Mpelalis Reviews

Mpelalis Reviews

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

Η επιστροφή ενός θρύλου


Συντάκτης: efsyn.gr 

Δέκα χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο της, «Day After Tomorrow», η Joan Baez, η καλλιτέχνις-σύμβολο του αντιπολεμικού κινήματος και του κινήματος κατά των φυλετικών διακρίσεων, κυκλοφορεί το καινούργιο της άλμπουμ «Whistle Down the Wind», που περιλαμβάνει τραγούδια των Tom Waits, Josh Ritter, Mary Chapin Carpenter, Joe Henry κ.ά.
Παραγωγός του δίσκου, που θα κυκλοφορήσει αυτή την Παρασκευή 2 Μαρτίου, είναι ο Joe Henry. Την ίδια μέρα θα ξεκινήσει από τη Στοκχόλμη η τελευταία περιοδεία της 77χρονης μουσικού στην Ευρώπη, υπό τον τίτλο Joan Baez-Fare Thee Well Tour 2018.
Στις 8 Ιανουαρίου η Baez έδωσε στη δημοσιότητα μέσω της προσωπικής της ιστοσελίδας μια πανέμορφη σύνθεση του Tom Waits, τραγούδι που χάρισε και τον τίτλο στο άλμπουμ.
 

 
Πάρτε ακόμα μια γεύση από τον δίσκο, με την Joan Baez να ερμηνεύει ζωντανά στη γαλλική τηλεόραση, πριν από περίπου μία εβδομάδα, το «Last Leaf» των Tom Waits και Kathleen Brennan και να εξακολουθεί να μας σαγηνεύει με τη φωνή της. 
 

 

ΥΓ του blog: .....ναι δεν ξεχνιούνται, μένουν αναλλοίωτα από τον παρόντα χρόνο τα λόγια, η φωνή, η μουσική κι η προσφορά..... είναι αξεπέραστα, έτσι θα ταξιδεύουν το μέλλον αέναα ....μ' αυτά ονειρεύτηκαν γενιές και γενιές νέων, μ' αυτά ερωτεύθηκαν, αγωνίστηκαν και, διεκδίκησαν έναν καλύτερο κόσμο.....ηττήθηκαν εντάξει αλλά δεν έχει σημασία, συμμετείχαν... "....We both know what memories can bring / They bring diamonds and rust (Κι οι δυο μας ξέρουμε τι μπορούν να φέρουν οι αναμνήσεις / φέρνουν διαμάντια και σκουριά)....Yes I loved you dearly / And if you're offering me diamonds and rust / I've already paid (Όλα μου ξανάρχονται τόσο ξεκάθαρα,/ ναι σ’ αγάπησα σφόδρα / κι αν μου προσφέρεις 'διαμάντια και σκουριά¹ / έχω ήδη πληρώσει).... 

Πριν 85 χρόνια οι ναζί έκαιγαν το Ράιχσταγκ

 

Ο Δημητρώφ στην τελευταία του αγόρευση
στη δίκη της Λειψίας, στις 16/12/1933
Η τέχνη της προβοκάτσιας είναι παλιά. Σήμερα, δε, είναι η επέτειος μιας από τις πιο επαίσχυντες προβοκάτσιες κατά του κομμουνιστικού κινήματος. Σαν σήμερα (….) τη νύχτα της 26ης προς την 27η του Φλεβάρη 1933, οι ναζί πυρπολούσαν το κτίριο του γερμανικού Κοινοβουλίου, το Ράιχσταγκ , με στόχο την ενοχοποίηση των κομμουνιστών και τη συντριβή του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας.
Κύριος οργανωτής της προβοκάτσιας ήταν ο υπαρχηγός του ναζιστικού κόμματος, Χέρμαν Γκέρινγκ. Το ομολόγησε ο ίδιος αργότερα, όταν, μπροστά σε έναν στενό κύκλο συνεργατών του Χίτλερ, έλεγε: «Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει πραγματικά το Ράιχσταγκ είμαι εγώ, γιατί εγώ έβαλα φωτιά σ’ αυτό».
Με πρόσχημα το Ράιχσταγκ οι ναζί ξεκίνησαν πογκρόμ κατά των αντιφασιστών. Υπολογίζεται ότι πάνω από 10 χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές ρίχτηκαν στις φυλακές. Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις 28 του Φλεβάρη, με υποβολέα τον Χίτλερ, ο καγκελάριος Χίντεμπουργκ αναστέλλει όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης, που εγγυόνταν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Οι κομμουνιστές πασχίζουν να ορθώσουν μέτωπο κατά του φασισμού. Ηδη μια μέρα πριν το διάταγμα Χίντεμπουργκ, ο Ερνστ Τέλμαν, ο ηγέτης του ΚΚΓ, με ανοιχτό γράμμα προς όλους τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες και τα μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων, έκανε έκκληση για τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου. «Αν αγωνιστούμε ενωμένοι», έλεγε το γράμμα, «θα είμαστε ανίκητοι», ενώ την 1η του Μάρτη το Κομμουνιστικό Κόμμα έστειλε στην ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και στη Γενική Ενωση Γερμανικών Συνδικάτων ακόμη ένα γράμμα, όπου πρότεινε να κηρυχτεί γενική πολιτική απεργία εναντίον της φασιστικής δικτατορίας.
Οι μάσκες πέφτουν. Οι δεξιοί ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απορρίπτουν την πρόταση των κομμουνιστών και ουσιαστικά ματαιώνουν την κοινή αντιφασιστική δράση της γερμανικής εργατικής τάξης. Με λυμένα τα χέρια, οι ναζί περνούν στο δεύτερο μέρος της σκευωρίας. Στις 3 του Μάρτη συλλαμβάνουν τον Τέλμαν και τον φυλακίζουν για τον εμπρησμό του Ραϊχσταγκ, ενώ στη συνέχεια κατηγορούν ως κυρίως υπεύθυνο για τον εμπρησμό τον Βούλγαρο κομμουνιστή ηγέτη Γκεόργκι Δημητρώφ.
Η δίκη του Δημητρώφ και των συντρόφων του, που έμεινε ιστορική ως δίκη της Λειψίας, αποτέλεσε «χαστούκι» κατά του φασισμού. Ο Δημητρώφ κατατροπώνει από το εδώλιο τους σκευωρούς, γελοιοποιεί τον Γκέρινγκ, με αποτέλεσμα το δικαστήριο του Χίτλερ να αναγκαστεί να εκδώσει αθωωτική απόφαση και, ταυτόχρονα, να ομολογήσει την επαίσχυντη προβοκάτσια.

Τα Ίμια και η απειλή από την Τουρκία


 
Ρούντι Ρινάλντι* 
 
Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους.
Π. Κονδύλης, στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρία Πολέμου» (Θεμέλιο 1997)
 
Η σιγή ασυρμάτου που έπεσε γύρω από τα Ίμια είναι εντυπωσιακή. Κι όμως, χάθηκε έδαφος σε βάρος της χώρας. Αλλά δεν ομολογείται. Αντίθετα, θάβεται από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και τις παραφυάδες του στα ΜΜΕ.
 
Το 1996 η συμφωνία –υπό τις ΗΠΑ– έλεγε ξεκάθαρα τα ακόλουθα για τα Ίμια:
  • Πρώτον: Να αποχωρήσουν οι στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν μέχρι εκείνη τη στιγμή στα Ίμια.
  • Δεύτερον: Να απομακρυνθούν οι σημαίες.
  • Τρίτον: Να αποσυρθούν τα πλοία των δύο χωρών από την περιοχή.
  • Συμφωνήθηκε επίσης να μην επιστρέψουν ξανά οι στρατιωτικές δυνάμεις, οι σημαίες και τα πλοία.
Έτσι γκρίζαραν τα Ίμια και έγιναν, από ελληνικά νησιά, γκρίζα ζώνη. Αυτά το 1996.
Αρχές 2018, μετά το πρόσφατο επεισόδιο, έχουν ανακηρυχθεί σε τουρκικά νησιά και προστατεύονται από τον τουρκικό στόλο. Οι ΗΠΑ έπαιξαν ξανά ρόλο στην αποκλιμάκωση, αλλά δεν κράτησαν ακριβώς ίσες αποστάσεις. Ντε φάκτο, το «να μην επιστρέψουν» δεν ισχύει πια.
Υπό την απειλή πολέμου, η Ελλάδα χάνει τα Ίμια. Η κυβέρνηση δεν τόλμησε να διακηρύξει, έστω στα λόγια, ότι είναι ελληνικά νησιά. Ούτε καν χρησιμοποίησε όλα τα διπλωματικά και πολιτικά μέσα που είχε για να καταγγείλει το γεγονός. Μόνο τηλέφωνα ανάμεσα στους δύο πρωθυπουργούς…
 
Η σοβινιστική πολιτική της Τουρκίας
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ελληνικών πολιτικών και οικονομικών φορέων να προωθήσουν ένα πλαίσιο ελληνοτουρκικής συνεργασίας (που στις πιο προωθημένες μορφές φθάνει μέχρι τη διατύπωση ενός ομοσπονδιακού διακρατικού μορφώματος Τουρκίας-Ελλάδας), ο επιθετικός χαρακτήρας του τούρκικου επεκτατισμού δεν αφήνει πολλά περιθώρια και αναδεικνύει τον ανταγωνισμό ως κυρίαρχο στοιχείο. Ο ανταγωνισμός αυτός, στην εξέλιξή του, πλήττει την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Η Τουρκία εκφράζει και υλοποιεί στοχεύσεις που σαφώς αμφισβητούν τις διεθνείς συμβάσεις, τα σύνορα και την εθνική κυριαρχία της χώρας μας.
Η κυρίαρχη αιτία βρίσκεται στο γεγονός πως η Τουρκία στη μεγαλοκρατική επεκτατική πορεία της θεωρεί καθοριστικής σημασίας την «έξοδο» στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Από Κύπρο, Καστελλόριζο, Γαύδο, Αιγαίο (και το βαθμό κυριαρχίας της σε αυτά) διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα, που κάνουν θρύψαλα τις φιλολογίες για «φιλία και συνεργασία» ή ακόμα και για κοινά υπουργικά συμβούλια.
 
Διδάγματα και αυταπάτες
Δεύτερον, η ιστορία μας διδάσκει ότι η Τουρκία επιβάλλει το «δίκιο» της με τη δύναμη, τον στρατό, τον πόλεμο, την απειλή του πολέμου. Όποιος δεν θέλει να το καταλάβει με αφορμή την Κύπρο και τα Ίμια, ίσως καταφέρει να προβληματιστεί με τη Συρία, τους Κούρδους, την κατάρριψη ενός ρώσικου αεροπλάνου κ.λπ.
Η υπερδραστηριοποίηση της Τουρκίας δεν αντιμετωπίζεται με αυταπάτες: π.χ. ότι όλα γίνονται για εσωτερικούς λόγους, ότι η Τουρκία έχει μεγάλα προβλήματα, ότι δεν μπορεί να ανοίξει πολλά μέτωπα, ότι είναι εξασθενημένη και άλλα τέτοια. Ας θυμηθούμε μόνο το κλίμα κατά την επίσκεψη του Ερντογάν στην Ελλάδα και το νεοφαναριώτικο πνεύμα που επέδειξαν πολλοί.
Τρίτον, η ιστορία μας διδάσκει επίσης πως μπορούν να υπάρξουν αποτελέσματα πολέμου χωρίς πόλεμο. Μετράμε τη μείωση του ΑΕΠ λόγω μνημονίων στο 25% και λέμε ότι κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με απώλειες ενός πολέμου. Υπάρχει όμως και η «φιλανδοποίηση», δηλαδή η επιβολή σε μια ασθενέστερη χώρα όρων και τετελεσμένων υπό την απειλή πολέμου ή με συνεχή στρατιωτική πίεση. Αυτό εφαρμόζεται διαρκώς από την Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας.
 
Η ιδιαίτερη στιγμή της Τουρκίας Οι πάντες προσπαθούν να ανιχνεύσουν προς τα πού τραβάει η Τουρκία: Παραμένει στο δυτικό στρατόπεδο με κάποιες ιδιομορφίες, ή έχει χαθεί από αυτό; Αν παραμένει, τι ανταλλάγματα θα ζητήσει ή θα πάρει δια της βίας σε μια τροπή στη Μέση Ανατολή, όπου ενδεχομένως θα δει τη δημιουργία ενός κουρδικού κρατικού μορφώματος με πλήρη αμερικάνικη στήριξη; Κι αν έχει χαθεί, τι συνέπειες θα έχει αυτό για ολόκληρη την αμερικάνικη και δυτική πολιτική; Το ενδιαφέρον και η εύνοια που δείχνουν οι ΗΠΑ για την Ελλάδα είναι σε αυτό τον καμβά τοποθετημένη, ενώ την ίδια πηγή έχει και η ουδετερότητα (ή/και φιλική στάση) της Ρωσίας απέναντι στην Τουρκία.
Έτσι στην περιοχή έχουμε την ενεργοποίηση δύο σημαντικών παραγόντων: μιας υπερδύναμης, των ΗΠΑ, που θεωρεί τη Ρωσία βασικό αντίπαλο στην περιοχή, και μιας μεγαλοκρατικής δύναμης, της Τουρκίας, που η πολιτική της ενεργητικά εκτείνεται από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Αδριατική. Ταυτόχρονα, έχει μια εμβέλεια ώστε να ενεργοποιήσει μια πολιτική πληθυσμών σε πολλές βαλκανικές χώρες και στην Ευρώπη, ενώ παράλληλα μπορεί να χρησιμοποιήσει και το προσφυγικό, πιέζοντας πολλαπλά. Ο Ερντογάν έχει ξεκαθαρίσει προς όλες τις πλευρές ότι θα υπερασπιστεί και θα επεκτείνει τα συμφέροντα της Τουρκίας με όλους τους τρόπους.
 
Είναι πιθανός ο πόλεμος;
Η λογική των πραγμάτων οδηγεί στη σύγκρουση. Αν αυτό αναγνωριστεί, πρέπει να αναρωτηθούμε: καταρχήν, τι θα σημάνει για την εθνική και λαϊκή κυριαρχία στην Ελλάδα (όση υπάρχει και όση λειτουργεί); Δεύτερον, ποια πολιτική αποτρέπει τη σύγκρουση χωρίς να μειώνεται το έδαφος και η κυριαρχία της χώρας, όπως έγινε τώρα με τα Ίμια; Τρίτον, τι είδους ενότητα και πολιτική είναι αναγκαίες για την αποτροπή και την αντιμετώπιση του κινδύνου αυτού;
Όχι μόνο το πολιτικό προσωπικό αλλά και σχεδόν όλοι οι σχηματισμοί της Αριστεράς δεν νοιώθουν, δεν αξιολογούν την απειλή αυτή. Κυρίως σιωπούν ή ελπίζουν ότι άλλοι θα βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. «Βαθυστόχαστη» ανάλυση του Περισσού αξιολογεί πως όλα γίνονται για να αυξηθούν οι πωλήσεις οπλικών συστημάτων από το ΝΑΤΟ. Άλλοι ονειρεύονται πως ένα μεγάλο αντιιμπεριαλιστικό κύμα σε Ελλάδα, Τουρκία και Βαλκάνια θα βάλει τέλος στον κίνδυνο πολέμου. Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι. Δεν μπαίνει το δίλημμα «είτε η επανάσταση θα σταματήσει τον πόλεμο, είτε ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση». Ένας πόλεμος μπορεί να φέρει άλλα αποτελέσματα με το δεδομένο επίπεδο του υποκειμενικού παράγοντα. Όμως, η κατάσταση είναι λίγο χειρότερη: η υπερβολή του αντινατοϊκού λόγου από τέτοιες δυνάμεις κρύβει το πάγωμα και την αμηχανία απέναντι στην απειλή της επεκτατικής Τουρκίας.
Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει μια συνειδητοποίηση διαφορετική, ρεαλιστική και έξω από στερεότυπα για να αντιμετωπιστούν οι απειλές που μας περιβάλλουν.
 
*Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, είναι ιταλικής καταγωγής, και από τα 8 του χρόνια ζει στην Ελλάδα ενώ σπούδασε Φαρμακευτική στην Αθήνα. Στέλεχος του μεταπολιτευτικού φοιτητικού κινήματος μέσα από τις γραμμές της ΠΠΣΠ, διετέλεσε μέλος του KΣ της EΦEE. Πήρε δραστήριο μέρος σε όλες τις κινητοποιήσεις, πολιτικές μάχες και καμπάνιες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, καθώς και στις διεργασίες του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ) που πρηήλθε από την διάσπαση του ΚΚΕ (μ-λ)και ήταν συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 η ΚΟΕ εξέλεξε 3 βουλευτές ενώ ο ίδιος ήταν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ σε μη εκλόγιμη θέση. Υπήρξε μέλος της Πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ από το 2009 και συντονιστής της μέχρι την 21 Ιουλίου του 2015 που παραιτήθηκε καταγγέλλοντας το 3ο Μνημόνιο και την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: e-dromos.gr

«Η αλήθεια για την "επιστροφή" των ΕΥΑΘ - ΕΥΔΑΠ στο δημόσιο»

 
"Τον γύρο του διαδικτύου κάνει η είδηση περί επιστροφής των μετοχών ΕΥΑΘ – ΕΥΔΑΠ στο ελληνικό δημόσιο. Πολλά κυβερνητικά στελέχη έτρεξαν να αναπαράγουν την είδηση ως μεγάλη επιτυχία. Αυτό που δεν λένε δυστυχώς είναι η συνέχεια  της είδησης, και αν το κάνουν από άγνοια μπορεί και να συγχωρούνται, όμως πώς να δικαιολογήσεις άγνοια σε αυτές τις διάνοιες που δημιούργησαν το υπερταμείο; Ένα μοναδικό  παγκόσμιο κατασκεύασμα, με το οποίο παραδίδεται όλη η δημοσία περιουσία στα χέρια των δανειστών για 99 χρόνια" αναφέρει σε ανακοίνωση του το Σωματείο Εργαζομένων της Εταιρείας Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης.

Όπως σημειώνει η ανακοίνωση στη συνέχεια:
"Η συνέχεια της είδησης λοιπόν είναι ότι οι μετοχές που επιστρέφουν στο δημόσιο μεταβιβάζονται αυτοδικαίως και χωρίς αντάλλαγμα στην Εταιρεία [Νόμος* 4512/2018  (Α´ 5/17.01.2018) άρθρο 380 Τροποποιήσεις του ν. 4389/2016 (Α΄94) για την ΕΕΣΥΠ] όπου Εταιρεία το υπερταμείο.
Όταν ιδρύθηκε το υπερταμείο (N4389/16) τον Σεπτέμβρη του 2016, προβλεπόταν οι μετοχές των ΕΥΑΘ-ΕΥΔΑΠ να μεταφερθούν από το Ελληνικό Δημόσιο στο υπερταμείο. Μόνο που ξέχασαν ότι οι μετοχές βρισκόταν στα χέρια του…ΤΑΙΠΕΔ! Αντί λοιπόν να διορθώσουν το λάθος, προτίμησαν να ενεργοποιήσουν την απόφαση του ΣτΕ (1906/2014) η οποία διέτασσε την επιστροφή της πλειοψηφίας των μετοχών των ΕΥΑΘ – ΕΥΔΑΠ στο ελληνικό δημόσιο.
Και στο σημείο αυτό φαίνεται ο κυνισμός της κυβέρνησης: Αν και βρίσκεται τρία χρόνια στην εξουσία, αν και είχε σημαία της ως αντιπολίτευση την μη ιδιωτικοποίηση του νερού, δεν εφάρμοσε την απόφαση του ΣτΕ από την πρώτη στιγμή που ανήλθε στην εξουσία,  παρά μόνο όταν ήρθε η ώρα να εξυπηρετήσει τους δανειστές και το υπερταμείο! Μια απόφαση σταθμός ενάντια στις πολιτικές των μνημονίων, μια απόφαση που δημιούργησε ρήγμα στο απόρθητο ΤΑΙΠΕΔ, μια απόφαση που έκανε τους Σαμαρά - Βενιζέλο να σταματήσουν την ιδιωτικοποίηση του νερού, χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση Συριζα-Ανελ για να βοηθήσει στην ένταξη των ΕΥΑΘ – ΕΥΔΑΠ στο υπερταμείο.
Η κυβέρνηση Συριζα-Ανέλ είχε μία μοναδική ευκαιρία να αποδείξει ότι παρά τις πραγματικά αφόρητες πιέσεις από τους δανειστές, ότι παρά την ήττα και τους εκβιασμούς της τρόικα, διατηρεί κάποια ψήγματα της ιδεολογίας της, ότι  υπάρχει ένα όριο την υποχωρητικότητα. Είχε την χρυσή επιλογή να ταμπουρωθεί πίσω από την απόφαση του ΣτΕ, να επιστρέψει τις μετοχές των ΕΥΑΘ-ΕΥΔΑΠ στο Ελληνικό Δημόσιο και να παραμείνουν εκεί με εντολή του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, δεν το έκανε.
Από τη στιγμή που έχει εξαιρέσει άλλες εταιρείες από το υπερταμείο με επιχειρήματα υποδεέστερα μιας απόφασης ΣτΕ, η παράδοση των νερών στον έλεγχο των δανειστών, την βαρύνει ως επιλογή της.
Το ίδιο βράδυ της «επιστροφής» των μετοχών στο δημόσιο, ο υφ.οικονομίας Στ.Πιτσιόρλας, δήλωσε ότι "μέχρι τον Αύγουστο θα πουληθούν πακέτα των ΕΥΑΘ –ΕΥΔΑΠ σε ιδιώτες", επαναφέροντας στη μνημονιακή πραγματικότητα όσους προς στιγμήν πίστεψαν τις μισές αλήθειες.
Τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε για  καταχώριση των μετοχών στο Σύστημα Άυλων Τίτλων του Χρηματιστηρίου. Μια ερώτηση προς το τον ΥΠΟΙΚ κ.Τσακαλώτο θα  το επιβεβαιώσει.

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Φαρμακοβιομηχανίες, το ισχυρότερο λόμπι στην Ευρώπη

 
Δεν είναι μυστικό ούτε αποκάλυψη ότι στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο οι "λομπίστες" προσπαθούν με κάθε τρόπο να επηρεάσουν τους βουλευτές και τους "εισηγητές" των γνωμοδοτικών (αρχικά) εκθέσεων που έρχονται στην Ολομέλεια και διαμορφώνουν την κοινοτική νομοθεσία. Κυρίως τους εισηγητές, καθώς πίσω από μια τροπολογία πολλές φορές μπορεί να κρύβονται δισεκατομμύρια. Και οι ευρωπαϊκά μυημένοι γνωρίζουν ακόμη καλύτερα ότι το ισχυρότερο λόμπι είναι εκείνο των φαρμακοβιομηχανιών.
Μόνο το 2015 είχαν καταγραφεί επίσημα πάνω από 100 "λομπίστες" από τον κλάδο του Φαρμάκου στις λίστες του Ευρωκοινοβουλίου. Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς διέθεταν κάρτα εισόδου και δικαιώματα να παρακολουθούν δεκάδες Επιτροπές και άλλες υπηρεσίες παρέχοντας γραπτές προτάσεις και "συμβουλές" πριν τα πρώτα draft των Εκθέσεων. Και πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα των εταιρειών που εκπροσωπούν.
Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι μεταξύ των "διαπιστευμένων" από τις λεγόμενες "Ομάδες Πίεσης" η Novartis, η Roche, η Pfizer διατηρούν τον μεγαλύτερο αριθμό από τους ανθρώπους με σταθερές σχέσεις με τα κοινοτικά όργανα. Δηλαδή ζουν και εργάζονται στο τρίγωνο Βρυξέλλες-Λουξεμβούργο-Στρασβούργο. Η εντολή που τους έχει δοθεί είναι να μην υπάρξει καμία απόφαση ακόμη και από παρατυπία, ενάντια στα ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα των εταιρειών τους.
Στη σημερινή Έρευνα του ΑΠΕ-ΜΠΕ θα εξετάσουμε το ρόλο των Ομάδων Πίεσης, πώς λειτουργούν και χρηματοδοτούν εκθέσεις υπέρ των συμφερόντων τους μέσα από συγκεκριμένες καταγγελίες.
 
Η "ταρτ φλαμπέ" και το Αλτσχάιμερ
Το γραφικό εστιατόριο κοντά στον καθεδρικό ναό του Στρασβούργου σε κάθε ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου γεμίζει ασφυκτικά. Θεωρείται από τα πιο παραδοσιακά στην αλσατική κουζίνα με σπεσιαλιτέ στην φημισμένη "ταρτ φλαμπέ".
Στο δεύτερο όροφο, εκείνο το βράδυ, μια από τις μικρές ιδιωτικές αίθουσες του εστιατορίου ήταν αυστηρά "ρεζερβέ" σε μια ομάδα 10 ατόμων. Μόνο ένα έμπειρο μάτι θα μπορούσε να διακρίνει ανάμεσα τους κάποια στελέχη φαρμακευτικών εταιρειών να συντρώγουν με τους βοηθούς μιας Γαλλίδας ευρωβουλευτού, γνωστής για το πλούσιο κοινοβουλευτικό της έργο στο χώρο της υγείας. Η Φρανσουάζ Γκροστέτ -αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος από το 2000 υπήρξε εισηγήτρια για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του Κανονισμού για τα "ορφανά" φάρμακα, εισηγήτρια για την αναθεώρηση της φαρμακευτικής νομοθεσίας (τόσο για ανθρώπινη χρήση όσο και στην κτηνιατρική) αλλά ήταν εισηγήτρια και για τον Κανονισμό σχετικά με τα φάρμακα στην παιδιατρική, ή τη δημιουργία κοινής επιχείρησης για την πρωτοβουλία αναφορικά με τα καινοτόμα φάρμακα. Η Φρανσουάζ Γκροστέτ μάλιστα εκπροσωπεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο λεγόμενο "Forum Pharma" όπου συμμετέχουν εκτός από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κράτη-μέλη, οι φαρμακοβιομηχανίες αλλά και οι επαγγελματικές Ενώσεις της υγείας.
Συνεπώς, τι πιο "νορμαλ" θα έλεγε κανείς αν οι βοηθοί ενός εισηγητή με τόσο πλούσιο παρελθόν στις εξελίξεις της νομοθεσίας για το φάρμακο μέσα στην ΕΕ, και όταν συνήθως αυτοί οι ίδιοι βοηθοί-υπάλληλοι προετοιμάζουν τη μεγάλη και ερευνητική εργασία των Εκθέσεων, από το να βρεθεί στο ίδιο τραπέζι με εκπρόσωπους της βιομηχανίας φαρμάκων. Είναι κάτι που συνηθίζεται και κυρίως δεν καταγράφεται. Αυτή, όμως, ή κάποιες άλλες ενδεχομένως συναντήσεις των συνεργατών της Γαλλίδας ευρωβουλευτού έγιναν γνωστές σε μερίδα του γαλλικού Τύπου και αποτέλεσαν αφορμή για να γραφτεί ότι η Φρανσουάζ Γκροστέτ, η οποία «είναι και πρόεδρος της "Ευρωπαϊκής Συμμαχίας" ενάντια στην ασθένεια του Αλτσχάιμερ, περιβάλλεται από ομάδες πίεσης των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών που χρηματοδοτούν σε ποσοστό 30% τη συγκεκριμένη Ένωση». Η κριτική που δέχθηκε είναι ότι αυτή η χρηματοδότηση είναι μη συμβατή με την ιδιότητά της ενώ τέθηκε και θέμα ηθικής για τους τέως κοινοβουλευτικούς βοηθούς της.
Ας σημειωθεί ότι Η Ευρωπαϊκή Συμμαχία για την ασθένεια του Αλτσχάιμερ έχει δείξει σημαντικό έργο και σε αυτήν συμμετέχουν ευρωβουλευτές από πολλές χώρες και την Ελλάδα, μάλιστα από όλα τα κόμματα.
 
Σύλλογοι ασθενειών "δούρειος ίππος" των φαρμακοβιομηχανιών
Σύμφωνα με δημοσιεύματα ωστόσο, η αντιπρόεδρος σήμερα του ΕΛΚ στα 10 χρόνια δράσης της πέτυχε να αυξηθεί η χρηματοδότηση της Έρευνας για το Αλτσχάιμερ με χρήματα που δόθηκαν προς κάθε κατεύθυνση, αλλά και να προωθηθούν μια σειρά από προγράμματα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Συμμετείχε στο παρελθόν στην καμπάνια του Νικολά Σαρκοζί κατά της ασθένειας, με προϋπολογισμό 165 εκατομμύρια ευρώ για τον μεγάλο αγώνα της, αλλά η μεγαλύτερη επιτυχία της θεωρείται «η συνεισφορά της για την αναγνώριση της ασθένειας Αλτσχάιμερ από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως μια μεγάλη προτεραιότητα της δημόσιας υγείας», γεγονός που άνοιγε τις δυνατότητες πλέον χρηματοδότησης και της εξεύρεσης νέων πόρων για να διατεθούν στα εργαστήρια και τις φαρμακοβιομηχανίες που αναζητούν καινοτόμα φάρμακα. Υπολογίζεται ότι μόνο σε ένα χρόνο δόθηκαν 100 εκατομμύρια για την ενίσχυση 10 πρόζεκτ για το Αλτσχάιμερ και άλλα 50 απευθείας σε συγκεκριμένες φαρμακοβιομηχανίες μόνο από ένα ταμείο. Γι΄ αυτή την προσφορά της η EFPIA (European Federation of Pharmaceutical Industries & Associations) της έχει απονείμει το βραβείο του καλύτερου μέλους του Ευρωκοινοβουλίου στο χώρο της υγείας.
Σήμερα πολλές ευρωπαϊκές Ενώσεις ασθενών αποτελούν έναν "δούρειο ίππο" για τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Ακολουθούν την κλασική μέθοδο να παράγονται Εκθέσεις που κινδυνολογούν και διαμορφώνουν ένα ισχυρό κοινοβουλευτικό δίκτυο που λειτουργεί το ίδιο ως λόμπι. Έχουν τους ίδιους στόχους με τα φαρμακευτικά εργαστήρια καθώς προβάλλουν την αρρώστια, δίνουν τον τόνο στην πρόγνωση και ζητούν μεγάλα ποσά για την Έρευνα στον ιδιωτικό τομέα και για διαγνωστικά πειράματα. Είναι και αυτός ένας νέος τρόπος δράσης των φαρμακευτικών λόμπι μεγάλων εταιρειών. Δηλαδή να κρύβονται πίσω από Συλλόγους ιδιαίτερων ασθενειών ώστε να επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις.
 
Τοποθετούν δικούς τους ανθρώπους
Για παράδειγμα στους κόλπους της Ένωσης "Αλτσχάιμερ Ευρώπη" οι φαρμακοβιομηχανίες τοποθέτησαν δικούς τους ανθρώπους. Η Ανέτ Ντιμά, η υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεων είναι πρώην συνεργάτης τής MSD (Merch Sharpe & Dohme) αλλά παράλληλα και μέλος του think tank της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Φαρμακοβιομηχανιών. Ο Ζαν Ζόρζ, ο γενικός διευθυντής είναι και μέλος της συμβουλευτικής Επιτροπής Υγείας της Glaxo Smithkline.
Η ίδια η Φρανσουάζ Γκροστέτ παραδέχεται ότι η Συμμαχία κατά του Αλτσχάιμερ αποτελεί μια ομάδα πίεσης, είναι λόμπι, τονίζοντας ότι ο ρόλος της είναι "να ταρακουνήσει τους υπουργούς" και ότι το κάνει χωρίς οικονομικό όφελος, «Ναι είμαστε ομάδα πίεσης, αλλά τέτοια είναι και η Greenpeace», απαντά χαρακτηριστικά στις κατηγορίες ότι την διαχειρίζονται τα λόμπι υπέρ των συμφερόντων τους. Ωστόσο στο θέμα της χρηματοδότησης της Ένωσης από τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες απέφυγε να απαντήσει.
 
Το κόστος του λόμπι
Σε μία Έκθεση που δημοσίευσαν η Health Action International και η Corporate Europe Observatory (CEO), δύο ανεξάρτητοι οργανισμοί που μελετούν θέματα λόμπι και δημοκρατίας αλλά και την πρόσβαση στην υγεία, υποστηρίζεται ότι κάθε χρόνο το φαρμακευτικό λόμπι δαπανά 40 εκατομμύρια ευρώ μόνο στις Βρυξέλλες.
Αν και πολλές εταιρείες δουλεύουν με μαύρα χρήματα και οι περισσότερες δεν δίνουν στοιχεία, υπολογίζεται ότι το 2015 η Bayer δαπάνησε 2,5 εκατομμύρια, η GSK μεταξύ 800-900 χιλιάδες, η Sanofi 700 χιλιάδες, το ίδιο και η Lundbeck. H Novartis άγγιξε το ένα εκατομμύριο.
Αλλά επειδή μιλήσαμε για τη Γαλλίδα ευρωβουλευτή ας σημειώσουμε και τα εξής: Ο Ζερεμί Μισέλ, βοηθός της Φρανσουάζ Γκροστέτ το 2000-2006, πέρασε στον ιδιωτικό τομέα χωρίς δυσκολία. Έναν μήνα αφού έφυγε από το γραφείο της Ευρωβουλής προσελήφθη από την Sanofi ως διευθυντής των Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, δηλαδή ως λομπίστας που πιέζει για την υιοθέτηση τροπολογιών σε έναν πλέον γνωστό του χώρο.
Αλλά η ιστορία πάει πιο μακριά. Σε μια έκθεση της CEO αναφέρεται ότι την εποχή που ο Ζερεμί Μισέλ εργαζόταν στο Ευρωκοινοβούλιο συνεργαζόταν με την Ζεραλντίν Φιλιμπέρτ επίσης συνεργάτριας της Φρανσουάζ Γκροστέτ. Αφού λοιπόν πέρασε στην Sanofi στέλνει ένα e-mail στην Φιλιμπέρτ που επεξεργάζεται μια εισήγηση για τις επιδράσεις των φαρμάκων, εξηγώντας της τις θέσεις της Sanofi σε μια τροπολογία του εισηγητή. Μέσα στην πολλή δουλειά -εξήγησε αργότερα η βοηθός- (προφανώς δεν είχε χωνέψει την "ταρτ φλαμπέ") έστειλε από την πλευρά της ένα mail με άλλη τροπολογία στον Εισηγητή ... πιστή αντιγραφή των θέσεων που πρότεινε ο Ζ. Μισέλ της Sanofi.
Αντιδρώντας σε αυτή την πρακτική η Φρανσουάζ Γκροστέτ βεβαιώνει ότι η φαρμακευτική βιομηχανία δεν έχει ανάγκη «την προσωπική πληροφόρηση, την έχει έτσι και αλλιώς». Δήλωσε όμως ιδιαίτερα θυμωμένη καθώς -όπως είπε- η φαρμακευτική εταιρεία «του έδωσε μεγαλύτερο μισθό από εκείνο που του έδινα. Δεν ήμουν ευχαριστημένη διότι πράγματι ήταν ένας συνεργάτης με πολύ μεγάλες ικανότητες»...
 Πηγή: tvxs.gr

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018

Στοπ καρέ

Τά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη - MediaΤά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη
 
Έχουμε πλάκα! Το παράπονο του Τσίπρα (ειπώθηκε στην ομιλία του στη Βουλή) ήταν ότι οι τρισκατάρατοι παραπεμπόμενοι μίλησαν prime time, ενώ ο ίδιος την ώρα που βγαίνουν τα στοιχειά (αλλά δυστυχώς όχι και τα στοιχεία που θα έκαναν την... – έως τώρα – δικογραφία της Novartis κάπως αξιοσέβαστη). Άσε  που ο Πρόεδρος Βούτσης είχε την ατυχή έμπνευση να διακόψει τον Τσίπρα και τον «ειρμό του» (όχι όμως και τον οίστρο του, διότι προχθές ο Τσίπρας έριχνε άσφαιρα στον Κυριάκο και ο Κυριάκος φυλαγόταν απ’ τον Γεωργιάδη) – ε, ρε γλέντια, πλην όμως
πάμε και σε άλλα στοπ καρέ των ημερών. Ο Κυριάκος όταν αγορεύει από του βήματος προδίδεται απ’ το σώμα του. Το οποίο κινείται αμήχανα σαν δειλή μαριονέτα. Και ο Τσίπρας. Όσο περνάει ο καιρός το πρόσωπό του πάνω στο ίδιο βήμα γίνεται μια γκριμάτσα διαρκείας, αλλά το σώμα του εξακολουθεί να κινείται με την άνεση του δημαγωγού που δεν φοβάται γκάφα. Για αυτό κι όταν αμολάει κοτσάνες είναι σαν να το γλεντάει κι όταν λέει ψέματα είναι σαν να απολαμβάνει το χταποδάκι του με το τσιπουράκι του. Όχι, έχει
χάρισμα! Όταν, ας πούμε, έλεγε στον κ. Μητσοτάκη ότι είναι πολιτικός «μικρού βεληνεκούς» ήταν σαν να του έλεγε ότι τα βλήματα των 75 χιλιοστών είναι άκακα, όταν
βαράνε στου Κουτρούλη τον γάμο (αγαπημένο στόχο του Κούλη).
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι περνάμε ωραία! Η κυρία Γεννηματά δηλώνει κάθε λίγο και λιγάκι ότι «δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της», εκτός κι αν πρόκειται για καμιά μύγα τσε - τσε όπως ο κ. Άκης Τσοχατζόπουλος, καμιά βουγγόμυγα όπως ο κ. Βενιζέλος και κανέναν ανωφελή κώνωπα όπως ο κ. Σημίτης. Στην
κορυφή του Μάτσου Πίτσου και ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος πήρε τη δραματική απόφαση να μην ομιλήσει στη Βουλή και ουδείς ασχολήθηκε με το γεγονός – ούτε τα sites, ούτε οι εφημερίδες την επομένη. Άτιμη δόξα πώς περνάς και χάνεσαι!
Κουρουμπλής! Θεός! Μαγική εικόνα! Πότε χάνεται μέσα στις πετρελαιοκηλίδες στον Σαρωνικό, πότε τον καθηλώνουν οι Τούρκοι στη Στρογγύλη, πότε κρύβεται πίσω από ένα μυστηριώδες Π.Κ., αλλά πάντα βγαίνει στον αφρό – αν του φάνε την καρέκλα, θα τους φάει την ψήφο, δεν είναι τώρα ώρα για μπουνταλοσύνες.
Είπα μπουνταλοσύνες και θυμήθηκα την κομψότητα της Τασούλας να διαολοστείλει τον κ. Χαράλαμπο Αθανασίου. Είχε όμως κι ένα δίκιο η «βουλεύτρια», καθότι ο κ. Αθανασίου έχει τον ακάθιστο – όλο «επί προσωπικού» πετάγεται από το έδρανό του! Ο μόνος λόγος που έχει για να κάθεται είναι για να πετάγεται.
Πρωταθλητής όμως στην κομψότητα ο ανώνυμος (ήγουν ηρωικός ή μάλλον «προστατευόμενος ανώνυμος») εκείνος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που πέταξε στον κ. Σαμαρά την ατάκα «το παραχέσατε!». Α, όλα κι όλα! του την είπε στον πληθυντικό! Δεν του είπε στο μπρουτάλ «το παράχεσες, δικέ μου», αλλά, σαν κομψή μιμόζα, υπενθύμισε στον αρχηγό των ατάκτων ακροδεξιών Σεϊτάν Αλαμάν ότι «το παραχέσατε, χρυσέ μου» – τι αβρότης!
Πλάκα έχουμε. Αν υπάρχει Καθαρτήριο, στο γκρίζο αυτό και κεκαυμένο τοπίο, οι πλανόμενες ψυχές θα βασανίζονται από τα χάχανα του Πολάκη – σαν να μουγκανίζει γελάδι – και τις τσιρίδες του Αδώνιδος – σαν κολασμένο ουρλιαχτό που τσιρίζει. Φρίκη!
Κάπου εκεί – στο Καθαρτήριο – πλανάται και η οργή του κ. Βενιζέλου, ξεμαλλιασμένη να καταριέται τον Τσίπρα για «εσχάτη προδοσία»! Όπα, παιδιά, μην το χοντραίνουμε, θα αρχίσει τις μπιλιές ο κ. Καμμένος και θα βγει η ΕΡΤ - Σουσού στο κλαρί! Εκεί ψηλά στον Γράμμο και το Βίτσι, να την κυνηγάνε οι μπουραντάδες και να μην μπορεί να τη σώσει ούτε ο κ. Κοντονής. Πίσω, Χίτες! Κάνουμε   πλειστηριασμούς τώρα! Βγαίνουν τα σπίτια στο ηλεκτρονικό σφυρί, βροντάει η Γκιόνα και τ’ Άγραφα στέλνουν περήφανο χαιρετισμό στον κ. Τσακαλώτο. Ο οποίος παραδέχθηκε με συντριβή (κάπως τσαλακωμένη) ότι «πιθανόν να έρχονται νέες μειώσεις στις συντάξεις». Τι λες μωρέ;! Θέλεις να βάλει πάλι τα κλάματα η Μπέτυ; A propos, αυτά τα σεξιστικά 
του κ. Κοτζιά για τη νυφούλα FYROM που πρέπει να πάρει και το όνομα του αντρός της, πώς «τ’ άφησε να πέσουν κάτω» η Επιτροπή Ισότητας του ΣΥΡΙΖΑ και η βουλεύτρια Καρακώστα;  
Στοπ καρέ ασταμάτητα! Έχουμε πλάκα! Στους δέκα ανέργους οι έξι είναι άνεργοι από δύο χρόνια και πάνω, και η Moody’s μας αναβαθμίζει το ραγιαδιλίκι. Πώς το είπε ο κ. Ντράγκι; «Είχαμε έναν ζωντανό διάλογο» (με «νεκρό» τον κ. Τσακαλώτο). Δόξες! Πλην όμως
μια χαρά πάμε! «Είμαστε όλες οι λέξεις του Συντάγματος» (που έλεγε και ο Τσίπρας). «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» (που έλεγε επίσης ο Τσίπρας). Χίλιοι πλειστηριασμοί
τον μήνα, και με θράσος χιλίων πιθήκων χαρακτηρίζει αυτή η κυβέρνηση «ετερόκλητους όχλους» τους πολίτες που οι Δανειστές - Δυνάστες έχουν βάλει στο χέρι, άλλον για το σπίτι του, άλλον για τον μισθό του κι άλλον για την πατρίδα του.
Όμως, όχι άλλα στοπ καρέ για σήμερα. Δεν τα αντέχει ούτε η οθόνη.
                                                    ***
Είχαν γραφεί αυτές οι γραμμές όταν ο κ. Γεωργιάδης δήλωσε ότι ο Τσίπρας είναι «διεφθαρμένος» και ότι «τα παίρνει». Ο πάτος του απόπατου. Κι έτσι θα πορευθούμε έως τις εκλογές, μέσα σε ένα απέραντο εκδοροσφαγείο.
Ο Τσίπρας, ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Σαμαράς, ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Βενιζέλος, η κυρία Γεννηματά, ο κ. Καμμένοςόλοι υπέγραψαν Μνημόνια! Μάλιστα με το τρίτο Μνημόνιο ο Τσίπρας νομιμοποίησε τα δύο προηγούμενα Μνημόνια, Παπανδρέου και Σαμαρά.
Τώρα κρεμάνε ο ένας τον άλλον στα μανταλάκια. Η συμμετοχή των πολιτών στη φαρμακευτική δαπάνη αυξάνεται, τα φάρμακα ευρείας κατανάλωσης ακριβαίνουν – αλλά, αν αυτή είναι η πραγματικότητα, τόσον το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Κι αν αυτός ο ξεπατωμένος λαός δεν είναι παρά ένας «ετερόκλητος όχλος», κανένα πρόβλημα. Τσίπρας και Κυριάκος μπορούν να «εκλέξουν έναν άλλο λαό»…

Οίκοι μεταβαλλόμενης ανοχής

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την παταγώδη αποτυχία των αμερικανικών οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης να προβλέψουν την παρ’ ολίγον ολοκληρωτική κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μια δεκαετία που αποδείχτηκε αρκετή ώστε οι επικριτές να μετατραπούν σε υμνητές τους.
 
Άρης Χατζηστεφάνου 
 
Με τα δεδομένα ενός υγιούς καπιταλισμού (με την επιφύλαξη ο όρος να αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις) oι Moody’s, Standard & Poor’s και Fitch θα έπρεπε να είχαν κατεβάσει ρολά στις 13 Σεπτεμβρίου του 2008 – την ημέρα που έγινε γνωστή η επερχόμενη κατάρρευση της Lehman Brothers.
Λίγα 24ωρα νωρίτερα οι τρεις μεγαλύτεροι οίκοι αξιολόγησης βαθμολογούσαν τη συγκεκριμένη εταιρεία με «Α», «Α2» και «Α+», όπως έκαναν και για τα περισσότερα σκουπίδια που κυκλοφορούσαν εκείνη την περίοδο στη φούσκα της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ. Το πρόβλημα δεν ήταν απλώς ότι απέτυχαν στις προβλέψεις τους, αλλά ότι το μοντέλο λειτουργίας τους (να πληρώνονται από τις εταιρείες τις οποίες καλούνται να αξιολογήσουν) αποδείχτηκε επικίνδυνο για τη συνέχιση λειτουργίας του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος.
Παρ’ όλα αυτά, η κριτική ή τα εύσημα που δέχονται οι τρεις μεγάλοι οίκοι από πολιτικούς και δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να στηρίζονται περισσότερο σε πολιτικά κριτήρια παρά στην ανάγνωση των πραγματικών δεδομένων. Τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, παραδείγματος χάριν, θυμήθηκαν πόσο σαθρό ήταν το μοντέλο λειτουργίας των Moody’s, Standard & Poor’s και Fitch μόνο όταν η κρίση του 2008 έκανε «μετάσταση» στην Ευρώπη και οι τρεις οίκοι άρχισαν να υποβαθμίζουν τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αλλά και τη Γαλλία.
Η κριτική έλαβε μάλιστα χαρακτηριστικά οργισμένης επίθεσης όταν η Ε.Ε. (βλ. Βερολίνο) θέλησε να δημιουργήσει τον δικό της οίκο αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας και έπρεπε να τεκμηριώσει την ανάγκη απαγκίστρωσης από τους τρεις αμερικανικούς γίγαντες. Οταν όμως η κατάσταση στην ευρωζώνη φάνηκε προς στιγμήν να σταθεροποιείται –καθώς το οικοδόμημα έκατσε πάνω στα «πτώματα» μισθωτών και συνταξιούχων– η κριτική καταλάγιασε.
Είχε έρθει βέβαια η σειρά των αμερικανικών ΜΜΕ να απαξιώσουν (πάντα με πολιτικά και όχι επιστημονικά κριτήρια) τον κινεζικό οίκο αξιολόγησης Dagong. Στα μέσα Ιανουαρίου του 2018, όταν ο Dagong υποβάθμισε το αξιόχρεο των ΗΠΑ σε BBB+ από Α-, με αρνητική προοπτική, κυκλοφόρησαν στις ΗΠΑ δεκάδες άρθρα για την «αφερεγγυότητα» του συγκεκριμένου οίκου.
«Ποιος είχε ξανακούσει τον Dagong;» ήταν το επαναλαμβανόμενο μοτίβο αρκετών αναλυτών που προσπαθούσαν να «ξεχάσουν» ότι ο πιο διακεκριμένος οίκος αξιολόγησης στην Κίνα, δηλαδή τη χώρα που κατέχει το σημαντικότερο τμήμα του εξωτερικού χρέους των ΗΠΑ, ίσως να γνωρίζει κάτι περισσότερο για την πραγματική κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας.
Ήταν προφανές ότι η διαμάχη εντασσόταν στην κλιμακούμενη αντιπαράθεση των δύο γιγαντιαίων οικονομιών του πλανήτη, αλλά για ακόμη μια φορά κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει το μοντέλο λειτουργίας του συστήματος αξιολόγησης.

"Θεέ μου ευλόγησε τη γ*****η απάτη μας – E-mail στελέχους της Standard & Poor’s πριν από την κρίση του 2008"
 
O κόσμος θα έπρεπε να είχε καταλάβει τον ρόλο των οίκων αξιολόγησης όχι από το 2008 αλλά από το 1869, όταν έσκασε στις ΗΠΑ η φούσκα των αμερικανικών σιδηροδρόμων. Ενας νεαρός δικηγόρος, που άκουγε στο όνομα Χένρι Πουρ, εξέδιδε ένα βιβλιαράκι στο οποίο αξιολογούσε όλες τις εταιρείες που δραστηριοποιούνταν στον χώρο των σιδηροδρόμων.
Και, όπως μπορείτε να μαντέψετε, όχι μόνο δεν προειδοποίησε για την επερχόμενη «Μαύρη Παρασκευή» του 1869, αλλά είχε το θράσος να αξιολογεί ακόμη και την οικογενειακή επιχείρηση του αδερφού του, Τζον Πουρ.
O οίκος αξιολόγησης των Πουρ ήταν τόσο «επιτυχημένος» ώστε κατάφερε να «χάσει» ακόμη και το μεγάλο κραχ του 1929 –για την ακρίβεια συνέβαλε στην εκδήλωσή του, αφού διαφήμιζε την ποιότητα των σκουπιδιών που ανταλλάσσονταν τότε στην αμερικανική χρηματαγορά. Χρειάστηκε τελικά η συγχώνευση με την εταιρεία Standard Statistics Bureau ώστε η οικογένεια των Πουρ να γλιτώσει τη δική της χρεοκοπία και να χαρίσει στην ανθρωπότητα τον κολοσσό που ονομάζεται Standard & Poor’s.
Ανάλογες ήταν και οι ιστορίες που είχαν να διηγηθούν οι ιδρυτές των δύο άλλων οίκων αξιολόγησης. Ενώ όμως οδηγούσαν για δεκαετίες τους επενδυτές στην καταστροφή, κατάφεραν να μετατραπούν σε κλειδοκράτορες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
«Ας φτιάξουμε έναν οίκο αξιολόγησης που θα ελέγχεται από τον ΟΗΕ και θα χρηματοδοτείται από δανειστές και δανειζόμενους… Ας μετατρέψουμε το καρτέλ που ελέγχει τους εκλεγμένους πολιτικούς σε πραγματικό εργαλείο της οικονομίας» πρότεινε πριν από μερικά χρόνια ο βασικός οικονομικός αναλυτής του Guardian, Αντίτια Τσακραμπόρτι.
Η φωνή του όμως χάθηκε ανάμεσα στις κραυγές όσων ασκούσαν κριτική στους τρεις οίκους, μόνο όταν διαφωνούσαν με τις αξιολογήσεις τους, και στη συνέχεια τους επευφημούσαν από τα έδρανα κάποιου Κοινοβουλίου, όταν οι εκθέσεις τους «δικαίωναν» την αντιλαϊκή πολιτική τους.

Για μια εντιμότητα...


 
Δεν είναι «παράπλευρη απώλεια», είναι παράπλευρη συνέπεια, αν μπορώ να το πω έτσι: όλο και τριγυρνούν στο μυαλό μου τούτες τις μέρες του σκανδάλου της Novartis και των άθλιων κορυβαντισμών των εμπλεκομένων που μόνο δειλία και συγγνωστή αμετροέπεια φανερώνουν, ολοένα λοιπόν και τριγυρνούν στο μυαλό μου η μητέρα και ο πατέρας μου. Φευγάτη η πρώτη εδώ και πάνω από εφτά χρόνια και πάνω από δεκαοκτώ ο πατέρας. Άνθρωποι ως επί το πλείστον σιωπηλοί. Ό,τι είχαν να πουν το είπαν όταν χρειάστηκε. Ύστερα σιώπησαν, ίσως από φόβο να μην τους κλέψουν (όπως τους έκλεψαν τη ζωή) ακόμα και την ποιότητα της σιωπής τους και, πάντως, από πεποίθηση βαθιάς σεμνότητας και πλήρη επίγνωση του γιατί έπραξαν όσα έπραξαν. Άλλωστε το ένιωθαν ως χρέος προς εκείνους που χάθηκαν να μην περηφανεύονται. «Εμείς, παιδάκι μου, τουλάχιστον ζήσαμε» έλεγε η μητέρα και δάκρυζε. Και ήταν για τούτο το δάκρυ πολύτιμη η σιωπή τους. Πόση αντίθεση, αλήθεια με τους σημερινούς κόρδακες των χυδαίων τσαμπουκάδων, των ακροδεξιών παραληρημάτων και των ψευδοεπιστημονικών επικαλύψεων που καταρρίπτονται -αρμοδίως μάλιστα- την επόμενη στιγμή!
Τους θυμάμαι τούτες τις μέρες τους σιωπηλούς γονείς μου και όχι ως εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλά ως δυο από τους πολλούς που σήκωσαν τον τόπο στους ώμους τους και το πλήρωσαν πανάκριβα. Με ανείπωτες ταλαιπωρίες και στερήσεις που έφτασαν μέχρι τη στέρηση της ίδιας τους της ζωής. Για να χορεύουν τον χορό της αρπαγής οι ανάξιοι του επαγγελματικού και θανατηφόρου πατριωτισμού. Του πατριωτισμού που ρήμαξε τον τόπο και τους ανθρώπους του. Του πατριωτισμού που στέρησε τον τόπο από τα πιο φωτεινά μυαλά και τις πιο ελεύθερες συνειδήσεις. Γι’ αυτό θυμάμαι τους γονιούς μου, βλέποντας το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο εκείνων που τόσα χρόνια, απαστράπτοντες όλως εξόχως, άφησαν τη χώρα ξυλάρμενη να ταξιδεύει προς τα βράχια. Και τώρα απειλούν θεούς και δαίμονες, προσπαθώντας να παρεμποδίσουν την όραση, φωνάζοντας πως είναι σκευωρία το πασιφανές: ότι κλοπή υπήρξε. Έχουμε πολλά να δούμε και ν’ ακούσουμε ακόμα και ουδείς μπορεί να προδικάσει (θα ήταν και άγρια αντιδημοκρατικό να το κάνει) το τι μέλλει γενέσθαι. Το μόνο σίγουρο είναι πως το μέλλον, ακόμα και το εγγύς, για να μην πούμε εγγύτατο, θα είναι διαφορετικό από το σημερινό παρόν. Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Ευθύνη λοιπόν, ύψιστη ευθύνη όλων όσοι εμπλέκονται με κάθε τρόπο, με πρώτους από όλους τους μετέχοντες των τριών συντεταγμένων εξουσιών, είναι τα πράγματα να εξελιχθούν «έτσι», δηλαδή προς όφελος του λαού και του τόπου, και όχι «αλλιώς». Γιατί το «αλλιώς», εδώ που φτάσαμε, ύστερα από τόση αρπαγή, θα είναι καταστροφικό. Η αγριότητα των πρώτων αντιδράσεων ίσως δίνει κάποια ιδέα του τι πρόκειται να συμβεί, αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη. Αν επιτέλους δεν αποκτήσει απτό περιεχόμενο η έννοια της εντιμότητας.
Η έννοια πάνω στην οποία βάδισαν ο πατέρας μου, η μητέρα μου, τόσοι και τόσοι ωραίοι άνθρωποι, χωρίς να ξεστρατίσουν, χωρίς να καταφύγουν σε παρακάμψεις, κρατώντας την αξιοπρέπειά τους ως μόνη περιουσία. Μια περιουσία που την έλεγαν διά της σιωπής ή σχεδόν τραυλίζοντας για να μην ξεχαστούν μέσα στην έπαρση. Πάντοτε όμως με το όνειρο (ένα όνειρο που κανείς δεν μπόρεσε να τους το πάρει) ενός καλύτερου κόσμου που το έζησαν ώς το τέλος με όλη τη δύναμη της φαντασίας τους. Γι’ αυτό και συγκλονίστηκα διαβάζοντας τα μικρά ποιήματα του Rene Char, που συνθέτουν τα «Φύλλα του Ύπνου» (ο Ύπνος είναι άνθρωπος, γι’ αυτό και γράφεται με κεφαλαίο Ύψιλον), τα οποία ο μεγάλος ποιητής έγραψε κατά τη διάρκεια της δράσης του ως σημαίνουσα προσωπικότητα της Γαλλικής Αντίστασης εναντίον του Ναζισμού: «Να λούζεις τον ήλιο με τη φαντασία όσων τραυλίζουν αντί να μιλούν, όσων κοκκινίζουν τη στιγμή της κατάφασης. Αυτοί είναι οι στιβαροί αντάρτες».
Ναι. Αυτοί είναι οι στιβαροί αντάρτες της ζωής μου που μου δείχνουν τον δρόμο. Οι γονείς μου και όλοι που τραυλίζουν την ομορφιά του κόσμου, όσοι ένιωσαν τη βαθύτατη ανάγκη της κατάφασης μπροστά στην ομορφιά και δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να διεκδικήσουν με εντιμότητα το όνειρο της ομορφιάς. Το είχα γράψει εδώ, όταν αποχαιρετούσα τη μητέρα μου, το ξαναγράφω και τώρα για να πάρω κουράγιο: «Εμείς, παιδάκι μου, τι ξέραμε από Μαρξ και Λένιν, για μια εντιμότητα κάναμε όσα κάναμε». Και ύστερα ακούω σαν να ’ναι τώρα τον πατέρα μου (θα ήμουν 10-11χρονών) να μου εξηγεί γιατί δεν περισσεύουν λεφτά για να μου πάρει ποδήλατο: «Αν είχα λεφτά, θα σου έπαιρνα ένα ποδήλατο με δέκα κουδούνια, αλλά δεν έχω. Μπορούμε εμείς, βρε Κώστα, να γίνουμε άτιμοι; Δεν μπορούμε».
Ε, ναι, δεν μπορούμε. Χρειάζεται ικανότητα για να είσαι άτιμος. Από τότε ένας θεός ξέρει πόσες φορές ονειρεύτηκα ένα ποδήλατο με δέκα κουδούνια. Ακόμα έρχονται φορές που το ονειρεύομαι. Με τα χρόνια όμως το συνηθίζεις. Και δεν ξυπνάς με αίσθημα απώλειας. Το αντίθετο. Ξυπνάς με αίσθημα πληρότητας. Γιατί ξέρεις πως αυτό το ποδήλατο που δεν απέκτησες είναι η πληρωμή σου στην εντιμότητα. Ελάχιστη πληρωμή, όταν το διπλανό σου παιδί, που θα μπορούσε να είναι παιδί σου, πέθανε από έλλειψη φαρμάκων ή πνίγηκε στη Μεσόγειο ή σκοτώθηκε σε κάποιο βομβαρδισμό χάριν του κέρδους, πριν καν προλάβει να ονειρευτεί ένα ποδήλατο. Είναι το ίδιο παιδί που σε στοιχειώνει καθώς το βλέπεις να περνάει στην άκρη όλων των γκρεμών πάνω σε ένα ποδήλατο καμωμένο από σύννεφα χτυπώντας τα δέκα κουδουνάκια του: Για μια εντιμότητα, για μια εντιμότητα, για μια εντιμότητα…
Μόνο τραυλίζοντας μπορείς να σιωπήσεις.

Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

Κινούμενη άμμος για τον Ερντογάν το Αφρίν

 
Περιπλέκεται ακόμα περισσότερο η ήδη περίπλοκη κατάσταση στη Συρία. Μπορεί ο Άσαντ να μην έστειλε τακτικό στρατό στο Αφρίν, αλλά και μόνο η παρουσία εκεί δυνάμεων που πολεμούν στο πλευρό του εγείρει διλήμματα για την Άγκυρα. Ο Ερντογάν δηλώνει πως θα συνεχίσει την εισβολή και πως συμφώνησε με τον Ρώσο και τον Ιρανό ομόλογό του οι Κούρδοι να αφεθούν μόνοι τους. Φαίνεται, όμως, πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Αυτό προκύπτει όχι μόνο από την είσοδο στο Αφρίν προσκείμενων στο καθεστώς Άσαντ πολιτοφυλακών, αλλά και από τη διφορούμενη δήλωση Λαβρόφ. Στην πραγματικότητα, ούτε η Μόσχα ούτε η Τεχεράνη θέλουν τουρκική νίκη στο Αφρίν. Οι Τούρκοι έχουν ήδη εγκατασταθεί εντός της συριακής επικράτειας και με πρόσχημα ότι το κουρδικό YPG απειλεί την εθνική ασφάλεια της χώρας τους θα κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν εκεί. Στις περιοχές που ήδη κατέχουν, άλλωστε, αλλοιώνουν με συστηματικό τρόπο την πληθυσμιακή σύνθεση, εγκαθιστώντας σε κουρδικές περιοχές φανατικούς σουνίτες, πολλοί εκ των οποίων είχαν τζιχαντιστική δράση.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Άσαντ, έστω και εμμέσως, ανταποκρίθηκε στην έκκληση των Κούρδων να στείλει δυνάμεις στο Αφρίν. Είναι σαφές πως τους προτιμάει από τους Τούρκους. Οι Κούρδοι δεν έχουν στραφεί εναντίον του καθεστώτος του και έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο για να επιτευχθεί η στρατιωτική συρρίκνωση του Ισλαμικού Κράτους, γεγονός που βοήθησε αποφασιστικά το καθεστώς να επιβιώσει και να ανακτήσει τον έλεγχο πολύ μεγάλου μέρους της νότιας και κεντρικής Συρίας. Εκτός αυτού, διεκδικούν αυτονομία εντός του συριακού κράτους και όχι απόσχιση. Ένα καθεστώς αυτονομίας των Κούρδων στη βόρεια Συρία από μία άποψη βολεύει τον Άσαντ, επειδή θα λειτουργεί σαν γεωπολιτικό «μαξιλάρι» μεταξύ αυτού και της επικίνδυνης Τουρκίας.
Αλλά και η Μόσχα και η Τεχεράνη θεωρούν την Άγκυρα αναξιόπιστη. Όχι μόνο, επειδή είναι οργανικά συνδεδεμένη με τη Δύση, αλλά και επειδή τα συμφέροντά τους με στρατηγικούς όρους είναι αντιτιθέμενα. Αυτή την περίοδο συμπλέουν μαζί της με τακτικούς όρους και σε κλίμα δυσπιστίας. Έτσι, ενώ δεν θέλουν να στραφούν ανοικτά εναντίον της, δεν θέλουν πολύ περισσότερο την ενδυνάμωσή της μέσω μίας στρατιωτικής νίκης. Ο πολιτικά βολικότερος και στρατιωτικά αποτελεσματικότερος τρόπος είναι να ενισχύουν εμμέσως το κουρδικό YPG, ή τουλάχιστον να μην επιτρέψουν τη στρατιωτική εξουδετέρωσή του στο Αφρίν.
 
Χωρίς πρόσχημα
Ο Ερντογάν δηλώνει πως θα συντρίψει τις δυνάμεις που πήγαν εκεί με –προφανώς–εντολή του Άσαντ. Στο πολιτικό επίπεδο δεν θα έχει το έστω και διάτρητο επιχείρημα ότι ο τουρκικός στρατός πολεμάει εναντίον των Κούρδων «τρομοκρατών» του ΡΚΚ. Απέναντί του θα έχει δυνάμεις που έχουν τη σφραγίδα της νόμιμης συριακής κυβέρνησης και οι οποίες αναπτύσσονται εντός της συριακής επικράτειας.
Αν κρίνουμε και από τη ρητορική του και από το γεγονός ότι οι Τούρκοι προσπάθησαν με το πυροβολικό τους να εμποδίσουν την είσοδο αυτών των δυνάμεων στην περιοχή του Αφρίν, ο Ερντογάν είναι αποφασισμένος να συνεχίσει την εισβολή. Πώς θα αντιδράσει η Δαμασκός; Αν δεν ήταν διατεθειμένη να απαντήσει το πιθανότερο είναι ότι δεν θα είχε στείλει τις δυνάμεις που έστειλε.
Επιπροσθέτως, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο Άσαντ προέβη σ’ αυτή την κίνηση, χωρίς να έχει συνεννοηθεί με τη Μόσχα. Ακόμα και εάν η Μόσχα απέφυγε να του δώσει την άδεια σίγουρα δεν τον απέτρεψε. Θα επιτρέψουν, λοιπόν, οι Ρώσοι στον τουρκικό στρατό να καταλάβει το Αφρίν, ή στην κρίσιμη στιγμή θα του ανάψουν κόκκινο φως;
Κατηγορηματικές απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν αυτή τη στιγμή, αλλά είναι δύσκολο οι Ρώσοι να αφήσουν εκτεθειμένο το καθεστώς Άσαντ στην τουρκική εισβολή. Κατά πάσα πιθανότητα προς το παρόν θα συνεχίσουν τη διπλωματική σχοινοβασία. Θα πιέζουν τις αντιμαχόμενες πλευρές να αρχίσουν διαπραγματεύσεις, κάτι που ο Ερντογάν δεν θέλει ούτε να ακούσει.
 
Πήγε για μαλλί…
Το ζήτημα πιθανότατα θα απασχολήσει και τις συνομιλίες για την επίλυση του Συριακού που έχουν αρχίσει στην Αστάνα και οι οποίες θα κορυφωθούν στη σύνοδο κορυφής στην Κωνσταντινούπολη. Εν τω μεταξύ, όμως, οι μάχες συνεχίζονται και ενδεχομένως να επιβάλουν τον δικό τους ρυθμό στις διπλωματικές εξελίξεις.
Προφανώς, ο Πούτιν θέλει να κρατήσει τον Ερντογάν κοντά του και σε κόντρα με την Ουάσιγκτον. Δεν μπορεί, όμως, να το επιτύχει, τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια του σταθερού συμμάχου τους Άσαντ, τον οποίο με πολλές προσπάθειες διέσωσε. Και διασώζοντας το καθεστώς του, όχι μόνο εδραίωσε τις μοναδικές ρωσικές βάσεις στη Μεσόγειο, αλλά και ανέδειξε τη Ρωσία σε πρωταγωνιστή στην κρίσιμη Μέση Ανατολή.
Εάν ο Πούτιν ανάψει κόκκινο φως, ο Ερντογάν θα βρεθεί σε εξαιρετικά δυσχερή θέση. Ή θα έρθει σε αντιπαράθεση με τους Ρώσους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στο πολιτικό και στο στρατιωτικό επίπεδο, ή θα κάνει πίσω. Αλλά και εάν δεν του ανάψουν ευθέως κόκκινο φως και του τραβούν διπλωματικά το χαλί, ζητώντας να συνομιλήσει με τους Κούρδους και ενισχύοντας την άμυνα του Αφρίν μέσω της Δαμασκού, η Τουρκία θα περιέλθει σε δυσχερή θέση. Θα έχει πάει για μαλλί και αν δεν θα έχει βγει κουρεμένη, τουλάχιστον θα έχει υποστεί αιμορραγία και στο στρατιωτικό και στο διπλωματικό επίπεδο.
Πηγή: από το SL press

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

75 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ!... Σαν σήμερα...

75 χρόνια από την ημέρα της ίδρυσης της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων, της ηρωικής ΕΠΟΝ!
 
Στη σύσκεψη για την ίδρυση της ΕΠΟΝ, που έγινε στην Οδό Δουκίσσης Πλακεντίας στους Αμπελόκηπους πήραν μέρος οι εξής Οργανώσεις:
Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ), Αγροτική Νεολαία Ελλάδος, Ενιαία Εθνικοαπελευθερωτική Εργατοϋπαλληλική Νεολαία, Ενιαία Μαθητική Νεολαία, Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης, Θεσσαλικός Ιερός Λόχος, Λαϊκή Επαναστατική Νεολαία, Λεύτερη Νέα, Σοσιαλιστική Επαναστατική Πρωτοπορία Ελλάδος, Φιλική Εταιρεία Νέων, Αντιπροσωπεία του ΕΑΜ Νέων Μακεδονίας, Πελοποννήσου και τα μέλη της ΚΕ του ΕΑΜ Νέων, Αντιπροσωπεία του Εθνικού Συμβουλίου των φίλων της Νέας Γενιάς.
Πάνω από 35.000 ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες κατατάχθηκαν και πολέμησαν στις γραμμές του...
Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) στα βουνά, στις πόλεις, στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ και στις βοηθητικές υπηρεσίες.
sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr

Χώρα περιορισμένης κυριαρχίας και πολιτικές επαναδιευθετήσεις

 
Μακεδονικό, Ίμια, Novartis, Κυπριακό δρομολογούν αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και νέες ισορροπίες ανάμεσα στις ελληνικές ελίτ
 
Η καταιγίδα γεγονότων αναδεικνύει στο επίκεντρο της επικαιρότητας σοβαρές και επίμονες προσπάθειες νέων διευθετήσεων της ισχύος και των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, μεγάλα γεωπολιτικά ζητήματα που θέτει η στρατηγική γειτονικών χωρών και βεβαίως την ενίσχυση της τάσης και της πραγματικότητας του πολέμου στην ευρύτερη περιοχή.
Πάνω στο έδαφος αυτό και παρ’ όλες τις δυσκολίες που σκάνε σαν βόμβες βυθού κάθε τόσο, ένα νέο πολιτικό σκηνικό και μια μεγάλη επαναδιευθέτηση των κέντρων ισχύος ανάμεσα στις ελληνικές ελίτ είναι σε πλήρη εξέλιξη.
Ας τα δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα
 
Οι Αμερικανοί «ξανάρχονται», η Τουρκία «απλώνεται»
Όλα τα γεγονότα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η αμερικάνικη πολιτική δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και στο στρατηγικό-γεωπολιτικό πεδίο αλλά και στην ανάκτηση θέσεων που είχε χάσει από την ιδιαίτερη μνημονιακή φάση, ειδικά στο οικονομικό επίπεδο όπου η διαχείριση είχε αφεθεί στον ευρωπαϊκό παράγοντα. Τώρα είναι η στιγμή που διαλέγουν οι ΗΠΑ για πιο συνολικές ταχτοποιήσεις σε όλα τα μέτωπα ιδιαίτερα στα Βαλκάνια (βλέπε την συνέντευξη του Αμερικάνου πρέσβη στην Αθήνα στον ΣΚΑΙ όπου χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως «γεωπολιτικό μεντεσέ» της Δύσης για την ένταξη των Βαλκανίων στο δυτικό στρατόπεδο και την απομόνωση της Ρωσίας). Η ΠΓΔΜ πρέπει να μπει στο ΝΑΤΟ και όπως δήλωσε ο κ. Λεβέντης της Ένωσης Κεντρώων αμέσως μετά από συνάντηση που είχε με τον Αμερικάνο πρέσβη «η συμφωνία έχει ήδη κλείσει». Το αναφέρουμε γιατί θυμίζει ελληνική παροιμία για την γνωστοποίηση της αλήθειας. Όπως ο κ. Μπουτάρης αποκάλυψε πως αμοιβαία θα αλλάξουν οι ονομασίες αεροδρομίων, δρόμων, μνημείων κ.λπ. Το «παράθυρο ευκαιρίας» έχει παραγγελθεί από τις ΗΠΑ και υλοποιείται μέσα από τις δυσκολίες που παρουσιάζει ένα τέτοιο εθνικό ξεπούλημα από μια κυβέρνηση στην Ελλάδα που επαίρεται πως είναι φίλη των ΗΠΑ και του κ. Τραμπ. Από μια αριστερή κυβέρνηση που αγαπά την παγκοσμιοποίηση και την μετα-εθνική κατάσταση. Όπως ο Μπουτάρης θέλει να κάνει την Θεσσαλονίκη κοσμοπολίτικο κέντρο συμφερόντων Σόρος, Ισραηλινών και Τούρκων επιχειρηματιών και το λιμάνι διεθνή ανεξάρτητη ζώνη της κοινοπραξίας που θα το αγοράσει, έτσι και η κυβέρνηση Τσίπρα μετατρέπει ολόκληρη την χώρα σε χώρο, διαμοιράζοντας τον Μ. Αλέξανδρο, το Αιγαίο, την Μακεδονία, την δημόσια περιουσία, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, το νερό και ότι άλλο ζητηθεί.
Η Τουρκία απλώνεται προς Δυσμάς (κι όχι μονάχα προς νότο στην Συρία) και μοιάζει να μην το αντιλαμβάνονται όσοι κυβερνούν. Απλώνεται στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια, στην Κύπρο, στην Θράκη.
 
Είναι τα Ίμια ελληνικά;
Πριν 3 βδομάδες ο πρωτοσέλιδος τίτλος του Δρόμου ήταν «Η Ελλάδα είναι ελληνική;» Μετά την πρόσφατη κρίση στα Ίμια το ερώτημα μπορεί να τεθεί ξανά και διαφορετικά: Υπάρχει ελληνική κυριαρχία στα Ίμια; Εντελώς ασπόνδυλα όλες οι δηλώσεις που έγιναν από επίσημα χείλη ελληνικών αρχών δεν το λένε καθαρά και αποφεύγουν να πάρουν θέση. Ο πρόεδρος Παυλόπουλος, ο πρωθυπουργός Τσίπρας, ο Κοτζιάς, ο Τζανακόπουλος κανείς τους δεν λέει ότι τα Ίμια είναι ελληνικά. Αντίθετα η τουρκική πλευρά και ξεκαθαρίζει προς όλες τις πλευρές ότι τα Καρντάκ (Ίμια) είναι τουρκικά, αλλά και το κυριότερο συμπεριφέρεται σαν να της ανήκουν. Η προκλητική ενέργεια να επιχειρήσουν την βύθιση του πλοίου «Γαύδος» του Ελληνικού Λιμενικού το επιδεικνύει περίτρανα.
Η ελληνική πλευρά αισθάνεται ανακουφισμένη που υπήρξε αποκλιμάκωση (με ήττα, αλλά αυτό δεν το λένε) και παρουσιάζει ως εθνική γραμμή το «ψυχραιμία». Σίγουρα θα ευχαριστεί κι αυτή όπως ο Σημίτης τον αμερικάνικο παράγοντα…
Όποιος δεν ξέρει τι είναι «φιλανδοποίηση» ας το μάθει καλά: με την απειλή του πολέμου, ο ισχυρός επιβάλλει στον φοβισμένο ή αδύνατο την θέλησή του και τροποποιεί μέχρι και τα σύνορα.
Μπροστά στην κατάφορη ήττα που συνέβη την 13η Φεβρουαρίου, η ελληνική πολιτική ηγεσία τηρεί σιωπή, συνεχίζει σαν να μην έγινε τίποτα, προσπαθεί να αποκοιμίσει την ελληνική κοινωνία. «Ε, δεν έγινε και ο τορπιλισμός της Έλλης». Έτσι νομίζουν. Διδάγματα όμως δεν βγάζουν οι φίλοι της παγκοσμιοποίησης και του δικαιωματισμού. Ο κύριος εχθρός τους είναι ο εθνολαϊκισμός. Όλα τα άλλα έπονται…
Άλλωστε ο Τσίπρας το δήλωσε καθαρά: «η πατρίδα χρειάζεται σήμερα έναν σύγχρονο, αποφασιστικό, ανυποχώρητο πατριωτισμό» που το μοντέρνο του στοιχείο είναι ότι επικεντρώνει βασικά σε θέματα σκανδάλων: «Δεν υπάρχει πατριωτισμός της μίζας και της διαφθοράς». Τι κι αν χάνει τα Ίμια, τι κι αν ξεπουλά την Μακεδονία. Άλλωστε τα σύνορα και η κυριαρχία είναι ρετρό, πράγματα ξεπερασμένα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
 
Η υπόθεση «Novartis» και το νέο πολιτικό σκηνικό
Η εξέλιξη του σκανδάλου της «Novartis» φέρνει στην επιφάνεια πολλά ζητήματα ακριβώς του παγκοσμιοποιημένου κόσμου και της δράσης των πολυεθνικών γιγάντων. Υπάρχουν στοιχεία άμεσης ανάμιξης του αμερικάνικου παράγοντα (στον πόλεμο που κάνει με ευρωπαϊκές δυνάμεις – εταιρείες), ανάμιξη του πολιτικού κόσμου που υπηρετεί αυτό το σύστημα, των ΜΜΕ καθώς και αρκετών χιλιάδων γιατρών ή κρατικών λειτουργών.
Το στήσιμο της υπόθεσης τελεί υπό μεθόδευση που γνωρίζει καλά η κυβέρνηση και οι στόχοι είναι τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η επιχείρηση «κάθαρση» του Τσίπρα, με την συνένοχη συνδρομή των καραμανλικών παραγόντων, υπήρχε στο σχεδιασμό του από καιρό. Η τωρινή στιγμή κρίθηκε ως η πιο κατάλληλη γιατί «σκέπαζε» τα ζητήματα του Μακεδονικού, άλλαζε την ατζέντα και φαίνεται πως αποτέλεσε ένα «δώρο» του αμερικάνικου παράγοντα για τις πολύ καλές υπηρεσίες που πρόσφερε ο Τσίπρας.
Η «επιστροφή» των αμερικάνων και η «δυσκοιλιότητα» που έχουν οι Ευρωπαίοι δημιουργούν τους όρους μιας μεγάλης τροποποίησης στην πολιτική ζωή του τόπου. Ο Τσίπρας το έχει κατανοήσει καλά και γι’ αυτό διαφημίζει την «μεταμνημονιακή εποχή» που ξεκινά τον Αύγουστο. (Αν προσέξτε ο Αμερικάνος πρέσβης αβαντάρει τον Τσίπρα και σε αυτό το επίπεδο στην συνέντευξη στον ΣΚΑΙ). Το κρίσιμο για τις νέες διευθετήσεις βρίσκεται στο λεπτό ζήτημα, ότι δημιουργείται ένα νέο αφετηριακό σημείο πλασαρισμάτων, στο οποίο θα παίξουν όλες οι ελίτ, ακόμα κι αυτές που είχαν παραγκωνιστεί στη μνημονιακή εποχή. Θα ξαναμοιραστεί η τράπουλα (ή η πίτα) και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τους διάφορους ομίλους. Όσα συμβαίνουν στο χώρο του ποδοσφαίρου, του τζόγου, των αδειών για τα κανάλια, ο χώρος που έπαιξαν αμφίβολης ποιότητας «επιχειρηματίες» θα υποβαθμιστεί από την είσοδο κλασικών ελίτ που είχαν αδρανήσει ή αποσυρθεί λίγο.
Έτσι ο Τσίπρας χρησιμοποιεί το σκάνδαλο της «Novartis» για να στριμώξει την Ν.Δ. και ειδικά την ακροδεξιά πτέρυγά της (Άδωνις και Σαμαράς) κι αν αυτό δεν προχωρήσει υπάρχουν τα σημιτικά πρωτοπαλίκαρα (Βενιζέλος, Λοβέρδος κ.λπ.) και πάνω σε αυτόν τον καμβά επανασχεδιάζεται ένα νέο πολιτικό σκηνικό.
Η Ελλάδα δεν θα είναι λιγότερο εξαρτημένη ή χωρίς δεσμά, αλλά το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης θα αλλάξει, κάποιοι θα καούν από το σκάνδαλο, κάποιοι θα αδρανοποιηθούν. Μέσα από το σκάνδαλο «Novartis» ο Τσίπρας παίζει ένα μεγάλο χαρτί για την επιβίωσή του στο «μεταμνημονιακό» σκηνικό που ετοιμάζει όχι μόνος αυτός αλλά και συνωστιζόμενες άλλες δυνάμεις…
***
Κοινότυπη διαπίστωση, ξανά και ξανά. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά η Αριστερά δεν έχει καταλάβει τίποτα ή αρκείται απλώς στο να υπάρχει σε κάθε περίπτωση. Είναι μια συστημική «all weather» αριστερά που ίσως αλωθεί ξανά από τον Τσίπρα όσο κι αν τον βρίζει ή τον καταγγέλλει. Απλούστατα γιατί κινείται στις ίδιες συντεταγμένες αυτές της «φιλελεύθερης αριστεράς» που ενθουσιάζεται από τον πόλεμο ενάντια στον «εθνολαϊκισμό»…

Novartis ή αλλιώς ο πολιτικός χαρακτήρας της ηθικής

 
Από την ηθική της εργασίας στην ηθική του κέρδους και, με γρήγορο βηματισμό, στην ηθική της συσσώρευσης, να φτάσει κανείς στην ηθική της διαφθοράς δεν είναι παρά κάνα δυο τσιγάρα δρόμος. Όσοι αρνούνται να αμφισβητήσουν το σύστημα ως έχει, αρνούνται δηλαδή να αναστοχαστούν την ηθική του συστήματος, όσοι προχωρούν ακάθεκτοι δίχως λοξοδρομήσεις, ομνύοντας στο «ιδιωτικόν», αντιστρέφουν τον Άνταμ Σμιθ: το «αόρατο και αιματηρό χέρι» του θανάτου στον Μάκβεθ, που, στον ηθικό φιλόσοφο, Σμιθ γίνεται η χειρ της αγοράς και θέτει φραγμούς στον μεγαλοεπιχειρηματία, στον υπαρκτό καπιταλισμό ξαναγίνεται και παραμένει «αιματηρό χέρι» θανάτου.
Εάν οι κανόνες της ηθικής, στην τρέχουσα δυτική αντίληψη, βασίζονται στον καντιανό τρόπο ανάγνωσής της, ο καπιταλισμός δεν είναι μοναχά α-ήθικος. Είναι, εξ ορισμού, μη ηθικός, επί της ουσίας ανήθικος. Αφού, κατά τον Καντ, ηθική συμπεριφορά είναι εκείνη που εάν γενικευόταν, θα ευεργετούνταν το σύνολο της κοινωνίας, η καπιταλιστική συμπεριφορά βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα. Η εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας, βασισμένη στην αρχή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και η συσσώρευση χυδαίου πλούτου, δια της αναπαραγωγής της φτώχειας, κινούνται πέρα από κάθε κώδικα ηθικής.
Ο  πολιτικός χαρακτήρας της ηθικής είναι προφανής. Αν με τον όρο ηθική κρίνεται ο τρόπος που καθένας πορεύεται στον ενήλικο βίο του, η ηθική νοείται ως κατεξοχήν πολιτική πράξη: το σύνολο των κανόνων που συγκροτούν το πολιτικό και το ηθικό υποκείμενο, και υπαγορεύουν τις συμπεριφορές στον διπλανό, είναι κοινό. Εκείνος που δέχεται το διαχωρισμό της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους αυτονόητα, ως φυσικό φαινόμενο, προάγει την ανηθικότητα της καταπίεσης, αναπαράγοντας ταυτόχρονα την πεμπτουσία του καπιταλισμού. Η εικόνα μιας διαιρεμένης σε φτωχούς και πλούσιους κοινωνία θεωρείται περισσότερο «ηθική» από την οραματική κοινωνία της ισότητας. 
 Αυτό που αποκαλούμε «σκάνδαλο» στην ιστορία της Novartis δεν είναι παρά μια καθημερινή, συνηθισμένη πολιτική υπόθεση, μέσα στα πλαίσια της ηθικής του συστήματος: το κεφάλαιο, μπροστά στην απρόσκοπτη ανάπτυξή του, διαψεύδοντας τον Σμιθ, καταρρίπτει κάθε φραγμό, έχοντας πρόθυμους κάθε φορά συμμάχους, από το πολιτικό προσωπικό των ελίτ που στηρίζει και το στηρίζουν.
 Κατά τη διάρκεια εταιρικών πολέμων, άλλως πως κατά τις ενδοταξικές διαμάχες του κεφαλαίου, βγαίνουν στη φόρα –λίγα, μόνο λίγα- άπλυτα. Μαθαίνουμε έτσι για, εγχώρια και εξωχώρια, «σκάνδαλα» διαφόρων, από τον Κολ και τον Σαρκοζί  μέχρι τον Μπερλουσκόνι και τον Ραχόι.
Ο τρόπος που κινείται το κεφάλαιο θα ψάχνει και θα βρίσκει, πάντα, πρόθυμους. Πολλούς, και προ και μετά Novartis. Η Ελλάδα δεν αποτελεί ειδική περίπτωση. Εντάσσεται, απεναντίας, στις ανεπτυγμένες εκείνες καπιταλιστικές χώρες όπου πρυτανεύει η ηθική των «οφ σορ» ενώ η διάβρωση ορίζεται και επιβάλλεται από το ίδιο το σύστημα.
Είναι «αλλιώς» η Αριστερά; Προφανώς. Όχι διότι οι άνθρωποί της προέρχονται από αδιάφθορους εξωπλανήτες αλλά διότι, ως πολιτικά υποκείμενα, είναι αποφασισμένοι  -μέχρι το σύστημα να καταπέσει ή από τις αντιφάσεις του ή επαναστατικώ τω τρόπω- να διαμορφώνουν αυτοί τους όρους της  πολιτικής. Να φτιάχνουν νομικά και θεσμικά πλαίσια και να καταγγέλλουν κάθε λογής προθύμους.  Η πολιτική εξάλλου είναι η μόνη ηθική που έμαθαν στη ζωή τους.

Τ’ ακούς τα τύμπανα του πολέμου;


Πέτρος Αργυρίου

Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή για την επίλυση του σκοπιανού. Όπως συνηθίζει, η κυβέρνηση Συριζανέλ πετάει τόνους προπαγανδιστικής αισιοδοξίας αποκρύβοντας τις προθέσεις της άλλης πλευράς.
«Πρώτα τ’ όνομα και για τον αλυτρωτισμό του σκοπιανού συντάγματος έχει ο θεός» είναι η διαπραγματευτική θέση μιας κυβέρνησης που έχοντας ξεπουλήσει την εμπιστοσύνη που της δόθηκε από τον ελληνικό λαό, προσπαθεί να βρει ακόμη περισσότερα ερείσματα από τον ξένο παράγοντα.
Η θέση της μετριοπαθούς σε σύγκριση με προηγούμενες σκοπιανής κυβέρνησης είναι «Μακεδονία στον όρο και το σύνταγμα απείραχτο».
Ενδεικτική η πρόσφατη δήλωση Ζάεφ για το εσωτερικό κοινό του:  «Οι μακεδόνες έχουμε διαφορετικούς όρους και συνθήκες. Αλλάξαμε το σύνταγμα μια φορά το 1993 κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα.»
Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας με τον οποίο βρισκόμαστε ήδη σε διαπραγμάτευση για μια συμφωνία θαλασσίων συνόρων, επαναφέρει το ζήτημα διεκδικήσεων των Τζάμηδων.
Η Ελλάδα, συνεχίζει να πουλάει μαζί με τον εαυτό της και κάτι που δεν είναι δικό της: Την προοπτική ένταξης στην ΕΕ.
Δεδομένου του ρόλου της Ελλάδας εντός της ΕΕ ως μέλος φάντασμα, αυτή η παλαιάς κοπής διπλωματία είναι επικίνδυνη για την ίδια την Ελλάδα, δεδομένου ότι αποτελεί πλέον μια ανάμνηση πρόσφατων μεν αλλά ανεπιστρεπτί παρελθουσών συνθηκών.
Η κυβέρνηση Συριζανέλ δεν θέλει ή κάνει πως δεν βλέπει πως έχει διαμορφωθεί άξονας Τουρκίας-Αλβανίας-Σκοπίων και πως στις διαπραγματεύσεις πέρα από τις αμερικάνικες βλέψεις κεντρικό ρόλο παίζουν οι τουρκικές φιλοδοξίες.
Ενδεικτικά παραθέτουμε τις δηλώσεις Ερντογάν μία μέρα πριν τις δηλώσεις Ράμα στις 5 Φεβρουαρίου:  «Οι Τούρκοι και οι Μακεδόνες είναι αδέλφια και η Τουρκία θα βρίσκεται πάντα πίσω από την πΓΔΜ. Αυτό που έχουμε ξεχάσει το 1912 μπορεί τώρα να διορθωθεί» ενώ ο Ζόραν Ζάεφ στη χθεσινή του επίσκεψη στην Τουρκία ανταπέδωσε, χαρακτηρίζοντας την Τουρκία ως τον μεγαλύτερο υποστηρικτή των Σκοπίων στο θέμα του ονόματος και κάλεσε για περισσότερες τουρκικές επενδύσεις υποσχόμενος μηδενικούς φόρους για την επόμενη δεκαετία, κάνοντας την χώρα του δούρειο ίππο για περαιτέρω οικονομική διείσδυση στα Βαλκάνια.
Απ’ το Ιόνιο ως την Μακεδονία και το Αιγαίο, η Ελλάδα βρίσκεται σε «διαπραγμάτευση».
Ο Τουρκικός αναθεωρητισμός, όπως έχει εκφραστεί από τα πιο επίσημα τουρκικά χείλη, δεν είναι απλή ρητορική αλλά θα επιδιωχθεί και έμπρακτα, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό.
Ο Ερντογάν και το περιβάλλον του έχουν υιοθετήσει το δόγμα των δύο μετώπων: Η Τουρκία θεωρεί τον εαυτό της ικανό να ανταπεξέλθει σε πολεμικά μέτωπα: Στη Συρία και το Αιγαίο.
Οι εξελίξεις στη Συρία πλέον μπορούν να δημιουργήσουν ανάφλεξη στην ευρύτερη περιοχή.
Σε αντίθεση με την κρίση των Ιμίων όπου η κυβέρνηση Σημίτη τα γκρίζαρε υπέρ της Τουρκίας, ο αμερικανικός παράγοντας δεν είναι πλέον σε θέση να αποκλιμακώσει μια ελληνικοτουρκική κρίση καθώς ήδη η Τουρκία έχει δώσει έμπρακτα ράπισμα στα σχέδια των ΗΠΑ να φτιάξουν συνοριακό στρατό στη Συρία με συμμετοχή των Κούρδων.
Τον προηγούμενο μήνα, ο αμερικάνος πρέσβης Jeffrey Pyat δήλωνε με νόημα: «Η ανησυχία μας, ο φόβος μου είναι το ατύχημα».
Το «ατύχημα», συνέβη εχθές. Σκάφος του ελληνικού λιμενικού εμβολίστηκε από τουρκική ακταιωρό σε μια κίνηση που σύμφωνα με το αρμόδιο υπουργείο δεν ήταν ατύχημα αλλά τουρκική επιθετικότητα.
3 μέρες πριν, 6 τουρκικά αντιτορπιλικά ακινητοποιούν το πλοίο γεωτρύπανο Saipem 12000 της «ιταλικής» ΕΝΙ, εμποδίζοντας το να προχωρήσει σε ερευνητική γεώτρηση στο κυπριακό οικόπεδο 3, ενώ είναι θέμα εβδομάδων αν όχι ημερών μα βγάλουν οι Τούρκοι το δικό τους πλοίο γεωτρύπανα στο Αιγαίο.
Και τα δύο γεγονότα από μόνα τους αποτελούν Casus Belli αλλά ο Ερντογάν βασίζεται στον ενδοτισμό κυρίως της Ελληνικής αλλά και της Κυπριακής πλευράς, ελπίζοντας πως η γεωπολιτική αδιαφορία της κεντρικής κυβέρνησης της Ελλάδας θα παραλύσει και τ’ αντανακλαστικά του Ελληνικού Στρατού ποντάροντας ότι και τα ευρωπαϊκά αντανακλαστικά θα είναι εξίσου νοθρά.
Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά: Ας αφήσουμε τον πρόεδρο Ερντογάν να μας το πει:
«Για εμάς ό,τι είναι το Αφρίν είναι και τα δικαιώματά μας στο Αιγαίο και στην Κύπρο»…
«Μη νομίζουν ότι δεν παρατηρούμε τις καιροσκοπικές κινήσεις έρευνας αερίου ανοιχτά της Κύπρου με τις και τις κινήσεις στις βραχονησίδες… Kάποιοι βλέπουν τις εξελίξεις στα νότια σύνορά μας και κάνουν λανθασμένους υπολογισμούς στην Κύπρο και το Αιγαίο»
«Οι μαγκιές τους είναι μέχρι να δουν τα αεροσκάφη, το στρατό και τον στόλο μας. Αυτές οι δουλειές δεν γίνονται με κρυφές φωτογραφήσεις σε απόμακρες βραχονησίδες με συμφωνίες που δεν ισχύουν και με αποστολή πλωτών γεωτρύπανων»… «Υπερεκτιμούν δήλωσε δε, τις δυνατότητες τους, στο Αιγαίο και την Κύπρο.»
«Συμβουλεύουμε τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στα κυπριακά κοιτάσματα να μην υπερβαίνουν τα όρια, στηριζόμενες στην ελληνοκυπριακή πλευρά».
Ο Ερντογάν, έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι η ρητορική του δεν είναι απλά λεονταρισμοί καθώς δεν δίστασε να τα βάλει τόσο με τη Ρωσία όσο και προσφάτως με τις ΗΠΑ.
Το Αιγαίο έχει γκριζάρει, ο Ερντογάν απειλεί ανοιχτά Ελλάδα και Κύπρο με πόλεμο και προειδοποιεί τον διεθνή παράγοντα να μην εμπλακεί. Κι η κυβέρνηση και τα ελληνικά μήντια κάνουν πως δεν βλέπουν απέναντι στη μεγαλύτερη πρόκληση που έχει γνωρίσει ο Ελληνισμός τις τελευταίες δεκαετίες.
Σε αυτό ακριβώς ποντάρει ο Ερντογάν, παρά τον μεγάλο κίνδυνο η εξωτερική πολιτική του να οδηγήσει σε διαμελισμό της χώρας του.
Ο Ερντογάν εδώ και χρόνια έχει μπει σε πολιτική των υψηλότερων ρίσκων. Και με κάθε μέρα που περνάει, αυξάνει τα πονταρίσματα.
Το Αιγαίο είναι πλέον έμπρακτα στο τραπέζι της πολιτικής υψηλού ρίσκου του Ερντογάν.
Πολύ φοβάμαι ότι οδηγούμαστε σε μια άλλη μίνι εκδοχή της 7ετίας και σε νέο κυπριακό.
Εδώ που τα λέμε, ήδη έχουμε ξεπεράσει την 7ετία της μνημονιακής χούντας.
Ίσως να ‘μαι αισιόδοξος.
Ακόμη κι αν δεν είναι αυτό το σενάριο που το μέλλον θα επιλέξει, ο Ερντογάν θα ροκανίζει σιγά σιγά τα Ελληνικά και κυπριακά κεκτημένα. Με παράλληλη εργαλειοποίηση της διείσδυσης της Τουρκίας στα Βαλκάνια, των μειονοτήτων και του μεταναστευτικού.
Συνεχίζουν να λεν πως είναι η κατάλληλη στιγμή για την επίλυση του Σκοπιανού. Για την Τουρκία όμως φαίνεται να είναι η κατάλληλη στιγμή για την επίλυση του Ελληνικού και του Κυπριακού.
Η στιγμή που η Τουρκία θα κόψει τις μαγκιές Ελλάδας και Κύπρου στο Αιγαίο.
Ακούει κανείς;

Το σόου τελείωσε, το δράμα συνεχίζεται

Τά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη - Media
 
Τά Πρασσεινάλογα!... του Στάθη
 
Σόου ή φάρσα; Το ερώτημα αφήνει την τραγωδία αδιάφορη. Ας πούμε καλύτερα κομέντια της θλίψης. Όπως και να ’χει, όταν κατέβηκε η αυλαία στη Βουλή, η φράου Μέρκελ βγήκε με τον κ. Ζάεφ για ένα ποτάκι στο μπαράκι «Μακεδονία», οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί είχαν
αρχίσει (την ίδια και την αυτή ημέρα – τι σύμπτωση!) και η Ιταλία άνοιγε λακριντί με το ψευδοκράτος της Τουρκίας στην Κύπρο για τα κοιτάσματα. Μεγάλη επιτυχία,
τέτοια που γονάτισε τον κ. Πικραμμένο πάνω στο βήμα της Βουλής. Εκείνη που δείχνει ατάραχη, αλλά πλέον και κάπως κατηφής, είναι η Αριστερά που Γονάτισε. Για το σκάνδαλο Novartis ήξεραν και οι κότες. Και έκαναν τις κότες. Το ίδιο και η τρέχουσα κυβέρνηση, η οποία ουδεμία κίνηση έχει κάνει εναντίον αυτής της εταιρείας ή οποιασδήποτε άλλης μετέρχεται τέτοιες έκνομες μεθόδους (σχεδόν όλες). Το έργο έχει ανατεθεί στη Δικαιοσύνη. Πολύ βολικό. Όταν όμως ήρθε η δικογραφία στη Βουλή ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε τις πολιτικές ευθύνες.
Όντως πολύ βολικό αυτό το δίπορτο (μεταξύ Δικαιοσύνης και κυβέρνησης). Έρχονται συρόμενοι στη Βουλή πολιτικοί με σκοπό να αναδειχθούν τυχόν ποινικές ευθύνες που φέρουν και ο Τσίπρας αίφνης νίπτει χείρας και ομιλεί για πολιτικές ευθύνες. Δεν βγάζεις άκρη!
Και αυτό το «δεν βγάζεις άκρη» είναι εδώ και καιρό το επίσημο δόγμα διακυβέρνησης της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εισήγαγε στην πολιτική ζωή το παράλογο και την παράνοια, ακριβώς
διότι αυτό που κάνει είναι παρανοϊκό. Επικαλείται τον Βελουχιώτη και εκπλειστηριάζει σπίτια. Κάνει εκδηλώσεις για την ΕΠΟΝ και κόβει τα επιδόματα ανάπηρων παιδιών. Χθες στη Βουλή, ουδείς κυβερνητικός ανέσυρε από τη δικογραφία κάποιο στοιχείο «να το τρίψει στη μούρη» όσων η κυβέρνηση διά της Δικαιοσύνης κατηγορεί. Ο ίδιος μάλιστα
ο Τσίπρας κατέφυγε κι αυτός στον Μπρεχτ για να αντικρούσει τον κ. Σαμαρά, λέγοντας ότι «δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος, αλλά ποιος το λέει» (αυτό μάλλον ο παλιός μου καθοδηγητής Θανάσης Καρτερός θα του το έγραψε, διότι ο Τσίπρας σκαμπάζει από Μπρεχτ όσο η Λέσβος από τη Μυτιλήνη). Εν τοιαύτη περιπτώσει, όμως, αν αξία έχει κάτι αναλόγως με αυτόν που το λέει, αυτά που είπε ο Μίκης ή ο Γλέζος είναι ακροδεξιά; Αυτά που
έλεγε ο ίδιος ο Τσίπρας για το σκίσιμο των Μνημονίων ή για τις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις, ακροδεξιά ήταν; Ή μήπως όταν τότε απευθυνόταν στον λαό, απευθυνόταν σε «ετερόκλητους όχλους»; Αυτή η όπερα μπούφα,
αυτή η φάρσα του παραλόγου, αυτός ο παροξυσμός του αμοραλισμού έχουν φθάσει στα όριά τους. Θα σταθώ μόνο σε δύο σημεία. Το πρώτον, όταν η κυρία Χριστοδουλοπούλου (για τους φίλους, Τασούλα) μου λέει να πάω στον διάολο, εγώ πάω! Δεν μπορώ να αρνηθώ την προτροπή μιας τόσο ευγενικής κυρίας, όπως άλλωστε δεν παρέλειψα να ανταποκριθώ στην έκκληση της κυρίας («βουλεύτριας») Σίας Αναγνωστοπούλου προς τις «Πουτάνες του Νότου» εναντίον του κ. Ντάισελμπλουμ, όστις όμως είναι υπέρ του Τσίπρα. Μπερδεύομαι.
Το δεύτερον αφορά την προ ημερών απόφανση του κ. Κοτζιά ότι οι άνθρωποι (εν προκειμένω οι παραπεμπόμενοι) πρέπει «να αποδείξουν την αθωότητά τους». Μπορεί να το είπε εν τη ρύμη του λόγου ο κ. Υπουργός, θα μπορούσε να το ανασκευάσει, ουδείς αλάνθαστος! Ποιος; ο Κοτζιάς!; να κάνει λάθος ο Κοτζιάς;! Δεν είσθε με τα καλά σας! Κάνει ποτέ λάθος ο ναρκισσισμός και η υπεροψία; Ποτέ! Επανήλθε λοιπόν ο κ. Κοτζιάς και διέψευσε όσα είπε, διέψευσε τα αυτιά μας, μας έβγαλε μουρλούς. «Ξαναπαίξαμε» τη δήλωσή του στο γραφείο, ακούγαμε όσα με στεντόρεια φωνή επί λέξει είχε πει, και ο κ. Κοτζιάς μας έβγαζε τρελούς, μοντάριζε τις λέξεις του, κατά το δοκούν, ξεδιάντροπα, μας έβγαζε θεόμουρλους
εμάς και όλους τους Έλληνες, όλους τους «ετερόκλητους όχλους». Δεν βγάζεις άκρη!
Όμως το πράγμα έχει και συνέχεια! Την ίδια φράση που στέλνει το τεκμήριο της αθωότητας στα κάτεργα, ξεστόμισε στη Βουλή
και ο ίδιος ο Υπουργός Δικαιοσύνης, ο κ. Κοντονής! Είπε ότι εύχεται οι υπό διερεύνηση κ.κ. Πικραμμένος, Σαμαράς, Στουρνάρας και όλοι οι υπόλοιποι «να αποδείξουν ότι είναι αθώοι». Είναι να μένει κανείς με το στόμα ανοιχτό.
Για την ώρα «άνθρακες ο θησαυρός». Και δεν αποκλείεται στο τέλος να βγάλει λάδι και τη Novartis ο Τσίπρας. Εδώ έβγαλε λάδι την Τρόικα, τους Ρότσιλντ και τη ματωβαμμένη Μέρκελ, με τη Novartis θα κωλώσει;