιατί και το πιο μαύρο χάλι, άντε και το συνηθίσει ο άλλος, δεν του λέει τίποτε. Κανένας δεν λυπάται κανέναν. Γίναμε αναίσθητοι και, μη σας κακοφανεί, γίναμε και γουρούνια. Βλέπεις στη γωνία έναν ωραίο γερό άνδρα με στρατιωτικό αμπέχονο και κομμένο το δεξί του χέρι, τρομάζεις, σαστίζεις, βγάζεις και του δίνεις τρία σελίνια. Τη δεύτερη φορά να σου πάλι ο κουλός στη γωνία του δρόμου, βγάζεις και του ακουμπάς δύο σελίνια. Άντε και βρεθεί ο κουλός μπροστά σου  για τρίτη φορά, σου τη δίνει και τον καρφώνεις στον μπασκίνα της γειτονιάς. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταμπέλες (πιάνει από το ράφι μια ταμπέλα και τη δείχνει στο κοινό). ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Ωραία κουβέντα, ωραία ταμπέλα, τι να την κάνεις που ξέφτισε σε δύο βδομάδες. Άλλη ταμπέλα: ΑΓΑΠΑ ΜΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ. Καλό, ε; Δύσκολο να το πιάσεις, αλλά όμορφο. Δούλεψε πάνω από δύο μήνες, αλλά πάει κι αυτό, ξέφτισε… Τελειώνουνε κι οι όμορφες κουβέντες, τι νομίζεις; Ο κόσμος άλλαξε, θέλει καινούργια πράγματα.
 
Μπέρτολντ Μπρεχτ, "Η όπερα της πεντάρας".
 *Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Επενδυτής" και το ιστολόγιο kibi-blog.blogspot.gr την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012.

Patrick Cockburn, “The Independent”: Η κατάσταση στη Συρία είναι τελείως διαφορετική από αυτή που παρουσιάζουν οι ξένοι ηγέτες και τα ΜΜΕ…

Η γνώμη του Patrick Cockburn μετράει ιδιαίτερα.

Ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή από το 1979 για τους "Financial Times" και πρόσφατα για τον "Independent". Έχει τιμηθεί πέντε φορές τα τελευταία χρόνια με βραβεία δημοσιογραφίας, το 2005 Martha Gellhom Prize, το 2006 James Cameron Prize, το 2009 Orwell Prize, το 2010 με το International Media Awards και το 2011 Costa Books Awards.
Περιληπτικά τα σημαντικότερα σημεία του άρθρου (το άρθρο είναι της 16 Δεκέμβρη 2012):
«Βρίσκομαι στη Δαμασκό εδώ και δέκα μέρες και κάθε μέρα αντιμετωπίζω το γεγονός ότι η κατάσταση στη Συρία είναι τελείως διαφορετική από αυτή που παρουσιάζουν οι ξένοι ηγέτες και τα ΜΜΕ.
Η κοινή εικόνα για τη Συρία είναι ότι οι "επαναστάτες" πλησιάζουν στη Δαμασκό και είναι θέμα ημερών ή λίγων μηνών να ηττηθεί η κυβέρνηση Assad.
Πριν μερικές μέρες ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Anders Fogh Rasmussen, έλεγε ότι...
το καθεστώς "πλησιάζει στην κατάρρευση". Αλλά όταν φτάνεις στη Δαμασκό βλέπεις ότι τα γεγονότα είναι εντελώς διαφορετικά.
Μιλώντας με καλά πληροφορημένους Σύριους και ξένους διπλωμάτες πληροφορείσαι ότι οι τελευταίες επιθέσεις στη Δαμασκό απέτυχαν και η κυβέρνηση πέρασε στην αντεπίθεση. Τα προπύργια των "επαναστατών" στη Δαμασκό δεν υπάρχουν πια, βομβαρδίστηκαν και οι κάτοικοι μετακόμισαν σε άλλες περιοχές στη Δαμασκό.
Αυτό που φαίνεται σαν πρόοδος στο έδαφος των "επαναστατών" είναι η στρατηγική της κυβέρνησης σύμπτυξης των δυνάμεων στις πόλεις και στις κωμοπόλεις και η εγκατάλειψη κάποιων στρατοπέδων και σημείων ελέγχου που είναι δύσκολο να γίνει άμυνα.
Ταξίδεψα στην περιοχή της Homs όπου ζουν περίπου 2,3 εκατομμύρια κάτοικοι και είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του στρατού, εκτός από την παλιά πόλη της Homs.
Στο στρατιωτικό νοσοκομείο Tishreen της Δαμασκού δέχονται κάθε μέρα 15-20 τραυματίες από τους οποίους το 20% πεθαίνει. Είναι τραυματίες η πλειοψηφία τους από ελεύθερους σκοπευτές, όχι από πραγματικές μάχες.
Αυτή η λανθασμένη αντίληψη της πραγματικότητας στη Συρία, τροφοδοτείται εν μέρει από την προπαγάνδα, αλλά κυρίως από ανακριβείς και παραπλανητικές αναφορές από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όπου η προκατάληψη υπέρ των "επαναστατών" και ενάντια στην κυβέρνηση είναι αξεπέραστη από την εποχή Ψυχρού Πολέμου.
Το βίντεο με τον αποκεφαλισμό των δύο ανδρών, του ενός από ένα παιδί, το έχουν δει όλοι στη Δαμασκό και θα επηρεάσει στις αποφάσεις τους για το μέλλον. Αυτό το βίντεο δεν το έδειξαν τα μεγάλα ΜΜΕ στη Δύση, προφασιζόμενα την αγριότητα του. Αλλά ο κύριος λόγος είναι ότι έρχεται σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζουν οι ηγέτες των χωρών τους


Ολόκληρο το άρθρο:
Patrick Cockburn, The Independent, UK: "Washington wants Assad out, but is having difficulty riding the Sunni revolutionary tiger. The Western powers have long hoped for a split in the Syrian elite, but so far there is little sign of this happening. "If you take defections as a measure of political cohesion, then there haven't been any serious ones," said a diplomat in Damascus.
Syria today resembles Iraq nine years ago in another disturbing respect. I have now been in Damascus for 10 days, and every day I am struck by the fact that the situation in areas of Syria I have visited is wholly different from the picture given to the world both by foreign leaders and by the foreign media. The last time I felt like this was in Baghdad in late 2003, when every Iraqi knew the US-led occupation was proving a disaster just as George W Bush, Tony Blair and much of the foreign media were painting a picture of progress towards stability and democracy under the wise tutelage of Washington and its carefully chosen Iraqi acolytes.
The picture of Syria most common believed abroad is of the rebels closing in on the capital as the Assad government faces defeat in weeks or, at most, a few months. The Secretary General of Nato, Anders Fogh Rasmussen, said last week that the regime is "approaching collapse". The foreign media consensus is that the rebels are making sweeping gains on all fronts and the end may be nigh. But when one reaches Damascus, it is to discover that the best informed Syrians and foreign diplomats say, on the contrary, that the most recent rebel attacks in the capital had been thrown back by a government counteroffensive. They say that the rebel territorial advances, which fuelled speculation abroad that the Syrian government might implode, are partly explained by a new Syrian army strategy to pull back from indefensible outposts and bases and concentrate troops in cities and towns.
At times, Damascus resounds with the boom of artillery fire and the occasional car bomb, but it is not besieged. I drove 160 kilometres north to Homs, Syria's third largest city with a population of 2.3 million, without difficulty. Homs, once the heart of the uprising, is in the hands of the government, aside from the Old City, which is held by the FSA. Strongholds of the FSA in Damascus have been battered by shellfire and most of their inhabitants have fled to other parts of the capital. The director of the 1,000-bed Tishreen military hospital covering much of southern Syria told me that he received 15 to 20 soldiers wounded every day, of whom about 20 per cent died. This casualty rate indicates sniping, assassinations and small-scale ambushes, but not a fight to the finish.
This misperception of the reality on the ground in Syria is fuelled in part by propaganda, but more especially by inaccurate and misleading reporting by the media where bias towards the rebels and against the government is unsurpassed since the height of the Cold War. Exaggerated notions are given of rebel strength and popularity. The Syrian government is partially responsible for this. By excluding all but a few foreign journalists, the regime has created a vacuum of information that is naturally filled by its enemies. In the event, a basically false and propagandistic account of events in Syria has been created by a foreign media credulous in using pro-opposition sources as if they were objective reporting.
The execution video is a case in point (It shows two men being beheaded by Syrian rebels, one of them by a child) . I have not met a Syrian in Damascus who has not seen it. It is having great influence on how Syrians judge their future, but the mainstream media outside Syria has scarcely mentioned it. Some may be repulsed by its casual savagery, but more probably it is not shown because it contradicts so much of what foreign leaders and reporters claim is happening here."
16 Dec 2012

Δρυός πεσούσης

Photo: steeladw@Flickr

Γιάνης ΒαρουφάκηςΜόλις είχα φτάσει στην Βιέννη από την Αμερική. Ήταν 4 Δεκέμβρη, πριν μερικές εβδομάδες. Θα έμενα δύο μέρες για μία ομιλία και κάποιες συνεντεύξεις. Στο ξενοδοχείο με περίμεναν αρκετοί δημοσιογράφοι. Ένας εξ αυτών, o Kaspar Fink, εκπροσωπούσε την κρατική τηλεόραση (ORT) για την οποία μαγνητοσκοπήσαμε συνέντευξη που θα έπαιζε το επόμενο βράδυ. Η συζήτηση αφορούσε την παγκόσμια και ευρωπαϊκή κρίση, το δράμα που βιώνει η ελληνική κοινωνία, τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη. Αφού μιλήσαμε και λίγο για τον Bruno Kreisky (τον Καγκελάριο της Αυστρίας της περιόδου 1970-1983 του οποίου το Ίδρυμα ήταν ο οικοδεσπότης μου στην Αυστρία) η συνέντευξη τελείωσε. Οι τεχνικοί άρχισαν να μαζεύουν τα εργαλεία τους όταν, ξάφνου, ο κ. Fink κάτι φάνηκε να θυμάται και με ρώτησε αν θα με πείραζε να μου θέσει άλλο ένα ερώτημα. Φυσικά δεν αρνήθηκα. Το ερώτημα ήταν: «Ήσασταν σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου. Πως νιώθετε τώρα που αποδείχθηκε από την λίστα Lagarde όπως την δημοσίευσε το περιοδικό HOT DOC ότι η μητέρα του διατηρούσε κρυφό λογαριασμό στην HSBC της Ελβετίας με πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια;» Του απάντησα ξεκάθαρα με τα εξής λόγια: «Δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή ένδειξη ότι η Μαργαρίτα Παπανδρέου είχε την οποιαδήποτε σχέση με αυτόν τον λογαριασμό. Είμαι συνεργάτης του HOT DOC από το πρώτο του τεύχος και σκληρός επικριτής της κυβέρνησης Παπανδρέου. Όταν όμως ο ίδιος ο Κώστας Βαξεβάνης, ο εκδότης του HOT DOC, που διώχθηκε για την δημοσιοποίηση της λίστας, αρνείται ότι η κα Παπανδρέου είχε σχέση με τον εν λόγω λογαριασμό, θλίβομαι που τίθεται τέτοιο ερώτημα. Αποδεικνύει πως η οικονομική καθίζηση μιας κοινωνίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πολιτική και ηθική κατάρρευση καθώς και στην υποκατάσταση της δικαιοσύνης από την ανθρωποφαγία.» Με ευχαρίστησε και αποχαιρετιστήκαμε.
Την μεθεπόμενη μέρα, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω στο αεροδρόμιο με προορισμό την Αθήνα, η καμαριέρα του ξενοδοχείου όλο χαρά μου είπε με είχε δει στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ. Πράγματι, άνοιξα τον υπολογιστή μου και είδα το κλιπ της συνέντευξης, το οποίο στο μεταξύ μου είχε στείλει ο κ. Fink. Προβλήθηκε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων στις 9μμ ως δεύτερο θέμα. Ο υπέρτιτλος: «Τα 500 εκ. δολάρια της μητέρας του έλληνα πρωθυπουργού της κρίσης». Στην αρχή το ρεπορτάζ αναφέρει τα σχετικά δημοσιεύματα και γρήγορα η κάμερα έρχεται σε μένα να αρνούμαι την ουσία της κατηγορίας με τα λόγια που προανέφερα. Το ρεπορτάζ τότε κλείνει με τον κ. Fink να λέει, σωστά, ότι «ο κ. Βαρουφάκης, που γνωρίζει καλά την περίπτωση, θεωρεί πως πρόκειται για κακοήθεις φήμες. Όμως αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα: οι φήμες κυριαρχούν επί της πραγματικότητας.» Όσο όμως σωστή και να ήταν η τελευταία αυτή αναφορά του Αυστριακού δημοσιογράφου, ποια νομίζετε ότι ήταν η εντύπωση που αποκόμισαν οι τηλεθεατές συνολικά; Όπως και να το είδαν, άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκαν οι χειρότερες προκαταλήψεις τους για όλους μας συλλήβδην, για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα, βρέθηκα σε στούντιο του Σκάι, σε μια μεταμεσονύκτια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Μεταξύ των άλλων ερωτήσεων, μου τέθηκε και το ερώτημα: «Πιστεύετε ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε δόλο;», ερώτημα προφανώς αναφερόμενο στην πάγια θέση μου ότι επρόκειτο για κυβέρνηση που έσφαλε εγκληματικά και κατ’ εξακολούθηση. Απάντησα «όχι, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι υπήρξε δόλος από τον κ. Παπανδρέου», και συνέχισα καταθέτοντας την άποψή μου για τα λάθη του τότε πρωθυπουργού και των υπουργών του. Την ίδια ώρα το twitter και τα διάφορα blogs άρχισαν να βουίζουν με μηνύματα και κείμενα που με έψεγαν ότι «αθωώνω τον Παπανδρέου και την οικογένειά του», «συγκαλύπτω τα σκάνδαλα των CDS του αδελφού του», αδυνατώ να πω «κακή κουβέντα για κάποιον με τον οποίο είχα συνεργαστεί».
Όσοι έχετε παρακολουθήσει, από το protagon ή αλλού, την στάση μου καθ’ όλη την διάρκεια της κυβέρνησης Παπανδρέου γνωρίζετε καλά ότι δεν είχα ποτέ καμία αναστολή στο να την «λούζω» σχεδόν καθημερινά με την πιο σκληρή κριτική που μπορεί να ασκηθεί εντός του πλαισίου της κοσμιότητας. Πίστευα, και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι στην κυβέρνηση Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου αξίζει η πολιτική καταδίκη – ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα την κρίνει πολύ σκληρά και πως η διαχείρηση της Κρίσης από αυτήν θα αποτελεί καλό case-study για το πως δεν πρέπει να διαχειρίζεται κανείς μια Κρίση. Όμως, άλλο η πολιτική καταδίκη και εντελώς άλλο η συκοφαντία. Άλλο το να κρίνεις πως η κυβέρνηση Παπανδρέου ενστερνίστηκε την λάθος ανάλυση των αιτίων της Κρίσης, πως αρνήθηκε να ασκήσει βέτο (ως όφειλε) σε ευρωπαϊκές πολιτικές που αποδείχθηκαν καταστροφικές για ολόκληρη την Ευρώπη, πως έλεγε ψέμματα κατά συρροήν στον ελληνικό λαό και στους εταίρους μας, πως συντάχθηκε με την εντόπια Κλεπτοκρατία Τραπεζιτών-ΜΜΕ-Εργολάβων (έως ότου οι τελευταίοι τους εγκατέλειψαν)... και εντελώς διαφορετικό το να λες ότι ο τέως πρωθυπουργός οδήγησε εσκεμμένα την χώρα στην πτώχευση ώστε, μαζί με τον αδερφό του, να κερδίσουν αμύθητες περιουσίες από την εξαργύρωση των CDS του... Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.
Αυτού του είδους η συκοφαντία καταφέρνει δύο αβάστακτα πλήγματα στην ήδη πληγωμένη κοινωνία μας. Πρώτον, όταν η κάθε ανυπόστατη και συκοφαντική κατηγορία εκτοξεύεται χωρίς την παραμικρή κύρωση (και μάλιστα γίνεται αποδεκτή άνευ αποδείξεων από μεγάλο μέρος της κοινωνίας), τότε όλοι μας (ένοχοι και αθώοι) μπορούμε να χαρακτηριστούμε ένοχοι ανά πάσα στιγμή (όπως έκανε με το ισοπεδωτικό του «μαζί τα φάγαμε» ο κ. Πάγκαλος) οπότε, εν τέλει, όλοι (ένοχοι και αθώοι) βρίσκονται στο απυρόβλητο. Δεύτερον, η συκοφαντία δίνει ηθικό άλλοθι σε εκείνους που έριξαν την χώρα στον γκρεμό, όπως π.χ. οι κκ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Αντί να αναγκαστούν, με το πέρασμα του χρόνου, να έρθουν αντιμέτωποι με τα λάθη και τα πολιτικά τους ατοπήματα, με το μέγα κακό που έκαναν στον τόπο, νιώθουν δικαίωση όταν ακούν τους αντιπάλους τους να τους κατηγορούν για πράγματα που δεν έχουν κάνει. Αντί να νιώθουν ντροπή, οι συκοφάντες τους δίνουν την δυνατότητα να νιώσουν κατατρεγμένοι, αδικημένοι και, συνεπώς, κατά μια έννοια... ηθικά δικαιωμένοι. Να πως η συκοφαντία, πέραν του ότι κατακρημνίζει την έννοια της δικαιοσύνης, αποτελεί τον χειρότερο εχθρό της δίκαιης πολιτικής καταδίκης.
 
Επί προσωπικού
 
Εξήγησα γιατί εξοργίζομαι με τις ανυπόστατες κατηγορίες που, συκοφαντώντας τους, δίνουν άλλοθι στους πολιτικά ένοχους και παράλληλα δηλητηριάζουν την τραυματισμένη κοινωνία μας. Δηλώνω ότι θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να σταθώ εμπόδιο σε αυτή την σκοτοδίνη που, αν την αφήσουμε να ξεφύγει, μόνο το αυγό του φιδιού θα ωφεληθεί. (Τις προάλλες, για παράδειγμα, συνέταξα ένορκη κατάθεση για το θέμα των CDS του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου πάνω στο οποίο χτίστηκε μια γελοία ιστορία σύμφωνα με την οποία ο Αντρίκος Παπανδρέου κέρδισε δισεκατομμύρια. Θα έκανα το ίδιο για να υπερασπιστώ από άδικες κατηγορίες ανθρώπους από όλους τους κομματικούς και πολιτικούς χώρους.)
Γνωρίζω ότι το σημερινό άρθρο θα χρησιμοποιηθεί ως πρώτη ύλη για δημοσιεύματα που θα με παρουσιάσουν ως «προστάτη των Παπανδρέου», απολογητή τους κλπ. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να καταθέσω την αλήθεια, όπως την βλέπω. Και να δώσω σε εσάς τους αναγνώστες όσα στοιχεία διαθέτω, μαζί με πληροφορίες για την δική μου προϊστορία που μπορεί να σας βοηθήσουν να αξιολογήσετε τόσο αυτά που γράφω όσα και αυτά που θα γράψουν άλλοι. Κι επειδή πράγματι με συνδέει μια κάποια προϊστορία με τους Παπανδρέου, την οποία ποτέ δεν έκρυψα, επιτρέψτε μου, επί προσωπικού, μια σειρά αναφορών.
Την Μαργαρίτα Παπανδρέου την συνάντησα πρώτη φορά ένα απόγευμα που γύριζα στο σπίτι από το σχολείο το 1975, αν θυμάμαι καλά. Στο σαλόνι μας ήταν πέντε-έξι γυναίκες, μεταξύ των οποίων η Μαργαρίτα και η μητέρα μου, που οργάνωναν μια από τις πολλές «εξόδους» τους στην επαρχία. Μίσθωναν πούλμαν με τα οποία τριγυρνούσαν την Ελλάδα και πάσχιζαν να πείσουν την ελληνίδα αγρότισσα, την ελληνίδα της υπαίθρου, ότι δεν είναι δικαίωμα του συζύγου τους η εναντίον τους βιαιοπραγία, ότι ο ενδο-συζυγικός βιασμός είναι ποινικό αδίκημα κι όχι ανδρικό καπρίτσιο. Αυτές οι εκστρατείες, μαζί με τους αγώνες τους για την αλλαγή του μεσαιωνικού οικογενειακού δικαίου, άλλαξαν την μητέρα μου, την μετέτρεψαν σε πολιτικό ον για το οποίο ήμουν υπερήφανος. Αργότερα διαφώνησε, και άσκησε έντονη κριτική στην Μαργαρίτα Παπανδρέου. Όμως, θα ήταν ασέβεια στην σύγχρονη ελληνική ιστορία να μην πω, εκ μέρους της (μιας και δεν ζει πια), ότι χιλιάδες ελληνίδες ενεργοποιήθηκαν από την Μαργαρίτα Παπανδρέου να απαιτήσουν αυτά που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1977, βρέθηκα στο κτήριο της Βουλής επειδή ο τότε δάσκαλός μου Πέτρος Μώραλης (που μόλις είχε αναλάβει διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ) έκρινε ότι χρειαζόμουν «καθοδήγηση», λόγω της έντονης δραστηριοποίησης μου στο μαθητικό κίνημα της εποχής. Καθώς μιλούσαμε, έτυχε να περάσει ο Ανδρέας Παπανδρέου από το γραφείο του. Με ρώτησε, από ευγένεια φαντάζομαι, τι σκόπευα να σπουδάσω. «Φυσική», του απάντησα, «στην Αγγλία επειδή οι γονείς μου φοβούνται ότι αν μείνω στην Ελλάδα θα έχω την κατάληξη του πατέρα μου (*)».Τότε, ο Ανδρέας κάθισε σε μια πολυθρόνα και άρχισε να μου εξηγεί γιατί, αν με ενδιαφέρουν τα εφαρμοσμένα μαθηματικά (όπως, π.χ., η θεωρητική φυσική), και με ενδιαφέρει παράλληλα να μπορώ να αρθρώνω πολιτικό λόγο, μου συνιστά να στραφώ στα mathematical economics: «Είναι η επιστημονική γλώσσα της σύγχρονης πολιτικής αντιπαράθεσης», θυμάμαι να μου λέει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μου πρότεινε μάλιστα και που να σπουδάσω το συγκεκριμένο αντικείμενο: στο Πανεπιστήμιο του Essex, το οποίο ήταν ένα εκ των δύο βρετανικών πανεπιστημίων που τότε πρόσφεραν mathematical economics. Για να μην σας τα πολυλογώ, εκεί κατέληξα ένα χρόνο μετά. Μάλιστα, κάπου στα αρχεία του εν λόγω πανεπιστημίου θα πρέπει να είναι καταχωνιασμένη η συστατική επιστολή που μου έδωσε.
Πολλά χρόνια μετά, το 2001, αφού είχα επιστρέψει μετά από 23 χρόνια στο εξωτερικό (ως καθηγητής πλέον στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), γνώρισα τον Αντρίκο Παπανδρέου (τότε που έγινε μέλος του Τομέα μου) και γρήγορα συνδεθήκαμε φιλικά, πέραν της επαγγελματικής συνεργασίας. Λόγω εκείνης της σχέσης, που διατηρείται ανέπαφη έως σήμερα, έτυχε να ξαναδώ την Μαργαρίτα Παπανδρέου και να γνωρίσω τον Γιώργο. Όταν το 2004 ο Γιώργος άρχισε τις κινήσεις του προς την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, δέχθηκα να είμαι ένας από τους πολλούς συμβούλους του, παρά το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ ούτε με εξέφραζε ούτε και το ψήφιζα! Πολύ γρήγορα, διαφώνησα με τις πολιτικές που αγκάλιαζε ο Γιώργος (χωρίς καν να τις κατανοεί εις βάθος) και με εξόργισε αυτό που ονομάζαμε, αρκετοί συνεργάτες του, «Σύστημα Γιώργου»: το απόλυτο οργανωτικό χάος που τον περιτριγύριζε το οποίο (όπως του έγραψα στην επιστολή παραίτησής μου) «μετατράπηκε σε πλεονέκτημα της συντήρησης». Τέλη του 2005 είχα αποτραβηχτεί. Τον Δεκέμβρη του 2006 παραιτήθηκα εγγράφως. Τον Σεπτέμβρη 2007 κινήθηκα, όσο μπορούσα, εναντίον της επανεκλογής του στην Προεδρία του ΠΑΣΟΚ.
Τα πιο πάνω ίσως να εξηγούν:
• Την λύπη με την οποία κατήγγειλα, και καταγγέλω, την κυβέρνηση του γιου του Ανδρέα και της Μαργαρίτας Παπανδρέου
• Την απέχθειά μου μπροστά στο θέαμα όλων εκείνων που, όσο ήταν δυνατός, ερωτοτροπούσαν με τον Γιώργο Παπανδρέου και πάσχιζαν να ανήκουν στην Αυλή της Οικογένειας του Καστρίου ενώ τώρα σφυρίζουν αδιάφορα, αφήνοντας να «σέρνονται» οι συκοφαντικές ιστορίες για CDS δισεκατομμυρίων και ελβετικούς λογαριασμούς της Μαργαρίτας εκατοντάδων εκατομμυρίων.
• Την απορία μου με όσους χειροκροτούν την σημερινή κυβέρνηση αλλά κατακρίνουν εκείνη του Γ. Παπανδρέου, τον οποίον μάλιστα λοιδορούν, αγνοώντας την απλή αλήθεια ότι η τρικομματική τους κυβέρνηση δεν κάνει απολύτως τίποτα διαφορετικό από το να εφαρμόζει στο ακέραιο την αδιέξοδη πολιτική Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου
• Την θλίψη που μου προκαλεί το σημερινό θέαμα του Γιώργου Παπανδρέου: Να εξανίσταται ότι τον έριξε η διαπλοκή Τραπεζιτών-ΜΜΕ-Εργολάβων όταν δεν τον πείραζε καθόλου η δουλικότητά τους και η ασπίδα προστασίας που του προσέφεραν όσο τον χρειάζονταν για να τους εξασφαλίζει τις δόσεις των Μνημονιακών δανείων. Να συμπεριφέρεται ως παρεξηγημένος ήρωας που ορθώθηκε εναντίον των συμφερόντων τους, κάτι που (εάν έκανε) το έκανε όταν ήταν πλέον πολύ αργά και είχε ήδη αποφασιστεί η αποπομπή του. Να ζει το όνειρό του στην Αμερική, διδάσκοντας στο Harvard… «διαχείριση κρίσεων» αρνούμενος να δεχθεί ότι η χώρα του καταρρέει επειδή εκείνος (α) απέτυχε παταγωδώς να συλλάβει την πεμπτουσία της Κρίσης και (β) την διαχειρίστηκε όπως ο Herbert Hoover είχε διαχειριστεί το Κραχ του 1929.
Δρυός πεσούσης, λοιπόν, η συκοφαντία έχει την τιμητική της συνεισφέροντας τα μέγιστα στο πέμπτο έλλειμμα της χώρας. (**) Ηθικό μας χρέος είναι να ορθώσουμε φράγμα στην συκοφαντία των αντιπάλων μας, εκείνων με τους οποίους διαφωνούμε, όχι μόνο για να διαφυλάξουμε ό,τι έχει επιζήσει από το περί δικαίου αίσθημα αλλά και για να διατηρήσουμε, ως κοινωνία, το δικαίωμα στην κριτική σκέψη – ίσως το τελευταίο όπλο που μας έχει μείνει εναντίον της Κρίσης και των φιδιών που αυτή γεννά.
 
(*) Ο οποίος κατέληξε στην Μακρόνησο, αρνούμενος να αποδεχθεί το δικαίωμα του κράτους να απαιτεί δηλώσεις πολιτικών φρονημάτων.
(**) Τα πέντε ελλείμματα: Δημοσιονομικό, τραπεζικό, επενδύσεων, δημοκρατικό και, τώρα, δικαιοσύνης.

Το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη "Κρίσης λεξιλόγιο" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

Στο βασίλειο της κατανάλωσης και της λιτότητας – και πώς να ξεφύγουμε από αυτό

Ερνστ Λούντβιχ Κίρχνερ, «Δύο λουόμενοι», 1912
Tο buen vivir των Λατινοαμερικάνων του Ιμάνουελ Βαλερστάιν

μετάφραση: Πεδάνιος Αναζαρβέας

Παντού, σε όλο τον κόσμο, η πολιτική της λιτότητας είναι πρώτη πρώτη στην ατζέντα. Για την ακρίβεια, φαίνεται ότι, προς το παρόν, υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις: η Κίνα, η Βραζιλία, οι χώρες του Κόλπου, ίσως και κάποιες ακόμα. Αλλά αποτελούν εξαιρέσεις στην πολιτική της λιτότητας που διαπερνά σήμερα πέρα ως πέρα το παγκόσμιο σύστημα. Εν μέρει, η πολιτική αυτή είναι εντελώς κατασκευασμένη. Και εν μέρει αντανακλά ένα πραγματικό οικονομικό πρόβλημα....
Πώς έχει το πράγμα;
Από τη μια, η απίστευτη σπατάλη του καπιταλιστικού συστήματος έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου το παγκόσμιο σύστημα απειλείται από την αδυναμία του να διατηρήσει συνολικά την κατανάλωση στο σημερινό επίπεδο — ιδίως αν σκεφτούμε ότι το απόλυτο επίπεδο κατανάλωσης αυξάνεται συνεχώς. Εξαντλούμε βασικούς πόρους για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, δεδομένου ότι ο καταναλωτισμός αποτέλεσε τη βάση των παραγωγικών και κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων μας.
Από την άλλη, γνωρίζουμε ότι η παγκόσμια κατανάλωση ήταν εξαιρετικά άνιση, τόσο μεταξύ των χωρών όσο και στο εσωτερικό των χωρών. Επιπλέον, σήμερα, το χάσμα μεταξύ των ευνοημένων και των χαμένων μεγαλώνει διαρκώς, πράγμα που συνιστά τη βασική πόλωση του παγκόσμιου συστήματός, όχι μόνο από οικονομική αλλά και από πολιτική και πολιτισμική άποψη.
Κι αυτό δεν είναι πια μυστικό για τους κατοίκους τούτου του πλανήτη.
Η κλιματική αλλαγή και οι συνέπειές της, οι ελλείψεις τροφίμων και νερού και οι συνέπειές τους είναι ορατές σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους έχουν αρχίσει να ζητούν μια αλλαγή στις πολιτισμικές αξίες: να ξεφύγουμε από τον καταναλωτισμό.
Οι πολιτικές συνέπειες της κατάστασης δημιουργούν σοβαρή ανησυχία σε ορισμένους από τους μεγαλύτερους καπιταλιστές, οι οποίοι συνειδητοποιούν ότι πλέον αμφισβητείται σοβαρά η πολιτική ισχύς και θέση τους, και, ως εκ τούτου, δεν θα μπορούν πλέον να διαχειρίζονται τους πόρους και τα κονδύλια. Η εφαρμοζόμενη πολιτική της λιτότητας αποτελεί μια έσχατη προσπάθεια να συγκρατηθεί η παλίρροια που προξενεί η διαρθρωτική κρίση του παγκόσμιου συστήματος.
Η λιτότητα επιβάλλεται σήμερα εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων, σε όλο τον πλανήτη. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να σώσουν τον εαυτό τους από την προοπτική της πτώχευσης και να προστατεύσουν τις μεγα-εταιρείες (κυρίως, αλλά όχι μόνο, τις μεγα-τράπεζες) από το τίμημα που πρέπει να καταβάλουν (απώλεια εσόδων) για τις βλακώδεις αποφάσεις και τις αυτοκτονικές επιλογές τους. Και προσπαθούν να το κάνουν, κατ’ ουσίαν, συρρικνώνοντας (αν όχι εξαλείφοντας πλήρως) το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, το οποίο φτιάχτηκε, στη διάρκεια των χρόνων, για να προστατεύσει όσους μένουν άνεργοι, αρρωσταίνουν, τους κατάσχουν το σπίτι ή αντιμετωπίζουν κάποιο άλλο από τα προβλήματα που πλήττουν σταθερά τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους.
Εκείνοι που επιδιώκουν βραχυπρόθεσμα οφέλη συνεχίζουν να παίζουν στο χρηματιστήριο, διαπραγματευόμενοι συνεχώς και γρήγορα. Αλλά αυτό είναι ένα παιχνίδι που εξαρτάται διαρκώς από την ικανότητά τους να βρίσκουν αγοραστές για τα προϊόντα που πουλάν. Και η πραγματική ζήτηση μειώνεται διαρκώς, τόσο εξαιτίας των περικοπών στο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας όσο και του μαζικού φόβου ότι θα ακολουθήσουν ακόμα μεγαλύτερες περικοπές.
Οι υπέρμαχοι της λιτότητας μας διαβεβαιώνουν, κάθε τόσο, ότι μόλις περάσαμε τον κάβο ή εν πάση περιπτώσει τον περνάμε όπου να ’ναι, και ότι εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή γενικής ευημερίας. Βέβαια, καθώς δεν έχουμε διαβεί αυτό το μυθικό σημείο, οι υποσχέσεις για τη νέα ευημερία γίνονται ολοένα και πιο συγκρατημένες και μετατίθενται διαρκώς σε ένα ολοένα πιο μακρινό μέλλον.
Υπάρχουν, ακόμα, εκείνοι που πιστεύουν στη δυνατότητα μιας σοσιαλδημοκρατικής λύσης: αντί να καταφεύγουμε στη λιτότητα, πρέπει να αυξήσουμε τις κρατικές δαπάνες και να φορολογήσουμε τους πλούσιους. Ακόμα κι αν αυτό καταστεί εφικτό πολιτικά, θα μας μπορέσει να μας δώσει τη μαγική λύση; Οι υπέρμαχοι της λιτότητας αντιτείνουν ένα εύλογο επιχείρημα: Δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι στον πλανήτη για να διατηρηθεί το επίπεδο της κατανάλωσης που επιθυμεί ο καθένας, καθώς όλο και περισσότερα άτομα διεκδικούν να έχουν υψηλό επίπεδο κατανάλωσης.
Σ’ αυτό το σημείο, ας δούμε τις εξαιρέσεις για τις οποίες μίλησα στην αρχή. Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με γεωγραφική μετατόπιση, αλλά με αύξηση των ατόμων που ανήκουν στο επίπεδο της υψηλής κατανάλωσης. Οι χώρες που συνιστούν «εξαιρέσεις», λοιπόν, δεν λύνουν τα οικονομικά διλήμματα, αλλά τα εντείνουν. Και υπάρχουν δύο μόνο δρόμοι που μπορούμε να ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το πραγματικό δίλημμα που θέτει αυτή η διαρθρωτική κρίση. Ο ένας είναι να δημιουργηθεί ένα μη καπιταλιστικό αυταρχικό παγκόσμιο σύστημα που θα χρησιμοποιεί τη βία και την χειραγώγηση, αντί την «αγορά», για να ρυθμίσει και να αυξήσει τον άνισο παγκόσμιο καταμερισμό της κατανάλωσης βασικών ειδών. Ο άλλος είναι να αλλάξουμε τις πολιτισμικές αξίες μας.
Προκειμένου να επιτευχθεί ένα –έστω εν μέρει– δημοκρατικό και εξισωτικό σύστημα, στο οποίο θα ζούμε, δεν χρειαζόμαστε «ανάπτυξη», αλλά αυτό που στη Λατινική Αμερική ονομάζoυν buen vivir. Αυτό συνεπάγεται το ξεκίνημα μιας διαρκούς ορθολογικής συζήτησης με αντικείμενο πώς όλος ο πλανήτης μπορεί να κατανέμει τους πόρους του πλανήτη, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι δεν είμαστε οι μόνοι που πρέπει να επιβιώσουν, αλλά πρέπει να εξασφαλίσουμε αυτή τη δυνατότητα και για τις μελλοντικές γενιές.
Για ορισμένα τμήματα των πληθυσμών του πλανήτη, αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά τους θα «καταναλώνουν» λιγότερο· για άλλους, ότι θα «καταναλώνουν» περισσότερο. Αλλά, σε ένα τέτοιο σύστημα, θα διαθέτουμε όλοι το «δίχτυ ασφαλείας» για μια ζωή εξασφαλισμένη χάρη στην κοινωνική αλληλεγγύη που το σύστημα θα καθιστά δυνατή.
Τα επόμενα 20-40 χρόνια θα παρακολουθήσουμε μια τεράστια πολιτική μάχη, όχι για την επιβίωση του καπιταλισμού (ο οποίος έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του ως σύστημα), αλλά για το τι είδους σύστημα θα «επιλέξουμε» συλλογικά να τον αντικαταστήσει: ένα αυταρχικό μοντέλο που θα επιβάλλει τη συνέχιση (και ένταση) της πόλωσης ή ένα μοντέλο περισσότερο δημοκρατικό και ίσο.
 
 To άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του I. Walerstein, http://www.iwallerstein.com, στις 15.12.2012, με τίτλο «Austerity –Atwhatcost?»