Τι δείχνουν οι κάλπες στην Ιταλία (σχολιάζει ο Άρης Χατζηστεφάνου)

Ο μύθος του Προμηθέα... Το μέλλον γράφεται στο παρελθόν

Γράφει ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης

Ο Προμηθέας θεωρείο τιτάνας, δηλαδή ον με υπερβατικές δυνάμεις. Η καταγωγή του προκύπτει μάλλον Ασιατική. Πατέρας του ήταν ο Ιαπετός, γιος του Ουρανού και της Γαίας, συγγενής δηλαδή του Δία, και μητέρα του η Ωκεανίδα Ασία ή Θέμις ή Αίθρα ή Κλυμένη. Γλωσσολογικά, το όνομα του πατέρα του, αβέβαιου ετύμου, παραπέμπει στην ορμή και την ταχύτητα, και της μητέρας του στο ένδοξο και ξακουστό πέραν της Ελλάδας χώρο.Το Ελληνικό όνομα «Προμηθεύς» σημαίνει τον προ της μάθησης - της γνώσης, αυτόν που προμηθεύεται, τον προνοητικό κι επιμελή. Αδέλφια είχε τον Επιμηθέα, τον Άτλαντα και τον Μενοίτιο. Ο Επιμηθεύς ετοιμολογικά συμβολίζει αυτόν που δεν έχει προνοήσει (το επί είναι χρονικό), συνεπώς αυτόν που σκέφτεται κατόπιν εορτής. Ο Άτλας, αυτόν που δεν υποτάσσεται επιχειρώντας πράγματα που δεν τολμούν οι άλλοι, και ο Μενοίτιος αυτόν που πράττει από την επιθυμία, τον φλογερό παρορμητισμό. ...

Ο Προμηθέας ευεργέτησε τους ανθρώπους κλέβοντας από το Δία τη φωτιά για να βελτιώσουν τη ζωή τους, αποκτώντας κατά τον τρόπο αυτό τη γνώση του καλού. Η φωτιά παραπέμπει στην πρώτη γνώση και για το λόγο αυτό ο Προμηθέας καλείτο και Εωσφόρος, δηλαδή ο φέρων το έως, την ηώ-αυγή, το φως της γνώσης στους ανθρώπους.

Ο Δίας, που ο ενικός του συμβολίζει αυτόν που ζεύει (ζεύς) και κατόπιν διαχωρίζει για να κυβερνάει (δυισμός), έστειλε το διαχειριστή της φωτιάς και του σιδήρου του, τον τρισάθλιο στην ουσία κουτσό συγγενή του τον οποίο κάποτε είχε πετάξει απο το πόδι στη Λήμνο, τον Ήφαιστο, για να τιμωρήσει τον Προμηθέα. Η τιμωρία του ήταν να αλυσοδεθεί στο ψηλότερο βουνό και να έρχεται ένας αετός να του τρώει την έδρα του επιθυμητού που τότε πίστευαν πως ήταν το συκώτι, το οποίο όμως ξαναγινόταν. Το βουνό ήταν ο Καύκασος, αρχικά ο μικρασιατικός, όταν όμως οι Έλληνες γνώρισαν τα Ιμαλάϊα, τη λεγόμενη σκεπή του κόσμου, ο Προμηθέας κατέληξε εκεί, όπου από κοντά μάλλον είχε ξεκινήσει, ίσως απο κάποιο οροπέδιο του Ινδικού Καυκάσου (Ινδοκούς). Οι τιτάνες που του έβαλαν τις αλυσίδες είχαν τα «περίεργα» ονόματα Κράτος και Βία.

Εξετάζοντας το μύθο του Προμηθέα με τις υπάρχουσες παραβολές και τη σημασίες των ονομάτων, είναι σαν το μέλλον μας να έχει γραφτεί στο παρελθόν μας. Προμηθέας στο πολιτικό σύστημα είναι ο έντιμος και προνοητικός πολίτης που τολμά να αντιστρατευτεί το σύστημα της εξουσίας, δηλαδή, ο αντικαθεστωτικός επαναστάτης. Ο Δίας εμφανίζεται σαν το κράτος, προσωπικότητα ανόητη, εγωιστική, βίαιη, αυταρχική, ανυπόστατο μόρφωμα «Λεβιάθαν» μιας ιερατοκοσμικής δομής της εξουσίας, που αναθέτει σ’ ένα φύλακα - «ανθρωπάριο» του χεριού του να δουλεύει τη φωτιά και το σίδερό του, κάνοντάς τον ανάπηρο από τη μια και δίνοντάς του την πιο ωραία γυναίκα από την άλλη, την Αφροδίτη, που τον ταράζει στο κέρατο. Στο εύλογο ερώτημα «γιατί ο Δίας δεν έστειλε τον Άρη;» η απάντηση είναι «διότι ο Άρης ποτέ δεν υπήρξε του χεριού του», είναι ζόρικος, πηδά και την Αφροδίτη (είναι γνωστό ότι όταν ο Ήφαιστος τον πιάνει στα πράσα με τη γυναίκα του και τους πάει με το δίχτυ για παράπονα στον αφέντη του τον Δία, μέχρι και ο πτερώεντας Έρμής μουρμουρίζει το περίφημο «καλά του έκανε, άμα μου καθότανε το ίδιο θα έκανα κι εγώ» - και φαίνεται ότι του κάθισε γεννώντας τον Ερμαφρόδιτο). Ανθρωπάκια σαν τον Ήφαιστο που μετέχουν στη διαχείριση της εξουσίας κατέχοντας την αναπηρία και τη γυναικεία γκλαμουριά, θα είναι πάντα υπηρέτες του συστήματος. Στο μύθο αυτό υπάρχουν φοβερές μεταφορές και παρομοιώσεις. Οι τιτάνες με τα σημαδιακά ονόματα Κράτος και Βία, που έδεσαν τον Προμηθέα, είναι φανερό πως εκφράζουν την κρατική τρομοκρατία.

Τον Προμηθέα τον ελευθέρωσε ο άνους και αιώνιος μαθητής, ο Ηρακλής. Και ο πατέρας του ο Δίας τον συγχώρησε γι’ αυτό, γιατί είτε το κράτος είτε οι θεοί συγχωρούν αυτούς που είναι δυνατοί και αμφισβητούν το σύστημα αλλάζοντας τα πράγματα κάνοντάς τα όπως θέλουν να συμβαίνουν.

Ξεχάσαμε στις παρομοιώσεις μας βέβαια, τον αετό. Δεν χρειάζεται πιστεύω να πούμε ότι είναι εδώ το ΔΝΤ που τρώει την έδρα μας του επιθυμητού που αναγεννάται στη σιγαλιά το βράδυ. Αυτό το πτηνό σκότωσε ο Ηρακλής, ελευθερώνοντας τον Προμηθέα. Ζητείται, επομένως, Ηρακλής, ηγέτης, για να ξαναγράψει τον κύκλο που επανέρχεται της ιστο-ροής της ιστορίας.

irakleitos.blogspot.gr

24 χρόνια από το "Καρακάσο"

24 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την επέτειο του Caracazo (27 Φεβρουαρίου 1989), όταν οι δυνάμεις καταστολής κάτω από τις διαταγές του τότε προέδρου, Κάρλος Αντρές Πέρες, βγήκαν για να σφαγιάσουν τον εξεγερμένο λαό στους δρόμους του Καράκας. Ο πρεσβύτερος της ενορίας του Σαν Μπουεναβεντούρα, Ματίας Καμούνιας, έχοντας ζήσει από κοντά τα δραματικά εκείνα γεγονότα, θυμάται την μαύρη επέτειο και διαβεβαιώνει ότι «όσοι έζησαν την 27^η Φεβρουαρίου πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα δώσουν το παράδειγμα στη μάχη κατά της ατιμωρησίας»....

Φέτος τιμάται η μνήμη 24 χρόνων του «Καρακάσο» (*), της λαϊκής έκρηξης κατά των πολιτικών που υπαγορεύονται και χαιρετίζονται - μέχρι και σήμερα - από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα. Τότε οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας κατεστάλησαν βάναυσα από τις αστυνομικές δυνάμεις και το στρατό, αφήνοντας – σύμφωνα με την κυβέρνηση Πέρες – 300 νεκρούς. Ωστόσο, αυτόπτες μάρτυρες, ερευνητές και οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων επιβεβαιώνουν ότι οι νεκροί ήταν μεταξύ δύο και τριών χιλιάδων.

Matías Camuñas

Κατά τη διάρκεια του προγράμματος «Διασταύρωση λέξεων», με παρουσιάστρια τη δημοσιογράφο Πατρίσια Βιγιέγας, ο Καμούνιας επέμεινε σχετικά με την ανάγκη να μαθευτεί η «απόλυτη αλήθεια» γύρω από τα γεγονότα της 27^ης Φεβρουαρίου (27F). «Όποιος διέταζε τα στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Καρακάσο ήταν ένας πραγματικά άρρωστος», σχολίασε ο ιερέας, ο οποίος ήταν τότε υπεύθυνος του πολυπληθούς τομέα Πετάρε στα ανατολικά της πρωτεύουσας, όταν οι φτωχογειτονιές κατέβηκαν να διαμαρτυρηθούν κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονταν. Ο ιερέας είπε ακόμα ότι «οι πεσόντες σε αυτή την ιστορική ημερομηνία άνοιξαν το δρόμο για μια νέα Βενεζουελα» και πιστεύει ακόμα ότι εκείνα τα γεγονότα δεν ήταν μάταια.

Το Καρακάσο ήταν η ώθηση έτσι ώστε τρία χρόνια αργότερα (4/2/1992) περισσότεροι από 2.350 άνδρες, πολίτες και στρατιωτικοί, με ηγέτη τον σημερινό αρχηγό του κράτους, Ούγκο Τσάβες, να οργανώσουν και να συμμετάσχουν σε ένα επαναστατικό κίνημα εναντίον του Πέρες, ο οποίος είχε ρίξει τη Βενεζουέλα στη φτώχεια, τη διαφθορά και την ατιμωρησία. Ήταν η περίφημη «Επιχείρηση Σαμόρα» (Operación Zamora), που κατέληξε σε αποτυχία και για την οποία ο Τσάβες πλήρωσε με δύο χρόνια φυλακή. Έξι χρόνια αργότερα όμως κέρδισε τις εκλογές και άρχισε να εφαρμόζει το ριζοσπαστικό και σοσιαλιστικό του πρόγραμμα.

(*) Γενικά η κατάληξη "άσο" παραπέμπει σε τεταμένες καταστάσεις και βίαια γεγονότα σε έναν τόπο:

 

 

Caracazo, Bogotazo, Argentinazo κλπ. Prensa Rebelde 

ostria-gr.blogspot.gr

Πηγή: Telesur

Το μήνυμα Ευρωπαϊσμού από τις ιταλικές κάλπες

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Οι Ιταλοί έστειλαν ξανά στις Βρυξέλλες το μήνυμα που η κεντροευρωπαϊκή ελίτ έκανε πως δεν κατάλαβε από τις εκλογές στην Ελλάδα. Μια και εδώ η δεξιά υπακούοντας στον καιροσκοπισμό της ηγεσίας της και στις ανάγκες της διαπλοκής της κατέστησε τον μειοψηφικό θατσερισμό σε κυρίαρχη πολιτική και επειδή εδώ η κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) υιοθέτησαν, ως......

δήθεν υπέρτατη ανάγκη σωτηρίας της χώρας, την οικονομική λογική του μεταθατσερισμού, καταγγέλλοντας παράλληλα υποκριτικά την κοινωνική αναλγησία του! 

Ευρωπαϊσμός σημαίνει κοινωνία και όχι αγορά. Ευρωπαϊσμός σημαίνει πλουραλισμός. Ευρωπαϊσμός σημαίνει αλληλεγγύη. Ευρωπαϊσμός σημαίνει ενότητα μέσα από την διαφορετικότητα. Ευρωπαϊσμός σημαίνει Κράτος Δικαίου και όχι αστυνομικό κράτος με θεσμούς προτεκτοράτου. Αυτό το κατασκεύασμα του Βερολίνου, στο οποίο σύρεται το πάντα φοβικό και αφελώς φαινομενολογικό Παρίσι, δεν είναι Ευρωπαϊσμός. Είναι ακριβώς η άρνηση του Ευρωπαϊσμού. Ευρωπαϊσμός δίχως κοινωνική θεωρία δεν γίνεται.

Και όμως οι φαιδροί πρόσκοποι του ολοκληρωτικού καπιταλισμού στην Ευρώπη, παριστούν τον Ευρωπαϊσμό ως καθολική θεωρία της αγοράς και απειλούν τις επιμέρους ευρωπαϊκές κοινωνίες με ολοκαύτωμα, αν δεν συμμορφωθούν στο μοντέλο αυτοκτονίας τους.

Φίλοι, οι Ιταλοί είναι πολιτικοποιημένοι πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και νοιώθουν Ευρωπαίοι με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα. Οι Ιταλοί δεν χρειάζεται να αποδείξουν το αυτονόητο σε ό,τι αφορά στην ευρωπαϊκή τους ταυτότητα. Η εθνικιστική και φαινομενολογική ανάγνωση της ιστορίας έχει γεμίσει και αυτούς με συμπλέγματα, αλλά όχι με την ανάγκη να αποδεικνύουν κάθε φορά τον ευρωπαϊσμό τους, όπως αντίθετα συμβαίνει με εμάς τους Έλληνες. Τουλάχιστον από αυτό το σύμπλεγμα δεν πάσχουν, παρότι έκαναν κατά καιρούς ό,τι μπορούσαν για να το διαχύσουν στην κοινωνία κυβερνητικές μαριονέτες των τραπεζιτών. Άρα, οι Ιταλοί διαθέτουν την έκτη αίσθηση στην πολιτική μάλλον καλά αναπτυγμένη! Διαισθάνονται τι σημαίνει Ευρωπαϊσμός του Τραπεζίτη, που συμμάχησε με την γερμανική βιομηχανική ελίτ για να εξυπηρετήσουν ο ένας τον άλλον στην συγκυρία.

Όταν αναφερόμαστε στον Ευρωπαϊσμό, όσοι έτυχε να ασχολούμαστε ερευνητικά με τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και τις πολιτικές που συνδέονται με αυτούς, το μυαλό μας, αν όχι η ίδια η φυσική μας παρουσία, μεταφέρεται στην Ιταλία. Εκεί υπάρχουν τα μεγαλύτερα κέντρα επιστημονικής έρευνας του φαινομένου. Εκεί γεννήθηκαν προοδευτικές ιδέες στην οικονομία, τα κοινωνικά μοντέλα, την ομοσπονδιακή οργάνωση των θεσμών του Ευρωπαϊσμού σε δημοκρατική βάση. Εκεί ανασαίνει ο Ευρωπαϊσμός όχι ασφαλώς ως ολοκληρωτισμός, όχι ως μαρκετισμός, όχι ως οικονομισμός, όχι ως στείρος νομικισμός, όχι ως μεταπολιτικός (πολιτικοοικονομική μεταφυσική) ηθικισμός, αλλά ως πολιτική ηθική.

Διατηρώ μεθοδολογικού χαρακτήρα αντιρρήσεις ως προς το τελευταίο, αλλά δεν είναι της ώρας το ζήτημα, άλλωστε νομίζω πως ο αναγνώστης των σημειωμάτων μου θα έχει ήδη αντιληφθεί σε τι και πώς διαφοροποιούμαι από την κοινωνική φαινομενολογία, πέραν της αγοραίας φαινομενολογίας, μια και επιμένω στρουκτουραλιστικά. Κρατήστε μόνον πως η πολιτική ηθική διαφέρει εντελώς από τον πολιτικό ηθικισμό, καθώς η πρώτη στηρίζεται σε κοινωνικές αναπαραστάσεις, ενώ η δεύτερη στον μεταμοντέρνο καπιταλιστικό οικονομισμό ή στον ατομικισμό του υποκειμένου εντός μιας ιδανικής (ενιαίας, ελεύθερης και αυτορυθμιζόμενης), αυτοματοποιημένης αγοράς. Πριν από χρόνια στη ΝΕΤ, σχολιάζοντας το φαινόμενο είχα συνδέσει έντιμα την παράσταση της αποτελεσματικής λειτουργίας της αγοράς με την αήθεια [φρόντισε η τότε διεύθυνση της ΕΡΤ, να κόψει αυτό το σημείο, από την ανάλυση που έκανα στο κεντρικό δελτίο, προφανώς σοκαρισμένη], αν και για να ήμουν απολύτως ακριβής θα έπρεπε να αναφερθώ και στον ηθικισμό της αγοράς που αποτελεί το πολιτικό καρκίνωμα της κοινωνικής ηθικής. Το τελευταίο (ηθικισμός με κανόνα μιαν αφηρημένη, δίκαιη αγορά) χαρακτηρίζει το πέρασμα στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, ο οποίος συνδέεται με το τέλος του μοντέρνου κράτους στην ΕΕ και την θεμελίωση της νεογερμανικής ηγεμονία στην ήπειρό μας, υπό το σκήπτρο του Τραπεζίτη-Πάπα (όχι του Πάπα που είναι και τραπεζίτης, αλλά του Τραπεζίτη: τραπεζικό σύστημα που λειτουργεί ως Πάπας των αγορών και πλέον των κοινωνιών).

Αυτό μάλλον διαισθάνθηκαν οι ευαίσθητοι στις πολιτικές δυνάμεις Ιταλοί και έστειλαν το μήνυμά τους σε εκείνους που μέσω του Ευρωπαϊσμού των αγορών αρνούνται τον Ευρωπαϊσμό ως δημοκρατικό φαινόμενο. Κοιτάξτε, για να πάψει η θολούρα να παριστάνει τον ρεαλισμό: Ευρωπαϊσμός κατά τον Τραπεζίτη και την κεντροευρωπαϊκή βιομηχανική ελίτ σημαίνει πως κράτος, κοινωνία και οικονομία εντάσσονται οργανικά σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα ηγεμονίας που αποκαλείται αγορά (χρηματαγορά, εμπόριο, παραγωγή, κατανάλωση, δημοσιονομικά, κοινωνικό σύστημα). Οι διακριτές σφαίρες άσκησης πολιτικής διαλύονται σαν φούσκες και μια τεράστια νέα φούσκα περικλείει και ορίζει την δημόσια, την ιδιωτική, την κοινωνική (κοινωνία των πολιτών) και την οικονομική σφαίρα. Από το «όλα είναι οικονομία» διολισθήσαμε ταχύτατα στο «όλα είναι αγορά», δίχως οι πολίτες να καταλάβουν το παραμικρό. Ταυτίζοντας μάλιστα εννοιολογικά την οικονομία με την αγορά, που είναι έννοιες απολύτως διακριτές! Απλώς σκάφτονται με το ιδεόγραμμα της αγοράς και λειτουργούν με το ολοκλήρωμά της, πιστεύοντας πως αναφέρονται σε ρεαλιστικές οικονομικές πρακτικές ή σε αναγκαίες για την αυριανή καλή λειτουργία της κοινωνίας (συνοχή, συναίνεση, αρμονική συνύπαρξη κλπ.) μεταρρυθμίσεις.

Δεν καταλαβαίνουν την παγίδα του Τραπεζίτη-Πάπα. Πώς να την καταλάβουν που η προπαγάνδα οργιάζει με την συνδρομή των δορυφορικών στον νεογερμανικό ηγεμονισμό κυβερνήσεων; Πώς να καταλάβεις συμπατριώτη Έλληνα, τι βάλανε στο κεφάλι σου οι διαπλεκόμενοι! Ο Ιταλός μπορεί να μην καταλαβαίνει ακριβώς, αλλά διαισθάνεται, καθώς εκεί το αστικό φαινόμενο έχει βάθος, ενώ στην χώρα μας όχι. Η αγορά της «Μέρκελ» ορίζει την οικονομία και την οικονομική μεταρρύθμιση σε κάθε χώρα δορυφόρο με διαφορετικό πολιτικά τρόπο, αλλά στο πλαίσιο του ιδίου αντιπληθωριστικού ιδεολογήματος. Στην Ελλάδα βιώνουμε την πλέον αντικοινωνική μορφή της, καθώς δυστυχώς εδώ το αστικό φαινόμενο που θεμελίωνε την διάκριση κράτους, κοινωνίας και αγοράς δεν είχε σοβαρή πολιτική βάση. Ήταν φτηνή απομίμηση των ώριμων Δυτικών Δημοκρατιών. Αυτές σήμερα έχουν αρρωστήσει άσχημα από την πανούκλα του ευσεβισμού στην αόρατη, παντοδύναμη θεότητα της αγοράς, ενώ η κοινωνία στην Ελλάδα πεθαίνει από τον ηθικισμό που έχει καλλιεργηθεί από τους φορείς της διαπλοκής ως προς αυτήν. Οι πολιτικές λιτότητας στην ΕΕ είναι το ανώτατο στάδιο του ηθικισμού των αγορών, ενώ η εσωτερική υποτίμηση στην Ελλάδα και η γενικευμένη απορρύθμιση των θεσμών το τελευταίο σκαλοπάτι της ηθικοκρατίας του νεοφιλελευθερισμού. Πλέον δεν υπάρχει κράτος, αλλά αστυνομία και μιλιταρισμός για να επιβάλλουν την διάλυση του δημοσίου. Εδώ υπάρχει μόνον ιδιώτης, ενώ η κοινωνία εμφανίζεται ως αναχρονισμός. Στο σημείο αυτό θα ανατρίχιαζαν ακόμη και οι Τζον Λοκ και Ανταμ Σμιθ!

Ναι, κυρίες και κύριοι, τώρα σε χώρες όπως η Ελλάδα, δεν υπάρχουν, κατά το θατσερικό πρότυπο, μόνον οικογένειες και άτομα που αυτοπροσδιορίζουν στενά οικονομικά το συμφέρον τους, αλλά αποκλειστικά άτομα ως οικονομικές μονάδες. Μόνον άτομα έξω από την κοινωνία, έξω από την οικονομία, έξω από την πολιτική τους ταυτότητα, έξω από κάθε μορφή κοινωνικής συνείδησης.  Έξω δεξιά.. εκτός τερέν, κυνηγώντας την μπάλα που πετούν οι επιτήδειοι του πολιτικού μάρκετινγκ, ακροδεξιοί λαϊκιστές και δυστυχώς και όσοι έχουν κάνει ιδιοτελή σημαία τους την ιδεολογία. Το μήνυμα των Ιταλών ήταν «εκκωφαντικό» στην υποσημείωσή του: Οικονομικές μεταρρυθμίσεις υπέρ της κοινωνίας δεν γίνονται μέσω της διακυβερνητικής αναπαράστασης της ιδεολογίας, σαν να κάνει αυτή πολιτική. Από την άλλη η οικονομία ως επιστήμη δεν υπηρετεί αυτονόητα την κοινωνία και τον άνθρωπο. Οικονομία και κοινωνία είναι έννοιες ξεχωριστές που θα μπορούσαν να συνδεθούν μόνον στην βάση της βιοοικονομίας ή της θεωρίας του αναρχισμού και κομμουνισμού. Η βιοοικονομία είναι αυτή που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μηχανισμός υποστήριξης της ζωής και του ανθρώπου φυσικά, με αυτή την έννοια. Μόνον αν η βιοοικονομία αντικαθιστούσε την μεταμοντέρνα, σημερινή, έννοια της αγοράς του Τραπεζίτη-Πάπα, θα μπορούσαν να υπάρξουν πράγματι γνήσια προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, δίχως σοσιαλιστική επανάσταση. 

Αν δεν γίνει αυτό οι ελευθερίες που με τόσο πάθος υποστηρίξαμε, επί τόσα χρόνια οι φιλελεύθεροι αριστεροί θα εκμηδενιστούν μπροστά στην μια και μοναδική ελευθερία. Ετούτη της αγοράς που φιλοδοξεί να επιβάλλει έναν στυγνό ολοκληρωτικό καπιταλισμό, με τον ηθικισμό του πολιτικού μάρκετινγκ να συναντά τον ευσεβισμό στους θεσμούς που υπηρετούν τον αόρατο και αόριστο Τραπεζίτη, για να παράγουν από κοινού την πλέον «καθολική αλήθεια»: το κράτος είναι αναχρονισμός, η κοινωνία το ίδιο, ο Μαρξ πέθανε, ο Κευνς έσβησε, ζήτω η καπιταλιστική ολοκλήρωση, η οποία θα «ολοκληρώσει» και το τέλος της ουτοπίας της ελευθερίας του ατόμου.

Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός δεν υπονομεύει απλώς το αστικό κράτος, υπονομεύει και αυτούς που το υπηρέτησαν: συντηρητικούς, φιλελευθέρους, ριζοσπάστες, σοσιαλιστές. Οι Ιταλοί μοιάζει να το καταλαβαίνουν αυτό, όχι όμως και οι Έλληνες. Εδώ, ο Σαμαράς και οι συγκυβερνήτες του προωθούν το επόμενο στάδιο του θατσεριμού, που συμπίπτει με την κατάλυση αστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, υπηρετώντας μια και μοναδική ελευθερία. Αυτή του Τραπεζίτη-Πάπα. Έτσι, από Ορθόδοξοι, οι δεξιοί στον τόπο μας, θα μεταβληθούν σε καθολικούς της αγοράς, ενώ οι κεντροαριστεροί σε μύστες του κεφαλαιοκρατικού προτεσταντισμού που διατηρεί κάτι από την βικτωριανή σεμνοτυφία του ατόμου, σαν κοινωνικό καθωσπρεπισμό, δίχως κοινωνία…

Το μήνυμα από την Ιταλία ας είναι, λοιπόν: Ευρωπαϊσμός δίχως κοινωνικό κράτος δεν γίνεται. Και κοινωνικό κράτος με την συνταγή της Μέρκελ δεν γίνεται να υπάρξει στις χώρες του γερμανικού Ευρώ. Εάν πάψουμε να συζητούμε για οικονομία και πολιτική με κοινωνικούς όρους, αλλά αντίθετα τοποθετούμε την κοινωνία μέσα στην αγορά δεν κουβεντιάζουμε για Ευρωπαϊσμό, αλλά για αντιευρωπαϊσμό. Οι Ιταλοί ψήφισαν υπέρ του Ευρωπαϊσμού και όχι κατά. Κατά του Ευρωπαϊσμού ψηφίζουν καθημερινά όσοι υπηρετούν τον ηθικισμό της αγοράς και τον πολιτικοοικονομικό ιδεολογισμό του γερμανικού ευρώ. Οι «πάση θυσία στο Ευρώ» είναι αντικειμενικά οι κοινωνικοπολιτικά αντιδραστικοί στην φαινομενολογία του Ευρωπαϊσμού.

kafeneio-gr.blogspot.gr

Zimbaria 'Lassi lu segnu' Live 2010 (Pizzica, Taranta)

Viva Italia!

Της πουτάνας έγινε στην Ιταλία, αφού ο σοφός ιταλικός λαός ψήφισε έτσι ώστε να μην μπορεί να κυβερνήσει κανείς και να υπάρχει γλυκιά αναρχία. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ πήρε τον πούλο, αφού ο Μάριο Μόντι –που η ίδια έπεισε να κατέβει στις εκλογές- τον ήπιε κανονικά και πάει για απόσυρση.

Ο Μπερλουσκόνι δεν αρέσει στην Άνγκελα Μέρκελ και αυτός ήταν ένας καλός λόγος για να τον ψηφίσουν πολλοί Ιταλοί, αφού μπορεί ο Μπερλουσκόνι να είναι σιχαμερός αλλά η Άνγκελα Μέρκελ είναι εντελώς για τον πούτσο, οπότε το μόνο που κατάφερε είναι να αναστήσει τον Μπερλουσκόνι.

Οι αγορές, η γερμανική κυβέρνηση και άλλοι Ευρωπαίοι σαχλαμάρες ήθελαν μια κυβέρνηση συνασπισμού του Μπερσάνι με τον Μόντι αλλά ο Μπερσάνι δεν τραβάει, μια και όλοι έχουν πάρει χαμπάρι πως αυτοί οι σοσιαλδημοκράτες του κώλου είναι ό,τι πιο ξεπουλημένο και αηδιαστικό υπάρχει και πρέπει να τους καθαρίσουμε όλους για να ξεβρομίσει επιτέλους ο πλανήτης.

Θριαμβευτής των ιταλικών εκλογών είναι ο Μπέπε Γκρίλο που κατέβηκε στις εκλογές με αίτημα την έξοδο από το ευρώ, γιατί οι Ιταλοί δεν είναι ραγιάδες σαν τους Έλληνες να νομίζουν πως το ευρώ είναι δημοκρατία και πολιτισμός, και να κάνουν σαν σκλαβάκια ό,τι τους λέει ο κάθε Σόιμπλε.

Τα ξένα ΜΜΕ δεν ξέρουν πού να κατατάξουν τον Μπέπε Γκρίλο γιατί δεν είναι ξεπουλημένος –ακόμα- σαν τους υπόλοιπους και αυτό είναι ένα πρόβλημα γιατί όλοι θέλουν να σου φορέσουν μια ταμπέλα και να ξέρουν πόσα θέλεις για να σε αγοράσουν.

Τα ελληνικά ΜΜΕ περιγράφουν τον Μπέπε Γκρίλο σαν κάποιον που είναι μεταξύ του Λάκη Λαζόπουλου και του Τζίμη Πανούση –λες και είναι κακό ή πάρα πολύ εύκολο να είσαι ο Λαζόπουλος ή ο Πανούσης, ενώ είναι καλό να είσαι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης- αλλά ξεχνούν πως οι Ιταλοί ψήφισαν για διαμαρτυρία έναν κωμικό, ενώ οι Ελληναράδες ψήφισαν για διαμαρτυρία τη Χρυσή Αυγή που είναι, βέβαια, πολύ πιο αστεία από τον Μπέπε Γκρίλο αλλά είναι και ό,τι πιο συστημικό υπάρχει στη χώρα αυτή τη στιγμή.

Εν τω μεταξύ, πολλοί Έλληνες κάνουν κριτική στους Ιταλούς για τον τρόπο που ψήφισαν, ξεχνώντας πως οι Έλληνες έκαναν ξανά κυβέρνηση τα δυο κόμματα που χρεοκόπησαν την Ελλάδα, οπότε δεν τους παίρνει να λένε τίποτα για τους άλλους λαούς και καλά θα κάνουν να βγάλουν τον σκασμό και να τρώνε ήσυχα τα πίτουρά τους. Κότες!

 

(Αν ψήφιζα στην Ιταλία, μάλλον θα ψήφιζα τον Μπέπε Γκρίλο –που είναι και συνάδελφος μπλόγκερ- αλλά μπορεί να ψήφιζα και τον Μπερλουσκόνι. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον Μπερλουσκόνι πως θα τα κάνει μπουρδέλο όλα).

pitsirikos.net

...θα είμαστε σύντομοι

Πως να ξεχωρίσετε ένα νεοφιλελεύθερο

Ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι περίεργος όρος. Αποδίδεται, δεν υιοθετείται. Κανένας δεν λέει «είμαι νεοφιλελεύθερος». Κι αν σε κάποιον πούμε ότι αυτά που λέει ή κάνει είναι «νεοφιλελεύθερα», δεν υπάρχει αμφιβολία πως το εννοούμε μειωτικά.

Όσοι κατηγορούνται ότι είναι νεοφιλελεύθεροι –κι έχω γίνει πλειστάκις μάρτυρας τέτοιων αντιδικιών– συχνότατα διατείνονται ότι τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει καν και πως εκείνοι είναι νέτα σκέτα φιλελεύθεροι, χωρίς «νεο-». Με τούτο το «φιλελεύθεροι», που το ακούμε από τόσο διαφορετικές πηγές όσο ο Γρηγόρης Βαλιανάτος και ο Αντώνης Σαμαράς, επιδιώκεται μια σύνδεση με την πολιτική εκείνη παράδοση που δεν είναι άλλη από την ίδια τη νεωτερική δημοκρατία.

Θα μπορούσε βέβαια κανείς να αντιγυρίσει σε όσους λένε πως νεοφιλελευθερισμός δεν υπάρχει ότι ο όρος απαντάται ξανά και ξανά στην ιστορία της οικονομικής επιστήμης, σε τέτοιον βαθμό μάλιστα ώστε να έχει σημάνει πολύ διαφορετικά πράγματα κατά καιρούς, ακόμη και σχεδόν αντίθετα μεταξύ τους. Πάντως, υπάρχει.

Όμως, για να είμαστε ειλικρινείς, ούτε αυτός που αποδίδει τον χαρακτηρισμό «νεοφιλελεύθερος» ούτε αυτός που τον διαψεύδει έχουν κατά νου την καταχώριση σε μια σχολή της οικονομικής επιστήμης. Στην πραγματικότητα αναφέρονται σε έναν πολιτικό λόγο – που ο μεν επικριτής θέλει να εντοπίσει, ο δε αρνητής θέλει να συσκοτίσει, διεκδικώντας έναν άλλον. ...

Πώς τους ξεχωρίζουμε λοιπόν; Τι εννοούμε λέγοντας «νεοφιλελεύθερος», που δεν το εννοούμε λέγοντας «φιλελεύθερος», και γιατί κάποιος διεκδικώντας τον φιλελευθερισμό συσκοτίζει οτιδήποτε;

Η διαφορά έγκειται πρώτα από όλα στον ορισμό του πολίτη.[i]Ο φιλελευθερισμός είναι ο πολιτικός λόγος της νεωτερικής δημοκρατίας. Ως τέτοιος δεν θα έπρεπε να γίνεται αντιληπτός –όπως τον θέλει μια λιγάκι απλοϊκή μαρξιστική ανάλυση– απλώς ως εποικοδόμημα, εκεί όπου η βάση είναι ο καπιταλισμός. Καλύτερα, θα έπρεπε να γίνεται αντιληπτός ως λόγος που διαθέτει διαλεκτική σχέση με το σύστημα παραγωγής, κάποιες φορές δρώντας συνεργατικά και κάποιες ανασχετικά. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι ο λόγος του καπιταλισμού αλλά ο λόγος της νεωτερικής δημοκρατίας, τα οποία μόνο ως ένα σημείο συμπορεύονται. (Εδώ, κοντά στην απλοϊκή αριστερή αφήγηση, οφείλει να απορρίψει κανείς και την κυρίαρχη φιλεύθερη αφήγηση που θέλει νεωτερική δημοκρατία και καπιταλισμό να ταυτίζονται.)

Στον φιλελευθερισμό λοιπόν, ακριβώς επειδή αποτελεί τον λόγο της νεωτερικής δημοκρατίας, ο πολίτης ορίζεται με πλειάδα δυναμικών «ιδιοτήτων», οι οποίες τίθενται ισότιμα:

ως κυρίαρχος του σώματός του, ως κάτοχος και δημιουργός γνώσης, ως δρων που επιδιώκει το συμφέρον του υπαγόμενο σε μια έννοια συλλογικού καλού, ως υποκείμενο επιθυμιών τις οποίες αρθρώνει και επιζητεί. (Κι εδώ έγκειται ο λόγος που ανάμεσα στον πραγματικό φιλελευθερισμό και στην Αριστερά μπορούν να υπάρξουν τακτικές συμμαχίες: η κριτική στον φιλελευθερισμό αποτελεί περισσότερο φιλοσοφική διόρθωση ως προς την ανάγνωση του κοινωνικού πεδίου και τη σύλληψη της έννοιας του ατόμου, τα οποία ο φιλελευθερισμός περιγράφει ανιστορικά, παρά μια επισήμανση ασύμπτωτων επιδιώξεων. Από την άλλη, βέβαια, ακριβώς λόγω της φιλοσοφικής διόρθωσης, οι συμμαχίες δεν μπορούν να είναι παρά μόνο τακτικές, διότι η διόρθωση αυτή στην πραγματικότητα αναδεικνύει το όριο της δυνατότητας του φιλελεύθερου πολιτικού λόγου να αποτελεί ανάσχεση στον καπιταλισμό).

Στον νεοφιλελευθερισμό, από την άλλη, ο πολίτης ορίζεται με μία κύρια «ιδιότητα»: ως «ανθρώπινο κεφάλαιο». Οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα είναι δευτερεύουσα, ενώ η η κοινωνική διάδραση γίνεται αντιληπτή πρωτίστως ως ανταγωνισμός μεταξύ αυτών των «ανθρωπίνων κεφαλαίων». Εκεί όπου ο φιλελευθερισμός αποτελεί τον πολιτικό λόγο της νεωτερικής δημοκρατίας, ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί τον πολιτικό λόγο του αδιάλυτου καπιταλισμού.

Όταν λοιπόν βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με την περιστολή του κοινοβουλευτικού ελέγχου ή των ατομικών ελευθεριών προς χάριν του επείγοντος της «ανάπτυξης», είναι σαφές ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με τον νεοφιλελευθερισμό. Κι όταν σε αυτό το σημείο ακριβώς συναντά κανείς την απόρριψη του όρου και την επίκληση του φιλελευθερισμού, είναι σαφές ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με μια απάτη. Απάτη που επιστρατεύει ψευδεπίγραφα τον πολιτικό λόγο της δημοκρατίας για να αποκρύψει την επίθεση στη δημοκρατία – αυτή την έστω ατελή δημοκρατία.

Απάτη, βέβαια, για όσους τη συνειδητοποιούν. Για τους άλλους, που υποστηρίζουν τις σημερινές ευρωπαϊκές κι ελληνικές πολιτικές, διατρανώνοντας ειλικρινά την πίστη τους στον φιλελευθερισμό και επιμένοντας πως νεοφιλελευθερισμός δεν υπάρχει, η μόνη πρόταση που έχω είναι η παράφραση του παλαιού ευφυολογήματος: πρέπει να σεβαστούμε τη θεωρία τους, με την έννοια που σεβόμαστε τη θεωρία κάποιου ότι η γυναίκα του είναι όμορφη και τα παιδιά του έξυπνα.

 

Δημοσιεύτηκε στο UNFOLLOW 13 (Ιανουάριος 2013)

Μπέπε Γκρίλο: Λυπάμαι που οι υπέροχοι Ελληνες έγιναν πειραματόζωα!

Είναι ο πραγματικός νικητής των ιταλικών εκλογών. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που λίγοι αρχικά τον πίστεψαν και όμως κατάφερε το ακατόρθωτο. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, χρησιμοποιώντας κυρίως το διαδίκτυο για να «περάσει» το μήνυμά του στον ιταλικό λαό, ο Μπέπε Γκρίλο έφερε την επανάσταση στην ιταλική πολιτική σκηνή.
Ο Γενοβέζος ανατρεπτικός κωμικός, μετέτρεψε σε… τραγωδία τη χθεσινή εκλογική αναμέτρηση για τους κύριους..........αντιπάλους του, οι οποίοι υποτίμησαν τη δύναμή του και τον σνόμπαραν χωρίς να μπορούν να φανταστούν την εκπληκτική πορεία που θα διένυε.
Ο Μπέπε Γκρίλο μίλησε στο «ΘΕΜΑ» πριν τις εκλογές, όταν οι δημοσκοπήσεις τον έφερναν δεύτερο, και έστειλε το δικό του μήνυμα συμπαράστασης στους Έλληνες, προβλέποντας ότι «η Ελλάδα ήταν η πρώτη που μπήκε στη δίνη των οικονομικών δυνάμεων και θα είναι η πρώτη που θα βγει από αυτή».
Εγινε κωμικός από καθαρή τύχη, απέκτησε φανατικούς θαυμαστές λόγω του καυστικού του χιούμορ, όρισε την «V-Day» («Vaffanculo Day») που αφιέρωσε εξαιρετικά στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και μετά την επιτυχία του στις τελευταίες δημοτικές εκλογές με το Κίνημα Πέντε Αστέρων που ηγείται, τρομοκρατεί την άλλοτε κομματική κυριαρχία. Τι είπε στο ΘΜΑ το πολιτικό φαινόμενο της Ιταλίας ο Γενοβέζος αντισυστημικός Μπέπε Γκρίλο, ο οποίος υποστηρίζει ότι «η έξοδος από το ευρώ δεν είναι ταμπού», ενώ στέλνει μήνυμα αλληλεγγύης στους Ελληνες οι οποίοι «δέχονται άδικα κατηγορίες από τον ευρωπαϊκό Τύπο».

 

Γιατί ένας κωμικός αποφασίζει να ασχοληθεί με την πολιτική; Για να ασχοληθεί κανείς με την πολιτική πρέπει να έχει αυξημένη αίσθηση του χιούμορ;
Για να ζει κανείς πρέπει να έχει αυξημένη την αίσθηση του χιούμορ και η πολιτική είναι μέρος της ζωής μας

 

Τι πρεσβεύει το Κίνημα Πέντε Αστέρων; Εσείς τι ρόλο διαδραματίζετε;
Το Κίνημα Πέντε Αστέρων είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα: η επιθυμία για αλλαγή σελίδας, η θέληση για άμεση συμμετοχή στην δημόσια ζωή, η υπέρβαση της εκπροσώπησης από τα κόμματα με τον ερχομό της άμεσης δημοκρατίας, η αναζήτηση μιας ζωής βασισμένη σε αξίες διαφορετικές από το χρήμα και της διαρκούς ανάπτυξης. Εγώ είμαι ο ιδρυτής του Κινήματος και ο εγγυητής ότι οι αξίες του εφαρμόζονται.

 

Πως ερμηνεύετε την τεράστια επιτυχία του στις τελευταίες δημοτικές εκλογές;
Οι νέες γενιές αποφάσισαν να σηκώσουν την χώρα στους ώμους τους και μέσω του διαδικτύου αυτό έγινε δυνατό.

 

Αρχικά είχε θεωρηθεί ότι το Κίνημα θα είχε προσχώρηση ψηφοφόρων από την Αριστερά, αλλά από ό,τι φαίνεται οι ψήφοι προήλθαν από την Δεξιά του Μπερλουσκόνι και την Λέγκα του Βορρά. Αν στις επόμενες εκλογές συγκεντρώσετε το 20% με ποιους θα συμμαχήσετε;
Για το Κίνημά μας, Αριστερά και Δεξιά είναι δύο έννοιες ξεπερασμένες. Υπάρχουν μόνο οι πολίτες. Στις επόμενες εκλογές δε θα συμμαχήσουμε με κανένα. Στόχος μας είναι να γίνουμε η πρώτη πολιτική ομάδα της χώρας.

 

Υποστηρίζετε ότι η πολιτική χωρίς χρήματα είναι υπέροχη. Για αυτό το λόγο δεν δεχθήκατε την εκλογική αποζημίωση; Πως οργανώσατε την εκστρατεία σας χωρίς πόρους;
Η πολιτική είναι συμμετοχή, οι εκλογές είναι μια προσφορά του πολίτη στην χώρα του. Τα χρήματα λοιπόν δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την προσφορά. Πριν το διαδίκτυο όποιος είχε τη δυνατότητα πρόσβασης στην τηλεόραση και τον Τύπο με τα χρήματά του, κέρδιζε. Με το διαδίκτυο τα χρήματα δεν είναι πλέον απαραίτητα, είναι όμως απαραίτητες οι ιδέες. Το διαδίκτυο είναι υπερ-δημοκρατικό και αντικαπιταλιστικό.

 

Στο παρελθόν είχατε πει ότι ο λαός πρέπει να διώξει όλους τους «αχρείους πολιτικούς γιατί δε μας αντιπροσωπεύουν». Με ποιους θα τους αντικαθιστούσατε;
Με απλούς πολίτες, τίμιους, προετοιμασμένους και ικανούς. Ο πολιτικός δεν είναι επάγγελμα, είναι μια υπηρεσία με συγκεκριμένο χρόνο. Οι βουλευτές στρατοπεδεύουν στη Βουλή εδώ και είκοσι, τριάντα χρόνια. Ηρθε η ώρα να εξαφανιστούν.

 

Συχνά ο ελληνικός Τύπος σας συγκρίνει με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Πως βλέπετε αυτή τη σύγκριση; Νιώθετε ότι έχετε κοινά στην πολιτική σας;
Δεν γνωρίζω το πρόγραμμά του. Επαναλαμβάνω όμως ότι το Κίνημα Πέντε Αστέρων δεν ανήκει ούτε στην Αριστερά ούτε στην Δεξιά. Ξεπερνά κάθε ιδεολογικό διαχωρισμό.

 

Πολλοί υποστηρίζουν ότι αν στις επόμενες εκλογές εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ. Εσείς προτείνατε ένα «ασθενές ευρώ» για την Ιταλία, την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Αυτή είναι η μόνη λύση για την αποφυγή μιας περαιτέρω οικονομικής καταστροφής των χωρών του νότου;
Το ευρώ δεν πρέπει να είναι ταμπού. Η έξοδος από το ευρώ δε σημαίνει έξοδο από την Ευρώπη. Στα 17 κράτη της ΕΕ τα 7, εκ των οποίων και η Μεγάλη Βρετανία δεν έχουν ευρώ. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο για την ιταλική κυβέρνηση να ορίσει τα πλην και τα κατά της παραμονής στο ευρώ και να παρουσιάσει ένα plan B σε περίπτωση που η χώρα πρέπει να βγει από αυτό. Δεν μπορεί να υποστηρίζεται ότι η παραμονή στο ευρώ είναι η μόνη λύση.

 

Στην Ελλάδα όπως και στην Ιταλία ο κόσμος είναι θυμωμένος με τους πολιτικούς και αυτό φάνηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών στις δύο χώρες. Πολλοί ωστόσο δεν ερμηνεύουν αυτό το θυμό ως ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα. Ποια είναι η γνώμη σας;
Πιστεύω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια συγκλονιστική αλλαγή: ότι οι πολίτες θα γίνουν ενεργό μέρος της πολιτικής χάρη στο διαδίκτυο. Πιστεύω ότι το τωρινό μοντέλο ανάπτυξης φτάνει στο τέλος του. Η οικονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα όχι η αιτία ενός πολιτισμού που βρίσκεται στη δύση του.

 

Σε παλαιότερη συνέντευξή σας είχατε πει ότι οι νέοι είτε πρέπει να κάνουν μια επανάσταση είτε να φύγουν από τη χώρα. Αυτή είναι η μόνη λύση; Τι μορφή πρέπει να έχει αυτή η επανάσταση;
Πρέπει να είναι ειρηνική. Μέσα από τους θεσμούς, με την δυνατότητα να έχουμε στο μέλλον δημοψηφίσματα με προτάσεις, νόμους που προέρχονται από λαϊκή πρωτοβουλία και που θα συζητούνται υποχρεωτικά στη Βουλή, άμεση εκλογή του υποψηφίου.

 

Τι μήνυμα θέλετε να στείλετε στον ελληνικό λαό;
Λυπάμαι πολύ που αυτός ο υπέροχος λαός έγινε πειραματόζωο της διεθνούς χρηματοοικονομίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί δέχεται τόσες κατηγορίες από τον ευρωπαϊκό Τύπο. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, είναι και πορτογαλικό, ιρλανδικό, ισπανικό, ιταλικό, ευρωπαϊκό. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη που μπήκε στη δίνη των οικονομικών δυνάμεων και θα είναι η πρώτη που θα βγει από αυτή.

kafeneio-gr.blogspot.gr

Lasurconsommation - Yπερκατανάλωση

Υπερκατανάλωση, το επίπεδο κατανάλωσης που βρίσκονται πάνω από τις κανονικές απαιτήσεις ή μέση κατανάλωση.

Εικόνα από την ταινία Samsara Samsara είναι μια λέξη που σημαίνει στο Θιβέτ τροχό της ζωής, μια έννοια τόσο οικεία και τεράστιο, το οποίο ορίζει την ψυχή του καθενός.

stoxasmos-politikh.blogspot.gr

Αποενοχοποιήστε τους πολίτες!

ου Γιώργου Κιμούλη

Η τέχνη μου εδώ και χρόνια μου έμαθε, πως όλα τελικά είναι… προσωπικά. Όλα είναι επί π ρ ο σ ω π ι κ ο ύ ! Αυτή η σκέψη, με αποενοχοποίησε και μου έδωσε τη δυνατότητα να κατανοήσω την έννοια της δύναμης του υποκειμένου, αλλά και την αλτουσεριανή υποκειμενικότητα χωρίς υποκείμενο. Με λίγα λόγια μπόρεσα να αντιληφθώ πολύ γρήγορα, πως οι έννοιες άτομο και κοινωνία - άτομο και κράτος είναι έννοιες αφηρημένες και αποκτούν νόημα μόνον σε συνάρτηση η μία με την άλλη, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία τους. Δε φοβήθηκα λοιπόν ποτέ να αρθρώσω και στη συνέχεια να επαναλαμβάνω τη φράση, πως “το πολιτικό αίτημα του ανθρώπου είναι να μπορέσει να ζει ατομικά κοινωνικός”, χωρίς αυτό να συνιστά αντίφαση, όπως πολλοί πιστεύουν. Η αλληλένδετη σχέση της αυθορμησίας με την πειθαρχία είναι ένα διαρκές ζητούμενο.

Δύσκολο έργο στη θεωρία, αλλά κ α ι στην πράξη της Αριστεράς, και ειδικά μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση που ζούμε. Κατ’ αρχάς, μέσα σ’ αυτό το τοπίο η Αριστερά έχει μία πρώτιστη και καθόλου ασαφή υποχρέωση: τη ρ ή ξ η. Η ρήξη όμως δε φτάνει να εξαγγέλλεται. Όπως και δε φτάνει να υλοποιείται μόνο μέσα από παραδοσιακές μορφές αγώνα και αντίστασης. Η Αριστερά πρέπει να βρει ξανά τον τρόπο - να θυμηθεί ξανά τη γλώσσα, που ιστορικά μόνον εκείνη μιλούσε πολύ καλά, κι έτσι έκανε τα πράγματα "προσωπική" υπόθεση του καθενός.

"Μιλώ αμιγώς πολιτικά" δε σημαίνει στερώ τη σκέψη μου από τα συναισθήματα, που μου προκαλεί η σκέψη αυτή, ούτε σημαίνει: στερώ τη σκέψη μου από τα συναισθήματα, που γέννησαν αυτή τη σκέψη. Η αποφυγή συναισθηματικής έκφρασης στον πολιτικό λόγο είναι μία γραφειοκρατική αντίληψη της πολιτικής πρακτικής. Η συγκίνηση και η συναισθηματική αρωγή δε θολώνει τη σκέψη, όπως πολλοί μπορεί να πιστεύουν. Αντιθέτως. Τη φωτίζει και την ενδυναμώνει.

Ειδικά τώρα, την εποχή, που ζούμε, βλέπουμε πόσο εμφανής είναι η προσπάθεια χειραγώγησης του πολίτη με στόχο την πολιτική του παράλυση και την ενεργοποίηση των συντηρητικών του αντανακλαστικών μέσω του Φόβου. Μόνον που εδώ μας ξεφεύγει κάτι. Εδώ κ ά τ ι προηγείται του Φόβου. Κι εκεί πιστεύω πως επενδύει, προς το παρόν, η κρατική εξουσία. Και αυτό δεν είναι τίποτ’ άλλο απ’ την Ενοχή και τη διατήρηση του ενοχικού συναισθήματός του. Μέσω μιας κατασκευασμένης ενδοβολής (η ενδοβολή είναι η διεργασία κατά την οποία ένα εξωτερικό φαινόμενο παρερμηνεύεται από το άτομο ως φαινόμενο με εσωτερική προέλευση), τον καθιστούν διαρκώς συνυπεύθυνο της κατάστασης, που βιώνει. Η Ενοχή εδώ προηγείται του Φόβου. Την ίδια στιγμή ο πλήρης διαχωρισμός, που έχει συμβεί μεταξύ Πολιτικού και Κοινωνικού, τον οδηγεί στην απαξίωση της έννοιας: πολιτική αντιπροσώπευση. Την ίδια στιγμή όμως η ανάγκη ύπαρξης μιας Πατρικής φιγούρας, που καθορίζει το Ιδεώδες Εγώ του (μιας και παραμένει ορθή η λακανική θέση: “ο Πατέρας δεν συνιστά μορφή, αλλά λειτουργία”), τον οδηγούν απευθείας στην αγκαλιά αυτών που τον κρατούν όμηρο, αναπτύσσοντας σ’ αυτόν το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ως όμηρος ταυτίζεται με τους εγκληματίες, με τους απαγωγείς που τον κρατούν και νιώθει συναισθηματικό δέσιμο μαζί τους. Αυτά συντηρούν παράλυτο τον πολίτη, αυτά του απαγορεύουν να μιλήσει, αυτά τον οδηγούν στην υπακοή. Οι πολίτες δε φοβούνται ακόμη. Οι πολίτες νιώθουν Α-μηχανία, Α-πορία, Απελπισία. Και δεν αντιδρούν γιατί νιώθουν ένοχα, αλλά και γιατί νομίζουν πως δεν έχουν κανέναν να τους αντιπροσωπεύσει. Τα σημάδια μιας συναισθηματικής κόπωσης των πολιτών είναι εμφανή.

Το 2013 δεν μπορούμε να ζητάμε από τους πολίτες αυτής της χώρας να συμπεριφερθούν ως υποκείμενα αντίστασης και αυτονομίας. Είναι εξουσιαζόμενα υποκείμενα για κάποιους αισιόδοξους ή εξουσιαζόμενα αντικείμενα για κάποιους άλλους, πιο απαισιόδοξους. Η αντίληψη πως η εξουσία ασκείται μόνον απ’ το Κράτος, το οποίο τιμωρεί ή λειτουργεί κατασταλτικά, είναι μία φτωχή σύλληψη της εξουσίας. Η εξουσία δεν είναι θεσμός ή σύνολο θεσμών. Ούτε δομή, ούτε μηχανισμοί. Η εξουσία λειτουργεί πάνω απ’ όλα ως παραγωγική εξουσία. Παράγει δυνάμεις, γνώση και διαθέτει τεχνολογία: την “τεχνολογία της εξουσίας”. Πρόκειται για μία “πανταχού παρουσία της εξουσίας”, με την έννοια ότι αυτή εμφανίζεται “κάθε στιγμή σε κάθε σημείο”.

Δεν μπορεί να περιμένουμε όμως να φτάσει σε σημείο τήξης η θερμοκρασία της έντασης. Δε θα φτάσει ποτέ. Αν δεν απελευθερώσουμε τους πολίτες απ’ τα δεσμά της ενοχής και δεν τους βοηθήσουμε ν’ αντιληφθούν πως η αντίδραση είναι παραγωγική και έχουν εμάς σύμμαχο και αντιπρόσωπό τους, τότε η ήττα θα είναι γεγονός. Και δε μιλώ για μία εκλογική ήττα, μιλώ για την ήττα ολόκληρου του κοινωνικού χώρου!

Σ’ αυτό το σημείο, ο Νέγκρι έχει απόλυτο δίκιο όταν περιγράφει τον νέο ανθρωπολογικό τύπο με τα τέσσερα χαρακτηριστικά: Ο σύγχρονος άνθρωπος, γράφει, είναι Χρεωμένος, Μιντιακός, Ασφαλισμένος και Αντιπροσωπευόμενος. Χρεωμένος: γιατί κάπου χρωστά. Σε τράπεζες, στην εφορία, στο ΙΚΑ, στο ΤΕΒΕ, σε φίλους ή σε συγγενείς. Μιντιακός: γιατί αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μόνο μέσα από τα ΜΜΕ. Ασφαλισμένος: γιατί υπάρχει μία διαρκής αίσθηση παρανομίας και ανησυχίας που τον τυλίγει από παντού. Η φυλακή, μην ξεχνάμε, ξεκινά πλέον πριν τις πύλες της. Ξεκινά απ’ τη στιγμή που φεύγεις απ’ το σπίτι σου. Κι αυτή η γενικευμένη ανησυχία μπορεί να δικαιολογήσει κάθε είδος αδικίας. Και Αντιπροσωπευόμενος: γιατί έχει σταματήσει να ασχολείται με τα κοινά όχι επειδή αντιπροσωπεύεται από κάποιους, αλλά γιατί δυστυχώς έχει χάσει κάθε πίστη στην ίδια την έννοια της αντιπροσώπευσης.

Σ’ αυτούς τους πολίτες απευθύνεται η Αριστερά, χωρίς να ξεχνά αυτό που πολύ σωστά είχε αναλύσει: πως ο καπιταλισμός ανέκαθεν βασιζόταν στην απομόνωση των ατόμων και ο στόχος του αυτός δυστυχώς έχει επιτευχθεί. Η εξατομίκευση είναι ένας καινούργιος πολιτικός τόπος, το οποίον δεν πρέπει να παραβλέπουμε. Και ο μόνος άνθρωπος δεν κρίνει αναλύοντας, αισθάνεται και πράττει βάσει του αξιακού του συστήματος. Κι αυτός ανέκαθεν ήταν ο τόπος της Αριστεράς!

Εδώ, αυτή η Νέα Δεξιά κάνει λάθος και λόγω έπαρσης βιάζεται. Είναι πια εμφανές, ότι, εκτός από την υπακοή μας, εκτός από την υφαρπαγή όσων μας απέμειναν, η κυβέρνηση ζητά πια το μέγιστο: μέσα από τη διάλυση των ονείρων για μια θέση στον ήλιο σε έναν τόπο στοιχειώδους, έστω, δικαιοσύνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τώρα διεκδικεί να τελειώσει με την Αριστερά ως αξιακό σύστημα. Διεκδικούν να κυριαρχήσουν οριστικά και παντού. Όχι μόνο στην οικονομία και στον τρόπο ζωής, αλλά και στην ψυχοδιανοητική μας υπόσταση.

Αυτή η Νέα Δεξιά με τα μετεμφυλιοπολεμικά χαρακτηριστικά της, θέλει να εκδικηθεί, εξαφανίζοντας τόσων χρόνων ανθρώπινη εξέλιξη και να παραδώσει το «περί δικαίου αίτημα» των κοινωνιών στις θρησκείες, στα σύνορα, στο ρατσισμό, στην αγραμματοσύνη – σε κάθε είδους αποκλεισμό. Κοντολογίς, διεκδικεί να ξεμπερδέψει με το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Αφού εκτιμά πως έχει κερδίσει όλα τ’ άλλα. Σωστά σκέφτεται. Γιατί η κρατική εξουσία, πρώτη απ’όλους, αναγνωρίζει την ηθική αφετηρία της ανθρώπινης συμπεριφοράς και, πρώτη απ’ όλους, γνωρίζει πως ποτέ δεν θα σιγουρέψει την κυριαρχία της, εάν δεν εξασφαλίσει την ενεργητική συγκατάθεση των κοινωνιών. Εδώ λοιπόν η Αριστερά οφείλει να επενδύσει : στο ηθικό της πλεονέκτημα!΄Αλλωστε, χωρίς αυτό, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Είναι αναγκαία λοιπόν η επένδυση στο συναίσθημα των πολιτών!

Υπάρχουν άνθρωποι, που αν δεν έχουν μάλιστα και κάποια συνδικαλιστική πείρα, κοιτάζουν μ’ ένα βλέμμα απόγνωσης και κινούνται μ’ ένα σώμα σε κατάσταση παραλυσίας. Δε θέλουν να σκεφτούν. Δε θέλουν ν’ ακούσουν άλλες αναλύσεις. Έχουν ανάγκη να τους νιώσουν! Κι αυτό δεν είναι λαϊκισμός. Είναι κάλυψη Ανάγκης! Η Αριστερά, ιστορικά, απευθυνόταν χωρίς φόβο στο συναίσθημα. Όχι, για να το διαχειριστεί, αλλά για να το προστατέψει. Γι’ αυτό και ο πολιτικός της λόγος οφείλει πλέον άφοβα να μιλά κ α ι στο συναίσθημά του πολίτη. Σ’ αυτόν που του υπενθυμίζουν καθημερινώς, πως έζησε για αρκετά χρόνια πλούσια και πάνω απ’ τις δυνάμεις του, ξυπνώντας του ένα pudendum – αυτό το αίσθημα ντροπής -, που του κρατά το κεφάλι κατεβασμένο και το στόμα του κλειστό.

Η Αριστερά πρέπει να γίνει προσωπικά προστατευτική. Η μόνιμη φράση που ακούγεται έξω είναι: “νιώθω απροστάτευτος!” Να, γιατί πιστεύω πως αποενοχοποιημένα πρέπει να μιλάμε στο συναίσθημά του πολίτη, σαν άνθρωποι που νιώθουν και οι ίδιοι – προσωπικά - πάνω απ’ όλα την απόγνωσή του. Ο πολίτης έχει ανάγκη τη διαρκή δήλωση έμπρακτης αλληλεγγύης. Αρκεί ν’ αναπτυχθεί ένα οργανωμένο δίκτυο, το οποίο θα ασχολείται με αυτό. Με την αποενοχοποίηση του πολίτη! Χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα και τους τρόπους, χωρίς το φοβικό σύνδρομο του λαϊκισμού. Τότε η προσωπική επέμβαση του καθενός δε θα λειτουργεί σαν αποχυμοποιημένη συμπερασματική έκφραση κάποιας πολιτικής αναλυτικής σκέψης, που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, απλώς σαν αντικείμενο προς έρευνα. Ζητείται πάθος λοιπόν! Γιατί η έλλειψή του δηλώνει έλλειψη πίστης.

Επαναλαμβάνω αυτό που είπα στην αρχή:

Μιλώ πολιτικά δε σημαίνει στερώ τη σκέψη μου από τα συναισθήματα.

Το βασικό στοιχείο, που δεν έχουν όλοι αυτοί, που “συγκυβερνούν” πέρα από τα άλλα, είναι πως δεν είναι ένας απ’ αυτούς που κοιτάζουν με απόγνωση και απελπισία! Μιλούν γι’ αυτούς, αλλά δεν είναι αυτοί!

Γι’ αυτό και το σύνθημα της Αριστεράς πρέπει να είναι:

Δεν είμαστε έξω από εσάς γι’ εσάς! Ούτε μιλάμε στο όνομά σας – ε ί μ α σ τ ε Εσείς!

left.gr

Περί βίας

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ

 

Με αφορμή την ένταση του οικονομικού καταναγκασμού, την άμεση κρατική και παρακρατική βία και τις βίαιες αντιδράσεις που αυτά προκαλούν, έχει αναζωπυρωθεί η συζήτηση περί βίας. Σ' αυτήν τη συζήτηση οι συστημικές-κυβερνητικές δυνάμεις, γεννήτορες και δάσκαλοι της βίας, την καταδικάζουν όταν στρέφεται εναντίον τους, μ' άλλα λόγια όταν θερίζουν ό,τι έσπειραν και καλούν την Αριστερά να πράξει το ίδιο.
Από την άλλη, η κοινοβουλευτική Αριστερά αποδέχεται το ρόλο του απολογούμενου και δεν χάνει ευκαιρία να καταδικάσει γενικώς και αορίστως τη βία και να δηλώσει ότι η ίδια δεν πρόκειται ποτέ να τη χρησιμοποιήσει.

Ενδεικτικά θυμίζω τις πρόσφατες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, ότι «η βία ως η πλέον αυταρχική πράξη» είναι καταδικαστέα, ή αντίστοιχες δηλώσεις άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που περηφανεύονται ότι «θα...
ταράξουν (τους αντιπάλους τους) στη νομιμότητα».

Θυμίζω ακόμη παλιότερες δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα κατά την οποία «στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι» και την πρόσφατη απολογητική της στάση κατά την οποία οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δεν διέπραξαν την «καταδικαστέα» πράξη της κατάληψης ενός δημόσιου χώρου που είναι το υπουργείο.

Θυμίζω τέλος την ευκολία με την οποία αυτή η Αριστερά χαρακτηρίζει αδιακρίτως ως προβοκατόρικη κάθε βίαιη αντίδραση στο σύστημα.

Αυτές οι τοποθετήσεις κατά της βίας γενικώς: - Αρνούνται τις πλέον ένδοξες στιγμές της παγκόσμιας αλλά και της ελληνικής Αριστεράς, δηλαδή τη διπλή ένοπλη αντίστασή της κατά του γερμανικού και στη συνέχεια του βρετανικού ιμπεριαλισμού, και κατά του ντόπιου κεφαλαίου.

- Αρνούνται το δικαίωμα αντίστασης στη βία με βία, τη στιγμή μάλιστα που στο βαθμό που αντιδραστικοποιείται το κεφαλαιοκρατικό σύστημα και κατ' επέκταση περιορίζεται η συναίνεση προς αυτό, είναι βέβαιο ότι θα προσφεύγει όλο και περισσότερο στη βία και θα αποκαλύπτει το χαρακτήρα του ως επί της ουσίας δικτατορία της αστικής τάξης. Με άλλα λόγια, αρνούνται την αλήθεια του Μπρεχτ ότι «μόνον η βία ωφελεί όπου εξουσιάζει η βία» [i].

- Αρνούνται την αλήθεια που διατυπώνει ο Ενγκελς, ότι δηλαδή «η βία παίζει στην Ιστορία και έναν άλλο ρόλο (εκτός από το ρόλο του κακοποιού), ρόλο επαναστατικό [...] και, όπως λέει ο Μαρξ, είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας, που κυοφορεί μια νέα [...] η βία είναι το όργανο, που με αυτό το κοινωνικό κίνημα ανοίγει το δρόμο του και σπάζει τις αποστεωμένες, απονεκρωμένες πολιτικές μορφές» [ii].

- Αρνούνται το γεγονός ότι ναι μεν η θεωρία μπορεί να μετατραπεί σε υλική δύναμη αν γίνει κτήμα των μαζών, όμως «η κριτική των όπλων δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το όπλο της κριτικής» [iii] και ότι στην κάθε περίπτωση η αναγκαία για την ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος επανάσταση δεν μπορεί παρά να είναι βίαιη, υπό την έννοια ότι το κεφάλαιο θα εξαναγκαστεί-θα βιαστεί να εγκαταλείψει την εξουσία του και δεν θα το πράξει οικειοθελώς.

- Αρνούνται τέλος τη μεγάλη λενινιστική αλήθεια της «αναγκαιότητας συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών στο πνεύμα αυτής και μόνον αυτής της άποψης για βίαιη επανάσταση [η οποία] βρίσκεται στη βάση όλης της διδασκαλίας του Μαρξ και του Ενγκελς» [iv].

Αρνούμενοι όμως όλα τα παραπάνω, όχι μόνο αφήνουν έκθετο το λαϊκό κίνημα στην πολύμορφη βία του συστήματος, αλλά ουσιαστικά αποκλείουν την ανατροπή του και μαζί μ' αυτήν και τη λύτρωση από τα σημερινά δεινά.

[i] Μπρεχτ, Αγία Ιωάννα των Σφαγείων

[ii] Fr. Engels, Anti-dϋhring, Editions Sociales, 1973, σελίδα 211

[iii] Κ. Marx, Introduction a lα critique de lα philosophie du Droit de Hegel, Editions Sociales, 1975, σελ. 205

[iv] Λένιν, Κράτος και Επανάσταση, Απαντα, τόμος 33, σελίδα 22

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, grousis@ath.forthnet.gr

Από enet, μέσω "Το Γρέκι"

Πρωθυπουργοί μιας χρήσης

Είναι πλέον πασιφανές ότι οι πολιτικοί που αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν το Μνημόνιο απασχολούνται με σύμβαση έργου. Εργοδότης είναι οι Βρυξέλλες, η Μέρκελ, η Τρόικα. Και τα δύο μνημονιακά κόμματα, απλώς προτείνουν τον υπάλληλο που θα τα εκπροσωπήσει, ενώ ανάμεσα σε πιθανά άλλα ανταλλάγματα που λαμβάνουν αυτά τα χαμηλόβαθμα στελέχη της Τρόικας, δηλαδή οι πρωθυπουργοί, είναι η πραγματοποίηση του ονείρου τους να φτάσουν στο ανώτατο αξίωμα, καθώς και η εξασφάλιση της μετέπειτα απασχόλησής τους, κάπου…

Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς. Ο πρώτος δεν υπήρχε περίπτωση να δει πρωθυπουργία υπό κανονικές συνθήκες. Ένας νερόβραστος τύπος, δίχως ιδιαίτερη αντίληψη για την πολιτική και την οικονομία, με μόνο εφόδιο ένα επίθετο και μια ομάδα συμβούλων από τον στενό οικογενειακό του κύκλο. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ένα συμπαθές ανέκδοτο, ακόμη και μέσα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.

Οι συνθήκες, που καθόλου τυχαία δε δημιουργήθηκαν, τον έφεραν στη θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας. Το συμβόλαιό του έληξε, η μητέρα του νιώθει περήφανη, μέλη της οικογένειάς του βγήκαν κερδισμένα και ο ίδιος τριγυρνά άγνωστο πως και γιατί κάνοντας ομιλίες γενικώς και αορίστως. Ο μάνατζέρ του, κράτησε τον λόγο του.

Στη συνέχεια ήρθε ο Λουκάς Παπαδήμος. Με σύμβαση έργου κι αυτός. Γνώριζε ότι θα τελείωνε η υπηρεσία του σε λίγο χρόνο, αλλά οι εντολείς του θεώρησαν πως ήταν πετυχημένος κι έτσι τον κράτησαν στη θέση του λίγο παραπάνω. Ένας άνθρωπος που έμοιαζε με ρομπότ, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα και τα δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας έφερε εις πέρας την αποστολή του και απολύθηκε όταν τα πράγματα έδειχναν ότι η παρουσία του θα έκανε περισσότερο κακό παρά καλό. Έφυγε και αυτός στις ΗΠΑ.

Άλλωστε, ο Αντώνης Σαμαράς είχε πλέον εκπαιδευθεί στους μηχανισμούς της Τρόικας, πέρασε τις εξετάσεις του μνημονιακού και ξεπλύθηκε από την αμαρτία του αντι-μνημονιακού. Ο Αντώνης Σαμαράς μας εξέπληξε για πολλούς λόγους. Πρώτον διότι απέδειξε ότι το Μνημόνιο και νεκρούς ανασταίνει, διότι τι άλλο πέρα από πολιτικά τελειωμένος ήταν ο κ. Σαμαράς;

Δεύτερον, η πολιτική του πορεία ήταν γεμάτη από λάθη καταστροφικά αλλά και αυτοκαταστροφικά, σε σημείο που ακόμη και ο Γιώργος Παπανδρέου να φαντάζει έξυπνος μπροστά του. Πράγματι, η σιωπή είναι χρυσός ιδίως για όποιον θέλει να κρύψει την ανεπάρκειά του. Γι’ αυτό και ο Αντώνης Σαμαράς δεν εμφανίζεται ούτε στη Βουλή, ούτε κάπου αλλού στην Ελλάδα, παρά μόνο ως παρατηρητής σε συνόδους Κορυφής.

Πηγαίνει εκεί για να λογοδοτήσει στα διαλλείματα των συζητήσεων που κάνουν οι μεγάλοι και να βαθμολογηθεί. Απουσιάζει από εδώ, διότι δεν έχει καν ένα άλλοθι για να απολογηθεί σχετικά με τα Ζάππεια και την κοροϊδία. Η ουσία όμως είναι ότι δεν τον αφορά. Ξέρει ότι η σύμβαση έργου του θα λήξει. Δε θα ξαναβάλει υποψηφιότητα. Μόλις τελειώσει ο ρόλος του στο ξεπούλημα και στη διαμόρφωση του εργασιακού Καιάδα θα αναληφθεί. Ίσως για τις ΗΠΑ και αυτός.

Βλέπετε, είναι έτσι φτιαγμένα τα πράγματα ώστε ακόμη κι αν θελήσει κάποιο χαμηλόβαθμο στέλεχος της Τρόικας να κάνει την «επανάστασή» του και να σπάσει το συμβόλαιο διεκδικώντας κι άλλη πρωθυπουργική θητεία, απλώς δε μπορεί. Για παράδειγμα, ο Αντώνης Σαμαράς, σε όποια προεκλογική του ομιλία, θα πρέπει να υποστηρίξει ως επιτυχία του ότι έκανε χειρότερη την κατάσταση. Τι να πει ο Αντώνης Σαμαράς σε μία φανταστική προεκλογική του συνέντευξη; Ότι διέψευσε τις προβλέψεις για την ανεργία στο 30% και τη «συγκράτησε» στο 28,5%; Μα, την παρέλαβε στο 24%. Αντίστοιχα θα είναι όλα τα παραδείγματα. Για το ύψος των μισθών, για τις μεταρρυθμίσεις προς το χειρότερο, για τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, για την έλλειψη φαρμάκων, για την ενίσχυση της φοροδιαφυγής, για…, για…, για…

Η Τρόικα δεν αποτελείται από ερασιτέχνες. Ξέρουν τη δουλειά τους, δεν είναι χθεσινοί. Ψάχνουν και βρίσκουν τους καταλληλότερους για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Δευτεράντζες, ανθρώπους μειωμένων ικανοτήτων που δεν έχουν να ρισκάρουν κάτι σοβαρό. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Πολ Τόμσεν, ο Ματίας Μορς, ο Κλάους Μαζούχ, ο Μπομπ Τράα, αλλά και οι «τομεάρχες» Χορστ Ράιχενμπαχ, Χανς Γιοακίμ Φούχτελ και άλλοι, είναι πλέον οι μόνιμοι διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα και είδαν δύο πρωθυπουργούς να περνάνε από τα χέρια τους ενώ ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν τον τρίτο, μόλις λήξει η σύμβασή του.

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Καταραμένο Κατάρ

του Κώστα Καββαθά

 

Αυτό το Εμιράτο θα με τρελάνει. Μία έτσι, την άλλη αλλιώς. Μία ναι, μία όχι. Μία έχουμε, μία δεν έχουμε -εμπιστοσύνη εις την Ελληνικήν Οικονομίαν.
Θα επιχειρήσω (πάλι) ένα recap.
Αν θυμάστε μία από τις πρώτες «δράσεις» της Κυβέρνησης Γυμναστηρίου ήταν να στείλει στη Νόχα με το Προεδρικό Empraer, τους πρίγκιπες Νικόλαο και Χάρι προκειμένου να συζητήσουν τις επενδύσεις του Κατάρ στην Ελλάδα και vice versa. Η επίσκεψη πήγε καλά και η Μητέρα (Marge Simpson) εξέφρασε την ικανοποίηση της. απόδειξη η επίσκεψη Αθεμπίγιο και η βόλτα του Γοδεφρείγου του 2ου Παπανδρέου του 3ου στη «Νεράϊδα» με την αέρινη Τίνα.
Εκεί, πάλι αν θυμάστε, έκανα μία προσπάθεια να θέσω τις βάσεις της πράσινης ανάπτυξης, ανακοινώνοντας την τσιμεντοποίηση του παραλιακού μετώπου και την «αξιοποίηση» του αεροδρομίου Ελληνικού.
Για τον σκοπό αυτό ζήτησα την βοήθεια εταιριών όπως οι, "GreenTank", “i4me&U4me”, “Indigestion” και «Η Γάτα που Γρατζούνιζε Πολύ».
Για να συνενούμεθα μεταξύ μας και επειδή μας παρακολουθεί (στενά) ο Εμίρης του Κουβέϊτ, χρησιμοποιούσαμε ειδικό κώδικα.
Όταν πλησίαζε η Άνγκελα έλεγα «ρίξε τα ρούχα απ’ το μπαλκόνι» ενώ, όταν ερχόταν ο Ολάντ έλεγα «πέτα τη γιαγιά απ’ το τρένο».
Τελικά, μετά από πολλά εμπρός-πίσω και ναι μεν αλλά έστειλα στη Ντόχα δύο RPV (Remotely Piloted Vehicles) της 3κομματικής, μονοφασικής κυβέρνησης.
Τα “Hatjidaki 1” και “Mitaraki 2”.
Τα εξ αποστάσεως κατευθυνόμενα ιπτάμενα αντικείμενα κατάφεραν να μεταπείσουν το Εμίρι το οποίο αποφάσισε να (ξανα)ψωνίσει το Ελληνικό αλλά, και μία (δασική) νήσο τ(ωων Αζορών επί του Ιουνίου Πελάγους).
Όσοι δεν καταλαβαίνετε το puzzle ή κάνετε πως δεν, οφείλω να ξεκαθαρίσω (πάλι) την κατάσταση με κίνδυνο κάποιος να την καταλάβει και να λάβει τα απαραίτητα μέτρα.
Πριν τέσσερα χρόνια δύο απλοί πολίτες (ο υπογράφων και ο Πέτρος Σακελλαρίου) προσέφυγαν στο ΣτΕ και ζήτησαν να ακυρώσει την απόφαση Χατζηδάκη με την οποία «έκλεισε» το Ελληνικό. Το ΣτΕ αποφάσισε πως, ναι πράγματι το αεροδρόμιο δεν σταμάτησε ποτέ να είναι α/δ άρα μόνο ως τοιύτο θα μπορούσε να «αξιοποιηθεί» ή, και, πωληθεί σε Εμίρι, Τόμπολα, Αλαφιασμένο, Καπελούζο ή “F*K de Mall Development”.
Θα επαναλάβω επίσης ότι, όσοι δεν καταλαβαίνουν (ή κάνουν), θα πληροφορηθούν (αν δεν το έχουν ήδη) ότι, μετά από νέα προσφυγή των δύο ίδιων πολιτών, το Συμβούλιο Επικρατείας εξέδωσε νέα απόφαση με την οποία καταδικάζει την Πολιτεία σε πρόστιμο για την μη εφαρμογή της απόφασης του την οποία δεν είχα εις χείρας μέχρι τη στιγμή που παρέδωσα το παρόν άρθρο.

Όπως ίσως έχετε διαπιστώσει η υπόθεση έχει «πλάκα» διότι κανείς ευλογημένος δημοσιογράφος δεν έχει πάρει χαμπάρι για το θέμα πράγμα που σημαίνει ένα απ’ τα εξής τρία
α. το ΣτΕ δεν υπάρχει
β. Ο γράφων δεν υπάρχει
γ. Το αεροδρόμιο Ελληνικού δεν υπάρχει.

Ο αντικατοπτρισμός (mirage) οφείλεται στις εικόνες που παρακολούθησα στη τηλεόραση οι οποίες θύμισαν δύο παλαιές ταινίες
α. το “Polaris” (του Ταρκόφσκι) όπου ο πλανήτης-μαθητευόμενος θεός διαβάζει τις σκέψεις μου ως Πρωθυπουργού της Τζουτζίας και μαθαίνει
β. το “The Gods Must be Crazy” όπου ο bushman Ju Hoansi ταξιδεύει στην άκρη της Γής για να απαλλαγεί από μία μπουκάλα Κόκα Κόλα που έπεσε απ’ τον ουρανό. Για όσους (και πρέπει να είναι πολλοί) δεν συλλαμβάνουν την αλληγορία παρακαλώ να θυμηθούν την ταινία ”La visite d’ Holland en Athenes” του Έλληνα σκηνοθέτη Antoin de Saint Exupery όπου, 22 εκατομμύρια ψυχές (give or take) παρακολουθούν επί 10ωρο δύο χαρακτήρες του βωβού κινηματογράφου να βαδίζουν πάνω-κάτω και δύο corporate jets να κάνουν taxiing στο αεροδρόμιο El Ven.
Περισσότερος κινηματογράφος την άλλη Κυριακή._
Κ.Κ.

 

Επί του πιεστηρίου! Την Πέμπτη πήρα τα χέρια μου την απόφαση 15/123 του 3μελούς ΣτΕ που «…διαπιστώνει αδικαιολόγητη καθυστέρηση συμμορφώσεως της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας προς την απόφαση 1938/2010 του ΣτΕ…» και την «…καλεί να συμμορφωθεί πλήρως…». Το τι θα γίνει μόνο ένας θεός ξέρει

kavvathas.com

Η φάρμα των ζώων

Ενεργοποιήστε τους υποτίτλους από το (cc)

 

Ομοιότητες που θα βρείτε με τους σημερινούς σοσια-ληστές και ψευτο-αριστερούς, δεν ειναι καθόλου τυχαία..
Η Φάρμα των Ζώων είναι το προτελευταίο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ (προηγείται 4 χρόνια του 1984 και κυκλοφόρησε το 1945).
Αναφέρεται σε μία δυστοπική ιστορία κατά την οποία τα ζώα μιας φάρμας μη ανεχόμενα την σκληρή αντιμετώπιση του ανθρώπου-αφέντη επαναστατούν.
Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στα τεκταινόμενα μετά την Επανάσταση και τη διαμόρφωση της κοινωνίας των ζώων της φάρμας κατά την ανεξαρτησία τους από τους ανθρώπους.
Διαβάστε και κατεβάστε το βιβλίο http://issuu.com/chaniacreteeu/docs/a...

Tο προνόμιο των αποτυχημένων του «παραδείγματος»

Του Χρήστου Γανναρά

 

Πολιτική «Δεξιά» δεν είχαμε ποτέ στην Eλλάδα, επομένως ούτε και πολιτική «Aριστερά». Δεν υπήρχαν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις, τα ρεαλιστικά δεδομένα για τέτοια γεννήματα: Oύτε βαριά βιομηχανία που να προϋποθέτει «συσσώρευση κεφαλαίου» ως αναγκαία συνθήκη της παραγωγής ούτε «προλεταριάτο» ως διαμορφωμένη και πάγια κοινωνική «τάξη».

Eίχαμε περιστασιακές και περιπτωτικές «δεξιές» ή «αριστερές» συμπεριφορές. Eισαγόμενες, μεταπρατικές. Tις βαφτίζαμε με αυτά τα δάνεια από τη Δύση ονόματα, για να μας δίνουν την ψευδαίσθηση «εξευρωπαϊσμού» μας. Yπεραναπλήρωση μειονεξίας, ξιπασιά. Tο ψυχολογικό σύμπλεγμα του Kοραή, η θεωρία του για «μετακένωση» της ελληνικότητας από τη Δύση (τη μόνη κιβωτό) στους αφελληνισμένους «Γραικούς» του βαλκανικού Nότου, επιβλήθηκε σαν κυρίαρχη ιδεολογία στο ελλαδικό κρατίδιο.

Παιδαριώδες επίπεδο: Για να γίνουμε κι εμείς «Eυρωπαίοι», έπρεπε να έχουμε να επιδείξουμε (και αν όχι, να δημιουργήσουμε ή να φαντασιωθούμε) «πάλη των τάξεων», επομένως απρόσωπο «μεγάλο κεφάλαιο» και εξαθλιωμένο από την εκμετάλλευση «προλεταριάτο». Mέχρι σήμερα η κυρία Παπαρήγα, γραφικά, σχεδόν χαριτωμένα εξωπραγματική, μιλάει μόνο για «εργαζόμενους» (αφού εργάτες, όπως τους προϋποθέτει ο Mαρξισμός της, δεν υπάρχουν) και εννοεί τα «ρετιρέ» της δημοσιοϋπαλληλικής μισθοδοσίας – τεχνικούς της ΔEH και του OTE, μηχανοδηγούς του OΣE και του «Mετρό» με μισθούς αρεοπαγιτών ή και πολλαπλάσιους.

Aπό γεννησιμιού του μεταπρατικό το ελληνώνυμο κρατίδιο (που όταν ιδρύθηκε άφηνε έξω από τα σύνορά του τα τέσσερα πέμπτα των ελληνικών πληθυσμών εκείνης της εποχής) βάλθηκε να πιθηκίζει τα «φώτα» της Δύσης. Aφού ο «πολιτισμός», η «πρόοδος» ήταν μόνο στην «Eσπερία», ο δρόμος που απέμενε για να εξωραϊστεί η «Ψωροκώσταινα» στα μάτια του ταπεινωμένου επί αιώνες Eλλαδίτη ήταν η μίμηση, η παθητική αντιγραφή, ο μεταπρατισμός. O αιγυπτιώτης Eλληνισμός, ο μικρασιατικός, ο ποντιακός, της Mαύρης Θάλασσας, είχαν οργανικά προσλάβει όποια από τα επιτεύγματα της Δύσης ικανοποιούσαν ανάγκες των Eλλήνων, χωρίς την αλλοτρίωση του ξιπασμένου. H ξιπασιά του Kοραϊσμού στον ελλαδικό χώρο επέβαλλε την πρόσληψη της Δύσης ως αυταξίας – όχι για να υπηρετηθούν ανάγκες, αλλά για να παρηγορηθεί η μειονεξία.

Πολυκατοικίες ή Δύση; Tριτοκοσμική απομίμησή τους και στο Eλλαδέξ, ισοπεδωτική εξομοίωση του οικιστικού ιστού από άκρη σε άκρη της χώρας – η έκπαγλη και σοφή αρχιτεκτονική, η αιγαιοπελαγίτικη, η καστοριανή, η πηλιορείτικη, η αρκαδική, εξαλείφθηκαν. Aντιεξουσιαστικά κινήματα στη Δύση; Ψυχανώμαλες καρικατούρες απομίμησης και εδώ, υπάνθρωπου πρωτογονισμού. Aντικληρικαλισμός στη Δύση; Xλεύη και μυκτηρισμοί για οποιοδήποτε σέβας του «ιερού», από τους «προοδευτικούς» της καριέρας, στα χώματα που γέννησαν αυτό το σέβας. H οργάνωση του κράτους, οι θεσμοί, η παιδεία, οι Tέχνες, κάθε πτυχή του συλλογικού βίου, κοπιάρισμα και μαϊμουδισμός, δίχως αιδώ ή λύπην. Aποτύπωσε ο Eλύτης τον «εκσυγχρονιστικό» εκβαρβαρισμό μας στο κείμενο - παρακαταθήκη που έχει τίτλο: «Tα δημόσια και τα ιδιωτικά».

Στο πεδίο της πολιτικής το ελληνώνυμο κρατίδιο, τουλάχιστον στα πρώτα του βήματα, είχε την ειλικρίνεια να ονοματίζει απροσχημάτιστα την ξιπασιά του: Tα πρώτα κόμματα που σχηματίστηκαν ήταν το «Aγγλικόν», το «Γαλλικόν», το «Pωσικόν». Aργότερα προτιμήθηκε να δηλώνουν οι ονομασίες συντελεσμένο εξευρωπαϊσμό: ότι έχουμε κι εμείς κόμματα «δεξιά», «συντηρητικά», «φιλελεύθερα» ή «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «κομμουνιστικά». Yιοθετήσαμε και την κενολογία των παραλλαγών: «κεντροδεξιά», «κεντροαριστερά». Σκέτη κωμωδία, αφού κανένα από αυτά τα σφετερισμένα ονόματα δεν είχε ποτέ πραγματικό πολιτικό - κοινωνικό αντίκρισμα στην ελλαδική κοινωνία. Πρόσφατα αποκτήσαμε και κόμμα «εθνοκεντρικό», υποτίθεται, με ιδεολογία και πρακτικές Nεοναζισμού. Eίμαστε η χώρα του πιο προηγμένου πολιτικού «δήθεν».

Φυσικά και έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο, που μάλλον σηματοδοτεί το ιστορικό τέλος του Eλληνισμού. Δεν υπάρχει πια κανένα, μα απολύτως κανένα στοιχείο της ζωής μας που να σώζει ελληνική ιδιαιτερότητα. Oχι φολκορική γραφικότητα, αυτή που πουλάμε στον χύδην τουρισμό, αλλά ετερότητα ιεράρχησης των αναγκών και νοηματοδότησης του βίου, ετερότητα γλώσσας, νοο-τροπίας, τρόπου της πολιτικής, της οικονομίας, της κρατικής οργάνωσης. Tο κάθε τι στην κρατική μας συλλογικότητα είναι δάνειο, μίμηση, εισαγόμενο, όλα, μα όλα, έχουν τον χαρακτήρα των πολυκατοικιών μας: τη σφραγίδα της τριτοκοσμικής διεθνικής ομοιομορφοποίησης.

Ψάχνουμε σήμερα, μέσα στο λόφο του αδιεξόδου, να εντοπίσουμε τα αίτια που οδήγησαν στην καταστροφή της ζωής μας. Aνήμποροι θεατές στο ψυχολογικό μαρτύριο της ανεργίας των παιδιών μας. Mε την ανασφάλεια, ατσαλένια δαγκάνα στο στέρνο μας. Kάθε επαφή με την ελληνώνυμη συλλογικότητα, έναυσμα έκρηξης πανικού, οργής, σιχασιάς. Περιμένουμε κάθε μέρα ποιον επιπλέον βασανισμό θα μας επιβάλουν οι επαγγελματίες της πολιτικής κακουργίας, οι τιποτένιοι που μας δυναστεύουν.

Ψάχνουμε τα αίτια. Στα τυφλά. Δίχως την παιδεία και την πληροφόρηση που θα μας οδηγούσε σε ρεαλιστική αυτογνωσία: Mήπως ο ρεαλισμός θα δικαιολογούσε δύο και μόνο κόμματα στην Eλλάδα σήμερα; Tο ένα να εξηγεί, συγκεκριμένα, χειροπιαστά, γιατί, διακόσια χρόνια τώρα, δεν κατορθώνουμε τον εκδυτικισμό μας, ενώ τόσο πολύ τον θέλουμε, τον εκθειάζουμε, τον προσπαθούμε. Ποιες πρακτικές, ποια μέτρα θα μεταμορφώσουν τη σισύφεια προσπάθειά μας σε οριστική κατάκτηση – να γίνουμε επιτέλους κι εμείς έστω ένα Bέλγιο, μια Oλλανδία, με άψογη την αποτελεσματικότητα του ατομοκεντρικού «παραδείγματος», άψογη κατασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων, άψογο ορθολογισμό απρόσωπης κρατικής μηχανής, τσεκουράτη εξάλειψη της διαπλοκής, του πελατειακού κράτους, της ανομίας, της γραφειοκρατίας.

Kαι το δεύτερο κόμμα να κομίζει πρόταση εναλλακτική, με τεκμηριωμένο ρεαλισμό πολιτικής εφαρμογής: Nα ξανακερδίσουμε, βήμα-βήμα, το ξεχωριστό που μπορούμε να εισφέρουμε στην κοινή ανθρώπινη πορεία: H ελληνικότητα ήταν και παραμένει το εναλλακτικό πολιτισμικό «παράδειγμα» απέναντι στο παγκοσμιοποιημένο (μονοδρομικό σήμερα) Δυτικό. Eκείνο σκόπευε πάντοτε και σκοπεύει στον ατομοκεντρισμό της κατασφάλισης «δικαιωμάτων», η ελληνικότητα αντέτασσε την κοινωνία των σχέσεων. Eκείνο θεμελιώνει τη συλλογικότητα στο «συμβόλαιο» με στόχο τη χρησιμότητα, η ελληνικότητα στο «κοινόν άθλημα» της «πολιτικής αρετής» με στόχο το «αθανατίζειν». Aυτονομώντας η Δύση την οικονομία και την εξουσία από την «κοινωνία» των αναγκών, είναι αδύνατο πια να ανταποκριθεί στις ανθρώπινες ανάγκες, οι λαοί βασανίζονται, εξεγείρονται, το «παράδειγμα» ολοφάνερα τρίζει.

Mια χώρα μικρή και αποτυχημένη στο «παράδειγμα» που καταρρέει θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει ταπεινά την αναζήτηση της εναλλακτικής πολιτικής αντιπρότασης. Tην Iστορία τη γράφουν οι λίγοι.

kathimerini.gr

Επιτάφιος στη χώρα των ηττημένων δίχως νικητές...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Οι παρακάτω αράδες συνιστούν υπαινιγμό σύγχρονου επιτάφιου λόγου για το καθεστώς στην Ελλάδα με την ελπίδα πως το καινούργιο θα γεννηθεί από την κοινωνία προτού ο επιτάφιος της μεταπολίτευσης του 1974 καθιερωθεί με Πάτριο Νόμο, όπως επί Σόλωνα.

Επί Σόλωνα ξεκίνησε επίσημα η ανατροπή της διαπλεκόμενης αριστοκρατίας για να δομηθεί στη θέση της μια πορεία δημοκρατικής αλλαγής.Για την ακρίβεια θεσμοθετήθηκε πρώτα η κατάρρευση της διαπλοκής των αριστοκρατών και μετά ξεκίνησε η μεταπολίτευση, που πήρε έναν ολόκληρο αιώνα μέχρι να...μεταβάλει τον Δήμο σε κυρίαρχη πολιτική δομή. Ο Δήμος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα πολιτικό κατασκεύασμα που προνοούσε για την συντεταγμένη διαπάλη των ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων του αθηναϊκού λαού, ανεξάρτητα από την προηγούμενη κοινωνική ή/και οικονομική πολιτική δομή. Προσοχή όμως το νέο καθεστώς με την ισονομία και την ισοπολιτεία του, εγκλώβιζε την κοινωνία σε μια μορφή αναβίωσης της ισοπολιτείας των διαπλεκομένων. Μέσω των θεσμών του Δήμου αναβίωσαν και φρεσκαρίστηκαν μορφές του παλαιού φυλετικού συστήματος.Σε τέτοιο βαθμό που ο έξοχος G. Thomsonχαρακτήρισε την αρχαία δημοκρατία ως υπέρβαση της φυλετικής δημοκρατίας,που είχε ήδη ηττηθεί ως καθεστώς κυριαρχίας, για την μετάβασή της σε ένα πιο εξελιγμένο στάδιο διαπλοκής (η ευθύνη της διατύπωσης είναι του γράφοντος).

Αυτό πρέπει να αποφύγουμε σήμερα στην Ελλάδα. Αν δεν το αποφύγουμε ο επιτάφιος λόγος δεν θα αφορά στο πρώτο στάδιο της διαδικασίας αναδημιουργίας του αστικού κράτος στη βάση μιας φιλελεύθερης πολιτείας με σοσιαλιστικούς θεσμούς λειτουργίας εντός ενός διευρυμένου δημόσιου χώρου, αλλά στην ρέπλικα του καθεστώτος πατρωνίας και οικογενειοκρατίας που χαρακτήρισε την προηγούμενη Ελληνική Δημοκρατία (είδος φυλετικής δημοκρατίας)που θα προφασίζεται την ριζοσπαστική αλλαγή. Έτσι ο επιτάφιος δεν θα φορά στην φυσιολογική πολιτικά θυσία των ηττημένων, πρώην νικητών της «ισχυρής Ελλάδας», αλλά στην εξύμνηση της θυσίας εκείνων που υπήρξαν ηττημένοι εξαιτίας του αποκλεισμού τους την προηγούμενη περίοδο των «παχέων αγελάδων».

Αυτό που σκόπιμα αποκρύβεται από όλους σχεδόν είναι πως το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς πατρωνίας,οικογενειοκρατίας και διαπλοκής της μεταπολίτευσης του 1974 δεν είχε μόνον νικητές. Είχε και ηττημένους. Εκτός αν επιμένετε ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί» και ότι την προηγούμενη περίοδο δεν υπήρχαν αποκλεισμοί πολιτικοοικονομικού χαρακτήρα και «φυλετικής» παράστασης της ηγεμονίας. Το ζήτημα αυτό συσκοτίζεται από την μεγάλη παραγωγή ηττημένων αυτήν την περίοδο της κοινωνικοοικονομικής κρίσης, η οποία συμπεριλαμβάνει τους ηττημένους του παλαιού καθεστώτος και τους ηττημένους από την κατάρρευση αυτού καθαυτού του καθεστώτος της μεταπολίτευσης του 1974. Οι παλαιοί ηττημένοι έτσι μετατρέπονται σε δύο φορές ηττημένους αντί για νικητές και τούτο παραμορφώνει την διαδικασία μετεξέλιξης της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα προς το πολιτικοοικονομικά ορθολογικότερο και κοινωνικά γνήσια σοσιαλδημοκρατικό.

Κάπως έτσι φτάσαμε στην χώρα να εμφανίζεται ότι υπάρχουν μόνον ηττημένοι, ενώ δεν αναπτύσσεται καμία απολύτως παράσταση νικητών. Τούτο σκιαγραφεί το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας. Οι φατρίες (φυλές και γένη) που συνέθεσαν το ηγεμονικό φαινόμενο στην Ελλάδα, ενώ ολοκληρώθηκαν με την μορφή της διαπλοκής μετά την πολιτική κρίση του τέλους του 1980, αρχών 1990, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και πολιτικό χώρο για να αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους μέσα στην κρίση. Επιδιώκουν να αναπαραστήσουν τη νέα περίοδο της Ελληνικής Δημοκρατίας, που αναγκαστικά θα ανατείλει σε πολύ λίγο, ως επιτάφιο ενός διεφθαρμένου λαού και όχι ως αποτέλεσμα της δικής τους πολιτικοοικονομικής ήττας, που προέκυψε μέσα από διαδοχικά στάδια σήψης, αμοραλισμού και άθλιου καιροσκοπισμού και κερδοσκοπίας, την επιτομή των οποίων αποτέλεσε η επιλογή ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη, υπό τις συνθήκες που πραγματοποιήθηκε. Η διαδικασία πτώχευσης και φτωχοποίησης που ακολουθείται την τελευταία πενταετία υπό το ιδεολόγημα «πάση θυσία στο ευρώ»,αποτελεί το άλλοθι της ηττημένης πολιτικά διαπλοκής και των κύριων φορέων της που σήμερα συγκυβερνούν και όχι μία θεωρία για την διάσωση της χώρας.

Οι αντικειμενικά ηττημένοι, νικητές της προηγούμενης περιόδου, μάχονται για να μην υπάρξουν νικητές σήμερα που θα σηματοδοτήσουν με προοδευτικά δημοκρατικά κριτήρια την απαρχή μιας νέας μεταπολίτευσης.Οι ηττημένοι της διαπλοκής γνωρίζουν ότι για να συνεχίσουν να υφίστανται ως«φυλές», «γένη», παρεούλες και οικογένειες συμφερόντων, θα πρέπει είτε να αντικαταστήσουν την πολιτική έννοια των νικητών με αυτήν της σωτηρίας, είτε με γκεμπελισμό να δείξουν ότι ουδείς στην χώρα υπάρχει με «καθαρά χέρια». Το τελευταίο το διαπράττουν διότι καλά γνωρίζουν, ή ενστικτωδώς καταλαβαίνουν ότι σε τέτοιες μορφές κρίσης σαν κι αυτή που διέρχεται το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα, το κριτήριο που διαφοροποιεί το δυναμικό πολιτικής ισχύος επιμέρους παραγόντων είναι τα «καθαρά χέρια».Νικητής, πάντα με την πολιτική έννοια,δίχως «καθαρά χέρια» δεν μπορεί να υπάρξει. Άρα στον βαθμό που το καθεστώς των διαπλεκομένων πετύχει να πείσει το εκλογικό σώμα πως ουδείς πολιτικός παράγοντας μπορεί να ισχυριστεί ότι διαθέτει «καθαρά χέρια», θα έχει πετύχει να διαμορφώσει την καταθλιπτική παράσταση μίας χώρας ηττημένων, όπου δεν μπορεί να ανακηρυχθεί κανείς νικητής. Άρα δεν δικαιούται κανείς να διεκδικήσει την θεσμοθέτηση μίας εναλλακτικής ηγεμονίας στην χώρα με σοσιαλδημοκρατική ασφαλώς μεθοδολογία, δίχως να συμπεριλάβει και τις ηγεμονεύουσες κάστες της μεταπολίτευσης του 1974 στο νέο σύστημα διακυβέρνησης ως αιτιατούς, μάλιστα, μηχανισμούς της μετεξέλιξης του καθεστώτος.

Τουλάχιστον ο Σόλωνας βρήκε έναν τρόπο με τον Επιτάφιο και ξεπέρασε την έννοια νικητής και ηττημένος,κάνοντας πολιτική με την θυσία, ενώ οι δικοί μας σήμερα στην Ελλάδα διαπράττουν κάτι απείρως χειρότερο: Χρησιμοποιούν στρατηγικά την λαϊκή θυσία για να αναπαραστήσουν τους ηττημένους της διαπλοκής ως θριαμβευτές σε έναν εικονικό πόλεμο που οι ίδιοι έστησαν με το «κλαμπ της δραχμής». Το «κλαμπ της δραχμής»έτσι αναπαρίσταται από την κυβερνητική προπαγάνδα και τους φορείς της διαπλοκής ως το κλαμπ με τα βρώμικα χέρια, για να διασκεδαστεί η εντύπωση του αυταπόδεικτου και σκανδαλιστικού: πως το αυτοπροβαλλόμενο ως κλαμπ του ευρώ είναι σίγουρα εκείνο με τα βρώμικα χέρια! Στο βαθμό που αυτού του είδους ο γκεμπελισμός δεν πετύχει100% να προκαλέσει αντιστροφή της πραγματικότητας, θα έχει πετύχει τουλάχιστον να θολώσει τα νερά. Θα έχει σκορπίσει παντού λάσπη και έτσι κανείς δεν θα μπορέσει αυτήν την κρίσιμη περίοδο να ταυτιστεί με τους εν δυνάμει νικητές,που δεν είναι άλλοι από τους ηττημένους πολιτικά και κοινωνικά της προηγούμενης περιόδου της «Ελλάδας που ανήκει στη Δύση», της «Ελλάδας που ανήκει στους Έλληνες», της «ισχυρής Ελλάδας», της«Ολυμπιακής Ελλάδας», της «Παναθηναϊκής Ελλάδας», της « Καραμανλικής Επανίδρυσης»,της «Παπανδρεικής αντιεξουσιαστικής ονείρωξης», της «συμπλεγματικής Ζαππειάδος δίχως αίγλη».

Ο επιτάφιος που συνέταξε την τελευταία πενταετία ο γράφων, έλαβε υπόψιν του το αντιδραστικό πολιτικό τεχνούργημα του Σόλωνα και απέφυγε, όχι απλώς να δοξάσει την θυσία ως ιδανικό και μέσον νίκης και αρετής, αλλά επεδίωξε μέσω αυτού να καταγγείλει την αφήγηση της θυσίας ως κοινωνικοποιητικό μηχανισμό αλλοτρίωσης της συνείδησης των ηττημένων της μεταπολίτευσης και επανασύστασης της πατρωνίας και της διαπλοκής σε μια διαφορετική βάση πολιτικής νομιμοποίησης.Η συγκυβέρνηση συνέταξε έναν επιτάφιο που έρχεται να διασκεδάσει απολύτως τη νοσηρή πολιτεία των ιδιαίτερων παραγόντων που την συγκροτούν, μετατρέποντας σε θεωρία διάσωσης το άλλοθι που εφηύρε για να ξεγελάσει τους πολίτες σε ό, τι αφορά στο έγκλημα που κατέληξε στην πτώχευση, την φτωχοποίηση και την ευρωπροτεκτορατοποίηση. Έτσι φτάσαμε αυτοί να προσποιούνται ότι μας σώζουν,ενώ οι πελάτες της και οι οργανικά εξαρτημένοι από την διαπλοκή φορείς και προσωπικότητες, οικονομικής και πολιτικής, ή ακόμη και κοινωνικής ισχύος,ότι τους πιστεύουν.

Αν η διεκδικούσα την κυβερνητική εξουσία αντιπολίτευση δεν ξεφύγει εντελώς από τις έννοιες της θυσίας και της σωτηρίας και δεν απαλλαγεί από δημοκρατικοφανείς αριστοκρατίες που επί τόσα χρόνια αποτελούσαν στοιχείο του βασικού κορμού του διαπλεκόμενου καθεστώτος ηγεμονίας στην Ελλάδα,φοβάμαι ότι θα συντάξει την αμέσως επόμενη περίοδο έναν επιτάφιο που θα αποτελεί θλιβερή ρέπλικα εκείνου της περιόδου του Σόλωνα. Αν συμβεί αυτό,τότε οι σημερινοί ηττημένοι θα μπορούν να θριαμβολογούν πως αποτελούν τους διαχρονικούς νικητές, ενώ οι ηττημένοι από το καθεστώς διαφθοράς και διαπλοκής της μεταπολίτευσης θα πρέπει να αποδεχτούν το Ολοκαύτωμα τους. Αν δεν το αποδεχτούν ως παρηγορητική αφήγηση, τότε το νέο καθεστώς στην Ελλάδα δεν πρόκειται να μακροημερεύσει. Τότε θα βιώσουμε την επανάσταση της ευαισθησίας (και της πολιτικής ευαισθησίας) που δεν ανέχεται όχι μόνον να βλέπει τους πολιτικά ηττημένους, νικητές στην κοινωνία και την οικονομία, αλλά ούτε και την ισοπέδωση νικητών και ηττημένων στο όνομα μιας ψευδοεθνικής ενότητας.

Μόνον η ενότητα της ευαισθησίας, που με πολιτικοοικονομικούς όρους συμπίπτει με την ενότητα των ηττημένων της περιόδου 1974/2009, μπορεί να υπηρετήσει με ηθικούς όρους την εθνική ενότητα. Η άτιμη η αστική δημοκρατία διέπεται από μια ιστορική ηθική, βασισμένη ασφαλώς εμμέσως στην υλική διάσταση της ιστορίας, η οποία θεμελιώνεται στο αξίωμα: για να μην υπάρξει επαναστατική αντεκδίκηση ή μορφές κοινωνικής παρέκκλισης, οι πολιτικά ηττημένοι θα πρέπει να καταστούν και κοινωνικά ηττημένοι. Στον βαθμό που οι πολιτικά ηττημένοι προφασίζονται και γίνονται ανεκτοί από την κοινωνία ως θριαμβευτές,είναι η αστική δημοκρατία που πληρώνει την διαστροφή αυτή υπονομεύοντας κάθε στοιχείο προοδευτικής (δηλαδή πολιτικά φιλελεύθερης και σοσιαλιστικής) εξέλιξης.

press-gr