Mpelalis Reviews

Mpelalis Reviews

Πέμπτη 31 Μαΐου 2018

Ανατριχιάστε σωστά!


Όταν ο Παπαχρήστος βγήκε από τα αντικυβερνητικά του ρούχα...
 
 
Ποιος Λαμπράκης, παιδιά, ποια τρίκυκλα; Πάρτε τα 400, αν τα βρείτε κι αυτά, και βαδίστε με τον Κυριάκο. Προς το 2030!            
Πείτε μου τώρα εσείς, τι το ενδιαφέρει ένα παιδί 17 χρόνων, που βλέπει προς το 2030, τι έγινε το 1963. Το αναπάντεχο ερώτημα, που έβγαλε από τα αντικυβερνητικά του ρούχα ακόμα και τον ΔΟΜ - Παπαχρήστο, ανήκει στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και το ξεφούρνισε στην εκπομπή του Χατζή, στον ΣΚΑΪ. Αφού πρώτα δήλωσε ότι όταν είδε την ανακοίνωση του Μαξίμου για τρίκυκλα, Γκοτζαμάνηδες κ.λπ., με αφορμή τη δολοφονική επίθεση στον Μπουτάρη, δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο συγγραφέας της.
Μωρέ, μια χαρά κατάλαβε. Κι ας βγήκε η Σπυράκη με το ανεκδιήγητο ότι δεν είχε γεννηθεί το '63 ο αρχηγός της. Θα ανέβαινε μάλιστα στα κεραμίδια, αν, όπως σχολίασε ο Παπαδημούλης, κάποιος συριζαίος έλεγε κάτι παρόμοιο για τη δολοφονία του Μπακογιάννη ας πούμε. Αλλά όσοι ανατριχιάσατε, ανατριχιάστε σωστά! Διότι δεν παριστάνει μόνο τον τουρίστα. Το ερώτημά του είναι απάντηση, γραμμή, για τον δεκαεφτάρη, τον δεκαοχτάρη, τον νέο. Μη δίνεις δεκάρα τσακιστή για τα παλιά και μη συμφέροντα!
Τι πάει να πει αυτό; Ότι δεν αρκεί να ξοδεύεται τόσος διαδικτυακός σαρκασμός για το IQ του. Δεν είναι α-νόητος. Βρίσκεις το ίδιο και το ίδιο νόημα ανάμεσα στις "πατάτες" του. Ξεχνάει το διαβατήριό του, αλλά δεν ξεχνάει την εμμονή του με το κακό Δημόσιο. Επικαλείται εξωγήινους, αλλά είναι πολύ γήινος όταν καταργεί το οκτάωρο. Αποτρέπει τους νέους από τη γνώση για το 1963, αλλά κάνει πολιτική με την εκδοχή του Φράγκου Φραγκούλη και των ντεμέκ μακεδονομάχων για το 1903.
Ο άνθρωπος είναι, απλούστατα, δύο μαυρίλες σε συσκευασία μίας. Από τη μία, στυλωμένος στη διαχωριστική γραμμή που τόσο πάσχισαν να σβήσουν άλλοι ηγέτες της παράταξής του. Μαυρίλα και Άδωνις στο πεδίο της δημοκρατίας, της Ιστορίας, της μνήμης. Και από την άλλη, νεοφιλελεύθερη μαυρίλα όταν πρόκειται για το οκτάωρο, το Δημόσιο, τον βασικό μισθό, το κοινωνικό κράτος. Ποιος Λαμπράκης, παιδιά, ποια τρίκυκλα; Πάρτε τα 400, αν τα βρείτε κι αυτά, και βαδίστε με τον Κυριάκο. Προς το 2030!
Κεφάλι χωρίς μνήμη είναι θέση αφρούρητη σύμφωνα με τη ρήση που αποδίδεται στον Ναπολέοντα. Νεανικό κεφάλι χωρίς μνήμη κόβεται ευκολότερα, συμπληρώνουμε. Φαντάζεστε μια νεολαία που βαδίζει ακέφαλη προς τα πεπρωμένα που της επιφυλάσσει ο Κυριάκος; Εδώ κι αν ανατριχιάζεις..
www.avgi.gr

Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Ιταλία: βιάστηκε σαν πόρνη ακόμη κι αυτή η αστική δημοκρατία...



ΑΠΟ ΤΟ "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Σημειώναμε "προφητικά" στο φιλόξενο "PRESS-GR" τις εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία (Επιχειρούν αμερικάνικο πραξικόπημα στην Ιταλία με τη στήριξη της ευρωπαϊκής αριστεράς & δεξιάς!) και δεχθήκαμε επιθέσεις για τον χαρακτηρισμό "πραξικόπημα", αλλά και κατηγορίες για υποστήριξη των "λαϊκιστών, ακροδεξιών, φασιστών, εθνικιστών, ξενόφοβων, ρατσιστών..." και πολλούς άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς,  του Κινήματος 5 αστέρων και Λέγκας του Matteo Salvini.
Κανένας δεν έλαβε υπόψη του πως για πρώτη φορά εδώ και περίπου 30 χρόνια εναλλαγής στην εξουσία της αριστεράς και δεξιάς, με κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες κι όχι λαϊκή πλειοψηφία, ο Ιταλικός λαός επέλεξε με περισσότερο από 60% πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα και 52% κοινοβουλευτική πλειοψηφία και... ένα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους φούρνους του Χίτλερ, βιάστηκε σαν πόρνη ακόμη κι αυτή η αστική δημοκρατία.
Οι εγχώριοι πολιτικολογούντες, αναλυτές, δημοσιογράφοι συνεχίζουν να επισημαίνουν τα περί κινδύνου από την "ακροδεξιά" Λέγκα... Άγνοια, ηλιθιότητα, ή διατεταγμένη υπηρεσία;
Ας δούμε τι έλεγε και πως δικαιολογούσε την κλοπή των αποταμιεύσεων των Ιταλών πολιτών, την εξαθλίωση, τις περικοπές συντάξεων κ.λ.π. ο "καθηγητής" πραξικοπηματίας Mattarella, για να διαπιστώσουμε πως αν δεν έχει οδηγηθεί ακόμη σε εμφύλιο η γειτονική Ιταλία είναι λόγω εθνικής ευθύνης των "φασιστών, ακροδεξιών, εθνικιστών, ξενόφοβων, ρατσιστών" της Λέγκας και του...
Κινήματος 5 αστέρων.


Το ξεβράκωμα του υπαλλήλου του 4ου Ράιχ Mattarella από ένα μικρό μαθητή.
Ένας μικρός μαθητής κερδίζει κι αποκαλύπτει το 4ο Ράιχ.
Συνοπτικά για όσους δεν γνωρίζουν την ιταλική. Επίσκεψη σχολείου στον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας... Από τα θεατρικά παιχνίδια για λαϊκή κατανάλωση, που όμως φέρνουν τη σφραγίδα της αμείλικτης εκδίκησης!
Μαθητής: Όταν συμβαίνει να πρέπει να υπογράψετε πράξεις που δεν σας αρέσουν, πως συμπεριφέρεστε;
Πρόεδρος: Ωραία ερώτηση... Όταν ένας νόμος, μια κυβερνητική απόφαση... ακόμη κι αν δεν συμφωνώ, είμαι υποχρεωμένος να υπογράφω. Ακόμη κι αν πιστεύω διαφορετικά πρέπει να κάνω στην άκρη τις προσωπικές μου απόψεις, πρέπει να σεβαστώ αυτό που επιβάλλει το ΣΥΝΤΑΓΜΑ...
Υπάρχει μία περίπτωση που μπορώ να μην υπογράψω, σωστότερα να αρνηθώ, όταν φθάνουν νόμοι, κυβερνητικά διατάγματα σε πλήρη αντίθεση με το Σύνταγμα.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν μετρούν καθόλου οι δικές μου ιδέες, Γιατί το Σύνταγμα δεν μου αναθέτει τέτοια καθήκοντα, όπως να θέτω κανόνες, να οδηγώ τη μηχανή του κράτους. Αυτά τα καθήκοντα το Σύνταγμα τα έχει αναθέσει σε άλλους, στη Βουλή, την Κυβέρνηση.
Αλίμονο αν κάποιος μπορεί να σκεφθεί πως οι προσωπικές του ιδέες υπερισχύουν του Συντάγματος. Έτσι δεν θα λειτουργούσε πλέον η δημοκρατία.
Αυτός είναι ο πραξικοπηματίας πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, το φονικό όπλο του 4ου Ράιχ στην Ιταλία... και πανηγυρίζουν τα γερμανικά ΜΜΕ την ανατροπή της λαϊκής ψήφου: Forza Mattarella!
Η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιχείρησε το πραξικόπημα... μιας κι ο πανικός δεν μπορούσε να σιγάσει με το πως εξαγόρασαν όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μετατρέποντας το πολιτικό προσωπικό των χωρών της ΕΕ σε δουλικούς υπαλλήλους του 4ου Ράιχ.
 
Προς εγχώριους συνταγμαλογούντες, που προσπαθούν να δικαιολογήσουν όσα ομολογούν οι ίδιοι υποστηρικτές του πραξικοπηματία Mattarella κι ο ίδιος ο πρόεδρος-υπάλληλος του 4ου Ράιχ, αλλά και πολλούς που αναζητούν ευθύνες στον Ανδρέα Παπανδρέου, γιατί με την αναθεώρηση του 1985 έδωσε ξεκάθαρο χαρακτήρα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην πατρίδα μας:
 
Άρθρο 90: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις που εκτελούνται κατά την άσκηση των καθηκόντων του, εκτός από εσχάτη προδοσία ή προσπάθεια παραβίασης του Συντάγματος»
Άρθρο 92: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορίζει τον Πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου και, μετά από πρότασή του, τους Υπουργούς»
Άρθρο 94: «Η Κυβέρνηση πρέπει να την εμπιστοσύνη των δύο Κοινοβουλίων. Εντός δέκα ημερών από τον σχηματισμό της η Κυβέρνηση εμφανίζεται στις Βουλές για να λάβει την εμπιστοσύνη»
Άρθρο 95: «Ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου διευθύνει τη συνολική πολιτική της Κυβέρνησης κι είναι υπεύθυνος γι' αυτό. Διατηρεί την ενότητα της πολιτικής και διοικητικής κατεύθυνσης, προωθεί και συντονίζει τη δραστηριότητα των Υπουργών»
 
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΟΝΟΜΑΤΑ
Ή ΝΑ ΘΕΤΕΙ ΒΕΤΟ
Η απάντηση του "ακροδεξιού, φασίστα, ξενόφοβου, 'ομόφοβου', ρατσιστή, εθνικιστή και σια" Matteo Salvini:

 «Τι άσχημη μέρα για την Ιταλία και τη Δημοκρατία...
Η κυβέρνηση της αλλαγής δεν μπόρεσε να γεννηθεί, οι Κύριοι του Σπρέντ και των τραπεζών, οι υπουργοί του Βερολίνου, των Παρισίων και των Βρυξελλών δεν ήταν σύμφωνοι.
Οργή; Τεράστια. Φόβος; Μηδέν.
Θ' αλλάξουμε αυτή τη Χώρα, μαζί.
Εγώ δεν εγκαταλείπω του Φίλους, λογαριάζω σ' Εσάς.
Πρώτα οι Ιταλοί!
Πρώτα οι Ιταλοί, το δικαίωμά τους στην εργασία, την ασφάλεια και την ευτυχία.
Εργαστήκαμε για εβδομάδες, μέρες και νύχτες, για να γίνει μια κυβέρνηση που θα υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των Ιταλών πολιτών.
Μα κάποιος -κατόπιν πιέσεων ποιου;- μας είπε ΟΧΙ.
Ποτέ δούλοι κανενός. Η Ιταλία δεν είναι μία αποικία, δεν είμαστε σκλάβοι των Γερμανών ή των Γάλλων, του σπρέντ ή του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Έτσι, με την ειλικρίνεια, τη συνέπεια και το παντοτινό θάρρος, ο λόγος πρέπει να επιστρέψει σ' εσάς!
Πρώτα οι Ιταλοί!
Εγώ δεν εγκαταλείπω, για το καλό των παιδιών μας».
 
Στο ίδιο πολιτικό μήκος κύματος το Κίνημα 5 αστέρων.
Η άλλη πλευρά, της ηττημένης "αριστεράς" που αποτέλεσε το μεγάλο όπλο της Γερμανικής ΕΕ;
Πρωτοφανές μια έστω πάλαι ποτέ κομμουνιστική αριστερά να υπερασπίζεται Συνταγματικά πραξικοπήματα…

Susanna Camusso, η ηγέτης της Ιταλικής ΓΣΕΕ, η συνδικαλίστρια Γενική Γραμματέας της Cgil, η αγαπημένη του Ρέντζι και του Σούλτς:
 
«Στηρίζω την επιλογή Mattarella,,, Πιστεύω πως ο Mattarella ενήργησε με βάση τα διεθνή συμφέροντα και συμβάσεις, που είναι θεμελιακά για τη χώρα μας...Έξοδος από την Ευρώπη θα σήμαινε τεράστια αδυναμία για την Ιταλία...».

Για γέλια -ή κλάματα;- η εξωκοινοβουλευτική "αντιφασιστική" αριστερά των ανοικτών συνόρων, των δικαιωμάτων, των καταλήψεων, του "αντιρατσισμού κι αντιεθνικισμού"... η "Εξουσία στο λαό" (Potere al Popolo) που προσδοκούσε τουλάχιστον το 5% της περιβόητης "Λίστας Τσίπρα" κι έμεινε καθηλωμένη λίγο πριν το 1%... Για να μπούμε στο πνεύμα της ιταλικής πολιτικής σκηνής, μιλάμε για τη συνένωση με τα αντίστοιχα στην Ελλάδα αδελφά κόμματα και οργανώσεις (στο πλαίσιο της επιστολής Λαφαζάνη προς ΑΝΤΑΡΣΥΑ για συνεργασία), με την πρόσθεση "κοινωνικών καταλήψεων" τύπου City Plaza, ΜΚΟ για παράνομους μετανάστες, αλληλέγγυους, αντιρατσιστές, αντιεθνικιστές, δικαιωματικούς ομοφυλοφίλων κ.α.π.
«ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ
Ο Ματαρέλα είναι ο πρόεδρός μας
Αν κάποιος σκέφτεται να επιτεθεί εναντίον του προέδρου Ματαρέλα,
θα λογαριαστεί με όλους τους Ιταλούς  aντιφασίστες. Ο Ματαρέλα έκανε το καθήκον του, ώστε να εγγυηθεί το Σύνταγμα που γεννήθηκε από την εθνική αντίσταση»
 
Ο κομμουνιστής φίλος Massimo Marzano σχολιάζει τη στάση των "αντιφασιστών":
«Η απογοητευτική ιδεολογική μεταστοιχείωση εκείνων που κάποτε ήταν οι αδιάλλακτοι στα χαρακώματα του του αντικαπιταλισμού κι εναντίον της παγκοσμιοποίησης.
Τώρα εκείνες οι ηρωικές  εποχές τελείωσαν και στο όνομα του αντιφασισμού υπερασπίζονται με το σπαθί έναν άνθρωπο ο οποίος εργάζεται με τις εντολές πραξικοπηματιών ευρωκρατών καπιταλιστών, καθόσον για αυτούς τους αλληλέγγυους του Σόρος "ο αληθινός φασιστικός κίνδυνος για την Ιταλία είναι ο Salvini" κι όχι η ευρωκρατία με το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ο Λένιν κι ο Στάλιν υποστήριζαν τον Αφγανό εμίρη Habibullah Kalakani σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, παρότι ήταν αντιδραστικός...
Ο Τρότσκι υποστήριξε τον πρόεδρο της Βραζιλίας Getulio Vargas σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, παρότι ήταν αντικομουνιστής...
Εδώ υποστηρίζουν τον Mattarella αποκηρύσσοντας τις έννοιες της πατρίδας και της Εθνικής Κυριαρχίας, παντρεύονται τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό στο όνομα του αντιφασισμού και κραυγάζουν "Salvini και Di Maio ρατσιστές φασίστες"»
 
Marco Rizzo, Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (αδελφού του ΚΚΕ), μεταξύ άλλων:
«Η υπόθεση της κυβέρνησης αποδεικνύει ποιος κυβερνάει στην πραγματικότητα την Ιταλία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το ΝΑΤΟ είναι σε θέση να καθορίζουν την επιλογή των υπουργών κι όχι μόνον...»
 
Οι παραπάνω σημειώσεις έχουν μία απλή "φιλοδοξία". Να μπορέσουν έστω πολλοί λίγοι αναγώστες να συναντήσουν μια πραγματικότητα του γίγνεσθαι στη γειτονική Ιταλία, πέρα από το κύριο μέσο παραπληροφόρησης στην πατρίδα μας, το κρατικό ΑΠΕ-ΜΠΕ που πληρώνει ο ελληνικός λαός κι όλα τα ΜΜΕ.
Να διαπιστώσουμε όλοι γιατί το θεσμικό ελληνικό πολιτικό σύστημα θέλει να κρύψει το γεγονός, μιας κι αποκαλύπτεται πως το "παιχνίδι είναι σικέ" κι υπηρετεί όπως παντού στην ΕΕ τους ευρωκράτες.
Να κατανοήσουμε κι εκείνες τις "επαναστατικές" εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις, ακόμη και τις ομαδίτσες με ψυχοπαθείς ηγετίσκους παρεών 10 και 15 ανθρώπων, μας βομβαρδίζουν καθημερινά με αερολογίες -αφού πρώτα έγινε το πραξικόπημα, γιατί πριν είχαμε νεκρική σιωπή- για το τι εξελίσσεται στη γειτονιά μας.
Είναι δυνατόν στ' αλήθεια να σκεφθεί κάποιος πως το 70% του Ιταλικού λαού, της Ιταλίας που μια εποχή αποτέλεσε το επαναναστατικό εργαλείο της ευρωπαϊκής αριστεράς, η χώρα των Gramsci, Pertini, Togliatti, Basso, Mancini, Nenni... γέμισε από φασίστες που ψηφίζουν ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα, όπως το Κίνημα 5 αστέρων και τη Λέγκα;
Πρόκειται για ιστορική ηλιθιότητα να χαρακτηρίζουν φασίστες το 70% του ιταλικού λαού.
Σήμερα στην Ιταλία η πλούσια μπουρζουαζία έχει πολιτικά κόμματα έχουν πολιτικά κόμματα που την εκπροσωπούν: Μπερλουσκόνι (δεξιά) και "Δημοκρατικό Κόμμα" (αριστερά).
Το παραδοσιακό εκλογικό κομμουνιστικό σώμα, οι βιομηχανικοί εργάτες, οι μισθωτοί, συνταξιούχοι άνεργοι δεν μπορούν να μπουν στα σαλόνια της αριστεράς, στρατεύονται με τη Λέγκα και το Κ5α.
Για τον χειμαζόμενο ιταλικό λαό αυτά τα δύο κόμματα, αρέσει δεν αρέσει εκφράζουν το όραμα: ΑΛΛΑΓΗ!
Το παραμύθι του μεγάλου "ευρωπαϊκού ονείρου" έχει μετατραπεί σε εφιάλτη και το αφήγημα του "αντιφασισμού" κι "ευρωπαϊκού πατριωτισμού" δεν συγκινεί πλέον κανέναν!

 Ποια είναι τα όπλα σας; Δεν τα βλέπετε;
Υπάρχουν! Βρίσκονται σ' εκείνο το βιβλιαράκι που οι πατεράδες σας
το ονόμασαν ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Pietro Ingrao
Όταν χίλια περίπου άτομα της κοσμοπολίτικης και δικαιωματικής "αριστεράς" συγκεντρώνονται στην πλατεία Castello στο Τορίνο και τραγουδώντας το Bella Ciao (στο παρακάτω βίντεο) υποστηρίζουν την παραβίαση του Συντάγματος, δεν λέει τίποτα στον ιταλικό λαό.
Η κατηγορία εναντίον του Κ5α και Λέγκας ως "εθνικοκυριαρχικούς" ξεπερνάει τα όρια της γελοιότητας των "αντιφασιστών" Μερκελιστών... προκαλεί ατελείωτο γέλιο και τεράστια οργή.
Η παρακαταθήκη του ιταλικού Συντάγματος, ίσως του πιο προοδευτικού Συντάγματος στον πλανήτη έχει συντάκτες με ονοματεπώνυμο κι όλους αντάρτες στα βουνά, στο ιταλικό ΕΑΜ εναντίον του Μουσολίνι. Αυτό το Σύνταγμα που δεν μπόρεσε η ιταλική αριστερά και δεξιά να αναθεωρήσει το Γενάρη του 2017, με αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα ένα συντριπτικό 60% ΟΧΙ στην αναθεώρηση, θα είναι εφιάλτης για το 4ο Ράιχ.
 
«Κι εμείς θα ψηφίσουμε πιο ισχυρά,
μέχρι να σας τσακίσουμε τα κόκκαλα»

Σχετικά:

Σαν σήμερα πριν από 565 χρόνια Η «Αποφράδα Ημέρα» - Τα δραματικά γεγονότα του ξεριζωμού των Χριστιανών

Η Πόλις Εάλω: Η «μαύρη» επέτειος της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους (vid+pics)
 
Σαν σήμερα πριν από 565 χρόνια Η «Αποφράδα Ημέρα» - Τα δραματικά γεγονότα του ξεριζωμού των Χριστιανών
 
29 Μαΐου 1453 «Η Πόλις Εάλω». Η ημέρα Τρίτη θεωρείται αποφράδα μέρα για τον Ελληνισμό γιατί η Κωνσταντινούπολη πέφτει στα χέρια των Τούρκων. Τα ηνία της περνούν από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο που πέθανε στη μάχη στα χέρια του Σουλτάνου.
Η Άλωση του 1453 ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας αποσύνθεσης του βυζαντινού κράτους και παράλληλης ανάδειξης των Οθωμανών ως της κυρίαρχης ηγεμονικής δύναμης στην περιοχή.
 
Η κατάσταση στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία πριν την Άλωση
Ακόμη και πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Φράγκους, η βυζαντινή αυτοκρατορία αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα. Οι τελευταίοι αυτοκράτορες της Μακεδονικής Δυναστείας ήραν τα μέτρα που είχαν λάβει οι προκάτοχοί τους και ευνόησαν τους πλούσιους αξιωματούχους. Συγκεκριμένα κατάργησαν το νόμο του «Αλληλέγγυου» που προστάτευαν τους μικρούς καλλιεργητές από τους εισπράκτορες των φόρων. Επίσης, σταμάτησαν να δίνουν κλήρο γης στους ακρίτες των συνόρων.
 
MoldovitaConstantinople
 
Έβαλαν ξένους μισθοφόρους στη θέση και των βυζαντινών στρατιωτών, με το πρόσχημα ότι στοίχιζαν λιγότερα χρήματα στο κράτος. Τα μέτρα αυτά προκάλεσαν αναταραχή στην αυτοκρατορία και δημιούργησαν πολλά εσωτερικά προβλήματα στο κράτος. Σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση βρέθηκαν και οι κάτοικοι των ακριτικών περιοχών, που δεν μπορούσαν πλέον να καταταγούν στο στρατό ως ακρίτες. Εκτός από αυτά η οικονομία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είχε σχεδόν καταρρεύσει.
Τα κρατικά έσοδα είχαν περιοριστεί και τα έξοδα πολλαπλασιάζονταν. Οι δαπάνες για τη συντήρηση του εμπορικού και του πολεμικού στόλου δεν μπορούσαν να καλυφθούν. Τα καράβια παραμελήθηκαν και το πολεμικό ναυτικό εγκαταλείφθηκε. Η ασφάλεια του Βυζαντίου αλλά και η διακίνηση των προϊόντων ανατέθηκε με συνθήκη στους Βενετούς, στους οποίους δόθηκαν πολλά εμπορικά προνόμια.
 
1204 alosi3
 
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν αποκαταστάθηκε ποτέ στην παλιά της αίγλη μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους το 1204.
 
Η ραγδαία εξάπλωση των Οθωμανών
Την ίδια περίοδο εξαπλώθηκε ραγδαία το οθωμανικό κράτος και μετεξελίχθηκε από κρατίδιο με φυλετική βάση σε πολυεθνοτική αυτοκρατορία. Οι Οθωμανοί πέρασαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη το 1345 ως σύμμαχοι του διεκδικητή του βυζαντινού θρόνου Ιωάννη Καντακουζηνού.
Μετά την κατάληψη της Καλλίπολης το 1354, απέκτησαν μια σταθερή βάση στη Θράκη, απ’ όπου μπορούσαν να διαπεραιούνται και να λεηλατούν τις ευρωπαϊκές περιοχές. Μέσα σε λίγες δεκαετίες οι Οθωμανοί είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος της Βαλκανικής και από το 1394 έως το 1402 έκαναν μια πρώτη απόπειρα να εξαναγκάσουν την Κωνσταντινούπολη σε παράδοση αποκλείοντάς την. Μετά την ανάδειξη στην εξουσία του σουλτάνου Μουράτ Β΄ (1421) το οθωμανικό κράτος ανέκαμψε και η επικράτεια του βυζαντινού αυτοκράτορα περιορίστηκε πάλι στην Κωνσταντινούπολη και κάποιες παράκτιες πόλεις της Θράκης.
 
Το ναυάγιο για την ένωση των δύο Εκκλησιών
Για τους Βυζαντινούς η μόνη σανίδα σωτηρίας θα ήταν από την ενεργή στρατιωτική βοήθεια από τις χριστιανικές δυνάμεις. Απαραίτητος όρος όμως ήταν η ένωση της βυζαντινής Εκκλησίας με την Εκκλησία της Ρώμης. Η ένωση τελικά συμφωνήθηκε κατά τη σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). Έντονες όμως ήταν οι αντιδράσεις των Ορθοδόξων.

Η ηγεσία των επιτιθέμενων
Την ηγεσία των επιτιθέμενων είχε ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' μαζί με τους αρχιστράτηγους της Ρούμελης και της Ανατολής, Καρατζά και Ισάκ αντίστοιχα. Επίσης συμμετείχαν οι πασάδες Ζαγανός, Μαχμούτ, Σαρουτζά και Χαλίλ, καθώς και ο ναύαρχος Μπαλτάογλου, ο οποίος αντικαταστάθηκε μεσούσης της πολιορκίας από το Χαμζά.
 
alwsi palaiologos
 
Από την πλευρά των αμυνομένων, υπό τη γενική ηγεσία του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Δράγαση, το στρατιωτικό πρόσταγμα ανήκε στο Γενουάτη Giovanni Giustiniani Longo, ενώ διάφοροι Βυζαντινοί και Ιταλοί διοικούσαν τα σημεία των τειχών που τους είχαν ανατεθεί, ανάμεσά τους ο παπικός λεγάτος Ισίδωρος και ο μέγας δουξ Λουκάς Νοταράς.
 
Η επίθεση από τους Οθωμανούς
Την άλωση της Κωνσταντινούπολης έθεσε ως βασικό στόχο ο Μωάμεθ Β΄ αμέσως μετά την άνοδό του στην εξουσία (1451). Το 1452 κατασκεύασε το φρούριο του Boğaz kesen (σημερινό Rumeli Hisarı) στην ευρωπαϊκή όχθη του Βοσπόρου, ώστε να ελέγχει το διάπλου των στενών και ξεκίνησε τις προετοιμασίες για την πολιορκία και την κατασκευή των κανονιών. Επίσης, από το φθινόπωρο του 1452 άρχισε η κατάληψη των εκτός της Πόλης βυζαντινών οχυρών.
 
 

Στις αρχές Απριλίου του 1453 (σταδιακά από τις 4 έως τις 7 Απριλίου 1453), όπως αναφέρει η Εγκυκλοπαίδεια του Ελληνικού Κόσμου (Encyclopedia of the Hellenic World), οι οθωμανικές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν μπροστά στην Κωνσταντινούπολη και στις 12 Απριλίου ξεκίνησε ο βομβαρδισμός των χερσαίων τειχών και οι προσπάθειες υπόσκαψής τους. Μέχρι την τελική έφοδο μεγάλο μέρος των τειχών, ιδιαίτερα στο μεσαίο τμήμα τους, είχε υποστεί σημαντικές ζημιές. Στις 18 Απριλίου απέτυχε μία πρώτη έφοδος στα τείχη.
Στις 20, έπειτα από επιτυχημένη προσπάθεια τεσσάρων πλοίων να σπάσουν τον κλοιό του οθωμανικού στόλου και να μπουν στον Κεράτιο κόλπο, ο σουλτάνος καθαίρεσε το ναύαρχο Μπαλτάογλου και στις 22 κατόρθωσε να περάσει μέρος του στόλου του διά ξηράς στον Κεράτιο. Οι πολιορκημένοι προστάτευαν έως τότε την είσοδο στον κόλπο με μια αλυσίδα και με παραταγμένα πλοία. Η είσοδος των τουρκικών πλοίων εξέθεσε το ευάλωτο βόρειο τείχος της Πόλης σε επίθεση και ανάγκασε τους αμυνομένους να αραιώσουν ακόμη περισσότερο τις ισχνές δυνάμεις τους.
 
 

Άλλες πρωτοβουλίες του πολιορκητή που εντυπωσίασαν τους συγχρόνους ήταν η κατασκευή ενός θωρακισμένου πολιορκητικού πύργου και μια πλωτή γέφυρα από βαρέλια στο μυχό του Κεράτιου κόλπου. Παρά την καταπόνηση των τειχών, δύο ακόμη γενικές έφοδοι, στις 7 και 12 Μαΐου, απέτυχαν. Στις 21 Μαΐου οι Βυζαντινοί απέρριψαν πρόταση του σουλτάνου να παραδώσουν με ευνοϊκούς όρους την Πόλη.
 
Τα δραματικά γεγονότα
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 29ης Μαΐου, οι τουρκικές δυνάμεις εισχώρησαν στα τείχη στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, η οποία είχε υποστεί τις μεγαλύτερες καταστροφές. Η αντίσταση των αμυνομένων κατέρρευσε όταν ο βαριά τραυματισμένος Giustiniani εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης, δημιουργώντας πανικό. 
Επακολούθησε θανατηφόρος συνωστισμός μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού τείχους και στη συνέχεια οι Τούρκοι εισήλθαν στην Πόλη εξοντώνοντας όσους αντιστέκονταν. Κατά τη φάση της κατάρρευσης της αντίστασης στα τείχη σκοτώθηκε και ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος.
Οι υπόλοιποι σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, ενώ η αιχμαλωσία ήταν και η μοίρα του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Ο Μωάμεθ έκανε τη θριαμβευτική είσοδό του στην Πόλη.
 
h palaiologos
 
«Η Πόλις Εάλω»
«Και ρίχτηκε με τ' άτι του μες στων εχθρών τα πλήθια. Το πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα και το σπαθί του τη θανή. Στα χάλινά του στήθια εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα. Εθόλωσαν τα μάτια του. Τ' αγνό το μέτωπό του, θαρρείς, ο φωτοστέφανος της Δόξας τ' αγκαλιάζει. Κ' έπεσε χάμου ο Τρανός! Θρηνήστε το χαμό του. Μα, μη! Σε τέτοιο θάνατο ο θρήνος δεν ταιριάζει. Κ' έπεσε χάμου ο Τρανός! Κυλίστηκε στο χώμα ένας Τιτάν π' ακόμα χτες εστόλιζ' ένα θρόνο, κ' εσφάλισε -- οιμένανε! -- για πάντ' αυτό το στόμα που κάθε πίκρα ρούφαγε κ' έχυν' ελπίδες μόνο. Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολύ δε θα προσμένεις. Ένα πρωί απ' τα νερά του Βόσπορου κει πέρα θε να προβάλει λαμπερός μιας Λευτεριάς χαμένης ο ασημένιος ήλιος. Ω δοξασμένη μέρα! “Μαρμαρωμένε βασιλιά», αναφέρει ο Έλληνας ποιητής και πεζογράφος Κώστας Γ. Καρυωτάκης.
 

Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το Οθωμανικό κράτος μετατράπηκε σε ισχυρή αυτοκρατορική δύναμη με επεκτατικό προσανατολισμό και αποτελούσε μεγάλη απειλή για τα ευρωπαϊκά κράτη. Σε ό,τι αφορά τους χριστιανούς, η άλωση καθόρισε την αποτυχία της ένωσης των Εκκλησιών.
www.newsbomb.gr

Μήπως να ποινικοποιήσουμε και τον ευρωσκεπτικισμό;...

Μήπως να ποινικοποιήσουμε και τον ευρωσκεπτικισμό;
Κώστας Πλιάκος

Κώστας Πλιάκος

Έγραφα πριν από μία εβδομάδα για το τέλος της αυταπάτης στην Ιταλία, με αφορμή τη συμφωνία γιασχηματισμό κυβέρνησης και μάλιστα προέβλεπα ότι οι αυταπάτες θα τελειώσουν για τη...συμμαχία M5s και Λέγκας, με την κυβέρνηση τους να βρίσκει απέναντι μια συμπαγή ΕΕ, την Confindustria και του λοιπούς “ευρωπαϊστές” της Ιταλίας.
Το καλό σενάριο μάλιστα θα ήταν να κρατήσουν την κυβέρνηση αλλά στο τέλος να υποκύψουν, (όπως και η Ελλάδα στο πρόσφατο παρελθόν) στις βουλές των ευρωκρατών και της Γερμανίας.
Ούτε καν αυτό όμως δεν επέτρεψαν στην παραλίγο κυβέρνηση.
Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία. Τα δύο κόμματα είχαν δηλώσει πίστη στο ευρώ, ο υποψήφιος υπουργός οικονομικών Σάβονα έκανε δήλωση με την οποία συντασσόταν με πρόγραμμα των M5s και Λέγκας αλλά η απόφαση είχε ληφθεί.
“Δεν θα δώσουμε την κυβέρνηση και το υπουργείο οικονομικών σε όποιον δεν δηλώνει τυφλή πίστη στο ευρώ και δεν είναι δικός μας”.
Το ευρωσύστημα λειτούργησε εντελώς απολυταρχικά. Ούτε καν μπήκε στη διαδικασία διαλόγου και αποφάσισε να πετάξει στα σκουπίδια 17 εκατομμύρια ψήφους.
Ναι ο Ματαρέλα έχει δικαίωμα να μην δεχθεί έναν υπουργό αλλά το κριτήριό του δεν μπορεί να είναι πολιτικό ( “Οι απόψεις του εναντίον του κοινού νομίσματος επιφέρουν κινδύνους για την παραμονή της Ιταλίας στην Ευρωζώνη” είπε για τον υποψήφιο υπουργό οικονομικών.)
Με λίγα λόγια όποιος δεν εκφράζει απόλυτη πίστη στο ευρώ και στην ΕΕ, δεν μπορεί να έχει δημόσια αξιώματα, δεν μπορεί να εκλέγεται δεν θα αναλαμβάνει καθήκοντα, θα είναι σαν να λέμε παρίας.
Μήπως να ποινικοποιήσουμε και τον ευρωσκεπτικισμό;
Το συνταγματικό δικαίωμα που επικαλέστηκε ο πρόεδρος Ματαρέλα εδώ έχει από πίσω του σαφή στόχο να βάλει στην κυβέρνηση αυτούς που θα κάνουν ότι τους πουν οι Βρυξέλλες και οι Γερμανοί.
Ούτε καν δοκιμάζουν να συζητήσουν με M5s και Λέγκα. Ούτε καν τους αφήνουν να συμβιβαστούν όπως συμβιβάστηκε ο Αλέξης Τσίπρας.
Το θέμα δεν είναι αν μας αρέσουν οι M5s και η Λέγκα που δεν μας αρέσουν. Αλλά για σκεφτείτε: Τον Ματαρέλα δεν τον πείραξε που ένα ξενοφοβικό ρατσιστικό κόμμα θα είναι κυβέρνηση και τον πείραξε που που ο Σαβόνα είναι ευρωσκεπτικιστής...
Το θέμα είναι ότι η ΕΕ δεν μπορεί να υπερασπιστεί πια ούτε το τελευταίο της οχυρό, την "δημοκρατία της". Και το πιο λυπηρό είναι ότι ακούει κανείς από στόματα ανθρώπων που δηλώνουν δημοκράτες ότι “καλά έκανε ο Ματαρέλα αφού ο Σαβόνα είναι ευρωσκεπτικιστής”.
Όταν στο όνομα της δημοκρατίας παραβιάζεις τη λαϊκή βούληση γιατί δεν σου αρέσει το αποτέλεσμα, μην παραπονεθείς όταν κάποια στιγμή θα συμβεί το ίδιο και από την ανάποδη. Αυτό το βελούδινο πραξικόπημα στην Ιταλία, δεν είναι ένα απλό επεισόδιο αλλά κάτι πολύ πιο σοβαρό. Δείχνει πλέον ολοφάνερα την αδυναμία της ΕΕ να χειριστεί με δημοκρατικές μεθόδους και να πείσει τους πολίτες ότι η ενιαία Ευρώπη είναι το μέλλον και μας εξασφαλίζει μια καλύτερη ζωή (αν υποτεθεί ότι αυτός είναι ο στόχος της).
Και γι αυτό καταφεύγει σε τέτοιες μεθόδους, με το κάλυμμα του συνταγματικού δικαιώματος, όσο ακόμη υπάρχει, έστω και με αυτόν τον τρόπο. Οι πολίτες όμως δεν ξεχνούν και όσο τους παραγκωνίζεις και τους υποτιμάς τόσο θα αντιδρούν. Με αυτή την κίνηση ανοίγουν το δρόμο για την ακροδεξιά και το φασισμό. Δυστυχώς αυτό που συνέβη είναι ότι χειρότερο και θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που περιμένουν...

Δευτέρα 28 Μαΐου 2018

Μνημόνια τέλος; Ας διαβάσουμε Ιστορία...

Το πραγματικό τίμημα της ελληνικής χρεοκοπίας του 1893 καταβλήθηκε μια γενιά (30 χρόνια) αργότερα: το 1922, με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων από τις προαιώνιες εστίες τους. Πριν... από την καταβολή αυτού του τεράστιου από κάθε πλευρά (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά) ιστορικού τιμήματος, το διάστημα 1893-1922 εμφανίζονται κάποιες αναλογίες με το σήμερα τις οποίες δεν είναι φρόνιμο να αγνοήσουμε.

  1. (Και) τότε οι δανειστές εγκαταστάθηκαν επιτόπου, αναλαμβάνοντας τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών με τρόπο ώστε να ικανοποιηθούν κατά προτεραιότητα οι οικονομικές τους απαιτήσεις. Στα χέρια του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) πέρασε κάθε έσοδο του Ελληνικού Δημοσίου. Τότε ο ΔΟΕ μάζευε από τα τελωνεία και τα έσοδα από τα ελληνικά μονοπώλια (αλάτι, σπίρτα, τράπουλες κ.λπ.). Σήμερα το θεσμικό τέθριππο μαζεύει ξεπουλώντας παραλίες, κτήρια, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κ.λπ. Τότε ο ΔΟΕ έμεινε στην Αθήνα για 81 χρόνια. Σήμερα η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η εποπτεία θα φύγει τον ερχόμενο Αύγουστο.
  2. (Και) τότε, μετά τη χρεοκοπία, ο έλεγχος των δανειστών δεν εξαντλήθηκε στη σφαίρα της οικονομίας. Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα επετράπη ακόμη και να έχει «μεγάλες ιδέες», καθώς το όραμα της ελληνικής εθνικής ολοκλήρωσης συνέπιπτε με τον τεμαχισμό του μεγάλου Οθωμανού ασθενή, τον οποίο είχαν προγραμματίσει οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής και κατά σύμπτωση προστάτες και δανειστές του νεαρού ελληνικού υποθηκευμένου προτεκτοράτου.
  3. (Και) τότε οι δανειστές μιλούσαν για το νέο ελληνικό κράτος που επανεμφανίζεται στη διεθνή σκηνή σε δύο ηπείρους και πέντε θάλασσες, ικανό να συνάπτει στρατηγικές συμμαχίες και να πολεμά στο πλευρό τους (κατά των μπολσεβίκων).
  4. (Και) οι τότε παγκόσμιοι ηγέτες (και κατά σύμπτωση δανειστές της Ελλάδας) έβλεπαν θετικά τα ελληνικά αιτήματα για ισχυρή παρουσία στο διεθνές στερέωμα.
  5. (Και) τότε οι ελληνικές κυβερνήσεις έταζαν λαγούς με πετραχήλια στο πόπολο. Του ζήτησαν ακόμη και υπομονή μέχρι να φτάσουμε στην Άγκυρα. Αλλά μεσολάβησαν ο Σαγγάριος, η σφαγή και η καταστροφή...
  6. (Και) τότε οι δανειστές, όσο ήταν χρήσιμο για τα συμφέροντά τους το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στη Μικρά Ασία, άκουγαν με προσοχή τα αιτήματα για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Αλλά...
...Αλλά μεσολάβησαν η Μικρασιατική Καταστροφή και η νέα ελληνική χρεοκοπία (1935), γεγονός που... υποχρέωσε τους δανειστές να διατηρήσουν την παρουσία τους (ΔΟΕ) στην Αθήνα μέχρι το 1979.
Τώρα, βέβαια, δεν έχουμε Βενιζέλο και Άγγλους ώστε να ανησυχούμε για καταστροφές, αλλά Τσίπρα, Τραμπ και αμερικανικές βάσεις (Σούδα, Λάρισα, Σύρο, Αλεξανδρούπολη) που θα βοηθήσουν να ορθοποδήσει οικονομικά η χώρα και θα προστατέψουν τα συμφέροντά της. Άσε που η (γερμανική) Ε.Ε. είναι κι αυτή ολόψυχα στο πλευρό μας...

Κυριακή 27 Μαΐου 2018

Η μόλυνση του φαντασιακού

Αποτέλεσμα εικόνας για Η μόλυνση του φαντασιακούΦοίβος Γκικόπουλος*       
 
Το φαντασιακό, όπως ακριβώς και το περιβάλλον, μολύνεται, έχει ήδη μολυνθεί, από μια υπερβολική παραγωγή, και δεν υπάρχει ικανό φίλτρο για να το καθαρίσει. Κάποτε αυτό το φίλτρο ήταν η κουλτούρα που μαζί με το προσωπικό ταλέντο και έχοντας στη διάθεσή του μια σκάλα αξιών, έκανε μια επιλογή ανάμεσα στις πληροφορίες και τις παραστάσεις που αποδεχόταν κι εκείνες που απέρριπτε. Σήμερα όμως, ενώ η μάζα των πληροφοριών και των παραστάσεων αυξήθηκε υπέρμετρα, το φίλτρο βούλωσε επικίνδυνα. Από αυτό το σημείο η έξαρση της γνώσης που παράγει τη μη-γνώση ή μια αδιάφορη γνώση, εκείνη τη χιονοστιβάδα εικόνων που δημιουργεί το κενό της φαντασίας, εκείνον τον πληθωρισμό από λέξεις που παράγει την υποτίμηση της κάθε λέξης.
Ο τρόπος που παρουσιάζονται οι θεωρήσεις και οι απόψεις γύρω από την πολιτική, τη λογοτεχνία ή οποιοδήποτε άλλο πεδίο γνώσης έγινε εξαιρετικά σύνθετος, επιτηδευμένος, ξεθωριασμένος. Δεν υπάρχει χρονογράφος έστω και κάπως ειδικευμένος στη διαδικασία πολιτισμικού εκθειασμού του αντικειμένου του, που δεν ξέρει να εκπλήσσει με τις λεκτικές και ιδεολογικές ακροβασίες, μ’ ένα ζευγάρι καλά τοποθετημένων επιθέτων, με καλή δόση ειρωνείας στο σωστό σημείο, την υπολογισμένη απόσταση, το εντυπωσιακό κλείσιμο. Κι όμως, μετά την ευχαρίστηση της ανάγνωσης, εκείνο που μένει από αυτά που μόλις διαβάσαμε γρήγορα εξαφανίζεται, εξαερώνεται, φαίνεται να μην αφήνει ίχνη πίσω του, εκτός, το πολύ, από μια εκδήλωση δεξιοτεχνίας. Και γιατί όλα αυτά;
Πιστεύω ότι η απογοήτευση προέρχεται από αυτή την ακραία διαθεσιμότητα μιας κουλτούρας που εννοείται ως πολιτισμική νομιμοποίηση των πάντων, σε όρους αισθητικούς, ιδεολογικούς, φιλοσοφικούς κλπ. Και από την αίσθηση ότι «παρακολουθούμε μια αναπαραγωγή από ιδέες, εικόνες, σημεία που βρίσκονται τώρα πια πίσω μας και που επιβάλλεται να επαναλαμβάνουμε σε ένα είδος μοιραίας αδιαφορίας» (Μποντριγιάρ).
Είμαστε όλοι σε μια αντανάκλαση, ζούμε τον πολιτισμό της αντανάκλασης. Ακόμη και οι λέξεις μας δέχονται αυτή τη συνέπεια της αντανάκλασης. Αντανακλούν τον Μαρξ και αντανακλούν τον Φρόιντ λέξεις όπως προσπάθεια, αλλοτρίωση, αποξένωση∙ και μετά κενό, τίποτε, παραλογισμός. Η διόγκωση του κοινωνικού και του υποκειμενικού τις έκαναν ύποπτες. Αλλά μετά το μισό του 20ου αιώνα, με την έλευση των ανθρωπολογικών και κοινωνικών επιστημώνκαι τον υπέρμετρο πολλαπλασιασμό των δυνατών προσεγγίσεων της πραγματικότητας, εγκαθιδρύεται μια δύναμη πολύπλοκη, απρόσιτη και φυγόκεντρη, και λέξεις όπως έλλειψη, επιθυμία κλπ. αποκτούν πολλές αμυχές και λόγιους υπαινιγμούς. Και όταν η γλώσσα των Μέσων κατακτά αυτόν τον ερμηνευτικό πλουραλισμό υποβαθμίζοντάς τον, η αντανάκλαση γίνεται σύγχυση, γίνεται ένα διαρκές κουτσομπολιό που πάντα ανανεώνεται γύρω από τις λέξεις του συρμού. Ύστερα, και όχι τυχαία, τα   Στην ασημαντότητα που παράγουν τα Μέσα πρέπει να προσθέσουμε την επικάλυψη των «πολιτισμικών καταναλωτικών αγαθών» κάτω από μια καλοστημένη φόρμα λέξεων και ιδεών, «φίρμας», και συσκευασμένων σε τέλεια λεκτικά κουτάκια, τυλιγμένα στο σελοφάν του ύφους. Η επιρροή τους στο φαντασιακό δεν είναι καθόλου αμελητέα. Αυτό που μπορεί να συμβεί σε ανάλογες περιπτώσεις το διαπίστωσα με το σκυλάκι μου. Από βαρεμάρα ή από ανάγκη του έδινα εκείνες τις συσκευασμένες τροφές από μοσχάρι, χοιρινό ή κοτόπουλο, και παρά την ποικιλία, στο τέλος έκανε εμετό. Τότε, για να βρω λύση στο πρόβλημα, άρχισα να του μαγειρεύω εγώ υγιεινές τροφές, να τις προετοιμάζω με κάθε προσοχή, αλλά το σκυλάκι δεν τις αναγνώριζε πια. Έκανε πάλι εμετό. Τώρα είμαι ιδιοκτήτης ενός ανορεκτικού σκύλου και δεν καταλαβαίνω πώς επιβιώνει. Έτσι λοιπόν και το φαντασιακό καταντά ανορεκτικό, και το φαντασιακό κινδυνεύει να μην διακρίνει ανάμεσα στο φυσικό και το συσκευασμένο, ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασιακή πραγματικότητα, ανάμεσα στο πραγματικό και το αντίγραφό του.
Ο ιταλός θεωρητικός και ιστορικός της Ιταλικής λογοτεχνίας Αζόρ Ρόζα έγραφε ότι «γεννήθηκε μια νέα τεχνική παραγωγής που συνίσταται στην σχεδόν καθολική εκμηδένιση της καλλιτεχνικής έμπνευσης, και στην κυριαρχία του προγραμματισμού της αγοράς… Εδώ και καιρό παρατηρείται ένα  φαινόμενο τεχνικής κατασκευής της γραφής», και καταλήγει: «Δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο που να θέλει να πει κάτι για τη ζωή και τον κόσμο».
Αν σκεφτούμε την πίεση της εκδοτικής βιομηχανίας, μια πίεση που ποτέ, σε καμιά εποχή, δεν υπήρξε τόσο έντονη πάνω στον συγγραφέα, και που τον ωθεί να παράγει με κάθε κόστος για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της αγοράς (και την ανάγκη να εμφανίζεται για να μην εξαφανίζεται), τότε δεν θα φαίνεται τόσο πεσιμιστική η κατάληξη του Αζόρ Ρόζα. Και αν σκεφτούμε ότι μια ίδια ή και ακόμη πιο έντονη πίεση εξασκείται από τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες, τη διαφήμιση, από τις αίθουσες τέχνης, γιατί όλα αυτά τα «κέντρα παραγωγής» για να επιβιώσουν έχουν ανάγκη από παρουσίαση, εικόνες, «fiction», από όλο και πιο νέα μοντέλα και φιγούρες, δεν θα φανεί καθόλου υπερβολική ούτε η δική μου διαπίστωση ότι το φαντασιακό μολύνεται, έχει ήδη μολυνθεί, ακριβώς από υπέρμετρη παραγωγή.
Και σχετικά με τη λογοτεχνία έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή όπου χρησιμοποιούνται και ανακυκλώνονται όλα τα υπολείμματα της μεγάλης εκποίησης του 20ουαιώνα.  Και όπου το ντουμπλάρισμα, η μάσκα, ο καθρέφτης, ο λαβύρινθος, η πολυκεντρική δομή,η κατακερματισμένη, η κυκλική, χρησιμοποιούνται σήμερα ακριβώς όπως το κιονόκρανο, η κολόνα, η καρυάτιδα ή το γυμνό μπούστο που χρησιμοποιεί ο μεταμοντέρνος καλλιτέχνης (ή διακοσμητής) στις γεμάτες μανιέρα εμπνεύσεις του.
Ίσως γι’ αυτό όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο γραμμένο σήμερα, έρχεται αμέσως στο μυαλό μας ένα άλλο βιβλίο και όχι εκείνη η όποια πραγματικότητα που θέλει να μας παρουσιάσει το βιβλίο που διαβάζουμε. Αυτή, αν υπάρχει, έρχεται ύστερα, σε μια δεύτερη στιγμή. Ακόμη κι όταν πρόκειται μόνο για γραφή, αισθανόμαστε (σχεδόν πάντα) από πίσω μια άλλη γραφή που είναι, με κάποιες έξυπνες μεταλλαγές, επανάληψη της προηγούμενης.
Ο Μποντριγιάρ, παραφράζοντας τον διάσημο τίτλο του Ρολάν Μπαρτ (Ledegrè zèrodel’ècriture) μίλησε για τον βαθμό Xerox της γραφής. Η Xerox είναι το φωτοτυπικό μηχάνημα, για όποιον το θυμάται… Αλλά ακόμη κι αυτές οι γαλλικές φινέτσες γρήγορα καταλήγουν στους τίτλους των εβδομαδιαίων περιοδικών και στα διαφημιστικά spot.
Καταλήγοντας: αν το πρώτο μισό του 20ου αιώνα ήταν μια ηρωική εποχή όπου η λογοτεχνία έμοιαζε να γιορτάζει την εξαφάνισή της μέχρι την αποποίηση του εαυτού της, στην εποχή που διανύουμε η λογοτεχνία ξαναζεί μια απομυθοποιημένη και «φυσιολογική» επανάληψη ενός τέλους που ήδη τελείται. Σ’ αυτή τη «φυσιολογική» κατάσταση και σ’ ένα φαντασιακό μολυσμένο από τις πολλές επαναλαμβανόμενες παρουσιάσεις, ο συγγραφέας θα πρέπει να αναζητήσει την αρχή μιας δικής του δημιουργικής οντότητας.
*Ο Φοίβος Γκικόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ

Απόδημοι Έληνες της κρίσης. Ένα κείμενο για τη ζωή στην Ιταλία

Πιτσιρίκο γεια σου,

Πολλές φορές έχω σκεφτεί να σου γράψω, κι όλο δεν το κάνω, αλλά η ανάρτησή σου αυτή τη φορά, για τους Ελληνες που δεν ζούμε πια στην Ελλάδα, μού μίλησε. 
Είσαι ανάμεσα στις λίγες καθαρές φωνές (δυο-τρεις) που ακούω και διαβάζω πλέον από την Ελλάδα.
Αρρωσταίνω με οτιδήποτε άλλο βλέπω να γράφεται και να λέγεται στην ελληνική πλευρά, Και πλέον –από τότε που έφυγα – είμαι ολοένα και λιγότερο ανεκτική. Γι’ αυτό θα είναι μεγάλο αυτό το γράμμα, υπομονή στην ανάγνωση.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Ζω στην Ιταλία, εδώ και έξι χρόνια. Για τη ζωή στην Ιταλία σου γράφω πιο κάτω. Ήρθα εδώ εντελώς απρογραμμάτιστα και χωρίς κανένα πλάνο. Δεν είχα σκεφτεί να ζήσω εδώ, αν και από παιδί είχα αυτή τη χώρα στην καρδιά μου. Λένε πως πρέπει να σε βαρέσει κατακούτελα για να ξεκουνηθείς να βγεις από αυτό που νομίζεις ως «νορμάλ» κι έχουν δίκιο. Για καιρό ήθελα να φύγω, αλλά δεν το αποφάσιζα. Κι ήρθε το «ερωτευτείτε!» που λες κι εσύ, κι έτσι ξεκουνήθηκα.
Θυμάμαι να ασφυκτιώ για χρόνια στην Ελλάδα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα χρόνια της κρίσης.
Θυμάμαι να μη μπορώ να αναπνεύσω, και για χρόνια να μη μπορώ καν να καταλάβω το γιατί, κάθε φορά που με αντιμετώπιζαν σαν σκουπίδι στις υπηρεσίες. Κάθε φορά που προσπαθούσα να γίνω καλύτερη και με περισσότερα skills (όπως τα ορίζουν οι γκουρού του ξεπουλήματος των ανθρώπινων ζωών σ’αυτό το μεγάλο μερκάτο).
Κάθε φορά προσπάθεια και χρόνος και χρήμα, να πάρω ακόμα ένα χαρτί, μια πιστοποίηση σε κάτι, που μετά καταλάβαινα πως, παρά τις προσπάθειες, ήμουν για μια ακόμα φορά στο μηδέν.
Να χτυπάω στου κουφού την πόρτα. Να μην είναι καμία προσπάθεια ποτέ αρκετή. Και πάλι από την αρχή.
Κάθε φορά που θα έβρισκα τον εαυτό μου είτε κακοπληρωμένο είτε κυριολεκτικά να παρακαλάω για τα δεδουλευμένα κι όχι μόνο να μη βρίσκω το δίκιο μου με τους τσαμπουκάδες-μαφιόζους που είχα για εργοδότες, αλλά να αντιμετωπίζομαι κι από τον υποτιθέμενο «σύμμαχο», την επιθεώρηση εργασίας κι άλλες υπηρεσίες, με εχθρικότητα. Λες και ο «θύτης» ήμουν εγώ.
Θυμάμαι να νιώθω εκτός, μέσα στην αγία ελληνική οικογένεια, που, αν έχεις την ατυχία να γεννηθείς γυναίκα, έχει συγκεκριμένο ρόλο κομμένο και ραμμένο έτοιμο για σένα, προτού καν σκεφτείς ποιος είσαι και τι θέλεις: να μη λες αυτά που πραγματικά σκέφτεσαι, να τα σκέφτεσαι και να τα λες πίσω από πόρτες κλειστές.
Ψίθυροι και πισωμαχαιρώματα.
Φτάνει να «φαίνεσαι» από μπροστά «κουκλίτσα», «γατούλα». Να είσαι «ευπρεπής» γιατί ‘τι θα πει ο κόσμος;».
Και σε μερικά χρονάκια να δούμε κι απογόνους, γιατί βλέπεις, στην Ελλάδα δεν είσαι 100% γυναίκα, αν δεν έχεις αραδιάσει μέσα σε ένα χρονικό deadline τη ρέπλικα του εαυτού σου και των άλλων.
Πού κουβέντα για τα ταξίδια που θες να κάνεις μόνη και για το κλειδί στην πόρτα που θες να κλείνει πίσω σου και να μη χρωστάς σε κανένα.
Στην Ελλάδα κάτι τέτοια αντιμετωπίζονται στην καλύτερη με ειρωνεία, και στη χειρότερη με βία.
Στην Ελλάδα, όπως κι εσύ πολύ σωστά γράφεις, όλοι πρέπει να χρωστάνε κάπου.
Ο ένας αρπαγμένος από τον άλλο. Οι γονείς από τα παιδιά και τα παιδιά από τους γονείς. Ο άντρας από τη γυναίκα, και ούτω καθεξής. Σχέσεις δηλητήριο. Σου χρωστάω-μου χρωστάς. Κάπως έτσι τα μάζεψα μια μέρα, κι ήρθα εδώ.
Μιλάνο. Χειμώνας του ’12. Χιόνι παντού.
Έτσι όπως ετοίμασα εκείνη τη βαλίτσα, απρογραμμάτιστα, μ’ ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, κατάλαβα για πρώτη φορά πόσα λίγα πράγματα είχα τελικά ανάγκη. Το μόνο καλό που έκανα τότε είναι ότι μάζεψα κάτι χρωστούμενα δεδουλευμένα πριν φύγω. Σημαντικό. Να μην ακουμπάς σε ξένες πλάτες. Ήταν αυτή η «μαγιά» που μ’έσωσε στη αρχή και παρέμεινα. Αυτό κι ο άνθρωπος που μου στάθηκε πιο πολύ κι από οικογένεια, ο φίλος μου.
Να ανοίγεις την πόρτα και να βρίσκεις ένα χαμόγελο. Να σου λέει «θα φτιάξουν τα πράγματα». Δεν θες τίποτα άλλο. Εδώ δυσκολεύτηκα πολύ στην αρχή. Τους λες «Μιλάνο», «Ιταλία», κι ο νους ο γεμάτος στερεότυπα πάει αμέσως σε πασαρέλες και μόδες ή –αντίθετα – σε μια πόλη γκρίζα και βαρετή.
Αφέθηκα, άδειασα το μυαλό. Γύριζα με τα πόδια όλη την πόλη εκείνο το Φλέβαρη-Μάρτη του ‘12, να κοιτάζω για αγγελίες. Έβλεπα το χιόνι εκείνης της άγριας χρονιάς να λιώνει στις γωνίες. Έβλεπα και τις αγγελίες για σερβιτόρες και πωλήτριες, που ζητούσαν κοπέλες πιο νέες από εμένα. Και –ω του θαύματος!- πιο έμπειρες επίσης.
Έβλεπα την πόλη. Δεν σου ανοίγεται αυτή η πόλη. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ. Αλλά και δεν σε προγκάει, δεν σου φέρεται με αγένεια…Άρχισα να την βλέπω με συμπάθεια. Οι άνθρωποι ήταν πιο ευγενικοί απ’ ό,τι στην Αθήνα. Στα λεωφορεία και στο μετρό σε άφηναν πρώτα να κατέβεις προτού χιμήξουν να μπουν μέσα. Όταν ζητούσα καμία πληροφορία, πού είναι ο τάδε δρόμος, ή η στάση του μετρό, σταματούσαν κι αφιέρωναν χρόνο να μου δείξουν πού είναι. Τα λεωφορεία έρχονταν στην ώρα τους. Άρχισα με έναν αλλόκοτο τρόπο να ηρεμώ – κι ας έτρεχα να βρω δουλειά.
Πράσινα πάρκα να πάρεις μια ανάσα (κι ας γκρινιάζουν ότι δεν έχουν πράσινο – ‘’έλα να δεις στην Αθήνα πώς ζούμε’’ – σκεφτόμουν). Κανείς να μην καπνίζει μέσα στα καφέ και στους δημόσιους χώρους.
Τρέξιμο;
Ναι. Κι εδώ τρέχουν οι άνθρωποι. Όμως, έχουν κάτι που στην Ελλάδα δεν είδα ποτέ: το να σε κρίνουν εδώ ως «maleducato», ως ανάγωγο, αγενή, κινεί μέσα τους μια ευαισθησία, τους κάνει να ντρέπονται.
Αυτό δεν το είδα ποτέ στα μέρη μας. Ίσα-ίσα, όσο πιο «σκληρό καρύδι» το παίζεις, τόσο πιο «μάγκας» και τόσο πιο «καπάτσα’ είσαι. Θα μου πεις, «και καλά, δεν εχει εδώ πονηρούς και τσάμπα μάγκες;» Φυσικά και έχει. Αν και θέλουν να λέγονται «η πιο βορειοευρωπαία» πόλη της Ιταλίας, εξακολουθούν να είναι Μεσόγειος. Άλλωστε οι πιο πολλοί εδώ είναι «terroni», όπως λένε εδώ τους από τη Ρώμη και κάτω, τους νότιους: Πούλια, Σικελία, Νάπολη.
Παιδιά που ήρθαν από πολύ φτωχές επαρχίες, με πολύ βαθύτερη φτώχια από εκείνη στην Ελλάδα, με το «αμερικάνικο» όνειρο «να πιάσουν την καλή».
Τους βλέπεις να υποφέρουν μέσα σε γραβάτες και πάνω σε ψηλοτάκουνα ή μέσα σε γυάλινα, ψυχρά κτήρια, οι σύγχρονοι σκλάβοι των ατέλειωτων ωραρίων, «για ένα πουκάμισο αδειανό» για ένα Prada.
Που θα το φορέσουν να κάνουν la bella figura, να μπουν στο μάτι της συναδέλφου στο γραφείο. Σου είπα, μεσογειακός λαός, τη φιγούρα στο αίμα.
Μ’αυτά και μ’αυτά, κατάλαβα τότε στις αρχές 2 πράγματα: Το ένα ήταν ότι, όπως νούμερα και «δήθεν» υπάρχουν παντού, έτσι κι η γη της επαγγελίας δεν υπάρχει πουθενά.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι. Που κι αυτοί πνίγονται όσο πνιγόμουν κι εγώ εκεί. Έτσι κι εδώ, και παντού, ξεκινάς να βρεις τη δική σου φυλή, τη δική σου «ράτσα». Κι όταν λέω ράτσα, φυσικά δεν εννοώ τους άλλους Έλληνες που ζουν εδώ. Αυτούς, ήλθον, είδον κι απήλθον που λένε: ένα δυο παιδιά έγιναν φίλοι μου.   
Η ελληνική κοινότητα εδώ είναι μια κλίκα που δεν θα έκανα παρέα, ακόμα κι αν ήταν οι τελευταίοι πάνω στη Γη. Κάτι θρησκόληπτοι, κάτι βολεμένοι από χρόνια γιατί ήρθαν στις καλές εποχές και λάδωσε το έντερό τους που λένε, που, όταν συζητούσα μαζί τους τότε στις αρχές, το ’12 αυτά που συνέβαιναν στην Ελλάδα, δεν το είχαν σε τίποτα να σχολιάζουν «καλά τους κάνουν – να γίνουν επιτέλους οι Έλληνες άνθρωποι, να γίνουν Ευρωπαίοι». Σιχάθηκα όλο αυτό το «έπιασα εγώ την καλή και γαία πυρί μιχθήτω». Σιχάθηκα και τις γιορτές τους. Κάτι γυφτολαίκά και κάτι ψευτομαγκιές και ντιριντάχτα πάνω σε τραπέζια. Μα γιατί να πρέπει να συγχρωτίζεσαι με άτομα με τα οποία στην πατρίδα δεν θα μοιραζόσουν ούτε τον αέρα που αναπνέεις; Επειδή μιλάτε την ίδια γλώσσα; Άλλη είναι η κοινή γλώσσα που πρέπει να μιλάνε οι άνθρωποι και δεν έχει να κάνει με κοινή καταγωγή.
Έκανα στροφή στον πρώτο μήνα κι από τότε τους αποφεύγω συστηματικά. Δεν το ‘χω μετανιώσει.
Γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες κι ευγενικούς ανθρώπους. Μπορώ να πω πως οι ευκαιρίες να γνωρίσεις ωραίους ανθρώπους είναι περισσότερες από αυτές που είχα στην Αθήνα.Και στατιστικά να το δεις, η πόλη είναι ένα λιμάνι, «porto di mare» το λένε οι Ιταλοί, απ’ όπου περνάνε όλες οι φυλές.
Το δεύτερο που κατάλαβα ήταν το εξής: σκέφτηκα «αν δεν βρίσκεις δουλειά, δημιούργησέ την».
Έπιασα την ανάγκη των Ιταλών να μάθουν αγγλικά. Όσο η δική μας γενιά ξημεροβραδιαζόταν στα φροντιστήρια, αυτοί εδώ δεν νοιάζονταν και πολύ. Είχαν μια γερή οικονομία για χρόνια.
Είχαν κι εκείνη την εγγενή απέχθεια των λατινόφωνων λαών να μιλήσουν αγγλικά.
Κι έτσι, όσο εμείς στην Ελλάδα μαθαίναμε αγγλικά, γερμανικά ως και κινέζικα, αυτοί ξύπνησαν ξαφνικά ένα πρωί κι είδαν πως δουλειές πια δεν υπάρχουν «da buttare via», κι είδαν πως πρέπει κι αυτοί να ξενιτευτούν κατά κύματα.Και τώρα τρέχουν να προλάβουν. Ο μέσος Ιταλός μιλάει όσο καλά αγγλικά μιλάει ένα δεκάχρονο στην Ελλάδα, και πολλά λέω. Βάλθηκα να μελετάω ταυτόχρονα δύο γλώσσες: ιταλικά και αγγλικά.
Απίστευτο πώς δουλεύει το μυαλό, όταν αναγκάζεσαι να μιλάς/σκέφτεσαι σε τρεις γλώσσες.
Είναι φορές που πάω στο σούπερ μάρκετ και γράφω στα γρήγορα στην ίδια λίστα «φέτα, fagiolini, olive oil».
Πήρα και μια πιστοποίηση για καθηγητές αγγλικών που μου άνοιξε πόρτες, και σιγά σιγά, εκείνο που ήταν πάρεργο έγινε η κύρια απασχόλησή μου. Με οδηγεί σε νέα μονοπάτια. Είναι άλλο πράγμα η εκπαίδευση, ειδικά όταν είσαι ελεύθερος από τα συστήματα και τα καλούπια που βάζει το δημόσιο σχολείο και μπορείς να βάλεις το μεράκι σου, τις ιδέες και τη δημιουργικότητά σου σε αυτό.
Σιγά σιγά μπλέχτηκα με τα κινήματα που μεγαλώνουν εδώ για πιο δημοκρατική παιδεία.
Να βλέπεις τα παιδιά να παίζουν, να τρέχουν, να χαίρονται. Να μην είναι το μάθημα τιμωρία και κανόνες. Έτσι φτιάχνονται οι αυριανοί ελεύθεροι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που έχουν τη δική τους κρίση κι όχι το τσιμέντο, με το οποίο τους σβήνουν κάθε σπίθα στα σχολεία.
Νοσταλγία; Ναι, τον πρώτο χρόνο πολλή.
Όμως, σιγά σιγά κατάλαβα ένα πράγμα: πως η νοσταλγία είναι μια παγίδα μέσα στην οποία έχεις ρίξει εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, γιατί σε έχουν γεμίσει με στερεότυπα.
Ο ήλιος, ο καλός καιρός, τα ηλιοβασιλέματα, η θάλασσα.
Όταν επιτέλους άνοιξα τα μάτια μου είδα πως κι εδώ ο καιρός έχει τα καλά του· έχει, ας πούμε, ακόμα τις εποχές, υπάρχει μια εκρηκτική άνοιξη!
Υπάρχουν πανέμορφα μέρη και φύση πολύ διαφορετική από εκείνη στην Ελλάδα, μια ομορφιά που αρκεί να έχεις τα μάτια να τη δεις, χωρίς να κάνεις άσκοπες συγκρίσεις.
Τέλος, οι φίλοι στην Ελλάδα. Το πιο πικρό κομμάτι σε όλο αυτό, που βλέπω πως το γράφουν κι άλλοι. Οι περισσότεροι σε ξεχνάνε, μέσα στους πρώτους μήνες. Ακόμα κι αν για σένα δεν έχει αλλάξει τίποτα, προφανώς έχει αλλάξει για εκείνους: δεν είσαι πια εκεί. Ή εκείνοι που όσο έλειπες, ασχήμυναν. Κι είσαι εσύ που δεν θέλεις πια να έχεις καμία σχέση.
Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα έβγαλε τα εσώψυχα και τον πραγματικό χαρακτήρα του καθενός.
Άνθρωποι αλληλοκατασπαράχτηκαν, ολόκληρες οικογένειες το ίδιο.
Η ασχήμια άρχισε να φαίνεται κάτω από τα φωτεινά χαμόγελα στις φωτό τις τραβηγμένες σε ξενοιαστα πάρτι και παραλίες άλλων εποχών.
Το πιο μεγάλο λάθος που μπορείς να κάνεις όταν φεύγεις είναι να νομίζεις πως αυτό που άφησες συνεχίζει να παραμένει όπως ήταν.
Οι φίλοι, ακόμα κι η ίδια σου η οικογένεια, συνεχίζουν κι αυτοί στις δικές τους πορείες.
Αλλάζουν, όπως κι εσύ αλλάζεις. Με κάποιους θα ξανασυναντηθείς, με άλλους όχι. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό, απλή εξέλιξη είναι.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι η αδιαφορία, η βλακεία ή ο δήθεν μου τάχα «απολιτίκ» ατομικισμός που βλέπω να εκδηλώνουν πολλοί στην Ελλάδα.
Βλέπω στο Facebook να παρακολουθούν, να νοιάζονται, να πονάνε και να εκφράζουν υγιή άποψη για την Ελλάδα φίλοι που έχουν κι αυτοί φύγει.
«Τι ασχολείσαι;» μου λένε μερικοί. Δεν έχω ξεπεράσει την ανάγκη να «ασχολούμαι» και δε νομίζω να την ξεπεράσω.
Αφενός γιατί δεν είμαι γεωγραφικά μακριά και αφετέρου επειδή η χώρα που με φιλοξενεί δεν είναι και τόσο μακριά από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα.
Και να θέλω να το ξεχάσω, μου το θυμίζουν οι άλλοι γύρω μου: «πώς πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα; Εμείς έχουμε τώρα σειρά!» είναι τα πρώτα πράγματα που θα μου πουν οι Ιταλοί μόλις τους πως πως είμαι Ελληνίδα.
Αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι πως δεν θέλω να ξεχάσω.
Πιστεύω πως θα έρθει ένα κύμα που θα παρασύρει τα πάντα, κι αυτό το κύμα ετοιμάζεται.
Η Ελλάδα, εκ του αποτελέσματος, θα ακολουθήσει, κι όποιος επιμένει στις ιδεοληψίες του κόσμου του παλιού -στο να κοιτάει δηλαδή τη μικρή του ‘’βολή’’, τον μικρό του ατομικιστικό κήπο-, θα χαθεί μαζί με το τσουνάμι.
Αυτό συμβαίνει εδώ, αυτή τη στιγμή που σου γράφω, κι έχω τη χαρά να είμαι μέρος του.
Οι Ιταλοί, πολύ κοντά γεωγραφικά σε αυτό που συμβαίνει πλάι στην πόρτα τους, είναι στην τσίλια περισσότερο απ’ ό,τι εμείς.
Εδώ ο κόσμος βράζει. Πιστεύω πως δεν έχει σημασία πού είσαι γεωγραφικά πλέον. Αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι από την πλευρά αυτή που σπρώχνει να αλλάξει τα πράγματα, αντί να αφήνεσαι να σε παρασύρει το τσουνάμι. Σε αυτούς λοιπόν σε παίρνω μαζί μου στις παρέες, όποτε μπορώ Πιτσιρίκο, γιατί είσαι ένας από εμάς.
Γιατί μιλάμε την ίδια γλώσσα. Γιατί είσαι η φωνή που θέλω να ακούσουν από την Ελλάδα, κάθε φορά που με ρωτάνε οι φίλοι «τι γίνεται εκεί;».
Συνέχισε να μας κρατάς παρέα. Καλό σου βράδι. Βράδι Παρασκευής 25 Μαίου 2018, Μιλάνο
Ο.
 
(Αγαπητή φίλη, αυτό είναι το πρώτο μέιλ από την Ιταλία. Ίσως, γιατί η Ιταλία είναι κοντά, έχουμε πολλά κοινά στοιχεία και παραδόσεις, ως μεσογειακοί λαοί, και πολλοί Έλληνες δεν θεωρούν μετανάστευση το να πάνε να ζήσουν στην Ιταλία. Επίσης, δεν φαίνεται να την προτιμούν. Αν και η Ιταλία είναι η κατάλληλη χώρα για τους Έλληνες. Γράψατε την κατάλληλη στιγμή γιατί είναι η Ιταλία τώρα στο μάτι της Γερμανίας. Διαβάζω άρθρα σε γερμανικά έντυπα για τους Ιταλούς, και γράφουν όλα αυτά που έγραφαν για την Ελλάδα και τους Έλληνες το 2010. Κάποια από τα σχόλια είναι ευθέως ρατσιστικά. Υποθέτω πως θα χαμογελάτε, διαβάζοντας αυτά που γράφονται σήμερα για τους Ιταλούς, και τα είχατε διαβάσει πριν μερικά χρόνια -ακριβώς τα ίδια- να γράφονται για τους Έλληνες. Διαβάζω και πολλά κείμενα από ιταλικές εφημερίδες -μου στέλνει τα καλύτερα ο παιδικός μου φίλος που ζει μόνιμα στην Ιταλία- και σκέφτομαι πως οι Ιταλοί δεν θα πέσουν στην παγίδα που πέσαμε εμείς. Έχουν και την δύναμη να το κάνουν. Και βέβαια, ξέρουν τι συνέβη σε εμάς, οπότε θα είνα ασυγχώρητοι, αν πέσουν στην ίδια λακκούβα. Ωραίοι είναι οι Ιταλοί. Εδώ που είμαι τώρα, δίπλα μου μένουν κάποιοι νεαροί Ιταλοί. Ενώ ξέρω κάποια ιταλικά -αν μιλάς γαλλικά, καταλαβαίνεις τα ιταλικά αλλά και τα ισπανικά-, κάνω πως δεν ξέρω, γιατί μου αρέσει να τους ακούω να προσπαθούν να μου μιλήσουν αγγλικά. Είναι πολύ χαριτωμένοι οι Ιταλοί, όταν μιλάνε αγγλικά. Αγαπάω την Ιταλία, γιατί είναι μια χώρα γεμάτη πολιτισμό και αισθητική. Ασύλληπτη ομορφιά. Και στην ομορφιά παραδίδομαι. Είστε τυχερή που ερωτευτήκατε στην Ιταλία. Στη σωστή χώρα ερωτευτήκατε. Σας ευχαριστώ. Καλή ζωή. Με έρωτα. Την αγάπη μου.)
(Για όλους τους καλούς φίλους από το εξωτερικό, που μου έγραψαν ή θα μου γράψουν: θα τα ανεβάσω όλα τα κείμενα. Μόνο, δώστε μου χρόνο, να τα διαβάσω, να διορθώσω -όπου χρειάζονται διορθώσεις- και να τα δημοσιεύσω. Είναι πολλά και απαιτείται χρόνος. Ευχαριστώ!)

Πέμπτη 24 Μαΐου 2018

Ο φόβος του τέρατος...

Ιταλία: Giuseppe Conte... και τώρα;


ΑΠΟ ΤΟ "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
 
Ο Giuseppe Conte θα είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας παρά τις επιθέσεις από την ιταλική αριστερά και δεξιά, το Βατικανό, τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων Ιταλίας (Confindustria) και το ευρωπαϊκό διευθυντήριο (αριστεράς και δεξιάς), ακόμη κι από τον Jean-Claude Juncker .
Ο Giuseppe Conte έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Μοτσαρέλα (Sergio Mattarella), τον δεξιό πρόεδρο της Δημοκρατίας κατόπιν επιλογής της ιταλικής αριστεράς και εντός των ημερών θα καταθέσει τη σύνθεση της πολιτικής κυβέρνησης των δύο κομμάτων που διαθέτουν τόσο την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά κυρίως την εκλογική πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα (για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 30 χρόνια θα έχει η Ιταλία κυβέρνηση με απόλυτη πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα κι όχι απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία).
Μετά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης ο καθηγητής ήταν απόλυτα σαφής: «Είμαι συνήγορος και καθηγητής, θα είμαι συνήγορος του λαού... Υπάρχει ένα "Κυβερνητικό Σύμφωνο" και με βάση αυτό προχωρούμε...»..
Τώρα οι επιθέσεις προσανατολίζονται στους... υποψήφιους υπουργούς που έχουν σαφή τοποθέτηση εναντίον της γερμανικής Ευρώπης, του ευρώ και προτάσσουν το "Πρώτα οι Ιταλοί".
Ο καθηγητής Paolo Savona, προσωπική επιλογή του Matteo Salvini ακόμη και για τη θέση του πρωθυπουργού, θα είναι από τα πρόσωπα που θα δείξουν τις αντοχές υλοποίησης αυτού του φιλόδοξου κυβερνητικού προγράμματος.
Ο Paolo Savona είναι το "κόκκινο πανί" για τον Mattarella και τους ευρωκράτες. Το επιβεβαίωσε ο ίδιος με δήλωση αντάξια της παγκόσμιας φήμης του στην εφημερίδα Affari Italiani: «Δεν επιθυμώ να υπεισέλθω στην ένταση. Είμαι διαθέσιμος για τη χώρα, όπως πάντα, αλλά δεν υπεισέρχομαι σε λεπτομέρειες και σε συγκρούσεις. Ας το δουν οι πολιτικοί».
Η αριστερή εφημερίδα La Stampa δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από το υπό έκδοση νέο του βιβλίο, ώστε να καταδείξει ότι είναι αντιευρωπαϊστής:
«Η Γερμανία δεν άλλαξε ποτέ την αντίληψη για τον ρόλο της στην Ευρώπη μετά το τέλος του ναζισμού, παρότι εγκατέλειψε την ιδέα στρατιωτικής επιβολής.
Τρεις φορές η Ιταλία έπεσε θύμα της σαγηνευτικής γερμανικής κουλτούρας που καθόρισε την ιστορία κι όχι μόνον την οικονομία. Με την Τριπλή Συμμαχία του 1882, με το Χαλύβδινο Σύμφωνο του 1939 [Γερμανο-Ιταλικό Σύμφωνο Φιλίας και Συμμαχίας] και με την Ευρωπαϊκή Ένωση του 1992.
Όπως επίσης είναι αλήθεια πως ήταν δική μας επιλογή. Είναι δυνατόν να μην διδασκόμαστε ποτέ από τα λάθη;».
Ο Paolo Savona είναι  ξεκάθαρος: «Αυτοί που σήμερα δηλώνουν ευρωπαϊστές, στην πραγματικότητα είναι εναντίον των Ιταλών... Δεν υπάρχει μία Ευρώπη, αλλά μία Γερμανία που περιβάλλεται από φοβισμένους».
Στο μεταξύ συνεχίζονται οι επιθέσεις σε ένα "Κυβερνητικό Σύμφωνο". Επιθ΄'εσεις που είναι πρωτόγνωρες για το αστικοδημοκρατικό πολίτευμα που υποτίθεται εκπροσωπεί η Ευρώπη και δείχνει τον απόλυτο πανικό απέναντι σε μια Ιταλία που μπορεί να αποτελέσει το "πολιτικό εργαστήρι" βαθιών ανακατατάξεων και ρωγμών στη Γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση του 4ου Ράιχ.
Σήμερα ήταν η σειρά του Jean-Claude Juncker με μια ανεπίτρεπτη επίθεση: "θα διαφυλάξουμε τα δικαιώματα των Αφρικανών στην Ιταλία"!
Επίσης επίθεση εξαπέλυσε η Σουηδή δεξιά επίτροπος Cecilia Malmström, που πήρε κι αυτή πληρωμένη απάντηση από τον Matteo Salvini:
«Καθημερινές επιθέσεις. Η ευρωπαία επίτροπος Cecilia Malmström: “Στο κυβερνητικό σύμφωνο υπάρχουν θέματα ανησυχητικά για το εμπόριο”.
Ανησυχητικά; Σίγουρα για εσάς και τις πολυεθνικές που παράγουν σε τρίτες χώρες κι ανταγωνίζονται αθέμιτα τους δικούς μας εμπόρους, βιοτέχνες κι επιχειρηματίες!
».
Απειλές κι από τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων Ιταλίας με τις δηλώσεις του προέδρου του Vincenzo Boccia: «Μην ακουμπάτε τις Jobs act»!
Ο ιταλικός ΣΕΒ είναι μια χαρά βολεμένος με τις "εργασιακές σχέσεις" δουλειάς που έχει νομοθετήσει η προηγούμενη αριστερή κυβέρνηση κατόπιν εντολών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και δεν ανησυχεί, αλλά απειλεί.
Στα "κάγκελα" κι η καθηγήτρια πανεπιστημίου Elsa Fornero, η αριστερή υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης Μόντι, που προχώρησε στη μεταρρύθμιση του Συνταξιοδοτικού συστήματος της Ιταλίας με αλλαγές υπολογισμού συντάξεων, νέα ποσοστά αναπλήρωσης, ειδική προσωπική διαφορά και
μόνιμο μηχανισμό εγκλωβισμού των νέων συνταξιούχων με αύξηση ορίων ηλικίας.
"Έχει εμμονή μαζί μου ο Salvini που στο πρόγραμμα του θέλει να αλλάξει τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Δεν θα του το επιτρέψουν στην Ευρώπη γιατί ήταν δική τους πρόταση"... δηλώνει.
Κι η απάντηση από τον Matteo Salvini:
«"Αυτή η ΕΜΜΟΝΗ" του Salvini για το νόμο Fornero, λέει.
Ακόμη έχει το κουράγιο να μιλάει για δογματισμούς;
"Εμμονικοί" είναι τα εκατομμύρια των Ιταλών στους οποίους αυτός ο νόμος κατέστρεψε τη ζωή!
Μόλις γίνουμε κυβέρνηση θα υπάρξει αμέσως stop fornero!».
Ανάμεσα σε όλα αυτά και πολλά άλλα να κι η Σύνοδος των Επισκόπων της καθολικής εκκλησίας -ανησυχούν βαθύτατα για τα κονδύλια διαχείρισης της παράνομης μετανάστευσης- που επισημαίνουν: “Δεν αρκεί να έχουμε μια κυβέρνηση για να οδηγούμε τη Χώρα”.
Τεράστιο ενδιαφέρον η αποκαλυπτική δήλωση του "αριστερού" -καυχιέται πως θήτευσε στην επαναστατική αριστερά "Προλεταριακή Δημοκρατία" και πιστού Μερκελιστή όταν συνάντησε από κοντά την Μέρκελ κι εκτίμησε το ενδιαφέρον της για την Ευρώπη-, πρώην πρωθυπουργού Paolo Gentiloni, στην προσπάθεια υπεράσπισης της Νατοϊκής του εξωτερικής πολιτικής κι αποφυγή των σχέσεων με τη Ρωσία:
«Γίναμε μια στρατιωτική παρουσία ιδιαιτέρως εκτιμώμενη για την προσφορά μας στην ειρήνευση, ανοικοδόμηση θεσμών, διπλωματία, γνώση περιοχών. Η ιταλική προσφορά στο Ιράκ, μαζί με την εκπαίδευση των κουρδικών δυνάμεων, μας έδωσε διεθνή αναγνωρισιμότητα για τις ένοπλες δυνάμεις μας και για τους Καραμπινιέρους που συνείσφεραν στην ήττα της Daesh».
Μάθαμε τώρα πως Ιταλοί εκπαίδευσαν του Κούρδους για να πέσει ο Άσαντ, αλλά και πως Ιταλοί πολέμησαν τους τρομοκράτες της Daesh στη Συρία.
Θα μπορέσει η Ιταλία να προκαλέσει τη Γερμανική Ευρώπη και να έχει ευνοϊκά ανταλλάγματα για τα εθνικά της συμφέροντα;
Μέχρι τώρα, πριν καν το σχηματισμό κυβέρνησης στην Ιταλία, ο πανικός των ευρωκρατών είναι δεδομένος.
Μέχρι τώρα η Γερμανική Ευρώπη σε επίπεδο όλων των κυβερνήσεων τάσσεται εναντίον της Ιταλίας. Η Μέρκελ διατηρεί ενότητα όλων των κρατών υπηκόων της.
Ας αναμένουμε...