Όση οργή κι αν νιώσαμε (δικαίως) για την απόφαση του δικαστηρίου που ξανάστειλε την Ηριάννα και τον Περικλή στην φυλακή, όσους αρνητικούς χαρακτηρισμούς κι αν επιστρατεύσουμε (δικαίως) για τον εισαγγελέα Προβατάρη που θεώρησε δύο νέα παιδιά των οποίων η αθωότητα βοά, ύποπτα για τη τέλεση νέων αδικημάτων ενώ στο πρόσφατο παρελθόν θεώρησε αγιόπαιδα τον αρχηγό του νεοναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής» Νίκο Μιχαλολιάκο και τον υπαρχηγό Χρ. Παππά και εισηγήθηκε (όπερ και εγένετο) την αποφυλάκιση τους, όσο κι αν βγήκαμε από τα ρούχα μας με την κατάφωρη αδικία, θα προσφέρουμε πιστεύω κάκιστη υπηρεσία και στα δυο παιδιά και στην Δημοκρατία, αν παραμείνουμε στα πένθιμα όρια της περίπτωσης για λόγους πέραν των συμβολικών. Αυτό, βέβαια, με κανένα τρόπο δεν συντάσσεται με την βαριά υπουργική αφέλεια (για να μην πω κάτι βαρύτερο), ότι τάχα μου οι αντιδράσεις κάνουν κακό στην Ηριάννα!! Το ακριβώς αντίθετο εννοώ: την μέγιστη ηθική και πολιτική ωφέλεια που μπορεί να προκύψει από το είδος των αντιδράσεων, τόσο για την ίδια και τον Περικλή όσο και για την δημοκρατία.
Δυο παιδιά βρίσκονται στη φυλακή όχι επειδή και οι δικαστές είναι άνθρωποι και κάνουν σφάλματα, όπως ήταν η ατυχέστατη δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης (κατά τον ευφημιστικό Συνταγματικό προσδιορισμό της δικαστικής εξουσίας) Σταύρου Κοντονή! Όση οργή κι αν νιώσαμε, θα πρέπει να εκλάβουμε την απόφαση, ως ήττα της Δημοκρατίας και της φιλοσοφίας του Δικαίου που εκπηγάζει από αυτήν. Κανένα λάθος του δικαστηρίου δεν υπήρξε. Ήταν μια ψυχρή ψυχρότατη απόφαση που δείχνει αυτό ακριβώς που είναι η Δικαστική Εξουσία αυτή την στιγμή (και όχι μόνον αυτή τη στιγμή): ένας ψυχρός και ανάλγητος μηχανισμός στυγνής εφαρμογής επιβεβλημένων συστημικών κανόνων που ονομάζονται νόμοι. Ένας μηχανισμός ανέμπνευστος και αποκομμένος από την κοινωνία και την δημοκρατία. Ανέμπνευστος και αποκομμένος από τις ανάγκες τους, την δικαιϊκή τους υπόσταση την αξιακή τους σκευή, το τραγικό και ιστορικό τους φορτίο. Ένας μηχανισμός αυστηρά περιορισμένος σ’ ένα ταξικό ιδεολογικοπολιτικό πλέγμα εξυπηρέτησης σκοτεινών δομών που εμφανίζονται ως θέσμια σε έναν λαό που εθισμένο να μη ζητάει εξηγήσεις, με τον εγερτικό τρόπο φυσικά που ζητούν εξηγήσεις οι λαοί. Και στο μεταξύ να κρατάει καλά ο νομοκρατικός χορός μεταξύ των «πάνω», όσο εμείς θα λέμε τα εκτός χορού τραγούδια μας και θα οργιζόμαστε ή θα χειροκροτούμε κατά περίπτωση. Θεωρώντας ότι μας αδικούν (σχεδόν μεταφυσικά) στην πρώτη περίπτωση και ότι μας χαρίζουν κάτι, στην δεύτερη. Αλλά έτσι η Δικαστική Εξουσία γίνεται υπερβατική και η Δικαιοσύνη μια εξ ύψους βοήθεια ή μια θεόθεν «δυσάρεστη έκπληξη» όπως είπε και πάλι ο υπουργός κ. Σταύρος Κοντονής.
Βολικό, βολικότατο για το βαθύ σύστημα που ταλανίζει μυαλά, ψυχές και σώματα με βάσανο έως οιονεί θανάτου αλλά και ως πραγματικού θανάτου αν κοιτάξουμε την πρόσφατη αυτοκτονία της εργαζόμενης 42χρονης γυναίκας ως απότοκο αποτέλεσμα της δικαστικής απόφασης ότι το να παραμείνει 15 μήνες απλήρωτη δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή στη ζωή της.
Όταν όμως η κυβέρνηση χαρακτηρίζει δυσάρεστη έκπληξη και ανθρώπινο λάθος τη απόφαση για την Ηριάννα και τον Περικλή, σημαίνει ότι στον άλλο πόλο θεωρεί ευχάριστη έκπληξη (άρα συστημικό «λάθος») την αθώωση του Τάσου Θεοφίλου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς εξέτισε ειρκτή αμετάκλητη πέντε χρόνων μέσα στη φυλακή. Υπέστη την απόλυτη, επειδή είναι ανεπίστρεπτη, πενταετή κλοπή της ζωής του. Ε, ναι. Τέτοια λογική, άρα και πρακτική θεώρηση είναι ανεπίτρεπτη για μια κυβέρνηση που επιμένει στο ουμανιστικό αριστερό πρόσημο. Παίζει, μ’ αυτόν τον τρόπο, εν ου παικτοίς σε ξένο γήπεδο. Και σ’ ένα παιχνίδι από χέρι χαμένο. Καιρός να το καταλάβει. Καιρός κι εμείς να βγούμε από την φυλακή των περιπτώσεων χωρίς να περιμένουμε την εξ ύψους βοήθεια που θα ανοίξει την πύλη.
Μια πορεία δηλαδή ανείπωτα βαθύτερη, ανείπωτα κοπιαστικότερη, ανείπωτα πικρότερη ίσως, αλλά και ανείπωτα πιο απαραίτητη από την θραύση υαλοπινάκων, την εκτόξευση καφέδων παράλληλα με την νομική υποταγή σε έναν εχθρό που διαπομπεύει (κατά λάθος όπως είπε ο υπουργός) την ζωή μας. Την Δημοκρατία μας! Με την κτητική αντωνυμία σε ευρύστερνο πρώτο πληθυντικό αριθμό, όχι σε κλειστό και δυσώδη δεύτερο.
Υ.Γ Αν πράγματι η κυβέρνηση συντάσσεται με την Δικαιοσύνη και όχι με το πολιτικά ανέλεγκτο (και γι’ αυτό ανεξέλεγκτο και ασεβέστατο προς την ίδια την ζωή) παιχνίδι του «δεσμείν και λύειν» του Σεπτίμιου Τερτυλλιανού, πρέπει τώρα να καταργήσει τον τρομονόμο. Αυτό είναι το δημοκρατικά εγερσίθυμο. Τα υπόλοιπα είναι επικίνδυνες πολιτικές αισθηματολογίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου