Η δικαιοσύνη ως «θεσμός παραγωγής της αδικίας»

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

Ξανά και ξανά η δικαιοσύνη και η Δικαιοσύνη. Νέες οιμωγές στους κήπους του προεδρικού μεγάρου ότι υπονομεύεται ο θεσμός  κι ότι πρέπει να προστατευθεί. Και αναρωτιέμαι: Από ποιόν άραγε; Ίσως από αυτούς που ξεσκίζουν το μύθο περί απόδοσης δικαιοσύνης. Οι διερωτήσεις με οδήγησαν στον νομπελίστα Ελίας Κανέτι που σαν σήμερα, την 25η Ιούλη 1905, γεννήθηκε και ο οποίος χαρακτήριζε την δικαιοσύνη «θεσμό παραγωγής της αδικίας».

Ο Κανέτι, λοιπόν, έφερνε ως παράδειγμα τον εμπρησμό του δικαστικού μεγάρου της Βιέννης (15-7-1927) μετά από την αθώωση αστυνομικών που είχαν σκοτώσει εργάτες σε μία διαδήλωση στη Βιέννη. Τότε, ο πρωτοσέλιδος τίτλος «Δίκαιη απόφαση» της βασικής κυβερνητικής εφημερίδας δημιούργησε έναν πρωτοφανή αυθόρμητο ξεσηκωμό των εργατών, που κατέληξε στον εμπρησμό του δικαστικού μεγάρου, αλλά είχε και ως αποτέλεσμα ένα άνευ προηγουμένου μακελειό με 90 νεκρούς διαδηλωτές*.

Ποιος οδήγησε εδώ τη «μάζα»; Τι συνέβη τότε; Τι συνείχε αυτό το ασύντακτο πλήθος; Αυτές τις ερωτήσεις έκανε στον εαυτό του ο Κανέτι, που ως αυτόπτης μάρτυρας, έβλεπε πως εκεί που όλοι διαλύονταν, αίφνης η "μάζα" δημιουργούνταν εξ αρχής: «Τον εμπρησμό του δικαστικού μεγάρου εγώ ο ίδιος δεν τον είχα δει, έμαθα όμως γι’ αυτόν προτού δω τις φλόγες, τον έμαθα μέσα από την αλλαγή στον τόνο φωνής της μάζας. Φώναζαν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον αυτό που είχε συμβεί, εγώ στην αρχή δεν το κατάλαβα, ακουγόταν χαρούμενο, όχι δυσάρεστα διαπεραστικό, όχι άπληστο, ακουγόταν απελευθερωμένο. Η φωτιά ήταν η συνοχή. Την ένιωθες τη φωτιά, η παρουσία της ήταν συναρπαστική, ακόμα κι εκεί όπου δεν την έβλεπες την είχες στο κεφάλι σου, η έλξη η δική της και εκείνη της μάζας ήταν ένα και το αυτό». Αυτή είναι η «ανοιχτή» και απαραπλάνητη («χωρίς αρχηγό») μάζα του Κανέτι που η κίνησή της εναντίον του άδικου είχε ως στόχο το συμβολικό και ουσιαστικό θεσμό παραγωγής της αδικίας, το δικαστικό μέγαρο. Η διάρκεια αυτής της μάζας ήταν όση και η διάρκεια της φωτιάς. Αλλά για τη διαιώνισή της φρόντιζε το πυρ και οι βουρδουλιές της αστυνομίας, που λειτουργούσαν το ίδιο συνεκτικά όσο και οι φλόγες. Αυτά σημείωνε ο Κανέτι για τον θεσμό παραγωγής της αδικίας, για την ενίσχυση του μηνύματος από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και ασφαλώς τη σύμπραξη της εκτελεστικής εξουσίας και του κατασταλτικού μηχανισμού, δηλαδή της αστυνομίας, και ό,τι συνιστά τους μηχανισμούς του αστικού κράτους.  

Παρ’ ημίν, δεν λησμονούμε το περίφημο παραδικαστικό που ήταν μία μικρής έκτασης εμπλοκή των πολιτικών σχηματισμών και της εκτελεστικής εξουσίας με τη δικαστική. Το παρα-δικαστικό παρουσιάστηκε ως μία εκτροπή, ως μία εξαίρεση από τον κανόνα. Αντίθετα, σήμερα, πλήττεται ο κανόνας, δηλαδή ολόκληρο το «δικαιοδοτικό σσύστημα».  Η εξέλιξη αυτή οδηγεί τη δικαστική εξουσία στην απώλεια της συμβολικής της «ουδετερότητας», η οποία έχει επενδυθεί σε βάθος χρόνου με μία σειρά συμβολισμών και τελετουργιών. Για να το αντιληφθούμε αυτό μπορούμε να ανατρέξουμε στον Πασκάλ. Σύμφωνα με τον τελευταίο όταν ο Θεός εγκαταλείπει το προσκήνιο, τη θέση του καταλαμβάνουν οι άνθρωποι, η φαντασία και το τέχνασμα. Οι άνθρωποι περιβάλλονται το θείο: «Οι δικαστές κατάλαβαν καλά αυτό το μυστήριο. Οι κόκκινες τήβεννοί τους, οι γούνες τους, (...) Τα ανάκτορα όπου δικάζουν, οι κρίνοι, (σ.σ. επίσης η εικόνα του Ιησού και το Ευαγγέλιο) όλο αυτό το επιβλητικό σκηνικό είναι άκρως απαραίτητο» σημειώνει ο Πασκάλ, του οποίου «Οι Σκέψεις» θα λειτουργήσουν απομυθοποιητικά για τη δήθεν Δικαιοσύνη. Η απομυθοποίηση αυτή θα εκθρονίσει την ελέω Θεού Δικαιοσύνη των ανθρώπων (όπου ασφαλώς και η ανισότητα νομιμοποιείται γιατί είναι εκ Θεού) και θα ενθρονίσει  την αντίληψη της κοινωνικής ανισότητας.  Μόνο όταν συνέβη αυτό οι άνθρωποι, για την ακρίβεια οι «κάτω» κατάλαβαν την εις βάρος τους ανισότητα και αδικία. Μόνο τότε, όταν δηλαδή η αδικία έχασε τη φυσική ή τη θεία νομιμοποίησή της, έγινε αναβάσταχτη, δημιουργώντας το αίσθημα της οργής και τις συνθήκες της εξέγερσης.

 

* Από αυτό κυρίως το γεγονός προέκυψε το βιβλίο «Μάζα και εξουσία» (εκδ. Ηριδανός 1971) του Ελίας Κανέτι. 

www.artinews.gr

Η ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ! Γιατί είναι (μαζί με τον Σόιμπλε) μια καλοστημένη εξαπάτηση...

Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης 

Μια καλοστημένη εξαπάτηση Ελλήνων και Γερμανών δήθεν έξοδος στις αγορές 
Άρχισε από χτές το θεατρικό έργο «βγαίνω στις αγορές, άρα η οικονομία μου έχει ζήτηση από τους ξένους, στους οποίους εμπνέω εμπιστοσύνη». Μια παραγωγή Σόιμπλε, κυβέρνησης και ΔΝΤ σε σκηνοθεσία BNP, Bank of America, Merrill Lynch, Citi, Deutsche Bank, HSBC, με πρωταγωνιστές τις τσέπες των Ελλήνων πολιτών που θα χάσουν, και τις... τσέπες των τραπεζών που θα κερδίσουν από αυτή τη στημένη παράσταση.
Λιανά: Η έκδοση του 5ετούς ομολόγου δεν απευθύνεται στην ελεύθερη αγορά για να διαπιστώσει κανείς αν πράγματι υπάρχει εμπιστοσύνη των ξένων στην ελληνική οικονομία.
Είναι μία στημένη ιστορία μεταξύ της γερμανικής κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ελληνικής κυβέρνησης και των 6 αναδόχων ξένων τραπεζών, υπό τη διεύθυνση του οίκου Rothchild, σε απολύτως προστατευμένο περιβάλλον, που δεν περιμένει πραγματικό όγκο επενδυτών και για πολύ συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους.
Συγκεκριμένα: Το ποσό των 4 και κάτι δισ. που ζητάει να δανειστεί η χώρα έχει ήδη υπερκαλυφθεί συμφωνημένα από τις 4 ελληνικές συστημικές τράπεζες, που αποφάσισαν «ελεύθερα»... με το πιστόλι στον κρόταφο. Και από τις θυγατρικές ή συγγενείς των 6 ξένων τραπεζών που έχουν μπει προσυνεννοημένα με κέρδος πάνω από το 100% της αξίας του ομολόγου. Επίσης, από μικρό αριθμό funds, που έχουν σκοπό να κερδοσκοπήσουν γρήγορα, αγοράζοντας με κέρδος και πουλώντας με ακόμα μεγαλύτερο.
Έτσι κι αλλιώς, οι 6 ξένες τράπεζες έχουν ήδη κέρδος από την αμοιβή των πάνω από 6 εκατ. ευρώ, που θα πάρουν για την αναδοχή του ομολόγου.
Έτσι, το ζητούμενο δάνειο έχει εξασφαλιστεί πριν καν μπει στη δοκιμασία της εμπιστοσύνης των «αγορών». Επειδή, το παιχνίδι είναι χοντρό και δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας. Το παιχνίδι έχει για εμφανή πρωταγωνιστή την Ελλάδα, αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η Γερμανική κυβέρνηση, το ΔΝΤ και η ΕΕ με τον «μηχανισμό σταθερότητας», τον ESM.
Συμβαίνει αυτό, γιατί η γερμανική κυβέρνηση και κυρίως ο Σόιμπλε, έχει ανάγκη να πουλήσει στους Γερμανούς ψηφοφόρους των εκλογών του Σεπτεμβρίου εκεί, το πόσο πετυχημένο ήταν και είναι το πείραμα λιτότητας και καταστροφής πλούτου και υποδομών σε μια χώρα, η οποία μετά από τη λαίλαπα αυτή «εξακολουθεί και υπάρχει, δεν επαναστατεί, προοδεύει οικονομικά και κερδίζει και την εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών»!!
Ταυτόχρονα, το ίδιο παραμύθι έχει ανάγκη να πουλήσει στους μετόχους του το ΔΝΤ για να συνεχίσει να πολιτεύεται με την ίδια νοοτροπία στις χώρες όπου ενσκύπτει, χωρίς αντίδραση.
Φυσικά, τα συμφέροντα της γερμανικής δεξιάς κυβέρνησης και του ΔΝΤ ταυτίζονται με εκείνα της ελληνικής κυβέρνησης, που έχει ανάγκη να πουλήσει στους Έλληνες πολίτες το παραμύθι του success story, με τη ελπίδα ότι έτσι θα συνεχίσει να κρατιέται στην εξουσία.
Μάλιστα, επειδή δεν είναι το πρώτο success story στην νεοελληνική ιστορία, έχει ήδη ετοιμαστεί και ο θρίαμβος έναντι του ομολόγου Σαμαρά, που αγοράστηκε από τις «αγορές» με επιτόκιο 4,95% το 2014. Και ο θρίαμβος είναι ότι το επιτόκιο του σημερινού ομολόγου θα είναι καλύτερο από εκείνου.
Φυσικά, και εδώ ελλοχεύει η απάτη. Γιατί το μέτρο δεν είναι το ύψος του επιτοκίου όσο η σύγκρισή του με άλλα αντίστοιχα επιτόκια της αγοράς, κυρίως εκείνα της Γερμανίας, που είναι και το μέτρο για τα ομόλογα της ευρωζώνης.
Το 2014 η απόδοση του γερμανικού 5ετούς ομολόγου ήταν 0,349%, ενώ σήμερα είναι αρνητική: -0,10% !! Δηλαδή, το καπέλο που πλήρωσε η Ελλάδα το 2014 για να δανειστεί πάνω από το αντίστοιχο γερμανικό ήταν 4,601%. Σήμερα, το spread ξεκινά από -0,10%!
Στα μαθηματικά και την οικονομία συγκρίνουμε πάντα με όλα τα γύρω μεγέθη αμετάβλητα. Και δεν μπορείς να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια, ούτε μήλα στάρκιν με μπανανόμηλα…
Πέρα από την εξαπάτηση των αμαθών και αφελών από τον πληθυσμό, υπάρχει και η εξαπάτηση από το γύρω περιβάλλον, που η χώρα δήθεν βγαίνει στις αγορές. Η κυβέρνηση χρωστάει 21 ακόμα προαπαιτούμενα για να κλείσει η συμφωνία για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, και...
Και δεν έχει καν αρχίσει η νομοθέτηση και εφαρμογή ακόμα 113 (!) προαπαιτούμενων που έχει συμφωνήσει η ελληνική κυβέρνηση για το τρίτο μνημόνιο. Η αξιολόγηση του οποίου θα αρχίσει το Φθινόπωρο. Μιλάμε για νέα λαίλαπα στα εισοδήματα και περαιτέρω φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, με καταστροφικές συνέπειες για το σύνολο της οικονομίας.
Η ελληνική οικονομία, μετά την εφαρμογή όλων αυτών και την εφαρμογή των περικοπών μισθών και συντάξεων που καθυστερεί επίτηδες, θα είναι μια χώρα με στενή κάστα πλουσίων και ένα λαό στα όρια της επιβίωσης. Και, σαν την Ταϋλάνδη, τις Φιλιππίνες, το Μαλάουι, το Περού, το Νεπάλ, θα περηφανεύεται ότι έχει εκατομμύρια τουριστών, για να κρύψει τα εκατομμύρια των Ελλήνων που θα είναι φτωχοτουρίστες στην ίδια τους τη χώρα.
Όλα αυτά, ενώ είναι σε νομοθετική εξέλιξη ένα όργιο παράνομων απαλλαγών δημοτικών αρχών από πλήθος παρανομίες και ένα όργιο διορισμών χωρίς κριτήρια και διαγωνισμούς σε κάθε τρύπα του ελληνικού δημόσιου και του αυτοδιοικητικού διεφθαρμένου συστήματος.
Φυσικά, κανείς δεν λέει σε όλους αυτούς τους πολίτες που συμμετέχουν εκόντες άκοντες σ' αυτή τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος χωρίς αντίστοιχη απόδοση παραγωγής, ότι το λογαριασμό της περίφημης εξόδου στις αγορές για να γίνει το χατηράκι του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ, του Μοσκοβισί και του συνεταίρου τους Τσίπρα, θα το πληρώσουν εκείνοι.
Επειδή, η διαφορά μεταξύ του 1% που δανείζεται σήμερα η χώρα και του πάνω από 4% που θα δανειστεί αύριο, θα πληρωθεί από την τσέπη του κορόιδου. Για τη θεατρική παράσταση «από απόψε οι αγορές εμπιστεύονται την Ελλάδα». Οι αγορές που θα χόρευαν στο νταούλι του κ. Τσίπρα και της παρέας του! Και που σήμερα έχουν τον Τσίπρα για προπομπό. Τέτοιο σύμμαχο κελεπούρι πού θα ξαναβρούν.

Από το "PRESS-GR"

Πως φτάσαμε από τους Πολωνούς υδραυλικούς στους Πολωνούς δικαστές

 

Αρης Χατζηστεφάνου

 

To 2005 η δυτική Ευρώπη ανησυχούσε για την έλευση των Πολωνών υδραυλικών (έκφραση που λανσάρισε το Charlie Hebdo για να περιγράψει το φτηνό εργατικό δυναμικό που θα ερχόταν από την κεντρική Ευρώπη). Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα η λέξη της μόδας είναι ο Πολωνός δικαστής.

Οι Έλληνες δικαστές, σε μια από τις πιο επιθετικές παρεμβάσεις τους στην πολιτική ζωή της χώρας συνέκριναν την Ελλάδα με την Τουρκία αλλά και την Πολωνία, όπου το κυβερνών κόμμα «Νόμος και Δικαιοσύνη» (PiS), επιχείρησε να αυξήσει τον έλεγχό που ασκεί επί του δικαστικού συστήματος της χώρας. Το Ποτάμι, που συνήθως αναμασά ιδέες που δεν καταλαβαίνει πλήρως, έκλεψε τη συγκεκριμένη φράση και την χρησιμοποίησε σε ανακοίνωσή του.

Τι ακριβώς συμβαίνει όμως με τους Πολωνούς δικαστές;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Γιάροσλαβ Κατσίνσκι, ο ηγέτης του κυβερνώντος κόμματος, ο οποίος ελέγχει de facto τη χώρα, επιλέγοντας τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο της Πολωνίας, αποτελεί άμεση απειλή για τη δημοκρατία.

Το πρόβλημα είναι ότι η επίθεση στους θεσμούς της χώρας έχει μακρά ιστορία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως την παρακολουθούσε σιωπηλή καθώς η Πολωνία βρισκόταν ακόμη υπό τον γεωπολιτικό έλεγχο του Βερολίνου. Τα τελευταία δυο χρόνια ο Κατσίνσκι αφαίρεσε εξουσίες από το κοινοβούλιο και το συνταγματικό δικαστήριο, πήρε υπό τον απόλυτο έλεγχό του τις μυστικές υπηρεσίες και το στρατό και δημιούργησε ένα αστυνομικό κράτος. Παράλληλα, οι παρακρατικές, ακροδεξιές οργανώσεις ενισχύθηκαν σε στενή συνεργασία με το υπουργείο Άμυνας.

Ακόμη και τότε βέβαια η πολιτική του Κατσίνσκι ήταν ακόμη «συμβατή» με την ΕΕ. Οι νόμοι που προώθησε, παραδείγματος χάριν, για την απαγόρευση κομμουνιστικών συμβόλων και το ξαναγράψιμο της ιστορίας μέσω της εξίσωσης φασισμού – κομμουνισμού, δεν διέφεραν σε τίποτα από την επίσημη γραμμή των Βρυξελλών. Ούτε φυσικά από τις γραφίδες των Ελλήνων φιλελευθερων που τότε δεν είχνα τίποτα να του προσάψουν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θυμήθηκε τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και τη δημοκρατία στην Πολωνία μόνο όταν ο Κατσίνσκι πέρασε ολοκληρωτικά στη σφαίρα επιρροής της Ουάσινγκτον. Για την ακρίβεια οι Βρυξέλλες αντέδρασαν όπως είχαν κάνει και με τον ακροδεξιό πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, Βίκτρο Ορμπάν: θυμήθηκαν τις επιθέσεις που πραγματοποιούσε στη δημοκρατία μόνο όταν αυτός συγκρούστηκε με τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας που εξέφραζε τα συμφέροντα της Φρανκφούρτης.

Η σύγκρουση της ΕΕ με την Πολωνική κυβέρνηση κλιμακώθηκε μετά την πρόσφατη επίσκεψη του Ντόναλντ Τραμπ στη Βαρσοβία, όταν η χώρα μετατράπηκε σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στην αντιπαράθεσή τους με το Βερολίνο.

Η εξέλιξη αυτή οδήγησε σε διχασμό και τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Πολωνίας. Η φιλελεύθερη αντιπολίτευση, η οποία συνέχισε να κοιτάζει προς το Βερολίνο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις πρόσφατες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις (χωρίς αυτό να μειώνει φυσικά ούτε κατ’ ελάχιστο το δίκαιο των αιτημάτων που εξέφραζαν οι διαδηλωτές).

Αντίθετα η κυβερνητική παράταξη πιστεύει ότι θα μπορέσει να κάμψει τις αντιδράσεις με αυταρχικά μέτρα ενώ παράλληλα οικοδομεί μια συμμαχία ακροδεξιών δυνάμεων στην ανατολική Ευρώπη, η οποία θα στρέφεται εναντίον της Ρωσίας αλλά σε δεύτερο βαθμό εναντίον του Βερολίνου – θα αποτελεί δηλαδή βασικό εργαλείο στην χάραξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή.

Όσο για τους Πολωνούς δικαστές, που αίφνης παρουσιάζονται σαν σύμβολο της δημοκρατίας και της ελευθερίας, στην Πολωνία θεωρούνται ως ένας από τους πιο διεφθαρμένους θεσμούς της χώρας. Καλό θα είναι να το θυμούνται όσοι ταυτίζονται μαζί τους αποκρύπτοντας τις πραγματικές γεωπολιτικές εξελίξεις στο παρασκήνιο.

info-war.gr

Ο κύριος Μαλακάσης

Γεωργία Τριγάζη

 

Την είχαν πάρει στο σπίτι να βοηθάει τη μητέρα της στις δουλειές. Δάσκαλοι  οι γονείς στη μικρή επαρχιακή πόλη, σχολειό πρωί κι απόγευμα, παιδιά μικρά, ένα δεύτερο χέρι ήταν απαραίτητο.

Συνηθιζόταν τότε η «παρακόρη»,  κορίτσι φερμένο από χωριό, θεόφτωχο, να μπει εσώκλειστο σε σπίτι, να «φάει ψωμί». Όταν ο πατέρας της τους έφερε την Αμαλίτσα, ένα μαυριδερό αγριμάκι γύρω στα δεκαπέντε, δεκάξι, που δε σήκωνε τα μάτια από τη γη, και απαντούσε σχεδόν πάντα με νεύματα του κεφαλιού, «ναι», κάτω κεφάλι, «όχι», πάνω κεφάλι, αυτό που την εντυπωσίασε περισσότερο, ήταν ότι η Αμαλίτσα -που αυτή χαϊδευτικά την έλεγε Τσίτσα-, ως και να φάει μπροστά σε κόσμο το είχε ντροπή. Η μαμά της ποτέ δεν την ξεχώρισε απ’ το τραπέζι.  Ίσα-ίσα, φαγητό στρωνόταν για όλους, τις Κυριακές συνήθως. Όμως η Τσίτσα, ήσυχα- ήσυχα και υποταχτικά έπαιρνε το πιάτο της και κρυβόταν στο πλησταριό. Κι εκεί μονάχη έτρωγε το μερτικό της. Η μαμά της -ψυχαναγκαστική κατά τα άλλα-, στην περίπτωση αυτή δεν επέμενε. Όχι, για άλλο λόγο, αλλά γιατί όπως έλεγε: «όλοι μπορεί να έχουμε κάποια ιδιοτροπία!»

Στο χρόνο επάνω, πολλά είχαν αλλάξει. Και μαζί μ’ αυτά και η Αμαλίτσα. Θες η καλή συμπεριφορά της μητέρας της που σχεδόν δεν την ξεχώριζε από παιδί της, θες το καλό φαγητό, και το προσεγμένο ντύσιμο, ήρθε κι έγινε ένα όμορφο κορίτσι. Τώρα πια μιλούσε κιόλας, μερικές φορές ίσως και να το παράκανε! Μόνο το φαΐ της συνέχιζε να τρώει μοναχή της. Αυτό ποτέ δεν άλλαξε. Κάποιους καιρούς αργότερα που οι δρόμοι τους είχανε χωρίσει, σαν τη συνάντησε και είπανε πολλά, η Τσίτσα της τής έδωσε και γι’ αυτό την εξήγηση: «Είχα εντολή από τον πατέρα και τη μάνα μου. Ποτέ να μη θαρρέψω πως είμαι ίσια κι όμοια με τους αφέντες του σπιτιού!».

Χαρές και γέλια λοιπόν η Αμαλίτσα, σαν τίναζε το σίδερο πέρα-δώθε, για να πυρώσει η φωτιά, τραγούδια σαν κουβαλούσε την μπουγάδα για άπλωμα, χοροπηδητά, όταν την έβγαζε βόλτα, ή όταν κουνάριζε τον αδερφό της με νανουρίσματα… Σταματημό δεν είχε! Και όλοι στο σπίτι την καμάρωναν και την αγαπούσαν για την προθυμία και τον «καλό της ανάρραχο!», όπως έλεγε και η γιαγιά της η Σοφιά.

Ένα ανοιξιάτικο γλυκόβραδο, από κείνα που η ζωή ακόμη κι αν σμίξει με το θάνατο, δεν την’ε μέλει, γιατί είναι πολύ σίγουρη για τη δύναμή της, η Αμαλία γύρισε σπίτι με τις δυο γιδούλες που είχε αναλάβει να βοσκάει τ’ απογέματα πιο πέρα, αλλαγμένη. Ολόφλογα τα μάτια, τα χείλη γλυστερά, μισάνοιχτα, μπουμπούκι στην πρώτη του άνθιση! Και σαν την είδε, τη βούτηξε και την έφερε φούρλες, αγνοώντας τις τρομαγμένες απ’ τη δύναμή της τσιρίδες! «Μ’ αγαπάει μωρή! Μ’ αγαπάει!» Και η εφτάχρονη αποδέκτρια της πρωτόγονης εκείνης ορμής της νιότης, κατάλαβε ότι έρωτας σημαίνει σίφουνας, που όλα τα παρασύρει στο διάβα του!

Στη συνέχεια βέβαια, κατάλαβε πως ο έρωτας ήταν κι άλλα πράγματα πολλά κι αντιφατικά. Αφηρημάδα, ονειροπόληση, ως και κλάμα, θυμός απογοήτευση, ανυπομονησία… όλα τα είχε ο ρημάδης. Και κοντά στην Τσίτσα της, μαθήτευε κι αυτή με σχολαστικότητα και περισυλλογή.

Όταν ήρθε σπίτι τους ο κύριος «Μαλακάσης», κατάλαβε από τις κουβέντες των γονιών, και τις ετοιμασίες πως ήταν ένα πολύ σημαντικό για την πόλη τους πρόσωπο. Την εποχή εκείνη, ο πατέρας της, απορροφημένος με τις διαδικασίες επέκτασης και αναμόρφωσης του σχολείου, κουβαλούσε σπίτι τους κάμποσους «επίσημους», παράγοντες και παραγοντίσκους, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν σ’ αυτό. Θυμάται τη μάνα της συνέχεια ανασκουμπωμένη για τα τραπεζώματα, με την Αμαλίτσα δίπλα της υπ’ ατμόν, να τρέχει πρόθυμη δεξιά κι αριστερά!

Ήταν πολύ μικρή, κοντά στα εννιά, και η μεγάλη της αδερφή -γιατί έτσι την ένοιωθε τότε-. η Τσίτσα, κοπελλάρα στα δεκαοχτώ, της παντρειάς σαν που λένε, όμως το μάτι της «έκοβε» ξουράφι, γιατί και τα βιβλία τα είχε  πάντα παραμάσχαλα. Τον κύριο Μαλακάση, δεν τον συμπάθησε με τη μια. Μεσόκοπος, τσιτωμένος λες μεσ’ στο ακριβό κοστούμι του, σαν τους σφιχτοδεμένους κεφτέδες που η Τσίτσα, έπλαθε τις Κυριακές με τα λευκά χεράκια της και μετά τους καλόδενε με αμπελόφυλλο, για να κάμει τα γιουβαρλάκια! Αλλά αυτό που την απώθησε αμέσως πάνω του, ήταν το πονηρό, μυωπικό του βλέμμα, που πίσω από τους χοντρούς φακούς, σπίθιζε μια υπεροψία, δυσανάλογη με το κοντό του ανάστημα. Κι ακόμη περισσότερο κάτι, που η μικρή της ηλικία, δεν είχε προλάβει μέσα από τα βιβλία της να ορίσει ακόμη. Χυδαιότητα. Ίσως το πλατάγιασμα των χειλιών, καθώς περιαυτολογούσε, έχαφτε λαίμαργα τα φαγητά της μαμάς της, κι αμολούσε υποσχέσεις στ’ αυτιά του πατέρα της, να συνηγορούσαν σ’ αυτό ακόμη περισσότερο.  Ίσως πάλι… Ο ανάρμοστος τρόπος που κοιτούσε την Αμαλίτσα τους! Δεν ήταν λαγνεία, δεν ήταν λαιμαργία, δεν ήταν ξετσιπωσιά! Ήταν όλα αυτά μαζί, αντάμα με το τσιριχτό, σχεδόν ευνουχοειδές του γέλιο…

Το βράδυ εκείνο, την ξύπνησε ο καυγάς των γονιών της. Πολύ σπάνια γινόταν αυτό, μα τώρα έμοιαζε σοβαρό. «Ούτε να τολμήσεις! -φώναζε η μαμά της-. Να πάει να βρει αλλού υπηρέτρια! Το κορίτσι εγώ δεν το δανείζω, δεν είναι για τα μούτρα του. Στο είπα από την αρχή! Να μην τον φέρεις σπίτι! Σκοτίστηκα για το σχολείο, ποτέ να μη φτιαχτεί».

Με βαριά καρδιά η Αμαλίτσα, κάμποσες μέρες μετά, επιβιβάστηκε με μια μικρή βαλιτσούλα στην κούρσα της κυρίας Μαλακάση, για το αρχοντικό τους. Την είχαν ζητήσει για κάποιους μήνες, μια και η δική τους παραδουλεύτρα, είχε αρρωστήσει, και η κυρία Μαλακάση, είχε δει «ιδίοις όμμασι», τι στολίδι ήταν η Αμαλία. Βέβαια η επιθυμία του κυρίου σαφώς και μετρούσε περισσότερο από τα μάτια της κυρίας του,-ούτε λόγος!-.

Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που είδε την παλιά καλή Αμαλία που αγάπησε σαν αδερφή της. Τα υπόλοιπα δεν ήθελε καθόλου να τα θυμάται. Ίσως και για τον επιπλέον λόγο ότι οι γονείς της έφτασαν να μαλώνουν –και η μαμά της να κλαίει με λυγμούς-, σχεδόν κάθε βράδυ και για καιρό. Και ο μπαμπάς της φαινόταν πραγματικά μετανοιωμένος για την απερισκεψία του. 

Εκείνα που θυμάται, σαν λέξεις-φαλτσέτες, ήταν κουβέντες όπως βιασμός, γκαστριά, μούλικο, έκτρωση, δικαστήριο. Ανάμεικτες με αίσχος, ντροπή, μέσον, αδικία!

Η Αμαλία, δεν ξαναγύρισε σπίτι τους. Όχι γιατί δεν την ήθελαν  μετά απ’ όλα όσα έγιναν, το αντίθετο. Αλλά γιατί δεν ήθελε αυτή. Ούτε και στο χωριό της ξαναπήγε για να μείνει.

Χρόνια μετά την βρήκε, τραγουδιάρα, σε κάτι συγκροτήματα περιοδεύοντα για τα πανηγύρια. Εκεί τής συγκέντρωσε σε λίγες κουβέντες αυτά που δεν ήθελε να ξέρει. «Αυτός που με δώκατε τότε,-ούτε τ’ όνομά του δεν ανέφερε-, με γκάστρωσε το άλλο βράδυ. Με το Νίκο, το παιδί που ξέρεις ότι αγάπησα, δεν είχα καμωμένο την πράξη. Ο τρισκατάρατος κάθε βράδυ πάνω μου. Και η γυναίκα του, να ξέρει, να με βρίζει και να με σουρομαδάει το άλλο πρωί. Σαν έμεινα έγκυος την κοπάνησα ένα βράδυ, έφτακα στο χωριό μου. Άλλο ξύλο εκεί! Μας ξεφτίλισες, ατίμασες και τους ανθρώπους που σε μαζέψανε. Να το ρίξω το παιδί, ούτε λόγος, ήμουνα σε προχωρημένη. Μια και δυο ο πατέρας μου, βρίσκει τον δικό σου και τραβάνε κατά το σπίτι του. Όλα κι’ όλα, έδειξε μετάνοια πολλή ο δικός σου, όλο μουτζωνότανε που με έδωσε! Δεν καταφέρανε τίποτε όμως, εκείνος είχε όλα τα μέσα με το μέρος του, νομαρχαίους, δικαστάδες, βουλευτάδε ς, απειλήσανε και τον πατέρα σου με μετάθεση άκρη κόσμου! Ο καϋμένος ο μπαμπάς σου μέχρι τελευταία στιγμή το πάλεψε. Και να με πάρει πίσω σπίτι σας ακόμη κι’ έτσι! Εγώ όμως δεν ήθελα να σας φορτώσω προβλήματα άλλα. Καταλάβαινα πως άμα μάθαινε το τέρας ότι με περιμαζέψατε, θα ξεσπούσε στην οικογένειά σας. Άσε που δεν είχα μούτρα ν’ αντικρύσω και το Νίκο! Πρώτος μου έρωτας βλέπεις!»

Τον χυδαίο άντρα που έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή της παιδικής της ηλικίας, τον συνάντησε κάποια μέρα στη «Μικρή Συμφωνία Εις Α Μείζων» του Καρυωτάκη. Και τον ονόμασε «κύριον Μαλακάση».

www.artinews.gr

Η λιμοκτονία ως γενοκτονία -δεν είναι αδίκημα-

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης

 

Το 1947, σε μία από τις δίκες της Νυρεμβέργης, κατατέθηκε ένα επίσημο έγγραφο του Γ’ Ράιχ που αφορούσε τη λύση του επισιτισμού των χιτλερικών στρατευμάτων. Το σχέδιο ήταν απλό.

Όλη η παραγωγή της Ουκρανίας και της Ν. Ρωσίας θα πήγαινε στους ναζί σύμφωνα με την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα».
Το μόνο πρόβλημα ήταν οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, αυτά τα «άχρηστα στόματα», που έτρωγαν την παραγωγή. Παράσιτα, δηλαδή. Και εδώ βρέθηκε η «οριστική λύση».
Τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι έπρεπε να πεθάνουν από πείνα. Το σχέδιο δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί, γιατί ο πόλεμος πήρε άλλη τροπή από αυτήν που περίμεναν οι ναζί. Αλλά αυτό το όπλο της μαζικής καταστροφής, η λιμοκτονία, ανέξοδη και αποτελεσματική, είχε ήδη εφαρμοστεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ρώσων αιχμαλώτων που τους εξολόθρευαν μαζικά με αυτήν τη μέθοδο.
Τα θύματα έφτασαν τα 2,5 εκατομμύρια. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τα θύματα της πολιορκίας του Λένινγκραντ. Ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο. Και όποιος προσπαθούσε να φύγει από την πόλη-μαρτύριο τον εκτελούσαν επί τόπου.
Η πείνα ήταν ο εσωτερικός πολιορκητής της πόλης και οι ναζί πίστευαν πως ήταν ο καλύτερός τους σύμμαχος. Αλλά για άλλη μια φορά έπεσαν έξω.
Οι ναζί είχαν μελετήσει καλά τη λιμοκτονία σαν όπλο μαζικής καταστροφής. Οι ναζί είχαν δικαίωμα να καταναλώνουν υδατάνθρακες 100%. Για τους Ελληνες ήταν 38%, για δε τους Εβραίους μόλις 27%.
Από τα 3 εκατομμύρια του Αουσβιτς που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο στρατόπεδο εξόντωσης, οι 500.000 πέθαναν από πείνα. Ο λόγος που ανάγκασε τους ναζί να χρησιμοποιήσουν τους δαπανηρούς θαλάμους αερίων ήταν γιατί είχαν άμεσα αποτελέσματα, ενώ η θανατική ποινή διά της λιμοκτονίας έχει χρόνο αναμονής.
Ενας από τους υπουργούς του Γ’ Ράιχ, υπεύθυνος για τη «Γεωργία και Διατροφή» και από τους σκληρούς θεωρητικούς τού «Γη και Αίμα» (θεωρία και της Χ.Α.) και υπεύθυνος για τις λιμοκτονίες, ο Βάλτερ Νταρέ, καταδικάστηκε για ληστείες και λεηλασίες, αλλά όχι για λιμοκτονία. Πήρε εφτά χρονάκια -τα μισά από όσα πήραν η Ηριάννα και ο Περικλής- και σε δύο χρόνια βγήκε από τη φυλακή και συνέχισε την καριέρα του.

Αλλά δεν είναι ο μόνος που τη σκαπούλαρε. Ο στρατηγός Φον Λιμπ, ένας από τους υπεύθυνους της πολιορκίας του Λένινγκραντ που οδήγησε στον μαρτυρικό θάνατο αμάχους, αθωώθηκε γιατί εκτελούσε διαταγές του σχεδίου «Μπαρμπαρόσα». Οι σύμμαχοι δεν ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να καταδικάσουν τους λιμοκτόνους ισχυριζόμενοι πως εδώ υπάρχει ένα κενό στο Διεθνές Δίκαιο.
Οντως η λιμοκτονία (εκ του λιμός και κτείνω που σημαίνει φονεύω διά λιμού, πείνα δηλαδή) δεν θεωρείται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Και είναι απλό. Ολοι οι πόλεμοι, ακόμα και αυτοί των συμμάχων έχουν στη φαρέτρα τους τον λιμό.
Π.χ. μετά το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου οι Βρετανοί απέκλεισαν τη Γερμανία από κάθε ανεφοδιασμό για οχτώ μήνες, με αποτέλεσμα τον θάνατο 750.000 αμάχων. Ηταν μια κίνηση πίεσης για την υπογραφή της εξευτελιστικής για τους Γερμανούς Συνθήκης των Βερσαλλιών, που κυοφόρησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα. Οι ισχυροί της Γης κάτι θα έπρεπε να είχαν μάθει από το παρελθόν. Ομως η παγκόσμια ελίτ δεν κινείται με τη λογική, αλλά με τα συμφέροντά της και δεν ορρωδεί προ ουδενός. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ, φέτος αναμένονται τέσσερις με πέντε λιμοκτονίες ταυτόχρονα.
Ο Νίγηρας, η Σομαλία, το Ν. Σουδάν και η Υεμένη. Η βασική αιτία είναι ο πόλεμος που έχει καταστρέψει καλλιέργειες, αποθήκες τροφίμων, αγορές και υποδομές. Στη Νιγηρία, που δραστηριοποιείται η Μπόκο Χαράμ, αδερφή οργάνωση του ISIS που συναγωνίζονται σε φρικαλεότητες, η λιμοκτονία είναι ένα βασικό της όπλο. Οπου ο στρατός ανακατέλαβε μικρές πόλεις, οι νεκροί από την πείνα ήταν πολλές χιλιάδες.
Στην Υεμένη εφτά εκατομμύρια άνθρωποι είναι στα πρόθυρα της λιμοκτονίας. Η στρατιωτική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων κατέστρεψε τα πάντα. Το 2011 η Σομαλία κηρύχθηκε επισήμως από τον ΟΗΕ σε κατάσταση λιμοκτονίας.
Αλλά οι ΗΠΑ, με τον «Πατριωτικό Νόμο» του 2001, απαγόρευσε κάθε ανθρωπιστική βοήθεια, με το πρόσχημα πως ενισχύονται οι τρομοκράτες. Κάθε ανθρωπιστική βοήθεια ποινικοποιείται. Ακόμα και ο Ερυθρός Σταυρός μπορεί να βρεθεί υπόδικος στις ΗΠΑ ως συνεργάτης των τρομοκρατών.

Αφήσαμε τελευταία την Παλαιστίνη. Το 70% του πληθυσμού της Γάζας (1,3 εκατομμύρια) ζει από ανθρωπιστική βοήθεια από το εξωτερικό. Η ανεργία φτάνει στο 42% και είναι αδύνατον να βρεθεί δουλειά. Ανάμεσα στους νέους το ποσοστό φτάνει στο 60%.

Ζητιανιά, πορνεία έχουν πάρει μεγάλες διαστάσεις και έχουν πολλαπλασιαστεί οι αυτοκτονίες με κάθε τρόπο. Το κράτος του Ισραήλ έχει μετατρέψει τη Λωρίδα της Γάζας σε ένα στρατόπεδο εξόντωσης. Οσοι είναι κάτω από τριάντα χρονών, απαγορεύεται να βγουν από τη χώρα.

Οι ναζί ανέλπιστα βρήκαν καλούς μιμητές. Και επιπλέον ΗΠΑ και Ε.Ε. εγκρίνουν... 

www.efsyn.gr

Μια εξαιρετικά μη βιώσιμη χώρα.

 

Του Χρήστου Λάσκου

 

Ήρθε, λοιπόν, και η πολυαναμενόμενη έκθεση του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος. Και, όπως ήταν απολύτως λογικό, το χρέος της Ελλάδας χαρακτηρίζεται εξαιρετικά μη-βιώσιμο. Η κυβέρνηση στραβομουτσούνιασε για άλλη μια φορά στο μέτρο που έχει η ίδια αφομοιώσει την ιδέα πως η «ολοκλήρωση του προγράμματος», η περάτωση της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και η πλήρης εφαρμογή των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» αποτελεί λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Με άλλα λόγια έχει αφομοιώσει την άποψη, όπως και οι σαμαροβενιζέλοι πριν από αυτήν, πως η μνημονιακή πολιτική είναι αποτελεσματική, έστω κι αν έχει άδικες πλευρές (sic).

Προφανώς, η κυβέρνηση λέει χοντρές μαλακίες. Όλοι –μα όλοι- οι σοβαροί άνθρωποι, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού, ξέρουν πως «αυτό δεν βγαίνει με τίποτε». Υπάρχουν εκατοντάδες άρθρα που το τεκμηριώνουν –πολλά και σε αυτήν την ιστοσελίδα. Εξάλλου, αν κάποιος θέλει να δει γιατί το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο δεν έχει παρά να επικαλεστεί τις αναλύσεις του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2015. Αυτή η ατράνταχτη εκτίμηση, άλλωστε,  και όχι ο υπερβάλλων αριστερισμός ήταν που στήριζε την άποψη πως μόνο μια καθαρή και μεγάλη διαγραφή χρέους θα μπορούσε να δώσει τη δυνατότητα στην ελληνική οικονομία για μια νέα εκκίνηση.

Το ξέρουν κι οι πέτρες. Το γεγονός πως η κυβέρνηση δεν το αποδέχεται, γελοιοποιούμενη στην πραγματικότητα γι’ άλλη μια φορά, οφείλεται στο γεγονός πως μια τέτοια παραδοχή θα σήμαινε πως όλες της οι επιλογές, τα δύο τελευταία χρόνια, υπήρξαν, το λιγότερο, εσφαλμένες. Δηλαδή εγκληματικές απέναντι στον κόσμο της εργασίας, όσο κι αν διάφοροι υπουργοί βαυκαλίζονται πως «γι’ αυτόν τα κάνουν όλα».

Μια τέτοια παραδοχή θα σήμαινε πως η κυβέρνηση διαχειρίζεται απλώς μια πολιτική, που της επιβάλλεται και δεν έχει πιθανότητες να φέρει αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, συμμετέχει, από πρωταγωνιστική θέση, στα διαρκή βασανιστήρια που υφίσταται η κοινωνική πλειοψηφία χωρίς καμιά προοπτική επιτυχίας έστω κάποιων βελτιώσεων.

Γι’ αυτό είναι αδύνατο να αποδεχτεί την εκτίμηση του ΔΝΤ για το εξαιρετικά μη-βιώσιμο του δημόσιου χρέους.

Κι έτσι, ξαναλέω, γελοιοποιείται με το να υποστηρίζει πως, με πρωτογενή πλεονάσματα 3.5% για πέντε χρόνια και 2% για άλλα τριανταοκτώ, «θα έλθει η ανάπτυξη» και θα είναι, μάλιστα, και «δίκαιη». Όπως σημειώνει σχετικά ο, υπεράνω υποψίας για αντικυβερνητισμό, Κωστής Χατζημιχάλης, «[π]ού το βρήκαν, λοιπόν, οι δικοί μας αυτό το «δίκαιη»; Εκτός από τη βιασύνη τους να βρουν ένα επίθετο που να ακούγεται ευχάριστα και δεν το έχουν πει άλλοι, δεν πέρασε από το «αριστερό» μυαλό τους ότι είναι μια κραυγαλέα αντίφαση;  Ένας ανέφικτος στόχος για τον οποίο θα πέσει πολύ γέλιο και αγανάκτηση αν αρχίσω και απαριθμώ το «δίκαιη» ανάπτυξη που υλοποιούν με τις διάφορες άδειες «επενδύσεων» που δίνουν και με τις απαράδεκτες εργασιακές σχέσεις που ισχύουν» («Δίκαιη ανάπτυξη», Εποχή, 16 Ιουλίου 2017).

Μα πώς, λένε από την κυβέρνηση; Έχουμε θετικές εξελίξεις σε μια σειρά από δείκτες, ενώ με τη Συμφωνία της 15^ης Ιουνίου πετύχαμε να διώξουμε την αβεβαιότητα –που ο Τσίπρας, ως παλαιόθεν μαρξιστής, κατάλαβε πως είναι «το βασικό» («Η οικονομία είναι πρώτα από όλα ψυχολογία» -ναι μια «ψυχολογία», όμως, που στον καπιταλισμό φτιάχνεται μόνο με εκμετάλλευση των μεν και κέρδη για τους άλλους).

Θέλετε άλλη μια, εκτός πάσης υποψίας για αντικυβερνητισμό, σοβαρή εκτίμηση; Πάλι από την κυβερνητική Εποχή, ο Νίκος Θεοχαράκης σημειώνει: «Παρακολουθώ τους μικρούς θετικούς οικονομικούς δείκτες, αλλά του βλέπω ως Αλκυονίδες μέρες χωρίς να σημαίνει καλοκαίρι. Πώς, π.χ., μπορεί να παραδεχτεί η υπουργός Εργασίας ότι η τρομακτική αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, που μετατρέπει την Ελλάδα σε εργοδοτικό κράτος, είναι κάτι που θα βοηθήσει την ελληνική οικονομία;». Έλα, ντε. «Προσποιούνται πως οι υποχρεώσεις που ανέλαβε η Ελλάδα είναι υλοποιήσιμες, ενώ δεν είναι […] Είναι σαν να σε υποχρεώνουν να φας σαπούνι και να πρέπει να δηλώσεις –αφρίζει ξαφρίζει- ότι είναι τυρί». («Άσκηση αριθμητικής χωρίς υποκείμενη οικονομική λογική η νέα συμφωνία», Εποχή, 9 Ιουλίου 2017).

Έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος –κυβερνητικός ή αντικυβερνητικός, δεξιός ή αριστερός- που να μην καταλαβαίνει πως αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα «δεν υπάρχει».

Προφανώς, λοιπόν, το ΔΝΤ έχει δίκιο όταν χαρακτηρίζει το ελληνικό δημόσιο χρέος εξαιρετικά μη-βιώσιμο. Οι σκοπιμότητές του δεν μεταβάλλουν αυτήν την αλήθεια.

Το ζήτημα είναι, επιπλέον, ότι όχι μόνο το χρέος, αλλά ολόκληρη η χώρα τείνει να εξελιχθεί σε εξαιρετικά μη-βιώσιμη. Η συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών την οδηγεί σε απόλυτο αδιέξοδο και διαμορφώνει μια απόλυτη συνθήκη «χωρίς επιστροφή». Η κυβέρνηση, επομένως, διαχειριζόμενη αυτήν την συνθήκη, δεν την συντηρεί απλώς, αλλά την ενδυναμώνει, την ενισχύει ως καθεστώς και την κάνει όλο και περισσότερο αλώβητη. Όπως έλεγαν παλιά κάποιοι από τους σημερινούς υπουργούς και κομματικούς υπεύθυνους, η πολιτική αυτή πρέπει να τελειώσει «χθες».

Χρειάζονται, λοιπόν, ριζοσπαστικές παρεμβάσεις, με όλα τα ρίσκα που συνεπάγονται αυτές. Είναι, όμως, εφικτές πιά; Μετά από όσα έχει κάνει τα δύο τελευταία χρόνια αυτή η κυβέρνηση, νομιμοποιώντας τη μνημονιακή καταστροφή ως μονόδρομο και καταστρέφοντας το τεράστιο κινηματικό και πολιτικό δυναμικό, που, με πολύ αγώνα και κόπο, είχε συσσωρευτεί είναι εφικτή η αναγκαία, με όρους ζωής ή θανάτου, ριζική στροφή;

Δεν ξέρω. Το βέβαιο είναι πως, χωρίς αυτή, η εξαιρετικά μη-βιώσιμη χώρα μετατρέπεται ραγδαία σε απολύτως αποτυχημένο κράτος, μια πραγματική κοινωνική έρημο. Η αριστερά δεν μπορεί να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Η ευρύτατη ενότητα για την αντίσταση καταρχήν, για την επίθεση στη συνέχεια, είναι υποχρέωση όλων. Οι μικρές διαφορές –γιατί μικρές είναι μπροστά σε όσα διακυβεύονται- θα πρέπει να πάψουν να έχουν μεγάλες συνέπειες. Πρόκειται για υποχρέωση μπροστά σε μια ιστορία που, ίσως αποδειχτεί, πως κάθε άλλο παρά τελειωμένη είναι.

Ο αγώνας, τουλάχιστον αυτός, είναι χωρίς τελειωμό.

www.alterthess.gr

Ο Τάσος Θεοφίλου για την Ηριάννα

 

O Τάσος Θεοφίλου έχει υπάρξει παρών -μετά την αποφυλάκισή του φυσικά- σε όλες τις κινητοποιήσεις για την αποφυλάκιση της Ηριάννας και του Περικλή. Χθες, μετά την αδιανόητη απόφαση της Δευτέρας, ανάρτησε στο προφίλ του το παρακάτω ποστ, το οποίο και αναδημοσιεύουμε καθώς μας βρίσκει σύμφωνους.

 

Το Συμβούλιο Εφετών απέρριψε το αίτημα αποφυλάκισης της Ηριάννας με το σκεπτικό ότι το διδακτορικό της είναι σε αρχικό στάδιο οπότε και «δεν στοιχειοθετείται υπέρμετρη και ανεπανόρθωτη βλάβη» και πως «αν αφεθεί ελεύθερη είναι πολύ πιθανό να τελέσει νέα όμοια αδικήματα». Την ίδια στιγμή περίπου η Μαρία Σκλαβάκη, καταδικασμένη για την υπόθεση Energa-Hellas Power και ήδη μια φορά δραπέτης (είχε αφαιρέσει το βραχιολάκι γεωεντοπισμού επιχειρώντας να διαφύγει στο εξωτερικό όταν η κράτησή της αντικαταστάθηκε από το επιεικέστερο μέτρο του κατ’ οίκον περιορισμού), αποφυλακιζόταν με το σκεπτικό ότι πρέπει να φροντίσει τη μητέρα της που πάσχει από ψυχιατρική ασθένεια. Η ίδια κατηγορούμενη δηλαδή που επιχείρησε να διαφύγει στο εξωτερικό εγκαταλείποντας τη μητέρα της στη μοίρα της.

Έχει σημασία να σημειωθεί ότι για την υπόθεση Energa-Hellas Power είχε ασκήσει έφεση υπέρ του νόμου ο εισαγγελέας Πεπόνης θεωρώντας τις πρωτόδικες ποινές προκλητικά επιεικείς. Ο εισαγγελέας Πεπόνης είναι γνωστός όχι μόνο για την προτίμηση που δείχνει στη δίωξη οικονομικών εγκλημάτων αλλά και επειδή είναι ο πρώτος εισαγγελέας που αποδόμησε -από τέτοια θέση- το αφήγημα της «αντιτρομοκρατικής» υπηρεσίας, προτείνοντας την απαλλαγή το 2014 των αναρχικών κατηγορούμενων για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης από την επιπλέον κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ. Η απαλλαγή αυτή είχε ως συνέπεια να παρασυρθούν μια σειρά σχετικών μετέπειτα δικαστικών αποφάσεων, αφήνοντας εκτεθειμένους συγκεκριμένους εισαγγελικούς και δικαστικούς κύκλους που εξαρτούσαν την καριέρα τους από την «αντιτρομοκρατική» σταυροφορία.

Όπως η αποφυλάκιση της Σκλαβάκη έτσι και η απόρριψη του αιτήματος αποφυλάκισης της Ηριάννας και του Περικλή είναι καθαρά μικροπολιτικές αποφάσεις. Έχουν σημασία, μεταξύ άλλων, και επειδή αποκαλύπτουν ενδοεξουσιαστικούς ανταγωνισμούς που ξεκινούν από την κεντρική πολιτική σκηνή και προεκτείνονται στο δικαστικό σώμα. Γιατί σε μεγάλο βαθμό ήταν αυτοί οι μικροπολιτικοί ανταγωνισμοί που στέρησαν στην Ηριάννα και τον Περικλή την ελευθερία τους, αφού η αποτυχημένη επικοινωνιακή ντρίμπλα της κυβέρνησης στην απέλπιδα και μάταιη προσπάθειά της να ρετουσάρει το δικαιωματικό της προφίλ οδήγησε τους συγκεκριμένους -ανταγωνιστικούς σ’ αυτήν.

www.toperiodiko.gr

Διασώζοντας την συλλογική μνήμη των καταπιεσμένων,

 

του Ηλία Ιωακείμογλου

 

Ένας καθαρόαιμος νεοφιλελεύθερος είναι μια τόσο ανώτερη διάνοια που νομίζει ότι η κοινωνία δεν υπάρχει επειδή εκείνος δεν μπορεί να της τηλεφωνήσει. Αφού δεν μπορεί να την δει με τα ίδια του τα μάτια, αφού αυτή δεν εμπίπτει στις αισθήσεις του, φτάνει μοιραία στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία είναι μια φαντασίωση των άλλων. Η Μάργκαρετ Θάτσερ, με την σαφήνεια, την αμεσότητα και την ακλόνητη βεβαιότητα που διέκρινε την αβαθή διάνοιά της, το έθεσε ορθά-κοφτά: «η κοινωνία δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο τα άτομα (και οι οικογένειές τους)».

Εάν όμως η κοινωνία δεν υπάρχει, τότε δεν υπάρχει και η ιστορία της, δεν υπάρχει Ιστορία καθόλου δηλαδή. Εκτός εάν με τον όρο αυτόν εννοεί κάποιος το κομπολόι που φτιάχνει η διαδοχή των γεγονότων στο πέρασμα του χρόνου, ένα χρονολόγιο ας πούμε, όπου τα γεγονότα ελάχιστη έχουν εσωτερική αλληλουχία και όπου η λογική συνοχή της γραμμικής διάταξής τους στον χρόνο διασφαλίζεται από τη δράση των ατόμων, των προσώπων, που αυτά είναι προικισμένα με ελεύθερη βούληση, ανάγκες και ορθολογισμό και επιδιώκουν την μεγιστοποίηση του οφέλους τους.

Αυτή η πρωτόγονη ιδέα του νεοφιλελευθερισμού, πως η κοινωνία δεν υπάρχει και υπάρχουν μόνο το άτομα, είχε θριαμβεύσει το 1994 στη Βρετανία μετά από μια διαδρομή δεκαπέντε ετών έντονων κοινωνικών αγώνων. Ήταν η χρονιά που ο Eric Hobsbawm έγραφε τις πικρές διαπιστώσεις του στην Εποχή των Άκρων:

«Η καταστροφή του παρελθόντος, ή μάλλον των κοινωνικών μηχανισμών που συνδέουν τη σύγχρονη εμπειρία μας με την εμπειρία των προηγούμενων γενεών, αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και αλλόκοτα φαινόμενα του τέλους του 20ού αιώνα. Οι περισσότεροι νέοι και νέες, σήμερα μεγαλώνουν μέσα σε μια αίσθηση διαρκούς παρόντος, χωρίς καμιά οργανική σχέση με το δημόσιο παρελθόν της εποχής που ζουν».

Αυτή η δηλητηριώδης διαπίστωση, πιθανότατα ήταν ορθή για την Βρετανία του 1994, αλλά για ιστορικούς λόγους ίσχυε λιγότερο για άλλες χώρες, ιδιαίτερα δε για την Ελλάδα, όπου ο νεοφιλελευθερισμός εξαπλωνόταν με βραδείς ρυθμούς στην κοινωνία και με πολλούς συμβιβασμούς στους κόλπους της πολιτικής Δεξιάς. Αυτό όμως που δεν ίσχυε τότε, ισχύει σήμερα, ιδιαίτερα μετά από την ιστορική προδοσία του Αλέξη Τσίπρα και των μεταλλαγμένων συντρόφων του, οι οποίοι κατόρθωσαν να διαλύσουν το ιστορικό μπλοκ κοινωνικών δυνάμεων των υποτελών κοινωνικών τάξεων που σάλταρε απρόσκλητο στην πολιτική σκηνή τον Ιούλιο του 2015 αφού είχε διαμορφωθεί χάρη στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες μιας ολόκληρης πενταετίας. Τώρα, στην ίδια την Ελλάδα, πολλά παιδιά, όλο και περισσότερα, μεγαλώνουν μέσα στην αίσθηση του διαρκούς παρόντος που δεν σχετίζεται με το δημόσιο παρελθόν μας, δηλαδή την κοινωνική και πολιτική ιστορία μας, ούτε καν με το δημόσιο παρόν μας —και εκτός από τα παιδιά, υπάρχουν όλο και περισσότεροι ενήλικες που παραδίδονται πλέον στο κενό της κοινωνικής, πολιτικής και ψυχικής εξορίας της ιδιώτευσης.

Η αποσύνδεση με το δημόσιο παρελθόν είναι μια διαδικασία που επιταχύνεται τώρα δραματικά στην Ελλάδα και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα και πιο επικίνδυνα στοιχεία της πολιτικής συγκυρίας διότι αποδιαρθρώνει την συλλογική μνήμη των καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων, και την μνήμη ως συνδετικό υλικό, όχι μόνο των συλλογικών μας υποκειμένων, των πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεών μας, αλλά και της ίδιας της ατομικότητάς μας, του ίδιου του εαυτού μας ως υποκείμενο.

Με αυτά τα δεδομένα, απέναντι στις δυνάμεις του σκοτεινού καπιταλισμού της εποχής μας που δοκιμάζουν να κλείσουν μέσα σε μια ιστορική παρένθεση λήθης τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό, τον αναρχισμό και κάθε είδους απόπειρα στοίχισης των υποτελών κοινωνικών τάξεων σε εγχειρήματα κοινωνικής απελευθέρωσης και χειραφέτησης, κάθε επιχείρηση επανασύνδεσης με το δημόσιο παρελθόν της εποχής μας,  όπως αυτό σώζεται στη συλλογική μνήμη των υποτελών κοινωνικών τάξεων, αποκτάει νέο νόημα, πολλαπλάσια πολιτικό από όσο προηγουμένως.

Θα έπρεπε για μια τέτοια επιχείρηση να υπάρξουν νέες συλλογικές πρωτοβουλίες, όχι μόνο μία αλλά πολλές, απλωμένες σε ολόκληρη τη χώρα, που να αποσκοπούν στη διατήρηση της ιστορικής μας μνήμης, στη διάσωση των υλικών που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στην κοινωνία και δεν έχουν καταγραφεί ή έχουν καταγραφεί και τα καλύπτει τώρα η σκόνη του χρόνου. Όχι με κίνητρο μια κάποια νοσταλγία των ηττημένων ή των ηλικιωμένων, αλλά ως πολιτικό εγχείρημα με απτά πολιτικά αποτελέσματα.

Μια τέτοια επιχείρηση θα αφορούσε, προφανώς, εκτός από την καταγεγραμμένη μνήμη, και την ζώσα μνήμη των «από κάτω», που αν δεν καταγραφεί έγκαιρα, στο χαρτί, στο βίντεο, στα ηχητικά μέσα, αν δεν διαχυθεί στην κοινωνία, θα χαθεί. Κάθε στοιχείο μνήμης που συλλέγεται θα μπορούσε να δημοσιεύεται σε μια ανοιχτή, δημόσια, βάση δεδομένων, να φυλάσσεται σε δημόσιες βιβλιοθήκες, σε κοινωνικά κέντρα, να διαχέεται και να αποτελεί πρώτη ύλη για την ιστορική ανάλυση, την συλλογική ανάγνωση, τη δημόσια παρουσίαση. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα αποτελούσε μεγάλης κλίμακας προσπάθεια διάσωσης της καταγεγραμμένης και της ζώσας ιστορικής μνήμης των υποτελών κοινωνικών τάξεων και των πολιτικών τους οργανώσεων, πριν να είναι πολύ αργά, καθώς σταδιακά χάνονται όσες γενιές έζησαν τις πιο ταραγμένες ιστορικές περιόδους της χώρας, καθώς χάνονται ακόμη και τα παλιά βιβλία μας.

Στη σημερινή συγκυρία, κατά την οποία έχει μεγιστοποιηθεί ο κίνδυνος να κλείσει πίσω μας ο κύκλος των κοινωνικών εξεγέρσεων και των επαναστάσεων που θέλησαν να αλλάξουν τον καπιταλιστικό κόσμο, η διάσωση της μνήμης όσων έζησαν τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες στο δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα ή και λίγο παραπάνω, δεν είναι μια συναισθηματική υπόθεση αλλά προϋπόθεση για τη διάσωση της ίδιας της ύπαρξης των οργανωμένων και ανοργάνωτων εγχειρημάτων κοινωνικής απελευθέρωσης και χειραφέτησης στην Ελλάδα.

rednotebook.gr

Κάποιοι δικαστές τα έχουν κάνει πάνω τους

Αφού διάβασα το σκεπτικό της απόφασης του Τριμελές Εφετείου Κακουργημάτων του Προτεκτοράτου για την μη αναστολή εκτέλεσης της ποινής της Ηριάννας και του Περικλή, σκέφτομαι πως κάποιοι Έλληνες δικαστές είναι τρομοκρατημένοι.

Το σκεπτικό της απόφασης είναι εντελώς γελοίο.

Θα ήταν πιο τίμιο οι δικαστές να έλεγαν «έχουμε λερωμένη την φωλιά μας, έχουμε αφεντικά τους ολιγάρχες και φοβόμαστε τους αναρχικούς, οπότε καταδικάζουμε σε φυλάκιση όποιον είναι αναρχικός ή έχει κοινωνικές σχέσεις με αναρχικούς, χωρίς να χρειάζεται κανένα στοιχείο».

ΤΟ κορυφαίο σημείο του σκεπτικού των δικαστών είναι ότι το ταξίδι του Περικλή και του συντρόφου της Ηριάννας -ο οποίος έχει αθωωθεί- στην Ισπανία ήταν πολύ ύποπτο, γιατί η Βαρκελώνη είναι γνωστή για τις τρομοκρατικές οργανώσεις της.

Είναι ενοχοποιητικό στοιχείο πια και τα ταξίδια σε πόλεις της Ευρώπης.

Βλέπω να έρχεται το διπλωματικό επεισόδιο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ισπανία, εξαιτίας των δικαστών.

Μπορεί οι δικαστές να είναι τόσο ηλίθιοι;

Όχι, δεν είναι τόσο ηλίθιοι.

Οι δικαστές είναι τρομοκρατημένοι.

Ξέρουν πως το σύστημα τους εξέθρεψε καταρρέει και είναι λυσσασμένοι.

Και δεν είναι μόνο οι δικαστές. 

Ολιγάρχες, πολιτικά τζάκια, τηλεδημοσιογραφάρες, «πνευματικοί άνθρωποι» και άλλοι -που συμμετείχαν στο πάρτι των τελευταίων δεκαετιών που ξέσκισε τη χώρα- ξέρουν πως η χώρα έχει καταρρεύσει.

Ξέρουν πως, με την επίσημη κατάρρευση της χώρας, η οργή θα ξεσπάσει πάνω τους.

Θέλουν, όταν γίνει η επίσημη πτώχευση της χώρας, να έχουν στον έλεγχό τους τον Στρατό και την Αστυνομία, για να τους προστατεύσει από το ξέσπασμα της βίας.

Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι.

Τα περί εξόδου της χώρας από τα Μνημόνια και τα περί προόδου και ανάπτυξης είναι ανοησίες για τα χάπατα.

Καλά να περνάτε.

Και μακριά από την Βαρκελώνη.

 

(Οι «διανοούμενοι» του μετώπου της λογικής βρίσκουν λογικό το σκεπτικό του δικαστηρίου; Α, ξέχασα, είναι κι αυτοί αγορασμένοι και τρομοκρατημένοι. Αντίο, λογική. Το μέτωπο είναι λερωμένο χρόνια τώρα.)

pitsirikos.net

Στ. Λυγερός : Ήττα της Τουρκίας στη Κυπριακή ΑΟΖ και Πόλωση κομμάτων στην Ελλάδα

Η Τουρκία γνωρίζει ότι ουσιαστικά στην υπόθεση των υδρογονανθράκων στη Κυπριακή ΑΟΖ, έχει χάσει τις εξελίξεις και για αυτό ουσιαστικά επιχειρεί να μπλοκάρει για να μπει στο παιχνίδι, όχι τα σημεία που ερευνούν οι πολυεθνικοί κολοσσοί πετρελαίου, αλλά τα τεμάχια 4-5-6 της Κύπρου και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου, μεταφέροντας το σκηνικό έντασης, όπως είπε ο αρθρογράφος και επικεφαλής του site lygeros.gr , Σταύρος Λυγερός, μιλώντας στον 9.84.

Αναφέρθηκε παράλληλα στη δυσπιστία του ευρωιερατείου των δανειστών στη πολιτική ομαλότητα για προχωρήσουν οι πολιτικές των μνημονίων, εξαιτίας της πόλωσης και της συνεχούς αντιπαράθεσης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ , που φαίνεται να αποκτά χαρακτηριστικά και από τα δύο κόμματα βαθύτερης όξυνσης σε όλα τα επίπεδα.

Ακούστε το ηχητικό παρακάτω:

www.pentapostagma.gr

Το πένθος ΔΕΝ ταιριάζει στην Ηριάννα....

Κώστας Καναβούρης

 

Όση οργή κι αν νιώσαμε (δικαίως) για την απόφαση του δικαστηρίου που ξανάστειλε την Ηριάννα και τον Περικλή στην φυλακή, όσους αρνητικούς χαρακτηρισμούς κι αν επιστρατεύσουμε (δικαίως) για τον εισαγγελέα Προβατάρη που θεώρησε δύο νέα παιδιά των οποίων η αθωότητα βοά, ύποπτα για τη τέλεση νέων αδικημάτων ενώ στο πρόσφατο παρελθόν θεώρησε αγιόπαιδα τον αρχηγό του νεοναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής» Νίκο Μιχαλολιάκο και τον υπαρχηγό Χρ. Παππά και εισηγήθηκε (όπερ και εγένετο) την αποφυλάκιση τους, όσο κι αν βγήκαμε από τα ρούχα μας με την κατάφωρη αδικία, θα προσφέρουμε πιστεύω κάκιστη υπηρεσία και στα δυο παιδιά και στην Δημοκρατία, αν παραμείνουμε στα πένθιμα όρια της περίπτωσης για λόγους πέραν των συμβολικών. Αυτό, βέβαια, με κανένα τρόπο δεν συντάσσεται με την βαριά υπουργική αφέλεια (για να μην πω κάτι βαρύτερο), ότι τάχα μου οι αντιδράσεις κάνουν κακό στην Ηριάννα!! Το ακριβώς αντίθετο εννοώ: την μέγιστη ηθική και πολιτική ωφέλεια που μπορεί να προκύψει από το είδος των αντιδράσεων, τόσο για την ίδια και τον Περικλή όσο και για την δημοκρατία.  

Δυο παιδιά βρίσκονται στη φυλακή όχι επειδή και οι δικαστές είναι άνθρωποι και κάνουν σφάλματα, όπως ήταν η ατυχέστατη  δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης (κατά τον ευφημιστικό  Συνταγματικό προσδιορισμό της δικαστικής εξουσίας) Σταύρου Κοντονή! Όση οργή κι αν νιώσαμε, θα πρέπει να εκλάβουμε την απόφαση, ως ήττα της Δημοκρατίας και της φιλοσοφίας του Δικαίου που εκπηγάζει από αυτήν. Κανένα λάθος του δικαστηρίου δεν υπήρξε. Ήταν μια ψυχρή ψυχρότατη απόφαση που δείχνει αυτό ακριβώς που είναι η Δικαστική Εξουσία αυτή την στιγμή (και όχι μόνον αυτή τη στιγμή): ένας ψυχρός και ανάλγητος μηχανισμός στυγνής εφαρμογής επιβεβλημένων συστημικών κανόνων που ονομάζονται νόμοι. Ένας μηχανισμός ανέμπνευστος και αποκομμένος από την κοινωνία και την δημοκρατία. Ανέμπνευστος και αποκομμένος από τις ανάγκες τους, την δικαιϊκή τους υπόσταση την αξιακή τους σκευή, το τραγικό και ιστορικό τους φορτίο. Ένας μηχανισμός αυστηρά περιορισμένος σ’ ένα ταξικό ιδεολογικοπολιτικό πλέγμα εξυπηρέτησης σκοτεινών δομών που εμφανίζονται ως θέσμια σε έναν λαό που εθισμένο να μη ζητάει εξηγήσεις, με τον εγερτικό τρόπο φυσικά που ζητούν εξηγήσεις οι λαοί. Και στο μεταξύ να κρατάει καλά ο νομοκρατικός χορός μεταξύ των «πάνω», όσο εμείς θα λέμε τα εκτός χορού τραγούδια μας και θα οργιζόμαστε ή θα χειροκροτούμε κατά περίπτωση. Θεωρώντας ότι μας αδικούν (σχεδόν μεταφυσικά) στην πρώτη περίπτωση και ότι μας χαρίζουν κάτι, στην δεύτερη. Αλλά έτσι η Δικαστική Εξουσία γίνεται υπερβατική και η Δικαιοσύνη μια εξ ύψους βοήθεια ή μια θεόθεν «δυσάρεστη έκπληξη» όπως είπε και πάλι ο υπουργός κ. Σταύρος Κοντονής.

Βολικό, βολικότατο για το βαθύ σύστημα που ταλανίζει μυαλά, ψυχές  και σώματα με βάσανο έως οιονεί θανάτου αλλά και ως πραγματικού θανάτου αν κοιτάξουμε την πρόσφατη αυτοκτονία της εργαζόμενης 42χρονης γυναίκας ως απότοκο αποτέλεσμα της δικαστικής απόφασης ότι το να παραμείνει 15 μήνες απλήρωτη δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή στη ζωή της.

Όταν όμως η κυβέρνηση χαρακτηρίζει δυσάρεστη έκπληξη και ανθρώπινο λάθος τη απόφαση για την Ηριάννα και τον Περικλή, σημαίνει ότι στον άλλο πόλο θεωρεί ευχάριστη έκπληξη (άρα συστημικό «λάθος») την αθώωση του Τάσου Θεοφίλου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς εξέτισε ειρκτή αμετάκλητη πέντε χρόνων μέσα στη φυλακή. Υπέστη την απόλυτη, επειδή είναι ανεπίστρεπτη, πενταετή κλοπή της ζωής του. Ε, ναι. Τέτοια λογική, άρα και πρακτική θεώρηση είναι ανεπίτρεπτη για μια κυβέρνηση που επιμένει στο ουμανιστικό αριστερό πρόσημο. Παίζει, μ’ αυτόν τον τρόπο, εν ου παικτοίς σε ξένο γήπεδο. Και σ’ ένα παιχνίδι από χέρι χαμένο. Καιρός να το καταλάβει. Καιρός κι εμείς να βγούμε από την φυλακή των περιπτώσεων χωρίς να περιμένουμε την εξ ύψους βοήθεια που θα ανοίξει την πύλη.

Μια πορεία δηλαδή ανείπωτα βαθύτερη, ανείπωτα κοπιαστικότερη, ανείπωτα πικρότερη ίσως, αλλά και ανείπωτα πιο απαραίτητη από την θραύση υαλοπινάκων, την εκτόξευση καφέδων παράλληλα με την νομική υποταγή σε έναν εχθρό που διαπομπεύει (κατά λάθος όπως είπε ο υπουργός) την ζωή μας. Την Δημοκρατία μας! Με την κτητική αντωνυμία σε ευρύστερνο πρώτο πληθυντικό αριθμό, όχι σε κλειστό και δυσώδη δεύτερο.

 

 Υ.Γ Αν πράγματι η κυβέρνηση συντάσσεται με την Δικαιοσύνη και όχι με το πολιτικά ανέλεγκτο (και γι’ αυτό ανεξέλεγκτο και ασεβέστατο προς την ίδια την ζωή) παιχνίδι του «δεσμείν  και λύειν» του Σεπτίμιου Τερτυλλιανού, πρέπει τώρα να καταργήσει τον τρομονόμο. Αυτό είναι το δημοκρατικά εγερσίθυμο. Τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνες πολιτικές αισθηματολογίες.

www.artinews.gr

«Στου τουρισμού την ανοχή»

Η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού επιφυλάσσει αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις 

Του Γιώργου Ρακκά 

 

Για τους πολλούς, η τουριστική οικονομία είναι «ο μήνας που θρέφει τους τέσσερις» και θεωρείται μέσα στην Ελλάδα της κρίσης ο μοναδικός κλάδος που προσφέρει ευκαιρίες «win-win». Στο παιχνίδι έχουν μπει και οι μεγάλες πόλεις, καθώς οι τοπικές αρχές θεωρούν πως έτσι μπορούν να ελέγξουν την κορύφωση της αστικής ανεργίας, αφού ολόκληρα κυκλώματα της ελληνικής οικονομίας, από την παραγωγή (βιοτεχνίες και εργοστάσια) μέχρι το λιανεμπόριο, καταρρέουν.
Η εντατικοποίηση της τουριστικής δραστηριότητας μέσα στις πόλεις, όμως, έχει ήδη φέρει στην επιφάνεια τις βλαβερές συνέπειες, που μέχρι σήμερα παρέμεναν άγνωστες στη χώρα μας: Έτσι, καθώς ο αστικός τουρισμός αναπτύσσεται γοργά, ολοένα και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται πως δεσμεύεται ζωτικός δημόσιος χώρος από τα τραπεζοκαθίσματα και την καλπάζουσα βιομηχανία της εστίασης και της αναψυχής, πως επιβάλλονται ωράρια τουριστικής σεζόν (με τις Κυριακές ανοιχτά), πως δεσμεύονται ολόκληρες περιοχές για «επενδύσεις», εκτοξεύοντας τις αξίες γης, και πως, εν τέλει, οι φρενήρεις ρυθμοί αυτής της δραστηριότητας έρχονται να μεταλλάξουν δραματικά τη φυσιογνωμία των πόλεων κάνοντάς τις αγνώριστες, υποβαθμίζοντας ακόμα και εκείνα τα ιστορικά, αρχιτεκτονικά και κοινωνικά «συγκριτικά πλεονεκτήματα» τα οποία προσελκύουν τους επισκέπτες τους.
Ήδη, ιστορικές πόλεις που, κατά την περασμένη δεκαετία, προβλήθηκαν στο πλαίσιο αυτού του ισοπεδωτικού τουριστικού μοντέλου ως «παραδείγματα επιτυχίας», όπως είναι η Βαρκελώνη ή η Βενετία, βιώνουν πρωτόγνωρες κινητοποιήσεις κατοίκων που καταγγέλλουν ότι η μαζικοποίηση του τουρισμού μετέβαλε τη ζωή τους σε κόλαση.
Πρώτα δείγματα για κάτι τέτοιο, τα τελευταία ένα-δύο χρόνια, και στις δικές μας μεγάλες πόλεις, καθώς η πολυεθνική διαδικτυακή πλατφόρμα Airbnb δίνει μαζικά τη δυνατότητα σε όλα τα νοικοκυριά να ενοικιάσουν τα σπίτια τους ως τουριστικά καταλύματα προς 20€-50€/μέρα. Μια πρακτική που μέχρι σήμερα ήταν… αφορολόγητη και υποσχόταν ένα πολύ ουσιαστικό συμπλήρωμα εισοδήματος, ιδίως στα μεσοστρώματα που αντιμετωπίζουν φριχτές οικονομικές δυσπραγίες. Και όμως, τίποτα δεν είναι τζάμπα· αίφνης, ξεχασμένες ιδιοκτησίες, σε παλιές και προβληματικές κατασκευές, απέκτησαν ανέλπιστα κερδοφόρες χρήσεις, πράγμα που έχει αρχίσει να δημιουργεί συμπτώματα φούσκας στην αγορά και ενοικίαση οικιακών ακινήτων. Ιδίως στην ενοικίαση, όπου επιπροσθέτως τα προγράμματα εγκατάστασης προσφύγων σε ανοίκιαστα διαμερίσματα έχουν δεσμεύσει εκατοντάδες διαμερίσματα στα κέντρα της πόλης, σε υψηλές μάλιστα τιμές, ώστε να δημιουργούν κίνητρο στους ιδιοκτήτες.
Έτσι, οι τιμές παίρνουν και πάλι την άγουσα, ενώ το μέσο εισόδημα μειώνεται, με συνέπεια να εκδηλώνονται πιέσεις στους ενοικιαστές: η κατάσταση θυμίζει έντονα Βαρκελώνη, όπου, ιδίως σε ορισμένες ιστορικές συνοικίες, νοικιάζουν τα σπίτια τους στο… Airbnb, για να πληρώσουν το… νοίκι τους (ή το δάνειό τους). Η συγκεκριμένη πολυεθνική διαφημίζει τις υπηρεσίες της ως ένα μέσο για «έξυπνη» αύξηση των εισοδημάτων, αποφεύγοντας να πει ότι, στην ουσία, προτείνει στους μικρομεσαίους ιδιοκτήτες να γίνουν… συγκάτοικοι με τους τουρίστες που θα φιλοξενήσουν(!). Δεν είναι τυχαίο ότι, μετά από τη γενίκευση αυτών των πρακτικών, θα ξεσπάσουν κινητοποιήσεις κατοίκων που καταγγέλλουν ότι η πόλη πλέον δεν τους ανήκει. Ένας από τους λόγους, εξάλλου, για τον οποίον θα εκλεγεί η αντισυστημική Άντα Κολάου, που από το κίνημα εναντίον των πλειστηριασμών κατάφερε να εκλεγεί στον δήμο της Βαρκελώνης, είναι ακριβώς το ότι υποσχέθηκε να θέσει ξανά την τουριστική δραστηριότητα υπό πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο.
Εδώ, ακόμη, οι τοπικές αρχές δεν έχουν καταλάβει τους κινδύνους που κρύβει μέσα της αυτή η μονοκαλλιέργεια, ενός μαζικού μοντέλου τουρισμού, γιατί είναι ζαλισμένες από τον χορό των εκατομμυρίων που βγάζει η μικρή μειοψηφία του μεγάλου τουριστικού κεφαλαίου. Καμία συζήτηση για το αν υπάρχουν προσφορότερες μορφές ήπιου και ποιοτικού τουρισμού, που διασυνδέονται με την παραγωγή, συνυπάρχουν οργανικά με την καθημερινότητα των κατοίκων, επενδύουν στην παιδεία, τη γνώση και τον πολιτισμό. Αντίθετα, πλέον, ολοένα και περισσότερο μέσα στα δημοτικά συμβούλια εξαπλώνεται μια νοοτροπία του τύπου «νόμος είναι το δίκιο του τουρίστα», που ορίζει για τους κατοίκους μόνον υποχρεώσεις, για να εκχωρήσει κάθε δικαίωμα στους επισκέπτες. Ξεχνώντας ότι μια πόλη που είναι φιλική προς τους κατοίκους της γίνεται ταυτόχρονα ελκυστική και για τους τουρίστες που σπεύδουν να την επισκεφθούν.
Το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου εξελέγη στις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου, προτάσσοντας μεταξύ άλλων το σύνθημα ότι «δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Φαίνεται ότι η σημερινή πραγματικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού τους φόβους εκείνης της εποχής, καθώς τα νέα ήθη και πρακτικές απειλούν να μας καταντήσουν… μπάτλερ στα ίδια μας τα σπίτια.

ardin-rixi.gr

Ο χαμένος αυτοσεβασμός της Δικαιοσύνης...

 

Πέτρος Κατσάκος

 

Σε μια χώρα που κυκλοφορεί ελεύθερος ο καθ' ομολογίαν δολοφόνος Ρουπακιάς, αλλά και όλη η εγκληματική του συμμορία σε όλη της την ιεραρχία. Σε μια χώρα που...
χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία για να “δικάσει” τη χρυσαυγίτισσα ύαινα του Άγιου Παντελεήμονα. Σε μια χώρα που κυκλοφορεί ελεύθερο το υπουργικό συμβούλιο της μίζας των εξοπλιστικών και της αρπαχτής του χρηματιστηρίου. Ελεύθεροι οι έμποροι όπλων που θησαύρισαν, ελεύθεροι και οι υπουργοί που “έγειραν” όσο χρειαζόταν για να γίνουν οι “δουλειές”. Σε μια χώρα που κυκλοφορεί ελεύθερος ο φτερωτός νεοδημοκράτης με τα εκατομμύρια που έκαναν φτερά από τα ταμεία του Δήμου Θεσσαλονίκης. Σε μια χώρα που κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι όσοι φέσωσαν το Ελληνικό Δημόσιο και όσοι “πτώχευσαν” στα χαρτιά μόνο και μόνο για να γλιτώσουν μισθούς και μεροκάματα. Σε μια χώρα που κυκλοφορούσε ελεύθερος ο μέγας απατεών της ιδιωτικής ασφάλισης, που κατέστρεψε χιλιάδες νοικοκυριά. Σε μια χώρα που κάποιος έχει χρήματα να αγοράζει ποδοσφαιρικές ομάδες, αλλά δεν έχει να πληρώσει εργαζόμενους, και παρά τις 170 μηνύσεις που έχει φάει δεν έχει δει από μέσα μια δικαστική αίθουσα.
Σε μια χώρα που κυκλοφορούν ελεύθεροι όσοι δανείστηκαν με “αέρα” και επέστρεψαν στις τράπεζες μονάχα αέρα κοπανιστό για να τις ανακεφαλαιοποιήσουν τα κορόιδα και τα γνωστά υποζύγια. Σε μια χώρα που κυκλοφορούν ελεύθεροι ναρκέμποροι, λαθρέμποροι, δουλέμποροι και λοιποί αξιοσέβαστοι νοικοκυραίοι της αγοράς. Σε μια χώρα που τα δικαστήρια αθωώνουν τους πιστολέρο της Μανωλάδας και στέλνουν για πέντε χρόνια στη φυλακή “κατά λάθος” κάποιον που τα ΜΜΕ φρόντισαν να τον βαφτίσουν “δολοφόνο”. Σε μια χώρα που η Δικαιοσύνη αποφυλακίζει όποιον έχει μπάρμπα στην Κορώνη και εκδικείται όποιον δεν αναγνωρίζει το αλάθητό της. Σε μια χώρα που όταν τα πράγματα παρ’ ελπίδα ζορίσουν άλλοι φεύγουν για Μόναχο και άλλοι για Λονδίνο.
Ε, σε αυτήν τη χώρα λοιπόν πρέπει να σεβόμαστε τη Δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της. Γιατί στην αντίθετη περίπτωση όλο και κάποιος θα βρεθεί από απέναντι να μας κουνήσει το δάχτυλο επιτιμητικά. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να μας κατηγορήσει για αυθάδεια και ασέβεια απέναντι στους λειτουργούς της Θέμιδας. Μόνο που για να υπάρχει σεβασμός από πλευράς μας θα πρέπει να προηγηθεί από μέρους τους ο αυτοσεβασμός. Και στην περίπτωση της Ηριάννας, αυτοσεβασμός μηδέν...

http://www.avgi.gr

Η δικαιοσύνη την κοπάνησε από τα μέγαρα και τις αίθουσες τις Θέμιδος

 

ΥΓ του blog: ....η Ηριάννα κι ο Παντελής είναι μέσα στη φυλακή, ο Θεοφίλου με χαμένα ανεπιστρεπτί 5 χρόνια ανακτίμητης ζωής, ο Μαρίνος νεκρός ο μικρός Αλέξης από σπόντα του κάνει παρέα απ' το 2008, ο Γιώργος είναι στη φυλακή υψίστης ασφαλείας κι ο Ρουπακιάς έξω !!!!! ....ποια δικαιοσύνη αλήθεια απονέμει σήμερα ο κλάδος των κατ' επάγγελμα δικαστών; ....ποιος αλήθεια θα μας σώσει από τέτοια δικαιοσύνη; ... τυπολατρική εμονή; συντεχνιακή αλληλεγγύη; ...ή εκδικιτική μανία για τα νιάτα που ονειρεύονται, τα νιάτα που αντιστέκονται έστω και δια της φυγής, τα νιάτα που επιμένουν κι όποιοι δεν καταλαβαίνουν δεν ξέρεουν που πατούν και που πηγαίνουν....

Νίκος Μωραΐτης: Της δικαιοσύνης σκοτάδι αδιανόητο

Η διάκριση των εξουσιών απαγορεύει κάθε παρέμβαση στη δικαιοσύνη. Ο ίδιος κανόνας που τέθηκε κάποτε για την προστασία μίας ανεξάρτητης δικαιοσύνης, λειτουργεί σήμερα ως ασπίδα μίας διεφθαρμένης.

 

του Νίκου Μωραΐτη

 

Καμία άλλη εξουσία -πολιτική, νομοθετική- δεν επιτρέπεται να μπλέκεται στη δικαστική. Κανόνας απαράβατος. Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών είναι αρχή της δημοκρατίας. Τι γίνεται όμως όταν οι άλλες εξουσίες έχουν ήδη μπλεχτεί με τη δικαστική και την έχουν διαφθείρει;

Τότε ο ίδιος κανόνας, το «μην παρεμβαίνετε στη δικαιοσύνη», από κανόνας δημοκρατίας γίνεται κανόνας ανομίας. Διότι άλλο πράγμα είναι να ζητάς να μην παρέμβει η πολιτική εξουσία σε μία αδιάβλητη δικαιοσύνη και άλλο πράγμα να ζητάς να μην παρέμβει σε μία διεφθαρμένη δικαιοσύνη.

Γι’ αυτό βλέπουμε να επικαλούνται τη διάκριση των εξουσιών η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και οι δημοσιογράφοι της διαπλοκής. Γι’ αυτό έπαθαν αμόκ με την πρόσληψη της Θάνου στο Μαξίμου. Γιατί με πρόσχημα την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» θέλουν τη συνέχιση της διεφθαρμένης.

Κακά τα ψέματα. Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, και ιδίως από το καθεστώς Σημίτη και μετά, διεφθάρησαν τα πάντα. Οι πολιτικοί της μίζας και της Siemens. Οι εκδότες που έγιναν πρώτη εξουσία από τέταρτη γιατί εξαγόρασαν την πρώτη. Πώς θα τη γλίτωνε η δικαιοσύνη;

Στη χρόνια της κρίσης ο ελληνικός λαός έκανε δύο μεγάλα άλματα: Γκρέμισε το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο 40 χρόνων δημιουργώντας ένα νέο κόμμα εξουσίας. Γκρέμισε και το εκδοτικό κατεστημένο που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις. Έπαψε να αγοράζει τις εφημερίδες τους, έπαψε να βλέπει τις ειδήσεις τους, κυρίως έπαψε να τις πιστεύει. 

Τους δύο μεγάλους πυλώνες διαφθοράς ο λαός τούς συνέτριψε. Έμεινε όμως ο τρίτος. Αδιατάρακτος και ακέραιος: η δικαιοσύνη.

Η δικαιοσύνη που αθωώνει ολιγάρχες και οικονομικά ή πολιτικά ισχυρούς. Η δικαιοσύνη που ενοχοποιεί Ηριάννες. Η δικαιοσύνη που δεν απηχεί πια το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Η απεικόνιση της δικαιοσύνης ως τυφλής, με δεμένα τα μάτια, είναι ενδεικτική της θέσης που θα έπρεπε να έχει: Αναπηρέαστη. Άλλο όμως μία δικαιοσύνη τυφλή και άλλο μία δικαιοσύνη που δεν βλέπει την τύφλα της.

Μακάρι να βρισκόταν σήμερα μία πολιτική εξουσία που θα σαρώσει τη διεφθαρμένη, συντηρητική, εκτός τόπου και χρόνου δικαιοσύνη και θα βάλει στη θέση της μία πραγματικά δίκαιη. Όμως η διάκριση των εξουσιών απαγορεύει μία τέτοια παρέμβαση. Μετά την κατάρρευση του παλαιού πολιτικού συστήματος και των μιντιαρχών, οι δικαστές αποτελούν το τελευταίο οχυρό μίας διεφθαρμένης Ελλάδας. Είναι ισχυροί, πανίσχυροι, και αποτελούν το μοχλό παλινόρθωσης του παλαιού κράτους που κατέρρευσε. Γι’ αυτό συσπειρώνεται γύρω τους όλο το κατακάθι της πολιτικής ζωής. Γι’ αυτό στέκονται απέναντί τους πια οι πολίτες.

www.altsantiri.gr

Ομιλία Γιώργου Κοντογιώργη στη Συνάντηση Δημοκρατικής Πολιτείας, Αθήνα 2017

contogeorgis.blogspot.gr

POS τολμάτε;

Στα πρώτα χρόνια της κρίσης, πάλευαν δύο απόψεις οι οποίες προσπαθούσαν να δώσουν την εξήγησή της. Η μία ήταν πως η κρίση δημιουργείται από τις τράπεζες που προσπαθούν να κάνουν τα ιδιωτικά τους χρέη πάσα στο Δημόσιο και τις αντιλήψεις της λιτότητας που δημιουργούν ένα συνεχή κύκλο ύφεσης.

 

Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Την άλλη εξήγηση, λίγο πολύ την εξέφρασε ο Πάγκαλος με το «μαζί τα φάγαμε» και κατά μία έννοια προσπάθησε να τη δικαιολογήσει με το φυσίκ του. Πίσω από αυτή την αντίληψη, συστοιχήθηκαν όσοι κυβέρνησαν επί δεκαετίες με προφανή λόγο να κρύψουν τις ευθύνες τους.

Λαϊφστυλάδικα περιοδικά, εκπρόσωποι της showbiz, καταχρεωμένοι πελάτες της Μυκόνου, απολιτίκ Ποταμίσιες κυρίες και βαριοί πολιτικοποιημένοι κύριοι, όλοι μαζί συμφωνούσαν πως την Ελλάδα την έφαγαν οι συντεχνίες, οι δημόσιοι υπάλληλοι (που τελικώς δεν ήταν 1,5 εκατομμύριο αλλά μόλις 650.000) και οι κακές αντιλήψεις. Αυτές οι τελευταίες ήταν κάτι σαν το κακό το ριζικό μας. Τα κανάλια έπαιζαν θέματα με ταβέρνες που δεν έκοβαν απόδειξη και η αστυνομία συνελάμβανε καστανάδες που μαζί με τα κάστανα (προς Θεού δεν ήταν ευλογημένα του Παΐσιου), δεν έκοβαν το μαγικό χαρτάκι. 

Εκεί οφειλόταν η κρίση, στον ατίθασο, τεμπέλη Έλληνα, που δεν θέλει να γίνει Ευρωπαίος, να (υπερ)φορολογείται, να περνάει με πράσινο και να γίνεται στωικός απέναντι στις κακουχίες γιατί αυτός τις προκάλεσε. Έδωσε ρέστα η χαζοαπολιτίκ υπευθυνότητα που έβλεπε αναγκαιότητες συμμόρφωσης και τιμωρίας στο ρεμπέτ ασκέρι των κατοίκων αυτής της χώρας. Δεν έφταιγε κανένας Σόιμπλε, ούτε Καραμανλήδες, ούτε Σαμαράδες, ούτε Παπανδρέου, ούτε Μητσοτάκηδες εις τον αιώνα των αιώνων. Έφταιγε η «ελληνική ανευθυνότητα» και το Δημόσιο, γι' αυτό και κλήθηκε ο Γερούν να κρατήσει γερά, από τον εκπρόσωπο της κονόμας αλά Ντυνάν που έπαιρνε 60.000 για τρίμηνες συμβάσεις με το Νοσοκομείο.

Τα θυμήθηκα αυτά, γιατί εκπρόσωποι της συμπαθούς τάξης των γιατρών, των δικηγόρων και των συμβολαιογράφων, αρνούνται λέει να πληρωθούν με πλαστικό χρήμα και να εγκαταστήσουν τερματικά μηχανήματα POS. Γιατί, τι αλλάζει το να πληρώνεις με κάρτα τον γιατρό εκτός από το ότι δεν κουβαλάς χρήματα και όλες οι πληρωμές είναι δηλωμένες και φορολογητέες; Τίποτα, μόνο αυτό.

Και δεν έχει βγει ακόμη κανένας νεοφιλελεύθερος της αγοράς ή του παζαριού έστω, να πει «POS τολμάτε» και θέλετε να διαφέρετε από τους άλλους; Πώς τολμάτε να θέλετε να εξυπηρετήσετε τα συντεχνιακά σας συμφέροντα μέσω μάλιστα της φοροδιαφυγής;

Γιατί δεν νομίζω πως υπάρχει Έλληνας, ο οποίος πιστεύει πως ο δικηγόρος ή ο γιατρός δεν θέλουν πλαστικό χρήμα γιατί παραβαίνει τους νόμους περί απορρήτου του πελάτη. Το ιατρικό απόρρητο σχετίζεται με το από τι πάσχει ο ασθενής και όχι με το ότι επισκέφθηκε το γιατρό και πλήρωσε.

Μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι και μεγαλοσυμβολαιογράφοι, οικοδομούν πάνω στην απαίτησή τους, την Ελλάδα του νέου μαύρου χρήματος και τίποτα άλλο. Τα υπόλοιπα είναι για να λένε στα κανάλια οι Μπογδάνοι. Ούτε ίσοι θέλουν να είναι με τους υπόλοιπους Έλληνες, ούτε και ηθικοί. Κονομημένοι μόνο θέλουν να είναι και να διαιωνίζουν τον ελιτισμό και τον μαύρο πλούτο. Αν η κυβέρνηση και η κοινωνία υποχωρήσουν απέναντι στην ανάγκη να τακτοποιηθεί αυτή η χώρα, τότε μπαίνουν σε ομηρία για μια ακόμη φορά. Τα κινήματα της κατσαρόλας και της ανεμίζουσας γραβάτας, δεν είναι δυνατόν να καθορίζουν τη μοίρα αυτής της χώρας.

Περιμένω ωστόσο τους «Μαζιταφάγαμε», όσους έκατσαν στο σκαμνί και στη λαιμητόμο αυτή τη χώρα μέσω θεωριών αυτομαστιγωτικής συνυπευθυνότητας, τους εντερπρένερ και εραστές του «επιχειρείν» και τους αγοραίους των κομμάτων, να πάρουν θέση.

Μπορούν κάποιοι να εξαιρούνται από κάτι που είναι λογικό και νόμιμο να υπάρχει, είναι δικαίωμα του πολίτη και χτυπά την παραοικονομία; Αμ POS που θα έλεγε και ο Χατζηχρήστος.

ΥΓ. Αν παρ’ όλα αυτά η αντίδραση στην εγκατάσταση POS αφορά τη διαμαρτυρία για υψηλές κρατήσεις των τραπεζών, τότε αυτό πρέπει να ειπωθεί ανοικτά και να απαιτηθεί από τους κλάδους των επαγγελματιών να μειώσουν οι τράπεζες αυτές τις κρατήσεις. Οι τράπεζες είναι αδιαμφισβήτητα οι ευνοημένες από τις ρυθμίσεις αφού το χρήμα περνάει αναγκαστικά από αυτές. Άλλο το αίτημα διαπραγμάτευσης με τις τράπεζες και άλλο η θέση να μην έχουν POS οι επαγγελματίες. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. 

www.koutipandoras.gr

...η τυφλή δικαιοσύνη, η ίδια που απέρριψε το αίτημα της Ηριάννας, έχει αποφυλακίσει τον δολοφόνο του Φύσσα

(σκίτσο: Τάσος Αναστασίου)

Μπογιόπουλος Νίκος

Διαβάζω: Ο εισαγγελέας που εισηγήθηκε να απορριφθεί το αίτημα αποφυλάκισης της Ηριάννας

είναι ο ίδιος που εισηγήθηκε την αποφυλάκιση των ναζί Μιχαλολιάκου - Παππά μετά την...

δολοφονία Φύσσα - δολοφονία για την οποία οι χρυσαυγίτες έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη - κρίνοντας πως δεν υπήρχε κίνδυνος να τελέσουν νέα εγκλήματα.
Επίσης η τυφλή δικαιοσύνη, η ίδια που απέρριψε το αίτημα της Ηριάννας, έχει αποφυλακίσει τον δολοφόνο του Φύσσα.
Μάλιστα...

www.facebook.com/mpogiopoulos

Ubuntu

 

«Ubuntu λέγεται στη γλώσσα των φυλών της υποσαχάριας Αφρικής (Ζουλού, Μασάι, κλπ) η αλληλεγγύη της κοινότητας.

Ένας ανθρωπολόγος επισκέφτηκε τη φυλή των Ζουλού -η φυλή των Ζουλού βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση-, βρήκε μια ομάδα μικρών παιδιών και έβαλε απέναντί τους σε ένα δέντρο ένα καλάθι με φρούτα.

Έπειτα τους ζήτησε να τρέξουν και τους είπε πως όποιο παιδάκι έφτανε πρώτο στο δέντρο θα έπαιρνε όλα τα φρούτα.

Έδωσε, λοιπόν, το σύνθημα, τα παιδάκια πιάστηκαν χέρι χέρι, πήγαν και κάθισαν γύρω από το καλάθι και άρχισαν να μοιράζονται τα φρούτα.

Ο ανθρωπολόγος, έκπληκτος, επηρεασμένος καθώς ήταν από το φαντασιακό των «προηγμένων κοινωνιών», τους ρώτησε γιατί το έκαναν αυτό, και τα πιτσιρίκια του απάντησαν «Ubuntu», που στο εννοιολόγιο της γλώσσας των υποσαχάριων φυλών σημαίνει ότι:

«Αν ένας από εμάς δεν είναι χαρούμενος, δεν μπορούμε να είμαστε ούτε εμείς».  

Αναφερόμαστε σε αυτό το παράδειγμα για να δείξουμε ότι η κοινωνία των Ζουλού, παρόλο που είναι όχι μόνο προ-καπιταλιστική αλλά και προ-φεουδαρχική, διατηρεί την αλληλεγγύη των μελών της ως συστατικό της στοιχείο, μόνο που αυτό δεν βρίσκει αντίστοιχη θέση στην κρατούσα ιδέα της ευθύγραμμης προόδου.

Δηλαδή, μια παλαιότερη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας διατηρεί την αλληλεγγύη, η οποία στις εξελιγμένες κοινωνίες είναι ζητούμενο.» 

(Το κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης» των Γιώργου Κολέμπα-Γιάννη Μπίλλα. Οι Ζουλού είναι 11 εκατομμύρια. Ζουλού -στη γλώσσα των Ζουλού- σημαίνει ουρανός.)

pitsirikos.net